Cytaty na temat kawiarnia (34 cytatów)

„W Krakowie dawnym i dzisiejszym nigdy oczywiście nie brakowało i nie brakuje powodów do śmiechu. Śmiano się z instytucji rządowych, polityków, artystów, dziwaków, a nawet z… Najjaśniejszego Pana. Szyderczy lub wesoły śmiech rozbrzmiewał w teatrach, kabaretach, salonach, kawiarniach oraz na krakowskich ulicach, gdzie nie krępowały go już żadne zinstytucjonalizowane formy.”

Marek Żukow-Karczewski (1961) polski historyk, publicysta i działacz społeczny

Źródło: Śmiech w Krakowie, „Gazeta Krakowska” nr 104, 7–8 maja 1994, s. 10.

O śmiechu

„Było piękne słońce. Siedziałem na tarasie kawiarni, przyglądałem się czołgom miażdżącym rewoltę i zajadałem truskawkowe ciastko. Trudno wyobrazić sobie wspanialszą chwilę. Wszystko było po prostu doskonałe.”

Slavoj Žižek (1949) słoweński socjolog, filozof, psychoanalityk i krytyk kulturalny

cytat dotyczy praskiej wiosny.
Źródło: Maciej Nowicki, Elvis marksizmu, „Dziennik” – dodatek Europa, 4–5.10.2008, s. 12.

O wiośnie , O słońcu

„Mdłości nie znajdują się we mnie: czuję je tam
na ścianie, na szelkach, wszędzie wokół mnie. Łączą się z kawiarnią, to ja znajduję się w nich.”

Jean-Paul Sartre (1905–1980) powieściopisarz, dramaturg, eseista i filozof francuski, noblista

„Nie muszę wszędzie być, żeby wiedzieć, o co chodzi. Może jak ktoś przez rok siedzi za biurkiem w korporacji, to potem chce nurkować z butlą w głębinach albo skakać na bungee. Czasem wyobraźnia wystarcza. Wiem, jestem rarogiem, ale wolę siedzieć w kawiarni w jakimś kraju, którego język znam, i czytać lokalne gazety.”

Juliusz Machulski (1955) polski reżyser filmowy

Źródło: rozmowa Donaty Subbotko, Więcej humoru w narodzie, poproszę, „Gazeta Wyborcza”, 22–23 września 2012

O czasie , O czytaniu

„Chciałbym żyć w społeczeństwie, w którym tak jak dziś idziemy na ciastko, które przecież też jest szkodliwe, będziemy mogli pójść do kawiarni i zapalić marihuanę.”

Jerzy Vetulani (1936–2017) profesor nauk przyrodniczych, psychofarmakolog, neurobiolog, biochemik

Źródło: Gdybym miał plantację marihuany, „Przekrój”, 3 grudnia 2012, s. 24–25

„Witamy się i uśmiechamy,
Najzwyczajniejsze wiodąc rozhowory,
Gdy naraz w ciszy niespodzianej,
Zamilkły zbrzydły czcze pozory.
I jakby ucichł gwar kawiarni.
Zawyło szlochem, łka w pokorze,
I nie chce pojąć mózg niezdarny,
Że tam w Ojczyźnie… Wielki Boże…”

Zenon Kosidowski (1898–1978) polski pisarz, esseista, poeta

Źródło: Paryska Wiosna (wiersz), cyt. za: Krzysztof Pilawski, Opowieści niebiblijne http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/opowiesci-niebiblijne, „Przegląd”, 43/2013

O Bogu , O wiośnie , O ojczyźnie

„Z urodą tak niespodzianą,
Że gdy idzie przez gwarny
Dym dysput, kochanki poetów
Zamiast w szkło okna kawiarni,
Spoglądają w ślad za nią.”

Edward Thomas (1878–1917)

Źródło: Nieznana, tłum. Stanisław Barańczak

O kochankach

„Spędziłem dwa przyjemne wieczory w Rzeszowie. Nie byłem tam pięć lat. Na głównej ulicy neony, delikatesy, kawiarnie. W kawiarni smutne panie i umiarkowanie pijani młodzi panowie.”

Stefan Otwinowski (1910–1976) pisarz polski

Źródło: Rzeszów, czyli przyczynki do pozytywizmu i psychologii wzruszeń http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14905, „Życie Literackie” nr 11, 16 marca 1958, s. 3.

O życiu

„W przeciwieństwie do sytuacji obecnej, o tym, co dzieje się w Operze Poznańskiej, mówiło się w latach moich studiów wszędzie na wykładach, w klubach studenckich, w akademikach, kawiarniach, a nawet podczas przerw w szkoleniu wojskowym studentów. Robert Satanowski – nowy dyrektor Gmachu pod Pegazem – przedstawił w jesieni roku 1963 i zaczął realizować rewolucyjny – jak na tamte czasy – program artystyczny. Jego ważnym elementem był powrót do rodzinnego miasta Conrada Drzewieckiego (po 10-letniej międzynarodowej karierze), pełnego energii, konceptów kadrowych, planów twórczych i niezłomnej woli stworzenia zespołu baletowego na miarę XX wieku.”

Sławomir Pietras (1943)

Wejście dla artystów (rubryka felietonowa w tygodniku „Angora”)
Źródło: Już Cię więcej nie zobaczę…, „Angora” nr 16 (1296), 19 kwietnia 2015, s. 9.

O wieku , Jesień

„(…) przyzwyczaiłem się już do bycia jurorem. (…) ale po pewnym czasie człowiek dochodzi do takiego momentu, w którym automatycznie chciałby osądzać wszystkich. I zdarzało się, że oceniałem baristę w kawiarni albo… ekspedientkę w sklepie.”

Robert Kozyra (1968) polski dziennikarz

Źródło: Nareszcie czuję się wolnym człowiekiem, teletydzien.pl, 12 września 2012 http://www.teletydzien.pl/gwiazdy/news-nareszcie-czuje-sie-wolnym-czlowiekiem,nId,634613

O czasie

„Woody Allen powiedział: „Życie jest pełne bólu, cierpienia i samotności i jeszcze tak szybko przemija”. To prawda. Wynajęłam na Manhattanie mieszkanie, oswoiłam kawałek dzielnicy – znalazłam ulubioną kawiarnię, park, sklepik, ulicę, ale przede wszystkim zaczęłam chodzić na zajęcia. I nawet nie zauważyłam, jak upłynął mi rok.”

Anna Mucha (1980) aktorka polska

Źródło: „Gala”, 34/2008.

O życiu , O prawdzie , O samotności , O cierpieniu

„Widzę siebie, jak patrzę zakochanym wzrokiem w oczy ślicznej panny z dobrego domu i nagle nadlatują hitlerowskie bombowce, które zaczynają zrzucać tony świszczących bomb. Gdy ludzie wpadają w przeraźliwą panikę, już pali się Zamek Królewski. Z radia włączonego w knajpie słychać przemówienie prezydenta Starzyńskiego, który wzywa do heroicznej obrony mojego ukochanego miasta.
– Karolino, musimy uciekać! – krzyczę do panny, z którą umówiłem się w kawiarni na lody malinowe.
– Ale gdzie…?”

Jarosław Hebel (1974) dziennikarz polski

pyta zdezorientowana dziewczyna.
Oni już nie wierzą…

O ludziach , O domu

„Nie lubię odpoczywać nad morzem czy w górach – mnie to nudzi. Dzika plaża jest dla mnie dobra najwyżej jeden dzień. Kocham miasta, lubię ludzi, lubię ich obserwować, usiąść w kawiarni, porozmawiać, napić się wina, poczytać. Jestem bardzo miejską dziewczyną.”

Izabela Kuna (1970) aktorka polska

Źródło: Wymarzone wakacje Izy Kuny... http://www.barwyszczescia.pl/wywiady:915:270.html

O ludziach , O wakacjach , Kochać się

„Latem – choćby nie wiem jak było zimno i deszczowo – przed kawiarniami, restauracjami i barami muszą być stoliki. Islandczycy chyba nie wierzą w to, że mają paskudną pogodę i wmawiają sobie upały. (Wystawy sklepowe są pełne kostiumów kąpielowych i letnich sukienek od stycznia do grudnia). Szanujące klientów knajpy dysponują kocami i parasolkami. Jeśli siadasz na zewnątrz, a jest około 5 stopni, kelner podaje ci koc. Okrywasz się nim i pizza smakuje lepiej. A jak zacznie padać deszcz, dostajesz parasolkę, żeby do piwa nie nalało. No i piździ jak cholera, deszcz fest zacina, a ty siedzisz jak sierota – na plecach filcowy koc, w lewej ręce parasolka, w prawej kufel piwa, a w gębie Marlboro.”

Mirosław Gabryś (1973)

Islandzkie zabawki

O pogodzie

„Nie urodził się jeszcze na tym świecie architekt czy dekorator, który – budując kawiarnię – mógłby powiedzieć z góry: „W tym lokalu będzie taka a taka publiczność i taki a taki nastrój. Tak sobie to pomyśleliśmy i tak musi być…” – Kawiarnia zostaje urządzona, umeblowana, wchodzą do niej pierwsi goście, a po jakimś czasie okazuje się, że atmosfera jej nie ma nic wspólnego z tym, co zamierzyli jej twórcy: oddana do publicznego użytku rozpoczyna żywot własny i nieprzewidziany; jej losy nie dają się z góry wyznaczyć.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O losie , O nastroju , O czasie

„Za którymś razem w barku „Watry” spotykam Madzię Samozwaniec. Popijając wódeczkę Madzia dzieli się ze mną swoim wielkim kłopotem: pisze sztukę. Pierwszy akt dzieje się przed wojną. Drugi w czasie wojny. Trzeci po wojnie. I właśnie ma kłopoty z tym trzecim aktem. „Bo ja teraz, Jerzy, nie wyznaję, jak to właściwie jest między tą młodzieżą. Bo tu chodzi o młodzież – może ty mi opowiesz, bo Ala mi mówiła, że działałeś wśród młodzieży!”. Dzieli się ze mną Madzia tym kłopotem, już przy piątej albo siódmej wódce: najzupełniej trzeźwa! Aż wierzyć mi się nie chciało, jaką miała mocną głowę! Ale jak w każdej dziedzinie i w tej systematycznie wypracowywana kondycja dawała rezultaty. Któregoś upalnego dnia spotkałem Madzię w kawiarni Związku Literatów nad butelką wiśniówki. Było to akurat w dniu powrotu do Polski Zofii Kossak, o czym wcześniej wyczytałem w „Ekspressie”. „To jak to jest, Madziu? – mówię. – Siostra przyjeżdża do Polski (w rzeczywistości kuzynka), a ty nad półlitrem wiśniówki, zamiast na lotnisku?”. „Stara k… przyjeżdża mi konkurencję robić””

Jerzy Wittlin (1925–1989) polski pisarz i satyryk

wyznała Madzia z rozbrajającą szczerością.
Źródło: Pójdź ze mną, wpis z 8 marca 1981.

O wojnie , O młodzieży , O rzeczywostości , O siostrze

„Pierwszy raz poszedłem na dyskotekę w wieku 21 lat, nigdy wcześniej nie byłem też w kawiarni.”

Krzysztof Kiersznowski (1950) aktor polski

Źródło: Krzysztofa Kiersznowskiego przygoda z kinem http://archiwum.barwyszczescia.tvp.pl/4083/krzysztofa-kiersznowskiego-przygoda-z-kinem.html

O wieku

„Gdy w kawiarni mroczno
i kawa już zimna
zawsze są Bieszczady
więc rosną mi skrzydła”

Adam Ziemianin (1948) polski poeta

piosenka śpiewana przez Stare Dobre Małżeństwo.
Źródło: Bieszczadzka gałązka

O małżeństwie , O kawie

„Na Komisji Regulaminowej nic się nie wyjaśni. Materiały, które są dostarczone przez prokuratora i które były dostarczone, są materiałami tylko rozszerzonymi z tego, co było chyba pół roku temu w gazecie. Natomiast jak pan przewodniczący Suski chce się umówić z panią Anetą K., to może się umówić w kawiarni, nie musi jej zapraszać na Komisję Regulaminową Sejmu.”

Janusz Maksymiuk (1947) polski działacz polityczny, inżynier rolnik

na temat wniosku Anety Krawczyk o uchylenie Andrzejowi Lepperowi immunitetu.
Źródło: Dyrektor Biura Krajowego i Wiceprzewodniczący Samoobrony Janusz Maksymiuk gościem Krystiana Hanke w Salonie Politycznym Trójki, samoobrona.org.pl, 8 sierpnia 2007 http://www.samoobrona.org.pl/pages/08.Wywiady/03salon/index.php?document=/20.html

„Kiedy światło przełamuje front
i drobne lato jak rój
przesypuje się przez pęknięte miasto
na pocztówce z zadupia napiszę ci o kino-kawiarniach
i lesie po Ogrodnicę, playbackach
kombajnów.”

Agnieszka Wolny-Hamkało (1979)

Źródło: ŚŚ (by by love), „Dekada Literacka” 2004, nr 4 (206)

O świetle , O lecie

„Ja chcę pamiętać. I chcę, by pamiętali o tym moi czytelnicy. Staram się z całych sił. Moja opowieść o Bośni wyszła po angielsku w Londynie i w Nowym Jorku. Może ktoś w kawiarni na Manhattanie przeczyta o srebrenickich kobietach i przez chwilę pomyśli za kim one tak płaczą.”

Wojciech Tochman (1969) polski dziennikarz

Z wywiadów
Źródło: WORKSHOP

O kobietach , O płaczu

„Warunki w których funkcjonowali wtedy (podczas II wś) ludzie, bardzo się różniły. Trzeba brać pod uwagę np., że państwowość litewska czy polska została zniszczona. Że pierwsi kolaboranci ukraińscy, którzy pracowali w obozach zagłady w Bełżcu czy Treblince, prawdopodobnie umarliby z głodu, gdyby nie kolaborowali. Trzeba rozumieć naturę okupacji niemieckiej, naturę okupacji sowieckiej. Interakcje tych reżimów, brak wolności, brak możliwości wyboru, sytuację w której jest wybór, ale między jednym złem a drugim. Próbując to osądzać, często przeceniamy możliwości własne i możliwości przodków. (…) Zbrodnie to fakt historyczny. Warto też pamiętać, że bardzo mało ludzi – bardzo mało! – którzy mieli wtedy jakiś wybór, wybrało dobrze. (…) Jeżeli jednak mówi się – siedząc, dajmy na to, dziś w kawiarni warszawskiej – że jacyś ludzie źle się wtedy zachowali, to niepoważne.”

Timothy Snyder (1969) amerykański historyk

Źródło: wywiad Adama Leszczyńskiego, Mord bez granic, „Gazeta Wyborcza”, 21–22 maja 2011.

O głodzie , O ludziach , O zachowaniu , O naturze

„Kiedy w 1956 r. skończyliśmy studia w warszawskiej szkole teatralnej, opiekunka naszej grupy Rena Tomaszewska, ceniona aktorka i znakomity pedagog, część podopiecznych wzięła ze sobą do radia. Byłem najstarszy, bo otarłem się wcześniej o architekturę, i zostałem obwołany starostą roku. (…) Radio mieściło się w dawnej ujeżdżalni koni przy Myśliwieckiej. Miejsce okazało się charyzmatyczne, ludzie też. Byliśmy młodzi, zapaleni i chcieliśmy nie tyle zdobyć wszystko szturmem, ile – takie miałem odczucie – przedłużyć model teatru reprezentowany przez podziwianych artystów sprzed 1939 r.: Węgrzyna, Zelwerowicza, Brydzińskiego, Leszczyńskiego, Dzwonkowskiego. W radiu ogniskowało się całe życie środowiskowe, jak przed wojną w kawiarni Lardellego, gdzie reżyserzy wymieniali się aktorami. Lata temu zacząłem grać Heńka Wilczewskiego w serialu W Jezioranach i brałem udział w setkach innych audycji. Teraz Teatr Polskiego Radia chudnie z braku pieniędzy. Szkoda.”

Jan Matyjaszkiewicz (1929–2015)

Źródło: „Rzeczpospolita”, 12 października http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/enklawaw.htm

O życiu , O wojnie , O ludziach , O studiach

„Gdzieś w 1933 lub 1934 roku Banach przyniósł do kawiarni Szkockiej gruby zeszyt, abyśmy mogli zapisywać nowe problemy oraz wyniki naszych dyskusji, nadając im bardziej trwałą formę. Książka ta przechowywana była w kawiarni. Kelner przynosił ją na żądanie, a my zapisywaliśmy zadania i komentarze, po czym kelner zabierał ją ceremonialnie do sekretnego schowka. Ów brulion miał później stać się znany jako Księga Szkocka.
Wiele zamieszczonych tam problemów nosi daty sprzed 1935 roku. Były długo dyskutowane przez tych, których nazwiska zostały wpisane do księgi. Żeby można było rozważać „oficjalny” wpis jakiegoś zagadnienia, musiało ono wzbudzić powszechne zainteresowanie. W niektórych przypadkach zadanie rozwiązywano na miejscu, a odpowiedź zapisywano.”

Stanisław Ulam (1909–1984) polski matematyk

Źródło: Przygody matematyka

O książkach , O matematyce

„Jedni odchodzą, drudzy przychodzą. Po Mietku zostało kilka filmów, zdjęcie na ścianie w kawiarni, nasza pamięć. Co po nas zostanie? Może tylko ten godzinny spacer? Najpiękniejszy dzień w życiu jedenastoletniego dziecka.”

Wojciech Koronkiewicz (1969)

refleksja po śmierci aktora Mieczysława Fiodorowa.
Źródło: Zaczynamy tydzień. Co po nas zostanie?, „Gazeta Wyborcza – Białystok” nr 177 online, 1 sierpnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/121660.html

O śmierci , O dzieciach , O zdjęciach

„Prasa rosyjska z początku XX wieku pełna była wyśmiewań się z kawiarnianych polityków. Z kawiarni genewskich wyszła rewolucja sowiecka, z kawiarni krakowskich niepodległa Polska. Są to ambitne wzory. Tych wzorów nie tracimy z oczu.”

Jerzy Giedroyc (1906–2000) polski publicysta, działacz emigracyjny, wydawca

w 1980.
Źródło: Magdalena Grochowska, Jerzy Giedroyc. Do Polski ze snu, Warszawa 2009.

O wieku

„Jak się przyglądasz złu i odwracasz głowę albo nie pomagasz, kiedy możesz pomóc, to stajesz się współodpowiedzialny. Bo twoje odwrócenie głowy pomaga tym, którzy dopuszczają się zła. A takich wypadków było dziesiątki. O wiele wygodniej i przyjemniej jest pójść do kawiarni i delektować się ciastkiem, niż patrzeć, jak się ludzi rozstrzeliwuje.”

Marek Edelman (1922–2009) przywódca powstania w getcie warszawskim, lekarz, działacz polityczny

Źródło: s. 62.

O ludziach

„Kirsanow wziął nas do kawiarni, mnie i Ważyka, i mówi: „No, opowiada się, że u nas nie ma wolności. To nie partia jest winna, to my sami, literaci. Dam wam przykład. Parę lat temu umarła mi żona. Bardzo ją kochałem. To była wielka miłość. I śmierć jej była dla mnie wielką tragedią. No i napisałem elegię na śmierć żony. Przeczytałem kilku przyjaciołom i mówię im, że chcę posłać do pisma. Oni na to: wariat jesteś. Coś ty zwariował? Naród buduje socjalizm, a ty będziesz elegie pisał? Opamiętaj się, to może bardzo groźnie dla ciebie się skończyć. Ale ja na to nie zważałem. Posłałem do redakcji i wydrukowali. I zaraz potem wszyscy zaczęli pisać elegie. Czy umarła żona, czy nie umarła żona…” (…) on chciał nas przekonać, jak szaloną wolność dają władze. (…) Oczywiście mnie i Ważyka wtedy dreszcz przeszedł na tę wolność…”

Aleksander Wat (1900–1967) polski poeta i prozaik

Mój wiek. Pamiętnik mówiony

O miłości , O śmierci , O wariatach , O wolności

„Mężczyzna z kobietą rozmawiają w kawiarni. On myśli: „Och, jak bym chciał się z nią kochać”, ona zaś: „O, jak by to było pięknie, gdyby obdarzył mnie wielkim, romantycznym uczuciem i przynosił mi konwalie…””

Zbigniew Książek (1954) polski tekściarz

O kobietach , O emocjach , O myślach , O myśleniu

„Przed wojną. Kawiarnia Ziemiańska w Warszawie. Dymna chmura. Stolik pisarzy i poetów. Awangarda. Proletariat. Surrealizm. Socrealizm. Wyzwoleni z przesądów. Mówią: - Głupie snobizmy epoki kończącego się mieszczaństwa! Albo: - Śmieszne uprzedzenia rasowe feudalizmu!
Lecz ja przysiadam się i z miejsca zaznaczam, choć mimochodem, że moja babka była kuzynką Burbonów hiszpańskich. Po czym najuprzejmiej podsuwam im cukier - nie Kazimierzowi jednak (który wśród nich królował gdyż najlepszym był poetą) ale Henrykowi (który jest bardziej z towarzystwa i ma ojca pułkownika). Gdy zaś rozpoczyna się dyskusja popieram zdanie Stefana gdyż on z ziemiańskiej rodziny. Albo mówię: - Stasiu, poezja poezją, ale przede wszystkim ci radzę: nie bądź gminny. Albo: - Sztuka jest zjawiskiem w pierwszym rzędzie heraldycznym! Śmieją się lub poziewają, albo protestują - ale ja tak miesiącami, latami całymi z niezłomną konsekwencją absurdu, z powagą nonsensu, z największą pracowitością dlatego właśnie iż rzecz niewarta pracy. - Nuda, idiotyzm, kretyństwo! - krzyczą, ale powolutku jeden, potem drugi ulega, oto już ten bąknął, że jego dziadek miał willę w Konstancinie, tamten daje do zrozumienia, że siostra babki była "ze wsi", a inny jeszcze niby dla zabawy wyrysował swój herb na bibułce. Socrealizm? Surrealizm? Awangarda? Proletariat? Poezja? Sztuka? - Nie. Las drzew genealogicznych, a my w ich cieniu.
Powiedział mi poeta Broniewski.
- Co pan robi? Co to za dywersja? Pan nawet komunistów zaraził herbarzem!”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1953 - 1956

O zrozumieniu , O siostrze , O wojnie , O sztuce

„Chociaż to duże miasto, Żydzi Białegostoku posługiwali się wyłącznie językiem jidysz. Obca im była snobistyczna asymilacja i każda inna. Dla tutejszych Żydów nie istniała kwestia języka. To jidysz był językiem żydowskich tkaczy i żydowskiej inteligencji. Językiem ulicy i salonu, kawiarni i szkoły. Białostocki Żyd nie mógł się nadziwić, słysząc, że w innych dużych miastach w Polsce w pewnych żydowskich kręgach rozmawia się po polsku, a żydowski jest rzeczą wstydliwą. W Białymstoku nawet słońce świeciło po żydowsku…”

Mordechaj Canin (1906–2009) żydowski pisarz i publicysta

Przez ruiny i zgliszcza
Źródło: rozdz. Białystok, s. 250.

O inteligencji , O języku słowackim , O słońcu

„Medycyna zrodziła się ze współczucia do cierpiących. Pierwszymi lekarzami byli filozofowie, najwrażliwsi z wszystkich ludzi. Kiedy mówię pacjentowi, że ma nowotwór czy białaczkę, to chciałbym równocześnie zaprosić go na filiżankę gorzkiej kawy do kawiarni Noworolski. I wypijam połowę tej kawy. Robię to, by zmniejszyć jego obawy, by dodać mu odwagi, by pokazać, że warto walczyć. Ale jednocześnie, pijąc z nim tę kawę, biorę na siebie połowę jej goryczy. Połowę odpowiedzialności, strachu, wątpliwości pacjenta.”

Aleksander Skotnicki (1948) polski hematolog

Źródło: Piję z pacjentem kubek goryczy https://gazetakrakowska.pl/prof-aleksander-skotnicki-pije-z-pacjentem-kubek-goryczy/ar/3880765, z Aleksandrem Skotnickim rozmawia Maria Mazurek, Gazeta Krakowska, 28 maja 2015.

O kawie , O piciu , O ludziach , O strachu

„Mało tego: teraz jeszcze, w pięćdziesiąt kilka lat po maturze, my, żyjące nadal niedobitki naszej klasy, spotykamy się w każdy ostatni czwartek miesiąca w kawiarni u Zalipianek. Przychodzi zawsze parę osób a chociaż władze umysłowe niektórych nieco osłabły, jest ogromnie sympatycznie. Oczywiście wszyscy chcą się wygadać a mało kto słuchać: trafnie zauważył Erikson w swojej Tyranii chwili, że najbardziej deficytowym dobrem jest współcześnie uwaga innych. Zdarza się, że ktoś zdesperowany woła: dopuście mnie do głosu, bo zaraz zapomnę, co chciałem powiedzieć!”

Stanisław Moskal (1935–2019) polski naukowiec i pisarz

wspomnienia ze szkoły.
Niegdysiejsze śniegi, niegdysiejsze mgły
Źródło: s. 93.

„Kto nie mówi po niemiecku – milczy. W tramwajach, sklepach, urzędach, na ulicy, w kawiarniach, fabrykach, domach publicznych, kinach – wszędzie panuje język niemiecki. Nigdzie nie słychać języka polskiego, poza ścisłym gronem rodzinnym. Jeżeli w ogonku po chleb, drzewo czy kartofle – ośmieli się ktoś mówić po polsku głośno – grozi mu, że zostanie odepchnięty na koniec, lub nic nie dostanie.”

Jan Karski (1914–2000) prawnik, dyplomata, wykładowca akademicki, polski kurier czasów II wojny światowej

Źródło: Raport Karskiego. Sytuacja ogólna w kraju (1940), s. 2 http://karski.muzhp.pl/misja_raporty_karskiego_kraj.html

O domu , O drzewach , O języku słowackim