Cytaty na temat woń

„Toć odrobina tego zmienić zdolna
Czarne na białe, szpetne na urodne,
A złe na dobre, podłe na szlachetne,
Starość na młodość, tchórza na rycerza.
Na co to, bogi? To zdolne odciągnąć
Kapłanów waszych od waszych ołtarzy,
Wyrwać poduszkę spod głów zdrowych ludzi
(…)
Złodziejom daje godność i pokłony,
Na senatorskiej ławie ich osadza.
Zwiędłą już wdowę w nowe stadło wiedzie;
Tej, którą nawet szpital trędowatych
Od drzwi by swoich odepchnął ze wstrętem,
Wdzięk i woń daje wiosennego ranka.
(…)
Widomy Boże, wszystkie przeciwieństwa
Ty w jednym możesz połączyć uścisku!
W każdym języku każdą wygrasz sprawę!
O, ty, probierczy serc ludzkich kamieniu!
Przypuść, że podniósł bunt człek, twój niewolnik,
Twoją potęgą zniszcz ród jego cały,
By mogły bestie tym światem zawładnąć!”

„Bardzo trudno powiedzieć: Polska, żeby w słowie powiedzieć wszystko:
Barwę nieba i wody, woń lasu i żytnie zagony na piasku,
Patos ciszy i warkot motorów, defilady i słońce na kaskach,
Cała prostą ludzką codzienność i odświętność. Dalekość i bliskość.”

„Powąchał zapach szczęścia, piękna woń, jak rzepaku na wiosnę, jak rzepaku w maju – teraz jest wyczuwalna na Stadionie Narodowym.”

„Książka to odzwierciedlenie stanu ducha i materii. Jej rozmiar i proporcje, barwa i faktura papieru, szelest odwracanych kartek i woń papieru, kleju i farby drukarskiej – wszystko to miesza się z wielkością, kształtem i sposobem rozmieszczenia kroju pisma, odsłaniając rąbek świata, w którym powstało dzieło. Jeżeli książka będzie sprawiać wrażenie papierowej maszyny, wyprodukowanej przez inne maszyny, tylko maszyny zechcą ją przeczytać.”

„I woń moralnej doskonałości Sanghi musi tkwić w duchu wzajemnej Miłującej Dobroci oraz we wspólnocie.”

„Kobieta piękna jest jak woń dojrzałych poziomek w słońcu.”

„Z ludzi jak z kwiatów woń wychodząca na świat, niekoniecznie odpowiada temu, co się w nich w istocie znajduje. Pachnie często trucizna, odraża wonią dobroczynne ziele. Tak i sława ludzka nie pełna bywa i niesprawiedliwa, podnosi często to, co na to nie zasługuje, zapomina o tem, co najbardziej pamięci warto.”

„(…) demokracja jest rzeczywiście jak powiew świeżego powietrza, jak woń wiosennego kwiatu. Jest ona melodią wolności, bogatszą w doznania niż rzeczywiste dotknięcie. Ale demokracja jest czymś więcej niż odczuciem, jest bowiem fundamentalnym prawem, jest przywilejem dorosłych, sekretem urny wyborczej, wolną prasą, wolnością zrzeszania się, niezależnością sądownictwa, nadrzędnością władzy ustawodawczej, kontrolą nad organami wykonawczymi…”

„Chłonął chciwie woń dekadencji, zapach pierwotny i ostateczny zarazem.”

„Seks – ten Nowy seks – jest wymagający wobec ludzi, którzy go uprawiają. Tak jak zawodnicy, kochankowie muszą mieć wspaniałą kondycję fizyczną, bez cienia słabości, którą mógłby dostrzec partner. Kobiety przede wszystkim mają być szczupłe, pozbawione tkanki tłuszczowej, muszą rozsiewać przyjemną woń, nie wydzielać żadnych naturalnych zapachów, mieć wygolone pachy i nogi, być błyszczące, nawilżone i ufryzowane. W stosunku do mężczyzn wymagania są mniej surowe.”

„Chłopak w dredach trzyma plecak, w tym plecaku ma zielnik,
wciąż pijany, marihuany woń łagodzi skroń,
uśmiecham się doń, wychodzi jednak jakiś bezczelny.”

„Duchowieństwo niemieckie, które winno roznosić woń cnoty, roznosi odór śmierci. Doniesiono nam, że duchowieństwo parafialne oraz inni posiadający święcenia zapominają o swojej godności, zarażając własnym zepsuciem poddanych, którym winni służyć za wzór godnym życiem. Jak rozlana woda, jak naczynie bez zaworu, rozpływają się lekkomyślnie we wszelkim bezeceństwie, utrzymując konkubiny i wiodąc życie w przepychu.”

„Tu dawno niegdyś ziem polskich rycerze
Mówili swoje bojowe pacierze
I dźwięk rodzinnej, dźwięk słowiańskiej mowy
Ożywiał ten kraj i ten gród zamkowy.
Po dotąd jeszcze jak szmer błękitnej fali
Ten dźwięk pod chatą słomianą się żali
Na szląskich Piastów miłość do obczyzny,
Na panków dawnych ohydne swawole,
Co pozbawiły lud drogiej ojczyzny,
Oddały Niemcom na gwałt i niewolę.
Smutne to, smutne pradziadowskie dzieje,
Po których stęchła woń grobowa wieje”

„Roztaczała wokół siebie intensywną woń papierosów i cynamonowej gumy do żucia, co wystarczało, aby rozmówcę przyprawić o mdłości.”

„W wieku trzynastu lat: irańska szkoła, szary uniform, woń kadzidła, cuchnące klasy, zajęcia, prace domowe, kucie aż do przesady, żadnych wakacji, żadnego kina, żadnego wolnego czasu dla siebie. Nauka, zadania domowe, zajęcia, egzamin na wiosnę.”

„(…) zło metafizyczne jest więc niepochwytne, zło ziemskie zaś rozsiewa smrodliwą woń słoniny.”

„[Abelard] używał (…) sformułowania nulla rosa est [łac. „nie ma róży”], by wskazać, że język może mówić albo o rzeczach, które przepadły, albo o rzeczach nieistniejących. (…) róża jest figurą symboliczną tak brzemienną w znaczenia, że nie ma już prawie żadnego: róża mistyczna i nie masz róży, która by nie zwiędła [wojna Dwóch Róż], róża jest różą [różokrzyżowcy], dziękuję za wspaniałe róże, świeżość i woń róż.”

„Woń jest konaniem kwiatów.”

„Człowiek wydziela zawsze woń ciała – grzeszną woń. Jakże więc niemowlak, który nawet we śnie nie zaznał cielesnego grzechu, miałby pachnieć? Jak powinien pachnieć? Ziuziziuzi? Wcale nie powinien pachnieć!”

„Poradnik dla średnio zawansowanych wisielców przeczytał napisaną złotymi literami na ostatniej stronie radę: „Jeśli wisisz długo i nic musisz sobie znaleźć mocniej nasłoniecznione i naptakowane miejsce. Szybciej na gorącym słońcu zaczniesz gnić a woń rozkładu przywabi wygłodzone kruki, wrony, wrony, wrony, kruki, kruki, które rychło i doszczętnie rozszarpią twe szczątki.””

„Cynik to człowiek, który, poczuwszy woń kwiatów, rozgląda się za trumną.”

„Już myślałem
że już
liść wawrzynu przywdzieje,
lecz niestety.
Ha cóż –
nie nam laury, woń róż,
których strzeże Machejek.”

„Pozwól nam, Panie, spłonąć jak świeca na ołtarzu i spalić się jak ziarnka kadzidła, wydając miłą woń na Chwałę Bożą.”

„Nieznajomy zaczął pojawiać się w każdy boży dzień. Przychodził koło czwartej, kilka minut po otwarciu, i wychodził ostatni, około północy. Wraz z nim do lokalu wdzierała się jakaś niezdrowa woń – pleśni i beznadziei. Niski sufit nie wyglądał już przytulnie, lecz przytłaczająco.”

„O „krowach” trzeba jednak pisać osobno, poświęcić im trochę miejsca. Najpierw pięć, sześć wizgów, a w chwilę później świst czegoś wielkiego jak smok. Woń spalenizny, tuman, zniszczenie. Ludzie wybiegali nago, odarci z odzieży, czarni jak Murzyni. Zabici samym podmuchem, o spalonych ciałach, w których często nie było nawet oczu. Jeśli były, to wytrzeszczone, białe, przeraźliwe. Bełkot spalonych na miazgę ust, twarze rozwarte w krzyku, którego się nie słyszy, pełne ogłuszenie. Po „krowach” zjawiały się sztukasy. Po trzy, nisko. Niewiele trzeba było czekać na grzechot czołgów.”

„W bożnicy było rojno jak w ulu. Ciężka woń gorejących świec, ludzki pot, zapach czarnej tabaki. Na stopniach przy wejściu siedzieli żebracy – starcy o czerwonych powiekach, ślepcy z bielmami, kulawi ze szczudłami lub bez szczudeł. Tuż koło drzwi, przy długim stole, szykowali się do modlitwy rzemieślnicy, krawcy i szewcy, tragarze nieuczeni, niepiśmienni – siedzieli barczyści lub chuderlawi, czysto wymyci, wspierając się ciężko na dębowych deskach stołu i zaglądając do modlitewnych książek, których nie potrafili czytać. Na podwyższeniu i przed ołtarzem, wzdłuż wschodniej ściany, siedzieli prominenci – ludzie bogaci lub mądrzy i uczeni, poważani i znani. Ojciec usadowił się w jednej ze środkowych ławek, nie zanadto na przedzie i nie zanadto w tyle. Trzymałem się poły jego kapoty i patrzyłem w sufit, na gwiazdy ze złoconego drzewa migające na firmamencie, który niegdyś był lakierowany i błękitny, a teraz okopcony i szary jak niebo przed słotą. Lwy skrzydlate nad ołtarzem poruszały potężnymi łbami i otwierały paszcze, ale nie słyszałem ich ryku. Gwar zagłuszał poszczególne dźwięki, słychać było tylko ten gwar, tonęły w nim pienia sześcioskrzydłych serafinów, wycie wichru pustynnego, modły starców i szlochanie kobiet, ukrytych za firankami na małej galeryjce. Zapach tabaki zatykał oddech, ludzie kichali i wycierali nosy, a za oknami zapadał zmierzch, szkiełka witraży mieniły się w świetle świec i w blasku dużego elektrycznego żyrandola.”