Cytaty na temat szorstki

„Coś niedobrego działo się z czasem, myślała, rozklejał się i rozwarstwiał. Dwie wielkie płyty tektoniczne czasu z ponurym grzmotem odsuwały się od siebie, tworząc już na następne miliony lat podział na „kiedyś” i „teraz”. „Teraz” było szorstkie, kanciaste i milczące – w nocy ciężki sen, resztki gniewu po przebudzeniu, jakby we śnie prowadziło się wojny. „Kiedyś” wydawało się stąd ciągłe i rytmiczne, dźwięk lekkiej piłeczki pingpongowej, kiedy uderza o gładki stół, wzorzysta tkanina chwil, w której każda była częścią innej.”

„Bez drżenia piszę te słowa, które jednakże sprawiają mi ból. W godzinie, gdy upada pewien świat potrzeba dusz szorstkich i strzelistych jak skały, o które próżno uderzać będą rozszalałe fale.”

„Czasami – stwierdziłem ostrożnie – lubię swoje emocje.
– Ja też – kiedy mam je pod kontrolą – odparła nieco szorstko Hellene. – Nie wolno oceniać przeżyć na podstawie wadliwie działającego mediatora.”

„Był ujmującym mężczyzną. Ile było wieczorów, kiedy zabierał mnie na przedstawienia. Przeważnie do Opery Komicznej. Byłam z nim bardzo szczęśliwa. Nigdy nie był szorstki, zawsze okazywał czułość, był uprzejmy i stale myślał o moim szczęściu. Największe wrażenie robił na mnie zawsze jego spokojny i beztroski sen…”

„Te niewidzialne związki, które kuszą, te przeobrażenia, choćby i niepokoju, które nas trzymają:
ta dziewczyna, moja dawna sympatia, kiedy widziałem ją ostatni, stracony raz, kiedy przyszła mnie szukać na jakiejś imprezie: jej pijane potknięcie, upadek, wywrotka, zadarta spódnica, przekrwione oczy opuchnięte od płaczu;
jej wstyd, jej zniewaga; ja ignorujący ją, arogancki, szorstki; moja tajona duma, odwrócenie się.”

„Radość to nowa spoglądać w zachwycie,
jak się zuchwale kozy pną na skały,
pasąc się na tym, to na owym szczycie.
A w dole pasterz wyzwala zapały
serca w surowej piosnki szorstkim zgrzycie
i gra, to chodząc, to znieruchomiały.
A jego luba, która z serca słynie
srogiego, pasie pod dębami świnie.”

„Czy jakiegokolwiek chłopaka można poznać naprawdę? Wiedzieć, co taki myśli i czuje, co się kryje za jego zewnętrznym zachowaniem, za jego słowami? Te słowa są przeważnie szorstkie albo kpiące, albo po prostu głupie. A czasem znów inaczej: wydają się jakby nie dokończone, zawierają ukrytą intencję, którą powinno się odgadnąć, a to jest właściwie niemożliwe…”

„Gdy swe i cudze dobro masz na celu,
możesz słów szorstkich i miękkich dobierać;
Budda nie orzekł, że zręczny, co wielu
metod używa – musi być przechera.”

„(…) czyż nie wiecie, że lepiej jest powstrzymać się od jednego szorstkiego słowa niż od wystawnego posiłku?”

„No i co? chuj! znów to samo? gorzej!
W miłosnym horrorze, tak dłużej być nie może
Znów na ciśnieniu podkurwiony, to emocje
Te dialogi radosne, teraz zaledwie szorstkie
Wczoraj było tak dobrze, dziś to nie takie proste.”

„Nadjeżdża po niebie wóz, zostawił woły, szybko jedzie, trzaskając
z szorstkich biczów osi co się wbiła
w przyrodzenie wozu i wyszła
drugą stroną,
w dole i w górze anioły, po prawej i po lewej anioły.”

„Nie myśl.. – szepnęła. – Nie myśl nic. Czuł na twarzy jej piersi, jej ręce. Nie było właściwie światła, tylko mętne pełganie dogasającej latarki, która wtoczywszy się miedzy kłosy, rzucała spośród nich rozczesany smugami cienia blask. Słyszał powolny, spokojny rytm jej serca, jakby ktoś do niego przemawiał w starym, najlepiej zrozumiałym języku. Wciąż jeszcze zwidywały mu się tamte twarze, gdy słabo, jakby bez tchu, pocałowała go w usta. Potem zacisnęła ich ciemność. Był szorstki chrzest słomy pod włochatym kocem i kobieta, która dawała mu rozkosz, ale nie tak, jak się to czyni zawsze. W każdej chwili panowała nad sobą i nad nim. Dlatego później, znużony, trzymając jej piękne ciało bez cienia namiętności, ale całą siłą rozpaczy, rozpłakał się na jej piersiach. Potem uspokoił się i spojrzał na nią. Leżała na wznak, trochę wyżej, a w ostatnim świetle jej twarz byłą taka spokojna. Nie śmiał spytać, czy go kocha. Tak ofiarować się, jakby się dawała obcemu ostatni kęs – to było więcej niż miłość. A wiec i jej nie znał. Nagle przemknęło mu przez głową, że nie wie o niej nic, że nie pamięta nawet jej imienia. Cichutko szepnął: – Słuchaj… Ale zamknęła mu usta dłonią miękką, choć pełną stanowczości. Potem uniesionym rąbkiem koca zaczęła wycierać jego łzy i pocałowała go lekko w policzek. Wtedy opadła odeń nawet ciekawość, tak że w ramionach tej obcej kobiety stał się jedno mgnienie biały i niezapisany, jak w chwili narodzin.”

„Zdławić cię może węzeł, który
Zacisnąć umiesz tylko ty.
Dwa się w nim szorstkie łączą sznury:
Zew tajemnicy i zew krwi.

Oba bez reszty cię owiną,
Ale żadnego nie rwij z nich.
Na jednym możesz tylko zginąć,
Z dwoma – wśród dróg wybierać złych.”

„Moja babcia i ciotki mówiły pięknie, melodyjnie po śląsku, ale takiego języka, już się prawie nie słyszy. A poza tym gwara stała się jakaś taka twarda, wulgarna, bulwarowa. Gdy mówi nią facet, to jeszcze naturalne, ale ładna dziewczyna, mówiąca takim szorstkim jak papier ścierny językiem, drażni.”

„(…) rozwścieczyło to jeszcze bardziej, wypchnęła do przodu swój gigantyczny biust tak, że Haakani aż się potknął cofając, i palnęła, że lepiej by sobie possał cyca, jeśli nie ma nic ważniejszego do powiedzenia. Kobiety zarechotały szorstko, a Haakani poczerwieniał. Potem powiedział, że na palce będzie się siłował dopiero, gdy baba wychyli kieliszek wódki. Ponieważ była chrześcijanką, odmówiła. Sprzeczali się, wałkując temat tam i z powrotem. W końcu, z czystej złości, Hilma chwyciła spory kieliszek bimbru, wypiła do dna i wystawiła swój długi pazur. Wszyscy ucichli i przerażeni wlepili oczy w staruszkę.”

„Jak to się często zdarza z większością ludzi, którzy w rzeczywistości nie wiedzą, co z sobą począć i tracą wszelką nadzieję na szczęście, tak było i z nim: wszelkimi siłami wzbraniał się przyznać, że nie wie, co robić i stracił nadzieję. Nie posiadał szorstkiego, nieprzejednanego, zahartowanego i nieustępliwego usposobienia Tippel-Halli, która nie zatrzymywała się, chociaż widziała tylko ciemne strony życia.”