Cytaty na temat milicjant (21 cytatów)

„Jak powiedział pewien milicjant – smutek jest jak pochód – przemija.”

Edward Stachura (1937–1979) polski poeta, prozaik, pieśniarz i tłumacz

Dziennik. Zeszyty podróżne 1

O smutku

„Deszcz to wróg milicjanta. Zmywa wszelkie ślady niczym sprzymierzeniec mordercy. Należałoby właściwie oddać deszcz pod sąd.”

Anna Kłodzińska (1915–2008) dziennikarka i autorka kryminałów milicyjnych.

Srebrzysta śmierć

„Źle. Nic nie zdziałałem. Birski, idiota się wplątał. Przykuł mnie do drzewa i poszedł po samochód. Cholera. Mało mnie nie dopadło.
– Uwolniłeś się?
Pokazał resztki kajdanek wiszące mu na nadgarstku.
– Zawieś czosnek. Jutro spróbuję znowu. Tylko, że ten cholerny gliniarz będzie teraz na mnie czatował. Boże, Ty widzisz taką ciemnotę i dlaczego nie oświecasz tego bałwana?
– Dzięki. Jak mogę się odwdzięczyć?
– Dopiero po robocie. Szkoda, że nie dałem rady dzisiaj.
– Czekaj, przetnę ci może chociaż do końca te bransoletki.
– Tego nie odmówię.
Poszli do szopy. Marek zręcznie przeciął szlifierką kajdanki, podkładając kawałek blachy. Jakub starannie wytarł je szmatką i wsypał do plastikowej torebki.
– Przyda się – wyjaśnił.
Wkrótce potem na swoim koniku jechał do domu. Dojechał do szosy na Chełm i pojechał w stronę Woj sławie. Gdy mijał cmentarz poczuł, że coś mu się przygląda.
– Jeszcze się do was dobiorę – obiecał.
Wrażenie przyglądania się zniknęło, tak jak gdyby to coś przestraszone wycofało się. Birski czekał swoim radiowozem na krzyżówkach.
– Dobry wieczór – rzucił kąśliwą uwagę.
– A dobry wieczór.
– A skąd to się wraca? Może z nielegalnych poszukiwań archeologicznych?
– A tak sobie jeżdżę. Cierpię na bezsenność. Pomyślałem, że odrobina świeżego powietrza dobrze mi zrobi.
– Słuchaj Jakub, ty mnie znasz.
– Trudno nie znać ozdoby naszej gminy i dzielnego pogromcy kłusowników, bimbrowników i wszelakich innych złoczyńców.
– Dopóki nie złapię cię na gorącym uczynku, możesz czuć się bezpieczny, ale strzeż się. Nawet, jeśli wiek cię uratuje przed odsiadką, to ja się postaram, żeby obrzydzić ci życie. Będą grzywny i inne takie. Ty się starzejesz. Nie jesteś już taki sprytny jak pięć lat temu, gdy obejmowałem tu służbę. A z czasem będzie coraz gorzej.
– Zapewne tak. A swoją drogą to mało brakowało, a tłumaczyłby się pan, dlaczego mój trup znaleziony na cmentarzu ma kajdanki na rękach.
– Hym?
– Wampiry przyszły. Na szczęście uwolniłem się.
– Oddaj chociaż kajdanki. To służbowe…
– Proszę – Jakub rzucił mu torebkę. Birski roześmiał się.
– Wiesz, za co cię posadzę?
– Tak?
– Za niszczenie milicyjnej własności.
– Pańskie słowo w sądzie przeciwko mojemu. To będzie bardzo trudno udowodnić.
– Tu są twoje odciski palców – potrząsnął torebką.
– Obawiam się, że nie. Wytarłem je flanelą. Nie został ani jeden.
Birski zawył. Naraz coś mu przyszło do głowy.
– Są za to na torebce.
– Niewątpliwie. Znalazł pan torebkę u mnie w kuble i wsypał pan do niej zniszczone uprzednio kajdanki. Na torebce są moje odciski palców, co nie czyni dowodu.
Milicjant zaklął.
– Muszę cię dopaść, choćby to była ostatnia rzecz, jaką zrobię w życiu.
– Życzę powodzenia.
– Mam. Kierowanie nieoznakowanym pojazdem. Ten konik nie ma nawet świateł odblaskowych o pozycyjnych, nie wspominając.
– Zgadza się. Sanie, fura przyczepa platforma muszą mieć światła odblaskowe. Ale konie nie. To taka luka w przepisach. Nie zacytuję z pamięci stosownego paragrafu. Ale mam w domu kodeks ruchu drogowego. Gdyby pan chciał skorzystać.
Birskiemu wpadł do głowy kolejny pomysł. Wyciągnął z kabury pistolet.
– Rzuć broń – polecił.
– Nie mam.
– Rzuć broń. Rzuć broń.
– Proszę o dodatkowe wyjaśnienia.
– Proste. Muszę trzy razy ostrzec, abyś rzucił broń. Potem oddam strzał ostrzegawczy, a potem postrzelę cię w obronie własnej i postaram się, aby to był nieszczęśliwy wypadek. Aby postrzał okazał się śmiertelny. – Zaraz, zaraz. Przecież nie mam broni.
– Przepisy milczą o takim przypadku. To taka luka, Jakubie. Muszę ostrzec, oddać strzał ostrzegawczy i mogę strzelać.
– A jeśli rzucę broń, to już pan nie może? – zaciekawił się Jakub.
– Wtedy nie.
Egzorcysta sięgnął do cholewy buta i wydobywszy z niej nóż, rzucił go na ziemię. Prosto pod nogi Birskiego.
– Rzuciłem broń. Tym samym nie może pan strzelać.
Birski rozpłakał się.
– Ja już nie mogę – powiedział. – Pan panie Wędrowycz jest okropnym człowiekiem.
– No nie rozklejaj się. Milicjant, a beczy. Zagniesz mnie następnym razem.
Posterunkowy otarł oczy.
– Rozmowa z panem to intelektualne przeżycie – wyznał. Jestem szczęśliwy, że tylko pan w tej gminie jest tak inteligentny. Proszę jechać do domu.
– Nie omieszkam się. Jestem już stary i muszę się wysypiać. A odnośnie świateł odblaskowych, to wiszą tam, pokazał gestem.
Na końcu ogona kłaczka miała zapiętą spinkę do włosów, na której huśtał się odblaskowy znaczek. Czterolistna koniczynka. Na szczęście. Birski wył długo i ponuro. Wył tak przejmująco, że aż pobudzili się okoliczni mieszkańcy. Nie zapalali świateł. Stali za firankami i przyglądali się temu zdumiewającemu widokowi. Pośrodku skrzyżowania stał radiowóz, a koło niego miejscowy posterunkowy, zadarłszy głowę, wył do księżyca. Okoliczne psy podchwyciły jego skowyt. Wkrótce obudziło się pół wsi.”

Andrzej Pilipiuk książka Czarownik Iwanow

rozmowa Jakuba z Birskim po nieudanej walce z wampirami.
Cykl Kroniki Jakuba Wędrowycza, Czarownik Iwanow

O koniach , O życiu , O Bogu , O szczęściu

„Łukaszenka, chcemy ci powiedzieć, że wyrosło nowe pokolenie! Nie boimy się! Nie boimy się przesłuchań w celi KGB, pałek twoich milicjantów! (…) Kiedy byłem mały, rodzice straszyli: Franku, jak nie będziesz jeść, albo nie będziesz chciał iść spać, przyjdzie zły Aleksander Łukaszenka i cię zabierze. I to działało. Minęło 18 lat. Zamiast na zajęcia z ideologii, chodziliśmy na zakazane koncerty rockowe. Umieszczaliśmy biało-czerwono-białą flagę na budynkach publicznych. Zamiast oglądać telewizyjne dzienniki propagandowe, wchodziliśmy na Facebook, klaskaliśmy na placu na demonstracji (…) Aleksandrze Łukaszenka, chcę ci powiedzieć, że wyrosło nowe pokolenie, które nie boi się ciebie! Nie boimy się! Nie boimy się szczurów w celach twoich więzień, przesłuchań w korytarzach KGB, pałek twoich milicjantów. Przyszło nowe pokolenie. Nasze pokolenie przyszło, by zmienić Białoruś. I niedługo wyrzuci cię na śmietnik historii. Za nami jest solidarna Polska, wolna zjednoczona Europa. A kto za tobą?”

Franciszak Wiaczorka (1988) białoruski polityk

wypowiedź ze sceny podczas koncertu „Solidarni z Białorusią” w Warszawie, 22 kwietnia 2012.
Źródło: Polskie Radio, 22 kwietnia 2012 http://www.polskieradio.pl/75/921/Artykul/590646,Lukaszenka-to-pokolenie-wyrzuci-sie-na-smietnik-historii,

O historii , O rodzicach

„Zrobił go Staś Bareja, a ja do dziś pamiętam, jak mi milicjanci salutowali, gdy Kapitan Sowa był pokazywany w telewizji.”

Wiesław Gołas (1930) polski aktor

o serialu Kapitan Sowa na tropie.
Źródło: „Trybuna”, 30 września 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/mojapa.htm

„Było wszak coś pięknego w tamtych chłopcach i tamtych dziewczętach, jeżeli możemy ich kochać jeszcze dzisiaj. Było w nich coś pięknego, jeżeli ci, co przeżyli, potrafią dziś jeszcze poczuć w sobie powiew tamtego gorącego lata. Tego lata, w którym realizowała się jakaś ich lepsza część, w czasie którego przerośli samych siebie, w czasie którego poczuli tak jak nigdy, że są pomiędzy braćmi. A my, którzy mamy za sobą inny, również gorący Sierpień, lepiej umiemy odczuć i zrozumieć ich poryw. Prawdziwa Polska buduje się od wewnątrz. Dziś jest lepsza i prawdziwsza niż wczoraj. Nie jest to, wbrew pozorom, Polska pijaków i Polska milicjantów. To jest Polska zapełnionych kościołów, w których nasza młodzież modli się lepiej i goręcej niż my potrafimy się modlić. Polska, w której możemy być dumni z naszych więzionych braci. Polska solidarności. Polska nadziei. Ta Polska, jestem o tym głęboko przekonany, zbudowana jest także na miłości i ofierze powstańców warszawskich. Na wartościach, które ciągle gorzeją w tym popielisku sprzed lat czterdziestu, strasznym i pięknym, jakże smutnym i jakże obdarzającym nadzieją. Przed tym ogniem i tym popiołem nisko pochylam głowę.”

Tomasz Strzembosz (1930–2004) polski historyk

Refleksje o Polsce i Podziemiu 1939–1945
Źródło: s. 128

O młodzieży , O czasie , Kochać się

„Znów więc ten Chopin, od którego uciekałem pod koniec lat osiemdziesiątych, który wypełnił całą dekadę swoją muzyką. Począwszy od strajków w Gdańsku i Szczecinie, od zakładania Solidarności – był wciąż w tle. Patriotyczny podmuch muzyczny. Wykorzystywali go organizatorzy mszy za ojczyznę i opozycyjnych wieczornic, twórcy anty-reżimowych filmów i władza – na wszystkich poziomach przekazu. Muzyka Chopina współbrzmiała z powtarzanym w kółko wystąpieniem towarzysza generała, ogłaszającego wprowadzenie stanu wojennego. Była wręcz jedyną muzyką, jaką można było usłyszeć w radiu w pierwszych dniach tego stanu. A potem rozbrzmiewała na rozpoczęcie i na zakończenie programów telewizyjnych i radiowych, przed przemówieniami i po przemówieniach. Rozbrzmiewała – jeśli nic innego nie można było zaproponować – jako wypełniacz lub jako ważny punkt programu. Słychać ją było, gdy na budynkach pojawiły się hasła: „Wrona skona” i „Zima wasza, wiosna nasza”, gdy czołgi jeździły po ulicach i żołnierze grzali dłonie przy koksownikach, gdy opozycjoniści ośmieszali esbeków i gdy esbecy zabijali opozycjonistów, gdy milicjanci pałowali krnąbrne społeczeństwo i gdy społeczeństwo rzucało w nich kamieniami lub zapalało świece w oknach. Preludia, mazurki, walce nadawał Głos Ameryki, Radio Wolna Europa i następcy Macieja Szczepańskiego. Wszyscy przymilali się do Chopina, wszyscy go puszczali i wszyscy słuchali – stojąc w kolejkach za papierosami i wołowiną z kością, w czasie przesłuchań i akademii, idąc ze strachu na wybory i czytając wydane w podziemiu wiersze Miłosza, ciesząc się, gdy Lechowi Wałęsie przyznano Pokojową Nagrodę Nobla i gdy zniesiono kartki na masło, oglądając w telewizji parodię procesu Piotrowskiego i jego kolegów, i chowając księdza Popiełuszkę. Słuchaliśmy tej naszej muzyki z coraz większym znudzeniem, z coraz większą dezaprobatą.”

Krzysztof Niewrzęda (1964) polski prozaik, poeta i eseista

Źródło: Koncert wyszehradzki – Pogranicza Nr 4/2002

O strachu , O muzyce , O wiośnie , O zimie

„Co to za facet? – pyta Szczęsnego rozmawiający z nim milicjant. Był zły. Można przecież było się domyślić, że nie ma w Polsce człowieka, który by się nazywał Kubuś Puchatek.”

Anna Kłodzińska (1915–2008) dziennikarka i autorka kryminałów milicyjnych.

Dwa włosy blond

O facetach

„Zwykła milicyjna pałka może wywołać cierpienia różnorakie. Od bólu począwszy – na zaprzeczeniu ludzkiej sprawiedliwości skończywszy. (…) Zdrowo biją w Polsce Ludowej. (…) Rozmawiałem z milicjantami. Mówili: „Panie, Sąd uchyla się od takich różnych drobnych i innych spraw. Ma gość być bezkarny – to wolimy przysolić, żeby sobie zapamiętał.””

Jerzy Lovell (1925–1991) polski prozaik i dziennikarz

Źródło: Pałka http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14859, „Życie Literackie” nr 16, 21 kwietnia 1957, s.1.

O życiu , O sprawiedliwości , O cierpieniu

„Uważa pani, że milicjant jest pozbawiony normalnych ludzkich uczuć i nie może mu się tak zupełnie po prostu podobać młoda, ładna dziewczyna, która zrobiła na nim duże wrażenie?”

Zygmunt Zeydler-Zborowski (1911–2000)

Źródło: Człowiek o cętkowanej twarzy, Warszawa 1980, s. 49.

O emocjach , O wrażeniach

„Jak mnie przesłuchiwała ubecja, to po godzinie czy dwóch siedzenia w celi albo gdzieś w gabinecie przychodził jakiś sierżant czy porucznik i mówił, że jestem szpiegiem. Po czym pytał, jakiego wywiadu, dając do wyboru trzy: izraelski, amerykański, niemiecki. Odpowiadałem, że skoro nie wiem, to co ja mam mu mówić. Tego typu dialogi się odbywały. I po godzinie takiej mądrej rozmowy wsadzał mnie znowu do klatki z wodą (…) Potem przychodził jakiś milicjant i mnie wypuszczał. O czym więc tu mówić, zwłaszcza, że oni przegrali. (…) Pytałem: panie, skończył pan uniwersytet, ma pan dyplom z paskiem czerwonym, więc po cholerę to panu.(…) Odpowiadali, że dostają mieszkanie i talon na samochód, a tego nigdzie indziej by nie dostali. Więc co tu gadać.”

Marek Edelman (1922–2009) przywódca powstania w getcie warszawskim, lekarz, działacz polityczny

Źródło: s. 93.

O samochodach , O wodzie

„Dzisiaj głównym bohaterem Czeczenii jest milicjant czy funkcjonariusz struktur siłowych. Bez bezpieczeństwa, bez porządku publicznego niczego nie dokonamy. Czeczeni mają dosyć walki. Czeczeni w rzeczywistości w ogóle nie chcieli walczyć, nam narzucili wojnę ludzie, którzy rozwalili Związek Radziecki, a teraz chcą rozwalić Federację Rosyjską.”

Ramzan Kadyrow (1976) polityk czeczeński

Źródło: wywiad Pawła Szeriemieta, „Ogoniok”, tłum. „Forum”, 27 września 2010.

O ludziach , O rzeczywostości , O walce

„Pod sześćdziesiątym trzecim, Zofia i Jolanta Kackie, siostry. Pierwsza siedziała cztery lata za manko w sklepie, nie pracuje, zarabia, jeżeli znajdzie amatora na swoje stare kości. Druga to jeszcze lepszy numer. Zdemolowała kiedyś pół lokalu, pobiła milicjanta i w pijanym widzie rozniosła nam radiowóz. No, nie dosłowne, ale co zdążyła, to potłukła i podarła. Obie wyglądają jak czarownice.”

Anna Kłodzińska (1915–2008) dziennikarka i autorka kryminałów milicyjnych.

Źródło: Taniec szkieletów

O siostrze , O tańcu

„To, że udało mi się wezwać jako świadków inne osoby, nie milicjantów, to po prostu całkiem podważyło linię oskarżenia. (…) Sam fakt, że jestem na wolności, oznacza faktycznie oczyszczenie mnie z zarzutów, dlatego, że w łukaszenkowskim systemie żaden sędzia nie mógł podjąć decyzji, by mnie uniewinnić. Dlatego sam fakt, że zostałem ukarany, dość surowo, ale tylko i wyłącznie grzywną pieniężną, jednoznacznie oceniam jako faktyczne przyznanie mojej niewinności.”

Igor Bancer (1980) białoruski muzyk, dziennikarz i działacz społeczny narodowości polskiej

Тое, што мне ўдалося выклікасць у якасці сведкаў іншых асобаў, не міліцыянтаў, гэта па-просту цалкам падважыла лінію абвінавачвання. (…) Сам факт, што я знаходжуся на свабодзе, гэта ёсць фактычна ачышчэннем мяне, таму што ў лукашэнкаўскай сістэме ніякі суддзя не мог прыняць рашэнне, каб апраўдаць мяне. Таму сам факт, што я пакараны, досыць жорстка, але толькі і выключна грашовым штрафам, я адназначна ацэнваю як фактычнае прызнанне маёй невінаватасці. (białorus.)
po wyroku skazującym na grzywnę 2,1 miliona białoruskich rubli za „przeklinanie na ulicy i niepodporządkowanie się milicjantom”, 24 czerwca 2011
Źródło: Białoruskie Radio Racja http://new.racyja.com/news/igar-bantsar-ashtrafavany-na-60-bazavykh-velichyn, 24 czerwca 2011

O decyzjach , O wolności

„To było jeszcze za komuny. Jak Tusk mieszkał z żoną w akademiku, to policja dwa razy dziennie do niego wyjeżdżała. Znam byłego milicjanta, który ma odpowiednie dokumenty, ale boi się zemsty i prosi o anonimowość. On mówi też, że Tusk w drzewo uderzył kiedyś po pijanemu, ale to też zostało zatarte.”

Danuta Hojarska (1960) polski rolnik i polityk

Źródło: Hojarska: Donald Tusk bił żonę i jeździł po pijanemu, wp.pl, 20 sierpnia 2007 http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Hojarska-Donald-Tusk-bil-zone-i-jezdzil-po-pijanemu,wid,9128020,wiadomosc.html

O zemście , O drzewach

„Jedni mają pretensję, że w filmie o złodziejach i policjantach są polscy złodzieje i milicjanci, drudzy, że w filmie o polskich złodziejach i milicjantach rzeczywistość jest niepolska.”

Jacek Bromski (1946) polski prezenter radiowy, dyskdżokej, reżyser, scenarzysta i producent filmowy

Źródło: wywiad Czesława Dondziłły, „Film” nr 21/1989

O rzeczywostości

„Regent nader zręcznie wprasował się do autobusu, który na pełnym gazie pędził w kierunku placu Arbackiego, i umknął. Iwan, zgubiwszy jednego ze ściganych, całą swoją uwagę skoncentrował na kocurze i zobaczył, że dziwny ów kot podszedł do drzwi wagonu motorowego linii A, który stał na przystanku, bezczelnie odepchnął wrzeszczącą kobietę, chwycił za poręcz i nawet wykonał próbę wręczenia konduktorce dziesiątaka przez otwarte z powodu upału okno.
Zachowanie się kota wstrząsnęło Iwanem do tego stopnia, że zastygł nieruchomo obok sklepu kolonialnego na rogu, i wtedy zdumiał się po raz drugi, i to znacznie silniej, tym razem za przyczyną konduktorki. Ta, skoro tylko zobaczyła włażącego do tramwaju kota, wrzasnęła, dygocąc z wściekłości:
-Kotom nie wolno! Z kotami nie wolno! Psik! Wyłaź, bo zawołam milicjanta!
Ani konduktorki, ani pasażerów nie zdziwiło to, co było najdziwniejsze – nie to więc, że kot pakuje się do tramwaju, to byłoby jeszcze pół biedy, ale to, że zamierza zapłacić za bilet!
Kot okazał się zwierzakiem nie tylko wypłacalnym, ale także zdyscyplinowanym. Na pierwszy okrzyk konduktorki przerwał natarcie, opuścił stopień i pocierając monetą o wąsy, usiadł na przystanku. Ale gdy tylko konduktorka szarpnęła dzwonek i tramwaj ruszył, kocur postąpił tak, jak postąpiłby każdy, kogo wyrzucają z tramwaju, a kto mimo to jechać musi. Przeczekał, aż miną go wszystkie trzy wagony, po czym wskoczył na tylny zderzak ostatniego, łapą objął sterczącą nad zderzakiem gumową rurę i pojechał, zaoszczędziwszy w ten sposób dziesięć kopiejek.”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita

O kotach , O kobietach , O zachowaniu , Szarpnięcie

„Nie widziałeś, że jest w samych gaciach? - powtórzył pirat.
-Zlitujcie się, Archibaldzie Archibaldowiczu – mówił, purpurowiejąc portier – co ja miałem zrobić? Sam rozumiem, na werandzie siedzą damy…
-Damy nic tu nie mają do rzeczy, damom jest to obojętne – odpowiedział pirat, dosłownie spopielając portiera oczyma. - Ale milicji to nie jest obojętne! Człowiek w bieliźnie może kroczyć ulicami Moskwy tylko w jednym wypadku, w tym mianowicie, kiedy towarzyszą mu milicjanci, i tylko w jednym kierunku – na komisariat!”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita

„Ręce w górę! W górę! (…) Coście za jedni? Ty mów! – odezwał się najwyższy z uzbrojonych podchodząc do prodziekana Aniłłowicza.
(…)
– Jedziemy do Wrocławia… jesteśmy uczonymi, uniwersytet… Polska… – dobiegały Wielenieckiego pojedyncze słowa. (…) Wszyscy stali nieruchomo. Pod dużą wierzbą przy rowie dwóch leśnych obszukiwało szofera.
– No… – rzekł dowódca, widać nie bardzo wiedząc, co robić z tym fantem – no…
Nagle wzrok jego padł na milicjanta, który coraz bardziej bladł od upływu krwi.
– Żbik, co z tym szczeniakiem?
– Melduję posłusznie, komunista, panie kapitanie. Znalazłem! – triumfująco, choć spokojnie wypalił Żbik, ów brodacz w spadochroniarskim hełmie, który postrzelił milicjanta. Podniósł w górę zakrwawioną książeczkę. Do tej pory podtrzymywał chłopca, jakby tego nie czując. Teraz puścił go. Tamten ukląkł od razu i zastygł niezdarnie na czworakach. Ze spęczniałej bluzy mundurowej kapała krew.
Żbik potrząsnął w powietrzu książeczką. Żaden z profesorów nie spojrzał w tę stronę; była cisza. Dowódca założył kciuki za pas. Marszcząc czoło wciągnął ze świstem powietrze.
– A wy co, polscy profesorowie? – ryknął nagle głosem wysilonym do zdarcia. – Co robicie?! Rozkazów bolszewików słuchacie?! Chleb moskiewski zapachniał?! Żydokomunę zaprowadzić?! Co?! Co?! Co?! – krzyczał coraz przenikliwiej, jakby upajając się własnym głosem. (…) – Bolszewika wam dali, żeby bronił?! A przed kim?! Przed kim, ja się was pytam, panowie moi?! Przed nami, przed armią polską, przed siłami zbrojnymi niepodległej rzeczypospolitej…
Urwał, krótką chwilę wytrzymał w strasznej ciszy i rzucił:
– Komuniści, wystąp! (…) Są peperowcy? Żydzi? No?!
Grupa profesorów zwarła się jeszcze bardziej, tak że Wieleniecki został zupełnie sam na jej narożu. Chwila, a wystąpiłby przed szereg. Czuł, jak pali mu pierś legitymacja partyjna i jak powoli łomocą pulsy w głowie. Dwaj leśni przeciągali przez rów milicjanta, który leciał im z rąk. Po raz ostatni zobaczył Wieleniecki twarz chłopca.
(…)
Profesorowie kupą rzucili się do autobusu. (…) Starter stęknął, szyby zadrżały i autobus ruszył od razu z drugiego biegu. Gdy mijali zakręt, od łąki rozległ się jeden głośny strzał.”

Stanisław Lem (1921–2006) polski pisarz, futurysta

Powrót

O górach , O miłości , O sile , O ciszy

„Myślę, że Roman Giertych i Michał Tusk realizowali starą zasadę – dobry i zły milicjant – Giertych był ten zły, zastraszał, wręczał pozwy do sądu, przerywał, zgłaszał wnioski, wybijał z uderzenia, ale chyba oni się tak umówili. Michał miał być fajnym kolesiem, który pracował, interesował się lotnictwem. To była jego pasja. W przerwach śniadaniowych pracował sobie w innej firmie.”

Marek Suski (1958) polski działacz polityczny

o przesłuchaniu Michała Tuska z obrońcą Romanem Giertychem w czasie komisji śledczej ws. afery Amber Gold.
Źródło: Suski: Dlaczego Michał Tusk nie poinformował, że jest to firma „lipa”? Wiedział, ale nie powiedział! http://telewizjarepublika.pl/suski-dlaczego-michal-tusk-nie-poinformowal-ze-jest-to-firma-lipa-wiedzial-ale-nie-powiedzial,50280.html, telewizjarepublika.pl, 22 czerwca 2017.

O pasji , O myślach , O myśleniu

„Pani poseł z Klubu Parlamentarnego PSL… Przepraszam, pani poseł, która mówiła o tym, że odbieramy wysokie emerytury milicjantom… Pani poseł Pasławska. No, pani poseł, proszę doczytać. Nie odbieraliśmy żadnych emerytur milicjantom, tylko dotyczyło to funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, SB. Tego dotyczy ustawa dezubekizacyjna. Proszę nie wprowadzać w błąd opinii publicznej i proszę zastanowić się nad tym, co pani mówi.”

Jarosław Zieliński (1960) polski nauczyciel i polityk

w trakcie debaty nad informacją ministra spraw wewnętrznych i administracji na temat osób, stowarzyszeń i ugrupowań, co do których może zachodzić podejrzenie propagowania totalitarnych ustrojów państwa oraz nawoływania do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość.
Źródło: sejm.gov.pl http://sejm.gov.pl/Sejm8.nsf/wypowiedz.xsp?posiedzenie=57&dzien=1&wyp=88&type=A&symbol=WYPOWIEDZ_POSLA&id=450, 25 stycznia 2018

O błędach , O ustawie