Cytaty na temat lampa (49 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Może to wszystko
dzieje się w laboratorium?
Pod jedną lampą w dzień
i miliardami w nocy?”

Wisława Szymborska (1923–2012) polska poetka, noblistka

Koniec i początek (1993)
Źródło: Może to wszystko

„Nie cierpię, kiedy w filmie siedzi gość przy żółtej lampie, a w oknie jest niebieskie światło. To takie enerdowskie. Widzowie nie zdają sobie sprawy z tego, jak wiele zależy od laboratorium. Osoba, która robi kopie, to jest też artysta.”

Arkadiusz Tomiak (1969)

Źródło: Grzegorz Wojtowicz, Rozmowa z Arkadiuszem Tomiakiem, autorem zdjęć do filmu Jana Jakuba Kolskiego „Daleko od okna”, stopklatka.pl, 22 grudnia 2000 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=1655

O świetle , O cierpieniu

„Wysypała się oto z wagonów w tę noc aszchabadzką gromadka małych nędzarzy, pozbawionych wszystkiego – włącznie z sercem rodzicielskim, które zastygło gdzieś pod śniegiem… Kołysała się tylko na wietrze stacyjna lampa, rzucając raz cień, a raz światło na umęczone, wymizerowane twarze dzieci. Tragiczna gromada wyciągnęła się w długi pochód. Parami – parami szło nieszczęście z chorobą, głód z wszami – do autobusów, ledwo wlokąc nogami… Halo, halo, czyż nie widzicie, że w tych autobusach jadą najnieszczęśliwsze na świecie dzieci, dzieci więźniowie, dzieci wykolejeńcy, dzieci sieroty, dzieci starcy.”

Hanka Ordonówna (1902–1950) polska aktorka, piosenkarka, tancerka

o swoich podopiecznych, wychowankach sierocińca w Aszchabadzie.
Źródło: Sławomir Koper, Ordonka, „Uważam Rze Historia”, cyt. za: „Rzeczpospolita”, 25 września 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/143534.html?josso_assertion_id=C3C8B5D7ED8D5276

O głodzie , O nieszczęściu , O dzieciach , O historii

„na wieży furgotał blaszany kogucik
na drugiej zegar nucił
mur fal i chmur popękał
w złote okienka
gwiazdy lampy”

Józef Czechowicz (1903–1939) polski poeta

Źródło: prowincja noc, z tomu Dzień jak codzień, wyd. F. Hoesick, Warszawa 1930, s. 28.

O nocy

„Śmiech oświetla życie. Jest jak lampa. Bez niego ciemno, duszno i ciasno, nawet wówczas, gdy świeci słońce. Dlatego tam, na dole, tak często panuje mrok.”

Dorota Terakowska (1938–2000) polska pisarka i dziennikarka

Poczwarka

O życiu , O śmiechu , O słońcu

„Jestem jak człowiek porzucony na bankiecie wśród zagasłych lamp i uwiędłych kwiatów.”

Edward Bulwer-Lytton (1803–1873)

Źródło: Eleanor Herman, W łóżku z królem. 500 lat cudzołóstwa, władzy, rywalizacji i zemsty. Historia metres królewskich, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2006, ISBN 8389632268, tłum. Katarzyna Kołaczkowska, s. 177.

O świecie , O historii , O zemście

„Ktoś doradził Markowi masaż pokrzywami na porost włosów. Pojechaliśmy za miasto. Marek zerwał garść pokrzyw i zaczął się nimi smagać po głowie. Efekt był taki, że po 15 minutach głowa świeciła mu się jak czerwona lampa sygnalizacyjna.”

Jerzy Bińczycki (1937–1998) polski aktor

o Marku Walczewskim.
Źródło: „Rzeczpospolita”, 16 lipca 2009 http://www.rp.pl/artykul/335392.html

O zerwaniu

„Była to tym razem kobieta, którą ujrzałem w mieście,
Mówiłem z nią, ona ze mną. Leżałem w łóżku, w ciemnościach. Powiedziano mi w pewnej chwili, że jest ona u mnie. I ujrzałem ją obok mnie, oddała mi się. Zaległa ciemność. Ogarnął mnie wielki niepokój,
Mnie okrywały łachmany, ona należała do wielkiego świata. Należało nakazać jej odejść, co za strapienie!
Posiadłem ją, pozwoliłem jej, prawie nagiej, upaść z łóżka. I, w mojej niewypowiedzianej słabości, spadłem na nią. I wciąż w ciemnościach tarzałem się wraz z nią wśród dywanów. Ogromna lampa w sąsiednim pokoju rozczerwieniła inną. Wtedy kobieta znikła.
Łez wylałem więcej niż Bóg mógłby żądać ich ode mnie. Wyszedłem do miasta, które nie miało granic. O utrudzenie! Czułem się zatopiony w głuchej nocy po ucieczce szczęścia. Była to jak gdyby noc zimowa ze śniegiem, pragnącym zdusić świat na zawsze.”

Arthur Rimbaud (1854–1891) francuski poeta

Wiersze wolne
Źródło: Pustynia miłości, tłum. Jadwiga Dackiewicz

O kobietach , O Bogu , O świecie , O pokoju

„Gamratka nie mająca wszystkich cech gamratki przypomina kuchnię bez kucharza, obiad bez wódki, lampę bez oliwy, kluski bez sera!”

Pietro Aretino (1492–1556) włoski pisarz

Komentarz: Gamratka to piwna nalewka, zupa piwna z żółtkami
Źródło: Myślę, więc jestem: aforyzmy, maksymy, sentencje, oprac. Czesława i Joachim Glenskowie, op. cit., s. 24.

„Zawsze uważałam się za coś w rodzaju lampy alladyna, trzy sekundy polerowania, a pokaże ci cuda o jakich ci się nie śniło”

Marcin Szczygielski (1972) Pisarz, dziennikarz i grafik – autor sztuk teatralnych oraz powieści dla dorosłych i młodzieży

Nasturcje i ćwoki

„(…) otworzyła ramiona, a ja najpierw zgasiłem lampę, dziwiąc się, jak dużo czasu zabrało mi zauważenie tego, co mi daje, nie tylko każdej nocy, ale rok po roku, i jak krucha jest każda chwila. I jak szybko nadejdzie jutro.”

L.E. Modesitt, Jr. (1943)

Źródło: Śmierć Chaosu (1995)

O śmierci , O czasie

„Już w chwili
urodzin zostałeś nominowany
do opuszczenia domu wielkiego Boga” -
usłyszałem. Jeszcze tylko kilka cięć w świetle
szpitalnych lamp, choć może i tego
oszczędzi ci śmierć, a potem Bóg
wyświetli ci przed oczami
najciekawsze momenty z twojego życia.”

Paweł Lekszycki (1976)

Źródło: „Big brother ring”

O śmierci , O Bogu , O domu , O urodzinach

„Człowiek gaśnie jak lampa, moją lampę już dokręcają.”

Maria Nurowska (1944) polska powieściopisarka i nowelistka

Drzwi do piekła

„Po jednej stronie jest godność, po drugiej pycha. Przemyśl. Bo niektórzy mylą. I już nie patrząc na mnie, wstał, wyszedł z warsztatu. Zgasiłem lampę. Ciemność była lepka, odrażająca, a ja nie mogłem się z niej wydostać, nie mogłem zrobić kroku. Wtedy właśnie, jak w jaskrawym blasku nieosłoniętej żarówki zobaczyłem to – wyraźnie, ostro. Ja i oni. Nie chciałem pogodzić się z paczką, ponieważ rację miałem ja. A oni wycofali się nie dlatego, że to zrozumieli, uznali. Zrobili to w imię przyjaźni. Nie chcę wrócić do nich w ten sposób. Nie mogę… Więc? Godność czy pycha?”

Aleksander Minkowski (1933–2016) polski prozaik, reportażysta, scenarzysta filmowy

Artur

O przyjaźni

„Jest jeszcze jedna cecha kotów, którą podziwiam. Koty nie uznają żadnej winy. Kiedy pies rozwali lampę, wiesz to – wystarczy spojrzeć na psa. Koty nigdy nie uznają żadnej winy, kot po prostu z miejsca przechodzi do kolejnej aktywności. „Co się stało? Chrzanić to, ja jestem kotem. Coś się zbiło? Pytaj psa.””

George Carlin (1937–2008) amerykański aktor komediowy

O kotach

„Hol Delano Hotel wyglądał jak zaprojektowana w napadzie niepoczytalności scenografia do Alicji w Krainie Czarów. Wszystko było za duże, za małe, w złym kolorze bądź w niewłaściwym miejscu. Przed recepcją wisiała lampa z długim na trzy metry abażurem. Obok ściany pokrytej miniaturowymi lampkami i wyłożonego beżowym suknem stołu do bilardu z bilami w kolorze écru lekka bryza poruszała muślinowymi zasłonami, co najmniej dwudziestometrowymi.”

Helen Fielding (1958) angielska pisarka

Źródło: Rozbuchana wyobraźnia Olivii Joules, tłum. Katarzyna Petecka-Jurek

„Szyba zadrżała od podmuchu podobnego do tego, który potargał włosy Lindy. Lampy na moment przygasły, powodując przerwę w konwersacji, pauzę, podczas której wszystkim nasunęła się nieodparta myśl o panice w zaciemnionym hotelu i dłoniach wędrujących w ciemności.”

Anita Shreve (1946–2018)

Ostatni raz (2001)

O myślach , O myśleniu

„Uważam, że jest zupełnie na odwrót niż mówił Godard. Kino to nie prawda 24 razy na sekundę, to kłamstwo 24 razy na sekundę. Aktorzy udają, że są kimś, kim nie są, w sytuacjach i miejscach, które są nieprawdziwe. Dzień udaje noc, suche udaje mokre, Vancouver udaje Nowy Jork, utarte ziemniaki udają śnieg. Budynek to plan z cienkimi ścianami, słońce to lampa, a odgłosy ulicy zapewniają spece od dźwięku. To wszystko iluzja, ale wygrywają ci, którzy sprawią, że fantazja jest najbardziej realna, emocjonująca i najbardziej angażująca.”

James Cameron (reżyser) (1954) reżyser kanadyjski

Źródło: Variety http://www.variety.com/article/VR1117983864.html?categoryid=1043&cs=1

O prawdzie , O kłamstwie , O fantazji , O słońcu

„Mam kartkę koło łóżka, na której zapisuję zdania lub całe historie, jak mi się coś straszliwego przyśni. Zawsze o piątej pojawiają się takie sny. Zapisuję je i zasypiam, rano rysuję i szybko wysyłam do „Lampy.””

Maciej Sieńczyk (1972)

Źródło: Karol Sienkiewicz, Maciej Sieńczyk, culture.pl, styczeń 2012 http://www.culture.pl/baza-sztuki-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/maciej-sienczyk

O historii

„Przypowieść o dziesięciu pannach przypomina nam, że można trzymać w ręku lampę przez całe życie, nie zważając, że jest ona zgaszona.”

Raniero Cantalamessa (1934) włoski duchowny katolicki, kaznodzieja, kapucyn

Źródło: Pascha. Przejście do tego, co nie przemija, Kraków 2005, s. 41.

O życiu

„(…) a także ludzie pomniejsi pasikoniki i ważki
lampy puste ramy grzechotki mają swoją wieczność i są raz na zawsze.”

Jacek Dehnel (1980) poeta polski

O ludziach

„Prawda Woolf nie leży przede wszystkim w języku i tu natrafiamy na właściwy rausz jej powieści – jej pisarskie odkrycie. Jest nim strategia samego opisu; ta literatura jest gęsta, ale rozkojarzona, pełno w niej lśniących ciągów: lamp i obić, luster i okien, nieważkich obrusów i krawędzi oglądanych jakby przez denka barwionych butelek. Wszystko to wypływa na chwilę na powierzchnię migotliwego, przytłumionego tła – zjawia się niespodziewanie, jest nienaturalnie wyraźne, drażni percepcję i przepada, by dać pole kolejnym asocjacjom.”

Paweł Soszyński (1979) polski literaturoznawca, krytyk teatralny i pisarz

Źródło: Kultura na rauszu: Virginia Woolf w Bloomsbury http://www.dwutygodnik.com/artykul/2668-kultura-na-rauszu-virginia-woolf-w-bloomsbury.html, Dwutygodnik.com nr 66, październik 2011.

O prawdzie , O literaturze

„Błagam Cię o to, co straciłem – spraw, bym to odnalazł wraz ze światłem lampy.”

Nerses IV Piękny (1102–1173)

„Stworzyłem karabin do obrony ojczyzny. A potem moja broń została sprzedana na cały świat – nie przez to, że ja chciałem. Nie chciałem tego. To tak jak dżinn, który uciekł z lampy i robi coś, czego ja nie chcę.”

Michaił Kałasznikow (1919–2013) rosyjski konstruktor broni

Źródło: wywiad dla „The Guardian”, 2003.

O świecie , O ojczyźnie

„Kamienna ulica
Rozłożyła przede mną ciszę, w której trwały budynki,
Czuwanie nocnej lampy i cierpliwość konia.”

Delmore Schwartz (1913–1966)

Źródło: Na łóżku nagim, w jaskini Platona, „Życie Literackie” nr 38, 22 września 1957, s. 7 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14881, tłum. Zbigniew Herbert

O życiu , O cierpliwości , Koń

„Polacy wyjątkowo wręcz chcieliby być lubiani, a przede wszystkim doceniani od bieguna po biegun i w każdym punkcie równika. Jesteśmy wszakże przedmurzem, pierwsi stawiliśmy czoło, urodziliśmy papieża, zwyciężyliśmy komunizm i wynaleźli lampę naftową. Poza tym Polakami byli m. in. Apollinaire, Batory, Chopin, Conrad, Kopernik, Matka Boska czy Wit Stwosz. Obiektywnie więc od świata nam się należy, a jak nie, to antypolonizm. Ze swej strony, bliżej niż za oceanem, lubimy mało kogo. Niemcy to bezduszni pedanci i rozwrzeszczani w stadach piwosze, myślący wiecznie o Drang nach Osten i podporządkowaniu szlachetnych Słowian. Rosjanie – zapite prymitywy z niewolniczymi duszami niezdolnymi do demokracji, dybiące na nas od wschodu. Żydzi – brudni oszuści marzący o władzy nad globem, a na razie panoszący się w rządach, bankach i przemyśle rozrywkowym, nienawidzący też wszystkiego co czyste i chrześcijańskie. To oczywiście tylko śmieszne takie stereotypy, których zainteresowani powinni nie brać pod uwagę i wielbić nas pomimo. Z kolei niemieckie marzenia o wykupywaniu polskiej ziemi, spiski żydowskie i azjatyckie okrucieństwo Rosjan to przecież bezstronne stwierdzenie faktów, które jako takie nie mogą nikomu ubliżać”

Ludwik Stomma (1950) polski antropolog kultury i etnolog

Źródło: Radość we czworo, „Polityka”, nr 50 (2380), 14 grudnia 2002.

O marzeniach , O demokracji , O duszy , O matce

„Wojciech Orliński: Czy Wojnę polsko-ruską… pisałaś ze świadomością, że to do kogoś dotrze?
Dorota Masłowska: Dunin to czytał na bieżąco i po trzech stronach zaczął mówić, że to będzie superwielka książka.
Wojciech Orliński: Dunin tak każdemu mówi…
Dorota Masłowska: Ale ja wtedy nie wiedziałam, że on mówi tak każdemu. Miałam 18 lat, więc się strasznie ucieszyłam i pisałam dalej. Gdyby mi tak nie mówił, gdyby to powstawało bez żadnej publiczności na trybunach, to by mi się pewnie nie chciało.
Wojciech Orliński: (…) Można powiedzieć, że całe jego życie przedtem było tylko oczekiwaniem na ciebie.
Dorota Masłowska: Trochę tak. Jak zaczynał wydawać, mój mózg miał wielkość pięści. W końcu Pawia królowej napisałam po części dla niego. Jęczał, że muszę coś napisać, bo kończy się kaska na Lampę. Więc mu napisałam.”

Dorota Masłowska (1983) polska pisarka i poetka

wywiad dla „Gazety Wyborczej”, 22 września 2006

O życiu , O książkach , O czytaniu

„Życie jest jak płomień lampy; gdy zabraknie oliwy – tssss, i zgaśnie na zawsze.”

Marie Joseph de La Fayette (1757–1834) francuski polityk i generał

Źródło: Piotr Małyszko, Słownik postaci historycznych, wyd. ParkEdukacja, Bielsko-Biała 2006, s. 55.

O życiu

„Każdy wędrowiec, choć wybrał swój los i nie zamieniłby do na inny, ma taką chwilę, kiedy przechodząc przez wieś o zmierzchu i widząc przez okno izbę, gdzie rodzina zasiada do stołu w kręgu lampy, odczuwa strach przed przyszłością żal za przeszłością i niepewność, czy wybrał właściwie. Wtedy chciałby rzucić w szybę kamieniem. Na pozór po to, by zniszczyć obraz, który uważa za głupi i niedorzeczny. A naprawdę po to, żeby dodać sobie odwagi. Nie wie, że jednocześnie ktoś obserwuje go z głębi domu. Ktoś, kto widząc włóczęgę, zazdrości mu wędrówki, bo sam siedzi przez całe życie w tej samej izbie, ciepłej i przytulnej, ale za to w bezruchu i nudzie. I ten ktoś ma ochotę wyjść przed dom i rzucić w wędrowca kamieniem. Pozornie z oburzenia na niemoralne, bo bezpłodne życie włóczęgi, a naprawdę z zawiści i zemsty za swoją nudę. Dwa mijające się w locie kamienie – więc po co nimi rzucać? Lepiej niech każdy schowa swój kamień do swojej kieszeni. Po co wymieniać jeden kamień na inny? Dwa takie same kamienie.”

Sławomir Mrożek (1930–2013) polski dramatopisarz, prozaik i rysownik

Varia. Życie i inne okoliczności

O życiu , O losie , O strachu , O rodzinie

„Po Amelii zachowałem śliczną lampę. Wiele osób pyta, gdzie można znaleźć taką lampę. A ja zawsze odpowiadam radośnie: „Obok mojej kanapy.””

Jean-Pierre Jeunet (1953) francuski reżyser

Źródło: wywiad, 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=24197

O zachowaniu

„W jego wyobraźni ludzkość przedstawiała się jako zbiór szarych kamieni, między którymi raz na tysiąc, jeżeli nie rzadziej, trafiał się klejnot. Zaś ponad tymi chłodnymi i bezświetlnymi bytami ukazywały się istoty nadzwyczajne, podobne do zapalonych lamp, które szarym kamieniom nadają fizjognomię, a klejnotom – blask, barwę i przezroczystość.”

Bolesław Prus Emancypantki

Emancypantki
Źródło: tom II

„Rodzice nie byli całkiem zadowoleni z Józefa, chcieli, żeby przy wszystkich swoich uzdolnieniach sprawował jakiś świecki urząd, ale on nie miał do tego serca. Wydawał się im zbyt prosty i naiwny: modlitwa i ciche wykonywanie pracy były jego jedynymi zajęciami. Chłopiec uciekał przed ciągłym przekomarzaniem się braci. Często widywałam go – mógł mieć wtedy jakieś dwanaście lat – po drugiej stronie Betlejem, niedaleko późniejszej Groty Narodzenia, przebywającego u pobożnych kobiet. Należały one do małej wspólnoty esseńczyków mieszkającej na uskoku wzgórza, na którym leżało Betlejem, w szeregu pomieszczeń w skale. Budowali oni małe ogródki przy swoich mieszkaniach i uczyli dzieci innych esseńczyków. Widziałam często, że kiedy przy lampie modlili się ze zwojów w swoich mieszkaniach, Józef uciekał do nich przed swoimi braćmi i modlił się z nimi. Widziałam też, że przebywał w grotach, z których jedna stała się później miejscem narodzenia naszego Pana. Modlił się tam zupełnie sam albo wykonywał różne prace stolarskie, ponieważ w pobliżu kobiet należących do esseńczyków pewien stary stolarz miał swój warsztat; Józef często u niego przebywał, pomagając mu w jego pracy i poznając stopniowo to rzemiosło. Przydawała mu się bardzo znajomości miar, której nauczył się u swojego nauczyciela w domu.”

Anna Katarzyna Emmerich (1774–1824)

Źródło: Życie Maryi, bł. Anna Katharina Emmerich, Wydawnictwo M, Kraków 2008, s. 94–95.

O życiu , O kobietach , O dzieciach , O domu

„Miałem w sobie rap, gdy mnie odcięto przy pępku
Koleżko to w miejscu tym, o którym myślisz
poezją zawładnął dym, mury i big bit płyt
póki nie wystygł tu wokal na lampach, styl
sztuki nas wszystkich, Łódź w blokach zajawka
Czuć to już na klatkach, pół piętra i w windzie”

O.S.T.R. (1980) raper polski

Źródło: Cokolwiek ziom z płyty HollyŁódź

O myślach , O myśleniu

„Kiedy przyjechałam pod dom z gwoździami i lampą, górale przestali do mnie mówić: Pudelku, a zaczęli: proszę pani.”

Katarzyna Grochola (1957) pisarka polska

Zielone drzwi

O domu

„Ujrzałam, że blask wokół Najświętszej Panny stawał się coraz większy, tak że zapalona przez Józefa lampa była już zupełnie niewidoczna. Maryja klęczała na swoim posłaniu w szerokiej rozłożonej wokół niej szacie z twarzą zwróconą na wschód. O godzinie dwunastej w nocy w trakcie modlitwy ogarnął Ją wielki zachwyt. Widziałam, jak wzniosła się nad ziemią, tak że mogłam dostrzec ziemię pod nią. Ręce skrzyżowała na piersi. Blask wokół Niej wzmagał się, a wszystko, nawet rzeczy nieożywione, były w radosnym ruchu; sufit, ściany i podłogi jaskini wydawały się w tym świetle jakby żywe. Teraz nie widziałam już sklepienia, nad Maryją otworzyła się świetlista droga sięgająca z coraz większym blaskiem aż do nieba. Na tej drodze widać było jakiś niezwykły ruch świateł, które zbliżały się i przenikały, przyjmując postać chórów niebieskich. Najświętsza Panna uniesiona w zachwycie, spoglądając na ziemię, uwielbiała teraz swojego Boga, którego Matką się stała, a który jako Jej nowo narodzone, bezbronne Dzieciątko, leżał przed nią na ziemi. Ujrzałam naszego Zbawiciela jako malutkie dziecko, którego światło przyćmiewało cały otaczający blask, leżące na posłaniu przed kolanami Najświętszej Panny. Miałam wrażenie, że jest On bardzo mały i na moich oczach staje się większy. To wszystko było jednak tylko ruchem światła, którego nie jestem w stanie opisać. Najświętsza Panna jeszcze przez chwilę trwała w tym modlitewnym zachwycie; widziałam, że przykryła Dzieciątko pieluszką, lecz jeszcze Go nie dotykała i nie podnosiła. Po dłuższej chwili ujrzałam, że Dzieciątko Jezus się poruszyło i usłyszałam Jego płacz, wówczas Maryja jakby się ocknęła. Podniosła Dzieciątko, owinęła Je w chustę i zbliżyła do piersi. Usiadła i otuliła siebie i Dziecko welonem; myślę, że Maryja karmiła Zbawiciela. W tej chwili ujrzałam też dookoła Niej aniołów w ludzkiej postaci, którzy upadli na twarze wielbiąc Dzieciątko.”

Anna Katarzyna Emmerich (1774–1824)

Źródło: Życie Maryi, bł. Anna Katharina Emmerich, Wydawnictwo M, Kraków 2008, s. 150–151.

O życiu , O Bogu , O dzieciach , O aniołach

„Kobieto, jeśli nie możesz być gwiazdą na niebie, bądź przynajmniej lampą naftową w domu!”

George Eliot (1819–1880)

O kobietach , O domu

„Lampy i świece mają być gaszone o godzinie ósmej wieczorem. Jeśli po tej godzinie ktokolwiek z załogi będzie chciał się oddawać piciu, ma to czynić na pokładzie.”

Bartholomew Roberts (1682–1722)

punkt IV
Kodeks piracki

O piciu

„Śnieżka dźwiga czoło jasne
Karkonoszy lampa płonie
Zanim zgasną krwawe zorze
Złote Czechom słońce wstanie”

Karel Hynek Mácha (1810–1836)

Źródło: Alicja Hirsch-Tabis, Ewa Katarzyna Tabis, Karpacz – Krummhübel. Dzieje miasta pod Śnieżką, Związek Gmin Karkonoskich, 2005, s. 304.

O słońcu

„Jestem zakochany w starym brzmieniu. Stara gitara, stare wzmacniacze i lampy z lat 40. to miód na moje serce. To takie prawdziwe brzmienie, które z nikim nie walczy. Jest w tym brzmieniu dużo melodyjności i czytelności. Właściwie to o prawdę nam chodzi. Jesteśmy poszukiwaczami prawdy.”

Robert Friedrich (1968) polski gitarzysta, pseud. Litza (Acid Drinkers, Arka Noego)

Źródło: Luxtorpeda: jesteśmy poszukiwaczami prawdy, onet.pl, 20 lutego 2013 http://muzyka.onet.pl/publikacje/luxtorpeda-jestesmy-poszukiwaczami-prawdy,2,5425794,wiadomosc.html

O muzyce , Serce

„Wywalczyliśmy, wypracowaliśmy tam margines swobody, a zarazem wydawało się nam, że ta przestrzeń wciąż do nas mówi pełnym głosem. Kiedy wreszcie znaleźliśmy oś opartą na ogniu, sala otworzyła się akustycznie. Mijał czas, praca nabierała szlifu, ale naprawdę tylko w Brzezince udało się nam zachować i wpisać w strukturę spektaklu coś fundamentalnego dla naszego rozumienia dźwięku, ciszy i w konsekwencji dla przekazu całego spektaklu. Gdziekolwiek go prezentujemy, zaczyna się on tą samą pieśnią-sekwencją, którą nazywamy Zamykaniem, stwarzającą sugestię, że widzowie wchodzą w trakcie jakiegoś aktu, który właśnie się kończy i kiedy tylko usiądą i spróbują przyswoić sobie przestrzeń, słyszana jeszcze przez drzwi wejściowe pieśń już się skończyła, gasi się kolejne świece, kolejne lampy, dwie kobiety zlewają olej z lampad. Nie następuje jednak jeszcze cisza – po pieśni odsłaniają się dźwięki działań, kroków. Kiedy to zanika, dopiero wtedy słyszymy ogień w kominku, a kiedy oswoimy się i z tym, słyszymy dźwięki płynące z zewnątrz – w Brzezince są to ptaki i jaz młyński, który pracuje i jego głos do nas dochodzi. Cała ta fonosfera docierała do nas przez cały czas pracy i trzeba było, tak jak w procesie odłupywania, rzeźbienia, odejmować kolejne powierzchnie, żeby zostało to, co jest ciszą – nie tylko brakiem dźwięku, cyfrowym zerem, lecz ciszą głębokiej obecności świata. W Brzezince właśnie to na nas oddziaływało, pokazywało wewnętrzny kierunek naszej pracy – odsłaniania poprzez dźwięk.”

Jarosław Fret (1971)

o Teatrze ZAR.
Źródło: „Teatr”, 24 grudnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/26200

O kobietach , O zachowaniu , O ptakach , O ciszy