Cytaty na temat wymowa (21 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„W miłości milczenie lepsze niż mowa. Dobrze jest być zmieszanym, jest wymowa milczenia, która przenika bardziej niż zdołałyby to uczynić słowa.”

Blaise Pascal (1623–1662) filozof, matematyk i fizyk francuski

„Mnie ta książka ukształtowała. Nie ma jednak walorów literackich, nawet Kamiński mówił, że go to nie interesuje, że ważna jest wymowa dydaktyczna. Nawet moja córka, choć wiedziała, że to książka dla mnie ważna, po lekturze powiedziała mi: „Tato, to smutne i nudne”. To może oznaczać, że żyjemy w normalnym kraju, w którym nikt już nie musi poświęcać życia dla ojczyzny.”

Andrzej Janowski (1935)

o książce Kamienie na szaniec.

O książkach , O córce , O ojczyźnie

„Zanim zostałam pisarką byłam zagorzałą czytelniczką. Zawsze marzyłam o tym, by opowiadać historie w stylu tych, które wzruszały mnie podczas lektury. To właśnie było głównym bodźcem. Inspiracje, styl, wymowa kształtowały się stopniowo.”

Maite Carranza (1958)

Źródło: Wywiad z Maite Carranzą, hiszpańską pisarką, autorką bestsellerowej trylogii Wojna czarownic, valkiria.net, 20 stycznia 2010 http://valkiria.net/index.php?type=review&area=42&p=articles&id=15421

O wojnie , O historii

„Jak zachowają się władze polskie wobec nacisków społeczności żydowskiej? Czy będą bronić zasadności umieszczenia na pomniku proponowanej inskrypcji, czy też ugną się przed perspektywą ewentualnego bojkotu? Co zwycięży? Wymowa faktów historycznych czy teorie Jana Tomasza Grossa, który w rozmowach z dziennikarzami opowiada o „diabłach zstępujących na ziemię” oraz twierdzi, iż do swojej wersji wydarzeń doszedł nie metodą naukowej dedukcji, tylko „iluminacji”? Czy władze polskie podzielą stanowisko Piotra Pacewicza z „Wyborczej”, którego nie interesuje, jaką rolę w całej j tragedii odegrali Niemcy, bo i tak winni są Polacy? Co ostatecznie będzie konstytuowało naszą wiedzę na temat tych tragicznych wydarzeń: prawda historyczna czy sprzeczne z nią postulaty przedstawicieli społeczności żydowskiej i niepoważne opinie publicystów?”

Piotr Gontarczyk (1970) polski historyk

o sprawie Jedwabnego.

O życiu , O prawdzie , O zachowaniu

„Gdy zawaliłem studia, zastanawiałem się, co robić dalej. Może pójść na biologię, może na ochronę wód? Nawet na Uniwersytet Śląski składałem papiery. Aż tu ojciec, pamiętając moje parateatralne działania ze szkoły, mówi: „A może byś do szkoły teatralnej poszedł”. „Czy ja wiem? Nie wiem”. „To chodź do teatru”. I tak zostałem adeptem w Teatrze Nowym w Zabrzu. Pół roku w nim byłem. Prześliznąłem się przez jedną sztukę Różewicza. Wyszedłem na scenę i właściwie nic poza tym. Jednak wyszedłem po raz pierwszy na prawdziwe, zawodowe deski. I pomyślałem: „No dobrze, może spróbuję”. Tato wymyślił cały repertuar na egzaminy, przygotował mnie do nich i zdałem. A jak już zdałem, to nadal nie wiedziałem, czy to faktycznie jest to. Na szczęście miałem takich profesorów, od których nie dało się już odejść. Aczkolwiek Tadeusz Łomnicki, który był opiekunem naszego roku, zawsze nam mówił: „Słuchajcie, jest tyle zawodów na «a»: a murarz, a piekarz, a… Jak ktoś nie chce być aktorem, to niech da sobie spokój”. Razem z Łomnickim uczyła nas cała plejada wspaniałych aktorów. Byłoby więc nietaktem nie przykładać się do pracy. I w końcu gdzieś na drugim roku zrozumiałem, że chcę być aktorem. Musiałem jednak popracować nad wymową. Troszkę przeszkadzała mi śląska gwara. Pani od dykcji mówiła: „Andrzej, popracuj, popracuj, bo zaciągasz.””

Andrzej Grabarczyk (1953) aktor polski

Z tym zaciąganiem miałem jeszcze problem przez jakieś trzy lata po ukończeniu studiów.
Źródło: Danuta Lubina-Cipińska, Wincenty i Andrzej Grabarczykowie. Ode mnie wziął miłość do teatru, „Śląsk” 7/04 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/odemnie.htm

O miłości , O szczęściu , O odejściu , O problemach

„Chciałem znaleźć w historii Frankensteina coś dla siebie, nie było moją intencją interpretowanie powieści Shelley zgodnie z jej oryginalną wymową. Takie adaptacje robią wszyscy wokół. Mnie jako filmowca to nie interesowało. Zastanawiałem się, czy mogę wykorzystać ten koncept do opowieści o stwórcy i jego dziele, zbrodni i karze. Pozmieniałem więc sporo w stosunku do książki. Klasyczny zwrot akcji co prawda pozostał, ale już zakończenie jest u mnie zupełnie inne.”

Kornel Mundruczó (1975)

Źródło: Piotr Pluciński, Jak sprawić, by ludzie latali. Wywiad z Kornelem Mundruczó, Stopklatka.pl, 1 sierpnia 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=68086

O ludziach , O prawdzie , O książkach , O karze

„Z ekonomicznego punktu widzenia próżnowanie, traktowane jako zajęcie, ma bardzo wiele wspólnego z czynami świetnymi, owoce bezczynnego życia, będące jednocześnie jego prestiżowymi oznakami, są w istocie swej bardzo zbliżone do trofeów uzyskanych dzięki czynom bohaterskim. Jednakże bezczynność w węższym sensie, w odróżnieniu zarówno od wykonywania tych czynów, jak jakichkolwiek zajęć produkcyjnych, na ogół nie pozostawia żadnych śladów materialnych. Dlatego też świadectwa spędzenia jakiegoś okresu życia na czcigodnym próżnowaniu przybierają zwykle formę dóbr «niematerialnych». Takimi niematerialnymi dowodami próżnowania są quasi-naukowe lub quasi-artystyczne osiągnięcia, a także wiedza nieużyteczna, która nie służy bezpośrednio podtrzymywaniu lub przedłużeniu życia ludzkiego. W naszych czasach np. funkcję taką pełni znajomość języków martwych i filozofii okultystycznej, znajomość zasad poprawnej wymowy, składni i prozodii; uprawianie różnych rodzajów muzyki (tylko w domu i dla przyjemności) oraz pielęgnowanie innego rodzaju «talentów»; kultywowanie mody w zakresie ubrania, umeblowania i ekwipaży; oddawanie się grom towarzyskim i sportowym, hodowanie nieużytecznych, służących rozrywce zwierząt, jak psy pokojowe lub konie wyścigowe. We wcześniejszych stadiach rozwoju motywem skłaniającym do zdobywania tych wszystkich umiejętności mogło być coś innego niż potrzeba udowodnienia, że nie spędziło się czasu na żadnym pożytecznym produkcyjnym zajęciu – inne mogły być także przyczyny, dla których umiejętności te i zainteresowania stały się modne. Jednakże, gdyby nie okazały się z czasem użyteczne jako świadectwo nieprodukcyjnego użytkowania czasu, nie przetrwałyby do dzisiaj i nie stałyby się zajęciami i zainteresowaniami właściwymi klasie próżniaczej.”

Thorstein Veblen (1857–1929) ekonomista i socjolog amerykański

Teoria klasy próżniaczej (1899)

O przyjemności , O psie , O domu , O grach

„Śmierć Jawaharlala Nehru była dla Indii ciosem o wielorakich skutkach. Wyzwoliła w tym kraju siły odśrodkowe o niespotykanej skali. Jak długo będzie pamięć zmarłego premiera inspirować jego rodaków do utrzymywania w całości wielojęzycznych Indii, tego ogromnego kraju tajemniczych i przerażających przeciwieństw. Magiczny czar Nehru prysł. Nie będzie już oddziaływał na masy urokami swej wymowy. Już żadna więcej jednostka nie będzie trzymała w rękach klucza do jedności i wielkości Indii. To zostało pogrzebane razem z martwym ciałem Nehru.”

Zulfikar Ali Bhutto (1928–1979) pakistański polityk

Źródło: Barbara Wizimirska, Drogi kariery. Zulfikar Ali Bhutto i jego partnerzy: Indira Gandhi i Mujibur Rahman, op. cit., s. 56–57.

O śmierci , O sile , O zmarłych

„W wydawnictwach znają mnie jako ciepłego człowieka. Trudno mi walczyć o podwyżkę. Ale od czego jest moje drugie ja. Załstorsowany Leszek Talko, dwumetrowy dryblas z wadą wymowy i bez górnych siekaczy, ale za to wymuszający szacunek.”

Leszek Talko (1965)

Rodzaj męski (rubryka felietonowa w „Twoim Stylu”)
Źródło: Outsourcing, „Twój Styl” nr 4 (261), kwiecień 2012, s. 106.

„A przecież ja sam o wielu rzeczach w mym życiu wolałbym nie wiedzieć oraz nie pamiętać, gdyż niosą za sobą tylko wspomnienie gorzkiego bólu. Być może jednak właśnie ta niechciana pamięć jest krzyżem dźwiganym na chwałę Pana, gdyż pamiętam, jak mój przyjaciel, dramaturg, mistrz Ritter, zapisał: „co nas nie zabija, to nas uszlachetnia”. Szkoda tylko, że niezgodnie z wymową jego słów, w głębi mego serca, zawsze czułem się bardziej martwy niż szlachetny. Lecz cóż, nawet okręt o połamanych masztach musi płynąć dalej, choćby kurs wiódł go ku zgubie…”

Jacek Piekara (1965) polski pisarz

Miecz aniołów
Źródło: s. 355 i 356, wyd. I

O wspomnieniach , Serce

„Przez ten mój głos nie dostałam się do szkoły teatralnej w Warszawie. Egzaminatorzy stwierdzili, że mam wadę wymowy. Wprawdzie udało mi się rok później dostać do szkoły w Krakowie, ale i tam głos był problemem. Musiałam przynosić zaświadczenia od lekarzy, że z moim gardłem wszystko jest w porządku.”

Krystyna Tkacz (1947) aktorka polska

Źródło: Nie muszę być na pierwszym planie, „Super Express”, 6 czerwca 2011 http://www.se.pl/rozrywka/plotki/nie-musze-byc-na-pierwszym-planie_189322.html

„Hitlera charakter jest najczystszą wolą, jego siła polega nie tylko na darze wymowy, lecz w równym stopniu na godnej podziwu wiedzy i otwartym umyśle.”

Rudolf Hess (1894–1987) niemiecki działacz nazistowski

w 1921.
Źródło: Roman Bäcker, Partia nowego typu, w: Totalitaryzm. Geneza. Istota. Upadek

O charakterze , O wiedzę , O sile

„Śląsk zasłużył sobie u Boga na ten dar, by posiadać Czesława, chwalebnego wyznawcę Chrystusa. Nie można było dać Śląskowi nic bardziej miłego, potrzebnego i Boskiego. Podobnie jak z oceanu, jak powiadają, wychodzi słońce, tak Czesław na kształt jaśniejącej gwiazdy przyszedł z Polski, aby zajaśnieć nie tylko nad Wrocławiem, ale nad całym Śląskiem. Swoim nieskalanym i niebiańskim życiem pociągnął zagubionych ludzi do godziwych i dobrych obyczajów, uczciwych zaś i zacnych zagrzewał kazaniami. Swoimi modlitwami wyświadczył Wrocławiowi wiele dobra. Jest on przykładem wszelkich cnót. Zacnością swego życia i głoszeniem Ewangelii odwrócił od nieprawości i zbrodni niemało ludzi występnych i niegodziwych, a skłonił ich ku miłowaniu Chrystusa i gorliwości w pobożnym życiu. Wielu również pociągnął do życia zakonnego. Kiedy napominał, jego słowa tchnęły łagodnością. A kiedy sławił cnoty, z jego ust promieniowała wielka mądrość i dar wymowy.”

Czesław Odrowąż (1180–1242) dominikanin polski, błogosławiony Kościoła katolickiego

w XVII-wiecznym dziele „Tutelaris Silesiae” (patron, opiekun Śląska).
Źródło: Zatrzymał jeźdźców Apokalipsy - bł. Czesław http://kosciol.wiara.pl/doc/490658.Zatrzymal-jezdzcow-Apokalipsy-bl-Czeslaw, wiara.pl

O mądrości , O Bogu , O ludziach , O wierze

„Wymowa: I milczenie ma odcienie.”

Tadeusz Fangrat (1912–1993) poeta polski, satyryk, tłumacz literatury węgierskiej

„Każde pokolenie ma swój, charakterystyczny sposób wymowy. Dawne formy zanikają. Zastanawiam się, jakiego typu akcent będą miały moje dzieci. A także wnuki kiedyś, w przyszłości.”

Meryl Streep (1949) aktorka amerykańska

Źródło: wywiad, 2009 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=59224

O dzieciach , O przyszłości

„Cechą charakterystyczną „polskiej szkoły operatorskiej” było łamanie konwencji. Dawna kinematografia, nie osiągnąwszy wysokiego pułapu technicznego, przywiązywała ogromną wagę do różnorakich kanonów limitujących zdjęcia filmowe. Trudno było mówić o sztuce operatorskiej, gdy sprawą dyktującą filmowanie były normy techniczne. Polscy operatorzy w latach 1955–1956 i następnych zaczęli organizować rzeczywistość drapieżnie, dynamicznie. Nie technika, a wyraz, ekspresja, emocjonalna wymowa obrazu, zaczęły się liczyć. Zdjęcia pozornie niedoskonałe technicznie, z zachwianym kontrastem, czarne, szare, świadomie chropowate, zaczęły tworzyć nową funkcję obrazu, który stawał się ważnym elementem artystycznych i emocjonalnych walorów filmu. Swobodniej niż przedtem operowaliśmy kamerą, była ona bardziej ruchliwa, dostrzegliśmy różnorakie możliwości kształtowania podstawowej realizacji zdjęć…(…) Byliśmy w tym okresie pod dość dużym wpływem neorealizmu włoskiego, jego filmowej poetyki i drapieżności zarazem.”

Jerzy Lipman (1922–1983)

Źródło: wywiad Alicji Iskierko, „Ekran” 1/1968

O rzeczywostości , Obraz

„Ponad wszystkie wasze uroki,
Ty! Poezjo, i ty Wymowo,
Jeden – wiecznie będzie wysoki:
Odpowiednie dać rzeczy – słowo!”

Cyprian Kamil Norwid (1821–1883) polski poeta, dramatopisarz, prozaik, artysta plastyk

Źródło: Jan Miodek, Odpowiednie dać rzeczy słowo. Szkice o współczesnej polszczyźnie, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1987, s. 5.

„Żyłem w Polsce, w kraju moich urodzin, tak jak moi dziadkowie i rodzice ich rodziców. Od stulecia moi przodkowie zamieszkiwali ten kraj, jednak język polski był mi zupełnie obcy, jak hiszpański czy włoski. W polszczyźnie wszystko było nowe: deklinacja, koniugacja i zasady prawidłowej wymowy trudnych polskich wyrazów, których za żadne skarby nie mogłem się nauczyć, zresztą nie umiem ich do dzisiaj. Nie przesadzę, stwierdzając, że polski był dla mnie językiem tak obcym, jak chiński.”

Isaac Bashevis Singer (1902–1991) pisarz amerykański, noblista

Uczę się polskiego

O urodzinach , O rodzicach

„Ta jakże tragiczna, bolesna i pełna rozdzierającego smutku okoliczność stała się impulsem powstania przejmującego swoją wymową określenia go jako arcybiskupa - wygnańca… [o wygnaniu ze Lwowa biskupa Eugeniusza Baziaka w Tamtym Lwowie. ]”

Witold Szolginia (1923–1996) polski architekt, autor książek o Lwowie

Wariant: Ta jakże tragiczna, bolesna i pełna rozdzierającego smutku okoliczność stała się impulsem powstania przejmującego swoją wymową określenia go jako arcybiskupa-wygnańca… [o wygnaniu ze Lwowa biskupa Eugeniusza Baziaka w Tamtym Lwowie. ]
Źródło: Wielcy zapomniani. Ks. abp metropolita Eugeniusz Baziak - arcypasterz wygnaniec http://www.lwow.com.pl/naszdziennik/baziak.html, lwow.com.pl

„Ta jakże tragiczna, bolesna i pełna rozdzierającego smutku okoliczność stała się impulsem powstania przejmującego swoją wymową określenia go jako arcybiskupa-wygnańca…”

Witold Szolginia (1923–1996) polski architekt, autor książek o Lwowie

o wygnaniu ze Lwowa biskupa Eugeniusza Baziaka w Tamtym Lwowie.
Źródło: Wielcy zapomniani. Ks. abp metropolita Eugeniusz Baziak – arcypasterz wygnaniec http://www.lwow.com.pl/naszdziennik/baziak.html, lwow.com.pl

„Nasz bohater miał wygląd niepozorny: ubrany niedbale, z czarną rozwichrzoną czupryną i brodą wiecznie w nieładzie. Prawe oko stracił w dzieciństwie i wprawiono mu sztuczne. Gdy zapalał się w dyskusji lub podczas przemowy, płonęło ogniem jego własne, lewe oko, a prawe pozostawało martwe. Sprawiało to niesamowite nieco wrażenie. Mówiąc, gestykulował z prawdziwie południowym temperamentem, uderzał pięścią w stół, wymachiwał ramionami. Na głuchych robiłby zapewne wrażenie wariata. Lecz ci, co go słyszeć mogli, ulegali szybko urokowi jego wymowy. Tajemnicą jego powodzenia był silny, dźwięczny, melodyjny głos. Fascynował nim, porywał słuchaczy, przykuwał ich uwagę. Mówiono o nim, że się mówcą urodził, że dla niego przemawiać było czymś tak naturalnym, jak dla wiatru wiać.”

Léon Gambetta (1838–1882) francuski polityk

Autorka: Irena Koberdowa, Leon Gambetta, op. cit., s. 8–10.
O Léonie Gambetcie

O wrażeniach , O wyglądzie , O tajemnicy , O wariatach