Cytaty na temat naprzeciwko (29 cytatów)

„Valeriene Riordan miała na sobie czarną, gumowatą minispódniczkę i czerwone, dziwkarskie kozaki na wysokich obcasach, krótką, srebrzystą, prześwitującą bluzkę z głębokim dekoltem i zewnętrznymi poduszkami na ramionach, wykonanymi z płatów plastikowej kory mózgowej za sztucznego mózgu, który zdobił stolik w jej gabinecie. Na zewnętrznej stronie prawego uda wypisała sobie henną słowa EGO, ID, SUPEREGO. A na drugim udzie widniały wyrazy PRAGNIENIE, WYPARCIE I OBSESJA. Na wewnętrznej stronie prawego uda słowo POŻĄDANIE znikło pod króciutką spódniczką. A naprzeciwko w równie prowokacyjnym miejscu, znajdował się napis POCZUCIE WINY. (…)
– Jestem pojebaną psychiką – oznajmiła Val.
– Tak, ale za kogo się przebrałaś?”

Christopher Moore (1957)

Spytał Theo.
Najgłupszy anioł
Źródło: s. 289, 290

„Złapałam go za poły płaszcza, on nadal kurczowo trzymał mnie za ramię, wbijając po raz kolejny ostrze. Czułam, jak krew spływa mi po skórze. Niczym para kochanków w tańcu śmierci staliśmy naprzeciwko siebie. Patrzyłam w te puste oczy, nie wiedząc, gdzie ani czemu jestem. Wiedziałam tylko, że umieram.”

Katarzyna Berenika Miszczuk (1988)

Ja, diablica

O śmierci , O kochankach , O tańcu

„Słońce przylepiło koszulę do pleców, przypalało skórę bez litości, ale zdążyłem. Autobus zakwitł na światłach przed skrzyżowaniem. Na przystanku młode małżeństwo dyskutowało o wielkości pampersów dla bobasa pomrukującego w wózeczku. Neoplan w końcu podjechał i bobas, zdrętwiały ze zdziwienia, znalazł się wewnątrz wraz z wehikułem i rodzicami. Mężczyzna pozwolił małżonce usiąść, a sam trzymał rękojeść spacerówki. Żona zwaliła się ciężko naprzeciwko i mocno wachlując udami chłodziła trójkąt granatowego stroju kąpielowego. Skrawek materiału tym razem nie mógł pobudzać męskości. Jego funkcja publiczna, plażowa, nijak nie przystawała do pokusy zaglądania w kobiece intymności.”

Jacek Wangin (1969) polski poeta i prozaik

Trybalik

O małżeństwie , O rodzicach , O świetle , O słońcu

„Pytał mnie pan, jaki wpływ wywarła na mnie Łódź – większy wpływ wywarł chyba właśnie handel zagraniczny. W handlu nie ma miejsca na ideologie i szowinizmy – tutaj Arab musi się dogadać z Żydem, komunista z kapitalistą. Podpisanie kontraktu nigdy nie wyglądało tak, że siedzą naprzeciwko dwie ponure grupy w garniturach. Tak wyglądały najwyżej negocjacje ze Związkiem Radzieckim w ramach RWPG. Kontrakty często zawierało się podczas kolacji, na nieformalnych spotkaniach. Trzeba było umieć zrobić dobre wrażenie, uśmiechnąć się, opowiedzieć dowcip, pogadać o sztuce, łowiectwie, hazardzie i kobietach, myśleć pozytywnie. A wszystkie swoje urazy i uprzedzenia zostawiało się w domu.”

Andrzej Sapkowski (1948) polski pisarz

Wywiady i spotkania
Źródło: „Gazeta Wyborcza”, maj 2002

O kobietach , O domu , O myślach , O wrażeniach

„Znowu przyszedł ten pan. Siedzi na ławce naprzeciwko i gapi się w nasze okna.
(…)
– Jaki pan?
Johny zamyślił się, po czym wyrecytował z pamięci:
– Ten skurwiony wielbiciel psich tyłków i właściciel najmniejszego fiutka w całym pieprzonym stanie.
– Komornik przyszedł?”

Jakub Ćwiek książka Kłamca

Kłamca
Źródło: Przepowiednia

„Siedem prostych zasad życia w ukryciu. Po pierwsze, nie ufaj gliniarzowi w płaszczu przeciwdeszczowym. Po drugie, unikaj miłości i entuzjazmu – są tymczasowe i niepewne. Po trzecie, gdy ktoś cię pyta, czy obchodzą cię problemy tego świata, spójrz pytającemu głęboko w oczy – nie powtórzy pytania. Po czwarte i piąte, nie zdradź swego prawdziwego imienia, a jeżeli ktoś ci powie, żebyś spojrzał na siebie, nie patrz. Po szóste, nie mów i nie rób niczego, czego człowiek stojący naprzeciwko ciebie nie będzie umiał zrozumieć. I po siódme, nigdy nic nie twórz. Nikt cię nie zrozumie, uwiąże się to za tobą i będzie ciągnęło przez resztę życia.”

Bob Dylan (1941) amerykański muzyk rockowy, wokalista, gitarzysta, kompozytor, poeta

Źródło: film I’m Not There

Pytanie

„Siedziałem przy stole obok kogoś, kto mnie pytał, czy dama naprzeciwko niego nie jest żoną człowieka, który siedzi obok niej i który nie mówi do niej ani słowa; odpowiedziałem: Albo jej nie zna, albo to jest jej mąż.”

Sébastien-Roch Nicolas de Chamfort (1741–1794)

Charaktery i anegdoty

„Rano rozpoczął się drugi dzień powstania. W ciągu dnia słyszymy kroki, ktoś pośpiesznie przebiega przez podwórze, ktoś przekopuje przejście między piwnicami. Ciśniemy się do okien. Pierwsi powstańcy! Zwykłe, codzienne ubrania i tylko biało-czerwone opaski na rękawach. (…) Spieszą na pomoc oddziałowi, który zdobywa szkołę naprzeciwko kościoła świętego Andrzeja. Porywa nas entuzjazm. Więc to prawda, że nasi są na ulicach, że Niemcy wyrzuceni z wielu domów, że Śródmieście prawie całe wolne?! Wciskamy chłopcom do kieszeni kostki cukru i papierosy. Ciężka walka trwa, potem jeszcze przez kilka dni bardzo trudny szturm rozgrywający się blisko nas. Bez przerwy jednopiętrowy dom Zmartwychwstanek wstrząsa się i chwieje. Tymczasem pojawiają się bombowce niemieckie i intensywnie pomagają swoim. Po południu znowu krzyk na ulicy, wzywający do budowania barykady. Dziewczęta z internatu wyrywają się do pracy. Podobnie siostry. W pierwszym porywie zapału my także idziemy z innymi.”

Maria Okońska (1920–2013)

Źródło: Maria Okońska, Wspomnienie z powstania warszawskiego, op. cit., s. 23.

O prawdzie , O domu , O siostrze , O wspomnieniach

„Najtrudniejszym gatunkiem jest fotografia momentu. Jej mistrzem był Cartier-Bresson. W zeszłym roku w Lublinie miałem aparat, ale nie byłem sam, a to utrudnia fotografowanie. Naprzeciwko mnie szły cztery osoby w płaszczach, bardzo mieszczańskie. I każda z nich coś jadła – jakieś kanapki czy zapiekanki w papierze. Nie zdążyłem tego zrobić. Zabrakło mi refleksu. Minęła mnie fotografia. Tak myślę często o rzeczywistości. To jakaś obsesja?”

Tadeusz Rolke (1929) fotografik polski

Źródło: culture.pl http://www.culture.pl/baza-fotografia-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/tadeusz-rolke

O myślach , O rzeczywostości , O myśleniu

„Początek lat 90. to był czas dużego zaangażowania szerokich warstw społecznych, a zarazem wielkich iluzji. Naszym największym sukcesem był wiec zorganizowany na Łużnikach, przyszło sto tysięcy ludzi. Ale hegemoniczną walkę o kształt rosyjskiej transformacji ostatecznie przegraliśmy z liberałami. (…) Naprzeciwko mieliśmy sojusz liberalnej inteligencji – świetnie zorganizowanej, jak się okazało – oraz neoliberalnych reformatorów, tzn. technokratycznej ekipy Gajdara.”

Boris Kagarlicki (1958)

Źródło: rozmowa Sławomira Sierakowskiego i Michała Sutowskiego, „Krytyka Polityczna” nr 27–28/2011.

O ludziach , O inteligencji , O czasie , O sukcesie

„'Herbatniki'
Wydarzyło się to faktycznej osobie, a jestem nią ja. Chciałem złapać pociąg. Było to w kwietniu 1976 roku, w Cambridge w Wielkiej Brytanii. Zostało jeszcze trochę czasu do odjazdu pociągu. Poszedłem po gazetę, by porozwiązywać krzyżówkę, po kawę i paczkę herbatników. Usiadłem przy stoliku. Opiszę wam scenerię – jest niezwykle ważne, abyście bardzo wyraźnie ją ujrzeli. A więc tu mamy stolik, tu gazetę, filiżankę z kawą, herbatniki. Naprzeciwko mnie siedzi mężczyzna, całkiem przeciętny gość w biznesowym garniturze, z teczką. Nic nie wskazywało na to, aby miał zrobić cokolwiek dziwnego. A jednak zrobił: nagle pochylił się do przodu, wziął do ręki herbatniki, rozerwał opakowanie, wyjął jednego i zjadł.
Muszę powiedzieć, że z takiego typu rzeczami my Brytyjczycy bardzo źle sobie radzimy. W naszej historii, naszym wychowaniu, naszej edukacji nie ma nic, co uczyłoby nas, jak zachować się w stosunku do kogoś, kto w biały dzień kradnie nam herbatniki. Wiadomo, co by się stało, gdyby rzecz miała miejsce na dworcu South Central w Los Angeles. Natychmiast rozpoczęłaby się strzelanina, zjawiłyby się helikoptery, CNN, rozumiecie… w końcu zrobiłem to, co zrobiłby każdy czerwonokrwisty Brytyjczyk: zignorowałem wydarzenie. Gapiłem się w gazetę, wziąłem łyk kawy, próbowałem zrozumieć artykuł, w tekst którego się wpatrywałem, nie byłem jednak w stanie nic pojąć, z wyjątkiem powtarzania w myśli: „Co mam robić?”.
W końcu uznałem: „Trudno, muszę coś zrobić”. Próbując z całych sił nie zauważać, że w tajemniczy sposób paczka została otwarta, wyjąłem herbatnik. Pomyślałem sobie: „To go uspokoi”. Nie uspokoiło, bowiem po chwili powtórzył to, co przedtem. Wziął następny herbatnik. Ponieważ za pierwszym razem nic nie powiedziałem, za drugim jakby trudniej było podnieść temat: „Przepraszam bardzo, trudno tego nie zauważyć, ale…”. Nic by to nie dało.
Zjedliśmy całą paczkę. Było w niej co prawda tylko osiem herbatników, ale sprawa zdawała się trwać wieczność. On brał herbatnik, ja brałem herbatnik, on brał herbatnik. Kiedy skończył, wstał i odszedł. Wymieniliśmy pełne znaczenia spojrzenia, po czym poszedł sobie, ja zaś głęboko odetchnąłem i opadłem ciężko na oparcie krzesła.
Wkrótce podstawiono pociąg, dopiłem kawę, wstałem i podniosłem gazetę, pod którą leżały moje herbatniki. Tym, co szczególnie lubię w tej opowieści, jest wrażenie, że gdzieś po Anglii przez ostatnie ćwierć wieku krąży całkowicie przeciętny facet, który ma do opowiedzenia identyczną historię – tyle tylko, że brakuje jej puenty.”

Douglas Adams (1952–2001) brytyjski pisarz

z przemowy do pracowników Embedded Systems, 2001

O losie , O prawdzie , O facetach , O zachowaniu

„W Madrycie doszło do aktów tolerancji. Ofiarami byli młodzi pielgrzymi. Oto nasza przyszłość w soczewce. Nadzieją prawa mniejszości. Cywilizacja życia zderzyła się z kulturą śmierci. W Madrycie. Z jednej strony półtora miliona pielgrzymów, z drugiej setki protestujących. Przyszli przeszkadzać w modlitwie. Bili pielgrzymów. Po raz pierwszy od 26 lat uczestnicy Światowych Dni Młodzieży spotkali się z taką niegościnnością. Z fizyczną agresją. Incydenty te były jednak tylko marginesem. Młodzi poza uczestniczeniem w spotkaniach religijnych po prostu się bawili. Na ulicach, placach. I wtedy widać było po nich, czym jest Radość. Ta Radość, którą Elżbieta zobaczyła na twarzy młodziutkiej Miriam. Radość, którą daje spotkanie, spotykanie się z Bogiem. A naprzeciwko Radosnych garstka wesołkowatych. I agresywnych. Gdy zbierają się w podobnej ilości na Paradzie „Miłości”, widać najlepiej różnicę. Wulgarność, obsceniczność i głęboko skrywany smutek. To tak naprawdę jest bardzo proste. Życie i śmierć. Każdy musi wybierać.”

Robert Tekieli (1961) polski dziennikarz i publicysta

Źródło: Nie da się zagadać strachu, „Gazeta Polska”, 26 sierpnia 2011

O życiu , O śmierci , O Bogu , O młodzieży

„Prostytutki mówią, że gabinet seksuologa powinien znajdować się naprzeciwko agencji towarzyskiej. Mają dość mężczyzn, którzy płacą za trzy godziny, a później opowiadają o swoim nieszczęśliwym życiu.”

Andrzej Depko (1962) polski seksuolog i neurolog

Źródło: zdrowie.trojmiasto.pl, 21 stycznia 2014 http://zdrowie.trojmiasto.pl/Zasady-moralne-pomagaja-czy-przeszkadzaja-w-seksie-n76259.html

O zdrowiu , O seksie

„Kiedy [pies] Bryś zdechł, płakałem pół dnia. Po obiedzie wdziałem na ubranie białą koszulę, do drugiej taczki, zamiast chorągwi przyczepiłem chustkę, Brysia wpakowałem na taczki, które popychał syn kucharki, Jacek, a ja szedłem przed taczkami, ubrany w ową koszulę i niosąc chorągiew i śpiewałem jakieś pieśni kościelne ku straszliwemu oburzeniu matki. Brysia pochowaliśmy pod gruszką w ogrodzie, naprzeciwko ganku, na prawo. Ale przed pogrzebem wyrwałem mu ze łba kilka włosów i włożyłem je na pamiątkę do pudełka od landrynek.”

Ignacy Chrzanowski (1866–1940) polski historyk literatury

Pamiętnik
Źródło: Marzena Florkowska, Wnosił jasną smugę humoru. Profesor Ignacy Chrzanowski we wspomnieniach, „Alma Mater” nr 92, maj 2007, s. 32.

O matce , O śpiewie , O płaczu , Pudełko

„Jeżeli mnie tak nienawidzi, to niech stanie naprzeciwko i walczy jak mężczyzna, bez wciągania w to starcie niewinnych ludzi w obu krajach.”

Anastasio Somoza García (1896–1956)

o kostarykańskim prezydencie José Figueresie Ferrerze.
Źródło: Shelley Klein, Najgroźniejsi dyktatorzy w historii, tłum. Jolanta Sawicka, wyd. Muza, Warszawa 2008, ISBN 9788374953238, s. 96.

O ludziach , O historii

„Moja mama każdą wątpliwą lekcję historii przerabiała ze mną na nowo. Moi rodzice przestraszyli się dopiero, kiedy postanowiłam iść na Krakowskie Przedmieście, gdzie demonstrowali studenci. No to uciekłam z domu i poszłam tam. Pamiętam, że stałam wśród demonstrujących studentów naprzeciwko milicji, trochę tak jakbym była na spektaklu. Kiedy milicja ruszyła na tłum przed kościołem św. Krzyża, to ja stałam jak wbita w ziemię – trochę ze strachu, a trochę z niewiary, że to wszystko naprawdę. Dopiero jak oberwałam pałką, jak zobaczyłam, że innych biją, zrozumiałam, że naprawdę jestem w środku historycznego zdarzenia i jak inni mogę być jego ofiarą. Bo dotąd tutaj wszystko było trochę na niby.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 30 stycznia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zrnc.htm

O strachu , O wierze , O domu , O historii

„Panie Premierze, Drodzy Polscy Przyjaciele, Drodzy Państwo, Rodacy!Przywiodła nas tutaj wspólna pamięć, wspólny dług historyczny i wiara w przyszłość. Dzisiaj pochylamy głowy przed tymi, którzy mężnie przyjęli tutaj śmierć; przed tymi, których dążenia, nadzieje, talenty zostały bezlitośnie rozdeptane, przed tymi, kogo się nie doczekano. Nie doczekały się, ale na zawsze zachowały w swoich sercach matki, dzieci, ukochane. W ziemi tej spoczywają obywatele radzieccy, którzy spłonęli w ogniu represji stalinowskich w latach 30., oficerowie polscy, rozstrzelani na podstawie tajnego rozkazu, żołnierze Armii Czerwonej rozstrzelani przez nazistów podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Katyń nierozerwalnie powiązał ich losy. Tutaj obok siebie, jak w bratniej mogile, zyskali wieczne odpoczywanie. Odpoczywanie, ale nie zapomnienie, ponieważ nie może być wytarta z pamięci śmierć męczeńska niewinnych ofiar. Nie można schować prawdy o zbrodniach. Rosja i Polska, jak żadne inne państwa, Rosjanie i Polacy, jak żadne inne narody Europy, musieli przeżyć praktycznie wszystkie tragedie XX w. Zapłacić olbrzymią, zbyt wysoka cenę za dwie wojny światowe, za bratobójcze zbrojne konflikty, za okrucieństwo i nieludzkość totalitaryzmu. Nasz naród, który przeżył koszmar wojny domowej, przymusową kolektywizację wsi, masowe represje lat 30., doskonale rozumie, chyba lepiej niż ktokolwiek inny, co oznacza dla wielu polskich rodzin Katyń, Miednoje, Piatichatki, dlatego że w tym żałobnym rzędzie i miejscach masowych kaźni obywateli radzieckich jest poligon w Butowie pod Moskwą, Góra Siekierna na Sołowkach, rowy egzekucyjne w Magadanie i Workucie, bezimienne mogiły Norylska i Kanału Białomorskiego. Represje niszczyły ludzi nie zważając na ich narodowość, przekonania, wiarę. Ich ofiarami stawały się całe warstwy społeczne w naszym kraju: Kozacy, duchowni, zwykli chłopi, profesorowie, oficerowie – w tym również oficerowie armii carskiej, którzy w swoim czasie wstąpili na służbę do Armii Czerwonej – również ich nie oszczędzono – nauczyciele, robotnicy. Logika była jedna: zasiać strach, obudzić w człowieku najniższe instynkty, podjudzać ludzi przeciwko sobie i zmuszać ich do ślepego posłuszeństwa.Zbrodnie te nie mogą być usprawiedliwione w żaden sposób. W naszym kraju została dokonana jasna ocena polityczna, prawna i moralna zbrodni reżimu totalitarnego. I ocena ta nie podlega żadnej rewizji. Wobec tych grobów, wobec ludzi, którzy przychodzą tutaj oddać hołd swoim bliskim byłoby cyniczne powiedzieć: zapomnijmy o tym, że wszystko zostało w przeszłości. Nie. Jesteśmy zobowiązani pielęgnować pamięć o przeszłości, i oczywiście będziemy to czynić, jakkolwiek gorzka nie byłaby ta prawda. Nie jesteśmy w stanie zmienić przeszłości, ale w naszych siłach jest zachować albo przywrócić prawdę, a to znaczy również sprawiedliwość historyczną. Jest to ciężka praca, praca bardzo żmudna, której podjęli się historycy Rosji i Polski, przedstawiciele społeczeństwa i duchowieństwa. Wracając w przeszłość pracują w imię prawdy, a to znaczy w imię przyszłych stosunków między naszymi krajami. Właśnie taka wspólna droga dla zdefiniowania pamięci narodowej, ran historycznych pozwoli nam uniknąć ślepej uliczki niezrozumienia, wyrównywania rachunków, prymitywnych interpretacji dzielenia narodów na te, które miały rację i te, które były winne, jak to czasami usiłują robić nieodpowiedzialni politykierzy. W ciągu dziesięcioleci cynicznych kłamstw usiłowali zataić prawdę o egzekucjach katyńskich, ale byłoby takim samym kłamstwem obarczanie tą winą narodu rosyjskiego. Historia pisana przez złość i nienawiść jest równie fałszywa i zalakierowana jak wylizana historia w interesie konkretnych ludzi czy grup politycznych. Jestem pewny, że coraz częściej i w Rosji, i w Polsce zdajemy sobie z tego sprawę i jakie by to nie było trudne musimy wychodzić naprzeciwko sobie i zdawać sobie sprawę, że nie sposób żyć tylko i wyłącznie tą przeszłością. Dlatego jesteśmy dzisiaj wspólnie razem tutaj w Katyniu na tej uroczystości z okazji 70. rocznicy polskiej tragedii. Byliśmy wspólnie w Gdańsku w rocznicę wybuchu II wojny światowej. Na jej frontach nasze narody walczyły przeciwko wspólnemu wrogowi i jestem przekonany, że będziemy wspólnie obchodzić jubileusz wielkiego zwycięstwa – w którym główną, decydującą rolę odegrali żołnierze Armii Czerwonej – za które oddały swoje życie setki tysięcy żołnierzy wojska polskiego armii Andersa i Armii Krajowej, obrońcy Moskwy i Warszawy, Westerplatte i Smoleńska. Nasze straty i doświadczenia sojusznicze powinny nas zbliżać do siebie. Nie mamy moralnego prawa pozostawić przyszłym pokoleniom brzemienia nieufności do siebie. We współczesnym świecie, w Europie XXI w. nie ma innej alternatywy dla prawdziwego dobrego sąsiedztwa między narodami Polski i Rosji. Jest to wybór godny naszych dwóch narodów, które są skazane na to sąsiedztwo; wybór godny naszego wspólnego, tragicznego, ale wielkiego losu.Światła pamięć i wieczne odpoczywanie wszystkim, których przyjęła ziemia Katynia. Pokoju, pomyślności i dobrobytu dla żyjących obecnie.Dziękuję.”

Władimir Putin (1952) rosyjski polityk

przemówienie wygłoszone podczas obchodów 70 rocznicy zbrodni katyńskiej, tekst za PAP.
Przemówienia rocznicowe
Źródło: interia.pl, 7 kwietnia 2010 http://fakty.interia.pl/raport/70-rocznica-zbrodni-katynskiej/news/przeczytaj-pelna-tresc-przemowienia-putina-w-katyniu,1461636,6896

Serce , O życiu , O śmierci , O nienawiści

„Agnieszka mieszkała wtedy naprzeciwko [teatru], w domu wypoczynkowym ZAiKS-u. Był to dla niej trudny okres przygnębienia po śmierci matki. Tłumacz sztuki Jacek Stanisław Buras namówił ją jednak, by przyszła na spektakl. Przyszła. I została. Potem przychodziła co wieczór. Ta sztuka otworzyła jej drzwi do naszego świata.(…) Ogromnie się cieszyła, gdy zagraniczna publiczność myślała, że to oryginalna żydowska klasyka. Nikomu by do głowy nie przyszło, że autorami jest dwójka współczesnych artystów – Osiecka i Konieczny.”

André Ochodlo (1963)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 7 marca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/tlzt.htm

O śmierci , O sztuce , O domu , O matce

„Ruch Narodowy stoi naprzeciwko całej klasy politycznej, naprzeciwko elit III RP. Chcemy im powiedzieć wyraźnie: wasz czas dobiega końca. Nie wierzymy w system, który zbudowaliście w naszym kraju. Gardzimy wami: politykami z łaski obcych, bogaczami z przekrętów. Okradacie nas z naszej przyszłości.”

Robert Winnicki (1985) Polski polityk, działacz społeczny, poseł na Sejm RP VIII i IX kadencji

Źródło: I kongres narodowców: „Tworzymy armię, która przywróci porządek” http://wyborcza.pl/1,76842,14062454,I_kongres_narodowcow___Tworzymy_armie__ktora_przywroci.html, wyborcza.pl, 8 czerwca 2013.

O czasie , O przyszłości

„Cassie była pierwszą uczennicą panny Eckhart i zaczęła „brać lekcje” po prostu dlatego, że mieszkała naprzeciwko nauczycielki i nigdy właściwie nie spadły na nią z tego powodu specjalne zaszczyty, dopiero kiedy Virgie zaczęła także „brać lekcje”, zwróciła uwagę wszystkich na pannę Eckhart, jej muzykę i w ogóle.”

Eudora Welty (1909–2001)

Źródło: Koncert czerwcowy, rozdział 2

„Grupa około dwudziestu dziewcząt i kobiet idzie ulicą i wali w bębny; najwyraźniej zmierzają na jakieś wesele. Za nimi biegnie tuzin chłopaków, którzy obrzucają je kamieniami. Walka płci wcześnie się zaczyna.
(Jednak nie szły na wesele; w tej chwili siedzą na pagórku naprzeciwko mojej sypialni).”

Paul Bowles (1910–1999) amerykański pisarz

Dni. Dziennik z Tangeru 1987–1989.
Źródło: s. 21.

O kobietach , O walce , Chłopak

„Michał [Żebrowski] rzeczywiście się przyłożył i efekty, jakie osiągnął w tak krótkim czasie, można tylko podziwiać. W moim przypadku wystarczyła umiejętność jazdy konnej i posługiwania się mieczem, które już wcześniej posiadłem. Jednak przy okazji tych zdjęć omalże nie nabawiłem się ciężkiego urazu. Nosiłem szkła kontaktowe, które dawały efekt „wilczych oczu” i tak wyposażony wziąłem udział w scenie, gdzie przemawiam naprzeciwko ściany ognia. Myślę, że byłem pierwszym aktorem na świecie, który coś takiego testował. Gdy tak stałem, plastikowe soczewki pod wpływem temperatury zaczęły się kurczyć i przyklejać do oka! Kiedy więc wylądowałem na pogotowiu, pani doktor powiedziała: No, jeszcze 5 minut i mógłby pan grać już tylko Juranda ze Spychowa.”

Maciej Kozłowski (1957–2010) polski aktor

o pracy w filmie Wiedźmin.
Źródło: „Tele Tydzień” nr 7, 17 lutego 2005

O myślach , O czasie , O myśleniu

„(…) naprzeciwko Reni siedzi jej przewodniczący z opaloną twarzą… Jak mi jest go żal…! On jest coraz ciemniejszy! On normalnie idzie na prezydenta krajów III świata!”

Krzysztof Piasecki (1949) polski satyryk, artysta kabaretowy, dziennikarz i prezenter telewizyjny

Cytaty z monologów kabaretowych, Dowcip polityczny

„Siatkówka jest sportem dla ludzi z jajami. Bez charakteru nie można grać na wysokim poziomie. Weźmy takich Serbów. To wojownicza nacja, z którą zawsze cholernie ciężko się gra. Mają charakter wojowników. Jesteśmy podobni. Kto staje naprzeciwko nas wie, że zwycięstwo musi nam wydrzeć. Jeżeli ktoś jest bezpłciowym facetem, to przyjdzie gość na ulicy, oklepie mu ryja i zabierze wszystko, co ma – kasę, portfel i zegarek.”

Krzysztof Ignaczak (1978) siatkarz polski

Źródło: wywiad, 2009 http://aves.lksdwernicki.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=79:krzysztof-ignaczak-dla-aves&catid=3:newsflash&Itemid=75

O ludziach , O facetach , O grach , O charakterze

„Lewica określa jako prawicę tych ludzi, którzy zwyczajnie znajdują na prawo od niej. Reakcjonista nie znajduje się na prawo od lewicy, ale naprzeciwko niej.”

Nicolás Gómez Dávila (1913–1994)

O ludziach

„Człowiek żyje jeden obok drugiego lata całe i nie wie o nim nic. Żyje między najbliższymi jak w ciemności. Zaledwie siebie zna – i to źle, źle siebie sądzi. Jakże może sądzić innych? Co można naprawdę wiedzieć o ludziach z ich czynów, z ich słów – kiedy nie wiadome są myśli? (…) Siedzisz tu, (…), naprzeciwko mnie – i tak się patrzymy na siebie. Gdybym sądziła po czynach, (…), po twojej dobroci – mogłabym myśleć, że mnie kochasz, prawda? Że nie pamiętasz mi nic…
(…)
Tak, trudno jest wiedzieć coś o drugim człowieku.”

Zofia Nałkowska (1884–1954) pisarka polska, publicystka i dramatopisarka

Narcyza
Źródło: Pisma wybrane, Czytelnik, Warszawa 1956, s. 646, 647, 660.

O prawdzie , O myślach , O myśleniu , Kochać się

„Jeśli człowiek musi karmić drugiego kłamstwami na temat jego talentu tylko dlatego, że siedzi on naprzeciwko, staje się to najbardziej niewybaczalnym kłamstwem, ponieważ zachęca go do dalszej twórczości, a w ostatecznym rozrachunku jest to najgorszy sposób zmarnowania sobie życia przez człowieka pozbawionego talentu. Jednak wielu ludzi tak właśnie postępuje, zwłaszcza rodzina i przyjaciele.”

Charles Bukowski (1920–1994) amerykański poeta i powieściopisarz

Kobiety

O ludziach , O kłamstwie , O rodzinie

„Oglądam się, wjeżdża czołg, rozwala bramę i staje. Z czołgu żołnierz wyskakuje. Wyjmuje z kabury pistolet i na wiwat strzela w górę. Zaczynam do niego mówić po angielsku, bo w czasie okupacji zaczęłam się uczyć angielskiego u Szachtmajerowej. Tymczasem żołnierz woła: „Dziewczyno, my Polacy!”. W tym czołgu jechał dowódca pułku, pułkownik Koszucki, który napisał później wspomnienia: „Wjeżdżam do obozu pierwszym czołgiem, a naprzeciwko stoi mała dziewczynka w szynelu do ziemi i do mojego żołnierza zwraca się po angielsku.””

Hanna Szczepanowska (1929–2017)

To jest opowieść, która się tylko mnie przydarzyła, dlatego ją sobie bardzo cenię.
o wyzwoleniu obozu przez polskich żołnierzy 1. Dywizji Pancernej gen. Stanisława Maczka
Źródło: Hanna Szczepanowska „Heban” Archiwum Historii Mówionej http://www.1944.pl/archiwum-historii-mowionej/hanna-szczepanowska,607.html 1944.pl

O historii , O górach , O czasie

„Stajemy naprzeciwko wymierzonemu w nas zewnętrznemu atakowi, który jest bardziej niebezpieczny niż którekolwiek poprzednie wojny… Zmagamy się z ekstermistami, którzy znają tylko język zabijania i zbrodni.”

Baszszar al-Asad (1965)

Tak jak cytuje Holly Yan i inni Al-Assad touts plan for resolution, says enemies of Syria 'will go to hell' http://edition.cnn.com/2013/01/06/world/meast/syria-civil-war/?hpt=hp_t1, CNN (17 stycznia 2013)

O wojnie , O języku słowackim