Cytaty na temat spacerować (28 cytatów)

„Lubię spacerować i łączyć się z naturą. Podziwiam Jezioro Genewskie, jeśli mogę, idę tam. Kocham zwierzęta, dużo czytam. Lubię rozmawiać z ludźmi, którzy interesują się inteligencją, mogącymi wymienić się pomysłami.”

Ivett Gyöngyösi (1993) węgierska pianistka

Szeretek sétálni és a természettel öszszekapcsolódni. Imádom a Genfi-tavat, ha tehetem, oda járok. Szeretem az állatokat, rengeteget olvasok. Szeretek beszélgetni az emberekkel, érdekel az intelligencia, kivel miről lehet eszmét cserélni. (węg.)
Źródło: Miesięcznik kulturalny „Pepita Magazin”, Gyöngyösi Ivett: Amikor koncertezem energia születik, lipiec 2019, s. 65.

O zwierzętach , O inteligencji , Kochać się , O naturze

„On spacerował myśląc: „Skąd wziąć kasę?”.
Ona zapłaciłaby by iść na spacer.”

Sokół (raper) (1977) polski raper

WWO
Źródło: W Wyjątkowych Okolicznościach

O myślach , O myśleniu

„Kiedy spacerowali, kiedy byli razem, oddychała jego oddechem, dlatego ilekroć się rozstawali, w jej płucach pozostawała bolesna pustka, pustka niemal fizyczna.”

Paullina Simons (1963) pisarka

Jeździec Miedziany

„Spaceruję sobie czasem z córką, rozmawiam z nią. Patrzę, jak leży sobie w wózeczku, i czasem ją podnoszę, patrzę na nią i wiem, że moim jednym zadaniem w życiu… jest trzymać ją z dala od rury. Ojcowie nie dostają ocen, ale jeśli masz córkę striptizerkę, to, kurwa nie zdałeś!”

Chris Rock (1965) amerykański aktor komediowy

O czasie

„Godzinami spacerowaliśmy po zasypanych liśćmi leśnych ścieżkach. Zazwyczaj wybieraliśmy się w trójkę: Władimir Iljicz, Inessa [Armand] i ja. (…) Czasami odpoczywaliśmy na słonecznej polanie pokrytej krzewami. Iljicz szkicował tezy przemówień, ja uczyłam się włoskiego (…). Inessa szyła spódnicę i rozkoszowała się ciepłem słońca.”

Nadieżda Krupska (1869–1939) rosyjska działaczka komunistyczna

wspominając pobyt w Galicji razem z Włodzimierzem Leninem i Inessą Armand.
Źródło: Nigel Cawthorne, Życie erotyczne wielkich dyktatorów, op. cit,, s. 50.

O życiu

„Nie wiem jak do tego doszło, ale takie są fakty: od trzystu dni jestem Bogiem Zoasów. To zajęcie najprostsze na świecie. Piję, jem i spaceruję brzegiem morza. Dużo śpię, głównie dlatego, że brakuje innych rozrywek, chociaż Zoasi robią co mogą, by zaspokoić każdy mój kaprys. Wystarczy, że ściągnę brwi, a ogarnia ich przerażenie. Kichnę, a chylą się w pokorze, pierdnę – padają na twarz. Są na każde moje skinienie, wypełniają rozkazy, których jeszcze nie wypowiedziałem.
Czasem trudno o coś bardziej wkurzającego.”

Roland Topor (1938–1997) pisarz i rysownik francuski pochodzenia polskiego

Święta księga cholernego Proutto
Źródło: Święta księga cholernego Proutto, Gdańsk 1998, s. 5.

O Bogu , O piciu , O czasie

„Spacerowałem po Asyżu… i ujrzałem w niektórych miejscach modlitwy prawdziwe profanacje. Zobaczyłem buddystów tańczących wokół ołtarza; postawili na ołtarzu Buddę w miejsce Chrystusa, kadząc mu i oddając mu cześć. Jakiś benedyktyn protestował, lecz odprowadziła go policja…. Na twarzach katolików, którzy uczestniczyli w tej ceremonii, malowało się oczywiste zakłopotanie.”

Silvio Oddi (1910–2001) włoski duchowny katolicki, kardynał

Źródło: Confissőes de um Cardeal, wywiad udzielony przez kardynała dziennikarzowi Tommasco Ricciemu, „30 Dias”, listopad 1990, s. 64, cyt. za: Atila Sinke Guimarães, Quo Vadis, Petre?, Los Angeles 1999, s. 5, 6.

O losie , Chrystus

„Powiada się czasem o człowieku, który żyje sam, że nie lubi towarzystwa. Często jest to tak, jak gdyby mówiono o kimś, że nie lubi spacerów, opierając się na tym, że niechętnie spaceruje wieczorami po lesie w Bondy.”

Sébastien-Roch Nicolas de Chamfort (1741–1794)

Maksymy i myśli

O czasie

„Ludzie stąd są szalenie autentyczni, niczego nie udają, panuje tu też większa swoboda obyczajowa. Na Pradze możesz spacerować z piwkiem w ręku i policja przejdzie obok tego obojętnie.”

Marcin Kwaśny (1979) Polski aktor

Źródło: Wywiad, 2008 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=42719

O ludziach

„Nocą przed występem na I Festiwalu Jazzowym w Sopocie spacerowaliśmy po molu. Wtedy w Polsce, jeśli już się grało jazz, to tylko tradycyjny. Mieliśmy tremę, jak ludzie przyjmą ten modern jazz Komedy. I podszedł od nas taki chłopczyk, blondynek i jąkając się, powiedział: „Nic się nie martwcie, ja będę waszym pierwszym kibicem. Będę siedział po turecku przed pierwszym rzędem i wołał: bis!”. I tak rzeczywiście zrobił. Dlatego nazwaliśmy go Kibic. Ale potem nie można się było od Skolimowskiego uwolnić. Ciągle za nami jeździł, chciałam mu okazać za to wdzięczność i załatwiałam, że będzie nam światła ustawiał. Komeda wymyślił, żeby były efekty świetlne, bo to ludziom ułatwi słuchanie, bo przecież nie byli przyzwyczajeni do modern jazzu, a jeździliśmy po różnych powiatowych miasteczkach, żeby zarobić. Ale Skolimowski się na tym nie znał, źle te światła puszczał. I chłopcy – Wróblewski z Milianem – łapali go po koncercie i robili mu „witki a la Skolimo.””

Zofia Komedowa (1929–2009)

Zawijali go w kołdrę i dawali mu łomot.
Źródło: Żółty mustang Krzysia - wywiad z żoną Krzysztofa Komedy, wyborcza.pl, 23 kwietnia 2009 http://wyborcza.pl/1,75475,6528733,Zolty_mustang_Krzysia___wywiad_z_zona_Krzysztofa_Komedy.html

O ludziach , O wdzięczności

„Właśnie wysiadłyśmy z przyjaciółką z tramwaju. Zaledwie uszłyśmy kilka kroków, gdy zaczepił nas jakiś mężczyzna. Przywitał się z nami z szacunkiem i zwracając się do mnie zapytał, czy mógłby nam towarzyszyć. Odmówiłyśmy i przyspieszyłyśmy kroku, aby go zniechęcić. Niestety, nie mogłyśmy się pozbyć natręta. Wciąż podążając za nami stwierdził, że młode dziewczęta w Paryżu zbyt często spacerują same, narażając się na zaczepki podejrzanych osobników lub inne przykrości. To oświadczenie rozbawiło nas do łez, a nieznajomy wykorzystał to, by nas odprowadzić.”

Henri Landru (1869–1922)

Wypowiedzi Fernande Segeret
Źródło: Adam Ian, Seks i sława. Od Kleopatry do Polańskiego, op. cit., s. 201.

O seksie

„Nie będę spacerował z postępowymi małpami, wyprostowany i mądry po promenadzie, która wprost do przepaści prowadzi.”

John Ronald Reuel Tolkien (1892–1973) angielski filolog-germanista, filozof chrześcijański, pisarz

„Tak, Kraków to był nadal trup stolicy, tak samo jak w XIX wieku, gdy przerażał podróżników, którzy do niego przyjeżdżali. Ale wtedy wyglądał jak prawdziwy, porządny upiór zbieranina ruin pięknych niegdyś pałaców i kamienic, pomiędzy którymi snuły się poobdzierane zombie mieszkańców. (…)

A teraz to nadal jest trup, zmumifikowany trup stolicy, tylko że wyszminkowany, ubrany w karnawałowy kostium i elektrowstrząsami zmuszony do pląsania. W środku tego wszystkiego stał Wawel, wawelska katedra, która wyglądała w tym wszystkim jak zaginiona świątynia z Indiany Jonesa, gdzie – jak w winzipowym pliku – leżała zgromadzona cała polska historia. Można tam sobie spacerować między kryptami Kazimierza Wielkiego, Łokietka i Jagiełły i patrzeć z niedowierzaniem, jak te mityczne postaci nabierają realnego wymiaru, jakie musiały być małe, zwykłe, kruche i niedoskonałe. I to wszystko, truchła królewskie, artefakty, całe te narodowe czary-mary, Wawelu wzniosły mur, orły, sztandary, krzyże, kości mamuta wiszące nad bramą katedry, zebrane w jednym miejscu składniki Polski, zutaten, ingredients, które zmieszane razem powinny dać jakiś, jakikolwiek, kurwa, efekt, leżą sobie bezsilnie w pliku wawelskim, wawel. rar, polska. zip, i służą jedynie do kurzenia się i zaczepiania na chwilę znudzonych spojrzeń wycieczek szkolnych i ukrywających ziewanie panów Hubertów i pań Halin, którzy z nudów wybrali się do królewskiego miasta Krakowa w wolny weekend, bo ileż można patrzeć w telewizor, ileż można grilla zjeść, a dookoła nich wszystkich trwa jedna wielka impreza byłego polskiego chłopstwa, które – po wykonanym zgrabnie i niepostrzeżenie wyrzuceniu z kraju szlachty, twórców tego nieszczęsnego narodu, bo na dobrą sprawę nie do końca wiadomo, co się z tą szlachtą stało, cała impreza jakoś się, po prostu, rozpełzła, tysiąc lat historii, ot tak, rozeszło się po domach – samo przebrało się w polskie piórka, samo wskoczyło w pańsko-polskie kontusze i wycinało po trupie swojej dawnej stolicy takie hołubce, o jakich nikomu wcześniej się nie śniło, zredukowawszy ją do roli oberży.”

Ziemowit Szczerek (1978) polski pisarz i publicysta

Siódemka (2014)
Źródło: s. 21.

O domu , O historii , O wieku

„Porównują mnie do Toma Waitsa, a przecież Waits to teatr, confetti, kreacja. Ja tak nie potrafię. To, co robię, jest arcyszczerą opowieścią o tym, co łączy mnie i widza. Takie uczucia są w każdym z nas. Ja, pani, tamta pani czy ten pan, wszyscy znamy te uczucia. Każdy kiedyś spacerował po elipsie, przeżył pierwszą miłość, rozstanie… to nie jest teatr.”

Marek Dyjak (1975) polski kompozytor i piosenkarz

Źródło: Joanna Rachoń, Nikt nie wyszedł z takiego nałogu jak on, muzyka.onet.pl, 17 kwietnia 2013 http://muzyka.onet.pl/publikacje/nikt-nie-wyszedl-z-takiego-nalogu-jak-on,1,5469597,wiadomosc.html

O miłości , O muzyce , O emocjach

„Przebudziłeś się? Jesteś w europejskim kurorcie.
Wokół staruszkowie. Ubrani standardowo.
Młodzież przekornie – w wystrzępionych dżinsach.
Elegantka spaceruje w długiej sukni
Rozciętej pionowo od stopy po udo.
Na nosie dziewczyny złote kółeczko.
Piskliwy śmiech. Rozmowy po angielsku,
Niemiecku, rosyjsku. Inne słowa
Słowiańskie słychać od czasu do czasu.”

Bogusław Żurakowski (1939)

Źródło: Maskarada, „Dekada Literacka” 1995, nr 10 (112)

O młodzieży , O dziewczynach , O śmiechu , O czasie

„W Europie możliwa będzie wojna domowa o podłożu religijnym lub etnicznym. Istnieje wiele oznak na to wskazujących. Wówczas każdy znajdzie się po którejś ze stron, czy tego chce, czy nie. Wydaje mi się, że takie niebezpieczeństwo jest większe we Francji i Anglii niż w Niemczech, Włoszech czy w Hiszpanii. Mieszkam na obrzeżach Paryża i lubię spacerować do zjazdu na autostradę. Nie mam daleko. Jeśli wybuchnie wojna domowa, samochodem szybko ucieknę. Wojnę i piłkę nożną lepiej oglądać w telewizji.”

Michel Houellebecq (1956) francuski prozaik, eseista, poeta i autor piosenek

Wywiady
Źródło: wywiad Michel Houellebecq: Wkładam palce w ranę. Każde społeczeństwo ma swoje rany http://ksiazki.onet.pl/wiadomosci/michel-houellebecq-wkladam-palce-w-rane-kazde-spoleczenstwo-ma-swoje-rany-wywiad/g4n182, „Der Spiegel”, cyt. za: onet.pl, 12 lipca 2016.

O wojnie

„Lubię spacerować, ale nie mam na to zbyt wiele czasu. Ale chodzenie w szpilkach mam wytrenowane.”

Monika Olejnik (1956) polska dziennikarka

Źródło: „Dziennik Polski”, 18 października 2004

O czasie

„Nie wystarczy oglądać piłkę nożną w telewizji. Sport trzeba też samemu uprawiać. I jak najwięcej się ruszać! Więc tańczcie, gimnastykujcie się, miejcie jak najwięcej seksu, spacerujcie, zmniejszcie ilość spożywanej soli i regularnie kontrolujcie swe ciśnienie”

José Gomes Temporão (1951) polityk brazylijski

Źródło: Seks to zdrowie!!!, tierralatina.pl, 28 kwietnia 2010 http://www.tierralatina.pl/2010/04/seks-to-zdrowie/

O zdrowiu , O seksie , O sporcie

„Ale fajnie! Tata obiecał, że zawiezie nas do Warszawy. Mamy pójść do muzeum, a przy okazji przespacerować się po centrum. Bardzo lubię spacerować po mieście, bo często wtedy widzimy jakieś lody i przeważnie udaje mi się namówić tatę, żeby nam je kupił.”

Leszek Talko (1965)

Pitu i Kudłata w opałach (2014), Kudłata
Źródło: O tym, jak spędzać święto, s. 141

„Jeśli kochacie jakieś miasto i dużo po nim spacerujecie, wasze ciało, nie wspominając już o duszy, uczy się rozkładu ulic, tak że w chwili smutku, gdy smętnie sypie śnieg, nogi same niosą was na ulubione wzgórze.”

Orhan Pamuk książka Nazywam się Czerwień

Nazywam się Czerwień (1998)

O duszy , Kochać się

„Kraków mi za mały. Nie uwierzysz nawet, jak się stęskniłem za Paryżem. Całymi wieczorami chodzę po Paryżu. Bywam w Comédie Française, w Operze, spaceruję po bulwarach (flanuję). Zatrzymuję się przed gablotkami, ba! nawet spotykam znajomych… i to przez imaginację.”

Stanisław Wyspiański (1869–1907) polski dramatopisarz, poeta, malarz, grafik, architekt

Cytaty z korespondencji
Źródło: list do Henryka Opieńskiego (8 listopada 1895), cyt. za: Maria Podraza-Kwiatkowska, Życiowe i artystyczne dylematy Wyspiańskiego, „Alma Mater” nr specjalny, 2007, s. 5.

„Czasami zastanawiam się nad tym, czy jest to możliwe, żeby istniało kilka równoległych do siebie światów? Sam nie potrafię udzielić odpowiedzi na to pytanie, więc trzeba by pytać mądrych ludzi. Wiem jednak, że chętnie przeniósłbym się do czasów XIX-wiecznej Warszawy, w której żyli bohaterowie najpiękniejszych i najbardziej wzruszających powieści. Sam na pewno mógłbym wtedy być spiskowcem, bojownikiem o niepodległość w szeregach PPS. Całkiem możliwe, że byłbym wtedy romantycznie zakochany w jakiejś pannie z dobrego domu, z którą spacerowałbym w niedzielne popołudnia po Krakowskim Przedmieściu przy melodii Fal Dunaju i przesiadywał z nią w cukierni u „Bliklego.””

Jarosław Hebel (1974) dziennikarz polski

Wszyscy byli odwróceni

O ludziach , O świecie , O domu , Pytanie

„Jedną z najgorszych rzeczy w życiu jest żałowanie. Coś się wydarza, ty robisz nie to, co trzeba, a potem latami żałujesz, że nie zrobiłeś czegoś całkiem innego. Na przykład ja, gdy spaceruję brzegiem morza albo odwiedzam grób przyjaciółki, zawsze myślę o tym dniu, dawno, dawno temu, gdy nie zabrałem latarki w miejsce, gdzie koniecznie trzeba było zabrać latarkę, i skutki tego były tragiczne. Dlaczego ja nie wziąłem latarki? – wyrzucam sobie, chociaż już nic nie można na to poradzić.”

Daniel Handler książka Gabinet gadów

Trzeba było wziąć latarkę.
Gabinet gadów
Źródło: rozdział IV, s. 53, 54

O myślach , O myśleniu

„Twarze z przeszłości spacerują po mej głowie,
Twarze, o których nie chcę i nie umiem zapomnieć.
Niektórych spraw nigdy już nie będę mógł zmienić,
Z nie wszystkimi byliśmy do końca rozliczeni.”

Eldo (1979) polski raper

Nie pytaj o nią
Źródło: Twarze

O przeszłości

„Chodzę po mieście, spaceruję z psem po parku, nie mam zegarka, więc pytam ludzi, która jest godzina. Nie prowokuję ich do tego, żeby patrzyli na mnie jak na gwiazdę. Urodziłam się wśród znanych ludzi, widziałam, jak sława ich wichrowała, i wiem, że mnie ona nie jest potrzebna. Jestem częścią ulicy – nie chodzę w ciemnych okularach, nie stawiam kołnierza, nie przemykam ukradkiem.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław, 6 maja 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pttst.htm

O ludziach

„Niektórym się wydaje, że czubkiem można zostać ot tak, ni z gruchy, ni z pietruchy. Ze na przykład najspokojniej w świecie spacerujesz sobie z rodziną, aż tu nagle doskakujesz do drzewa i zaczynasz je kopać, dopadasz wózeczka i plujesz dzidziusiowi w ryło, podnosisz nogę i obsikujesz kulę kaleki, jednym słowem - odbija ci. Albo inaczej, zwyczajnie szykujesz się do spania, ucałowałeś rodziców, przyjaciół, żonę, dzieci, meble, oszczędności, ubranka, bojler, umywalkę, podeszwy swoich butów, muszlę klozetową. Po prostu dostajesz hyzia.

Nie, nie i jeszcze raz nie.

To może jeszcze inaczej - przeglądasz pocztę, popijając poranną kawę (zachowanie w normie, tylko trochę niezdrowe dla pęcherza) i trafiasz na wredny list na swój temat, anonim. Sklecono go przy pomocy liter powycinanych z różnych piśmideł, których nie czytujesz, pośrednio zmuszając cię tym sposobem do ich lektury. - Łajdaki! Nie uda się wam! - wydzierasz się z pianą na ustach i ciach! dostajesz kuku na muniu. Bo zachodzące w mózgownicy procesy chemiczne uległy zakłóceniu, jako że bolą cię zęby. Albo dlatego, że w dzieciństwie mamusia i tatuś nie kochali cię dość mocno, bo słońce grzeje coraz słabiej, a księżyc wchodzi przez okno dwanaście po północy.

Nie. nie. nie. NIE.

NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE.

Kto jak kto. ale ja znam się na tym i mogę stwierdzić, że ci, którzy tak mówią, po prostu bredzą. Nigdy w życiu nie zająłbym tak eksponowanej pozycji, na samym szczycie hierarchii chorób umysłowych, gdybym nie poświęcał każdej sekundy na ciężką, wytrwałą, drobiazgową pracę nad sobą i swoimi uzdolnieniami. Jeśli człowiek nie stawia sobie wymagań, to do niczego nie dojdzie. Dzisiejsza młodzież chciałaby dostać świra - bo to całkiem fajne - ale bez tego wysiłku, który jest niezbędny. Owszem, być szurniętym to nic trudnego. Ale żeby zostać prawdziwym, wielkim, pierwszorzędnym szaleńcem, na to - wierzcie mi - trzeba się nieźle napocić. A czasami trochę wypić: nie jestem wymagający, trzy kieliszki wystarczą. Ale przede wszystkim, przede wszystkim, przede wszystkim - z czego nie zdajemy sobie sprawy i czego powtarzać nigdy dość - świrowanie to wynik zbiorowego wysiłku! Tak, koleżanki i koledzy, zatkało was, co? "Jak to? Wariowanie to zajęcie grupowe? Ten się chyba z głupim widział!" No dalej, lżyjcie mnie, nie żałujcie sobie. Och, przyznaję, że niełatwo to znieść, ale kiedy za twoimi plecami stoi murem zespól, wszystko staje się prostsze. A ja, czego nie należy zapominać, mam najlepszą ekipę na świecie. Byłem we wszelakich szpitalach, u najróżniejszych psychiatrów. Wszyscy połamali sobie na mnie zęby. Najbardziej nieustępliwi, którzy od pierwszego spotkania wyrokowali z okrutnym uśmieszkiem: "To nic takiego, nic poważnego, raz dwa wróci pan do siebie." No i co? Figa z makiem. Jak wysiadają ci mądrale, teraz, gdy nikt, nawet najciemniejsza z pielęgniarek nie może zaprzeczyć, że jestem przykładem najwspanialszego, najelegantszego, najosobliwszego obłędu w stylu francuskim z końca dwudziestego wieku? Ale ja nigdy, przenigdy nie zapominam, nawet gdy piję samotnie, że udało mi się dzięki innym, dzięki mojemu zespołowi. To on przypominał mi nieustannie, że świat jest przeciw mnie, że ludzie chcą moich pieniędzy i mojej śmierci, że nie spoczną, dopóki nie wymażą mnie z listy żyjących.

Dziękuję.

Dziękuję wam wszystkim.”

Roland Topor (1938–1997) pisarz i rysownik francuski pochodzenia polskiego

Dziennik Paniczny

O kawie , O zapominaniu , O piciu , O rodzicach

„Też kiedyś to pani czuła? - zapytał.

Milczała przez chwilę.

-Owszem, ale nie tak. Inaczej. Kiedy całymi dniami nie mówiłam do nikogo, a nocami spacerowałam, i wszędzie byli ludzie, którzy mieli gdzieś swoje miejsce, którzy dokądś chodzili, mieli gdzieś swój dom. Tylko ja nie. Wtedy wszystko powoli stawało się nierzeczywiste, jakbym się utopiła i szła po dnie przez jakieś obce podwodne miasto…”

Erich Maria Remarque książka Łuk triumfalny (powieść)

Arch of Triumph: A Novel of a Man Without a Country

O ludziach , O nocy , O domu

„Mama, którą bardzo kochałem, miała ze mną kłopoty. Świadectwa miałem bardzo dobre. Ale zadręczałem ją swoimi przeraźliwie smrodliwymi zbiorami. Nie wystarczały mi bowiem w domu pies, kot, kanarek, rybki, a nawet biała mysz, która choć mieszkała w klatce, to jednak uwielbiała spacerowanie po mieszkaniu. Do tej menażerii dodałem jeszcze pierwotniaki. Tradycyjne definicje uważały te drobne organizmy – takie jak na przykład ameby, wiciowce, gąbki, glony – za jednokomórkowce. Co w tych bezpłciowo rozmnażających się zwierzętach czy roślinach mogło zaintrygować małego chłopca na tyle, że permanentnie znosił to paskudztwo (jak mawiała matka) do domu?! Nie pomagały przecież ani prośby, ani groźby tej wyjątkowo tolerancyjnej kobiety, która na co dzień rzetelnie zajmowała się domem. Wyprawa na stawy, a właściwie na bajora przy Bonarce – tu, gdzie dziś znajduje się rondo Matecznego – były dla małego chłopca emocjonujące. A jeszcze bardziej cieszyły go chwile, gdy godzinami mógł obserwować, co się w akwariach, słoikach czy klatkach działo.”

Włodzimierz Ptak (1928–2019) polski immunolog, mikrobiolog

Źródło: Teresa Bętkowska, Mistrz niszowej dyscypliny, „Alma Mater” nr 126–127, sierpień-wrzesień 2010, s. 43 http://www2.almamater.uj.edu.pl/126/17.pdf.

O kotach , O matce , O kobietach , Kochać się