Cytaty na temat kurtka (20 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Dalszą pozycją w jego arsenale był zapach wzbudzający litość, skuteczny na kobiety w średnim i podeszłym wieku. Trącił rozwodnionym mlekiem i czystym białym drewnem. Grenouille – nawet jeżeli zjawiał się nieogolony, z ponurą miną i w wierzchnim okryciu – sprawiał wówczas zabiedzonego, bledziutkiego chłopaczka w postrzępionej kurtce, któremu koniecznie trzeba pomóc. Przekupki na rynku, poruszone tym zapachem, wtykały mu orzechy i suszone gruszki, ponieważ wydawał im się wygłodzony i bezradny. Rzeźniczka zaś, skądinąd kawał jędzy, pozwalała mu wybierać stare cuchnące ochłapy mięsa i kości i zabierać to sobie gratis, ponieważ ów zapach niewinności wzruszał jej macierzyńskie serce.”

Patrick Süskind książka Pachnidło

Perfume: The Story of a Murderer

O kobietach , Serce , O wieku

„Nie mówię tego, aby się chwalić, ale pamiętam, że podarowałam bezdomnemu człowiekowi kurtkę i szalik. To było fantastyczne, bo mi powiedział „o rany, ktoś mi kupił coś nowego”. Był szczęśliwy, że to nie pachniało innym człowiekiem. Dla niego to miało swoją wartość.”

Ewa Szykulska (1949) polska aktorka

Źródło: Seweryn Domagala, Wywiad z Ewą Szykulską, 1 kwietnia 2008 http://www.sewi.pl/wywiady/wywiad-z-ewa-szykulska-relaz/

„Z prawdziwym karabinem
U pierwszych stałem czat…
O, nie płacz nad twym synem,
Co za Ojczyznę padł!…
Z krwawą na kurtce plamą
Odchodzę dumny w dal…
Tylko mi Ciebie, mamo,
Tylko mi Polski żal…”

Artur Oppman (1867–1931) polski poeta okresu Młodej Polski

Źródło: Orlątko

O płaczu , O ojczyźnie

„Coś nas nie lubi – zafrasował się Semen. – Ciekawe dlaczego.
Kozak obciągnął na sobie kurtkę mundurową, pamiętającą przełom Brusiłowa, poprawił szmatki od carskich orderów i przesunął papachę zawadiacko na bok.
– Wyglądasz szykownie – uspokoił go Jakub.”

Andrzej Pilipiuk książka Zagadka Kuby Rozpruwacza

To chyba tylko taki brak szacunku dla starszych.
Cykl Kroniki Jakuba Wędrowycza, Zagadka Kuby Rozpruwacza
Źródło: Wyprawa

„(…) nikt inny nie nosiłby porwanych dżinsów, takiej wyświechtanej, starej dżinsowej kurtki i takich długich tłustych włosów jak on. W rozedrganym upale przypominał demona undergroundu, niebacznie wypuszczonego z butelki na świat rękami jakichś punków.”

Lubko Deresz (1984)

Kult
Źródło: rozdział 2

O świecie

„Zbyszek Cybulski przyjechał w dniu rozpoczęcia zdjęć do filmu Popiół i diament o siódmej rano i natychmiast udał się do garderoby. Zobaczyłem go, kiedy wychodził szybkim, zdecydowanym krokiem, a za nim biegły dwie panie od kostiumów i wołały zrozpaczone: – Panie reżyserze, on nie chce się przebrać! Rzeczywiście Zbyszek ubrany był tak jak zawsze w ciągu wielu lat naszej znajomości: dżinsy, zielona wojskowa kurtka, przez ramię przewieszony wojskowy chlebak, sznurowane trzewiki.(…) Czyż jako reżyser mogłem nie zrozumieć tego wyzwania?”

Zbigniew Cybulski (1927–1967) polski aktor teatralny i filmowy

Źródło: Andrzej Wajda, Podwójne spojrzenie, Warszawa 1998.

„Zmieniam kobiety jak rękawiczki, więc flow wypadałoby… nie wiem, jak kurtki?”

Ten Typ Mes (1982)

Źródło: Sothside flow (na odmułę)

O kobietach

„Kiedyś „Wyborcza” ogłosiła akcję kupowania węgla i kurtek dla domów dziecka. Napisałam wściekły list do redakcji. (…) Od czego jest państwo? Mamy państwowy dom dziecka, więc albo sobie powiedzmy, że państwo nie jest w stanie go nawet ogrzać, i niech ludzie wezmą na siebie utrzymanie sierot, albo wymagajmy od państwa, żeby dało dziecku kurtkę, opał i inne niezbędne rzeczy. Ja mogę dać takiemu dziecku na łyżworolki, na fajny rower albo kupić najnowszego iPhone'a.(…) Żeby dziecko miało w szkole te same gadżety co jego rówieśnicy z normalnych domów. Żeby się nie wstydziło. To bardzo ważne.”

Janina Ochojska (1955) polska działaczka charytatywna

Źródło: rozmowa Grzegorza Sroczyńskiego, Janina Ochojska. Czy jesteś dobrym człowiekiem?, „Duży Format”, wyborcza.pl, 7 sierpnia 2014 http://wyborcza.pl/duzyformat/1,139945,16438335,Janina_Ochojska__Czy_jestes_dobrym_czlowiekiem_.html

O dzieciach , O ludziach , O domu

„Zbyszek Cybulski przyjechał w dniu rozpoczęcia zdjęć do filmu Popiół i diament o siódmej rano i natychmiast udał się do garderoby. Zobaczyłem go, kiedy wychodził szybkim, zdecydowanym krokiem, a za nim biegły dwie panie od kostiumów i wołały zrozpaczone: – Panie reżyserze, on nie chce się przebrać! Rzeczywiście Zbyszek ubrany był tak jak zawsze w ciągu wielu lat naszej znajomości: dżinsy, zielona wojskowa kurtka, przez ramię przewieszony wojskowy chlebak, sznurowane trzewiki. (…) Czyż jako reżyser mogłem nie zrozumieć tego wyzwania?”

Andrzej Wajda (1926–2016) polski reżyser filmowy

Źródło: Andrzej Wajda, Podwójne spojrzenie, Warszawa 1998.

„Nie sczyścisz smarków z zamszowej kurtki.”

Stephen King (1947) pisarz amerykański

Mroczna wieża

„Tolerancja, szczerość i rodzina – oto wartości wyznawane przez Louise de Funès. Ojciec był też, niestety, skąpcem. Gdy dawał mi pieniądze na kurtkę, musiałem rozliczać się z nim co do franka. Niekiedy zmuszony byłem oddawać w sklepie zakupione obuwie, gdyż… uważał je za zbyt drogie.”

Olivier de Funès (1949) aktor francuski

Mój ojciec, Louis (1997)

O pieniądzach , O rodzinie , O szczerości

„Chodziłem tu do szkoły średniej. Skopałem tam wiele tyłków. – I nadymając się dodał: – Byłem też kapitanem drużyny rugby.
– Ooo… – powiedział Win głosem wypranym z emocji. – Czy mogę nosić twoją kurtkę na potańcówce?”

Harlan Coben (1962) amerykański pisarz

Cykl z Myronem Bolitarem, Zaginiona (2009)
Źródło: rozdział 3

„Wie pani jaka to wygodna rzecz, taka kufajka? Toż to prototyp wszelkiej maści późniejszych puchówek i kurtek sportowych! A berecik też niczego sobie. Co do pulowerka, to proszę się nie śmiać, pewnie i sam Kołek, niby elegancki doktor, mu go zazdrościł, bo była to prawdziwa dziewiarska robota, z prawdziwej wełny, którą niełatwo szło zdobyć… Ale Kotek potrafił, zaradny chłop! I w sumie porządny, w przeciwieństwie do strażaka Kuśmira, którego zagrałem w „Zmiennikach.””

Kazimierz Kaczor (1941) aktor polski

To już był szwarc-charakter na całego!
odpowiedź na pytanie, jak czuł się w ubraniu dźwigowego Zygmunta Kotka, którego zagrał w serialu Alternatywy 4.
Źródło: „Tele Tydzień” nr 33, 13 sierpnia 2012

O charakterze

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi… – Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O życiu , O wrogości , O dzieciach , O uśmiechu

„Zdejmowałem kurtkę, a pod nimi [szortami] miałem bokserki. Normalnie zdejmuję te szorty i pokazuję drugą parę pod nimi, na którą przyklejam flagę albo coś. Tej nocy, kiedy zdjąłem górne szorty, te pod spodem się porwały, o czym nie wiedziałem. Odwracam się, a chłopaki krzyczą: „Ang! Ang!”, ale ja byłem w swoim świecie. Później Brian powiedział: „Odwracam się i widzę, jak machasz swoim pisiorem!” Miałem szczęście. Publiczności to nie przeszkadzało, a jak powiedział Brian, nie mam nic do ukrycia!”

Angus Young (1955) australijski muzyk rockowy (AC/DC)

Maksimum rock’n’rolla

O szczęściu , O zdjęciach , Chłopak

„Zawarliśmy pakt, więc teraz wypełniam swoją część postanowienia. Proszę, pochowajcie mnie obok mojej ukochanej. Pochowajcie mnie w skórzanej kurtce, jeansach i motocyklowych butach. Żegnajcie.”

Sid Vicious (1957–1979) brytyjski muzyk punkowy (Sex Pistols)

We had a death pact I have to keep my half of the bargain.Please bury me next to my baby. Bury me in my leather jacket, jeans and motor cycle boots. Goodbye. (ang.)
pożegnalny list Viciousa
O sobie, O swojej śmierci
Źródło: George Gimarc, Diary Punk: The Ultimate Guide Trainspotter do Underground Rock, 1970–1982 (2005), str. 183.

O butach

„Skórzaną kurtkę musisz mieć! Nie mogę już patrzeć na twój ortalionowy łach.”

Anna Kłodzińska (1915–2008) dziennikarka i autorka kryminałów milicyjnych.

Czy Pan pamięta, inżynierze?

„Słońce, tak dufnie jaskrawe
na placu przed klinika,
zamiast na wskros mnie przeniknać,
umiało na dobra sprawę

naswietlić tylko powierzchnię
mojej skóry czy kurtki,
co najwyżej pobieżnie
olsnić oczy przez krótki

moment przed ich zmrużeniem;
tu, w czterech scianach półmrocznych scianach,
przez scisła bryłę ciała
przebija się - nieznużenie

i błyskawicznie - nikła
bladosć promienia, który
jak wscibski brukowy dziennikarz
ujawnia pod gruboskórnym

zdrowiem wewnętrzne wstydy,
sztywna kruchosć i sliski
dygot, żałosne spiski,
skandale i ohydy,

skrywane w sobie przed soba,
by siebie nie przestraszyć.
Radiologu Bez Twarzy,
niech stanę obok

Ciebie, pokaż mi ekran
z tym mna, znanym na wylot
jedynie Tobie; chwila
wiedzy niech mnie przeswietla

Twój promień, tylko jedna:
daj - nim ja zaciemnię, zagrzebię -
sprobować, czy zniosę tę pewnosć
siebie.”

Stanisław Barańczak (1946–2014) polski pisarz

Widokówka z tego świata i inne rymy z lat 1986–1988

O wiedzę , O słońcu

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi…”

Leopold Tyrmand książka Zły

Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.
Zły

O życiu , O dzieciach , O uśmiechu , O butach

„W przerwach oprawcy chodzili po trupach, kopali, przewracali, dobijali żyjących, rabowali kosztowności. Ciała dotykali przez jakieś specjalne szmatki. Mnie samej zdjęto z ręki zegarek, nie zauważyli przy tym, że jeszcze żyję. W czasie tych okropnych czynności pili wódkę, śpiewali wesołe piosenki, śmieli się. Obok mnie leżał jakiś tęgi, wysoki mężczyzna w skórzanej kurtce, który długo rzęził. Niemcy oddali 5 strzałów, zanim skonał. W czasie dobijania strzały raniły mi nogę. Leżałam tak przez długi czas w kałuży krwi, przyciśnięta trupami. Myślałam tylko o śmierci, jak długo będę się jeszcze męczyć. W nocy zepchnęłam martwe ciała leżące na mnie.”

Wanda Lurie (1911–1989)

o rzezi warszawskiej Woli w 1944.
Źródło: Szymon Datner, Kazimierz Leszczyński (red.), Zbrodnie okupanta w czasie powstania warszawskiego w 1944 roku (w dokumentach), Wydawnictwo MON, Warszawa 1962, s. 61–65.

O myślach , O myśleniu , O piciu , O śmierci