Cytaty na temat potok (36 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Bach nie potokiem, lecz morzem zwać się powinien!”

Johann Sebastian Bach (1685–1750) niemiecki kompozytor, organista, klawesynista, skrzypek i altowiolista

„Wybrałem się z Zosią w piękne, lipcowe popołudnie na spacer na most Poniatowskiego. Tam oczom naszym przedstawił się niebiański widok. Obraz, o jakim marzyliśmy od lat. Po jezdni ciągnął nieprzerwany sznur żołnierzy niemieckich, ale takich, jakich nigdy nie widzieliśmy. Obdarci, brudni, często bez broni i butów, pieszo, na rowerach i wozach, w nieładzie i rozsypce i często bez dowódców. A wśród nich ranni z obwiązanymi głowami i rękami na temblakach. O widoku niezapomniany! A tu w dodatku słońce lipcowe, jak gdyby chcąc tę nędzę lepiej wystawić na widok, wydobywało z mundurów każdą dziurą, każdą plamę z bandaża, każdą rdzę na karabinie. Trzymając się za ręce i z trudem hamując radość, sygnalizowaliśmy sobie uściskiem dłoni ciekawsze widoki. Takich jak my przechodniów było na moście więcej. Wędrowała tam cała Warszawa. Ludzie, udając, że rozkoszują się pięknym, lipcowym popołudniem i Wisłą połyskującą w potokach światła, w gruncie rzeczy paśli oczy widokiem pobitych Niemców. Wymienialiśmy z nimi ukradkiem rozradowane spojrzenia, a tłumy zdemoralizowanych Niemców płynęły bez końca, ścigane głuchym głosem armat dolatujących od Radzymina i Otwocka. Nie ulegało wątpliwości, że front zbliżał się do Warszawy. Już od dawna obserwowaliśmy wśród Niemców oznaki rozkładu i strachu.”

Stefan Korboński (1901–1989) polski polityk ruchu ludowego, działacz Polskiego Państwa Podziemnego

Źródło: W imieniu Rzeczypospolitej…, op. cit., s. 342–343.

O ludziach , O strachu , O butach , O słońcu

„Pan Jezus w sposób nie dający się opisać w jednej chwili zalał moją najnędzniejszą duszę potokami szczęścia i rozkoszy. Jakaś siła nadzwyczajna unosiła mnie do Pana Jezusa. Byłam tak obezwładniona, że nie miałam sił poruszyć nawet ręką. Trzy razy uczułam, jakby serce moje ktoś rozrywał. W tej chwili uczułam szalone pragnienie ukochania Pana Jezusa do najwyższego stopnia i drugie pragnienie, by być wzgardzoną, zdeptaną, a nade wszystko zupełnie zapomnianą przez wszystkich ludzi.”

Rozalia Celakówna (1901–1944) polska pielęgniarka

odczucia modlitewne z 11 listopada 1939.
Źródło: Małgorzata Czepiel: Rozalia Celakówna. Wyznania z przeżyć wewnętrznych., op. cit., s. 324–325.

O ludziach , O emocjach , O duszy , O sile

„Wesoło żeglujmy, wesoło!
Po życia burzliwym potoku.”

Edmund Wasilewski (1814–1846) polski poeta, nauczyciel, piewca Krakowa

Pieśń żeglarzów, 1840

„Mnie ten Gorzów zjadł. Benzyna dusi, powietrze złe. Dobre ludzi dali mieszkanie, ale wziąć słowika w klatkę zamknąć, to on wszystko traci. Choć pięknie śpiewa, to jemu jest smutno. I te ściany takie ciężkie nade mną. A ja cygańska córka, las mi zdrowie daje. Jechałam taborem, to czułam się jak królowa Bona. Do mnie należeli perły rannej rosy. Moje były gwiazdy złote. Dziś co we włosy wplotę? W majowym słońcu jagody zbirałam, czarne jak łzy cygańskie. Na gałązkach się huśtałam. Żyłam wodnym szumem i jego srebrzystym dźwiękiem. Śpiewać nauczył mnie wiatr, ruczaje płakać. A jak lipy kwitły, to aż mnie zatykało, tak miód było czuć. W górach też cudnie. Jechalimy potokiem, pienił się, skakł, chodził po kamieniach, w deszczu groźniał, rozlewał się, wszystkich nas potopić chciał. Cyganka zejszła z wozu na drogę i tańczyła. Czemu? Bo jej radość była. Kawałek chleba suchego ugryzła, wody się napiła i była szczęśliwa. Z gołymi ręcami jechał człowiek po świecie. Czasem tylko coś pomieniał, parę groszy wziął. Wywróżył. I szedł dalej za tym chlebem żebraczym. Po pięćdziesiąt wozów jeździło u nas. Polskę znam od końca do końca. To wszystko nie można wydrężyć ze serca. Ale kto to zrozumi? Może tylko ci, co lubią przyrodę, świat, stare dawne życie przepamiętują w sobie.”

Papusza (1908–1987)

Źródło: Angelika Kuźniak, Papusza, op. cit., s. 21, 24.

O życiu , O ludziach , O zdrowiu , O świecie

„Trafił słowotok
Na słowopijcę –
Potok potok potok potok –
Phi.”

Agnieszka Osiecka (1936–1997) polska poetka, autorka tekstów piosenek

Cytaty z tekstów literackich, Cytaty z wierszy i piosenek, Żywa reklama (1985)
Źródło: Słowotok, s. 68

„Ojciec Święty Pius XII mówił cudowne rzeczy o Warszawie, pogrążonej w walce powstańczej o honor i wolność. Nazwał ją: „Miastem opromienionym aureolą wytwornej kultury, miastem dziś przemienionym dla swych własnych synów w ognistą kaźń. Ale nie tylko (…). Nazwał ją „tyglem, w którym oczyszcza się i uszlachetnia złoto najwyższej próby” (15 XI 1944) (…). Niedawne to chwile, gdy przez Archikatedrę biegł front walki. Nacierała nienawiść najeźdźcy, broniła świętych ołtarzy miłość i wiara powstańców warszawskich. Tu na posadzce, którą omywamy dziś wodą poświęconą, płynęły potoki krwi najlepszych synów Stolicy. Tu ułożono z ich ciał istny stos ofiarny, który miał zaświadczyć wobec całej ludzkości, że Polacy giną pro aris et focis (za ołtarze i ogniska domowe) w samym „sercu Stolicy”, w Archikatedrze Świętego Jana. Czy to wylanie krwi ofiarnej nie jest najwierniejszym wyrazem przedziwnej jedności spraw ludzkich i Bożych w Ojczyźnie naszej? Gdy posnęli snem śmierci najlepsi synowie Narodu na sercu Oblubienicy miasta, najeźdźcza nienawiść usypała im kopiec grobowy z kolumn, sklepień i ścian i Katedry, wysadzonej w powietrze przez niemieckie Vernichtungskommando w nadziei, że już się nie porwą do broni. Ale trotyl, który zniszczył 90% murów świątyni, nie zdołał zabić ducha synów Narodu. Kopiec grobowy stał się kolebką zmartwychwstania. Miłość ofiarna dźwignęła mury, a wiara budzi nadzieję na nowe, lepsze życie. Ci, którzy tu padli, pouczyli nas, jak trzeba żyć i umierać w obronie największych świętości Narodu. Padając w obronie Katedry pouczyli nas, że nie wystarczy żyć z wiary: trzeba umieć dać życie za wiarę; nie wystarczy składać Bogu ofiarę z Ciała i Krwi Jego Syna: trzeba oddać własne ciało i krew Ojcu śmierci i życia. Oto „tygiel warszawski”, w którym odmieniło się życie nasze tak bardzo, iż Stolica budziła w całym świecie uczucie podziwu, „które każe nisko pochylić czoła przed męstwem bojowników i ofiar”. „Te ofiary - mówił Pius XII - i ci bojownicy wykazali światu, do jakich to wyżyn wznieść się potrafi bohaterstwo zrodzone i podtrzymywane przez owo tak szlachetne poczucie honoru człowieka i przez silne przekonanie wiary chrześcijańskiej”. (15 XI 1944).”

Stefan Wyszyński (1901–1981) polski duchowny katolicki, prymas

fragment listu z okazji konsekracji Archikatedry św. Jana Chrzciciela w Warszawie, w dniu Zesłania Ducha św. 1960 r.

O miłości , O życiu , O śmierci , O Bogu

„Miłość to taki potok, który znosi wszelkie tamy i zalewa istotę ludzką bez reszty.”

Christian Jacq (1947)

Źródło: Zamordowana piramida

O miłości

„Zaczynamy obniżać ciśnienie do zera. Otwieramy luk przedziału orbitalnego i w oczy uderza potok światła słonecznego. Przed nami Kosmos. Wrażenia z pierwszego momentu: przestrzeń, szybkość. Emocja duża. Zrozumieć nas mogą tylko spadochroniarze. Wychodzę jako pierwszy. Zobaczyłem powierzchnię oceanów naszej planety, horyzont i czarne niebo. Nasze statki przedstawiały piękny widok. Świeciły jasno, odbijając promienie Słońca. Widać było dobrze ich konstrukcję, wszystkie detale.”

Jewgienij Chrunow (1933–2000) kosmonauta radziecki

o spacerze kosmicznym wykonanym dnia 16 stycznia 1969.
Źródło: Zwykły dzień kosmonauty, „Moskwa”, 1974

O wrażeniach

„W moim sklepie można było również nabyć piwo i małe buteleczki wysokoprocentowych alkoholi. No i oczywiście całą masę potwornie słodkich batonów, różniących się od siebie jedynie nazwą i ceną. Kupowali je zarówno dorośli mężczyźni, jak i dzieci, młode dziewczyny oraz stare kobiety. Często, zaraz po włożeniu do kieszeni czy portmonetki wydanej im reszty, drżąc z podniecenia, zrywali kolorowe opakowanie i szybkim ruchem wtykali do ust mieszaninę czekolady, cukru i środków konserwujących. Miałem wrażenie, że bez natychmiastowego zażycia swojej dawki już by nie wytrzymali. Nie próbowali bowiem iść do domu, bądź innego miejsca, w którym spokojnie mogliby zjeść baton. Nie. Przede mną obnażali swoje zaspokojenie. W ogóle nie zależało im na intymności. Stojąc na środku sklepu, ekstatycznie rozchylali wargi, ukazując rozlewający się po zębach i dziąsłach brąz. Zaklejając się lepką masą, spływającą brunatnymi potokami w zwoje jelit, pomlaskiwali z zadowoleniem. Czasem mruczeli, jak wygrzewające się koty. Odginali do tyłu karki i wysysali z języka resztki zniewalającego ich smaku.”

Krzysztof Niewrzęda (1964) polski prozaik, poeta i eseista

Poszukiwanie całości
Źródło: s. 111

O kobietach , O mężczyznach , O dzieciach , O alkoholu

„Bach nie potokiem, lecz morzem zwać się powinien!”

Ludwig van Beethoven (1770–1827) niemiecki kompozytor

Bach sollte nicht Bach, sondern Meer heissen. (niem.)
o Janie Sebastianie Bachu (gra słów – Bach – niem. potok).

„Naprzeciw Tatr, między doliną nowotarską, a wężowatą kotliną Raby, wspięło się gniazdo dzikich Gorców. Od romantycznych Pienin rozdzielał je wartki kamienicki potok, a od spiskiej krainy odgraniczył je bystry Dunajec. Samotnie stoją nad wzgórzami. A wyżej jeszcze nosi głowę ojciec ich rodu, zasępiony Turbacz. Nie wiadomo kto go chrzcił i skąd mu to miano. Może stąd, że turbanem mgły przed deszczem owija łysą głowę, albo raczej, że widywano go zawsze w turbacji wiecznej.”

Władysław Orkan (1875–1930) polski pisarz tworzący w okresie Młodej Polski

Źródło: W roztokach

„Tatry w białym śniegu,
a jesień w dolinie.
Biały potok górski
w wodospadach płynie
pieni się, aż nagle
na zakręcie staje
rozgląda się, patrzy,
wieś BIAŁY DUNAJEC.”

Bronisław Cudzich (1925–1974)

Źródło: Przed zimą, „Świerszczyk” 1950, cyt. za: Rafał Gratkowski, Bronisław Cudzich upamiętniony, „Tygodnik Podhalański” nr 14-15, 5 kwietnia 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/137101.html

O zimie , Jesień

„Rosła kalina z liściem szerokiem, Nad modrym w gaju rosła potokiem, Dobry deszcz piła, rosę zbierała, W majowym słońcu liście kapała.”

Teofil Lenartowicz (1822–1893) polski etnograf, rzeźbiarz, konspirator i poeta romantyczny

Źródło: Kalina

O piciu

„Ciągnęło mnie do sportu, ze względu na miejsce zamieszkania narty były naturalnym wyborem. Mogłem pływać, ale woda w pobliskim potoku była za zimna.”

Kamil Stoch (1987) polski skoczek narciarski

Źródło: Robert Błoński, Stoch spełnia marzenia, sports.pl, 3 lutego 2011 http://www.sport.pl/celebrities/1,112119,9048797,Stoch_spelnia_marzenia.html

O marzeniach , O sporcie , O wodzie , O zamieszkaniu

„W nauce w końcu wróciliśmy do pre-sokratejskiego filozofa Heraklita, który powiedział: wszystko jest strumieniem, potokiem, procesem. Nie ma żadnych „rzeczy”. BEZPRZEDMIOTOWOŚĆ w języku Wschodu to „brak rzeczy”. Na Zachodzie myślimy o bezprzedmiotowości jako o próżni, pustce i braku egzystencji. We wschodniej filozofii i nowoczesnej fizyce „bezprzedmiotowość” i „brak rzeczy” to proces nieustannego ruchu.”

Bruce Lee (1940–1973) amerykański aktor i mistrz sztuk walki pochodzenia chińskiego

O myślach , O nauce , O myśleniu

„W więzieniu dojrzałem – w męce, samotności i tęsknocie za światem i życiem. A jednak zwątpienie o „sprawie” nigdy nie zajrzało mi jeszcze w oczy – i teraz, w czasie gdy pogrzebano na długie lata może wszystkie niedawne nadzieje w potokach krwi, gdy przygwożdżono je do słupów szubienicznych, gdy mnogie tysiące bojowników wolności zamknięto do lochów lub rzucono w zaspy śnieżne Syberii – i teraz dumny jestem.”

Feliks Dzierżyński (1877–1926) polski i rosyjski działacz komunistyczny

Pamiętnik więźnia
Źródło: s. 66

O świecie , O samotności , O wolności , O czasie

„Czysty brud to są ślady namuliska, które ma na sobie grotołaz po wyjściu z jaskini. W przypadku groty nowo odkrytej to jest brud wręcz aseptyczny, nie ma nic wspólnego z człowiekiem, to nie żaden ludzki syf, tylko glina, gleba, albo na przykład resztki guana nietoperzy. Błotem w jaskini mogę się smarować jak domorosły apacz, ale w błoto uliczne przedreptywane przez setki podeszew nie włożyłbym ręki. Zmywam z siebie to, co ludzkie, ale po wyjściu z groty nie wstydzę się ubłoconych okularów, gęby czerwonej od sklejonych terra rosa i włosów sklejonych gliną. Nie szukam potoku, żeby się oczyścić, zanim wrócę między ludzi – wszak to z ludzkości się pod ziemią oczyszczam.”

Wojciech Kuczok (1972) pisarz polski

Źródło: Agnieszka Drotkiewicz, Oczyszczenie http://www.dwutygodnik.com/artykul/4117/, Dwutygodnik.com nr 96/2012

O ludziach

„Pierwszy jestem w szopce, bo to jest mój teren
Moje wojska przecież zajęły Betlejem
A poza tym – wielka to by była szkoda
Żeby w miejscu takim – zabrakło Heroda (…)
Bo moje oko gniewne i srogie
Bo w moim oku – napalm się tli
Myślę, że piaski pustynne mogę
Zwilżyć potokiem arabskiej krwi”

Marcin Wolski (1947) polski historyk, pisarz, dziennikarz, satyryk

szopka noworoczna (1969) o Mosze Dajanie, izraelskim ministrze obrony i głównym bohaterze antysemickiej propagandy w PRL.
Źródło: „Żołnierz Wolności”, 1969; cyt. za: Jak ulubieńcy władz PRL-u, pupilami prawicy się stali http://www.newsweek.pl/polska/prawica-media-dziennikarstwo-polityka-jerzy-targalski-marcin-wolski-jan-pietrzak-jerzy-jachowicz-newsweek-pl,artykuly,278588,1.html, newsweek.pl, 25 stycznia 2014.

O myślach , O wolności , O myśleniu

„Czas starości nie jest płynącym po równi potokiem, ale bezdenną cysterną, z której wycieka pamięć.”

Gabriel García Márquez książka Miłość w czasach zarazy

Miłość w czasach zarazy (1985)

O czasie

„Bóg w niebie, a na ziemi góry i doliny, drzewa i krzewy, kwiaty i zioła, strumienie i rzeki, potoki i potoczki wciąż podpowiadają człowiekowi, co ma robić i gdzie może znaleźć zgubioną drogę do raju. Ale ludzie stracili ten zmysł. Dlatego wolę tysiąc razy się pomylić, zwiedziony nakazami, których uznałem za stosowne posłuchać, niż jeden jedyny raz przeoczyć początek tego rozpoznania. Jeżeli nawet umrę, nie znalazłszy początku tej drogi, to i tak byłem jednym z tych, którzy tym szczęśliwym znalazcom pokazali, jak należy szukać, tęsknić i czekać.”

Joseph Wittig (1879–1949) niemiecki duchowny katolicki, teolog, poeta

Źródło: Tajemnicze nakazy

O Bogu , O ludziach , O czekaniu , O Kwiatach

„Gdybyś mnie zapytała, czy jestem szczęśliwa, pewnie odpowiedziałabym, że tak, ale każde szczęśliwe wydarzenie na mojej mapie przecina strużka rożnych zmartwień. I one płyną sobie jak małe potoki, gdzieś zakręcają, znikają, potem znów wypływają.”

Marzena Rogalska (1970) polska dziennikarka telewizyjna i radiowa

Źródło: „Olivia” nr 8, sierpień 2011

„Ciekawe – pomyślał – że wielka mistyfikacja literatury kryminalnej polega na braku luk w potoku wypadków. W powieściach tych dzieje się zawsze coś, co wypływa z żelazną logiką ze strumieniem zdarzeń. Tymczasem prawdziwe życie pełne jest luk, w których się nic nie dzieje. Coś dzieje się, potem przestaje się dziać i następuje luka.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły
Źródło: s. 520

O życiu , O literaturze

„Gorce chmurne i dżdżyste, zielone manowce,
Smreki, szałasy kryte szczerniałymi deski,
Piargi, liche kartofle i chude owieski,
Musujące potoki i skubiące owce.”

Leopold Staff (1878–1957) poeta polski

Źródło: Gorce

„Kocham Tatry. Kocham ich pustkę i milczenie, ich martwość o spokój posępny. W ich mgłach błąka się myśl moja i szuka dawnych swoich wierzeń i miłości, uczuć i siły. Po ich dolinach i przełęczach chodzi myśl moja i smuci się, że nie może być ogniem w ogniu, wichrem w wichrze, światłem w świetle; że nie może być z wami, być waszym, o duchy żywiołów! Nad potokami usiada myśl moja i smuci się…”

Kazimierz Przerwa-Tetmajer (1865–1940) polski poeta, nowelista, powieściopisarz i dramaturg

Źródło: Cytaty o górach, alpinistyczne, wspinaczkowe, drytooling.com.pl, 9 stycznia 2013 http://drytooling.com.pl/serwis/art/artykuly/2136-cytaty-o-gorach-alpinizmie-himalaizmie-wspinaczce-wspinaczach?showall=&start=3

O emocjach , O myślach , O sile , O myśleniu

„Czarny potok czy Dorycki krużganek to nie są powieści, to nie proza, lecz po prostu dokument.”

Leopold Buczkowski (1905–1989) polski prozaik

Źródło: Wspomnienia o Leopoldzie Buczkowskim pod red. Jana Tomkowskiego, wyd. Ossa, 2005, s. 131.

„…obudzenie jest jak zmartwychwstanie, jest jak zwykły następny dzień. Umysł zatrzymał ostatnie wrażenia dnia poprzedniego, lecz w świadomości tkwi czas, który minął, czas liczący niekiedy setki lat światła.
Przed zaśnięciem następuje pożegnanie, tak jakbyśmy się już nigdy nie mieli zobaczyć. Nieznane są drogi meteorów i potoków pyłów kosmicznych. Statek jest łupiną, każdej chwili może stać się miazgą. Mogą zawieść automaty i chociaż są prawie doskonałe, jednak istniejący ułamek prawdopodobieństwa awarii w ciągu wielu lat staje się groźny.”

Witold Zegalski (1928–1974) polski pisarz science fiction

Źródło: Powrót gigantów

O wrażeniach , O czasie , O pożegnaniu

„Łosoś, płynąc pod prąd, stracił czujność.
Zapomniał o wszystkim w iskrzącym, rwącym potoku.
Oślepł.
Zapomniał o czasie.
A przecież wszystko tak dobrze się układało. W zgodzie z przyrodą, z naturą.
Przyrodzie nie można nic zarzucić.”

Asta Põldmäe (1944)

Źródło: Odwilż, „Dekada Literacka” 2003, nr 9-10 (201–202), tłum. Aarne Puu

O naturze , O czasie

„Wielki jak sny młodości – mroźny kraj śniegowy!
Gdzie król burz – halny orkan – błądzi w szacie mroków,
Gdzie wiszą gniazda orłów, gromów i potoków,
Gdzie mistrz świata w obłokach ma tron granitowy!”

Franciszek Henryk Nowicki (1864–1935) poeta polski

Źródło: Tatry, I Tatry

„Prawda jest ulotna, obmywana potokami deszczu.”

Isabel Allende książka Portret w sepii

Portret w sepii

O prawdzie

„Wersy księgi są zwięzłe i wysublimowane, proste i pozbawione rytmu niczym oślepiający promień światła. Jej metaforyka jest olśniewająca bez dekadencji i dotyka pierwszych idei. Ogłasza rewolucję w filozofii, religii, etyce, w całej ludzkiej naturze. Czyni to, jakby wspinając się po morskiej fali: Każdy mężczyzna i kobieta to gwiazda, bądź wypływając niczym górski potok w sylabach Czyń wedle swej woli będzie całym prawem.”

Aleister Crowley (1875–1947) okultysta angielski

o Księdze Prawa.
Ekwinokcjum bogów
Źródło: s. 142

O kobietach , O religii , O gwiazdach , O naturze

„Rzeki, stawy, jeziora i potoki – wszystkie z nich mają różne nazwy, ale wszystkie tak samo zawierają wodę. Tak jak religie – każda z nich zawiera prawdę.”

Muhammad Ali (1942–2016) bokser amerykański, filantrop, aktywista

O religii , O wodzie

„Długa jest lista okrucieństw, jakich dopuściła się ludzkość wobec samej siebie; niejeden naród cierpiał z powodu wygnania. Jednak na żaden inny lud nie miało ono równie druzgocącego wpływu, jak na Indian żyjących we wschodniej części kontynentu. Indianie byli uwrażliwieni na wszelkie aspekty swego naturalnego otoczenia. Zamieszkiwali otwartą przestrzeń. Znali każde okoliczne bagno, każdą polanę, każde wzgórze, każdą skałę, każde źródło i każdy potok tak dobrze, jak może je znać jedynie myśliwy. Nigdy do końca nie pojęli zasady ustanawiającej prywatną własność gruntów – było to dla nich czymś równie niepojętym jak prywatna własność powietrza – lecz kochali swoją ziemię bardziej, niż był ją w stanie pokochać jakikolwiek właściciel. Czuli się jej częścią, jak skały i drzewa, zwierzęta i ptaki. Ich ojczyzna była świętą ziemią, godną czci jako miejsce spoczynku kości ich przodków i stanowiącą naturalne sanktuarium ich religii. Indianie wierzyli, że jej wodospady i grzbiety górskie, jej chmury i mgły, jej doliny i łąki zamieszkują liczne duchy, z którymi pozostawali w codziennym kontakcie. To właśnie z tej obmywanej deszczami krainy lasów, strumieni, jezior – do której przynależeli dzięki tradycji swoich przodków i własnym aspiracjom duchowym – Indianie zostali wygnani na suche i bezdrzewne równiny położone daleko na zachodzie, w bezludne rejony znane pod nazwą Wielkiego Amerykańskiego Pustkowia”

Dale Van Every (1896–1976)

Great American Desert
Źródło: The Disinherited; cyt. za: Howard Zinn, Ludowa historia Stanów Zjednoczonych. Od roku 1492 do dziś, tłum. Andrzej Wojtasik, Wyd. Krytyki Politycznej, Warszawa 2016, s. 190.

O ludziach , O religii , O historii , O ptakach

„Jak relacjonuje płk. dypl. Pluta-Czachowski, nasz nieszczęsny bohater niezwłocznie po swym przybyciu do Warszawy nawiązuje sieć kontaktów. Działa przede wszystkim wśród wpływowych oficerów AK, a nadto i wśród upatrzonych działaczy politycznych Podziemia. Okulicki ciska jak piorunem słowem Teheran. W Teheranie, wyjaśnia, alianci zachodni zdradzili Polskę. Przywódcy Zachodu okazali się małodusznymi. Musimy zdobyć się na wielki zbrojny czyn. Podejmiemy w sercu Polski walkę z taką mocą, by wstrząsnęła opinią świata. Krew będzie się lała potokami, a mury będą się walić w gruzy. I taka walka sprawi, że opinia świata wymusi na rządach przekreślenie decyzji teherańskiej, a Rzeczpospolita ocaleje.”

Leopold Okulicki (1898–1946) generał polski

opis relacji płk. dypl. Kazimierza Pluty-Czachowskiego, bez podania miejsca i daty przez J.O. Matłachowskiego.
Źródło: Jan Ostoja Matłachowski, Kulisy genezy Powstania Warszawskiego, 1978

O decyzjach , O relacjach , O walce , Serce

„Ciemna puszcza jodłowa z obu stron okalała zastygły potok. Wiatr otrzepał ze śnieżnego puchu drzewa czarne i widmowe w zmierzchu dnia. Głęboka cisza
zaścieliła kraj. Ziemia wydawała się nieruchoma, półżywa jak rozpacz, opuszczona i zastygła. Nie był to już nawet wyraz smutku. Włóczył się ponad nią jak gdyby śmiech dziwaczny, stokroć bardziej niż smutek ponury; śmiech gorzki niby skrzywienie ust sfinksa, przenikliwy jak mróz, nasiąkły okrucieństwem niewinnej obojętności. Zwycięski, stłumiony uśmiech wszystkowiedzących wieków nad przemijaniem i wysiłkiem życia. Dzikość. Brutalna dzikość Północy o sercu zastygłym.”

Jack London Biały Kieł

White Fang

O uśmiechu , O rozpaczy , O śmiechu , O wysiłku

„Nie cieszyć się, ale płakać powinieneś, bo to złoto potoki krwi naszej wytoczy.”

Piet Joubert (1834–1900)

w odpowiedzi na informację o odnalezieniu złota w Witwatersrandzie.
Źródło: Paul Kruger, Pamiętniki Prezydenta Krugera, Warszawa 1903, s. 133.

O płaczu