Cytaty na temat błękit (40 cytatów)

„Mróz czyści powietrze, które staje się tak czytelne,
że aż kłuje w oczy. Nad wyraźnym zakończeniem
horyzontu nieco sprany błękit, linia lasu prowadzi
do linii tego, co utrzymuje w nas równy rytm.”

Teresa Radziewicz (1970)

Źródło: Biel, biel, biel [w:] Lewa strona, wyd. Stowarzyszenie Literackie im. K. K. Baczyńskiego, Łódź 2009, s. 22.

„Leżą – wysoko
Na Monte Cassino
Polscy żołnierze
Tułacze,
Przywaleni lawiną błękitu.”

Mieczysława Buczkówna (1924–2015)

Kartki z podróży (VI 1956)
Źródło: Monte Cassino, „Życie Literackie” nr 33, 18 sierpnia 1957, s. 3 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14876

O życiu

„Wszystko mówiło mi o Bogu. Ulatywałam myślami do Niego, chwaliłam Go, jak umiałam, bo myślałam sobie: Jeśli wszystko Go chwali, jest to również moim obowiązkiem. Bóg pociągał mnie do Siebie przez dzieła Swoich rąk, a duszyczka moja wrażliwa na wszystko ulatywała w błękity, sądząc, że firmament to sufit nieba, gdzie mieszka Bóg z Aniołami i świętymi.”

Leonia Nastał (1903–1940) polska zakonnica

Pisma Sługi Bożej Leonii Marii Nastał siostry Profeski Zgromadzenia Służebniczek NMP Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi, t. 1, s.6.
Źródło: o. Joachim Roman Bar, s. Janina Bernadeta Lipian – Polscy święci. Służebnica Boża Leonia Maria Nastał, t. 2, op. cit., s. 231–232.

O Bogu , O aniołach , O myślach , O siostrze

„Psy (…) w przeciwieństwie do ludzi wiedzą także, iż szczęście bywa równie zabójcze jak czerniak złośliwy. Wiedzą, że szczęście przyjmuje różne odcienie błękitu, jedne są śmiertelne, inne nie. Po odchorowaniu szczęścia potrzebny jest czas na rekonwalescencję – niekiedy całe życie.”

Jonathan Carroll (1949) pisarz amerykański

Zakochany duch

O życiu , O szczęściu , O ludziach , O psie

„Bóg jest za wysoko, Duch Święty jest zbyt niematerialny; to, czego trzeba ludowi, są to bałwany białe ze złotem i błękitem.”

Salomon Reinach (1858–1932)

O Bogu , O ludziach

„Sztuka to harmonia; harmonia zaś to analogia kontrastów (przeciwieństw) i analogia podobieństw, tonu, koloru i linii; to znaczy czerwieni i jej dopełnienia – zieleni, oranżu i jego dopełnienia – błękitu, żółci i jej dopełnienia – fioletu; linii, to znaczy odchyleń kierunkowych od horyzontalnego poziomu.”

Georges Seurat (1859–1891) malarz francuski

Źródło: Zdzisław Kępiński, Impresjonizm, op. cit., s. 260.

O sztuce

„Nieskończone odcienie błękitu i w jednym z nich
moje estońskie dzieciństwo, oczy mego ojca,
pachnący ul oszklonej werandy,
gdzie pierwszy raz ujrzałem kształt słonecznych okien
i skąd wziąłem mój język, ugrofiński, nie indoeuropejski,
cudo muzyki i niewiarygodnej zwięzłości.
Te same harmonie samogłosek później mnie prowadziły
w labirynt fińskich jezior, których lustro
odbija podobne konstelacje duszy, gdzie ziemia i niebo
łączą się w przezroczystą jasność, łosoś skacze
przez twoje serce na wskroś, gdzie zaraz już wiesz
kiedy kończy się świat i jak i dlaczego.”

Ivar Ivask (1927–1992)

Elegie bałtyckie
Źródło: Elegia ósma

O świecie , O duszy , O dzieciństwie , Serce

„Zmotoryzowana zachłanność podróżna
Nad otchłanią błękitu:
150 wiraży
Wśród skalnych zamfiteatrzeń
W pędzie do zenitu wrażeń –
Myśleć nie można,
Mówić nie można,
Tylko patrzeć
I wzdychać.”

Mieczysława Buczkówna (1924–2015)

Kartki z podróży (VI 1956)
Źródło: Zatoka Neapolitańska, „Życie Literackie” nr 33, 18 sierpnia 1957, s. 1 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14876

O życiu , O myślach , O wrażeniach , O myśleniu

„Ten, kto urodził się w purpurze i nigdy nic nie pragnął (…) — nie wie, jakim szczęściem jest życie; tak samo jak nigdy nie docenił czystego błękitu ten, czyje życie nie było zdane na łaskę czterech desek miotanych falami wzburzonego morza.”

Alexandre Dumas książka Hrabia Monte Christo

Hrabia Monte Christo
Źródło: t. I, rozdział 50, Rodzina Morrelów, s. 492-493

O życiu , O szczęściu , O rodzinie

„Źrenic spłoszenie,
świetlista władza,
róża żywopłot
zwinnie przesadza,
w świateł rozbiegu
chmura nabrzmiewa,
już błyskawicą
siecze ulewa,
dołem – jeziora
lustrzany przybór,
miła, ja czekam,
czym prędzej przybądź!
błękit rozmyty
chlusnął na ogród,
suknię zmoczoną
ściągnij na progu,
ale ulewa!
ściągnij koszulę,
deszcz jak dwie strugi
złączy nas czule.”

Miklós Radnóti (1909–1944)

Źródło: Czary

O świetle , O czekaniu

„Preferuję Indie buddyjskie, nie hinduskie. Byłam tam dwa razy, raz na północy w średnich Himalajach. Spokój, piękne wioski, czułam się jak w bajce. Piękne przestrzenie. Góry. Kolory. Uśmiechy tubylców. Za drugim razem pojechałam na wyspy Andamany na Oceanie Indyjskim. Tylko prawdziwi podróżnicy tam dojeżdżają. Widziałam tam najpiękniejszą plażę na świecie. Piasek jest koloru cegły, na nią schodzi turkus Oceanu Indyjskiego przecięty pasem zielonych palm i błękitem nieba. Wokół żywej duszy. Po raz pierwszy w życiu poczułam, że otula mnie granat. Niebywałe przeżycie.”

Anita Sokołowska (1976) polska aktorka

Źródło: Bohdan Gadomski, Jestem szczęśliwą osobą, „Tygodnik Angora” nr 39/2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/147170.html

O uśmiechu , O duszy

„jego łokman
grzmi bezgłośnie
bach don juan
kool i dżez
w tle
chmur barok
w piętrach
babel
aż po krańce
nieb błękitu”

Andrzej Busza (1938) polski poeta, eseista, krytyk literacki

Źródło: Rytuał wiosny, tłum. Bogdan Czaykowski

O wiośnie

„Ale ty próżno będziesz krajobrazy tworzyć,
Osrebrzać je księżycem – i promienić świtem.
Nie wiesz, że trzeba niebo zwalić, i położyć
Pod oknami, i nazwać jeziora błękitem.”

Juliusz Słowacki (1809–1849) polski poeta

Inne cytaty
Źródło: Rozłączenie (20 lipca 1835, nad jeziorem Leman)

„(…) często obserwuję w przyrodzie niezwykłe zestawienia barw. (…) Chciałbym na przykład zestawić zieleń z błękitem w taki sposób, aby to w którymś momencie stało się prawie świecące. (…) Czasami uzyskanie takiego świecącego zderzenia kolorów jest możliwe poprzez przełamanie – a więc przekształcenie naturalizmu zaobserwowanego zjawiska.(…) Ale jak to zrobić, jeszcze tego nie wiem.”

Leon Tarasewicz (1957) malarz polski

Źródło: culture.pl http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_tarasewicz_leon

„To jest droga. Bardzo długa droga. Człowiek idzie tą, drogą, idzie, idzie i nie widać końca tej wędrówki. Człowiek patrzy przed siebie i widzi tylko horyzont. Zaczarowany horyzont, nie można oczu od niego oderwać, horyzont nigdy nie znika. Więc drogą szedł człowiek w szarym ubraniu, w czarnym kapeluszu. Szedł, szedł, szedł i szedł. Od czasu do czasu ocierał białą chustką jeszcze bielszą twarz. Bardzo bladą twarz, podobną do twarzy pierrota. Duże buty człapały. Człowiek szedł, człap, człap, człap, co chwila podnosił głowę i patrzył w górę. Po niebie sunęły brunatne chmury, ani odrobiny słońca, ani skrawka błękitu. A człowiek, który kroczył drogą, tęsknił za błękitem.”

Czesław Chruszczewski (1922–1982)

Źródło: Dawid i Goliat

O butach , O górach , O czasie

„Zdradziła mnie. Jest czternasty lipca, święto Francuzów, słońce praży jak piec, zieleń wiotczeje, czyjeś imieniny, jezioro srebrzy się, a nad nim opary, a wyżej mewy, a wyżej obłoczki niczym pupy niemowląt, a najwyżej błękit, niebieskość, seledyn, fiolet, kosmiczna głębia pełna niepotrzebnych planet, zbytecznych gwiazd, bezsensownych mgławic układających się w jakieś Drogi Mleczne, które prowadzą donikąd. No i po co to wszystko?
Pytam:
po co jest życie?
po co człowiek?
po jakie licho ludzkość, w dodatku podzielona idiotycznie na kraje, narody, społeczeństwa, rasy, wyznania, kolory?
dlaczego chłopcy kochają się w dziewczynach, a dziewczęta w chłopcach, tylko nie w tych co należy i nie na długo, nie na zawsze, choć przysięgają z iskrą w oku, że kochać będą przez wieczność?
dlaczego głupota góruje nad rozwagą, brutalna siła nad subtelnością, wulgarność nad humorem, przyziemność nad fantazją?
dlaczego mój ojciec pije?
dlaczego matka nie rzuci go do stu piorunów?
dlaczego dorośli ludzie na wysokich stanowiskach, skąd rządzi się światem, są zajęci głównie grożeniem sobie, prowokacjami i produkcją coraz to doskonalszych środków do rozbicia kuli ziemskiej na atomy?
dlaczego Jagoda mnie okłamała?”

Aleksander Minkowski (1933–2016) polski prozaik, reportażysta, scenarzysta filmowy

Wyspa szatana

O życiu , O ludziach , O głupocie , O świecie

„Samogłoski: A czerń, E biel, I czerwień, U zieleń, O błękit.”

Arthur Rimbaud (1854–1891) francuski poeta

A noir, E blanc, I rogue, U vert, O bleu: voyelles. (fr.)
Poezje
Źródło: Samogłoski (powst. 1871, wyd. 1883), tłum. Adam Ważyk

„Gdzie niebo kładzie swe ciemne błękity,
Swój sen ostatni o cichym wieczorze,
Śpią lilie… modre kołysze je łoże
Nad głębią, z której zaraz wstaną świty.”

Edward Słoński (1872–1926) polski poeta i pisarz

Źródło: O świcie z antologii Ziemia polska w pieśni

O snach

„Słońca wniwecz rozbito, w gruz zwalono światy,
Błękity sklepień piorun roztrzaskał na dwoje –
Gdzieżeś twórczy aniele, bracie mój skrzydlaty,
Jutrznio słodkich ukochań, gdzie królestwo twoje?!…”

Bogusław Adamowicz (1870–1944) polski pisarz

Źródło: Klęska

O aniołach

„Kto w twierdzy wyrósł po co mu ogrody
Kto krew ma w oczach nie zniesie błękitu
Sytość zabije nawykłych do głodu
Myśl upodlona nie dźwignie zaszczytów”

Jacek Kaczmarski (1957–2004) polski bard, poeta i prozaik

Źródło: Hymn, 1980

O głodzie , O myślach , O myśleniu

„Spłodzę dzięki tobie syna
Mężczyzna podniósł dużą ostrygę
Z okazałą porcją błękitu
Jestem ostrygą Wyjątkowa karma By przetrwało życie.”

Ewa Klajman-Gomolińska (1966)

Iluzja
Źródło: Wyjście z Iluzji Zaćmienie

O życiu

„O, jakże jesteś piękna, ojczyzno kochana!
Nad tobą są rozpięte bezbrzeżne błękity,
Dokoła krajobrazu powab rozmaity,
Gdzie spojrzeć – nowy widok i nowa odmiana:
Tu w wesołych dolinach kwiaty całe w rosach,
A tam olbrzymie szczyty i gwiazdy w niebiosach (…)!”

Iwan Wazow (1850–1921) Bułgarski poeta i pisarz

Źródło: O, jakże jesteś piękna, ojczyzno kochana!, przeł. Jan Brzechwa, „Życie Literackie” nr 1 (4 lutego), 1951, s. 3 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14092

O życiu , O Kwiatach , Kochać się