Cytaty na temat płatek

„Mojej róży brakuje piątego płatka – frasował się zrównoważony kolec. (Andrzej Coryell)”

„Nawet płatkom życie nie mija jak z płatka. (Andrzej Coryell)”

„Chciałbym, żeby wynaleziono pigułki, bo jedzenie zajmuje mi pół życia. Lubię herbatę, płatki kukurydziane i tym podobne rzeczy.”

„Ja dzień w dzień
przechodzień
w maju
raju
mijam
w sekundę
(śnię?)
wiśnię
w roztargnieniu
niepotrzebne już gubiącą płatki
w pośpiechu do owoców
owo – cud!
i jabłonkę
jeszcze w różowości stuloną
najskromniej”

„Pewnego zimowego poranka maszerowaliśmy w mundurach na studenckie ćwiczenia wojskowe. Nagle zza rogu tuż obok Opery wyjechał peugeot, z którego wysiadła obsypana płatkami śniegu piękna jak sen czarowny Olga Sawicka. Na jej widok dowodzący nami major wydał komendę: kompania – padnij! W jednym momencie bractwo runęło przed artystką w zaspy śniegowego puchu, a zaskoczona gwiazda oniemiała z dumy i zachwytu.”

„W lutym jego ojciec potrafił już tylko rozprawiać o zbliżającej się śmierci, zaklinając się, że widuje stada szynobyków gromadzące się specjalnie dla niego – plamki o poszarpanych skrzydłach unoszące się jak płatki popiołu wśród niesamowitych, powykręcanych dymów północnego krańca świata.”

„Raz, raz, tylko jeden raz
Z pąka powstaje kwiat,
Tylko raz gubi płatki swe.
Raz, raz, tylko jeden raz
Przydarzyć mogła się
Miłość, która złączyła nas.”

„Upiekłam kiedyś placek z dynią. Właściwie to były trzy placki – jeden na próbę, drugi na próbę generalną, a trzeci podałam wreszcie na kolację. Ten ostatni wyszedł całkiem dobrze, ale pierwszy? Po prostu tragedia. Chociaż wcale nie jest trudno upiec taki placek. Ja po prostu nie mam zdolności organizacyjnych. Potrafię zalać płatki kukurydziane środkiem czyszczącym. W kuchni w ogóle nie myślę, co robię.”

„Klatka piersiowa starej kamienicy rytmicznie rzęziła, chybocząc skrzelami okiennic. Matowe światło spływało z nabrzmiałego pęcherza żarówki na oślizgłe żebra poręczy i spierzchnięte ściany. W cuchnącym oddechu szeleściły płatki łuszczącej się farby. Drżały mięśnie schodów. Raz za razem mlaskał lepki nabłonek krwistej podłogi. Zza pękniętych drzwi dochodził skwar i śmiechy. Stargane grzmiały bebechy. W ich wnętrzu pisarze się bawili. Gadali, palili i wódkę pili.”

„Kiedy mówią, że zbliża się koniec świata, chcą sprzedawać płatki śniadaniowe. Ale kiedy mówią, że nie ma powodu do paniki, sprawa jest poważna.”

„Biedroneczki są w kropeczki i to chwalą sobie,
U motylka plamek kilka służy ku ozdobie,
W drobne cętki storczyk giętki liliowe tuli płatki,
Ty mój grzybku też masz łatki i śliczny kapelusik,
Więc niech stale cię nie smuci ten drobny biały rzucik.”

„Przy alei prowadzącej od furtki do dużej bramy rozkwitły petunie, długowieczne i odporne, o kielichach powleczonych słodko-gorzkawym klejem. Uszły uwagi mamy, która każdej wiosny niszczyła wszystko, co naturalne i co rosło samo i sadziła najróżniejsze rośliny – bez zapachu, o płatkach w ostrych kolorach i woskowym wyglądzie kwiatów z plastyku. Przez całe lato pielęgnowała te wymizdrzone kwiaty, których wzdęte bulwy wyglądały jak dotknięte przepukliną jądra.”

„Adams otworzył drzwi i wszedł, nadal nie wierząc własnym oczom. Znalazł się w ogrodzie, ale niezwyczajnym. Ciekły w nim liczne strumienie. Jednak nie tworzyły błota, klucząc pośród równej, choć niestrzyżonej murawy, lecz ich dno zaścielał biały piasek lub drobne kamyki przypominające perły. Rosły tu przeróżne kwiaty, ale jakby zakomponowane: te wyżej, te pośrodku, te na samym dole. Roślinność formowała zielony dach nad głową, choć niewyraźnie zarysowany, bo wszystko ginęło w przyjemnej mgle. Było ciepło, lecz nie duszno jak w szklarniach. Adams podziwiał kompozycję kolorów kwiecia. To nie mogło być przypadkowe.
Nagle kwiaty zaczęły śpiewać. Wysokimi trelami, niemal umykającymi możliwościom ucha. Adams uważnie przyjrzał się kielichowi jednego z nich. Łatwo zrozumieć, dlaczego kwiat potrafił śpiewać: zmienione płatki formowały kanał dźwiękowy i zgrabną komorę rezonansową. Z pewnością ogrzane powietrze, unosząc się tędy, wydawało takie dźwięki.”

„Wiersze moje jak kwiatki krótki zapach ślą,
jak kwiaty tracą płatki.
Na wielkich, samotnych polach Waterloo
zerwane kwiatki…”

„Powoli zaczynamy rozumieć, że męskości nie uzyskuje się automatycznie; nie stajemy się mężczyzną po prostu dlatego, że jemy płatki owsiane.”

„Piszesz bardzo kiepską książkę – powiedziałem do siebie za moimi lusterkami.
– Wiem – odparłem.
– Boisz się, że zabijesz się tak samo jak twoja matka – powiedziałem.
– Wiem – odparłem.
Tam w cocktail-barze, spoglądając przez moje lusterka na wymyślony przeze mnie świat, wypowiedziałem słowo schizofrenia.
Brzmienie i wygląd tego słowa fascynowały mnie od lat. Kojarzyło mi się z człowiekiem kichającym w zamieci płatków mydlanych.
Nie byłem i nie jestem pewien, czy cierpię na tę chorobę. Wiedziałem i wiem jedno: ściągałem na siebie straszliwe kłopoty nie skupiając uwagi wyłącznie na aktualnych sprawach życiowych i nie akceptując poglądów wyznawanych przez moich bliźnich.”

„Wojna! Szturm na eurodolarze.
Czarna i niespokojna noc
obrońców eurozłotego. Zawierucha
unosi chmarę punktów bazowych,
płatków popiołu.
Dziesięć procent komórek mojego ciała
to moje ciało.
Reszta to ciało bakterii.”

„Kobieta jest jak róża; na to ma kolce, by je owijać płatkami.”

„Niczym spadające ćmy, jak płatki popiołu z wygasłego pożaru.”

„Płatki róż jak komunię kładziesz mi do ust, a ja ją przyjmuję, wierząc w Boga Miłości.”

„Gdyby ten samochód był śniadaniem, byłby płatkami kukurydzianymi na toście.”

„Kiedy życie wręcza nam wreszcie bukiet pięknych kwiatów, zwykle patrzymy podejrzliwie, czy między płatkami nie ukryła się osa.”

„Kolejne występki idą jak z płatka; pierwszy jest trudny, skomplikowany, ale jeśli nawet ohydny – to i tak niezapomniany.”

„Czy nie jest tak, że we śnie wszyscy jesteśmy obłąkani? Czyż sen nie jest procesem, dzięki któremu możemy wrzucić nasz obłęd do mrocznej jamy, jaką jest nasza podświadomość, obudzić się rano i zjeść na śniadanie płatki, zamiast dziecka sąsiada?”

„Pory roku zmieniają się, a każdy przejaw tych zmian nas porusza. (…) gdy wiosna bardziej się zadomowi, jak okiem sięgnąć w powietrzu zalega mgła i tylko patrzeć, a poczną się otwierać kwiaty wiśni. Ledwie jednak zdążą rozkwitnąć, już nadchodzą wiatry i deszcze sprawiając, że ich płatki w wielkim pośpiechu opadają. I czujemy się ogólnie podenerwowani, aż wreszcie pojawiają się zielone liście.”

„Pierwszą rzeczą, na jaką powinniśmy zwrócić uwagę, jest pokarm. Nie może być przetworzony. Nic solonego, wędzonego i przyprawionego. Musi być jak najbardziej zbliżony do tego, co ptaki mogą znaleźć w naturze.(…) Nigdy nie karmimy ptaków pieczywem. Nigdy. Nie powinniśmy dokarmiać kaczek ani łabędzi. Im trzeba dać odlecieć w miejsca, gdzie woda nie zamarza. Jeśli już koniecznie chcemy im coś dać, niech to będą rzeczy zdrowe: starta marchew, posiekana kapusta pekińska albo zwyczajne płatki owsiane.”

„Czas na angielskie śniadanie. Sok, płatki na mleku, jajka na bekonie, plama na obrusie.”

„Wysoko w koronie wiązu, tam właśnie usadowiły się ptaki, przycupnąwszy na gałązkach obwieszonych pąkami, które rozchylały swe płatki niczym złożone chusteczki.”

„Żaden świerszcz nie wpadł na to, że może mu być potrzebna znajomość kwakania, a żabie wiedza o gramatyce jej rechotu. Tam, w przyrodzie, wszystko szło jak z płatka, gładko. Tylko w rodzaju ludzkim nic nie jest proste ani łatwe. Człowiek musi się uczyć swojego języka, a także języków obcych, poznawać swój kraj i zagranicę. Musi wciąż się kształcić, od kołyski aż po grób, i ile by się nie nauczył, nigdy tego nie będzie dość.”

„Nie list, raczej płatek lotu w kopercie
zestrzelony z torby zamczystej.
Listonosz, Francuz prędki jak maszynka
zawirował ośnieżonym z kraju listem.

Te rządki krzywe, jakby napisane sierpem…”

„Usta na zawsze niepewne swych warg,
na których nigdy nie usiądzie nawet
płatek cienia, kryjomy pocałunek dnia.”

„Kiedy obserwuję wszystkie istoty swoim okiem buddy widzę ukrytą pod splamieniami chciwości, pożądania, gniewu i głupoty stabilnie usadowioną czcigodną mądrość buddy, wgląd buddy i ciało buddy. Dobrzy synowie, wszystkie istoty, chociaż odnajdują w sobie rozmaite splamienia, posiadają naturę buddy, która jest wiecznie bez skazy i która jest pełna cnót nie różniących się od moich. Co więcej, dobrzy synowie, to jest tak jakby osoba jasnowidząca dostrzegała ciała Tathagatów zasiadających w pozycji lotosu wewnątrz kwiatów, których płatki nie są jeszcze rozwinięte, a które po opadnięciu płatków objawiają wszystkim tathagatów.”

„Największe cierpienie w życiu powodują zgniecione płatki róż, a nie kolce.”

„Na krakowskim rynku latają płatki śniegu
i gołębie – (nader ważny szczegół panoramy),
a w Sukiennicach ustawiły się w szeregu
nowiutkie, spółdzielcze kramy.”

„Radosław Markowski nie jest profesorem! Nie jest profesorem! Jest doktorem habilitowanym zatrudnionym na stanowisku profesora w prywatnej uczelni. Tak samo jak dowódca brygady w stopniu pułkownika nie jest generałem brygady. Podobnie jest z Magdaleną Środą, Tomaszem Nałęczem czy Moniką Płatek i wieloma innymi uchodzącymi za „profesorów”. Nazwy swojego stanowiska „profesor” mogą używać na terenie uczelni, ale nie w publicznym obiegu. To doktorzy habilitowani zatrudnieni na stanowiskach profesora nadzwyczajnego. Nie można w nieskończoność poniewierać i pauperyzować tytułu profesorskiego i celowo go mylić z profesorskim stanowiskiem. Tak się nie godzi! To zwyczajna dezinformacja i nadużycie.”

„Przez korony drzew przedostał się promień słońca, a wtedy zobaczyła na trawie swój cień; przypominał ogromnego motyla z przezroczystymi skrzydłami. Podobnie jak cienie rzucane przez baloniki, i ten miał w sobie odcień błękitu. Laurel próbowała poruszać skrzydłami, ale chociaż ja czuła – każdy centymetr płatków, teraz skąpanych w słońcu – nie miała nad nimi żadnej władzy. To niemożliwe, żeby coś, co zniszczyło jej życie, mogło być tak piękne.”

„Wszystko, co jest nie do zabrania z Japonii, to jej ulotność, tajemniczość. A także szczegół, którego my, Europejczycy, nie jesteśmy w stanie zauważyć. Jest też ich dziwna obecność w nurcie przemijania, którego symbolem jest japońska wiśnia. Drzewo to kwitnie bardzo krótko, jest obłędnie piękne i szybko zrzuca płatki, które spadają jak śnieg. Byłem pod wrażeniem starych ludzi, których tłumy fotografowały ten moment. Pytałem, dlaczego tak łapczywie to robią. Usłyszałem, że to uosabia krótkość życia, ten moment, którym jest życie. Posadziłem więc dwie wiśnie w moim ogrodzie.”

„Na taki widok coraz wyraźniej uświadamiam sobie, jak ogromnym cudem jest obecność zwierząt; należą one do nas jak płatki różane do kielicha róży – są materią naszego życia, naszą pierwotną siłą, która przegląda się tutaj w szlifowanym lustrze.”

„Gdyby produkty, takie samochody i płatki śniadaniowe, podlegały takim samym tendencjom rozwojowym jak komputery osobiste, to średniej wielkości samochód kosztowałby dwadzieścia siedem dolarów, a pudełko płatków centa.”

„Wyłączasz charczące radio,
słyszymy jak płatki śniegu wpadają
przez szczelinę po rozbitych dachówkach.(…)
W nocy budzę się,
przestraszony, że umrę.
Budzisz się także, całujesz mnie w czoło.
Idę do toalety, podmuchy wiatru
wrzucają śniegowe płatki przez wywietrznik.”

„Chciałbym kiedyś pogadać z Kamilem (Kurantem), który skręcił w ulicę Foksal, zanosząc się typowym dla gruźlików suchym kaszlem. Przejeżdżający obok dorożkarz lekko odwrócił się i porozumiewawczo uśmiechnął do siedzącej z tyłu niezbyt młodej już kobiety, mocno siekając batem konia. Jadąca w dorożce panna Leopard pogardliwie spojrzała na niego, gdy zdjął z głowy kapelusz i przez lekkie skinienie głowy oddał jej należny honor jako damie, którą nie była… On zaś był coraz bardziej rozgorączkowany i gdyby nie spadały z nieba lodowate wręcz płatki śniegu, dawno by już spłonął i odszedł na wieki. Gdy myślę o Kamilu, zawsze zadaję pytanie, jak należy żyć, żeby nasze życie było coś warte i żeby nie trzeba było go żałować? Jakich dokonywać w nim wyborów i w oparciu o jakie wartości? A zresztą… czy jesteśmy w stanie przewidzieć wszystko, co zgotuje nam los?”

„Materio czuła, różo o uschłych skrzydłach,
zatopiony w marzeniu stąpam po twych płatkach
stopami, co zbyt ciężkie czerwonym znużeniem,
aby w twardej katedrze twojej zgiąć kolano
bijąc się w usta własne aniołami.”

„jak płatki śniegu nad wulkanem
twe ciche łkania
mój anioł stróż twe łono dla mnie
sam odsłania”

„Im bardziej wiem, że są wiosny, których nie zobaczę, tym bardziej cenię te, które widzę. Dni, gdy liście bezgłośnie wysuwają się z pąków. Na tym tle głosy ptaków brzmią wyraźnie; kiedyś je słabo słyszałem, teraz przejmują mnie dreszczem. Nie doceniałem też urody kwiatów i dziewcząt. Teraz, gdy już wiem, jaka ona krótka i ulotna, cenię każdy ich płatek.”

„Siedzę i słucham ciszy. Pokój jest po prostu wybielony wapnem. Czasem na białym suficie wystrzeli kurza łapka pęknięcia, czasem płatek tynku obsuwa się z szelestem. Czy mam zdradzić, że pokój mój jest zamurowany? Jakżeż to? Zamurowany? W jakiż sposób mógłbym zeń wyjść? Otóż to właśnie: dla dobrej woli nie ma zapory, intensywnej chęci nic się nie oprze. Muszę sobie tylko wyobrazić drzwi, dobre stare drzwi, jak w kuchni mego dzieciństwa, z żelazną klamką i ryglem. Nie ma pokoju tak zamurowanego, żeby się na takie drzwi zaufane nie otwierał, jeśli tylko starczy sił, by mu je zainsynuować.”

„Kiedy gram mordercę wyobrażam sobie, że rozgniatam mrówki. Nienawidzę ich, więc zabijanie idzie mi wtedy jak z płatka.”

„Przyjaciela nie można znaleźć (…) Nie ma żadnej mapy, która pokaże, gdzie szukać, takiej jak mapy skarbów w pudełkach z płatkami.”

„A więc chyba wiecie
Po gromie, po błyskawicy, po gradzie.
Wiewiórka u waszych stóp
Ptak spadł z drzewa
Kwiat zgubił płatki.”

„Kiedyś robiłam maseczki z płatków owsianych i ogórków. Teraz nie mam na to czasu i kosmetyki kupuję w perfumeriach.”

„Padało całą noc. Świat miał zamienić się w sopel. Miał przypominać szklaną kulę, w której tkwi mały domek i bałwan, a z błękitnego nieba spadają małe płatki. I tylko hałas w ciemności nie pasował do tego obrazu.”

„Żaden płatek śniegu nie czuje się odpowiedzialny za lawinę.”