Cytaty na temat dzwonek (19 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Kiedy w niedzielę przyszliśmy z Vladimirem a mszę, było tak, jak przepowiedział Vladimir. W czasie sumy kot siedział obok dzwonka i patrzył na ołtarz w taki sposób, że kiedy obejrzeliśmy się w pierwszej ławce za siebie, zobaczyliśmy, że a żadnej ludzkiej twarzy nie było widać tyle pobożności i tyle mądrości, co u tego kota, tak, że Vladimir szepnął do mnie, że ten kot, wpatrujący się z miłością w odprawiającego mszę proboszcza, rykoszetem nawiązuje łączność z samym Bogiem, a znowu Bóg za pośrednictwem proboszcza jest w ścisłym kontakcie z kotem, tak więc w wyjątkowych wypadkach koty wysuwają się przed ludzi małej wiary i w niebie musi być mnóstwo kotów.”

Bohumil Hrabal (1914–1997) czeski pisarz

O kotach , O ludziach , O czasie , O wierze

„Cierpienie jest jak dźwięk dzwonka, który wzywa do modlitwy.”

Chiara Lubich (1920–2008)

O cierpieniu

„Dzwonek budzika: czas do ciebie telefonuje.”

Ramón Gómez de la Serna (1888–1963) pisarz hiszpański

O czasie

„Oczywiście rocznicę tę odnotujemy w środkach masowego przekazu, jak również w tym dniu powinniśmy złożyć hołd poległym w II wojnie światowej. Natomiast uważamy, że na charakter 1 września coraz bardziej powinno się składać tworzenie tradycji uroczystego rozpoczęcia roku szkolnego. (…) Chodzi o to, aby czynić coraz bardziej z 1 września dzień jak gdyby uroczystego dzwonka dla młodzieży, aby odchodzić od tego, powiedziałbym, trochę martyrologicznego charakteru.”

Jerzy Łukaszewicz (1931–1983) polski działacz partyjny z okresu PRL

słowa z 1973
Źródło: Jolanta Zarembina, Całkiem inna wojna, „Newsweek Historia”, 9/2014, s. 1.

O wojnie , O młodzieży , O historii , O charakterze

„Pracowałem w Parlamencie Europejskim, który tworzyły konwencjonalne grupy, oczywiście mieliśmy eurosceptyków, którym przewodził pan Nigel Farage z Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa i ludzi ze skrajnej prawicy, niezrzeszonych członków Parlamentu, jak Krisztina Morvai z Jobbik, Marine Le Pen i jej ojciec Jean-Marie Le Pen z Frontu Narodowego. Co oznacza, że znam tych ludzi, ale muszę powiedzieć, że byli raczej słabi, ich głos był izolowany. Boję się, że to co się stało podczas tych wyborów, to fakt, że nie będą już więcej izolowani, będą bardziej zauważalni i obecni. Dlatego musimy ciężko pracować, mam na myśli wszystkich polityków z europejskiej klasy politycznej, by w jakiś sposób utrzymać Europę na właściwym torze. Ci ludzie będą próbować sabotować, sprzeciwiać się wielu projektom, będą wyzwaniem. To nie jest śmiertelne zagrożenie, ale powiedziałbym, że to nowy sygnał i jednocześnie dzwonek alarmowy dla wielu ludzi, którzy wciąż są zbyt technokratyczni i którzy wciąż żyją chwałą naszej przeszłości”

Leonidas Donskis (1962–2016)

o wejściu populistów i eurosceptyków do Parlamentu Europejskiego.
Źródło: Leonidas Donskis: Musimy pielęgnować polsko-litewską solidarność, radiownet.pl, 4 czerwca 2014 http://www.radiownet.pl/publikacje/leonidas-donskis-musimy-pielegnowac-polsko-litewska-solidarnosc

O ludziach , O myślach , O przeszłości , O myśleniu

„Przebudzenie w środku nocy. Świergot
Dzwonka. Świerszcz z wysokiej łąki.
Widzisz ogromniejącą tarczę telefonu,
Niklowane koło na czarnej ścianie.
Łączysz się z drugą półkulą, z lądem,
Z dźwiękiem narodzonego słowa.”

Bogusław Żurakowski (1939)

Źródło: Łączność, „Dekada Literacka” 1997, nr 4 (128)

„O, bramy warszawskie! Cóż mogę wam teraz poświęcić, ja, szukający ledwie uchwytnych cieniów kronikarz? Garść chaotycznych wspomnień. Nie z mego ołówka spłynąć mogą poważne, czcigodne o was rozprawy. Wiem tylko, że w waszym chłodnym półmroku, wśród waszych śmiesznych i pretensjonalnych sztukaterii i pseudorenesansowych gzymsów odnajdywaliśmy nasze Dzikie Pola. My, chłopcy z pięter, nasze pierwsze siniaki i pierwszą krew z nosa, pierwszy hazard i zapamiętanie w grze w chowanego, w czarnego luda, w siódemkę. Później odnajdywaliśmy na waszych ścianach pierwszy gryzący humor nieprzyzwoitych napisów, jeszcze później szukaliśmy pierwszej wiedzy o dorosłym życiu w ciemnościach waszych kątów, za żelaznymi, dębowymi lub szklanymi drzwiami, poznając tam pierwszy zawrót głowy po pierwszym papierosie, pierwsze starannie skrywane obrzydzenie po pierwszym hauście wódki, pierwszą słodycz po pierwszym pocałunku. Jeszcze później byłyście świadkami, o, bramy warszawskie! naszych westchnień i wyznań, naszych werterowskich rozpaczy i zaklęć, jakich pełne były długie, nocne rozmowy po powrocie z kina czy z wieczorynki, gdy ręka długo spoczywała na dzwonku, nie naciskając go w obawie przed przedwczesną interwencją stróża — tego rozespanego Neptuna bram warszawskich, wynurzającego się z ciemnego niebytu w zbroi z kożucha. Nie zawsze też byłyście sceną lekkoskrzydłych fars wielkomiejskich i beztroskich popisów farmazonów, sprzedających w waszym cieniu sztuczne brylanty naiwnym wieśniakom. Zdarzyło się wam osłonić swoim mrokiem niejedną tragedię, niejeden błysk noża gasł w waszych odmętach, niejeden straszliwy krzyk odbił się w was echem, zagłuszając chlust kwasu solnego wyżerającego oczy niewiernego kochanka, niejeden cichy jęk osuwającej się ofiary rozległ się wraz z brzękiem spadającej na wasz bruk flaszki po octowej esencji. Aż nadszedł czas, gdy stałyście się ostatnim schronieniem w walce ulicznej, kiedy płytki wasz tunelik stanowił nieraz błogosławieństwo dla kluczącego i uciekającego przed tępą przemocą goniących zbirów. I jak wszystko w tym dziwnym mieście, tak wy, bramy warszawskie, wkroczyłyście wprost z śmieszności i nędz, w najszczytniejsze bohaterstwo bez póz, koturnów i wzniosłych słów, raczej z lekko wulgarnym krzykiem, tak jak to się czyni w Warszawie.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O miłości , O grach , O kochankach , O wiedzę

„Jesteśmy w Londynie co dwa lata. Zawsze jedziemy tam w euforii, a po dwóch dniach wszystko nas wkurza. Knajpy są otwarte do jedenastej wieczorem, a my kończymy grać tuż przed dziesiątą. Człowieka po występie nosi, siedzenie w hotelu to maksymalny dół. Idziemy do knajpy, zamawiamy piwo – dzwonek, ostatnie zamówienie. To wzięliśmy jeszcze po cztery piwa. A tu drugi dzwonek – wszyscy out. Więc piliśmy je potem jak gęsi, żeby się nie zmarnowało, ale frajda średnia. No to pojawia się pomysł, że wypijemy jakiś alkohol na murku, ale nie ma ani sklepu z alkoholem, ani murku. Chrzanię taki Zachód.”

Robert Górski (1971) polski twórca kabaretowy

Jak zostałem premierem (2012)

O alkoholu , O piciu , O piwie

„Idę do sklepu, pani przy kasie jest smutna. Rozpoznaje mnie i oczekuje uśmiechu. Też jestem smutna, ale błyskawicznie się przełączam na tryb „poprawiaczka humoru”. Ludzie na ulicy podstawiali mi pod nos telefony komórkowe, żebym się zaśmiała. Bo chcą mieć taki dzwonek albo budzik. „Nastawię sobie rano, to mi dobrze ustawi cały dzień”.”

Katarzyna Pakosińska (1972) polska artystka kabaretowa

Źródło: Cztery rozwody z wesołą panną. http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53581,10214249,Cztery_rozwody_z_wesola_panna.html

O ludziach , O uśmiechu

„Spójrz! W kopertę powietrza
wkładam parzenicę serca i nadaję ten list
z wierzchołka najokazalszej jodły. Sikorka
terkocząca jak anielski dzwonek poniesie ją
w ogień zachodu, co buzuje tuż nad urwiskiem horyzontu.”

Adriana Szymańska (1943)

Źródło: List z gór nie całkiem do Pana Boga, 1995

O Bogu , Serce

„Strażacy' – naród wesoły, zaopatrzony w sikawki i toporki, zawsze to przyjemniejsze dla cywila niż włazić bezpośrednio w armatnią lufę. Poza tym strażacy zawsze będą sprawiać wrażenie dobrze bawiących się, rozbrykanych mężczyzn, bo sikawka im w tym pomaga. Powaga, z jaką ją traktują, czyni z nich miłych żartownisiów. Jeśli do tego dorzuci się hełmy dziesięć razy za duże, urocze samochody z dzwonkami jak u krów szwajcarskich, trampoliny, drabiny, skoki przez rękaw, skoki przez prześcieradło – wszystko to czyni z tej miłej organizacji sikaczy małe przedsiębiorstwo rozrywkowe.”

Jerzy Afanasjew (1932–1991) polski pisarz, poeta i reżyser

Źródło: Pan A. (opowiadanie)

O wrażeniach

„To był sygnał, dzwonek zza kulis głupiego teatrzyku. Jaki teatrzyk?! Jesteśmy śmieciami pana Boga, który nie istnieje. A więc klakson śmieciarki.”

Roman Bratny (1921–2017) polski prozaik, poeta i publicysta

Ile jest życia

O Bogu

„Mój pierwszy dzwonek, to był szkolny dzwonek,
Moje pierwsze wagary z moim pierwszym ziomem,
Mój pierwszy papieros, po nim pierwszy kaszel,
Wtedy pomyślałem „kurwa, miasto jest nasze!””

Borixon (1977) polski raper

Zacieram ręce dzieciak
Źródło: utwór Pierwszy znak

„Ludzkość porównam do zatopionego pancernika. Wydostać się nie może nikt ze straszliwego ciśnienia kilku tysięcy metrów wody nad sobą. Próbowano już w tym wnętrzu modlić się, uwierzono w Trimurti indyjską i w Trimurti chrześcijańską, moc wyższą odbierano w ekstazie derwiszów lub gdy dzwonek uderzył we Mszy na Podniesienie. Ale kto wyjrzał przez grube szyby pancernika – postrzegł zastygłą przeraźliwie mroczną Infernalność: jakby zamiast hostii spożyć cyjankali: mroźny śmiertelny wstręt…”

Tadeusz Miciński (1873–1918) pisarz i poeta polski

Xiądz Faust
Źródło: rozdz. XIX, Bitwa pojęć http://www.polona.pl/dlibra/doccontent?id=16026, wyd. „Książka”, Kraków 1913, s. 251–2.

O książkach

„Szczęście jest tak delikatne, tak nietrwałe, że może je zniszczyć byle podmuch.
Lub dzwonek telefonu.”

Harlan Coben (1962) amerykański pisarz

Niewinny (2005)
Źródło: rozdział 2–3

O szczęściu

„Nie ma chyba ani jednej współczesnej powieści kryminalnej, w której by oficer milicji, jakiś kapitan biały, czarny czy brązowy nie siedział w eleganckim lokalu i ze znudzoną miną nie sączył leniwie francuskiego koniaku obserwując niebezpiecznego przestępcę zagryzającego dzwonkiem śledzia kieliszek czystej.”

Jerzy Edigey (1912–1983)

Tajemnica starego kościółka

„Odczuwałem ze strony najbliższych współpracowników prezydenta próbę wywierania nacisku, byśmy podejmowali takie decyzje, jakie są – mówiąc kolokwialnie – na rękę obecnie urzędującej głowie państwa (…) Liczę na to, że ten swego rodzaju dzwonek ostrzegawczy, wysłany przeze mnie, przyniesie pozytywny skutek, czyli Bronisław Komorowski i jego otoczenie przemyślą sprawę, a także – mam nadzieję – uczulą pozostałych i ewentualnie nowych członków kapituły na nią.”

Bohdan Cywiński (1939) polski opozycjonista, publicysta, działacz

o rezygnacji z zasiadania w Kapitule Orderu Odrodzenia Polski.
Źródło: Odczuwałem naciski, dziennik.krakow.pl, 13 października 2010 http://www.dziennik.krakow.pl/pl/aktualnosci/kraj/1072991-odczuwalem-naciski.html

O decyzjach

„co nas naprawdę dzieli to różnica strachu
mój strach jest małym strachem
jest realny jak echo nocnych kroków
dzwonek u drzwi ma kształt pałki lub łomu
mój strach skazuje mnie na obracanie się
w kręgu rzeczy małych i prymitywnych
twój strach to metafizyka wielka tajemnica
w której mieści się Bóg koniec świata
i twoja śmierć”

Antoni Pawlak (1952) poeta polski

Źródło: Kilka słów o strachu

O śmierci , O Bogu , O tajemnicy , O strachu

„Regent nader zręcznie wprasował się do autobusu, który na pełnym gazie pędził w kierunku placu Arbackiego, i umknął. Iwan, zgubiwszy jednego ze ściganych, całą swoją uwagę skoncentrował na kocurze i zobaczył, że dziwny ów kot podszedł do drzwi wagonu motorowego linii A, który stał na przystanku, bezczelnie odepchnął wrzeszczącą kobietę, chwycił za poręcz i nawet wykonał próbę wręczenia konduktorce dziesiątaka przez otwarte z powodu upału okno.
Zachowanie się kota wstrząsnęło Iwanem do tego stopnia, że zastygł nieruchomo obok sklepu kolonialnego na rogu, i wtedy zdumiał się po raz drugi, i to znacznie silniej, tym razem za przyczyną konduktorki. Ta, skoro tylko zobaczyła włażącego do tramwaju kota, wrzasnęła, dygocąc z wściekłości:
-Kotom nie wolno! Z kotami nie wolno! Psik! Wyłaź, bo zawołam milicjanta!
Ani konduktorki, ani pasażerów nie zdziwiło to, co było najdziwniejsze – nie to więc, że kot pakuje się do tramwaju, to byłoby jeszcze pół biedy, ale to, że zamierza zapłacić za bilet!
Kot okazał się zwierzakiem nie tylko wypłacalnym, ale także zdyscyplinowanym. Na pierwszy okrzyk konduktorki przerwał natarcie, opuścił stopień i pocierając monetą o wąsy, usiadł na przystanku. Ale gdy tylko konduktorka szarpnęła dzwonek i tramwaj ruszył, kocur postąpił tak, jak postąpiłby każdy, kogo wyrzucają z tramwaju, a kto mimo to jechać musi. Przeczekał, aż miną go wszystkie trzy wagony, po czym wskoczył na tylny zderzak ostatniego, łapą objął sterczącą nad zderzakiem gumową rurę i pojechał, zaoszczędziwszy w ten sposób dziesięć kopiejek.”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita

O kotach , O kobietach , O zachowaniu , Szarpnięcie