Cytaty na temat widownia (57 cytatów)

„(…) stać przed mikrofonem i rozśmieszać, czasami do łez, kilkutysięczną widownię, to łatwe nie jest, proszę mi wierzyć.”

Andrzej Grabowski (1952) aktor polski

Źródło: „Dziennik Bałtycki”, 16 października 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/24706

O czytaniu

„Nowa idea wolności, której żadna klasa społeczna nie wniosła dotąd na widownię walki, wolności, nietylko narodu, klasy, systemu, lecz także wolności człowieka, która z natury swojej, jako rzecz nawskroś indywidualna, z żadną formą państwa pogodzić się nie da.”

Edward Abramowski (1868–1918) polski filozof i działacz polityczny

Źródło: Polityka socjalizmu bezpaństwowego w: Edward Abramowski, Pisma, tom II http://dir.icm.edu.pl/pl/Pisma/Tom_2/372, Warszawa 1924

O naturze , O wolności , O walce

„Panowałem nad widownią tak, jakbym grał na organach.”

Alfred Hitchcock (1899–1980) brytyjski reżyser i producent filmowy

o Psychozie.
Źródło: Jacek Szczerba, Czemu Hitchcock wolał blondynki, „Gazeta Wyborcza”, 9 listopada 2012.

„Nie podoba mi się schlebianie publiczności, uleganie jej gustom. Drażni mnie rechocząca widownia, do której moi koledzy robią miny, wdzięczą się.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 30 sierpnia 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/permamentnen.htm

„Jiří Menzel pytany, dlaczego robi tylko komedie, powiedział, że gdy się zrobi komedię, to od razu wiadomo, czy jest zła, czy dobra. A gdy się weźmie inny tekst i wszystko spierdoli, to zawsze można powiedzieć, że tak właśnie miało być. A dzieci? Dzieci to najgenialniejsza widownia i sama radocha robić coś dla niej.”

Agnieszka Glińska (1968) polska aktorka

Źródło: Tadeusz Nyczek, Koniec z kulturą, „Przekrój” nr 5, 1 lutego 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/110452.html

O dzieciach

„(…) wiersz biegnie, ma rozpęd, dialogi wierszem są żywsze i bardziej ekscytujące – po chwili widownia się przyzwyczaja, że będą tak mówić i nie buntuje się przeciwko temu, a odwrotnie – śledzi bardziej te słowa – dlatego, że są one tak kunsztownie powiązane.”

Andrzej Wajda (1926–2016) polski reżyser filmowy

Źródło: wywiad, 2002 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=11083

„Nie tylko nie czuję się jak gwiazda filmowa, nie sądzę, żebym zachowywała się jak jedna z nich. Moim zdaniem gwiazdą jest się tak długo, jak trwa ceremonia wręczenia Oskarów. Tylko wtedy ważne są pozory, opakowanie, od którym przemycasz na widownię całkiem zwyczajnego człowieka. Po zakończeniu imprezy natychmiast wyskakuję z efektownego pudełka i znowu jestem kobietą, matką.”

Kate Winslet (1975) aktorka angielska

Źródło: „In Style”, marzec 2009.

O kobietach , O gwiazdach , O matce , Pudełko

„Wybierając kolejne role, zawsze mam na względzie dwie rzeczy: po pierwsze, chcę, żeby film był atrakcyjny dla widzów, a po drugie, chcę, żeby w scenariuszu kryło się dla mnie jakieś wyzwanie. Jeżeli będę miał do czynienia z rutyną i schematem, jeżeli podczas pracy na planie będę się nudził, to publiczność w kinie będzie się nudzić sto razy bardziej. Film musi mnie wciągnąć i zafascynować – wtedy będę miał jakiś procent pewności, że wciągnie także widownię.”

Tom Cruise (1962) aktor amerykański

Źródło: Yola Czaderska-Hayek, Chciałbym częściej grać w komediach, najlepiej romantycznych. Tom Cruise specjalnie dla Stopklatki, stopklatka.pl, 12 lutego 2009 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=52448

„Czuję się dosłownie jak jeden z Beatlesów, wychodzę na scenę, a widownia szaleje.”

Kamil Bednarek (1991) polski piosenkarz

Źródło: wywiad, 2010 http://www.cowbydgoszczy.pl/artykul-1539

„(…) widz nie będzie mógł się czuć komfortowo. Taki jest nasz zamysł, nie będzie wprawdzie „wędrownictwa”, ale rezygnujemy ze sztywnego podziału na scenę i widownię. Cała przestrzeń, do której wejdą widzowie, będzie sceną i widownią jednocześnie. Chcemy, by granice zostały zatarte, by spektakl nie był konwencjonalny.”

Marlena Hermanowicz (1989)

o teatrze, w którym działa.
Źródło: Edyta Walicka, Zrobić coś z niczego, „Nowa Siła Krytyczna”, 24 sierpnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122420.htmlhttp://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122420.html

O sile

„Utykamy nieraz wśród kontredansów estetycznych i politycznych, wstecznych albo awangardowych. A krytyka ideologiczna jest dziś uwikłana w dość niejasne alianse. Teatr, o którym mówimy, wymyka się temu. On wymaga uchwycenia różnych warstw, transmisji, pokazania, jak to działa. Co jest między sceną i widownią w tym wcale nie na niby interaktywnym teatrze?”

Małgorzata Dziewulska (1944)

o krytyce teatralnej
Źródło: Paweł Soszyński, Piękna porażka: Odbijanie się od dna http://www.dwutygodnik.com/artykul/4513/, Dwutygodnik.com nr 107/2013.

„Moje filmy to baśnie i mówią o tym, co jest wspólne – o tęsknotach, szczególnie o tęsknotach dzieci, o głębokiej potrzebie cudownych zdarzeń, która jest naturalną potrzebą każdego dziecka (i wielu ludzi dojrzałych). Ta cudowność nie oznacza oderwania od realnego świata, a raczej próbę uzupełnienia niekompletnego obrazu, jaki dają nasze zmysły. Robię też filmy o relacji między małym człowiekiem i wielkim światem. O tym, że w starciu z wielkim, anonimowym zagrożeniem nie jesteśmy bez szans. Dlatego w naturalny sposób odnajduję porozumienie z widownią w różnych krajach.”

Andrzej Maleszka (1955) polski reżyser i scenarzysta

Źródło: wywiad Jakuba Sochy, „Kino” 4/2008

O dzieciach , O ludziach , O świecie , O relacjach

„Gdy podjąłem decyzję, że będę występował w M jak miłość, [żona] zapytała, czy zdaję sobie sprawę, z czym to się wiąże. Wtedy zacząłem sobie przypominać zetknięcia z widownią. Zaczepiali nas ludzie i nie byli zadowoleni z tego, jak zachowuje się jej bohaterka. Pytali, czy ma zamiar dalej tak postępować. Często byli źli. Moja żona jest bardzo delikatnym człowiekiem i miała kłopoty z przejściem do innego tematu. Ktoś opowiadał mi też historię o aktorze, który grał w serialu osobę niepełnosprawną. Po ujęciu wstał z wózka inwalidzkiego i zszedł z planu. Podbiegła do niego kobieta i zaczęła krzyczeć, że jest kłamcą.”

Mariusz Bonaszewski (1964) polski aktor

Źródło: Zły, czy dobry? – wywiad z Mariuszem Bonaszewskim, 29 grudnia 2010 http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/6663/Zly-czy-dobry-wywiad-z-Mariuszem-Bonaszewskim.html

O miłości , O kobietach , O ludziach , O historii

„Na scenie Ewa Bułhak prowadzi z widzami rodzaj misternej gry – najpierw uwodzi interpretacją lirycznych piosenek, a gdy widzowie popadają w nostalgiczny nastrój, zaczyna śpiewać z rockowym pazurem. Za chwilę śpiewa piosenkę, która przypomina występ klauna – Ewa zaskakuje widownię serią przerysowanych grymasów.”

Ewa Konstancja Bułhak (1971) polska aktorka i wokalistka

Źródło: Paweł Trześniowski, „Newsweek” 2003, nr 9.

O nastroju , O śpiewie

„(…) filmowcy mają wszędzie problemy za znalezieniem budżetu na swój film, namówieniem dystrybutora, aby go rozpowszechniał, etc. Ale w Hollywood oczywiście liczy się tylko ostatni film – jeśli odniósł sukces, doskonale, jeśli natomiast okazał się klapą, to ciężko jest zdobyć pieniądze na następny projekt. Trzeba więc starać się wyważyć proporcje i robić kino, które przyciągnie wiele osób, a jednocześnie będzie satysfakcjonujące artystycznie. Ja zawsze przejmuję się bardziej tym, co o moim filmie pomyśle widownia, nie krytyka. Mam jednak kilka projektów, które – gdyby w ogóle doszło do ich realizacji – niechybnie poniosłoby klęskę.”

Roger Donaldson (1945)

Źródło: Wywiad, 2008 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=47529

O pieniądzach , O sukcesie

„Każdemu tam odbijała szajba. Któregoś wieczoru Tony tak się upalił zielskiem, że postanowił zagrać na flecie, a że stracił wyczucie odległości, przystawił instrument do brody zamiast do ust. Do końca utworu stał, dmuchał w mikrofon, a widownia się zastanawiała, o co, kurwa, chodzi.”

Ozzy Osbourne (1948) brytyjski muzyk rockowy, wokalista

Ja, Ozzy. Autobiografia (2009)

O odległości

„(…) dla mnie najbardziej liczy się to, by móc dzielić się radością obcowania z wartościową sztuką. Żeby polska widownia miała dostęp do najwybitniejszych dzieł.”

Jerzy Płażewski (1924–2015) polski krytyk i historyk filmu

Źródło: Janusz Wróblewski, Jerzy Płażewski – człowiek, który obejrzał 14,5 tysiąca filmów, Polityka.pl, 8 stycznia 2013 http://www.polityka.pl/kultura/rozmowy/1534251,2,jerzy-plazewski---czlowiek-ktory-obejrzal-145-tysiaca-filmow.read

Radość

„Wszystkie okresy bujniejszego rozkwitu społeczeństw lub poważnych wstrząśnień dziejowych wprowadzają na widownię i kobietę. Bierna niewolnica bierze zawsze czynny współudział w przewrotach chwili, gdy znowu usuwa ją do zacisza domowego nadejście ery porządku, tj. osiąganie korzyści ze wspólnie dokonanego dzieła.”

Paulina Kuczalska-Reinschmit (1859–1921) polska działaczka społeczna i dziennikarka

o udziale kobiet w życiu publicznym.
Historia ruchu kobiecego

O kobietach

„Zdarzają się spektakle, gdy aktor zaczyna mówić i wszyscy go słuchają. Uśmiecha się, a cała widownia razem z nim. Kontakt z publicznością to najważniejszy z powodów, dla których aktor lubi stać na scenie. Zofia Kucówna mówiła o tym: „Poczucie władzy nad publicznością”. To władza, która przekazuje pozytywne emocje. Miałam takie momenty i zapamiętam je na całe życie.”

Aleksandra Justa (1969) polska aktorka

Źródło: Maciej Gajewski, W środku jest jakiś diabeł, „Pani” nr 11, listopad 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/151405.html

O życiu , O uśmiechu

„Sztuki zacząłem pisać, gdy byłem dyrektorem Teatru Ochoty, ponieważ brakowało współczesnych dramatów. Graliśmy spektakle o wyborach moralnych, chcieliśmy edukować widownię. Potrzebowaliśmy bohaterów borykających się z trudnymi decyzjami. Pod tym właśnie kątem zacząłem pisać.”

Jan Machulski (1928–2008) aktor polski

Źródło: „Życie” 2003, nr 147

O życiu , O decyzjach

„Kiedy wchodzę na scenę, zapominam o bólu głowy czy zęba, bo jestem w innym świecie. Podobne zasady dotyczą psychiki. Gdy stoję przed widownią, która mnie akceptuje, ogarnia mnie zadowolenie.”

Andrzej Grabowski (1952) aktor polski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 22 czerwca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/osmz.htm

O zapominaniu

„Ktoś inny, usposobiony filozoficznie – a takich w naszym biernym, leniwym społeczeństwie jest legion – powie: po cóż tedy pracować dla narodu, pchać go naprzód, wydobywać go na widownię dziejową, jeżeli i tak kiedyś, w dalszej przyszłości zestarzeje się on i zginie? Mój Boże, każdy z nas wie o sobie, że umrze, a jednak to mu nie przeszkadza pracować dla siebie, zdobywać sobie majątku, stanowiska, wpływów itd. Naszym zadaniem jako członków narodu nie jest zapewnienie mu wiecznego istnienia, ale tylko wydobycie z niego jak największych sił, wywalczenie mu jak najszerszego, najbogatszego, pod każdym względem najpełniejszego życia.”

Roman Dmowski (1864–1939) polski polityk

Źródło: Myśli nowoczesnego Polaka, 1903

O Bogu , O myślach , O przyszłości , O myśleniu

„Artystą być to rodzaj powołania. Jak istnieje etos inteligenta niosącego kaganek oświaty, tak istnieje etos artysty, który dzieli się z widownią tym, co przeżywa, dzieli się zagadką bytu, miłości, ciekawością innego człowieka. Artystą się bywa. Kiedy uda się dotknąć najistotniejszych problemów, filozoficznego skrótu, jakiegoś wyrazu, przenikającego do kości”

Olgierd Łukaszewicz (1946) polski aktor

Źródło: „Gazeta Lubuska”, 8–9 maja 1999

„W tym zawodzie chodzi o to, ażeby nie tworzyć jednolitych, prostolinijnych sylwetek. Aktor grając postaci jednoznaczne przestaje interesować widownię. (…) dramat leży tak blisko komedii, że wystarczy dać jeden krok, ale też trzeba być w miarę elastycznym, ażeby się nie poślizgnąć.”

Roman Wilhelmi (1936–1991) aktor polski

Źródło: „Walka Młodych” 1980, nr 5

O walce

„Na górze jest już Adam Małysz. Oczekiwanie wielkie. Królu Holmenkollen! Przypomnij sobie najlepsze loty! Te fantastyczne pięć zwycięstw. Cztery zwycięstwa na Mistrzostwach Świata! Adam Małysz! Po medal! Po radość dla Polaków dzisiaj wszystkich! Daleko, jest pięknie, jest medal! […] Już nie będzie Adama Małysza na następnych Mistrzostwach Świata. Pożegnanie Adama Małysza z Mistrzostwami Świata… Sześć medali: cztery złote, jeden srebrny, jeden brązowy, tu zdobyty jeszcze. Kilkanaście lat startów. Fenomen sportowy. Powtarzalność sukcesów przez lata, przez dekadę, a przecież pierwsze zwycięstwo w Holmenkollen odniósł tu, na tej skoczni jako osiemnastolatek i było to przecież piętnaście lat temu. Coś niewiarygodnego! Co tydzień siadaliśmy, jak do telenoweli, żeby właśnie oglądać tę rywalizację. Fenomen socjologiczny! Ileż rzeczy można było mu przypisać podczas tej kariery? Że można w życiu wygrać ewidentnie bez układów. Że jest człowiekiem rzetelnym, solidnym, posłańcem wielkich wiadomości, wielkiej nadziei. Zaczynał jako idol kryzysowy, który miał nas prowadzić jako ambasador wspaniałego skoku cywilizacyjnego do Europy. Fenomen społeczny. Przecież my, dzięki tym transmisjom, żyliśmy życiem zastępczym. Był powodem ogromnej zbiorowej radości. Dał nam wiele. Bardzo wiele… Mam nadzieję, że z tych młodych chłopaków, którzy dzisiaj mają aspiracje, którzy oglądali Adama na całym świecie, jak Mistrz Świata Gregor Schlierenzauer, który powiedział, że Adam go natchnął. Że uwierzą, że nie zmarnujemy tego fenomenu, jaki się stworzył przy oglądaniu skoków. Tego fenomenu popularności - 14,5 miliona, rekordowa telewizyjna widownia, kiedy zdobywał srebrny medal w Salt Lake City. Trzynaście przeszło milionów - Puchar Świata w Zakopanem. To Jego ostatnie zwycięstwo i ta wielka radość nas, ludzi, którzy go oglądaliśmy. Państwo przed ekranami krzycząc, skacząc… Ja także krzycząc, skacząc… Po prostu… Było pięknie i coś się niewątpliwie zamknęło, ale miejmy nadzieję, że w sporcie będzie jakaś próba kontynuacji. Małyszomanii już nie będzie nigdy. Natomiast ważne, żeby były sukcesy sportowe i żeby coś po Adamie trwałego, bardzo trwałego, zostało. Dziękujemy Ci bardzo, Adam! Dziękuję Państwu. Do usłyszenia.”

Włodzimierz Szaranowicz (1949) polski dziennikarz sportowy

podsumowanie kariery Adama Małysza łamiącym i wzruszonym głosem.
Skoki narciarskie, Oslo 2011

O ludziach , O sporcie , O sukcesie , O zwycięstwie

„Polacy na wszystko narzekają, nic im się nie podoba. Nie dostrzegają wokół siebie dobrego. Ale ja jestem aktorem komediowym od ponad 40 lat – wcześniej byłem może nie tyle tragiczny, ile dramatyczny. I jakoś sobie radzę: od tych 40 lat mam widownię spragnioną radości.”

Jan Kobuszewski (1934–2019) polski aktor filmowy i teatralny

Źródło: Amelia Panuszko, Nie mam sukcesów, „Newsweek” nr 48, 28 listopada 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/128500.html

O sukcesie

„Dzieci są bardzo wdzięczną widownią, ponieważ mają ogromną wyobraźnię, a więc też zdolność poddawania się iluzji. Niezwykle cenne są w tym przypadku bajki radiowe, bo to one właśnie uruchamiają wyobraźnię. A teraz dzieci mają z tym problem, gdyż podaje się im gotowe rzeczy, gotowe obrazki. A przecież dziecko musi się wysilić troszeczkę, musi samo sobie pewne rzeczy wyobrazić. I radio albo spektakl muzyczny stwarza takie możliwości – dźwiękiem, pauzą, muzyką. Dziecko stwarza sobie wtedy przepiękny, własny świat. Nie trzeba mu go zabierać i zastępować płaskim rysunkiem.”

Anna Seniuk (1942) aktorka polska

Źródło: „Gazeta w Białymstoku”, 6 czerwca 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/aseniuk.htm

O dzieciach , O świecie , O problemach

„Kupiłem wejściówkę i wszedłem na salę. Światło już gasło, a widownia ucichła (…) A potem Pani weszła na scenę. To było tak, jakby ktoś wciągnął mnie w swój sen.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Kiedy gasną światła

O snach , O świetle

„Graliśmy w nieczynnych magazynach, starym kościele, gdzie widownią byli bezdomni, na dworcu PKP, w gospodarstwie, w którym obok sceny stała przywiązana krowa. Okazuje się, że tak naprawdę, czy to widzów gdzieś w dalekiej Bolonii, czy na polskiej wsi – nie różni w sumie czynnik człowieczy, ale tylko możliwości.”

Grzegorz Artman (1971)

Źródło: Monika Żmijewska, Białystok. Film o podróży grupy teatralnej, „Gazeta Wyborcza - Białystok”, 14 sierpnia 2010 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/99415.html

„(…) premiera poza Warszawą daje szansę rozegrania się przed nową publicznością. Możemy sprawdzić jak reaguje nowa dla nas widownia. Jest to ciekawe doświadczenie dla aktora. Próby i premiera w innym mieście oraz związane z tym utrudnienia wymagają zwiększonego zapału. Uporanie się z takimi problemami działa na mnie jako aktorkę odświeżająco.”

Joanna Żółkowska (1950) polska aktorka teatralna i filmowa

Źródło: „Gazeta w Bydgoszczy”, 29 września 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jzolkowska.htm

„Nie śledzę [informacji na swój temat], nie siedzę w sieci i na razie nie mam konta na Facebooku. Podczytuję recenzje ze spektakli, ale staram się nie brać ich zbytnio do siebie. Najlepszym recenzentem jest widownia.”

Katarzyna Dąbrowska (1984) polska aktorka

Źródło: Joanna Rutkowska, Wredna pani doktor. Wywiad z Katarzyną Dąbrowską, serialową Wiktorią http://www.nadobre.pl/20540/wredna-pani-doktor.html

„Z całą pewnością moja twórczość nie mieści się w głównym nurcie japońskiej kinematografii. Od czasu, kiedy czternaście lat zrobiłem Tetsuo, moje filmy są oglądane przez pewną grupę widzów, przy czym nie jest to grupa zbyt liczna. Moja widownia powiększyła się dopiero po zeszłorocznej nagrodzie dla Rokugatsu no hebi w Wenecji.”

Shin'ya Tsukamoto (1960) japoński reżyser i aktor

Źródło: Przemek Lewandowski, Nie oglądam filmów pornograficznych – Shinya Tsukamoto dla Stopklatki, Stopklatka.pl, 30 lipca 2003 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=15508

O czasie

„Tajemnica teatru to stawanie się, to wyłanianie z niebytu, dzieje się pomiędzy widownią a rampą teatru. Ta rampa była też w kościele. W kinie nie ma rampy, nie ma przepływu energii, tajemnica nie może się zdarzyć.”

Grzegorz Jarzyna (1968) polski reżyser teatralny

„Duży Format”, 19 czerwca 2007 r.

O tajemnicy

„Widownię trzeba lubić.”

Irena Kwiatkowska (1912–2011) aktorka polska

Źródło: „Nasz Dziennik”, 29 stycznia 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wzyciu.htm

„Teatr powstał przecież z potrzeby wspólnej zabawy. Dopiero później został podzielony przez konwencje. Spadła kurtyna między sceną a widownią, potęgując sztuczność.”

Krystyna Meissner (1933)

Źródło: „Dziennik Gazeta Prawna”, 23 czerwca 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/22255

O czytaniu

„Po pierwsze, możliwość bezpośredniego obcowania z widzem. W teatrze aktor spotyka się z bezpośrednią reakcją swojego odbiorcy i wie od razu, czy prowadzona przez niego scena czy monolog spotyka się z takim odbiorem, jakiego się spodziewał (…). Gra w teatrze to nie tylko relacja i współdziałanie między aktorami, ale to również ciągły dialog z widownią. Dobry odbiór (…) powoduje, że chcesz dać z siebie jeszcze więcej, rosną ci skrzydła. Po drugie – rewelacyjne jest to, że każdy spektakl jest inny, bo inna jest publiczność, inny jest dzień tygodnia, co innego nieświadomie wnoszę ze sobą z zewnątrz. I po trzecie, faza przygotowań i możliwość prawdziwej pracy nad rolą, analizowania postaci itd., która jest zazwyczaj dłuższa niż w filmie i zawsze dłuższa od tej w telewizji.”

Rafał Cieszyński (1976) aktor polski

o tym, co pociąga w pracy w teatrze.
Źródło: Marta Jachnik, Kocham pracę przed kamerą i w teatrze, „Echo Miasta Warszawa” nr 86, 21 listopada 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/127635.html

O grach , O relacjach

„Teatr jeszcze przemawia, choć po staremu, a widownia milczy. Milczenie dowodzi, że zaszła już w istocie dalej od teatru, ale jak zwykle milczący nie mają racji.”

Krzysztof Wolicki (1925–2001)

Źródło: Wszystko jedno co o 19.30

„Urszula Lipińska: Jak polskie kino wygląda z perspektywy teatru?
Mariusz Grzegorzek: Wygląda jak biedna krewna z najodleglejszego kraju byłej Republiki Radzieckiej. Jest infantylne, po amatorsku skomercjalizowane i nie prowadzi z widzem prawdziwego, sfermentowanego dialogu. Nie prowokuje. Oczywiście, nie oglądam wszystkiego i nie chciałbym nikogo skrzywdzić, na pewno są jakieś wyjątki, ale mam wrażenie, że z polskim kinem nie dzieje się za ciekawie. Środowisko filmowe nie ma w sobie odwagi i potrzeby odwołania się do najlepszych tradycji kina. Udaje, że jest głupsze niż jest i ma pulpę pod kopułami zamiast mózgu. Kino zawsze było skomercjalizowane, ale zmieniła się relacja między komercją a kinem ambitniejszym, które coraz trudniej robić i widownia odzwyczajona od tego typu filmów przestała na nie odpowiadać.”

Mariusz Grzegorzek (1962) polski reżyser teatralny i filmowy

Źródło: Stopklatka, 14 września 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=69263

O wrażeniach , O relacjach

„Teatr jest dla mnie trudnym medium. Pewnie dlatego tak wiele czasu mu poświęcam. Zawsze bardzo silnie na mnie działał. Odkąd zaczęłam chodzić do teatru to uczucie, które towarzyszyło mi nieodłącznie, było przeważnie jakimś uczuciem lęku. Może to zabawna konstatacja, ale wygląda na to, że zaczęłam robić teatr „ze strachu”. Coś z tego lęku pozostało we mnie do tej pory. Z obawą wchodzę na widownię. Z przyjemnością oglądam przedstawienia, które „zabierają” mnie z sobą, ale nie zdarza się to zbyt często. Myślę, że z przedstawieniami jest tak, jak ze spotkanymi ludźmi – z jednymi idziesz w dalszą drogę, innych mijasz, jeszcze inni męczą cię swoją obecnością. Czasem mam kłopot z wytrzymaniem na widowni siedząc w środku rzędu, wolę usiąść bliżej drzwi, mam możliwość wyjścia.”

Anna Augustynowicz (1959)

Źródło: W łupinie orzecha, „Kurier Szczeciński” nr 23, 3 lutego 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/110550.html

O przyjemności , O strachu , O emocjach , O myślach

„Bywa, że występy na estradzie są znacznie trudniejsze. Ale ten rodzaj sztuki jest w hierarchii niżej, bo powszechnie się uważa, że nie wymaga szczególnych umiejętności. Nic bardziej mylnego. Wielu boi się estrady, bo trzeba stanąć oko w oko z widownią i być gotowym na natychmiastową konfrontację. Zresztą granie w (…) sitcomie Świat według Kiepskich jest także niezmiernie trudne. Tak jak w ogóle granie w komedii. O wiele łatwiej zagrać scenę tragiczną w filmie. (…) Jako jeden z pierwszych zdecydowałem się na udział w takiej produkcji, więc miałem najgorzej. Owszem, słyszałem i od kolegów, i od znajomych: „Krakowski aktor, a się nie szanuje”. Moja bardzo dobra znajoma, jak zaczęliśmy kręcić, zadzwoniła i powiedziała: „W jakim ty g… grasz!”. Zazwyczaj okazywało się jednak, że ci, którzy mnie krytykowali, oglądali pierwsze pięć minut i na tym poprzestawali. Żadne moje argumenty do nich nie docierały. Dzisiaj jest już inaczej. Świat według Kiepskich jest najdłużej utrzymującym się antenie telewizyjnej sitcomem – dziewięć lat. Ludzie się do niego przyzwyczaili.”

Andrzej Grabowski (1952) aktor polski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 22 czerwca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/osmz.htm

O ludziach , O świecie

„Doświadczenia w pracy klauna wykształciły we mnie ogromną otwartość w kontaktach z aktorami. Klauni nie mogą być uprzedzeni w stosunku do nowych doświadczeń, bać się, że to, co zaproponują okaże się niepotrzebne lub głupie. Muszą zaakceptować fakt, że widownia będzie się z nich śmiała.”

Jasmila Žbanić (1974)

Źródło: Piotr Czerkawski, Moją drogą jest kino. Rozmowa z Jasmilą Žbanić, dwutygodnik.com http://www.dwutygodnik.com/artykul/1447-moja-droga-jest-kino.html

„Współcześni aktorzy grają i prowadzą dialog tak, jakby tylko między sobą i dla siebie. Wydaje mi się, że czasem brakuje tej intencji, żeby wszystko dotarło do widza. Kiedyś – kiedy słowo było bardziej cenione – byli też i znakomici aktorzy, więc inaczej się grało. Dawniej gest był duży, wyrazisty, teraz mówi się jakby z kieszeni do kieszeni. Aktor musi pamiętać, że mówiąc do partnera scenicznego, trzeba liczyć się z widownią. Staram się tak grać, by to, co mówię dochodziło do publiczności, zwłaszcza do widowni dziecięcej. Jest ona szczególnie miła i chłonna, ale też i niecierpliwa, czasem lubią sobie w trakcie spektaklu porozmawiać.”

Irena Kwiatkowska (1912–2011) aktorka polska

Źródło: „Nasz Dziennik”, 29 stycznia 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wzyciu.htm

O czasie

„Nieodłącznym elementem teatru jest publiczność, pełni bardzo ważną rolę w spektaklu. Bez niej nie ma teatru. Teatr tworzy się dopiero w relacji sceny z widownią, w przytomności widza.”

Temida Stankiewicz-Podhorecka (1946)

Źródło: Wykład „O kondycji współczesnego teatru”, WSKSiM, Toruń 30 marca 2011.

O relacjach

„Jeżeli mam przed sobą życzliwą widownię, która reaguje, odpowiada, kiedy czuję dobry odbiór, to aż chce się grać!”

Hanna Śleszyńska (1959) polska aktorka

Źródło: Anna Czajkowska, Zwierzenia ptasiomleczkoholiczki waniliowej, „Teatr dla Was”, 29 listopada 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/32850

O czytaniu

„Chodzi o teatr, który zrywa z tradycją syntezy sztuki, wyzbywa się efektów plastycznych, świetlnych, muzycznych, rezygnuje z dominacji inscenizatora i scenografa, całą uwagę koncentrując na aktorze i jego kontakcie z widownią.”

Jerzy Grotowski (1933–1999) polski reżyser, teoretyk teatru, pedagog

Źródło: Krystyna Zbijewska, 10 minut z Jerzym Grotowskim http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=5221, „Dziennik Polski” nr 86, 13 kwietnia 1966, s.3.

„Poirot to wyjątkowy moralny 'kompas'. Gdy go oglądasz, masz wrażenie, że świat jest doskonały, że w jego obecności nic nie może ci grozić. Nawet w najbardziej dramatycznych scenach widownia czuje się z nim bezpiecznie. Możesz być absolutnie pewien, że cokolwiek uczyni, ostatecznie będzie właściwe.”

David Suchet (1946) brytyjski aktor i producent filmowy

O świecie , O wrażeniach

„Każdy teatr jest inny i ma swoją widownię. Nie da się wszystkich teatrów zmieścić w jednym worku, wyznaczyć im tych samych powinności i zadań.”

Krzysztof Orzechowski (1947) polski aktor i reżyser

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Kraków, 5 września 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wtsro.htm

„Nie znoszę napuszenia, zadęcia. Praca w kabarecie nauczyła mnie dużego dystansu do siebie. Tak samo praca na estradzie. Śmieszy mnie, gdy któryś z aktorów dramatycznych lekceważąco się o tej pracy wyraża. To niech spróbuje wyjść na scenę i rozbawić kilkutysięczną widownię! To trudna sztuka.”

Hanna Śleszyńska (1959) polska aktorka

Źródło: Barbara Staśko, Moim żywiołem jest komedia, „Żyjmy Dłużej” nr 7/2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/120452.html

O sztuce

„Istnieje bardzo sprawiedliwa i obiektywna ocena teatru komediowego, sprawiedliwsza od recenzentów. To sala. Widownia, która bawi się lub właśnie kompletnie nic jej nie śmieszy. Przygotowując sztuki „śmieszne”, mam zawsze duże obawy, z końcem prób żaden z ogranych po tysiąckroć dowcipów już nie śmieszy, nic się nie układa, napięta do granic wytrzymałości nerwów „maszyneria” teatralna w przedpremierowej gorączce zgrzyta i trzeszczy. I dopiero podczas pierwszego spektaklu ta poczwarka przeradza się, no, ma szansę przerodzić się w motyla. Współpracuję często z fachowcem od komedii Wojciechem Pokorą i on na ostatnich próbach zwykł dopominać się publiczności. Bo potrzebuje już publiczności – partnera oddziałującego z drugiej strony.”

Marcin Sławiński (1951)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Łódź, 7 listopada 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/muszas.htm

„Ten zawód to przede wszystkim bardzo uciążliwa praca. Aktor gra całym sobą, twarzą, ciałem, gestem. To wielka odpowiedzialność, bo nie można powiedzieć, że ktoś nam coś „zepsuł”. Dlatego bywają też klęski i niepowodzenia. Ale są momenty, które to wynagradzają. Zwykle przychodzą wtedy, gdy widownia siedząca naprzeciw i aktor zaczynają stanowić jedność. I to jest istota teatru.”

Janusz Gajos (1939) polski aktor

Źródło: „Dziennik Zachodni”, 23 grudnia 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/niem2.htm

O grach , Niepowodzenie

„(…) w Warszawie jest fantastyczna widownia. Sam tego doświadczyłem. Ale gdy do stolicy przyjeżdża turysta, to niekoniecznie robi to tylko i wyłącznie dla spektaklu. Najpierw zaliczy wszystko, co jest do obejrzenia, pobiega po sklepach… A wieczorem, ewentualnie, może jeszcze trochę sobie posiedzieć – czy podrzemać – w teatrze. Każde przedstawienie gra się nie raz, nie dwa, ale kilkadziesiąt lub kilkaset razy. A stałych widzów jest w Warszawie określona liczba. Z badań wynika, że do teatru regularnie chodzi zaledwie 7% mieszkańców. A cała reszta widowni to tzw. „zrzutka”. Zwykle pod hasłem: „Idziemy, bo wieczorem nie ma nic innego do roboty: albo knajpa, albo hotel….””

Henryk Talar (1945) Polski aktor

Teatr jako alternatywa.
Źródło: Henryk Talar, wywiad http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/816/Henryk-Talar.html

O grach

„Buuu – zareagowała widownia.”

Włodzimierz Szaranowicz (1949) polski dziennikarz sportowy

Źródło: cykl Wpadki komentatorów, MdM

„Chodzi mi po prostu o skupienie się na „absolutnej” czystej teatralności, na tym, co w teatrze nie jest ani naśladowaniem życia – iluzją, ani ilustrowaniem literatury – odtwórczością, ani plastyką, ani… – Słowem – jest to tropienie specyfiki teatru, tej nieokreślonej wartości, którą zdefiniowałbym jako grę w umowność. Grę – nie bez okrucieństwa, przekory, dialektyki przeciwieństw, opacznych uderzeń. Jest to w końcu gra – jak gra szulerów, a nie – jak gry salonowe. Kto jest partnerem, kto wygrywa, kto przegrywa? My sami oczywiście; my sami – to znaczy również i widzowie, bo tutaj zaciera się podział na scenę i widownię. Otóż gra w umowność doprowadzona do ekscesu, do swoich konsekwencji krańcowych, w których staje się właściwie parodią losu ludzkiego, prawdą losu jako „umowności” i losu jako „gry””

Jerzy Grotowski (1933–1999) polski reżyser, teoretyk teatru, pedagog

byłaby właśnie tą wartością poszukiwaną: „absolutem” teatralności.
Źródło: Rena Nalepa, Poszukiwania opolskie http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=10332, „Dziennik Polski” nr 7, 8/9 stycznia 1961, s.6.

O losie , O poszukiwaniu , O grach , O literaturze

„Zawód ten uprawia się dla ludzi, nie dla siebie. Jedyną rzeczą, dla której warto ten zawód uprawiać jest publiczność. Jedyny sen koszmarny, jaki miałem, był ten, że gram, a widownia składa się z samych krytyków.”

Roman Wilhelmi (1936–1991) aktor polski

Źródło: Ewa Moskalówna, Co grać? http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/118510.html, „Głos Wybrzeża” nr 185, 4 sierpnia 1984

O ludziach , O snach

„Dziś, tak jak wczoraj wieczorem i w dającej się przewidzieć przyszłości, jestem w stanie wziąć udział w każdym przedsięwzięciu, w którym mogę być katalizatorem pomiędzy pięknymi utworami, a powiększającą się widownią. Przecież większość z tych wybranych na płytę utworów była i pozostanie dla mnie ważna. One zbudowane są z nadziei i z miłości. I mimo że często ich koloryt jest mroczny, są pełne optymizmu.”

Robert Plant (1948) brytyjski muzyk rockowy, wokalista

z wywiadu dla Radiowej Trójki – Londyn, 11 czerwca 2002.
Źródło: Piotr Kaczkowski, 42 rozmowy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, ISBN 83-7337-709-3, s. 154.

O optymiźmie , O przyszłości

„I teraz wróćmy do obrazów Dudy-Gracza. Do tego, co skonstatowaliśmy wyżej, że oto ta rzeczywistość, gruzłowata i bulwiasta, tłumna i naładowana znakami najprzedziwniejszych obyczajowych konwencji, przyjmowana jest przez współczesną widownię polską, przez przypadkowych często widzów prowincjonalnych galerii sztuki jako rzeczywistość znajoma, oczywista, nie budząca zastrzeżeń pod względem prawdomówności i jej autentycznej tożsamości z doświadczeniem wynoszonym z ulic i mieszkań Katowic, Częstochowy, Warszawy czy Torunia naszych lat naszego stulecia. Że jest to rzeczywistość, której prawdziwości nie jest w stanie zakwestionować w powszechnej świadomości społecznej nie tylko dzisiejsze malarstwo, ale co ważniejsze, także ekran telewizora i kina, opis i zdjęcie z gazety czy fotograficznego albumu, a więc te środki przekazu, które z nieporównanie większą niż obrazy Dudy-Gracza natarczywością wtłaczały nam do oczu obraz inny, wizję nie tylko niepodobną temu malarstwu, ale wręcz nie dopuszczających pytań i skojarzeń, na których malarstwo Dudy-Gracza się opiera.”

Jerzy Duda-Gracz (1941–2004) polski malarz, rysownik, scenograf, pedagog, publicysta

O Jerzym Dudzie-Graczu
Źródło: Krzysztof Teodor Toeplitz, Wstęp, w: Jerzy Duda-Gracz, Wydawnictwo Arkady, Warszawa 1985, ISBN 83-213-3288-9, s. 7.

O rzeczywostości , Obraz , O malarstwie , O zdjęciach

„W teatrze, choć jest on zbudowany na iluzji, źle się oszukuje. Widownia natychmiast wyczuwa, gdy chce się ją nabrać na błyskotki.”

Łukasz Czuj (1969) polski reżyser teatralny, dramaturg, twórca autorskich zdarzeń muzycznych, projektant wystaw muzealnych.

Źródło: Małgorzata Lichecka, W teatrze źle się oszukuje. Rozmowa z Łukaszem Czujem, dyrektorem artystycznym gliwickiego teatru https://www.nowiny.gliwice.pl/w-teatrze-zle-sie-oszukuje-rozmowa-z-lukaszem-czujem-dyrektorem-artystycznym-gliwickiego-teatru, 12 marca 2019

O oszukiwaniu