Jacek Kaczmarski cytaty

strona 2

„Ten płomień, co płonie, ten głos, który grzeje
To tylko na życie jest sposób”

„Stanął w ogniu nasz wielki dom!
Dom dla psychicznie i nerwowo chorych!”

„Pieśń człowieka doskonali,
Człowiek znika, pieśń nie ginie.
Tak śmiertelnik sięga szczytów
I w tym tkwi realizm mitu.”

„Mieszkam tu w akademiku – taki hotel dla studentów,
Pokój większy ciut od chlewa, ale jest nas tylko czterech.
Tamtych trzech – zdechlaki jakieś, forsą więc nie chwalę się tu,
Tylko sobie jeść kupuję, więc doślijcie mi papierek.

W samym domu chociaż znośnie, to wieczorem niespecjalnie,
Ot, wszystkiego telewizor i natryski są i pralnia!
Telewizor jeszcze owszem, ale z reszty nie korzystam,
Bo tu – mówię – czytać każą, a to praca przecież czysta!”

„Poezja nie służy ułatwianiu życia ludziom. Otwiera im oczy na pewne aspekty istnienia.”

„Żyj tak byś zawsze wiedział – po co
Bezcenny Ci – Kapitel Ciała.”

„Ja Mury napisałem w 1978 roku jako utwór o nieufności do wszelkich ruchów masowych. Usłyszałem nagranie Lluísa Llacha i śpiewający, wielotysięczny tłum i wyobraziłem sobie sytuację – jako egoista i człowiek, który ceni sobie indywidualizm w życiu – że ktoś tworzy coś bardzo pięknego, bo jest to przepiękna muzyka, przepiękna piosenka, a potem zostaje pozbawiony tego swojego dzieła, bo ludzie to przechwytują. Dzieło po prostu przestaje być własnością artysty i o tym są Mury.”

„Wyrwij murom zęby krat!
Zerwij kajdany, połam bat!
A mury runą, runą, runą
I pogrzebią stary świat!”

„Dusza moja – pragnie postu, ciało – karnawału!”

„Oto porządek nie do zastąpienia
Wszelkie istnienie żyje swoim torem
Człowiek panuje wszelkiemu istnieniu
Władzę nad sobą uznając z pokorą”

„Polityka mi wisi dorodnym kalafiorem.
Błogosławieni cisi i ci, co pyszczą w porę.”

„Jestem młody, jestem nikim – będę nikim.
Na gościńcach zdarłem buty i kapotę.
Nie obchodzi mnie co będzie ze mną potem,
Tylko chciałbym gdzieś odpocząć od paniki,
Co goni mnie z miejsca na miejsce o głodzie i chłodzie…”

„Trzeba jeszcze mieć w co wierzyć,
by się z własną pieśnią zmierzyć”

„Ja bardziej niż wy jeszcze krztuszę się i duszę!
Ja częściej niż wy jeszcze żyć nie chcę, a muszę!
Ale tknąć się nikomu nie dam i dlatego
Gdy trzeba będzie sam odbiorę światu Witkacego”

„Wytresowali świnie
Kupili sobie psy
I w pustych słów świątyni
Stawiają ołtarz krwi
Zawodzi przed bałwanem
Półślepy kapłan – łgarz
I każdym nowym zdaniem
Hartuje pancerz nasz (…)”

„Zniszczą – odtworzą, zbudują – połamią
Żadne się na nich nie znajdzie lekarstwo
Gdy skrzydła świata przypną już do ramion –
Poniosą w kosmos genialne bestialstwo”

„Ja z pragnień – jedno mam żarliwe:
Móc widzieć ciemność,
Widzieć jasność”

„Wszyscyśmy z płócien
Rembrandta:
To tylko kwestia
Światła”

„Nalej ojcu, gardło spłucz
Ucz się na Polaka, ucz.
Taką stoi Polska racją
Na pohybel innym nacjom!”

„Są narody, które znają
W dziejach swoich każdy kamyk
Tak że mało o to dbają –
A my mamy – Białe Plamy.

Plam tych biel – historię naszą
Skupia w sobie, niby w lustrze:
Wizje czasów, które straszą,
Wizje – których się nie ustrzec.”

„Świat jest brzemienny w wynalazki,
W metale od powietrza lżejsze,
Polacy żyją z bożej łaski
Piastując myśli niedzisiejsze.”

„Co nam hańba, gdy talary
Mają lepszy kurs od wiary!”

„Będziemy – jacy zechcemy
Byle wiedzieć nam – czego chcieć,
Lecz – nie wiemy – czego nie wiemy,
Więc nie mamy – co chcemy mieć.
Mogliśmy, czego nie wolno,
Co wolno – nie chcemy móc.
Wolimy niewolę niż wolność,
W której nie ma o co łbem tłuc.
Więc będziemy – jacyśmy byli,
Więc jesteśmy – a jakby nas brak
W tej krótkiej danej nam chwili,
Której jutro nie będzie i tak…”

„Niech wstydu się lęka – kto próżnią nadęty,
Niech strachu się wstydzi – kto mężny głupotą,
Niech pytań nie stawia – kto czuje się świętym,
Wyroki niech miota – kto schlebia miernotom.”

„Nawet piękne zwierzęta – martwe budzą wstręt.”

„Od Bałtyku, aż do Tatr
pijmy Hu i róbmy wiatr!”

„Lepiej za prosto,
Niż zbyt chaotycznie”

„Ja życie lubię
W jego prawdzie i w jego złudzie;
Ale człowiek dąży ku zgubie,
Wiedzieć o tym nie chcą ludzie.”

„Tyle woli w człowieku ile krwi w kałuży
Niemało”

„To moja droga z piekła do piekła”

„Osoba publiczna nigdy nie wie, kto jest przyjacielem, a kto się przytula, żeby było cieplej.”

„A ty siej. A nuż coś wyrośnie.
A ty – to, co wyrośnie – zbieraj.
A ty czcij – co żyje radośnie,
A ty szanuj to, co umiera.”

„Jakaś ciepła mnie otacza cisza wokół,
Padam z nóg i czuję ręce na ramionach,
Do nóg czyichś schylam głowę, jak pod topór.
Moje stopy poranione świecą w mroku,
Lecz panika – nie wiem skąd wiem – jest już dla mnie skończona.”

„I na tej z wielu dróg
Po co ci para nóg
I tak dotrzesz na pewno do końca
Nie potrzebny ci wzrok
Żeby wyczuć swój krok
I nie musisz wciąż radzić się słońca”

„Nie ma tu z kim rozmawiać,
zwój wierszy wart każdej ceny.”

„Słusznie się lęka Pan Ciemności,
Że ciężko będzie miał z Lachami;
W szczegółach przecież diabeł gości,
A Polak gardzi szczegółami!”

„Jak wstyd jest żyć wśród pięknych koni
Podstępnym, człekożerczym życiem;
Miast doskonałość z nimi gonić –
Po łokcie babrać się w korycie.”

„I gorzko się zapatrzyliśmy
W zabrane nam dalekie strony
I w duszach swych przeklinaliśmy
Tę łatwą wiarę w megafony.”

„Trudno uwierzyć, że pośród popiołów –
Gdzie strach pozostał i buduje schrony
Żyje dziwaczne plemię półaniołów
Już nie wielbionych jeszcze nie strąconych.”

„I śmiał się, więc zaczęłam płakać
A płacz zamienił mi się w śmiech!”

„Jeden jest ogień którym płoną stosy”

„Nie ten umiera, co właśnie umiera,
Lecz ten, co żyjąc, w martwej kroczy chwale”

„Tutaj ukryłem srebrnostrunną lirę
Która się stała duszą tego dworu
Tutaj indykom czytając Szekspira
Drżałem o losy swego Elsynoru”

„Nie pochodzi „mieć” od „umieć.””

„Zły? – być może. Dobry? – a czemu?
Nie tak wiele znów pychy we mnie.
Dajcie żyć po swojemu – grzesznemu,
A i świętym żyć będzie przyjemniej!”

„Pozostań ufna, lecz ostrożna,
Przebiegłym nie ułatwiaj gry.
Nie będzie mniej żarłoczny pożar,
Jeśli w nim pierwsza spłoniesz Ty.”

„Żak profesorom krzywy
Martwych nie słucha żywy,
Nie wyciągają wnuki
Z życia dziadów nauki.”

„Oni naprawdę dotarli do piekieł,
A umierając nie wierzył z nich żaden,
Że w swym cierpieniu umiera – człowiekiem.”

„Lecz, jak gromić Adama,
Gdy rozterka ta sama
Zamiast w walce – wyżywa się w piosnkach?”