Cytaty na temat rękaw (33 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Ryszarda Kapuścińskiego poznałem w październiku 2002 roku. Zobaczyłem go, kiedy wychodził z windy w hallu luksusowego hotelu w centrum Buenos Aires. Miał na sobie jasnoniebieską koszulę z krótkim rękawem, jeansowe spodnie w kolorze głębokiego, niemal grafitowego granatu, a na nogach czarne sportowe buty. Skierował się w stronę lobby, gdzie czekaliśmy na niego i pozdrowił wszystkich niezwykle serdecznie, jakby łączyła nas wieloletnia, zażyła przyjaźń.”

Óscar Escamilla (1969)

Źródło: Wstęp, tłum. Andrzej Flisek w: Ryszard Kapuściński, To nie jest zawód dla cyników, Biblioteka Gazety Wyborczej, Warszawa 2013, s. 9.

O przyjaźni , O butach , O czekaniu

„Panowie wróciłem z Paryża, jaki ładny! Idę sobie nucąc szlagier, Charlesa Aznavoura i podziwiam wieżę Eiffela, a pod nią kłębowisko ludzi przed dziwnym urządzeniem, wyglądającym jak tory wąskotorówki, wznoszące się łagodnie ku niebu, gdzieś na 20 metrów. Co chwila ktoś potężnie zbudowany jednym ruchem ręki wypycha po torach mały wagonik. Z amerykańskimi muskularnymi marynarzami rywalizuje kilku angielskich „byczków”, pchają w granicach 17 metrów. Każdy z nich ma nadzieje, że jego wózek wtoczy się do końca torów, co wcześniej jeszcze nie zdarzyło się – i zdobędzie nagrodę 1000 franków oraz uznanie gapiów. Pomyślałem, że chyba właściciel torowiska założył pod nie magnesy, aby do tego jeszcze nie doszło. Chcąc się o tym przekonać, płacę 3 franki, zawijam rękawy i przystępuję do walki. Mocno zapieram się nogami, robię kilka głębokich oddechów i posyłam wózek w chmury. Tak panowie, wózek po torach pędzi z ogromną szybkością, uderza w zaporę, której szczątki spadają, na głowę zdumionych obserwatorów, wyje syrena, a wózek leci dalej! Właściciel łapie się za głowę. Prawie błaga mnie, abym nie podchodził już do jego urządzenia, daje mi nagrodę oraz dodatkowo 500 franków. Gratulacjom i poklepywaniu po plecach nie ma końca. (…).”

Marian Glinka (1943–2008) polski aktor

Źródło: Jan Włodarek, Marian Glinka – silny i sprawny http://www.jwip.pl/readarticle.php?article_id=1119

O ludziach , O walce

„Zakasywanie rękawów nie świadczy o zwycięstwie trudów pracogennych.”

Jan Paweł II (1920–2005) papież, święty Kościoła katolickiego

13

„Kiedy Daszeńka porządnie wzuła buty (właściwie to nie wzuła butów, tylko zakasała rękawy, ściśle mówiąc, nawet i rękawów nie zakasała, tylko – jak to się mówi – popluła w dłonie; zrozumcież mnie: ona nie mogła popluć w dłonie, dlatego że pluć jeszcze w ogóle nie umiała, a dłonie, czyli łapki, miała takie maleńkie, że nawet by do nich nie trafiła) – słowem, kiedy się Daszeńka do tego zabrała tak na dobre, w ciągu pół dnia przeturlała się od maminej przedniej nogi do maminej tylnej nogi, przy czym po drodze ze trzy razy się najadła i ze dwa razy przespała.”

Karel Čapek (1890–1938) pisarz czeski

Daszeńka, czyli żywot szczeniaka

O butach

„Wygląda na to, że to drugi as z rękawa Kojonkoskiego.”

Włodzimierz Szaranowicz (1949) polski dziennikarz sportowy

o Bystølu.
Skoki narciarskie

„Tej czy innej partii politycznej naprawdę opłaciłoby się dzisiaj zakasać rękawy, by agitować na rynkach i placach na rzecz europejskiej jedności.
Rezygnacja z „wielkich” projektów do niczego nie prowadzi. Wspólnota międzynarodowa nie ucieknie przed zmianami klimatycznymi, ryzykiem techniki jądrowej, potrzebą regulacji kapitalizmu napędzanego przez rynki finansowe oraz koniecznością forsowania praw człowieka. Wobec skali tych problemów cele, które stawiamy sobie w Europie, wydają się być niemal w zasięgu ręki.”

Jürgen Habermas (1929) niemiecki filozof, socjolog i publicysta polityczny

Źródło: wyborcza.pl, 11 kwietnia 2011 http://wyborcza.pl/1,97738,9402222,Pakt_dla_Europy_czy_przeciw_Europie_.html?as=2&startsz=x#ixzz1JJ6fPJNN

„Rano rozpoczął się drugi dzień powstania. W ciągu dnia słyszymy kroki, ktoś pośpiesznie przebiega przez podwórze, ktoś przekopuje przejście między piwnicami. Ciśniemy się do okien. Pierwsi powstańcy! Zwykłe, codzienne ubrania i tylko biało-czerwone opaski na rękawach. (…) Spieszą na pomoc oddziałowi, który zdobywa szkołę naprzeciwko kościoła świętego Andrzeja. Porywa nas entuzjazm. Więc to prawda, że nasi są na ulicach, że Niemcy wyrzuceni z wielu domów, że Śródmieście prawie całe wolne?! Wciskamy chłopcom do kieszeni kostki cukru i papierosy. Ciężka walka trwa, potem jeszcze przez kilka dni bardzo trudny szturm rozgrywający się blisko nas. Bez przerwy jednopiętrowy dom Zmartwychwstanek wstrząsa się i chwieje. Tymczasem pojawiają się bombowce niemieckie i intensywnie pomagają swoim. Po południu znowu krzyk na ulicy, wzywający do budowania barykady. Dziewczęta z internatu wyrywają się do pracy. Podobnie siostry. W pierwszym porywie zapału my także idziemy z innymi.”

Maria Okońska (1920–2013)

Źródło: Maria Okońska, Wspomnienie z powstania warszawskiego, op. cit., s. 23.

O prawdzie , O domu , O siostrze , O wspomnieniach

„Strażacy' – naród wesoły, zaopatrzony w sikawki i toporki, zawsze to przyjemniejsze dla cywila niż włazić bezpośrednio w armatnią lufę. Poza tym strażacy zawsze będą sprawiać wrażenie dobrze bawiących się, rozbrykanych mężczyzn, bo sikawka im w tym pomaga. Powaga, z jaką ją traktują, czyni z nich miłych żartownisiów. Jeśli do tego dorzuci się hełmy dziesięć razy za duże, urocze samochody z dzwonkami jak u krów szwajcarskich, trampoliny, drabiny, skoki przez rękaw, skoki przez prześcieradło – wszystko to czyni z tej miłej organizacji sikaczy małe przedsiębiorstwo rozrywkowe.”

Jerzy Afanasjew (1932–1991) polski pisarz, poeta i reżyser

Źródło: Pan A. (opowiadanie)

O wrażeniach

„Wspomnienia spowijają mnie niczym welon. Unoszę ramię i zaraz otacza je rękaw wspomnień. Spoglądam i widzę mnogość czasów. Najbardziej jednak lękam się tego, że podobnie jak z innymi kwestiami, okaże się, że tak się one tylko ciągną przez stulecia na samej granicy nicości.”

Anne Rice książka Wampir Armand

Wampir Armand

„Więc za chwałę tych dni, co nadejdą w przyszłości, I za ludzkiej godności sprawęPozbawiłem się miejsca przy stole mych ojcówI radości, i czci mojej nawet. Wiek, jak brytan wilkowi, do gardła mi skacze, Lecz ja wilkiem nie jestem, nie jestem. Jak się czapkę pcha w rękaw, tak pchnij mnie już raczejW duszny kożuch Syberii leśnej. Byle tchórza nie widzieć i brudu nie widziećAni kołem łamanych kości. Niechaj z nocy polarnej błękitny lis wyjdzie, Niech mi zalśni w swej mroźnej piękności.”

Osip Mandelsztam (1891–1938) poeta rosyjski

Źródło: 1937, tłum. Kazimierz Andrzej Jaworski

O wieku , O przyszłości

„Był niezwykle dobrym człowiekiem: wyrozumiałym, ciepłym, wspaniałym przyjacielem. Poza tym – niezwykłym erudytą, znającym parę języków, osobą niezwykle dowcipną, sypiącą jak z rękawa teatralnymi anegdotami.”

Mieczysław Abramowicz (1952) polski pisarz i historyk

o Andrzeju Piszczatowskim.
Źródło: Andrzej Piszczatowski nie żyje, gazeta.pl, 18 kwietnia 2011 http://cjg.gazeta.pl/CJG_Trojmiasto/1,109143,9454666,Andrzej_Piszczatowski_nie_zyje.html

„Nareszcie się pytam: „to znaczy, że pamięć nie jest potrzebna? Wszystko, co minęło, trzeba pogrzebać i zapomnieć?”. A on wielką igłą, chyba szewską zaszywa sobie dziurę w rękawie i powiada: – Pogrzebać – tak, zapomnieć – nie. Chodzi o to, żeby nie gnić za życia.”

Maria Kuncewiczowa (1895–1989) polska pisarka

Tristan 1946
Źródło: s. 228

„Chwycił mnie za rękaw, aż poczułem żar bijący od jego skóry jak od ognia.
– Ethan. Ja. Wszyscy nieuznani. Nie pozwól… Nie pozwól, by to się powtórzyło. W jego oczach był gniew, ale też błaganie.
– Nie pozwolę – odparłem – Obiecuję.
Luke kiwnął głową i jego ręka opadła. (…) Zastali mnie, Annabeth i Grovera, stojących nad zgruchotanym ciałem półboga w ciepłym świetle ogniska. – Percy – spytał mój ojciec z powagą w głosie
– Co… co to jest?
Odwróciłem się ku Olimpijczykom.
– Potrzebujemy całunu – oznajmiłem łamiącym się głosem.”

Rick Riordan książka Ostatni Olimpijczyk

Całunu dla syna Hermesa.
Ostatni Olimpijczyk

O gniewie

„Kiedy zapytam
zapach śliw o przeszłość,
wiosenny księżyc
nie odpowie. Jego cień
widzę w łzach na rękawie.”

Fujiwara-no Ietaka (1158–1237)

O przeszłości , Łza

„Oto Mohammad Reza podszedł do mnie. Miał na sobie ciemny mundur ozdobiony złotem, srebrem i odznaczeniami. Galony przy rękawach i pasie, a także cekiny jego epoletów błyszczały, w poprzek jego piersi przewieszona byłą cesarska wstęga. Wziął mnie za rękę, poprowadził do stojącej niedaleko sofy i wręczył mi jako symbol kryształową czarę z cukrem-pudrem. W tym samym momencie matka cesarza zbliżyła się do nas od tyłu i posypała cukrem nasze głowy. Tak słodki powinien być wasz związek. Wasze myśli z cukru. Z wszystkich stron migają światła fleszów – prawdziwe fajerwerki.”

Sorajja Esfandijari Bachtijari (1932–2001) księżniczka Iranu

wspominając swój ślub.
Źródło: Ulrike Grunewald, Słynne rywalki, czyli gra o miłość, pieniądze i władzę, op. cit., s. 116.

O miłości , O pieniądzach , O grach , O matce

„Egzystencjalny paw
Cały rękaw wkładam sobie w usta”

Krzysztof Grabowski (wokalista) (1965) polski wokalista, kompozytor i autor tekstów

Cytaty z utworów Pidżamy Porno
Źródło: Egzystencjalny paw

„Czasami mam ochotę złapać ich za rękaw i zatrzymać. Wprawdzie kiedyś można wrócić, ale nie da się cofnąć czasu, na niektóre rzeczy może być za późno.”

Yossi Avni-Levy (1962)

o emigracji Polaków na Zachód.
„Duży Format”, 12 czerwca 2007

O czasie

„W pewnym wieku człowiek robi się po prostu nieapetyczny. I tyle. Trzeba zakasać rękawy i jakoś przeżyć resztę życia. Odsiedzieć wyrok.”

John Maxwell Coetzee książka Hańba

Hańba (1999)

O wieku

„Wanfred: Nie masz asa w rękawie. Leży u mnie w kapeluszu.
Catarzis: Żeby tylko nie zamienił się w zająca bo wtedy będzie zgubiona.”

Kinga Kościak (1985)

Źródło: Am

„Sądzę, że czasy, w których liczył się talent i tylko talent – minęły, być może, bezpowrotnie. Dziś w ogromnej mierze liczy się znana twarz i „bycie” na filmowym rynku. Jeśli stajesz się coraz bardziej popularny, propozycje mogą posypać się jak z rękawa. Równocześnie, sama pamiętam mnóstwo wyróżniających się, bardzo zdolnych ludzi, o których po ukończeniu szkoły teatralnej słuch zaginął. A to bardzo przykre i niesprawiedliwe.”

Anna Gzyra (1984) polska aktorka

Źródło: Rozmowa z Anią Gzyrą, serialową Sylwią – część druga http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1267/Rozmowa-z-Ania-Gzyra-serialowa-Sylwia-czesc-druga.html

O ludziach

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi… – Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O życiu , O wrogości , O dzieciach , O uśmiechu

„Biseksualizm jest ukrytym w rękawie, piątym asem amerykańskiej kultury erotycznej.”

John Cleland (1709–1789) angielski pisarz

Źródło: Frazesy.pl http://frazesy.pl/cytat/3947-biseksualizm-jest-ukrytym-w-rekawie-piatym-asem

„Jeden znany nam pan – autor genialnej pracy „Usposobienia i przyzwyczajenia ichtiosaurusów” – zginął w opinii przyzwoitego społeczeństwa tylko dlatego, że pewnego dnia na oficjalnym obiedzie nie tylko kroił szparag widełkami, ale jeszcze i pił likier z dużej czarki, jak wiadomo, przeznaczonej dla białego wina, a wysysając trzema potężnymi gardłami cały likier, wytarł wargi krawędzią sumiastego gazowego rękawa swojej pani, chociaż dla tego celu on miał pod samym nosem krawędź obrusa.”

Arkadij Awierczenko (1881–1925)

„Kiedy oglądasz film, w którym facet nosi bez przerwy te same ciuchy, wydaje ci się, że nic łatwiejszego: wziąć parę identycznych bluzek i od czasu do czasu zakładać nową. Tymczasem kiedy w grę wchodzą sceny akcji, sytuacja się komplikuje. Bo jeśli na przykład bohater podczas bójki straci jeden guzik, to trzeba uważać, żeby w kolejnych marynarkach też go nie było. Albo kiedy w rękawie zrobi się dziura. Na takie rzeczy trzeba uważać, bo widzowie potrafią wyłapać każdy błąd.”

Seth Rogen (1982) kanadyjski aktor komediowy

Źródło: wywiad, 2008 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=49471

O facetach , O błędach , O stracie , O czasie

„Zamiast narzekać, sama stworzę sobie nowe możliwości. Jestem typem dziewczyny, która podwija rękawy i rusza do pracy.”

Vera Farmiga (1973) aktorka amerykańska

Źródło: „InStyle”, nr 4/2010

O dziewczynach

„– Aniu, co dla ciebie znaczy „kochać”?
Bawię się koronką przy rękawach.
– To znaczy, że nie czuje się strachu.”

Małgorzata Warda (1978)

Źródło: Dziewczynka, która widziała zbyt wiele

O strachu , Kochać się

„Po 1956 roku nastąpiła eksplozja symbolicznego świętowania polskości, świętowania tradycji. Pamiętam 1 sierpnia 1957 roku: pełno ludzi – może byłych powstańców – w panterkach, furażerkach i beretach, z biało-czerwonymi opaskami na rękawach, tłumy na Powązkach, na mieście nastrój jakby miało znowu wybuchnąć nowe powstanie. Mnie się zdawało, że była to szopka, maskarada. Byłem ślepy i głuchy.”

Jacek Kuroń (1934–2004) polski historyk, pisarz, polityk, działacz społeczny i polityczny

Źródło: Wiara i wina, s. 152.

O ludziach , O wierze , O nastroju

„Głowa, noga, łokieć, szyja
W dłoniach jakbyś węża miał
Rękaw zwija się jak żmija
Dobry dance, najnowszy show”

Felicjan Andrzejczak (1948) polski muzyk i wokalista

Autorzy: Jerzy Dąbrowski, Janusz Kidawa, Ekscentryczny dance
Album Felicjan Andrzejczak (1987)

„Pisarz przede wszystkim powinien obawiać się tego, że kiedy nie będzie miał nic więcej do powiedzenia, nagle zacznie sypać pomysłami jak z rękawa.”

Wolfgang Schorlau (1951)

Błękitna lista

„Byłam na dole, w kuchni. Czytałam stary numer Harper's Magazine, który znalazłam w szafce. Nie jestem pewna czy byłam tam czy w jadalni. (…) Kiedy Bridget otwierała mu [Andrewowi Bordenowi] drzwi byłam na schodach… Na górze byłam krótko; zaniosłam tylko ubrania i przyszyłam pętelkę do rękawa. Nie sądzę, żebym spędziła tam więcej niż pięć minut. Nie wiem, co powiedziałam. Odpowiadam na tyle pytań, że wszystko mi się pomieszało. Przedstawiam panu wszystko tak, jak zapamiętałam.”

Lizzie Borden (1860–1927)

podczas przesłuchania prowadzonego przez prokuratora okręgowego Hoseę M. Knowltnona
Źródło: Shelley Klein, Największe zbrodniarki w historii, wyd. Muza SA, Warszawa, 2006, ISBN 83-7319-854-7, tłum. Barbara Gutowska-Nowak, s. 20

O historii , O czytaniu , Pytanie

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi…”

Leopold Tyrmand książka Zły

Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.
Zły

O życiu , O dzieciach , O uśmiechu , O butach

„Panowie i Panie, zakaszmy rękawy i weźmy się do pracy, do kontrrewolucji (obojętnie zresztą jak to nazwiemy) i zróbmy z naszego chorego kraju państwo NORMALNE!!! Rządzone przez twardych, odpowiedzialnych i uczciwych mężczyzn, a nie przez skorumpowanych ślamazarnych lizusów lub półinteligentnych chytrusów.”

Roman Giertych (1971) polski polityk narodowy

Źródło: Kontrrewolucja młodych, Ad Astra, Warszawa 1994, ISBN 8390168413, s. 6.

„W środku nocy rozległo się walenie do drzwi. Irena Sendlerowa wyjrzała przez okno. Chciała wyrzucić na zewnątrz rulonik zwiniętych karteczek, lecz zauważyła, że dom otoczony był przez gestapo. Podała więc zwitek swej koleżance Janinie Grabowskiej, która nocowała akurat u niej, a sama poszła otworzyć drzwi. Do środka wpadło jedenastu Niemców. Zaczęli szukać dowodów zbrodni. Zbrodnią była pomoc Żydom. Dowód stanowiła kartoteka, gdzie wypisane były adresy ukrywanych dzieci. Jeśli gestapowcy znajdą listę, zginą wszyscy żydowscy uciekinierzy oraz ich polscy opiekunowie. Grabowska zdążyła wcisnąć rulon w bieliznę pod pachą i założyć przepastny szlafrok Sendlerowej z przydługimi rękawami. Tak ubrana z udawanym spokojem przypatrywała się rewizji.”

Grzegorz Górny (1969) polski dziennikarz i publicysta

o Irenie Sendlerowej
Źródło: Sprawiedliwi, czyli trzy historie z tysięcy https://wpolityce.pl/historia/236204-sprawiedliwi-czyli-trzy-historie-z-tysiecy-przeczytaj-fragment-wyjatkowej-ksiazki-grzegorza-gornego, wpolityce.pl, 6 marca 2015.

O dzieciach , O pomocy , O domu