Cytaty na temat lustro

„Taak, patrzę rano w lustro i tak, taa, jestem bogiem.”

„Kobiety nigdy nie chcą słyszeć prawdy. Chcą przejrzeć się w twych oczach jak w magicznym zwierciadle, a na pytanie: „Mirror, mirror on the wall, who is the prettiest of them all?” lustro ma odpowiadać: „You, my Queen”. I tak właśnie świat się toczy.”

„Gdy przeglądasz si w lustrze i masz ochotę je stłuc, to nie lustro trzeba zniszczyć, to ciebie trzeba zmienić.”

„Oczy człowieka kochającego człowieka to jedyne lustro.”

„Kiedyś kupiłem takie stare lustro, ze zniszczoną ramą… I teraz, dla relaksu, próbuję je odrestaurować. A tak poza tym bardzo lubię wędkować. Tyle, że udaje mi się to tylko przed telewizorem – gdy oglądam audycje dla wędkarzy. Bardzo chciałbym też wybudować kiedyś dom. Ale na razie też robię to tylko przed ekranem telewizora!”

„Patrzę w lustro i nie widzę nic ciekawego. Kwestia gustu. Tak jak u kobiet. Na ulicy mówię do koleżanki: „Fajny facet”, a ona: „Przestań, dramat…””

„Paranoja jest częścią składową codziennej pracy szpiegów. W „świecie równoległym” nic bowiem nie jest tym, na co wygląda, a każde lustro można oglądać także z drugiej strony.”

„Potrzebny jest czytelnik gest kartka papieru lustro”

„To być może najtrudniejsza rzecz: zrezygnować z całościowego obrazu rzeczy. Zgodzić się na fragmentaryczność jakby stłuczone lustro jako normalny stan rzeczy, nie składać puzzli w całość, bo całość nie istnieje. Jednak ciągle instynktownie to robimy. Nasz mózg automatycznie tworzy obraz, nie lubi abstrakcji, która jest bardziej energochłonna: wytworzony w jednej dziedzinie sens uogólniamy i przerzucamy na całość obrazu człowieka i społeczeństwa.”

„Portret to nie lustro, w lustrze człowiek samego siebie nie widzi. Portret – to opinia ludzka, to jakaś plotka o nas, którą nam powtórzono. Zawsze wywołuje wrażenie małego szoku.”

„Kiedy popatrzyłem w lustro, które kupiłem na rogu 45 i 7 Avenue, zobaczyłem nagle twarz znanego korespondenta Wiadomości i powiedziałem: „Mariusz, od 72 godzin nie przeprowadziłeś żadnej relacji zza oceanu!””

„Jeśli zacznie im się w życiu nudzić albo przestaną widzieć sens – niech zmienią zawód albo partnera i z uśmiechem spojrzą w lustro.”

„Wystarczy, że spojrzę w lustro i powspominam. Robiłem któregoś razu film i reżyser powiedział: „Chcę, żebyś wykopał drzwi i obrabował pokerzystów.” Więc zrobiłem to, a potem reżyser był pod wrażeniem i pytał: „Gdzie się uczyłeś aktorstwa?” A ja powiedziałem: „W sklepach Vons, Safeway, Thrifty Mart…””

„Lustro – sztuczna prawda.”

„Gdy uczę młodych zawodników mówię im, że po treningu, czy po meczu, obojętnie, czy to mecz wygrany, czy przegrany – trzeba spojrzeć sobie w lustro i umieć ocenić swoje zachowania. Znaleźć plusy gry, ale też umieć doszukać się minusów.”

„Któż by wiedział, że czas leci,
Gdyby nie lustro i gdyby nie dzieci.”

„Rano okazało się, że mam skośne oczy. Cera też wyraźnie mi zżółkła. Niezwłocznie stłukłem lustro, zmieszałem pół na pół kefiru i czystej, zaklinowałem i odleciałem. Następnego dnia, na ile mogłem to stwierdzić w resztkach lustra, uskośnienie się pogłębiło. Pozostało zaakceptować brutalną prawdę – co czwarty człowiek musi być Chińczykiem i właśnie wypadło na mnie!”

„Nieskończone odcienie błękitu i w jednym z nich
moje estońskie dzieciństwo, oczy mego ojca,
pachnący ul oszklonej werandy,
gdzie pierwszy raz ujrzałem kształt słonecznych okien
i skąd wziąłem mój język, ugrofiński, nie indoeuropejski,
cudo muzyki i niewiarygodnej zwięzłości.
Te same harmonie samogłosek później mnie prowadziły
w labirynt fińskich jezior, których lustro
odbija podobne konstelacje duszy, gdzie ziemia i niebo
łączą się w przezroczystą jasność, łosoś skacze
przez twoje serce na wskroś, gdzie zaraz już wiesz
kiedy kończy się świat i jak i dlaczego.”

„Lustro to aneks do próżności „ja.””

„Kazimierz Marcinkiewicz na drobne rozmienia swój wizerunek. I ma o to pretensje do dziennikarzy (…) Panie premierze, niechże się pan zastanowi nad sobą. Niech pan spojrzy w lustro i zobaczy, kim pan jest naprawdę. Ludzie miewają romanse, ludzie miewają drugie żony. Ale nikt nie epatuje tym całego świata. Szafował pan wartościami chrześcijańskimi, nie tolerował związków homoseksualnych, a teraz nie waha się pan ranić bliskich i żąda na to naszej akceptacji.”

„Moje lustro zasnuwa się mgłą –
Jeszcze kilka oddechów, a już niczego nie odbije.”

„Na biurku leżał podręcznik dla ogrodników, otwarty na róży odmiany „Pan Lincoln”. Wciąż stało na nim także okrągłe lustro oraz pudełko z farbami. Jednak kartka papieru rysunkowego, na którym jeszcze przed chwilą malowała różę, była zupełnie pusta.”

„Zrozumiałeś mnie lepiej, niż mógłbym sobie życzyć, jak powiedział pewien człowiek patrząc w lustro.”

„Lustro ma zgagę, wszystko mu się odbija.”

„Prawie wszystko, i nie więcej i nie mniej, patrząc w lustro pytam siebie kim mam być, kim, powinnam być.”

„Lustro to najlepsze miejsce dla ogłoszeń, żeby wpadły w oko kobiecie.”

„Mahlerowska ironia i gorycz ma dla mnie zasadnicze znaczenie. Znamy życie Mahlera, wiemy, jakie ono było. W jego muzyce są także chwile uniesienia i piękna, jak w finale III Symfonii, ale mój obraz tej muzyki to ten, który powraca za każdym razem kiedy słucham bądź dyryguję I Symfonią Mahlera, pełną parodii muzyki klezmerskiej i popularnego Frere Jacques (Panie Janie) – obraz błazna, który po spektaklu ściera szminkę, patrząc w lustro z rozpaczą. Jak często muzyka Mahlera pełna jest głębokiej rozpaczy.”

„Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy.”

„Kiedy patrzę w lustro mówię: „Renia, jesteś trochę za gruba, ale najważniejsze, że zdrowa.””

„Czuję presję związana ze swoim wyglądem. Starzeję się i zauważam coraz więcej zmian.(…) Ale jeszcze nie zdarzyło mi się spojrzeć w lustro i krzyknąć: „A niech to, już za późno”. Wręcz przeciwnie. Czuję się dobrze ze sobą i tam gdzie jestem.”

„Kiedy się z kimś dzieli życie, patrzy się na jego twarz zamiast w lustro. Widzi się swój uśmiech w czyimś uśmiechu; widzi się wzbierający w swoim wnętrzu gniew, zanim jeszcze wybuchnie. Widzi się sarkazm; widzi się miłość. Kiedy się mieszka samemu, trzeba polegać na lustrze, pokrytym z tyłu srebrną farbą, a żadna tafla, choćby pokryta od tyłu srebrem, nigdy nie powie prawdy. Ojciec powiedział jej kiedyś: „Lustra są dobre do jednego: przyłożone do ust zmarłego człowieka pozwalają zyskać pewność, że nie żyje naprawdę.””

„Rozmawiamy jak lustro z lustrem.”

„Czytać znaczy patrzeć w lustro – ci, którzy znają „tajemnicę” ukrytą za jego taflą, przechodzą na drugą stronę, Ci zaś, którzy nie mają pojęcia o tajemnicy liter, nie ujrzą w nim nic oprócz własnej twarzy.”

„Nie, tyś nie ta, na którą patrzą moje oczy,
I nie ta, którą widzisz, kiedy spojrzysz w lustro.
Świat nieznany, co wiecznie przez serca się toczy
Odnalazł w tobie również swoją zmienną ustroń.”

„Kobieta to dla mężczyzny przede wszystkim lustro, a potem zasadzka. Cały świat komplikacji.”

„Jak byłam mała, świat mnie trochę przerażał. Wszystko wokół było piękniejsze, większe, odrobinę mnie przerastało. Ja miałam za duże okulary, włosy obcięte „pod garnek”, w sposób tak popularny w PRL-u. Świat mnie peszył. Może stąd wynika dzisiaj moja siła działania. Teraz spokojnie patrzę w lustro.”

„Kiedy jesteśmy młodzi, nie spoglądamy w lustro. Wpatrujemy się w nie, kiedy już się zestarzejemy, zatroskani o nasze imię, o naszą legendę, o to, co nasze życie będzie znaczyło dla przyszłości. Pysznimy się nazwiskami, które nosimy, zabiegamy o pierwszeństwo naszych odkryć, przewagę naszych armii, wyłączność naszego handlu. Dopiero postarzały Narcyz pożąda swego bałwochwalczego wizerunku.”

„Święta to bardzo pojemny pomysł na lustro, w którym możemy się dojrzeć i przejrzeć. Warto byłoby to kontynuować.”

„Lustro kłamie. Nie pokazuje tego, co jest w środku. I może powiedzieć ci, że jesteś pełen życia, to niesamowite, co możesz ukryć, uśmiechając się.”

„Na napowietrznych swych huśtawkach
Na parkietach i na mostach
Według kolorów włosów, sukien
I według wzrostu

Pod papugami wisi lustro, w którym każdy ma
Most z lampionami, promenadę do białego dnia”

„Tam, gdzie są ludzie piękni, jak wiersze,
Spokojni, jak lustro,
Ze swoją niezmierzoną tęsknotą
Ci leniwi, których miłość odbito
Kobieta z blednącą tęczówką czoła?
Przyniosłabym im kwiaty.Myślę o tym przyjacielu, zbyt poniesionym przez muzykę,
Który zamienił w gry
I zrobił grę nudy,
Tego zbyt poruszonego twarzami,
Który odwrócił swą twarz do ściany, i tego niesamowitego kłamcy,
Który w końcu zmienił się w prawdę.”

„Ciało jest drzewem bodhi,
Umysł jest jak czyste lustro.
Poleruj je starannie,
Aby nie osiadł na nim kurz.”

„Codziennie patrzę w lustro i czuję się nie w porządku. Czy jestem wystarczająco bystry? Wystarczająco dobry?”

„Widzimy wszystko jakby w zwierciadle niejasno. Czasami możemy spojrzeć przez lustro i zobaczyć odrobinę tego co jest po drugiej stronie.”

„Teatr to jest pewien myślowy przekaz, skrót, filozofia. Lustro – jak uważał Szekspir – w którym przegląda się świat, ale ono jest też transparentne. Przez nie widać coś dalej, głębiej i więcej.”

„Składam ten świat po kawałku, ponieważ lustro, w którym się kiedyś odbijał, rozsypało się na drobny mak. Bo wystarczy, że zabraknie jednego kawałka puzzli, a obraz nigdy nie będzie kompletny.”

„Kiedy ktoś daje mi jakiś rodzaj emocji, jakieś uczucie, ja to odbijam jak lustro. Nie jest tak, że ktoś mnie kocha, uwielbia, adoruje i otacza opieką, a ja nic, zimna ściana. Ja rezonuję! I myślę, że w relacjach między mężczyzną i kobietą właśnie o taki przepływ emocji i energii chodzi.”

„Za każdym luster
jest zmarła gwiazda
i tęcza maleńka
uśpiona.

Za każdym lustrem
jest wieczny spokój
i gniazdo dalekich uciszeń,
do których dotrzeć się n ie da.
(…)
Lustro
to matka-rosa,
księga, która zasusza
zachody słońc i echo kształtu”

„Jak popełnię błąd, patrzę w lustro i mówię: jak jeszcze raz to zrobisz, to zobaczysz, włosy ci obetnę.”

„Bardzo lubię bajki. W nich wszystko jest proste. Reguły gry są ustalone. Bajkopisarze nie marnują czasu na zbędne opisy, a mimo to udaje im się oddać ludzkie lęki i pragnienia. To takie lustro, w którym możemy wciąż się oglądać.”

„Z latami obniża się lustro życia.”

„Przyjaciel widzi lepiej niż lustro.”

„Prawdziwy sen zaczyna się dopiero rano
Jak lustro księżyca…”

„Zakochałem się tylko dwa razy. Raz, gdy spojrzałem w lustro, raz w butelce piwa.”

„Miej lustro i patrz w lustro.”

„Chrystus
miał lustro
w dłoniach obu.
Pomnażał
własne odbicie.
Wyświetlał serce
w czarnych spojrzeniach
Wierzę!”

„Ławki jak wszędzie na całym świecie
cierpliwe matki pierwszych kulfonów
a obok obojętne lustro tablicy
jak doskonały traktat stoików.”

„Skłamałbym, gdybym stwierdził że nie lubię pieniędzy.
Mało jest ludzi, którym marzy się życie w nędzy.
Lecz nie za wszelką cenę, idąc po trupach,
bo ja chcę spokojnie patrzyć w lustro – najpierw robić to co kocham,
a później cierpliwie czekać na pieniążki, bo to już nie jest oszustwo.”

„Granatowa otchłań bydlęcych oczu jest jak lustro, w którym widzimy siebie jako ożywione mięso, obdarzone jednak pewnym rodzajem łaski.”

„Lustro to podstawa podczas moich ćwiczeń, jednak niekiedy używam też kamery wideo. Nie wszystkie miny można równocześnie robić i oglądać je w lustrze.”

„(…) ten obcy, który siebie nazywa mną, czasem rozbija lustro i mówi do mnie. Mówi przeze mnie. Mówi dzisiaj. Teraz. Mówi o miłości.”

„Na jawie śnisz z otwartymi oczami
Co dzieje się między nami że nie poznałem
Tego kraju co otwiera ci bramy
I dokąd nigdy wizy nie dostałem

Ci przez których przeszła muzyka
Zdają się lasu gałęzią co drży
Uginającą się pod ptakami

Ale ty

Ci których wzrok się składa z nieprzeliczonych szlifów liczby
Ci którzy żonglują funkcjami mgły
Ci których paraboliczny umysł błyska jak lustro
Hipoteza to ich papieros skręcony

Ale ty

Ty milczysz z dłonią przy skroni
I nie śmiem zapytać cię o nic”

„Obawiam się, że lustro nie wymaga żadnych korekt – oświadczył z niezwykłą dla niego delikatnością. – Z zaklęciem jest wszystko w porządku, powinno też być kompatybilne z lustrem zamkowym. Problem polega na czymś innym.
- Wiedziałam – rzuciła gniewnie Cimorena i zaczęła chodzić tam i powrotem przed kominem. – W domu stało się coś złego.”

„Chcę ci wyznać tajemnicę Czas jest tobą
Czas jest kobietą Jest osobą
Pochlebioną gdy się pada na kolana
U jej stóp czas jak suknia rozpinana
Czas jak nie kończąca się włosów fala
Rozczesywana bez końca
Czas jak lustro co się w oddechu rozjaśnia i zmącą
O świcie kiedy się budzę czas jak ty śpiąca czas jak ty
Jak nóż przebijający mi gardło Ach czy nazwę nareszcie
Tę udrękę czasu który nie odpływa tę udrękę
Czasu zatrzymanego jak krew w naczyniu krwionośnym
To gorsze niż pragnienie nigdy nie spełnione niż nienasycenie
Oczu kiedy przechodzisz przez pokój i drżę z obawy
By nie prysło urzeczenie
To jeszcze gorsze niż przeczuwać cię obcą
W ucieczce
Z myślami gdzie indziej z innym już stuleciem w duszy
Mój Boże jakie ciężkie są słowa I tak być musi
Moja miłości ponad rozkoszami miłości nieprzystępna dziś dla zagrożeń
Bijąca w mojej skroni mój pulsujący zegarze
Kiedy wstrzymujesz oddech duszę się
W moim tętnie waha się i przystaje twój krok

Chcę ci wyznać tajemnicę Każde słowo
Na mych wargach jest nędzarką która żebrze
Utrapieniem dla twych dłoni czymś co gaśnie pod twym wzrokiem
Więc powtarzam że cię kocham bo mnie zwodzi
Kryształ frazy nie dość jasny by zawisnąć na twej szyi
Wybacz mowę pospolitą Ona jest
Czystą wodą która przykro syczy w ogniu
Chcę ci wyznać tajemnicę Nie potrafię
Opowiedzieć ci o czasie który ciebie przypomina
I o tobie nie potrafię ja jedynie tak udaję
Jak ci którzy bardzo długo stoją na peronie dworca
I machają jeszcze dłonią choć pociągi odjechały
Aż im słabnie przegub ręki pod ciężarem nowej łzy

Chcę ci wyznać tajemnicę Ja się boję
Ciebie tego co wieczorem każe podejść ci do okien
Twoich gestów i słów jakich nie wymawia się zazwyczaj
Powolnego i szybkiego czasu boję się i ciebie
Chcę ci wyznać tajemnicę Zamknij drzwi
Łatwiej umrzeć jest niż kochać i dlatego
Życie moje znieść umiałem
Moja miłości”

„Jeśli Lem stworzył literaturę instedyczną – literaturę zamiast literatury, to Moskal w podobnym czasie stworzył naukę instedyczną, obnażając paradoksalne roszczenia nauki – depozytariuszki prawdy i sensu. „Bajanie” Moskala poucza o względności racjonalnego widzenia świata, relatywizmie epistemologii naukowej oraz o nieusuwalnej retoryczności każdego dyskursu, lecz – co istotne – pisarz nie postuluje odrzucenia języka, paradygmatów i procedur badawczych nauki. Fikcja imagineskopii zakwestionowała prymat nauki jako dominującej wiedzy eksperckiej, podsunęła jej lustro, w którym mogła dojrzeć swoje pozornie obiektywne mechanizmy odkrywania prawd o świecie. „Bajkopisarstwo” nie tylko konkuruje z życiem, proponując fikcję czy fabułę równie prawdziwą, a nawet staje się prawdziwsza niż egzystencja codzienna. Wstęp do imagineskopii to w istocie „bajka” – fałszywy apokryf obnażający mit obiektywności i względność nauki. Jego adresatami pozostają dorośli czytelnicy, którzy z dziecięcą ufnością wierzą w obietnice ekspertów, ponieważ nie mają innego wyboru w świecie późnonowoczesnym.”