Cytaty na temat zieleń

„Łaska Trwa – jako słońce, jak wiatr,
Jak zieleń drobnych liści,
jak kamyk, który błyszczy
Na drodze pośród nas.”

„Dlaczego w naszym języku jest tak mało słów na określenie zieleni? Każdy listek i każde drzewo mają swój własny odcień. To kolejny przykład tego, jak bardzo natura wyprzedza człowieka.”

„Nawet w niebieskiej porze roku
przeważa ochra
I panuje purpura
I kolor złoty w zieleni
pojawia się i znika”

„Lubiła morze jedynie za jego burzliwość, a zieleń tylko wśród ruin. Z każdej rzeczy musiała wydobyć jakąś korzyść dla siebie i odrzucała jako zbędne to wszystko, co w danej chwili nie mogło być pokarmem dla jej serca.”

„Nigdy tam nie byłam. Ale dotknęłam
tego delikatnie pozłacanego piasku,
tej pijanej, oceanicznej roślinności.(…)
Zgaduję popołudnie, lasy na drugim brzegu,
szafranowy pierścień nad zielenią
nieomal pływającą i czarną,
rzeki bez mgły, wody z bezkresnymi
tajemnicami, błoto moich kroków,
zapach życia, patrzenie znów w słońce
jak w dostojnego i silnego boga (…).
Życie mieści się we wgłębieniu pomiędzy wydmami
i odchodzą rozpraszając się zmysły
ponieważ już tylko proszą o zapach: ten morski,
ten, który przysyłają nieruchomi bogowie głębin.
Nigdy tam nie byłam. Nigdy nie wrócę z tej Atlantydy.”

„Koniki polne – lotne puenty zieleni”

„Być wczesnojesiennym drzewem,
Być aniołem na czatach.
Złote liście rozdane.
Zieleń oczekiwaniem. Przybyłeś
W porę.”

„Lubię nad sadzawką przy Piastowskiej WieżyPatrzeć na łabędzie sunące bez ruchu -Te puchy kądzieli na wiosennym wietrze -I w wierzbę się wplatać spojrzeniem, i chłonąćSzmer liści na klonach w kurzawie zieleni. – Dlatego tu wracam, dlatego tu jestem.”

„Wszystko sen był. Ta ziemia barwna i bogata,
Słońce, zieleń i ludzie – wszystko sen był marny
I ułudny. Nic niema, jeno mgła skrzydlata.”

„Sztuka to harmonia; harmonia zaś to analogia kontrastów (przeciwieństw) i analogia podobieństw, tonu, koloru i linii; to znaczy czerwieni i jej dopełnienia – zieleni, oranżu i jego dopełnienia – błękitu, żółci i jej dopełnienia – fioletu; linii, to znaczy odchyleń kierunkowych od horyzontalnego poziomu.”

„Ogłoszono amnestię dla zieleni
owady wyszły z podziemia
ptaki powróciły z wygnania.”

„Jak ciebie spotkałam, to wiedziałam, że wszystko odzyskało sens. Ty nie byłeś tym sensem, broń Boże – ale nagle świat ustawił się na właściwym miejscu, ziemia zaczęła nareszcie krążyć po swoim wyznaczonym od dawna torze, zieleń była zielona, a ziemia brunatna. Miłość to była miłość, krzesło to było krzesło itd. Takie tam różne…”

„Jasne niebo, czysta woda, bujna zieleń,
Nasz prawdziwy niewątpliwy wielki skarb.
Truć i niszczyć nie pozwólmy polskiej ziemi,
Ratujmy siebie, ratujmy nasz kraj.”

„Moje budynki zapewniają słońce, przestrzeń i zieleń.”

„(…) często obserwuję w przyrodzie niezwykłe zestawienia barw. (…) Chciałbym na przykład zestawić zieleń z błękitem w taki sposób, aby to w którymś momencie stało się prawie świecące. (…) Czasami uzyskanie takiego świecącego zderzenia kolorów jest możliwe poprzez przełamanie – a więc przekształcenie naturalizmu zaobserwowanego zjawiska.(…) Ale jak to zrobić, jeszcze tego nie wiem.”

„ZiemiaZielona wątroba przeżarta gąsienicamiSep słońca wlecze w dziobie codzienny przypływWszyscy jesteśmy skazani skazujemyCodzienny przypływ śmierciCodzienny przypływ pamięciWięc co zrobisz jeżeli nadejdzie data śmierciw tej zachodzącej zieleniGdzie nawet zając straszy jak ruchliwa mina”

„Zdradziła mnie. Jest czternasty lipca, święto Francuzów, słońce praży jak piec, zieleń wiotczeje, czyjeś imieniny, jezioro srebrzy się, a nad nim opary, a wyżej mewy, a wyżej obłoczki niczym pupy niemowląt, a najwyżej błękit, niebieskość, seledyn, fiolet, kosmiczna głębia pełna niepotrzebnych planet, zbytecznych gwiazd, bezsensownych mgławic układających się w jakieś Drogi Mleczne, które prowadzą donikąd. No i po co to wszystko?
Pytam:
po co jest życie?
po co człowiek?
po jakie licho ludzkość, w dodatku podzielona idiotycznie na kraje, narody, społeczeństwa, rasy, wyznania, kolory?
dlaczego chłopcy kochają się w dziewczynach, a dziewczęta w chłopcach, tylko nie w tych co należy i nie na długo, nie na zawsze, choć przysięgają z iskrą w oku, że kochać będą przez wieczność?
dlaczego głupota góruje nad rozwagą, brutalna siła nad subtelnością, wulgarność nad humorem, przyziemność nad fantazją?
dlaczego mój ojciec pije?
dlaczego matka nie rzuci go do stu piorunów?
dlaczego dorośli ludzie na wysokich stanowiskach, skąd rządzi się światem, są zajęci głównie grożeniem sobie, prowokacjami i produkcją coraz to doskonalszych środków do rozbicia kuli ziemskiej na atomy?
dlaczego Jagoda mnie okłamała?”

„Śmieję się, że jestem jak trawa, której wystarczy trochę wody, by znów odzyskać siły witalne i na nowo odrosnąć soczystą zielenią.”

„Samogłoski: A czerń, E biel, I czerwień, U zieleń, O błękit.”

„Jeżeli z gazet wyczytasz cokolwiek -
nie wierz w ich prawdę.
Jest inna, głębsza rzeczywistość życia:
zagmatwany gąszcz snu, świtu, jawy,
niewidzialnego dla cudzego wzroku.
W jednej chwili
żyjesz w dwóch światach i w podwójnym czasie
splecionym ciasno jak włókna sizalu
w tkaninie malowanej zielenią i żółcią.”

„Jarosz – tygrys zieleni.”

„Roślinność w całym mieście oszalała i byłaby pochłonęła wszystkie ulice, gdyby jej codziennie nie wyrąbywano. Wszędzie było zielono, zielono, zielono, zielona mgła na niebie, z nieba padał zielony deszcz, niekiedy przez chmury przeświecało zielone słońce, z każdego balkonu zwieszały się szerokie, błyszczące, zielone liście, w każdym ogródku szalała zieleń.”

„Trawnik został zamieniony w obóz wojskowy, z kuchnią polową, ogniskami i namiotami. Co najmniej pięciuset żołnierzy Armii Ludowo-Wyzwoleńczej zaanektowało na swoje potrzeby dosłownie każdy skrawek zieleni. W nieruchomym powietrzu poranka unosiły się cieniutkie smużki ogniskowego dymu.”

„i tylko nagłe miłości
– jak swastyka na przydrożnej kapliczce czy sprytna
przerzutnia – zaskakujące, dają schronienie: cień
nadziei na zdrowy puls i na zdrowe pozory
zieleni.”

„wszystkiemu co umarło – twarde drewno
wszystkiemu co umarło – sadzonki
twarde drewno poza zielenią
dzban rozbity u źródła”

„Jestem architektem zieleni, wnoszę piękno w cudze ogrody, wyczarowuję „pokoje” pod gołym niebem, czasami małe i pachnące, czasami dzikie i nieujarzmione, ale zawsze pełne szumu wody, szeptu strumienia, szmeru fontanny. Uwielbiam wnosić życie w martwe przestrzenie za sprawą trawy, krzewów, kwiatów, drzew. Drzewa kocham najbardziej. Czasami się zastanawiam, jak wyglądałoby nasze życie bez nich?”

„Jesteśmy jak gałęzie i liście, które najpierw zielenią się i kwitną, a potem żółkną i opadają, giną.”

„spójrz tylko! głodny? jest coś świeżego w zgniłej zieleni
jesiennego sadu. powietrze tu zjełczało, skwaśniało na tyle,
że możesz myśleć o zmianie klimatu. starej, rakowatej gruszy
zostało, hmm… ze dwa miesiące życia? a miast trajkotać milczy
jak zaklęta. miedziana linia ścieżki jest jak magnes, wijący się
druciany rdzeń, membrana, swego rodzaju pantoflowa poczta,
która prócz szumu i szeptu niewiele wnosi. gdyby mi dane było
zestarzeć się od środka, postępująca erozja zewnętrznej powłoki”

„Wy, ludzie, tak wspaniale potraficie ignorować rzeczywistość. Jesteście prawie ślepi i prawie głusi. Patrzycie na drzewo i widzicie… tylko drzewo, roślinę. Nie dostrzegacie jego historii, nie czujecie, jak płyną w nim soki, nie słyszycie wszystkich owadów, które żyją w pniu, nie znacie chemii jego liści, nie widzicie tysięcy odcieni zieleni, delikatnych ruchów zwracania się ku słońcu, prawie niedostrzegalnego rośnięcia…”

„W zieleni koszul zetempowskich
gorąca młodość zetempowska –
szerokoplecy Majakowski
ramię wyciąga, jak drogowskaz.”

„Ziemia odsłania się ta sama, a jednak inna,
Wybucha zieleń i woda źródlana.
Wiosna, która przeżywa swój byt w dwa, trzy miesiące,
trwa ledwo kilka godzin…”

„Żaden promień słońca nie ginie, lecz zieleń, którą on budzi, potrzebuje czasu, aby wzrosnąć.”

„Po tym, jak przez 25 lat mieszkałem w bloku, mam jedno nieustające marzenie: własny kawałek zieleni. Chciałbym móc rano wstać, wyjść na dwór i pochodzić na bosaka po trawie. Jeśli kiedyś mi się to uda, będę bardzo szczęśliwy. W tej chwili na oderwanie się od miasta nie pozwala mi jednak praca.”

„Przyjacielu, zniknie
różność stron świata w pięknie Pałacu Kultury.
Nie obca mi tęsknota do tej chwili pięknej,
gdy dłonie się opiera na dziele skończonym.
Ci z piętra najwyższego, przykładając rękę
do czoła może ujrzą burzany nad Donem
i zieleń brzóz nad Wołgą i zarys Uralu,
gdy ja będę wstępował w warszawskie marmury.
Przyjacielu, tak każdy dzień nas łączy z dalą,
a z sobą każda cegła Pałacu Kultury.”

„Jabłko i grzech – tak musi być,
Wojna i śmiech – zaraz po niej.
Zieleń i brąz, płomień i dym,
Żebrak i król w koronie.

Słońce i grad, po nocy dzień,
Światło i mrok – ramię w ramię,
Szampan i kac, po życiu sen
I nic się już nie odstanie.”

„Drzewa nie są zielenią: to nasi starsi bracia unieruchomieni, dawne plemię pokryte sierścią, pełne wilgoci, obrosłe rogami.”

„Chroń, Panie, wątłą mojej duszy zieleń,
Od podeptania i martwych spopieleń,
Abym wśród życia Ostatniej Wieczerzy
Czuł jej aromat balsamiczny, świeży.”

„Jak diamentowy pierścień
Którym się ziemia z niebem zaręcza
W sieci telewizyjnych anten
W zieleni pięknej jak przedtem
Leży Florencja.”

„Mężczyźni zatrzymali się u płotów patrząc na zniszczoną kukurydzę, schnącą w ich oczach, i na nieliczne plamy zieleni przebłyskujące tu i ówdzie spod powłoki kurzu. Patrzyli w milczeniu, nie ruszając się prawie z miejsca. Wyszły z domów i kobiety, by stanąć u boku swych mężczyzn i wyczuć, czy się tym razem nie załamią. Badały ukradkiem wyraz ich twarzy, mniejsza bowiem o zboże, byle pozostało coś innego, o wiele ważniejszego. Nie opodal stały dzieci rysując w kurzu palcami bosych stóp i również starając się przeniknąć dziecinną intuicją, czy ich rodzice załamią się, czy nie. Od czasu do czasu przyglądały się ukradkiem twarzom mężczyzn i kobiet i znowu rysowały palcami stóp równe linie w kurzu. Konie podeszły do koryt z wodą i zanurzyły w niej pyski, odgarniając szary nalot, który osiadł na powierzchni. Po chwili z twarzy zapatrzonych przed siebie mężczyzn znikł wyraz tępego osłupienia ustępując miejsca twardej, upartej zaciekłości. Teraz kobiety wiedziały, że są bezpieczne i że mężczyźni już się nie załamią. I wtedy spytały: "Cóż poczniemy?" Odpowiedź każdego z mężczyzn brzmiała "Nie wiem." Mimo to wszystko było już dobrze.”

„I
To nie jest kraj dla starych ludzi. Między drzewa
Młodzi idą w uścisku, ptak leci w zieleni,
Generacje śmiertelne, a każda z nich śpiewa,
Skoki łososi, w morzach ławice makreli,
Całe lato wysławiać będą chóry ziemi
Wszystko, co jest poczęte, rodzi się, umiera.
Nikt nie dba, tą zmysłową muzyką objęty
O intelekt i trwałe jego monumenty.

II
Nędzną rzeczą jest człowiek na starość, nie więcej
Niż łachmanem wiszącym na kiju, i chyba,
Że dusza pieśni składać umie, klaśnie w ręce,
A od cielesnych zniszczeń pieśni jej przybywa.
Tej wiedzy w żadnej szkole śpiewu nie nabędzie,
W pomnikach własnej chwały tylko ją odkrywa.
Dlatego ja morzami żeglując przybyłem
Do świętego miasta Bizancjum.

III
O mędrcy gorejący w świętym boskim ogniu
Jak na mozaice u ścian pełnych złota,
Wyjdźcie z płomienia, co żarem was oblókł,
Nauczcie, jak mam śpiewać, podyktujcie słowa.
Przepalcie moje serce. Chore jest, pożąda,
I kiedy zwierzę z nim spętane kona,
Serce nic nie pojmuje. Zabierzcie mnie z wami
W wieczność, którą kunsztownie zmyśliliście sami.

IV
A kiedy za natury krainą już będę,
Nigdy formy z natury wziętej nie przybiorę.
Jak u greckich złotników, tak formę wyprzędę
Wplatających w emalię liść i złotą korę,
Ażeby senny cesarz budził się ze dworem,
Albo tę, jaką w złotej wykuli gęstwinie,
Żeby śpiewała panom i damom Bizancjum
O tym, co już minęło, czy mija, czy minie.”

„a przecież kupowałem w salonach sztuki
pudry mikstury maście
szminki na szlachetność
przykładałem do oczu marmur zieleń Veronese'a
Mozartem nacierałem uszy
doskonaliłem nozdrza wonią starych książek”

„Letnie dni nie są nigdzie tak jasne i długie, jak w naszym zapadłym kącie obok lodowca (…). Nawet podczas snu czujemy zapach zieleni.”