Cytaty na temat teatr (1131 cytatów, strona 6)

„W teatrze jest lepiej. Bo na drugi dzień kurtyna idzie w górę i pewne rzeczy w roli można poprawić. W filmie nie można.”

Małgorzata Kożuchowska (1971) aktorka polska

Źródło: „Polska Gazeta Wrocławska”, 24 września 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/uzagw.htm

O górach

„Telewizje znam tylko od strony serialu. To dla mnie najmniej wygodna sztuka, bo polega na dużej przypadkowości pracy. W każdym aspekcie – przypadkowości reżyserów, którzy realizują seriale, przypadkowości czasu, który można poświecić na przygotowanie, przypadkowości spotkań. Natomiast ale teatr i film – mimo zasadniczych różnic – mają jedną wspólną cechę: dają aktorowi szansę gruntownej analizy, a przez to twórczego uczestnictwa w procesie powstawania.”

Krzysztof Zawadzki (1970) polski aktor

Źródło: Wywiad, 2006 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=32177

O sztuce , O czasie

„Moja mama – Jirina Nowakowska – prowadzi szkołę stepowania. Od dziecka zabierała mnie i do szkoły baletowej, i do teatru, gdzie pracowała. Więc taniec mam we krwi! Lubię każdy rodzaj ruchu. Rytmy latynoamerykańskie, step, muzykę klubową. Po prostu słucham muzyki – a ciało reaguje. Tyle że nie umiem tańczyć nie do rytmu. Więc nie z każdym partnerem mi wychodzi.”

Karolina Nowakowska (1982) aktorka polska

Źródło: Perfekcjonistka – wywiad z Karoliną Nowakowską, część II http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1387/Perfekcjonistka-wywiad-z-Karolina-Nowakowska-czesc-II.html

O dzieciach , O tańcu

„Teatr kojarzy mi się z wielką sztuczną machiną, w której pracują miliardy osób, a która nie ma żadnego związku z twórczością. Pokazywane w teatrze sceny są udziwnione, wyprane z emocji, niepotrzebnie skomplikowane. Tak naprawdę nie czai się w nim nic ciekawego.”

Oskar Dawicki (1971)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Kraków, 23 października 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wogole.htm

„Moje pierwsze doświadczenia sceniczne to spotkanie z teatrem amatorskim w Otwocku, który ostatnio obchodził 85-lecie. Jako kilkuletni chłopak widziałem tam Zemstę – znakomicie się bawiłem. Dlatego nieco później wpadałem do nich na próby, czasami pozwolono mi zaciągnąć kurtynę, a to wbrew pozorom wcale nie takie łatwe. W liceum przynajmniej raz w miesiącu do warszawskiego Teatru Polskiego zabierał nas – grupę 40 rozbisurmanionych chłopaków – polonista, profesor Minakowski. Był maniakiem teatralnym, zaraził nas tą fascynacją i okiełznał nasze temperamenty. Z Teatru Polskiego zapamiętałem przede wszystkim piękną kurtynę z frędzlami, która mieni się do dziś. Wtedy ten świat za tą wspaniałą płachtą zaczął mnie fascynować. Bardzo często też profesor Minakowski i inni nauczyciele prosili mnie o przygotowanie wiersza na akademię, a to Odę do młodości, a to dwie strony z życiorysu Napoleona. Zwrócono wówczas uwagę na moją umiejętność wypowiadania na głos tekstu. Nawet któregoś dnia podszedł do mnie katecheta i zapytał: „Ignasiu, a nie poszedłbyś do seminarium?”.”

Ignacy Gogolewski (1931) aktor i reżyser polski

Źródło: Agnieszka Michalak, Ignacy Gogolewski o „32 omdleniach”, paleniu i wdzięczności do wieszcza, dziennik. pl, 26 kwietnia 2011 http://kultura.dziennik.pl/artykuly/332792,ignacy-gogolewski-o-32-omdleniach-paleniu-i-wdziecznosci-do-wieszcza.html

O świecie , O zemście , O nauczycielach , Chłopak

„(…) jedni ojcowie zabierają dziecko do kopalni – bo są górnikami, inni do szpitala – bo są lekarzami. Mnie zabierano do teatru. I tyle. Jeśli rodzic jest autorytetem – to dzieciak bardziej się jego pracą zainteresuje. Jeśli dostanie do ręki jakieś narzędzia, którymi można się bawić – to będzie pełnia szczęścia. Ale to wszystko o niczym jeszcze nie przesądza.”

Aleksander Machalica (1952) aktor polski

Źródło: Ewa Obrębowska-Piasecka, Owacja 2003 - ranking styczniowy, „Gazeta Wyborcza”, Poznań, 3 lutego 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/owacja.htm

O dzieciach , O rodzicach

„Dziś gdy włączamy telewizor, momentami trudno odróżnić, czy to sekwencja jakiegoś serialu, czy już reklama kostek rosołowych. Ta sama estetyka obrazu, te same dialogi i ci sami wykonawcy. Z bohaterów kolejnych reklam dałoby się skomponować zespół niezłego teatru dramatycznego. A z samych spotów – kolejny odcinek serialu.”

Maciej Nowak (1964) Polski krytyk teatralny i kulinarny

Źródło: krytykapolityczna.pl, 31 stycznia 2011 http://www.krytykapolityczna.pl/MaciejNowak/Jajakokostkarosolwa/menuid-350.html

Obraz

„Ja cały czas śpiewam. Poszedłem do szkoły teatralnej przez przypadek, bo nie dostałem się do szkoły muzycznej. Ale bynajmniej nie z miłości do teatru. Miłość się pojawiła w momencie, kiedy spróbowałem…”

Jacek Borkowski (1959) polski aktor

Źródło: Seks jest tylko pretekstem, „Gazeta Współczesna” nr 120, 24 czerwca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/119978.html

O miłości , O seksie , O śpiewie , O czasie

„Miałem w życiu wielkie szczęście, że zacząłem bywać późno w teatrze, właściwie dopiero będąc studentem szkoły teatralnej w Krakowie. Ale chodziłem od razu na przedstawienia najwybitniejsze, które realizowali wtedy Konrad Swinarski, Jerzy Jarocki, Andrzej Wajda.”

Wiesław Komasa (1949) polski aktor

Źródło: Rozmowa z Wiesławem Komasą http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wkomasa.htm

O szczęściu

„Nie znoszę publicystyki w teatrze.”

Tadeusz Szymków (1958–2009) aktor polski

Źródło: Wywiad, 2008 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=44101

„Z pewnością trudno jest przeżyć artystom. Nie ma prawdziwego przemysłu filmowego. Jest bardzo mało aktorów, którym udało się zagrać w produkcji kinowej, natomiast telewizyjne są bardzo słabej jakości. Filmy w telewizji robione są masowo i nie są prawdziwe. Świetni aktorzy, których znam z teatrów, nie mają szansy, aby pokazać się szerzej.”

Anamaria Marinca (1978) aktorka brytyjska

o rumuńskiej kinematografii i tamtejszym aktorstwie.
Źródło: Przemek Lewandowski, Wywiad z Anamarią Marincą, odtwórczynią głównej roli w filmie „4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni”, stopklatka.pl, 5 października 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=40725

„Od wielu lat śpiewam piosenki Wysockiego, od trzech lat występuję z nimi publicznie, bo po graniu przez wiele lat w zespole rockowym zafascynowała mnie piosenka aktorska i znam tego artystę bardziej od tej strony. Zawsze wybierałem do swojego repertuaru piosenki, które mnie poruszały. Wysocki przez całe życie we mnie żył. Mój ojciec śpiewał jego utwory, w wielu rosyjskich domach uważało się go za przyjaciela rodziny. Jego portret wisiał u mnie w domu obok zdjęcia Led Zeppelin czy The Beatles. Osobiście nigdy go nie poznałem, nie wnikałem w jego relacje z teatrem i ludźmi. Dopiero teraz, przygotowując się do tej sztuki, poznałem jego życie.”

Eugeniusz Malinowski (1967) aktor i muzyk pochodzenia rosyjskiego

o spektaklu Rajskie jabłka.
Źródło: „Rzeczpospolita” nr 16, 19 stycznia 2007 http://www.teatrpolonia.pl/spektakl-rajskie-jablka/recenzje/413

O życiu , O domu , O relacjach , O śpiewie

„Jacek [Borcuch] zrobił film z kompletnie nieznanymi twarzami i okazało się, że dokładnie wiemy, o co chodzi, nie jesteśmy przy tym bezbronnymi małpkami, mamy własne poglądy, ideały, coś czytamy, kogoś podziwiamy itd. Myślę, że to nie był żaden przypadek. Polska 20-latków jest w rozkwicie. Albo moje pokolenie wskoczy do kina, telewizji, teatru, literatury, albo będzie zadyma.”

Mateusz Kościukiewicz (1986) aktor polski

o filmie Wszystko, co kocham.
Źródło: wywiad Łukasza Maciejewskiego, „Film”, nr 9/2010

O literaturze , O myślach , O czytaniu , O myśleniu

„Praca w teatrze jest pewną formą terapii. Czechow doskonale rozumiał kobiety, które cudownie stwarzał w swoich dramatach. Ja miałam szczęście je poznać. Dlaczego nie skorzystać z tej okazji? Dlaczego tylko tyle dawać i oddawać dla tych ról? Trochę zdrowego egoizmu nie zaszkodzi. Przy okazji moich Czechowowskich kobiet sporo sobie wyjaśniłam, zrozumiałam niespełnienia, nabrałam dystansu do smutku, a czasem nawet do radości. Nie naginałam ani życia do roli, ani roli do życia. Jestem ciekawa ludzi, co bardzo pobudza wyobraźnię. Pewne role przychodziły do mnie w odpowiednim czasie. Na przykład Raniewska z Wiśniowego sadu w reżyserii Pawła Miśkiewicza. Gdybym miała grać ją dzisiaj, byłaby to opowieść o zupełnie innej kobiecie. Cieszę się, bo tamten moment był właściwy dla tej roli.”

Halina Skoczyńska (1953–2016) aktorka polska

Źródło: Wywiad, 2007 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/48457.html

O kobietach , O szczęściu , O ludziach , O czasie

„Wprawdzie zarówno teatralni, jak filmowi twórcy zmierzają do tego samego: kreują pewną rzeczywistość, do której chcą wprowadzić widza, jednak zawsze uważałam, że siedząc w sali kinowej z popcornem w jednej ręce i colą w drugiej albo w domu przed telewizorem zajadając pomidorową, w przerwach na reklamę strofując kota, który właśnie usiłuje ukraść z blatu kawałek rozmrażającego się mięsa, nie osiągnie się nigdy takiego skupienia, jak w teatrze.”

Katarzyna Anzorge (1981) polska aktorka

Źródło: Lena Szatkowska, Mam apetyt na Generałową z Płatonowa, „Tygodnik Płocki” nr 10, 7 marca 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/134723.html

O domu , O rzeczywostości

„Dziś, kiedy siłą rzeczy muszę dokonywać wyborów między teatrem a muzyką, wybieram głównie muzykę. To chyba moja pierwsza refleksja w życiu nad wyborem zawodu. Mam przeczucie, że w śpiewaniu mogę być dużo bardziej wolna.”

Maria Peszek (1973) aktorka i piosenkarka polska

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Łódź, 31 marca 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/przystanek.htm

O sile

„Sztuki zacząłem pisać, gdy byłem dyrektorem Teatru Ochoty, ponieważ brakowało współczesnych dramatów. Graliśmy spektakle o wyborach moralnych, chcieliśmy edukować widownię. Potrzebowaliśmy bohaterów borykających się z trudnymi decyzjami. Pod tym właśnie kątem zacząłem pisać.”

Jan Machulski (1928–2008) aktor polski

Źródło: „Życie” 2003, nr 147

O życiu , O decyzjach

„Świat aktorski jest tak skonstruowany, że w pewnym momencie stykamy się z wieloma artystami na planie filmowym, w studio telewizyjnym, na deskach teatru. Ostatnio Grzegorz Wons zapytał mnie: „Skąd się znamy?”. Na co ja odpowiedziałem: „Panie Grzegorzu, najprawdopodobniej z telewizji. Ja oglądałem Pana, a Pan oglądał mnie”.”

Mirosław Siedler (1961)

Źródło: Jarosław Grabarczyk, Rozmowa kontrolowana, „Dziennik Elbląski”, 20 kwietnia 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/28422

O świecie , O czytaniu

„Byłam feministką od początku życia i każdemu mężczyźnie, który raczył się we mnie zakochać mówiłam: „słuchaj, ja mam na pierwszym miejscu pracę. Jeżeli chcesz być moim towarzyszem, partnerem, proszę cię bardzo, ale pamiętaj, ja teatru nie rzucę”. Musieli się na to godzić, a jeśli się nie zgodzili, to nic z tego nie wychodziło.”

Nina Andrycz (1912–2014) polska aktorka

Źródło: Krzysztof Lubczyński, Rapsodia życia i teatru. Rozmowy z aktorami, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 2007.

O książkach , O wiedzę

„Gra się tak, jak pozwala publiczność. Ale to (…) dotyczy (…) generalnie każdego występu. Bez względu na to, czy to jest teatr, czy estrada. Tylko przed kamerą możemy bawić się na własny rachunek. W chwili kiedy mamy żywego widza, który reaguje, to musimy w sposób właściwy się dostosować i wykorzystać jego reakcje, żeby osiągnąć zamierzony przez nas cel.”

Jacek Borkowski (1959) polski aktor

Źródło: Seks jest tylko pretekstem, „Gazeta Współczesna” nr 120, 24 czerwca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/119978.html

O seksie , O grach

„Porównują mnie do Toma Waitsa, a przecież Waits to teatr, confetti, kreacja. Ja tak nie potrafię. To, co robię, jest arcyszczerą opowieścią o tym, co łączy mnie i widza. Takie uczucia są w każdym z nas. Ja, pani, tamta pani czy ten pan, wszyscy znamy te uczucia. Każdy kiedyś spacerował po elipsie, przeżył pierwszą miłość, rozstanie… to nie jest teatr.”

Marek Dyjak (1975) polski kompozytor i piosenkarz

Źródło: Joanna Rachoń, Nikt nie wyszedł z takiego nałogu jak on, muzyka.onet.pl, 17 kwietnia 2013 http://muzyka.onet.pl/publikacje/nikt-nie-wyszedl-z-takiego-nalogu-jak-on,1,5469597,wiadomosc.html

O miłości , O muzyce , O emocjach

„Szczęście do teatru właściwie nie opuszczało mnie jeszcze od czasów studenckich. Spotkania z wybitnymi ludźmi sceny ukształtowały mój sposób patrzenia na teatr, myślenia o tym zawodzie, nauczyły rozumienia roli. To był taki aktorski Oxford i Cambridge w jednej pigułce.”

Jolanta Fraszyńska (1968) polska aktorka

Źródło: „Rzeczpospolita”, 19 sierpnia 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/twardas.htm

O szczęściu , O myślach , O myśleniu

„Prawdziwy pisarz jest niemal bez wyjątku także czymś innym: lekarzem, naukowcem, filozofem, dziennikarzem, podróżnikiem lub językoznawcą, może być również mistrzem walki albo miłości, marynarzem jak Joseph Conrad, wszechstronnym myślicielem jak Goethe, człowiekiem teatru jak Shakespeare i Brecht, albo wieloma naraz lub na przemian. Tylko nie literatem.”

Robert Stiller (1928–2016) polski tłumacz i pisarz

Źródło: wywiad Roberta Pucka z Robertem Stillerem https://web.archive.org/web/20150325092723/http://www.ferdys.com.pl/_pol/kolacja/robert_stiller.html

O walce

„(…) przekonałem się, że wszędzie, w każdym teatrze, kabarecie, w estradzie mieli swoich konfidentów.”

Janusz Horodniczy (1935)

o UB.
Źródło: Robert Mazurek, Teatr zastraszania, „Rzeczpospolita”, 22 października 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/148813.html?josso_assertion_id=19AFC4EFD21AF2B0

„Warszawa jest najpiękniejszym miastem na świecie i nikt mnie nie przekona, że mogłoby być lub jest inaczej… Kocham moje miasto z jego przeraźliwie brudną Wisłą, tysiącami spalin, McDonaldem, Galerią Centrum, PeKiNem, smacznym tureckim kebabem z baraniny, najwspanialszym chyba w tym mieście Teatrem Powszechnym, bardzo uroczą Starówką i moją ukochaną Skarpą, z której widać nadwiślańską panoramę miasta. Kocham to moje miasto nad Wisłą, bo jest moje, tak po prostu… i ja to naprawdę czuję… W nim się urodziłem, wychowałem i teraz żyję jako dorosły już facet. Wierzę, że tutaj właśnie spełni się mój wielki sen o pięknej miłości.”

Jarosław Hebel (1974) dziennikarz polski

Chciałbym umrzeć z miłości

O facetach , O snach , Kochać się

„Może to trywialne, ale w teatrze nie zawsze chodzi o sam spektakl. Czasami ważniejsze jest spotkanie.”

Radosław Krzyżowski (1972)

Źródło: „Dziennik”, 17 września 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/krms.htm

„Gdy dostałam propozycję roli w M jak miłość, biłam się z myślami. (…) na podjęcie decyzji miałam pół dnia, nie było czasu, by się zastanowić. Mimo że wcześniej, gdy otrzymywałam propozycje z takich seriali, odmawiałam, nie żałuję, że się zgodziłam. Jestem na początku drogi zawodowej, półtora roku temu skończyłam szkołę i wolałam skupić się na teatrze. Boję się telenoweli, bo rozleniwiają. Przyjemnie jest mieć pieniądze, świetne warunki do pracy i przebywać na planie, gdzie jest niezwykle sympatycznie. Postanowiłam spróbować, zawsze mogę zrezygnować. Ze współpracy może wycofać się też producent. Jeśli wpadnie kiedyś na pomysł, by uśmiercić moją postać, chciałabym, żeby odeszła spektakularnie.”

Agnieszka Więdłocha (1986) polska aktorka

Źródło: Kuba Zajkowski, Kolekcjonuję kontuzje – rozmowa z Agnieszką Więdłochą, 30 maja 2011 http://mjakmilosc.vod.tvp.pl/24028980/kolekcjonuje-kontuzje-rozmowa-z-agnieszka-wiedlocha

O miłości , O pieniądzach , O odejściu , O decyzjach

„Nie zwracam na nie uwagi. Czasami zdarza się, że coś czytam, żeby dowiedzieć się, do jakiego stopnia zidiocenia, niezrozumienia i pogardy dla aktorów, reżyserów, można dojść pisząc coś. Krytycy zajmują się często swoimi prywatnymi animozjami wobec teatru, aktora, autora sztuki, a nie tym, co dany reżyser, aktor chciał przekazać. W świecie biologii istnieje organizm żywy i pasożyty. One przestałyby istnieć, gdyby nie było organizmu, z którego czerpią. Tak to u nas wygląda.”

Krzysztof Globisz (1957) aktor polski

o recenzjach.
„Gazeta Krakowska”, 2 września 2006

O czytaniu

„(…) kiedy w czasach kryzysu w latach 80. ogoliłem głowę, w teatrze zaczęto mnie obsadzać w rolach schwarz charakterów. Chciałbym kiedyś zagrać kogoś miłego, rodzinnego i ciepłego, bo taki naprawdę jestem. Płaczę na filmach (…). Do tej pory tylko jeden reżyser, Remigiusz Caban, dostrzegł, że byłbym dobry w tego typu rolach. Przymierzaliśmy się kiedyś do spektaklu Opowieść o zoo, w którym miałem zagrać nobliwego amerykańskiego tatusia z dwójką dzieci. To mi się bardzo spodobało, ale nie doszło do premiery. Może jeszcze kiedyś zrobimy tę sztukę w Teatrze 77.”

Sławomir Sulej (1949) aktor polski

Źródło: Anna Świerkocka, Zagrać kogoś miłego, „Gazeta Łódzka”, 25 lipca 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ssulej.htm

O dzieciach , O charakterze

„Tak jak wszystkie kobiety, chciałam wiedzieć, jaka była żona naszego wielkiego Przywódcy. Czy była inteligentna, piękna wykształcona, energiczna? Czy lubiła teatr, muzykę, malarstwo, literaturę? Czy raczej była jedną z tych prostych bojowniczek, „szarych gęsi”, jak większość żon członków partii?”

Wiera Dawydowa (1906–1993)

po śmierci Nadieżdy Alliłujewej.
Wyznania kochanki Stalina
Źródło: s. 11

O śmierci , O kobietach , O literaturze , O malarstwie

„(…) w latach 50. było zupełnie inaczej. Rzeszowski teatr, w którym debiutowałem, miał charakter objazdowy. W poniedziałki przeważnie występowaliśmy na różnych akcjach propagandowych. Pakowano nas do ciężarówki i jechaliśmy do PGR-u czy zakładu pracy. Dla młodego człowieka to była przygoda. Nie traktowałem tego jako przymusu.”

Bogusław Sochnacki (1930–2004) polski aktor

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Łódź, 27 listopada 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/niewal.htm

O charakterze

„Myślę, że granie we własnym teatrze głównej roli jest pewnego rodzaju ryzykiem.”

Tomasz Karolak (1971) aktor polski

Źródło: Dorota Wyżyńska, Król Dramatu przyjmuje piłkę, „Gazeta Wyborcza – Stołeczna” nr 115, 18 maja 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/139417.html

O myślach , O myśleniu

„Beznamiętna szarzyzna mieszczańskiego realizmu, podobnie jak suche intelektualne podejście do sztuki – nie zadowala naszego widza, stęsknionego za teatrem, który w masach ludowych budziłby uczucia wielkie i trwałe zapładniające je do historycznych, twórczych czynów. Idei takiego teatru niektórzy spośród młodych pragniemy poświęcić swoją twórczość: aby budzić pasję rewolucyjną, szacunek wobec miłości, klasowe braterstwo, kult bohaterstwa i szlachetności, nienawiść wobec wyzysku.”

Jerzy Grotowski (1933–1999) polski reżyser, teoretyk teatru, pedagog

Źródło: Marzenie o teatrze http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=7023, „Dziennik Polski” nr 46, 23 lutego 1955, s. 2–3.

O nienawiści , O emocjach

„Teatr w momentach swojej słabości poddawał się żywemu organizmowi człowieka, jego prawom, a więc automatycznie i konsekwentnie godził się na formę imitowania życia, przedstawiania i odtwarzania. Kiedy natomiast teatr był na tyle silny i niezależny, że mógł sobie pozwolić, ba! wyzwolić się spod nacisku życia i człowieka, wytwarzał sztuczne odpowiedniki życia, które okazywały się bardziej żywe, bo łatwo poddawały się abstrakcji, przestrzeni i czasu i zdolne były do osiągnięcia absolutnej jedności, np. balet Oskara Schlemmera.”

Tadeusz Kantor (1915–1990) polski reżyser, malarz, scenograf, grafik

Źródło: Krzysztof Miklaszewski, Rozmowa o Umarłej Klasie z Tadeuszem Kantorem (1978), „Kraków” nr 2/3, 2 marca 2010 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/90612.html

O czasie

„Były czasy, że nasz [aktorki i Jerzego Nowaka] romans traktowany był jako skandal. Kiedy wchodziłam do teatru na próbę, słyszałam milknące, przyciszone głosy. Mówiono, słuchaj, przecież on jest starszy od ciebie tyle lat! Pije! Gra w pokera! Ogląda się za każdą babą! Do tego wymądrza się! A w ogóle może to Żyd. Ty się jeszcze zastanów! I czy to warto? No, jednak było warto.”

Maria Andruszkiewicz-Nowak (1944–2010)

Źródło: Joanna Weryńska, Aktorska para pisze o swojej skandalicznej miłości, „Polska Gazeta Krakowska” nr 268, 16 listopada 2009 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/82562.html

O grach , O piciu

„Kiedy przez tak długi okres gra się jakąś postać, to raczej ona nabiera cech aktora, a nie na odwrót. Serial ma to do siebie, że opowiada zwykle o rzeczach prozaicznych. Rzadko mówi się tam o tak wielkich namiętnościach jakie mają miejsce w sztukach Szekspira czy w prozie Dostojewskiego. Dlatego to serialowe wejście w postać nie jest aż tak silne i tak rzutujące na psychikę aktora, jak to się może czasami zdarzyć przy pracy nad skomplikowaną rolą w teatrze czy filmie.”

Dominika Ostałowska (1971) aktorka polska

Źródło: Wywiad, 2004 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=18942

O grach

„W teatrze najważniejszy jest kontakt z widzem, jego bezpośrednia reakcja kreuje cały spektakl. I o ile sztuka się podoba, to wszyscy dziękują nam oklaskami. Przed kamerą jest mnóstwo dubli i właśnie te powtórki ujęć, kiedy za każdym razem trzeba wykonać identyczny ruch, są czasami dość męczące. Kiedy jednak lubi się ten zawód, można przeżyć wszystko.”

Izabela Kapiasová (1983)

Źródło: Izabela Kapiasova. Zaolzianka, albo inaczej – Europejka!, „Życie na Gorąco” nr 11, 14 marca 2013, s. 59.

O życiu , O sztuce

„[Nowy teatr to] zbiorowy czyn aktora, malarza i ewentualnie muzyka pod władzą i strażą reżysera.”

Bolesław Leśmian (1877–1937) polski poeta

o ideach Edwarda Gordona Craiga.
Źródło: Tomasz Weiss, Młoda Polska, wyd. II, WSiP, Warszawa 1989, s. 25.

O muzyce

„Oczywiście, trzeba odróżnić teatr od życia.”

Armin Petras (1964)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 2 lutego 2004 http://www.teatry.art.pl/!Rozmowy/odroznicte.htm

„(…) nigdy nie myślałem o teatrze w kategoriach kariery. Jasne, że każdego cieszy uznanie i dowody sympatii, ale nigdy nie odczuwałem intensywnego parcia na sukces. Jak się nie zabiega, to się nie ma…”

Andrzej Wichrowski (1953)

Źródło: Agnieszka Michalak, ...i nagle te bajki stają się sensem bycia, teatry.art.pl, 24 kwietnia 2010 http://www.dziennikteatralny.pl/artykuly/i-nagle-te-bajki-staja-sie-sensem-bycia.html

O myślach , O czytaniu , O sukcesie , O myśleniu

„Jest prawda realistyczna i prawda psychologiczna. Realizm to pewien styl, przyklejony do rzeczywistości. Ja jestem pisarzem bardziej abstrakcyjnym. Wywodzę się z teatru i z filozofii.”

Éric-Emmanuel Schmitt (1960) pisarz francuski

Źródło: Katarzyna Surmiak-Domańska Eric-Emmanuel Schmitt: Codziennie w pracowni uprawiam miłość http://wyborcza.pl/1,75475,9357034,Eric_Emmanuel_Schmitt__Codziennie_w_pracowni_uprawiam.html, „Gazeta Wyborcza”, 1 kwietnia 2011

O miłości , O prawdzie , O rzeczywostości

„Pierwszy rok, fuksówka. Aktorzy biegają po korytarzach, śpiewają jakieś piosenki, są poprzebierani i pomalowani. Akademia jest bardzo specyficzną uczelnią. Są tacy, którzy zakochują się w jej atmosferze i nie wychodzą prawie z budynku. Trafiłam na świetny rok. Do dziś trzymamy się razem. Prawie każdy robi coś w teatrze. Mieliśmy spory dystans do rzeczywistości, uwielbialiśmy plotki. Na równi ceniliśmy anegdotę historyczną z bieżącą plotką obyczajową. Grupa była otwarta, chcieliśmy wiedzieć, byliśmy aktywni, cały czas na tak, szliśmy do przodu.”

Joanna Nawrocka (1981)

wspomnienia o Akademii Teatralnej.
Źródło: Mam Ochotę, „Exclusiv” nr 95/92/12-10/01-11, 7 stycznia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/108737.html

O rzeczywostości , O śpiewie , O czasie

„(…) Murzyni w obecnem czasie w modzie. Do jakiego teatru się pan nie wybierzesz, dwóch, trzech ich przedstawia, a już najmarniej jeden. Podobnież artyści, co ich podgrywają, nie myją się z czarnej farby już po pare miesięcy – nie opłaci się jem, bo wiedzą, że w następnej sztuce znowuż za Murzynów będą. Żony jem w domu raban podnoszą, do pościeli nie chcą puszczać, ale żaden się nie myje. (…)
Rozchodziło się o to, że Turki wojne jemu wypowiedzieli, a że duchowieństwu nie wypada się naparzać, wynajęli księża tego Murzyna, żeby się za nich z Turkamy obleciał.
A nazywał się on (…) Hotello, dlatego, że Murzyni w hotelach najczęściej służą za dzwońców, czyli szwajcarów.
(…) Tak nasz z koleżką zgniewał, żeśmy chcieli się do niego podnieść i na scene wejść, towarzyskiego alibi go nauczyć. (…)
(…) ten ów Murzyn mówi:
„Owszem, proszę duchownych osób, mogie knoty Turkom spuścić, ale pod waronkiem, że katolickie kobiete pod tytułem Desdymona za małżonkie mi dacie”.
„Owszem, proszę bardzo – mówiom księża – załatwione” – i dali jem ślub. Ale nadleciał ojciec tej kobiety i mówi, że mowy o tem być nie może, boby się nie mógł z czarnem zięciem w towarzystwie pokazać. Ale ponieważ że ona się zgadzała, Murzyn zaczął się do teścia stawiać.
„Odskocz, tatuś, od nowożeńców, bo będzie niedobrze. Widziałem mętrykie – Desdymona jest pełnoletnia i pozwoleństwa rodziców nie potrzebuje. Chodź, Mondzia, do domu noc poślubne uskuteczniać!”
I poszli. Pokazało się potem, że stary Desdymony miał rację. Murzyn okazał się skończonem żłobem i niemożebny w pożyciu.
Tak się złożyło, że sąsiadka, cholera, ukradła Murzynowej chustkie do nosa, którą on jej dał w prezencie… Co ten lebiega o te chustkie za grandy toczył (…). Trzy godziny nas wszystkich męczył, a najwięcej żonę.
(…) żona szuka wszędzie, nie może znaleźć, to (…) mówi, na jury, że w praniu.
Jak oparzony wyleciał, za chwilę jest nazad, widocznie na górze był, przejrzał na sznurach całe pranie, i wiesz pan, co zrobił?…
Wtenczas to właśnie chcieliśmy z koleżką iść do niego na te scene. „Kobiete, łobuzie, bijesz o głupie chustkie za sto złotych?!”
Ale na tem nie koniec. Jeden oficer, któren na posadę gienerała lefrektował i chciał Hotella z niej wyślizgać, do pucu mu natrajlował, że jeden podporucznik do Desdymony uderza. Myślał, że Murzyn podporucznika zimnem trupem położy i do mamra go za to zamkną.
Detalicznie wszystko mu streszczał, jak podporucznik się z jego żoną podbawiał. Ten niby tyż to słucha, ale furt powtarza: „gdzie chustka” i „gdzie chustka”?
Wiesz pan, jak się skończyło – przeliczył jeszcze raz bieliznę z magla i u d u s i ł żonę, ponieważ że chustki nie było!
(…) Zanadto nie trzeba się znowuż nad Murzynamy rozczulać, bo i między niemy dranie się trafiają. Jedź pan do Łodzi, to się pan przekonasz!”

Stefan Wiechecki (1896–1979) pisarz i dziennikarz polski, humorysta (pseud. Wiech)

Źródło: Ksiuty z Melpomeną

O kobietach , O wojnie , O domu , O myślach

„Przykład różnorodności nurtów w teatrze radzieckim uczy nas dobitnie, że realizm socjalistyczny bynajmniej nie zakłada istnienia jedynej, „prawomyślnej” koncepcji teatru, że przeciwnie – bogactwo sztuki realizmu socjalistycznego polega na tym, że w jego ogólnym kierunku jest miejsce i potrzeba indywidualnych koncepcji teatru.”

Jerzy Grotowski (1933–1999) polski reżyser, teoretyk teatru, pedagog

Źródło: W tonacji entuzjastycznej http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=7004, „Dziennik Polski” nr 27, 1 lutego 1955, s. 3–4.

O bogactwie

„(…) zrealizowałem 15 nowych tytułów. To głównie farsy, do czego zmusił mnie trochę aktorski los, trochę zapotrzebowanie teatru – przez długi czas byłem na etacie w teatrze Kwadrat, gdzie grywa się głównie komedie. W pewnym momencie odszedłem, bo chciałem zobaczyć, jak to jest, gdy jest się sobie sterem, okrętem, żeglarzem, a jednocześnie morzem. I zobaczyłem, że jest fajnie. Sam decyduję o swoich sprawach i o swoim czasie. Choć to też ma swoje gorsze strony – okazuje się, że teraz mam mniej czasu niż wtedy, gdy byłem na etacie…”

Jerzy Bończak (1949) polski aktor

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Białystok, 6 listopada 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jbrf.htm

O losie , O odejściu , O czasie

„Pierwszy rok po zachłyśnięciu się Oli był dla mnie dramatyczny, wówczas byłam bardziej z Olą, w jej świecie niż w rzeczywistości. Zawodowy świat istniał, bo musiał, ze względu na moje zobowiązania, przez co również byłam obwiniana, że jestem bezduszną matką, która pomimo ciężkiego stanu dziecka gra w teatrze, kinie. Bez tego moja psychika nie wytrzymałaby skomasowania tragicznych przeżyć, niczym niezapowiedzianej śmierci męża Jacka, chwilę czasu później tragedii z Olą… Trzy lata temu po raz pierwszy opuściłam ją na trzy tygodnie, kiedy wyjechałam do Paryża, gdzie dojechała do mnie druga córka Mania. Mania jest bardzo czuła, opiekuńcza i wrażliwa wobec Oli. Żyje jak dziecko na tyle normalnie, na ile z taką siostrą i toczącym się wokół niej życiem uda się żyć.”

Ewa Błaszczyk (1955) polska aktorka

Źródło: „Przewodnik Katolicki”, 22 lutego 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/przeczytac.htm

O śmierci , O dzieciach , O świecie , O grach

„To dobrze, że poprzez teatr możemy sobie i innym pomóc w oswajaniu cierpienia. Ono jest przecież doświadczeniem, tak samo ważnym jak szczęście i radość w dobrych chwilach życia.”

Teresa Budzisz-Krzyżanowska (1942) aktorka polska

Źródło: „Dziennik”, 28 stycznia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jjzcb.htm

O szczęściu , O cierpieniu , Radość

„(…) choć często chodzę do teatru jako widz, bardzo rzadko udaje mi się przeżyć tam coś naprawdę ważnego. Dlatego rozumiem tych, którzy mówią: no tak, fajne przedstawienie, dobrze grają, ładna dekoracja, świetna muzyka, ale nic poza tym…”

Karolina Gruszka (1980) aktorka polska

Źródło: „Przegląd” 28/06, 13 lipca 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zwpw.htm

O muzyce

„W Zielonej Górze pracuje się zawsze bardzo intensywnie. Z reguły są to dwa-trzy miesiące prób wycięte z rzeczywistości, poświęcone wyłącznie dla Lubuskiego Teatru.”

Dawid Rafalski (1982)

Źródło: Zdzisław Haczek, Chcę teraz sprowokować los, „Gazeta Lubuska” nr 27, 9 lutego 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/132217.html

O losie , O rzeczywostości

„W Krakowie panuje ciągle ten sam zaduch. A ja nie znoszę niewietrzonych od lat pomieszczeń. Młodzi uciekają, najmłodsi nie mają prawie żadnych szans na rozwój. Na poziomie knajp jest wspaniale, ale jeżeli chodzi o poziom i ofertę galerii, sal koncertowych, lokalnej prasy, teatrów trzeba się mocno naszukać, żeby wygrzebać coś spoza laleczek, smoków wawelskich i wszystkich kolorów kiczu. Cudownie się tutaj siedzi, ale jak tylko zajrzeć pod tę kołderkę, to zaraz robi się mniej ciekawie. Kraków jest miastem, które uwielbia artystów umarłych. Wystawia im pomniki, śpiewa pieśni, tańczy krakowiaka. To irytujące. Mnie interesuje życie. Właściwie nie wiem, dlaczego mieszkam w Krakowie. To trochę irracjonalne, ale zawsze tutaj wracałem. Może kocham atakować Kraków? I atakuję – kochając.”

Jan Peszek (1944) aktor polski

Źródło: „Kraków” 6/08, 8 lipca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ktms.htm

O życiu , O śpiewie , Kochać się

„Teatr i historia powstały z tej samej materii (…) historia, jak teatr, wciąż każe komuś odgrywać jakąś rolę. I tak jak na teatralne deski, na scenę historii wychodzą tylko odważni.”

Orhan Pamuk książka Śnieg

Śnieg (2006)

O historii

„Gdzieś mi umknęło poczucie współtworzenia teatru.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Existence” nr 3, jesień 2009.

„Występowałem praktycznie w każdym teatrze w większym mieście w Polsce. Grywałem w domach kultury, właściwie w każdym miejscu, gdzie się zbierali ludzie zainteresowani teatrem.”

Emilian Kamiński (1952)

Źródło: „Życie”, 10 lipca 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ekaminski.htm

O życiu , O ludziach , O domu

„Szkoła aktorska uczy techniki, która wymagana jest w teatrze. Jeśli ktoś chce występować w teatrze, to moim zdaniem szkoła teatralna jest niezbędna. Chodzi na przykład o odpowiednią emisję głosu. Natomiast jeśli chodzi o granie w filmie, to myślę, że szkoła aktorska nie jest potrzebna.”

Jacek Braciak (1968) polski aktor

Źródło: Grzegorz Wojtowicz, Orły 2003. Rozmowa z Jackiem Braciakiem, stopklatka.pl, 14 marca 2003 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=13486

O szkole , O myślach , O myśleniu

„W Gdańsku mam etat w Teatrze Wybrzeże, a w Warszawie gram w Na dobre i na złe. Do tego dochodzi jeszcze Wrocław, gdzie występowałam gościnnie w spektaklu, a teraz biorę udział w innym projekcie. Cały czas kursuję między tymi miastami, a jakie mamy drogi i połączenia kolejowe, wiemy. Ktoś mi kiedyś powiedział, że żeby żyć w tym kraju, trzeba mieć duże poczucie humoru. Staram się, ale gdy jadę pociągiem z Gdańska do Warszawy 6,5 godziny jakoś mnie to nie śmieszy.”

Emilia Komarnicka (1985) polska aktorka

Źródło: Kuba Zajkowski, Doktor House w spódnicy. Rozmowa z Emilią Komarnicką, 5 stycznia 2011 http://www.nadobre.pl/41649/doktor-house-w-spodnicy.html

O czasie

„Teatr jest zagadkową materią, bo nigdy nie wiadomo do końca, jak do niej podejść. Jest fantastyczny, bo nigdy nie jest idealny, zawsze w nim można coś zmienić, coś poprawić. To świetna forma autoterapii, samodoskonalenia się.”

Tomasz Kot (1966) duchowny polski, jezuita

Źródło: „Rzeczpospolita”, 11 maja 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/czs.htm

„Atmosfera pracy i poziom kręcenia seriali jest daleko z tyłu za teatrem. Seriale robi się bardzo szybko, z dnia na dzień pisze się scenariusze, realizuje zdjęcia, a także wymienia aktorów. Ale z czegoś przecież trzeba żyć. Traktuję to jako zajęcie dorywcze, dodatkowe wobec pracy w teatrze, która jest dla mnie najważniejsza. Co nie znaczy, że lekceważę role w serialach. Podchodzę do nich bardzo poważnie. Dlatego za każdym razem, kiedy schodzę z planu, przeżywam stres, że odbyło się to wszystko tak szybko, bez dostatecznej liczby prób, martwię się o efekt.”

Ewa Skibińska (1963) aktorka polska

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław, 9 października 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/juznie.htm

„(…) poszedłem do rektora, którym był Dejmek. Chciałem się dowiedzieć, co zrobiłem źle, by się poprawić i wystartować w kolejnym roku. On odnalazł teczkę i mówi: „Wiersz dobrze, proza w porządku, scenka dobrze, poczucie rymu dobrze… Aaa, nie zdał pan, bo widzi pan, nie ma pan warunków zewnętrznych, a my w tym roku amantów potrzebujemy”. Po kilku latach udało mi się dostać do niego do Teatru Narodowego. Powiedziałem tylko: „Panie dyrektorze, niemożliwe żeby mnie Pan drugi raz odwalił”. Wyjaśniłem, że o szkołę chodzi i o mój brak warunków zewnętrznych. „Patrz pan, jaki człowiek był głupi” rzekł Dejmek i przygotował mi kartę wstępu na wszystkie próby „Żywotu Józefa”, do generalnej włącznie.”

Stanisław Ochmański (1929)

o niedostaniu się do szkoły filmowej.

„Intrygowała i fascynowała mnie zawsze, i fascynuje nadal, postawa Tadeusza Różewicza wobec teatru, wobec materii teatralnej i materii literackiej. Twórcze zwątpienie Różewicza w teatr znany i zastany, bo nie w teatr w ogóle, spowodowało, że – myślowo i emocjonalnie – zbliżyłem się do tego pisarza. – Nie jest przypadkiem, że moim pierwszym przedstawieniem, opartym o utwór Różewicza, był Akt przerywany (…) Różewicz zawsze dawał mi możliwość działania na obszarze dziewiczym, teatralnie nie spenetrowanym.”

Kazimierz Braun (1936) pisarz i reżyser, pedagog

Źródło: „Odra” 1978, nr 6

„W teatrze zarówno reżyser, jak i widz mają większe pole do popisu, więcej pozostawia się wyobraźni; jesteśmy tu niejako ograniczeni miejscem (nie mamy do dyspozycji szerokich panoramicznych ujęć i zmieniających się scenerii, krajobrazów, które w kinie można mnożyć w nieskończoność). Więcej umiejętności mogą też pokazać aktorzy. Dochodzi do ciekawych interakcji między nimi a publicznością. W teatrze emocje są bardziej skonsolidowane, w kinie przepływają zbyt swobodnie. Co jeszcze? Kinu brakuje też kameralności teatru. Przez to, że w kinie nie ma miejsca na grę wyobraźni, brakuje mu magii.”

Petr Zelenka (1967) reżyser i scenarzysta czeski

Źródło: Wywiad, 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=27691

„W serialach zaczynają grywać modelki, piosenkarze, dziennikarze. Sztuka zdemokratyzowała się w sposób niebywały. Ktoś, kto prezentuje wypchaną zebrę w formalinie lub czaszkę ludzką inkrustowaną brylantami, uważa się za artystę. Jestem przekonany, że także w sztuce powinny obowiązywać pewne kryteria. Te, które uwzględniają istotną różnicę między np. kompozycjami Piotra Rubika i Krzysztofa Pendereckiego. Nie każdy, kto występuje na scenie, jest aktorem, i nie każdy, kto gra na instrumencie, jest muzykiem. Sam fakt, że ktoś ma sklep, nie znaczy, że jest handlowcem. Są jeszcze, myślę, jakieś punkty odniesienia. Zresztą nie tylko w Polsce. Idąc do teatru, niejeden widz zastanawia się, czy np. tarzanie się na scenie jest sztuką. Chcemy zobaczyć Szekspira, a to, co powstaje, jest tylko jego recyklingiem. Tego rodzaju sztuka – mówię otwarcie – mnie nie interesuje.”

Wojciech Pszoniak (1942) polski aktor

Źródło: „Rzeczpospolita”, 9 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/20417

O sztuce , O grach , O myślach , O czytaniu

„Życie jest zjawiskiem bardzo serio, więc można je traktować z dystansem, natomiast teatr to z założenia instytucja nie serio, więc trzeba ją traktować potwornie poważnie. Ponieważ jest z założenia grą, to znaczy, że trzeba go traktować z przesadną odpowiedzialnością – co nie znaczy, że bez poczucia humoru, tylko odpowiedzialnie. Tego nas uczyli profesorowie wyrośli w przedwojennej, zelwerowiczowskiej tradycji. Przede wszystkim tego nas uczyli.”

Zbigniew Zapasiewicz (1934–2009) polski aktor

Zapasowe maski

O życiu

„Teatr Kwadrat ma bardzo zżyty zespół. Jeżeli kolega coś podpowiada, to nikt nie ma o to pretensji. Nie ma zawiści, wtrącania się, wyrażania swojej wyższości – my wiemy, a ty nie wiesz. To jest normalna pomoc koleżeńska. To praca zespołowa. Bierzemy udział w czymś, co tworzymy razem, i każdemu zależy na tym, by to było zrobione jak najlepiej.”

Andrzej Grabarczyk (1953) aktor polski

Źródło: Danuta Lubina-Cipińska, Wincenty i Andrzej Grabarczykowie. Ode mnie wziął miłość do teatru, „Śląsk” 7/04 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/odemnie.htm

O miłości , O pomocy

„Teatr nie może ignorować rzeczywistości, modę może.”

Maciej Englert (1946) polski aktor i reżyser teatralny

Źródło: „Dziennik”, 9 sierpnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/tnzs.htm

O rzeczywostości

„My przeprowadziliśmy reformę rolną, my znacjonalizowaliśmy przemysł, my usunęliśmy mnie ze stanowiska dyrektora teatru.”

Leon Schiller (1887–1954) polski reżyser, teoretyk teatru

Źródło: Jacek Bocheński, Co będzie z pustym obszarem?, „Przegląd Kulturalny” 1956, nr 11

„Teatry powinny być restauracjami kultury.”

Antoni Regulski

„(…) człowiek obawia się wszystkiego, czego do końca nie zna. Trudno jednak nie przyznać, że pokusa budowania teatru, dosłownie od momentu powstania, jest kusząca. A plany wyglądają interesująco: nowe dramaty, znakomici aktorzy, liczne pozateatralne formy działania – spotkania autorskie, premiery filmowe, pokazy Teatru Telewizji, wystawy. Roboczo nazwaliśmy naszą scenę „teatrem środka”, bo chcielibyśmy pokazywać zarówno sztuki, dotyczące palących problemów współczesności, jaki dzieła klasyków, np. Becketta. Wracając zaś do motywów mojej decyzji, to nie ukrywam, że zafascynowała mnie też odwaga i determinacja Krystyny Jandy, która zaryzykowała karierę, święty spokój i 1,5 mln złotych, by wykupić budynek nieczynnego kina i zrobić w nim teatr. Nie spotkałem w życiu osoby tak przebojowej i tak konsekwentnej w realizowaniu marzeń.”

Roman Osadnik (1972)

o objęciu stanowiska dyrektora teatru.
Źródło: „Dziennik Zachodni”, 28 września 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zrozrywki.htm

O decyzjach , O odwadze

„Ciężko jest coś zaplanować na sto procent, ale to też jest jednym z uroków tego zawodu. Jedyne, co mogę powiedzieć, to to, że będę sumienna, wytrwała i że zawsze z ogromnym szacunkiem będę podchodziła do zawodu, jaki wybrałam. Pragnę grać zarówno w teatrze, jak i przed kamerą, gdyż w obu przypadkach zadania są tak samo ciekawe.”

Dagmara Bąk (1985) polska aktorka

o aktorstwie i planach na przyszłość.
Źródło: Początek drogi Dagmary Bąk, teletydzien.pl, 26 października 2012 http://www.teletydzien.pl/gwiazdy/news-poczatek-drogi-dagmary-bak,nId,644552

O przyszłości

„To jest fajne w teatrze, że zespół jest stały, a tym nowym elementem, który się pojawia, jest reżyser.”

Anna Kadulska (1967)

Źródło: „Dziennik Teatralny”, Katowice, 5 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/tjmrz.htm

„Bajkę w teatrze można zrobić na dwa sposoby: umownie albo wystawnie.”

Paweł Aigner-Piotrowski (1968)

Źródło: Mirosław Baran, Rewolucje Rumburaka w Świecie Baśni, „Gazeta Wyborcza Trójmiasto”, 31 maja 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/140366.html

„Twierdzę megalomańsko, że umiem robić spektakle telewizyjne, nie boję się telewizji. Natomiast teatru ciągle się uczę, nie mam gotowych rozwiązań, nie mogę powiedzieć o sobie, że jestem reżyserem, który ma własny styl teatralny.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Źródło: „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 2 kwietnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/roin.htm

„(…) dzieciństwo w teatrze jest bardzo przyjemne. Widzi się wiele ciekawych rzeczy… Do tej pory pamiętam taki moment, gdy po przedstawieniu stałam za kulisami i mogłam na chwilę wejść na scenę. I nagle zrobiło mi się tak jakoś dziwnie… Poczułam, że jestem w naprawdę szczególnym miejscu. Miałam wtedy zaledwie kilka lat, więc to musiało być naprawdę silne uczucie, skoro pamiętam je do dzisiaj! Ale, niestety: gdy w końcu sama zostałam aktorką, to się już nie powtórzyło. Na scenie zawsze towarzyszył mi stres czy skupienie, ale już bez takiego „dreszczu”… Zresztą, na początku, wcale nie chciałam być aktorką. Marzyłam, żeby pracować z dzikimi zwierzętami. Najpierw myślałam o ogrodzie zoologicznym, ale później, gdy pojawił się serial „Elza z afrykańskiego buszu”, moje aspiracje wzrosły. Praca na łonie natury, na sawannie… To dopiero wyzwanie! A potem ktoś mi uprzytomnił, że jak już skończę zoologię, to prawdopodobnie będę uczyć w szkole. No i jakoś mi przeszło… Później był okres, gdy bardzo lubiłam malować. Ale przełomowy moment nastąpił, gdy miałam anginę i nie chodziłam przez to do szkoły. Z nudów zaczęłam sobie nagrywać na magnetofon wiersze. I tak mnie to wciągnęło, że rok później zdawałam do szkoły teatralnej!”

Hanna Mikuć (1955) aktorka polska

Źródło: Hanna Mikuć – Zostałam aktorką przez... anginę http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/821/Hanna-Mikuc-Zostalam-aktorka-przez-angine.html

O emocjach , O myślach , O naturze , O zwierzętach

„Dobry teatr to nie tylko kwestia środków, ale przede wszystkim zapału twórców.”

Kazimierz Kord (1930) dyrygent polski

Źródło: „Życie Warszawy”, 2 lutego 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/naz.htm

O życiu

„Mam oczywiście własne gusty, przekonania, są teatry, które podobają mi się bardziej, inne zdecydowanie mniej, ale nie jestem skandalistą, to nie mój styl.”

Andrzej Seweryn (1946) aktor i reżyser polski

Źródło: „Tygodnik Powszechny”, 1 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/20208

O czytaniu

„(…) szukamy raczej nowych rozwiązań wizualnych. Wciąż unikamy też bycia aktorami meblowymi. To taki sposób grania, że cały sceniczny ruch i gesty są ustawione wokół mebli, które wciąż się ogrywa. Jeśli na scenie stoją krzesło i stół, aktor meblowy zasiądzie na krześle, a na stole postawi szklankę z sokiem. U nas jest odwrotnie – jak już siadać, to raczej na stole, a na krześle postawić szklankę. Staramy się brać wszystko pod włos. I ta nasza niekonsekwencja wobec teatru tradycyjnego z pewnością pozostanie. Wciąż chcemy zaskakiwać widzów i wymykać się zaszufladkowaniom. Żeby idący na przedstawienia widzowie nie wiedzieli, czego się mogą spodziewać.”

Agnieszka Czekierda (1979) polska aktorka

Źródło: Aneta Prymaka, Teatr Konsekwentni, „Gazeta Stołeczna”, 1 sierpnia 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/aczekierda.htm

„Gram, bo tylko scena daje mi możliwość wyrzucenia z siebie tego, co we mnie głęboko tkwi. Wiem, że to zabrzmiało patetycznie, ale tak jest. Po prostu kocham teatr.”

Marek Kałużyński (1975)

Źródło: „Gazeta Łódzka”, 2 maja 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/mkaluzynski.htm

Kochać się

„Dla angielskiej klasy wyższej nawet rodzina, która jest bogata od trzech pokoleń, ciągle będzie nowobogacka. Z drugiej strony w Ameryce wszystko sprowadza się do pieniędzy, ale nie jestem pewien, czy to w każdej sytuacji jest lepsze. To społeczeństwo, dla którego największymi autorytetami są miliarderzy… (…) System arystokratyczny na swój sposób akceptuje ogólną zasadę, że bezinteresowne cnoty zasługują na wyróżnienie. To już coś. Tymczasem Amerykanie cały świat ciągną za sobą w stronę kultu superbogaczy. Rośnie przepaść między nimi a resztą społeczeństwa. Rozbieżności są już takie jak w epoce edwardiańskiej, ale edwardianie przynajmniej wiedzieli, jak być bogatymi. (…) Fundowali budynki użyteczności publicznej, domy opieki, teatry, biblioteki i tak dalej. Teraz wszystko idzie na prywatne odrzutowce i penthouse’y na Manhattanie. Społeczeństwo nic z tego nie ma, bo dzisiejsi superbogacze nie czują, że są mu cokolwiek winni.”

Julian Fellowes (1949) aktor i scenarzysta brytyjski

Źródło: rozmowa Wojciecha Orlińskiego, Człowiek z krainy lordów, „Gazeta Wyborcza”, 7 października 2016.

O świecie , O rodzinie

„Jeżeli mam wolny wieczór, to wolę go spędzić w domu z mężem i dzieckiem. Mój mały świat to domowa codzienność, bo aktorstwo oraz sprawy z tym związane nie wypełniają mojego życia po same brzegi. Ale staram się orientować w tym, co nowego pojawia się w teatrze i na małym ekranie. Tylko, jak każdy, cierpię na chroniczny brak czasu, żeby ze wszystkim być na bieżąco.”

Magdalena Walach (1976) polska aktorka

Źródło: By pasji nie zabiła codzienność – rozmowa z Magdaleną Walach, 6 stycznia 2011 http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/6699/By-pasji-nie-zabila-codziennosc-rozmowa-z-Magdalena-Walach.html

O dzieciach , O świecie , O domu , O cierpieniu

„Teatr i film się rozeszły. To są zupełnie inne media, tak jak cyrk i filharmonia.”

Jurek Bogajewicz (1949) polski reżyser, scenarzysta i aktor

Źródło: wywiad Jacka Mateckiego i Agnieszki Passendorfer, „Cinema Polska” 10/1996

„Tylko niewielu ludzi, którzy cierpią na kaszel, idzie do lekarza. Większość idzie do teatru.”

Alec Guinness (1914–2000) aktor brytyjski

O ludziach , O cierpieniu

„Pamiętam (…), jak kiedyś tuż przed rozpoczęciem, gdy byłem już gotowy do wyjścia na scenę, przyszedł organizator widowni i powiedział: „Dzisiaj nie gramy, nie ma publiczności”. To było straszne! Byłem również z tym przedstawieniem na Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu. Całe jury było z Warszawy i bardzo się dziwiło, że ktoś z „prowincji” ośmielił się grać to, co w stolicy gra sam Mistrz Łomnicki – nawiasem mówiąc – mój ulubiony aktor. Na toruńskim festiwalu panowała moda na teatr ubogi i nasze przedstawienie w tej konwencji się nie zmieściło.”

Zdzisław Kuźniar (1931) polski aktor

Źródło: Małgorzata Matuszewska, Brakowało mi czasu na sen, „Polska Gazeta Wrocławska” nr 240, 14 października 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/125452.html?josso_assertion_id=F0CD92D47E085959

O grach , O modzie , O snach , O czasie

„Uwielbiam teatr. Od 25 lat pracuję w nim z tymi samymi ludźmi: mamy własną grupę teatralną, własny budynek. Jestem dumny z naszych przedstawień. Lubię kino, ale teatr jest dla mnie stałym punktem odniesienia. Tu czuję się najlepiej, tu zawsze wracam. Do kina odchodzę tylko na chwilę, bo kocham przygodę, jaką ono niesie. W teatrze jednak mam swoje korzenie, tam także uczę się, tam biorę udział w najciekawszych twórczych poszukiwaniach. Myślę, że nie ma przesady w stwierdzeniu, które nieraz słyszałem w Europie, że teatr jest dla aktora domem.”

Willem Dafoe (1955) aktor amerykański

Źródło: Barbara Hollender, Żyję chwilą, „Rzeczpospolita”, 24 maja 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zyjech.htm

O domu , O poszukiwaniu , O myślach , O myśleniu

„Teatr to medium, w którym ludzie, którzy nie mają nic do powiedzenia, mogą udawać, że coś jednak mają. A z drugiej strony to miejsce spotkań, gdzie można dogłębnie poznać człowieka. Nie ma takiego drugiego zawodu.”

Grażyna Kania (1971)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 28 maja 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/niam.htm

O ludziach

„W momencie, kiedy człowiek zaczyna pracę w teatrze, to nie do końca zastanawia się nad tym, czym teatr jest w swojej istocie.”

Anna Augustynowicz (1959)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Trójmiasto, 14 sierpnia 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/dswm.htm

„Za oceanem wszyscy są żądni pracy. Żona dyrektora teatru – bardzo dobra aktorka – przychodziła rano i brała mokrą szmatę, żeby umyć podłogę przed próbą. Aktorzy są natychmiast gotowi do grania, nie dojrzewają do roli miesiącami jak w Polsce.”

Barbara Krafftówna (1928)

Źródło: „Dziennik”, 17 listopada 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/sbsp..htm

„(…) nie lubię mówić o sobie, nie lubię powtarzać opowieści o teatrze, emocjach, przeżytych chwilach.(…) gwiazdą nie jestem.”

Aleksander Krupa (1947) Polski aktor

Źródło: Jolanta Ciosek, Z Krakowa do Hollywood, „Dziennik Polski” nr 28, 3 marca 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/132523.html

„(…) garderoba była moim drugim domem. Spotykały się w niej wszystkie pokolenia. Po spektaklu zostawało się czasami i do rana. Omawianie przedstawienia, biesiadowanie, opowiadanie anegdot – tworzyły niesamowicie silne więzy w naszym środowisku. Dziś jest inaczej – konkurencja na rynku zrobiła się tak duża, że aktorzy po prostu nie mogą być zmęczeni. Żyją bardziej po mieszczańsku, dbają o swoje domy, o rodziny, dzieci i spłatę kredytów. Teraz teatr pustoszeje po spektaklu w jedną minutę.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Rzeczpospolita”, 25 października 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/anmbg.htm

O dzieciach , O domu

„Teatr to błysk, jedna migawka. Trzeba się temu oddać bez reszty, bo inaczej wszystko na nic. Nie widzi się wówczas niczego poza tym, a jak się coś w końcu dostrzeże, jest już za późno. Coś umyka, to, co było ważne, nie ma już znaczenia. Przyznaję, moje życie prywatne jest poszarpane. My aktorzy staramy się mieć rodziny, ale trudno zachować zdrowe proporcje. Mam wspaniałą córkę i syna, mam wnuki. Ale wiem, wiele w życiu straciłem, ubolewam nad tym.”

Ignacy Gogolewski (1931) aktor i reżyser polski

Źródło: Agnieszka Michalak, Ignacy Gogolewski o „32 omdleniach”, paleniu i wdzięczności do wieszcza, dziennik.pl, 26 kwietnia 2011 http://kultura.dziennik.pl/artykuly/332792,ignacy-gogolewski-o-32-omdleniach-paleniu-i-wdziecznosci-do-wieszcza.html

O życiu , O zachowaniu

„Owszem, zdarza mi się myśleć, że przydałoby się więcej sprawiedliwości – w telewizji zarabia się krocie, w teatrze niekoniecznie. Na szczęście ten problem nie jest moją szczególną obsesją.”

Andrzej Golejewski (1952) polski aktor

Źródło: Czytałem dzieła mistyków i malowałem obrazy, „Polska Kurier Lubelski”, 31 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/cdmim.htm

O szczęściu , O sprawiedliwości , O myślach , O problemach

„Teatr Współczesny to moja baza, a Erwin Axer, można powiedzieć, to mój teatralny ojciec.(…) Często zmieniałam teatry, ale tych pierwszych pięć lat we Współczesnym to bardzo ważny okres w moim życiu. Uczyłam się dogłębnego analitycznego sposobu myślenia. Musiałam dokładnie wszystko wiedzieć o swojej postaci, dlaczego wychodzę na scenę i dlaczego mówię akurat ten tekst. Axer tego wymagał, co mnie cieszyło, bo chciałam być perfekcyjna”

Stanisława Celińska (1947) polska aktorka

Źródło: „Niejedno przeszłam” - książkowy wywiad ze Stanisławą Celińską, PAP, 14 lipca 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/143199.html

O myślach , O myśleniu

„Dziś już się nie pamięta, że kiedyś jedynym sposobem na to, żeby się wybić – i nie chodzi o pracę w Kopalni „Wujek” – była literatura. Dopiero potem kino czy teatr.”

Janusz Morgenstern (1922–2011) polski reżyser filmowy

Źródło: Wywiad, 2009 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=59755

O literaturze

„To, co się dzieje w mediach, nie jest promocją tańca. Media wykorzystują taniec dla potrzeb dramaturgii konkursu. Dają widzom towar z małą ilością słów, mnóstwem muzyki, hałasu, światła. Ktoś na ekranie robi małpiarskie rzeczy, żeby wygrać konkurs. I to cofa nas na drodze, którą pokonaliśmy w latach 90., kiedy taniec stawał się sztuką sceniczną, przestrzenią teatru.”

Leszek Bzdyl (1964) polski choreograf, tancerz i reżyser teatralny

Źródło: „Głos Wielkopolski”, 29 października 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/tbbij.htm

O tańcu

„Ktoś zapytał Kieślowskiego, czego by nie nakręcił. Odparł, że płaczu dziecka. Bo dziecko by tego nie zagrało, tylko płakało naprawdę. Tak samo jest w przypadku nagości. Paradoksalnie, takie sceny łatwiej mi wychodzą w teatrze niż przed kamerą. Bo tam przecież nie wskakuję kimś do łóżka w minutę po wejściu na scenę.”

Radosław Krzyżowski (1972)

Źródło: Marta Paluch, Jestem dosyć humorzasty, ale mam poczucie humoru!, „Polska Gazeta Krakowska” nr 140, 17 czerwca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/119473.html

O dzieciach , O płaczu

„(…) teatr, nie będąc hermetyczny, jest jednocześnie elitarny. Bo każdy, kto ma potrzebę odklejenia się od kanapy, telewizora, kolejnych serwisów internetowych, by przyjść do teatru i szukać zaspokojenia swoich potrzeb duchowych i intelektualnych, należy do takiej elity.”

Ewa Pilawska

Źródło: „Piotrkowska 104”, 27 września 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/24335

O czytaniu

„Interesują mnie tylko nowe doświadczenia. Teatr stał się dla mnie szczególnym polem działalności, więc dziś nie mogę powiedzieć, że tego samego doświadczyłbym pracując jako np. rzeźbiarz.”

Peter Brook (1925) brytyjski reżyser

Źródło: „Rzeczpospolita”, 12 marca 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/chced.htm

„Zawsze podobała mi się praca reportera. Przejmują mnie ludzkie historie. Dlatego jak robię spektakl o więźniu, to idę do więzienia. Jak o wojnie, to piję wódkę z żołnierzami. Teatr to wehikuł, którym możesz wjechać w różne miejsca, komentować rzeczywistość jak kiedyś Arystofanes. Mam wrażenie, że do Szekspira, Becketta czy Czechowa jeszcze nie dorosłem. Zaczytuję się nimi, ale nie sądzę, bym miał im coś do zaproponowania. To nie jest garnitur szyty na moją miarę.”

Łukasz Witt-Michałowski (1974)

Źródło: Agnieszka Mazuś, Komandos na scenie, „Dziennik Wschodni” (dodatek) nr 78, 24 kwietnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/115810.html

O wojnie , O historii , O piciu , O wrażeniach

„Moim zdaniem, i tu podzielam opinię pana Gogolewskiego, aktor przede wszystkim powinien dążyć do tego, żeby móc podpisać się pod tym, co robi. Mimo wszystko w teatrze udaje się to częściej niż choćby w filmie, gdzie nietrudno dziś rozmienić się na drobne. Dlatego warto czasem coś odrzucić. (…) ten zawód wydaje mi się fascynujący – jest w nim bowiem szansa na to, by poprzez jakąś rolę powiedzieć coś publicznie, zabrać głos w debacie. A wobec narastającej w Polsce fali nietolerancji wydaje mi się to szczególnie istotne. Kiedy słucham niektórych naszych polityków, nawet niekryjących się ze swoją homofobią, włos jeży mi się na głowie.”

Karolina Gruszka (1980) aktorka polska

Źródło: „Przegląd” 28/06, 13 lipca 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zwpw.htm

O szansie , O czasie

„(…) Krzysztof Lang obsadził mnie w roli młodego wykolejeńca, przestępcy, psychopaty i narkomana. Do dziś jestem mu bardzo wdzięczny za to, że zaryzykował i obsadził w tej roli kogoś, kto wcale na oprycha nie wygląda. Dzięki temu moja postać stała się przewrotna, niejednoznaczna. Nad tym filmem pracowało się prawie tak, jak nad Teatrem Telewizji: bardzo mała obsada, właściwie pięcioosobowa grupa, akcja filmu, która toczy się jednego dnia: od popołudnia do świtu. Dwa tygodnie przed rozpoczęciem zdjęć zaczęliśmy próby, poprawialiśmy dialogi, razem wybieraliśmy kostiumy. Mieliśmy czas, żeby się wzajemnie zaprzyjaźnić, a także na to, by nasze postaci zaczęły żyć. To było bardzo ciekawe doświadczenie.”

Kacper Kuszewski (1976) aktor polski

o roli w filmie Strefa ciszy.
Źródło: Żeby było ciekawie, musi być trudno! - III część wywiadu z Kacprem Kuszewskim http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1420/Zeby-bylo-ciekawie-musi-byc-trudno-III-czesc-wywiadu-z-Kacprem-Kuszewskim.html

O czasie

„Teatr to czas, kiedy mogę być z kolegami – zupełnie oddzielony od tego, co dzieje się na tej planecie – by podczas próby rozwiązać małe problemy. Teatr jest dla mnie wyspą wolności. Jestem cudzoziemcem, emigrantem. Teatr pozwolił mi zachowywać odrębność w sposobie myślenia – także pogardę dla wielu modeli życia, które wokół mnie są akceptowane. Jednocześnie pozwala mi istnieć w tym społeczeństwie. Jestem w nim, ale do niego nie należę. Najważniejsze jest zawsze pytanie, co każdy z nas zamierza zrobić w teatrze.”

Eugenio Barba (1936) włoski dramatopisarz i reżyser teatralny

Źródło: „Rzeczpospolita”, 20 czerwca 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wyspaw.htm

O myślach , O wolności , O czasie , O myśleniu

„Telewizja nie jest dobrym medium. To coś pośredniego między teatrem a filmem. Np. adaptacje BBC, one zawsze są w połowie filmowe, w połowie teatralne. Bardzo długie sceny – jak w teatrze i bardzo interesujące efekty wizualne, zdjęcia – jak w filmie. Nie zawsze jest to szczęśliwe małżeństwo.”

Ronald Harwood (1934) brytyjski dramatopisarz i scenarzysta filmowy pochodzenia południowoafrykańskiego

Źródło: Wywiad, 2004 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=19673

O małżeństwie

Cytaty na temat teatr strona 6

Cytaty na temat teatr
strona 6