Cytaty na temat łapka

„Pokonując granice własnej wytrzymałości
Wznosisz się na wyżyny własnych umiejętności
Bo to życie oferuje nam dziś wiele możliwości
A ty łap los w swoje ręce nadal bądź duchowo mocny.”

„Kocimi łapkami po klawiaturze
żegna nas dzień.”

„Sejmowi chuligani, Schleswig-Holstein typu Deutschland, i jak nic, ciągle na prochach „dziennikarz” Nitras z przyrośniętą do łapki komórką, wyładowują frustracje po nieudanej „okupacji” sali plenarnej, teraz zastępczo, poza salą sejmową. S-H typ Deutschland rozbija cudze wykłady na mieście, popisując się ubecką wiedzą o podziemiu antykomunistycznym, a Nitras szuka męczeństwa w kuluarach. Nitras stanowczo szuka guza, ale wszyscy go już tylko z politowaniem lekceważą.”

„Kiedyś mieli takiego szopa pracza, którego nazwali Herbatnik. Całymi godzinami mogli patrzeć, jak usiłuje wyprać krakersa. Stawiali na podwórku małą patelnie z wodą, potem dawali mu krakersa, a on prał krakersa za krakersem i za każdym razem się dziwił, że herbatnik znika. Patrzył wtedy na swoje maleńkie łapki i był taki zdziwiony. Nie mógł zrozumieć co się dzieje z krakersem. Większość życia spędził na praniu krakersów. Prał tez ciasteczka, ale to już nie było takie śmieszne… Kiedyś wyprał nawet wafelek od loda.”

„Nie łap za ster, gdy masz śliskie ręce.”

„Tylko maluchom nie nudziło się w czasie kazania (…)
oswajali sterczące z ławek zdechłe parasole z zawistnimi łapkami
klękali nad upuszczonym przez babcię futerałem jak szczypawką (…)
ale Jezus brał je z powagą na kolana”

„Kiedy Daszeńka porządnie wzuła buty (właściwie to nie wzuła butów, tylko zakasała rękawy, ściśle mówiąc, nawet i rękawów nie zakasała, tylko – jak to się mówi – popluła w dłonie; zrozumcież mnie: ona nie mogła popluć w dłonie, dlatego że pluć jeszcze w ogóle nie umiała, a dłonie, czyli łapki, miała takie maleńkie, że nawet by do nich nie trafiła) – słowem, kiedy się Daszeńka do tego zabrała tak na dobre, w ciągu pół dnia przeturlała się od maminej przedniej nogi do maminej tylnej nogi, przy czym po drodze ze trzy razy się najadła i ze dwa razy przespała.”

„Mówią „Nie chcesz dorosnąć”, ja nie chcę tak dorosnąć,
mówią mi jak dorosnąć w dwóch słowach: „Łap chomąto”,
jedyne czego chcą – twych mięśni i godzin, a to, kim jesteś?
Bądź poważny, kurwa, kogo to obchodzi?”

„Z siostrą wychowywaliśmy się w ogromnej dyscyplinie i skromności. Nasza babka, wielka dama, protestowała, gdy opalaliśmy się w ogrodzie: „Opalenizna przystoi dziewczynie z czworaków”. Wychodziła do ogrodu z parasolką, w ażurowych rękawiczkach i zajęczą łapką pudrowała twarz pudrem ryżowym. Kawałki ryżu odpadały jej od nosa. Wyglądała jak zjawa. Boże, jak my wstydziliśmy się kolegów. Wychowano nas, żeby zakrywać ciało. Wyjście z łazienki w majtkach było niemożliwością. Wszystko było zamknięte w pancerzu. To powoduje w człowieku skurcz na całe życie. Do tej pory mam kompleksy, że nawet u lekarza krępuję się rozebrać. Mało miałem swobody. Od najmłodszych lat wszystko musieliśmy robić bez dyskusji.”

„– Kolor ma jak nie przymierzając kupa. Zgniła, czy co? Nie dotykaj, parchów dostaniesz.
– Jak mam niby zdjąć z haczyka bez dotykania? – uniósł się Walery. Rybka rzeczywiście nie wyglądała apetycznie.
– No to łap ją, łap, ale potem mnie dotykał nie będziesz.
„Jak bym miał na to ochotę” odszczeknął w myślach Walery, chwycił śliską, brązową rybę i zdjął z haczyka.”

„Tosca prostuje się i spiczastym nosem dziobie powietrze, to włoskie cudeńko polskiej przyrody, i jest w kostiumie. Ma czerwone porteczki ze srebrnymi lampasami i wokół tułowia dość szeroką trójbarwną szarfę. Najpierw kręci się trochę w miejscu, cofa do tyłu i nieco w bok, drapie parę razy ziemię i węszy. Teraz jednak Scarletto wydaje dwukrotnie krótki gwizd, wówczas Tosca cofa się parę kroków, przystaje, bierze nagły rozpęd i – patrzcie państwo, wyskakuje do góry i wywija salto w powietrzu, i właśnie w tym momencie wzlatuje czerwona makatka z zielonymi frędzlami i leży od razu rozpostarta, to (…) Antonella potrafi zrobić bardzo zgrabnie i w samą porę, tedy Tosca ląduje na tej czerwonej makatce z zielonymi frędzlami, chociaż zrobiła wprawdzie o pół obrotu za dużo, spada zatem na plecy i ponadto jeszcze ukośnie. Ale całość wywiera wielkie wrażenie. Teraz Tosca stoi i myje sobie nos i wąsy, oczekuje zatem nagrody, a my możemy być w pełni zadowoleni. Nie ma nic ponad latające szczury, chciałoby się rzec, to, co również widzowie włoskiego cyrku Cyganów zwykle stwierdzają. Tosca machała tylnymi łapkami, mówi Antonio, w trzeciej fazie. Ten syn cyrku rzeczywiście już może zabierać głos. Ale wobec tego są to już dwa błędy popełnione przez Toskę.
Numer Toski zatem także nie wychodzi.”

„Nad starymi świerkami drżała promienna gwiazda i oświetlała siedzącego na pniu mężczyznę. Można było osądzić, że jest siwy, ale nie był siwy. I starym się wydawał, ale nie był stary. Sfałdowana szata spływała mu z ramion po same stopy. Na kolanach miał olbrzymią otwartą księgę i pisał w niej białym, gęsim piórem. Maczał je w trzech szklanych kałamarzach, które trzymały w łapkach siedzące na pobliskich gałązkach świerczka wiewiórki. W jednym kałamarzu był atrament złoty, w drugim czerwony, a w trzecim czarny. Obok mężczyzny stał silny młodzieniec i pochylał się z lekka nad księgą. Złote włosy w miękkich puklach opadały mu na ramiona. Błękitny płaszcz, spod którego wybłyskiwała biała koszulka, fałdował przy każdym ruchu. Trochę dalej, przywiązany do dębu, niecierpliwił się biały koń.”

„Klaszcz więc, narodzie, i sap,
Klaszcz do spuchnięcia łap,
A kto nie klaszcze, ten cap,
A kto nie klaszcze, ten kiep,
A kto nie klaszcze – tego w łeb!”

„Znasz przypowieść o żabie w śmietanie? Jak dwie żaby wpadły do dzbanka ze śmietaną? Jedna, myśląc racjonalnie, szybko zrozumiała, że opór jest bezcelowy i że losu nie da się oszukać. A może jest jakieś życie pozagrobowe, więc po co się niepotrzebnie wysilać i na próżno pocieszać płonnymi nadziejami? Złożyła łapki i poszła na dno. A druga była na pewno durna, albo niewierząca. I zaczęła się szamotać. Wydawałoby się, po co się szarpać, jeśli wszystko przesądzone? Szamotała się i szamotała… Aż ubiła śmietanę na masło. I wylazła z dzbanka. Uczcijmy pamięć jej towarzyszki, przedwcześnie poległej w imię postępu filozofii i racjonalnego myślenia.”

„Żyjesz tylko wtedy, gdy patrząc na drzewo, widzisz jego twarz naturalną ze zmarszczkami i kurzymi łapkami, postrzegasz jego duszę. Jeżeli w drzewie widzisz tylko i wyłącznie drzewo, to nie żyjesz, ale trwasz. Czasami trwanie trwa latami i kończy się zgonem twoim w trwaniu na życie.”

„Jeśli ktoś, wierząc że czyni dobrze, zaciska pętlę na twojej szyi, powinieneś wymknąć się z jego łap i uniemożliwić mu dalsze działanie.”

„Kot nie porzuca łapania myszy mimo wynalezienia łapek.”

„Afera goni aferę. Komisje śledcze rosną w Sejmie jak grzyby po deszczu. Afera Rywina, afera Orlenu, PZU i największa z afer, FOZZ, która może nigdy nie zostanie w pełni wyjaśniona. Miliardy złotych, miliardy dolarów i euro płyną szerokimi strumieniami do lepkich łap aferzystów. Nici afer prowadzą do pałacu prezydenckiego, obejmują kolejnych premierów i ministrów, parlamentarzystów, wysokich urzędników, najbogatszych przedsiębiorców, także banki. Za ich plecami czają się agenci służb specjalnych polskich, rosyjskich i innych krajów, pociągając za sznureczki, szantażując teczkami i kartotekami UB i SB w archiwach IPN-u. Pamiętajmy, że jako pierwszy w archiwach MSW z tajnymi teczkami SB buszował przez kilka miesięcy Adam Michnik. Na tej mętnej wodzie swobodnie żeglują panowie dyskretnego zaufania polityków i biznesmenów: Dochnal, Kuna i Żagiel. A w tle wiecznie żywy, najlepszy agent KGB Ałganow, którego oczkiem w głowie była i jest Polska.”

„Był na wydziale aktorskim profesor Jerzy Merunowicz – historia polskiego aktorstwa – który uczył nas interpretacji poezji. Krążyła wtedy po szkole teatralnej historia, że jak Merunowicz pracował nocą ze starszymi studentami nad Bema pamięci żałobnym rapsodem Norwida, i uczył ich recytacji na głosy, to spod podłogi wyszły szczury, stanęły na tylnych łapkach i tak stały… zasłuchane. To dało mi do myślenia. Jerzy Merunowicz zaraził mnie poezją, wpłynął zasadniczo na moje życie zawodowe. Z wierszem, jeśli się chce, można zrobić wszystko.”

„Wszystko zaczęło się od dnia, kiedy to widziano śrubokręt drepczący drogą. Przyspawano mu maluteńkie łapki z drutu, które mogły iść tak samo szybko jak te musze. Narzędzie nie miało ani głowy, ani rąk, ale w miejscu ogona miało czerwony drut który zwijał się, kręcił od czasu do czasu.”

„Lizusi są wierni. Gotowi twoją krew zlizywać z łap twego oprawcy.”

„Tych oto czworga nic nie nasyci – o czym wiadomo od wieka:
Paszczy Dżakali, sępa gardzieli, łap małpich i oczu człowieka.”

„Wyciągnij twe urękawicznione łapki, nadziejo gorzka.
Zapalasz zapałkę: ogrzej się. Wystarczy.
Potem popatrzymy na nasze twarze
i pomyślimy: jak też
się zmieniły.
Wierzyliśmy
w siebie wzajemnie. Widzisz, nie należy.
Wyciągnij twe zmarznięte rączki,
nadziejo.
Na nic. Zapałka gaśnie.”

„To Lelewel opublikował kłamstwa i obraźliwe dla Polski informacje w swoim francuskim opracowaniu – «Numismatique du moyen-age – Numismatique polonaise» (Numizmatyka średniowieczna – Numizmatyka polska), a mianowicie:
– «że wszystko co jest w posiadaniu, to kilkanaście monet polskich z okresu średniowiecza»,
– «nie był znany pieniądz narodowy przed wprowadzeniem Chrześcijaństwa»,
– że w obiegu w Polsce były «łapki futerkowych zwierząt» (extrémités des fourrures), jak kuny, wiewiórki, popielice itp.
Wykazał się tutaj szczególnym tupetem i bezczelnością!”

„Modlić się i wierzyć to nic… Iść do Komunii, trzymając wyciągniętą łapkę… ha! … to coś mojego, żebyście wiedzieli!”

„Siedzę i słucham ciszy. Pokój jest po prostu wybielony wapnem. Czasem na białym suficie wystrzeli kurza łapka pęknięcia, czasem płatek tynku obsuwa się z szelestem. Czy mam zdradzić, że pokój mój jest zamurowany? Jakżeż to? Zamurowany? W jakiż sposób mógłbym zeń wyjść? Otóż to właśnie: dla dobrej woli nie ma zapory, intensywnej chęci nic się nie oprze. Muszę sobie tylko wyobrazić drzwi, dobre stare drzwi, jak w kuchni mego dzieciństwa, z żelazną klamką i ryglem. Nie ma pokoju tak zamurowanego, żeby się na takie drzwi zaufane nie otwierał, jeśli tylko starczy sił, by mu je zainsynuować.”

„Łagodna kobieta to niby łapka kocia, uściśnij ją nieco, a uczujesz pazurki.”