Cytaty na temat drut (28 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Jakub właśnie wdrapywał się na konia gdy nadszedł posterunkowy Birski.
– Witam obywatela.
– Szacunek.
– Wybieramy się gdzieś na koniku?
– A co?
– Chuchnijcie obywatelu.
– Jakub chuchnął a czterdziestu rozbójników dało odczuć swoją obecność. (…)
– A wiecie, co grozi za kierowanie po pijanemu?
-A czym ja kieruje? – zdziwił się Jakub.
Gliniarz zmieszał się lekko.
– A koniem sterujecie. Stwarzacie zagrożenia drodze.
– E tam. Koń sam jedzie, jest taki mądry, że nie trzeba nim kierować. Mało to razy mnie zawiózł do domu…
– Wy się Wędrowycz doigracie. Ponoć znowu chcieliście kupować drut na sidła?
– A widział ty kiedyś sidła w życiu? Drut mi jest mi potrzebny do chmielu.
– Wy nie zajmujecie się uprawa chmielu.
– Może mam zamiar, mogę was nawet sądownie zaskarżyć o blokowanie inicjatywy gospodarczej (…).”

Andrzej Pilipiuk książka Czarownik Iwanow

Cykl Kroniki Jakuba Wędrowycza, Czarownik Iwanow

O domu , Koń

„To jest mój dom, moja prywatność i wara wam od niej, bo płacę Juventusowi za monitoring. To są moje przekonania i kapliczka wam na drogę. Jak też chcecie taki dom, to sobie zaróbcie. Za nami jest ulica, to, co publiczne. Po niej możecie sobie chodzić, ale nie zbyt często, bo będziecie mi psuć krajobraz. Oddziela to wszystko płot, choć czasem żałuję, że nie ma na nim drutów kolczastych. W Polsce bardzo często brakuje solidnego płota. Zamiast niego stawiamy parawan, żeby ukryć to, co wstydliwe. A wstydliwe jest to, że nie ma równości kobiet i mężczyzn. A najbardziej bolesnym przejawem tej dyskryminacji jest to, że w Polsce niemal milion kobiet i dzieci jest maltretowanych. Przez tych, za którymi stoi siła fizyczna i mentalność. Gdyby była równość, to dopiero byśmy im spuściły wpierdol. Dlatego tak ważna jest nowoczesna edukacja z elementami sztuk walki. Dla mnie nowoczesna Polska to oko za oko, cios za cios.”

Manuela Gretkowska (1964) pisarka polska

Źródło: krytykapolityczna.pl, 1 października 2010 http://www.krytykapolityczna.pl/JasKapela/DlaczegoPalikot/menuid-244.html

O kobietach , O dzieciach , O domu , O sile

„Lęku pręcik, gdzieś za mostkiem, przy aorcie
żarzy się bez przerwy…
Jak w żarówce mały drutu zawijasek
Co wiązkę światła sączy…”

Katarzyna Nosowska (1971) polska piosenkarka rockowa

Utwór: Odrobina dyskomfortu, z płyty UniSexBlues
Cytaty utworów

„Czy zatem zimna wojna rzeczywiście się zakończyła wraz z upadkiem muru berlińskiego? Może trwa, lecz tym razem żelazna kurtyna nie biegnie wzdłuż ściśle wytyczonych granic chronionych drutem kolczastym, ale w głowach, duszach i mentalności Europejczyków? Może nadal istnieje żelazna kurtyna, która oddziela ludzi wolnych, przywiązanych do dawnych wartości, Boga, Honoru, Ojczyzny, od tych, którzy stali się mimo woli spadkobiercami sowieckiego nihilizmu i niewolnikami pseudolaickiej wolności?”

Tomasz Łysiak (1970) polski aktor i scenarzysta

Źródło: Żelazna kurtyna, „wSieci”, nr 12 (173), 21–27 marca 2016, s. 17.

O Bogu , O wojnie , O ludziach , O duszy

„Kto jest odpowiedzialny za sytuację na kolei? (…) Winien jest neoliberalny dogmat, zgodnie z którym społeczeństwo nie istnieje, są tylko jednostki. I wszystkie jednostkowe formy działalności mają prymat nad grupowymi. Zgodnie z tym dogmatem oddzielony od innych obywatel – który sam sobie jest sterem, żeglarzem, okrętem (kierownicą, kierowcą, autem) i samodzielnie jedzie swoim własnym samochodem – ważniejszy jest od pogardzanych użytkowników transportu zbiorowego. Zgodnie z tym dogmatem drogi dla jednostek są ważniejsze niż koleje dla społeczeństwa (które przecież nie istnieje – a po co wozić coś, co nie istnieje). Zgodnie z tym dogmatem koleje są niedofinansowane, zaniedbane, łatane papą i drutem, brakuje kadr, kolejarze są przepracowani – i właściwie należy się dziwić, że takie katastrofy jak w Szczekocinach nie zdarzają się częściej. Winien jest neoliberalny dogmat, zgodnie z którym konkurencja w każdej dziedzinie i w każdej sytuacji zawsze robi dobrze i wszystko, co jest organiczną całością, należy podzielić na oddzielne, konkurujące ze sobą spółki. Nawet gdy jest to jeden wewnętrznie połączony system przejazdów kolejowych.”

Tomasz Piątek (1974) polski pisarz i dziennikarz

Źródło: Proszę mnie porąbać, krytykapolityczna.pl, 5 marca 2012 http://www.krytykapolityczna.pl/TomaszPiatek/Proszemnieporabac/menuid-215.html

„Religia założyła mi gacie z drutu kolczastego.”

Robert Rient (1980) polski dziennikarz, reportażysta, pisarz

Świadek

O religii

„Nieustannie przypominają nam jezuickie powiedzonko: gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą. Dobrze, że sami szczęśliwym zrządzeniem losu nie stali się owymi drwami i wiórami, przypadkiem uniknąwszy rozstrzelania wraz z tysiącami, tysiącami zbyt zapalonych entuzjastów, którzy przystępując na początku rewolucji do budowania nowego społeczeństwa, swoim zapałem i uczciwością narazili się carskim ambicjom żądnego władzy wodza. Dobrze, że sami nie przebywali w stalinowskich obozach, na wyspach i w tundrze za drutem kolczastym, nie chodzili z wrzodami i jątrzącymi się ranami, z odmrożonymi rękami i nogami, nie umierali na szkorbut, nie tracili rozumu, i nie popełniali samobójstw, gdy znaleźli się wśród setek tysięcy byłych żołnierzy w ojczystych obozach, po niewoli w obozach koncentracyjnych wroga…”

Czingiz Ajtmatow (1928–2008) kirgiski pisarz

Źródło: Czy podważane są zasady?…, cyt. za: Fenomen Stalina, wyd. Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1988, ISBN 8320334381, tłum. Maria Kotowska

O losie , O samobójstwie

„Współczesne suknie są jak drut kolczasty: chronią teren, lecz pozwalają go obejrzeć.”

Danny Kaye (1913–1987)

„Za czasów Ceauszescu antykoncepcja była zabroniona, pigułki też. Kobieta musiała urodzić pięcioro dzieci, zanim pozwolono jej usunąć kolejną ciążę. Lub musiała mieć więcej niż 45 lat. Sama usunęłam dwa razy. Za pierwszym razem pracowałam jeszcze w fabryce maszyn. Nie mogłam zrobić tego w klinice, bo tam zatrudniano lekarzy związanych ze służbami bezpieczeństwa. W zakładowej toalecie koleżanka z pracy wsadziła mi do macicy plastikową żyłkę od okrągłych drutów. Musiałam ją nosić trzy doby. Jej drugi koniec przyklejony był do uda. Nosiłam spódnice, żeby zapewnić dopływ powietrza do macicy. Za drugim razem koleżanka przyniosła mi tylko żyłkę. Resztę zrobiłam sama. Siedziałam w łazience, nad lustrem, które położyłam na ziemi.”

Herta Müller (1953)

Źródło: wyborcza.pl, 21 czerwca 2009 http://wyborcza.pl/1,76842,6734227,Przecwiczylam_smierc.html?as=3&startsz=x#ixzz0vW5V7rFs

O kobietach , O dzieciach

„Robiliśmy je z drutu do bali bawełny, które przyczepialiśmy do kija od szczotki. Gdy się drut przyciśnie, dźwięk się zmienia i już gra muzyka.”

B.B. King (1925–2015) amerykański muzyk bluesowy, gitarzysta i wokalista

o swojej pierwszej gitarze.
Źródło: Ed Vulliamy, Z chaty Król, „The Guardian”, tłum. „Forum”, 22 października 2012.

O muzyce , O grach

„Wszystko zaczęło się od dnia, kiedy to widziano śrubokręt drepczący drogą. Przyspawano mu maluteńkie łapki z drutu, które mogły iść tak samo szybko jak te musze. Narzędzie nie miało ani głowy, ani rąk, ale w miejscu ogona miało czerwony drut który zwijał się, kręcił od czasu do czasu.”

Andrus Kivirähk (1970)

Źródło: Artysta, tłum. Marcin Grodzicki http://www.filologia.eesti.pl/index.php?dzial=biblioteka&strona=biblioteka&katalog=autorzy&id=K&tekst=biblioteka/teksty/artystawszystko.htm

O czasie

„Obóz, jak się zorientowałem. Obejmował teren około półtora kilometra kwadratowego płaskiego terenu. Otoczony był solidnym ogrodzeniem z drutu kolczastego, rozpiętego kilkoma rzędami pomiędzy drewnianymi słupami. Ogrodzenie miało ponad dwa i pół metra wysokości. Po zewnętrznej stronie przechadzały się patrole w odstępach około pięćdziesięciometrowych. Po stronie wewnętrznej strażnicy z bronią stali co jakieś piętnaście metrów. Za drutami stało kilkanaście baraków. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniał gęsty, falujący tłum. Więźniowie tłoczyli się, przekrzykiwali. Z kolei strażnicy starali się utrzymywać ich we względnym porządku…
… Po lewej stronie od bramy, o jakieś sto metrów za ogrodzeniem, był tor kolejowy, a właściwie rodzaj rampy. Prowadził od niej do ogrodzenia chodnik zbity z desek. Na torowisku stał pociąg złożony z około trzydziestu wagonów towarowych. Były brudne i zakurzone…
… Mijaliśmy akurat jakiegoś starca. Siedział na ziemi nagi i rytmicznie kiwał się do przodu i tyłu. Jego oczy błyszczały i nieustannie mrugał powiekami. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Obok leżało dziecko w łachmanach. Miało drgawki. Z przerażeniem spoglądało dookoła.
Tłum pulsował jakimś obłędnym rytmem. Wrzeszczeli, machali rękami, kłócili się i przeklinali. Zapewne wiedzieli, że niedługo odjadą w nieznane, a strach, głód i pragnienie potęgowały poczucie niepewności i zwierzęcego zagrożenia. Ludzie ci zostali wcześniej ograbieni z całego skromnego dobytku, jaki im pozwolono zabrać w tę podróż. Było to pięć kilogramów bagażu. Były to zwykle jakieś najpotrzebniejsze w drodze przedmioty. Poduszka, jakieś okrycie, trochę jedzenia, butelka z wodą. Czasem kosztowności czy pieniądze. Docierała tu przeważnie ludność gett, która nie miała już nic…
Pobyt w obozie nie trwał długo. Zazwyczaj nie dłużej niż cztery dni. Potem pakowano ich w wagony na śmierć. Przez czas pobytu w obozie prawie nie otrzymywali jedzenia. Zdani byli na własne zapasy.
Baraki obozowe mogły pomieścić mniej więcej połowę więźniów. Drugie tyle pozostawało na dworze. Powietrze wypełniał odór ludzkich odchodów, potu, brudu i zgnilizny…
… Oficer SS, odpowiadający zapewne za załadunek, stanął przed tłumem Żydów. Nogi rozstawił szeroko.
– Ruhe! Ruhe! Spokój! – wrzasnął. – Wszyscy Żydzi mają wejść do wagonów. Pojedziecie tam, gdzie jest dla was praca. Ma być porządek. Nie wolno się pchać ani opóźniać załadunku. Kto będzie wywoływał panikę albo stawiał opór, zostanie zastrzelony.
Przerwał i wbił wzrok w masę ludzką przed sobą. Spokojnie zaczął otwierać kaburę pistoletu. Wyjął broń. Pierwsze szeregi Żydów zaczęły się cofać. Niemiec zaśmiał się i oddał trzy strzały w tłum. W grobowej ciszy rozległ się przeszywający krzyk. Spokojnie schował pistolet.
– A teraz do wagonów! Raus! – wrzasnął.
Tłum zamarł. Z tyłu rozległy się strzały. Ludzie ławą ruszyli do przodu, krzycząc przeraźliwie. Zbliżali się do drewnianego pomostu. Ludzki strumień był jednak zbyt szeroki, aby się w nim pomieścić. Esesmani otworzyli ogień. Pędzący zaczęli padać. Rozległ się głuchy tupot nóg po deskach rampy. Teraz zaczęli strzelać strażnicy stojący przy wagonach. Tłum przyhamował.
– Ordnung! Ordnung! – wrzeszczał esesman.
Pierwsi Żydzi wpadli do wagonu. Niemcy przy drzwiach odliczali ich. Po liczbie „sto czterdzieści” esesman zawył „Halt!” i dwukrotnie strzelił. Przystanęli. Pociąg powoli szarpnął i nowy wagon wtoczył się na wysokość pomostu. Zaczęli go wypełniać nowi więźniowie.
Wedle wojskowych regulaminów wagon towarowy przeznaczony był na osiem koni lub czterdziestu żołnierzy w transporcie. Upychając ludzi na siłę i bez jakiegokolwiek bagażu, można było pomieścić w wagonie sto osób. Niemcy wydali rozkaz pakowania po stu trzydziestu, ale jeszcze dopychali dodatkową dziesiątkę. Gdy drzwi nie dały się zamknąć, tłukli na oślep kolbami, strzelali do środka wagonu, wrzeszczeli na nieszczęsnych Żydów. Ci, aby zrobić miejsce dla nowych, wspinali się na ramiona i głowy już znajdujących się wewnątrz. Z głębi wagonu dochodził jakiś potępieńczy ryk i wycie.
Gdy upchnięto już sto czterdzieści osób, strażnicy przystąpili do zamykania drzwi. Były ciężkie, wykonane z drewna obitego żelazem. Miażdżyły wystające na zewnątrz kończyny wśród wrzasków bólu. Po zasunięciu drzwi zabezpieczano je żelazną sztabą i ryglowano.
Przed załadunkiem na podłogę wagonów sypano warstwę niegaszonego wapna. Oficjalnie był to zabieg higieniczny. Chodziło o nie rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych. W praktyce wapno gwałtownie absorbowało wilgoć z powietrza. Spadała zawartość tlenu i ludzie zaczynali się dusić. Równocześnie wapno w kontakcie z ludzkimi odchodami wydzielało trujące substancje, między innymi chlor. Ten zaś dusił stłoczonych więźniów. Niemcy osiągali podwójny cel. Choroby zakaźne istotnie się nie rozprzestrzeniały, a wagon można było łatwiej po transporcie wymyć. Po drugie, transportu tego nie przeżywało wielu „podróżnych”. A o to przecież chodziło.
Czasami od polskich kolejarzy docierały informacje, że takie wagony z Żydami stały na bocznicach po kilka dni. Po otwarciu znajdowano w nich same trupy…
… Na obozowym placu pozostali zabici i konający. Strażnicy przechadzali się wolnym krokiem i dobijali ich strzałami w głowę. Wkrótce zapanowała cisza…”

Jan Karski (1914–2000) prawnik, dyplomata, wykładowca akademicki, polski kurier czasów II wojny światowej

Karski dostał się w przebraniu strażnika do obozu tranzytowego dla Żydów w Izbicy, który był „ostatnim etapem” przez obozem zagłady w Bełżcu.
Tajne państwo: opowieść o polskim Podziemiu

Koń , O miłości , O śmierci , O pieniądzach

„Kurza ich parszywa, nie dojona, w galaktykę kopana, z wiaderkiem węgla kolczastym drutem przez most Poniatowskiego w te i nazad ganiana, zardzewiała morda!”

Joanna Chmielewska (1932–2013) polska pisarka powieści sensacyjnych

ogłosił Zygmunt w przestrzeń.
Ślepe szczęście

„I nagle Toccata, w chwili gdy słońce znika całkowicie za chmurami, zgromadzonymi na samej linii horyzontu. W operze niebios – ogromne czerwone smugi, czarny plusz, delikatne budowle, które sprawiają wrażenie, jakby były utkane z drutu żelaznego i puchu, przygotowują się w szerokim układzie, czerwonym, zielonym i czarnym – pokrywając cały nieboskłon, ewoluując w nieustannie zmieniającym się oświetleniu, według najbardziej majestatycznej z choreografii. Toccata, na tym uśpionym morzu, pod festynem tego królewskiego nieba… chwila jest niezapomniana.”

Albert Camus (1913–1960) francuski pisarz, noblista

Dzienniki z podróży

O wrażeniach , O słońcu

„Tempo, w jakim dana idea obiecuje uszczęśliwić całą ludzkość, jest wprost proporcjonalne do tempa wzrostu wieżyczek strażniczych i zasieków z drutu kolczastego, w przypadku wprowadzenia tej idei w życie.”

Zbigniew Sajnóg (1958) polski poeta i performer

Źródło: O jakości świata montowanego

O życiu

„Jasne jak drut.”

Artur Zawisza (1969) polski działacz polityczny, filozof

odpowiedź na pytanie czy w szkołach ma miejsce propaganda homoseksualna.
Źródło: wp.pl, TVN24 http://wiadomosci.wp.pl/kat,31116,statp,MzExMTYsc2hha2Vy,wid,8866761,wiadomosc.html

„Słup z napisem „Gułag 92JN90” i nic więcej. Na początku w mróz gołymi rękami łamaliśmy gałęzie na szałasy. I nie uwierzysz, ale powoli sami się pobudowaliśmy. Postawiliśmy sobie baraki, ogrodzenie, zbudowaliśmy karcery, wieże strażnicze – wszystko sami. I zaczął się wyrąb, ścinanie drzewa. Po ośmiu wprzęgaliśmy się do sanek, woziliśmy pnie, po pierś zapadając się w śnieg. Długo nie wiedzieliśmy, że wybuchła wojna. Ukrywano to przed nami. I nagle – propozycja. Na ochotnika na front do batalionów karnych, a kto wyjdzie cało ze wszystkich bitew – będzie wolny. A potem ataki i ataki, kilometry kolczastego drutu pod prądem, miny, moździerze, całe miesiące huraganowego ognia. Nie bez powodu nazywano żołnierzy z naszych batalionów skazańcami. Kładło nas pokotem. Jak ja wyżyłem? Ależ wyobraź sobie, że to krwawe piekło było rajem w porównaniu z okropnościami obozu (…).”

Borys Pasternak (1890–1960) rosyjski poeta i prozaik

O wojnie , O piekle

„Pan Mularczyk nie jest osobą prywatną, tylko występował jako funkcjonariusz publiczny i mieliśmy do czynienia z całą pewnością z nadużyciem władzy i nadużyciem swoich obowiązków, czyli artykuł 231 kodeksu karnego to jest tutaj, jak się mówi, jak drut.”

Andrzej Zoll (1943) polski prawnik, rzecznik praw obywatelskich

o postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym przedstawiciela Sejmu.
Źródło: radio Tok FM, 11 maja 2007

„Transporty rosną w tygodnie, miesiące, lata. Gdy skończy się wojna, będą liczyć spalonych. Naliczą cztery i pół miliona. Najkrwawsza bitwa wojny, największe zwycięstwo solidarnych i zjednoczonych Niemiec. Ein Reich, ein Volk, ein Führer – i cztery krematoria. Ale krematoriów będzie w Oświęcimiu szesnaście, zdolnych spalić pięćdziesiąt tysięcy dziennie. Obóz rozbuduje się, aż się oprze naelektryzowanym drutem o Wisłę, zamieszka go trzysta tysięcy ludzi w pasiakach, będzie się zwał Verbrecher-Stadt – „Miasto przestępców”. Nie, ludzi nie zabraknie. Spalą się Żydzi, spalą się Polacy, spalą się Rosjanie, przyjdą ludzie z zachodu i południa, z kontynentu i wysp.”

Tadeusz Borowski (1922–1951) polski poeta, prozaik i publicysta

Proszę państwa do gazu

O wojnie , O ludziach , O zwycięstwie , O zamieszkaniu

„Zbudowałem linię telefoniczną między naszymi domami… Przewodem był drut do zawieszania rur od piecyków, izolatorami były buteleczki umocowane za pomocą kołków na dziesięciopensowych gwoździach, wbitych w drzewa. Funkcjonował świetnie.”

Thomas Alva Edison (1847–1931) amerykański wynalazca

Źródło: Thomas Alva Edison

O domu , O pomocy

„Powiedziałam, że nie [będę uprawiać z nim seksu]
- O tak, dziwko, będziesz - powiedział. - Zrobisz wszystko, co ci każę. A jeśli nie, to cię zabiję i potem będę się z tobą kochał, tak jak z innymi dziwkami. Mnie tam wszystko jedno, bo i tak będziesz jeszcze ciepła.
Przywiązał mi ręce do kierownicy i odbył ze mną stosunek analny. Potem wyjął z bagażnika butelkę denaturatu. Powiedział, że to niespodzianka dla mnie. Wlał mi to wszystko do odbytu. To okropnie bolało, bo nieźle mnie porozrywał. Ubrał się, włączył radio, usiadł na masce i siedział tak chyba z godzinę. Byłam strasznie wkurzona. Darłam się na niego i szarpałam się, żeby uwolnić ręce. W końcu rozwiązał mnie, okręcił mi szyję drutem i próbował mnie znowu zgwałcić. Szamotaliśmy się. Sięgnęłam po pistolet. Strzeliłam. Później ściemniałam, bo wiedziałam, że policja i tak mi nie uwierzy, że to było w obronie własnej.”

Aileen Wuornos (1956–2002) amerykańska seryjna morderczyni

o okolicznościach zabójstwa Richarda Mallory'ego

O seksie , O historii , Kochać się

„W okresie walk o Braniewo siedział bezpiecznie w swej willi na mierzei, willi okolonej minami, zasiekami z drutu kolczastego, pilnowanej przez specjalną grupę esesmanów. Potem, gdy widmo klęski było już widoczne, uciekł specjalnym statkiem do Rzeszy. Latem w czterdziestym piątym roku w małej miejscowości Hasenmoor koło Hamburga pojawił się starszy pan w okularach. Niski, krępy, elegancki. Wynajął mały domek, podając się za Rolfa Bergera, byłego majora wermachtu. Wkrótce do pana Bergera przyjechała jego żona, a pan Berger, który do tej pory był trochę odludkiem, zaczął odzyskiwać humor i nawet coraz częściej bywał w miejscowej knajpce, popijając piwo. Minęło pięć lat. Pan Berger tak się już zżył z miejscowymi ludźmi, że nawet pojawił się na zebraniu Niemców, którzy uciekli z byłych Prus Wschodnich, gdyż – jak opowiadał o sobie – także stamtąd pochodził i stracił tam niewielki mająteczek. „To przecież jest Erich Koch. Przeklęty Erich Koch!” – krzyknął ktoś widząc pana Bergera. Nie zdążył uciec. Aresztowano go, a dziewiątego marca tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego roku stanął przed polskim sądem w Warszawie (…).”

Erich Koch (1896–1986) wysoki funkcjonariusz hitlerowski, zbrodniarz wojenny

O piwie

„Albert Einstein i Mark Twain pod koniec swojego życia porzucili wiarę w ludzkość, i to pomimo tego, że Twainowi nie dane było oglądać horroru I wojny światowej. Wojna stała się dzisiaj formą telewizyjnego programu rozrywkowego, a tym, co uczyniło I wojnę światową tak wciągającą były dwa amerykańskie wynalazki: drut kolczasty i karabin maszynowy.”

Kurt Vonnegut (1922–2007) amerykański pisarz i publicysta

Człowiek bez ojczyzny

O wojnie , O wierze

„Zamieniliście [komuniści] Polskę w tak wielki obóz koncentracyjny, że nie potrzeba nawet drutów kolczastych i psów, gdyż i tak nie ma gdzie uciec.”

Marek Hłasko książka Następny do raju

Następny do raju

„Tam między gałązkami coś tkwiło — coś sterczało odrębnego i obcego, choć niewyraźnego… i temu przyglądał się też mój kompan.
— Wróbel.
— Acha.
Był to wróbel. Wróbel wisiał na drucie. Powieszony. Z przechylonym łebkiem i rozwartym dzióbkiem. Wisiał na kawałku cienkiego drutu, zahaczonego o gałąź.
Szczególne. Powieszony ptak. Powieszony wróbel. Ta ekscentryczność krzyczała tutaj wielkim głosem i wskazywała na rękę ludzką, która wdarła się w gąszcz — ale kto? Kto powiesił, po co, jaki mógł być powód?… myślałem w gmatwaninie, w tym rozrośnięciu obfitującym w milion kombinacji, a trzęsąca jazda koleją, noc hucząca pociągiem, niewyspanie, powietrze, słońce, marsz tutaj z tym Fuksem i Jasia, matka, chryja z listem, moje „zamrażanie” starego, Roman, zresztą i kłopoty Fuksa z szefem w biurze (o których opowiadał), koleiny, grudy, obcasy, nogawki, kamyczki, liście, wszystko w ogóle przypadło naraz do tego wróbla, jak tłum na kolanach, a on zakrólował, ekscentryk… i królował w
tym zakątku.
— Kto by go mógł powiesić?
— Jakiś dzieciak.
— Nie. Za wysoko.
— Chodźmy.
Ale nie ruszał się. Wróbel wisiał. Ziemia była goła, ale miejscami nachodziła ją trawa krótka, rzadka, walało się tu sporo rzeczy, kawałek zgiętej blachy, patyk, drugi patyk,
tektura podarta, patyczek, był też żuk, mrówka, druga mrówka, robak nieznany, szczapa i tak dalej i dalej, aż ku zaroślom u korzeni krzaków — on przyglądał się temu, podobnie jak ja.
— Chodźmy. Ale jeszcze stał, patrzył, wróbel wisiał, ja stałem, patrzyłem. —
Chodźmy. — Chodźmy. Nie ruszaliśmy się jednak, może dlatego, że już za długo tu
staliśmy i upłynął moment stosowny do odejścia… a teraz to stawało się już cięższe, bardziej nieporęczne… my z tym wróblem, powieszonym w krzakach… i zamajaczyło mi się coś w rodzaju naruszenia proporcji, czy nietaktu, niestosowności z naszej strony…
byłem śpiący.
— No, w drogę! — powiedziałem i odeszliśmy… pozostawiając w krzakach wróbla, samego.”

Witold Gombrowicz książka Kosmos

Cosmos

O nocy , O matce , O myślach , O odejściu

„Chyba prawie każdy z nas czuwał kiedyś przed wschodem słońca, już to po jednej z
owych bezsennych nocy, przyprawiającej nas niemal o zakochanie się w śmierci, już to po
jednej z owych nocy lęku i szpetnych uciech, gdy przez komórki mózgu przeciągają
majaki, potworniejsze jeszcze od rzeczywistości, a ożywione tym intensywnym życiem
utajonym we wszelkiej groteskowości, które nadaje również gotykowi trwałą siłę życiową,
gdyż sztuka ta wydaje się przede wszystkim sztuką tych, których dusze zasępia choroba
marzenia. Z wolna białe palce wsuwają się przez firanki i zdają się drżeć. Niby czarne,
fantastyczne postacie - nieme cienie pełzają po kątach pokoju i tam się układają. Na
dworze słychać szelest ptaków w listowiu lub kroki ludzi idących do roboty albo jęki i
westchnienia wiatru, który zlatuje ze wzgórza i okrąża cichy dom, jakby się bał zbudzić
śpiącego, a jednak musiał odwołać sen z jego fioletowej jaskini. Zasłona po zasłonie z
cienkiej przejrzystej gazy z wolna się podnosi, rzeczy odzyskują kształty i barwy i
widzimy, jak nadchodzący dzień oddaje światu dawne jego oblicze. Blade zwierciadła
znów otrzymują swe życie odtwórcze. Wygasłe świece stoją, gdzie je pozostawiliśmy, a
obok nich leży na wpół rozcięta książka, którą czytaliśmy, lub drutem opleciony kwiat,
który nosiliśmy na balu, albo list, który obawialiśmy się przeczytać lub czytaliśmy zbyt
często. Wszystko wydaje się nie zmienione. Ze złudnych cieni nocy wyłania się
prawdziwe, znane nam życie. Musimy je podjąć, gdzie zostało przerwane, i ogarnia nas
uczucie straszne - uczucie konieczności zmuszającej do ciągłego zużywania sił w nużącym
kole codziennych wydarzeń lub też porywa nas dzika tęsknota, by pewnego poranka oczy
nasze otworzyły się na świat, co w mroku na nowo został stworzony ku naszej radości, na
świat, w którym rzeczy mają barwy i kształty nowe albo zmienione lub też kryją w sobie
nowe tajemnice; na świat, w którym przeszłość nie zajmowałaby wcale miejsce albo
bardzo mało, a w każdym razie nie w świadomej formie powinności czy skruchy, bo
nawet wspomnienie radości posiada swą gorycz jak wspomnienie rozkoszy - swój ból.”

Oscar Wilde (1854–1900) angielski poeta, prozaik i dramatopisarz

O ptakach , O rzeczywostości , O snach , O życiu

„Idea Europy od wieków łączy w sobie sprzeczne emocje i skojarzenia. Mityczna kochanka Zeusa, ziemia obiecana, wyrażająca marzenia o bezpiecznym, świecie bez granic. Dla tych jednak, którzy najpewniej czują się wśród etnicznych ziomków za wysokim murem lub drutem kolczastym, jest uosobieniem zagrażającej cywilizacji.”

Anna Wolff-Powęska (1941) polska historyk idei

Źródło: Prof. Wolff-Powęska: PiS ma hasło „Polska sercem Europy”. Władcy o zapędach imperialnych zawsze uważali, że są w „centrum Nieba i Ziemi” http://poznan.wyborcza.pl/poznan/7,105531,24741244,prof-wolff-poweska-pis-ma-haslo-polska-sercem-europy-wladcy.html, wyborcza.pl, 1 maja 2019

O marzeniach , O kochankach , O wieku

„Poprawnej budowy zdań prawie się nie stwierdzało, przypominało to raczej jakieś zasieki językowe, poprzegradzane duchowym drutem kolczastym, rozorane granatami mentalnymi jak pola bitwy pod Sommą.”

Timur Vermes (1967)

Hitler o języku gimnazjalistów.
On wrócił
Źródło: s. 121.