Cytaty na temat sztab (33 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„W sztabie obrony Lwowa – w tym samym budynku na Pl. Bernardyńskim – coś się zmieniło! Nie mury i nie szyby w oknach, wciąż całe mimo nalotów i bombardowania artyleryjskiego. I nie ludzie, wciąż ci sami. Więc co? W powietrzu jakieś bezmierne przygnębienie. Nie ciekawi meldunku o bitwie trzydniowej o wzgórza nad Lwowem, zakończonej przed godziną pełnym sukcesem. Coś się stało, co przekracza zwyczajne triumfy lub niepowodzenia codziennego życia żołnierskiego na wojnie. Gen. Langner z pułkownikiem Rakowskim, szefem sztabu gen. Sosnkowskiego, który pozostał we Lwowie, proszą mnie do gabinetu dowódcy. (…) W nocy z 16 na 17 września Sowiety przekroczyły granicę polską. Zamiar niewiadomy.”

Stanisław Maczek (1892–1994) generał polski

o obronie Lwowa w 1939.
Źródło: Stanisław Maczek, Od podwody do czołga. Wspomnienia wojenne 1918-1945, wydawnictwo Ossolineum, Wrocław - Warszawa - Kraków 1990. s. 79–80.

Niepowodzenie , O wojnie , O ludziach , O sukcesie

To tłumaczenie czeka na recenzję. Czy to jest poprawne?

„Dzielę moich oficerów na cztery grupy. Są oficerowie mądrzy, pracowici, głupi i leniwi. Zazwyczaj dwie cechy są połączone. Niektórzy są mądrzy i pracowici - ich miejsce jest w sztabie generalnym. Kolejni są głupi i leniwi - stanowią 90 procent każdej armii i nadają się do rutynowych obowiązków. Każdy, kto jest zarówno mądry, jak i leniwy, kwalifikuje się do najwyższych obowiązków przywódczych, ponieważ posiada jasność intelektualną i opanowanie niezbędne do podejmowania trudnych decyzji. Należy wystrzegać się każdego, kto jest głupi i pracowity - nie wolno powierzać mu żadnej odpowiedzialności, ponieważ zawsze będzie powodował tylko straty.”

Kurt von Hammerstein-Equord (1878–1943)

O stracie , O decyzjach

„Zarówno w sztabie Jarosława Kaczyńskiego, rządzonym przez Joannę Kluzik-Rostkowską, jak i w obozie Donalda Tuska zapanowała pełna zgoda – „Smoleńsk gasimy”. Prawie się udało. Na sprawę opuszczono kurtynę milczenia. Podporządkowali się temu niemal wszyscy, poza kilkoma redakcjami prawicowych mediów i niemym świadkiem modlitw i cierpienia setek tysięcy ludzi – Krzyżem Pamięci.”

Tomasz Sakiewicz (1967) polski dziennikarz

Źródło: Kto obudził diabła?, „Gazeta Polska”, 19 października 2011

O ludziach , O cierpieniu

„Kochane baby, ach! te baby
człek by je łyżkami jadł – bul, bul, bul, bul…
Tęgi chłop, co lekko w ręku łamie sztaby,
względem baby jest tak, jak dziecko, całkiem słaby.
Baby, ach! te baby, czym by bez nich był ten świat…
Co tu grać, co tu kryć, spróbuj bez baby żyć,
gdy ci uda się taka sztuka, toś jest chwat.”

Ryszard Rynkowski (1951) polski piosenkarz i aktor

Źródło: „Ach, te baby”, piosenka śpiewana z Andrzejem Zauchą

O dzieciach , O świecie , O sztuce , Kochać się

„Nie jestem stworzony do siedzenia w kapciach. Popularnym sposobem odreagowania wciąż niestety jest u nas picie. Gdybym codziennie się zalewał w pubie, byłoby to akceptowane. A tak, niektórzy miłośnicy alkoholu w sztabie generalnym usiłują mnie potępić za „Nieustraszonych”, choć nikomu tu krzywdy nie robię, a doskonale się bawię.”

Roman Polko (1962) polski generał

Źródło: gazeta.pl, 22 października 2004 http://serwisy.gazeta.pl/tv/1,47855,2344732.html

O piciu

„Generał Haller Stanisław. Na dowódcę armii zdatny, nie ma kaprysów co do otoczenia i sam sobie da radę w każdym sztabie. Jako szef Sztabu Wodza Naczelnego jest bardzo dobrym i lojalnym pracownikiem.”

Józef Piłsudski (1867–1935) polski działacz niepodległościowy i polityk, premier, Naczelnik Państwa, twórca tzw. rządów sanacyjnych

Źródło: Maciej Gablankowski, Co Piłsudski naprawdę myślał o swoich generałach? http://ciekawostkihistoryczne.pl/2016/08/03/co-pilsudski-naprawde-myslal-o-swoich-generalach-ten-jeden-rekopis-mogl-zlamac-kariere-marszalka/, ciekawostkihistoryczne.pl, 3 sierpnia 2016.

O myślach , O myśleniu

„Dziś na czele prezydenckiego BBN stoi gen. Stanisław Koziej. W latach 1978–1981 w Sztabie Generalnym LWP opracowywał plany ataku wojsk Układu Warszawskiego na państwa Europy Zachodniej. W 1987 roku jako członek egzekutywy PZPR brał udział w organizowanym przez GRU kursie Sztabu Generalnego ZSRR, a jako szef BBN w III Rzeczypospolitej zaprosił specjalnie do Warszawy sekretarza Rady Bezpieczeństwa przy prezydencie Rosji generała KGB Nikołaja Patruszewa, skądinąd osobistego przyjaciela Putina. Gen. Koziej był podwładnym płk. Ryszarda Kuklińskiego, którego jako człowieka i szefa wspomina dobrze, ale nie potrafi do dziś zaakceptować jego współpracy z obcym wywiadem. Ciekawe, że ZSRR, jak i pewnie dzisiejsza Rosja, nie są według gen. Kozieja niczym „obcym” dla Polski”

Wojciech Reszczyński (1953) polski dziennikarz

Źródło: W cieniu Moskwy, „Nasza Polska”, 15 maja 2012 http://naszapolska.pl/index.php/component/content/article/42-gowne/3057-w-cieniu-moskwy

O współpracy

„Nadal jestem sobą, ale jako trener muszę się hamować… PS: Jak bardzo różni się Konstantinow-trener od Konstantinowa-zawodnika? Bycie szkoleniowcem zmienia. Zrozumiałem już, że zawodnicy to szczęściarze. (…) To pasożyty, które konsumują to, co przygotowuje cały sztab ludzi. Mogą skupić się tylko na graniu i swojej formie. Reszta jest podana na tacy.”

Płamen Konstantinow (1973) siatkarz bułgarski

Źródło: Marek Gwóźdź, Plamen Konstantinow: To pasożyty, które konsumują to, co przygotowuje cały sztab ludzi, s-w-o.pl, 11 maja 2011 http://web.archive.org/web/20130404153351/http://www.s-w-o.pl/index.php/plamen-konstantinow-to-pasozyty-ktore-konsumuja-to-co-przygotowuje-caly-sztab-ludzi/

O ludziach

„Warszawę należy uznać za centrum polskiej konspiracji, polskiego podziemia, Polski Podziemnej, czy po prostu Polski Walczącej, by użyć tych określeń, zamiast mówić o centrum polskiego ruchu oporu, który to termin niemal powszechnie jest odrzucany przez byłych żołnierzy AK. Wiemy już, że od czerwca 1940 r. w Warszawie znajdowało się dowództwo i sztab największej wojskowej organizacji konspiracyjnej, czyli ZWZ (przemianowanej w lutym 1942 r. na Armię Krajową). Miały tu swoje siedziby również dowództwa i sztaby wszystkich innych podziemnych organizacji wojskowych o zasięgu ogólnopolskim. Także kierownictwo cywilnego oporu znajdowało się w Warszawie. Tu działały władze naczelne konspiracyjnych partii i stronnictw politycznych, a także podziemnych organizacji społecznych i zawodowych, by wspomnieć choćby o Radzie Pomocy Żydom czy Tajnej Organizacji Nauczycielskiej. Warszawa była bez wątpienia centrum podziemnego ruchu wydawniczego. Jak obliczyła Stanisława Lewandowska na 1 257 tytułów prasy konspiracyjnej ze stwierdzonym miejscem wydania aż 690, a więc więcej niż połowa, ukazało się w Warszawie. Tu również wydano większość z 1 069 zwartych druków konspiracyjnych, zarejestrowanych w bibliografii Władysława Chojnackiego.”

Tomasz Szarota (1940) polski historyk i publicysta

Źródło: Powstanie warszawskie z perspektywy półwiecza, Marian Marek Drozdowski (red.), wyd. Instytut Historii PAN, Warszawa 1995, s. 13

O historii , O pomocy

„Wasza Wysokość ma ostatnią mapę kraju!
Woła Naczelnik i królowi – bęc do stóp!
– Napiera wróg, a na nią w sztabie tam czekają!
Bez niej – masakra i dla wszystkich wspólny grób!

– Ostatniej mapy nie dam kłuć chorągiewkami,
Co oznaczają wojska, których nie mam już!
Rzekł król i Polskę zwinął w rulon, a pergamin
Jak muszla schował w sobie szum Jej obu mórz.”

Jacek Kaczmarski (1957–2004) polski bard, poeta i prozaik

Źródło: Ostatnia mapa Polski, 1983

O czekaniu

„Panuje spokój. Wszystkie elementy buntownicze zaaresztowano. Parlament także został aresztowany. Poza tym sfery wojskowe i cywilne także obłożone zostały bezwzględnym aresztem, a szerokie koła ludności też siedzą. Sąd najwyższy, Sztab Generalny, Dyrekcje i Departamenty, władze publiczne i prywatne, prasa, szpitale, ochronki, wszystko siedzi. Zaaresztowano też wszystkie Ministeria, a także wszystko i w ogóle wszystko. Policja też została aresztowana. Spokój. Spokojnie. Wilgoć.”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Postać: Kanclerz
Ślub

„Obecny wizerunek Jarosława Kaczyńskiego, który jest kreowany przez jego sztab, to przebieranie wilka za babcię. (…) Dzisiaj ten wilk leży w łóżeczku. Taka mistyfikacja nie może trwać w nieskończoność. Jak się prezes Kaczyński odezwie do czerwonego kapturka, czyli opinii publicznej, to ona rozpozna cechy tego wilka. A ci którzy nie rozpoznają i nie uwierzą, podzielą los czerwonego kapturka z tej bajki.”

Tomasz Nałęcz (1949) polski polityk, historyk

Źródło: wyborcza.pl, 12 maja 2010 http://wyborcza.pl/10,82983,7875118,Agnieszka_Kublik_i_Tomasz_Nalecz__cz__II___Wilk_przebrany.html

O losie , O wilkach

„Jest coś takiego z Beatlesami, że ciężko jest podejść do ich twórczości. To wszystkim sprawia spory kłopot. Ta muzyka jest po prostu doskonała, jednocześnie prosta i skomplikowana. Muzycznie każda piosenka to wręcz majstersztyk. Już rozpracowanie tego w sferze akordów bywa naprawdę trudne. Mając świadomość tego wszystkiego, zajęcie się tą piosenką do najłatwiejszych nie należało. Tym bardziej, że zależało mi na niepowielaniu oryginału. Nie chciałam też, aby dominowała we mnie myśl, że mierzę się z czymś nietykalnym, a wręcz świętością. Ortodoksyjni fani Beatlesów i tak prawdopodobnie stwierdzą, że ta sztuka mi się nie udała. Moim zdaniem jednak wyszło mi to całkiem dobrze. Jestem zadowolona z tej wersji także dzięki pomocy Adama Sztaby, który zaaranżował instrumenty smyczkowe.”

Anna Dąbrowska (1981) piosenkarka polska

Źródło: Wywiad, 19 marca 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=64046

O sztuce , O muzyce , O myślach , O pomocy

„Określenie „powstanie” oznaczało powstanie powszechne, bo tak było w planach, które sztab Naczelnego Wodza znał i akceptował. Aby nie powodować nieporozumień używano w dowództwie AK określenia „walka o Warszawę”, gdyż była ona podejmowana w ramach operacji „Burza”. Gdy jednak ludność stolicy wzięła masowy udział w walce i nazywała ją powstaniem, dowództwo AK przyjęło dla niej nazwę „Powstanie Warszawskie” i pod tą nazwą ta walka weszła do historii.”

Tadeusz Pełczyński (1892–1985) Oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Źródło: Tadeusz Pełczyński, przedmowa [w:] Armia Krajowa w dokumentach 1939–1945, op. cit., s. XXXIII – XXXIV (33–34).

O historii , O walce

„W 2005, ja pamiętam, zdobyliśmy jego długi, żeby się wycofał. Cena była taka, że… bo mu narobił ten jego sztab długów strasznych (…). On wtedy poparł Donalda, nie? No właśnie za to, że zapłaciliśmy ich długi.”

Sławomir Nowak (1974) polski polityk

o Zbigniewie Relidze.
Źródło: Nowe taśmy „Wprost”, gazeta.pl, 23 czerwca 2014 http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114871,16200009,Nowe_tasmy__Wprost___Oto_najmocniejsze_i_najciekawsze.html#Cuk

„A swoją drogą, dlaczego ten Kuroń tak chętnie współpracuje z kobietami? Sztab poselski jest kobiecy, jego wiceministrowie – baby, dyrektor gabinetu – dyrektorka, a rzecznik – rzeczniczka. Może dlatego, że kobiety są wrażliwsze na ludzką biedę? A może po prostu lubi kobiety? Jego koledzy nie dzielą widać tego przekonania. Mało bardzo tych kobiet, zarówno w rządzie, jak i we władzach „Solidarności”!…”

Jacek Kuroń (1934–2004) polski historyk, pisarz, polityk, działacz społeczny i polityczny

Autorka: Wilhelmina Skulska, Dzień dobry! Tu biuro poselskie Jacka Kuronia!, „Przekrój”, marzec 1990.
O Jacku Kuroniu

O kobietach

„Zbyt wielkie zalety czynią często człowieka nieodpowiednim dla społeczeństwa. Nie chodzi się na targ ze sztabami złota, idzie się albo ze srebrem, albo z drobną monetą.”

Sébastien-Roch Nicolas de Chamfort (1741–1794)

Maksymy i myśli

„…w sztabie w Rzymie
Mister Anders z doradcami swymi

Dla Londynu raport układali:
Ile diabłu polskich dusz sprzedali,

Ile chce się tułać spośród nich
Za wielkobrytyjski żołd i wikt.”

Konstantin Simonow (1915–1979)

Źródło: Ballada o trzech żołnierzach http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14353, „Życie Literackie” nr 1, 6 stycznia 1952, s. 2, tłum. Wiktor Woroszylski.

O życiu , O duszy

„Walka toczyła się o rzeczy wielkie. O niepodległość, o polityczny byt narodu. Ale intuicyjnie wyczuwałem jeszcze inny jej sens. Ogromna, stalowa maszyna miała startować i zgładzić wszystko, co miękkie i łagodne, w jej twardym łoskocie zamilknąć miały wszystkie głosy, niepodobne do klekotu pancernych blach. Poza betonowymi murami państw żyli jednak ludzie, których serca wypełniała litość, nie znana rządom i sztabom. Może oni mieli najwięcej racji, może ich należało przede wszystkim ocalić.”

Jan Józef Szczepański książka Polska jesień

Źródło: Polska jesień

O ludziach , O walce , Serce , Sens

„Na polskiej scenie politycznej główną rolę grają autokreacja i propaganda. Brakuje profesjonalnego marketingu politycznego i public relations. Raz na cztery lata na tourne przybywa marketing wyborczy. Wtedy politycy wyciągają walizki z niezbędnymi kostiumami i ubierają je nie bacząc, że stały się przyciasne, zalatują naftaliną, a dziennikarskie mole wyżarły w nich dziury. Pozwala to na sformułowanie Reguły Budzika Wyborczego – jeśli czas kadencji mierzyć na tarczy zegarowej, licząc każdy rok za kwadrans, kandydaci do parlamentu rozpoczynają swoje kampanie „za pięć dwunasta”. Cztery miesiące przed wyborami zaczynają tworzyć się sztaby i rozpoczyna walka o miejsca na listach. Pragnący reelekcji przypominają sobie o swoich elektoratach, a wyrzutki partyjne szukają ideowej bliskości z programami innych formacji, co nie jest trudne. Łączy je przecież myśl przewodnia: „Wyjść z ludu, by do niego więcej nie wrócić”…”

Wiesław Gałązka (1953)

Źródło: Political Fiction & Muppet Show, Piar. pl nr 4 (lipiec-sierpień 2005)

O ludziach , O myślach , O czasie , O walce

„Obóz, jak się zorientowałem. Obejmował teren około półtora kilometra kwadratowego płaskiego terenu. Otoczony był solidnym ogrodzeniem z drutu kolczastego, rozpiętego kilkoma rzędami pomiędzy drewnianymi słupami. Ogrodzenie miało ponad dwa i pół metra wysokości. Po zewnętrznej stronie przechadzały się patrole w odstępach około pięćdziesięciometrowych. Po stronie wewnętrznej strażnicy z bronią stali co jakieś piętnaście metrów. Za drutami stało kilkanaście baraków. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniał gęsty, falujący tłum. Więźniowie tłoczyli się, przekrzykiwali. Z kolei strażnicy starali się utrzymywać ich we względnym porządku…
… Po lewej stronie od bramy, o jakieś sto metrów za ogrodzeniem, był tor kolejowy, a właściwie rodzaj rampy. Prowadził od niej do ogrodzenia chodnik zbity z desek. Na torowisku stał pociąg złożony z około trzydziestu wagonów towarowych. Były brudne i zakurzone…
… Mijaliśmy akurat jakiegoś starca. Siedział na ziemi nagi i rytmicznie kiwał się do przodu i tyłu. Jego oczy błyszczały i nieustannie mrugał powiekami. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Obok leżało dziecko w łachmanach. Miało drgawki. Z przerażeniem spoglądało dookoła.
Tłum pulsował jakimś obłędnym rytmem. Wrzeszczeli, machali rękami, kłócili się i przeklinali. Zapewne wiedzieli, że niedługo odjadą w nieznane, a strach, głód i pragnienie potęgowały poczucie niepewności i zwierzęcego zagrożenia. Ludzie ci zostali wcześniej ograbieni z całego skromnego dobytku, jaki im pozwolono zabrać w tę podróż. Było to pięć kilogramów bagażu. Były to zwykle jakieś najpotrzebniejsze w drodze przedmioty. Poduszka, jakieś okrycie, trochę jedzenia, butelka z wodą. Czasem kosztowności czy pieniądze. Docierała tu przeważnie ludność gett, która nie miała już nic…
Pobyt w obozie nie trwał długo. Zazwyczaj nie dłużej niż cztery dni. Potem pakowano ich w wagony na śmierć. Przez czas pobytu w obozie prawie nie otrzymywali jedzenia. Zdani byli na własne zapasy.
Baraki obozowe mogły pomieścić mniej więcej połowę więźniów. Drugie tyle pozostawało na dworze. Powietrze wypełniał odór ludzkich odchodów, potu, brudu i zgnilizny…
… Oficer SS, odpowiadający zapewne za załadunek, stanął przed tłumem Żydów. Nogi rozstawił szeroko.
– Ruhe! Ruhe! Spokój! – wrzasnął. – Wszyscy Żydzi mają wejść do wagonów. Pojedziecie tam, gdzie jest dla was praca. Ma być porządek. Nie wolno się pchać ani opóźniać załadunku. Kto będzie wywoływał panikę albo stawiał opór, zostanie zastrzelony.
Przerwał i wbił wzrok w masę ludzką przed sobą. Spokojnie zaczął otwierać kaburę pistoletu. Wyjął broń. Pierwsze szeregi Żydów zaczęły się cofać. Niemiec zaśmiał się i oddał trzy strzały w tłum. W grobowej ciszy rozległ się przeszywający krzyk. Spokojnie schował pistolet.
– A teraz do wagonów! Raus! – wrzasnął.
Tłum zamarł. Z tyłu rozległy się strzały. Ludzie ławą ruszyli do przodu, krzycząc przeraźliwie. Zbliżali się do drewnianego pomostu. Ludzki strumień był jednak zbyt szeroki, aby się w nim pomieścić. Esesmani otworzyli ogień. Pędzący zaczęli padać. Rozległ się głuchy tupot nóg po deskach rampy. Teraz zaczęli strzelać strażnicy stojący przy wagonach. Tłum przyhamował.
– Ordnung! Ordnung! – wrzeszczał esesman.
Pierwsi Żydzi wpadli do wagonu. Niemcy przy drzwiach odliczali ich. Po liczbie „sto czterdzieści” esesman zawył „Halt!” i dwukrotnie strzelił. Przystanęli. Pociąg powoli szarpnął i nowy wagon wtoczył się na wysokość pomostu. Zaczęli go wypełniać nowi więźniowie.
Wedle wojskowych regulaminów wagon towarowy przeznaczony był na osiem koni lub czterdziestu żołnierzy w transporcie. Upychając ludzi na siłę i bez jakiegokolwiek bagażu, można było pomieścić w wagonie sto osób. Niemcy wydali rozkaz pakowania po stu trzydziestu, ale jeszcze dopychali dodatkową dziesiątkę. Gdy drzwi nie dały się zamknąć, tłukli na oślep kolbami, strzelali do środka wagonu, wrzeszczeli na nieszczęsnych Żydów. Ci, aby zrobić miejsce dla nowych, wspinali się na ramiona i głowy już znajdujących się wewnątrz. Z głębi wagonu dochodził jakiś potępieńczy ryk i wycie.
Gdy upchnięto już sto czterdzieści osób, strażnicy przystąpili do zamykania drzwi. Były ciężkie, wykonane z drewna obitego żelazem. Miażdżyły wystające na zewnątrz kończyny wśród wrzasków bólu. Po zasunięciu drzwi zabezpieczano je żelazną sztabą i ryglowano.
Przed załadunkiem na podłogę wagonów sypano warstwę niegaszonego wapna. Oficjalnie był to zabieg higieniczny. Chodziło o nie rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych. W praktyce wapno gwałtownie absorbowało wilgoć z powietrza. Spadała zawartość tlenu i ludzie zaczynali się dusić. Równocześnie wapno w kontakcie z ludzkimi odchodami wydzielało trujące substancje, między innymi chlor. Ten zaś dusił stłoczonych więźniów. Niemcy osiągali podwójny cel. Choroby zakaźne istotnie się nie rozprzestrzeniały, a wagon można było łatwiej po transporcie wymyć. Po drugie, transportu tego nie przeżywało wielu „podróżnych”. A o to przecież chodziło.
Czasami od polskich kolejarzy docierały informacje, że takie wagony z Żydami stały na bocznicach po kilka dni. Po otwarciu znajdowano w nich same trupy…
… Na obozowym placu pozostali zabici i konający. Strażnicy przechadzali się wolnym krokiem i dobijali ich strzałami w głowę. Wkrótce zapanowała cisza…”

Jan Karski (1914–2000) prawnik, dyplomata, wykładowca akademicki, polski kurier czasów II wojny światowej

Karski dostał się w przebraniu strażnika do obozu tranzytowego dla Żydów w Izbicy, który był „ostatnim etapem” przez obozem zagłady w Bełżcu.
Tajne państwo: opowieść o polskim Podziemiu

Koń , O miłości , O śmierci , O pieniądzach

„Ale już sama rozmowa między dziennikarzami na temat ewentualnych pytań (zorientowaliśmy się na parę minut przed wejściem na antenę, że nikt z nas nie będzie pytał o reformę służby zdrowia, a przez cały dzień sztaby powtarzały, że kandydaci chcą o tym rozmawiać) nie wydaje mi się czymś potwornym. Ot, był to raczej zwyczajny small talk, w którym nikt nikomu niczego nie zdradził.”

Katarzyna Kolenda-Zaleska (1963) dziennikarka polska

o debacie podczas wyborów prezydenckich w 2010
Źródło: gazeta.pl, 6 lipca 2010 http://wyborcza.pl/1,76842,8105733,Debata__czyli_small_talk.html#ixzz0weoKgqMB

Pytanie

„Jedni mają powody do radości inni do smutku, ale tu w sztabie Jarosława Kaczyńskiego wynik jest przyjmowany z optymizmem i perspektywą na przyszłość. To dobra wróżba dla szerokiego obozu polskiej prawicy.”

Artur Zawisza (1969) polski działacz polityczny, filozof

o wyniku Jarosława Kaczyńskiego w wyborach prezydenckich w 2010.
Źródło: „Wynik Kaczyńskiego to dobra wróżba dla prawicy”, wp.pl, 4 lipca 2010 http://wiadomosci.wp.pl/kat,90354,title,Wynik-Kaczynskiego-to-dobra-wrozba-dla-prawicy,wid,12442180,wiadomosc_video.html

O optymiźmie , O przyszłości

„Tęgi chłop, co lekką ręką łamie sztaby, względem baby jest, tak jak dziecko, całkiem słaby.”

Jerzy Nel (1902–1956)

O dzieciach

„Do spraw ważnych, a nawet – najważniejszych należy, kto ile i komu ukradł, czy się podzielił z kim trzeba, czy nie, no i – gdzie schował szmal. Nad tym pracują całe sztaby ludzi, zorganizowanych w tajne policje, które mają walczyć z korupcją. Zwróćmy uwagę na to subtelne sprecyzowanie zadań. Wszystkie te policje mają tylko z korupcją „walczyć”, ale tak, by jej, broń Boże, nie zlikwidować. Bo gdyby miały ją zlikwidować, to sprawowanie władzy publicznej straciłoby wszelki urok i kandydatów na posłów trzeba by pozyskiwać z łapanki.”

Stanisław Michalkiewicz (1947) polski pisarz i publicysta

Źródło: Sprawy błahe i ważne, Radio Maryja, 19 marca 2009, za: www.michalkiewicz.pl

O Bogu , O ludziach

„W Warszawie łapali się za głowy, jak to możliwe, że kobieta może mieć w ogóle dostęp do tak ważnych dokumentów. Polski sztab generalny uważa, że w szafach umieszcza się specjalnie fałszowane materiały. Próbowałem odeprzeć jego wątpliwości i nadmieniłem, że wszystko, co dotychczas dostarczyła pani von Natzmer, było prawdziwe. Wobec tego Plan A też musi być prawdziwy.”

Jerzy Sosnowski (1896–1942)

relacja z grudnia 1932.
Źródło: Janusz Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999.

O kobietach , O relacjach

„Przełamanie [frontu], które i tak jest poza naszymi możliwościami, nie jest konieczne. W zasięgu naszych możliwości są cele, których utrzymanie zmusi francuski Sztab Generalny do rzucenia walki wszystkich żołnierzy. Jeżeli tak zadecydują, to francuskie siły zostaną wykrwawione na śmierć.”

Erich von Falkenhayn (1861–1922) wojskowy niemiecki

z listu do cesarza Wilhelma II Hohenzollerna z lutego 1916.
Źródło: Bogusław Wołoszański, Wojna, miłość, zdrada, Wydawnictwo Wołoszański, Warszawa, ISBN 9788389344830, s. 24.

O miłości , O śmierci , O wojnie , O zdradzie

„W sztabie AK poza jednym oficerem, pułkownikiem Bokszczaninem, wszyscy byli za powstaniem. Podobnie w KRM i RJN ludzie, reprezentujący różne kierunki polityczne i różne doświadczenia życiowe, w tej właśnie sprawie byli ze sobą zgodni. A nie byli to ludzie młodzi i niedoświadczeni. Pużak i Jankowski przekroczyli już sześćdziesiątkę, inni oscylowali koło pięćdziesiątki. Wychowani byli w twardej szkole życia, większość z nich przeżyła niejedną klęskę, od klęski rewolucji 1905 r., po klęskę wrześniową 1939 r. A jednak zaakceptowali to powstanie, w którym narażali bezpośrednio własne życie i życie swych rodzin. Czy była to naprawdę beztroska i zaślepienie, czy też raczej bardzo trudna, ale ich zdaniem konieczna decyzja, podejmowana w poczuciu dramatyzmu powstałej sytuacji?”

Tomasz Strzembosz (1930–2004) polski historyk

Refleksje o Polsce i Podziemiu 1939–1945
Źródło: s. 113–114

O życiu , O ludziach , O decyzjach

„Na śmierć Hieronima Dekutowskiego i jego współpracowników pracował cały sztab przestępców i zbrodniarzy: śledczy, sędziowie, prokuratorzy. Niestety wielu z nich leży na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.”

Tadeusz Płużański (ur. 1971) (1971) polski historyk, dziennikarz i publicysta

o Hieronimie Dekutowskim, ps. „Zapora”
Źródło: W Warszawie obchody 70. rocznicy śmierci mjr. Hieronima Dekutowskiego „Zapory” https://dzieje.pl/aktualnosci/w-warszawie-obchody-70-rocznicy-smierci-mjr-hieronima-dekutowskiego-zapory, dzieje.pl, 10 marca 2019.

O śmierci

„W chwili, gdy grozić będzie bezpośrednie okupowanie Warszawy przez Sowiety, dowództwo i sztab podzielić na dwa rzuty. Jeden z nich pozostaje w Warszawie, gdzie nie ujawniając się, wspólnie z rzutem politycznym, pozostawionym ewentualnie przez Delegata Rządu, kieruje oporem przeciwko sowieckiej polityce faktów dokonanych. Ujawnienie się nie ma sensu wobec utworzenia tzw. Komitetu Wyzwolenia Narodowego i perspektywy aresztowania ujawnionych władz przez Sowiety. Drugi rzut dowodzenia AK wycofuje się w ogólnym kierunku południowo-zachodnim do kolejnych punktów umożliwiających nadal kierowanie walką całości. Ten sposób postępowania obowiązuje również w wypadku, gdyby udało się opanować Warszawę przed wkroczeniem wojsk sowieckich.”

Kazimierz Sosnkowski (1885–1969) generał polski, minister

depesza do gen. Stanisława Kopańskiego w Londynie z instrukcją przekazania depeszy do Polski, 25 lipca 1944.
Źródło: Tadeusz Komorowski, Armia podziemna, wyd. Bellona, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2009, s. 257.

Sens , O walce

„W zmienionych warunkach nowej okupacji działalność naszą nastawić musimy na odbudowę niepodległości i ochronę ludności przed zagładą. W tym celu i w tym duchu wykorzystać musimy wszystkie możliwości działania legalnego, starając się opanować wszystkie dziedziny życia Tymczasowego Rządu Lubelskiego (…) AK zostaje rozwiązana. Dowódcy nie ujawniają się. Żołnierzy zwolnić z przysięgi, wypłacić dwumiesięczne pobory i zamelinować. (…) Zachować małe dobrze zakonspirowane sztaby i całą sieć radio. Utrzymać łączność ze mną i działajcie w porozumieniu z aparatem Delegata Rządu.”

Leopold Okulicki (1898–1946) generał polski

w tajnym rozkazie do kadry dowódczej Armii Krajowej, 19 stycznia 1945.
Źródło: Ostatnie rozkazy „Niedźwiadka” https://niezalezna.pl/255257-ostatnie-rozkazy-niedzwiadka, niezalezna.pl, 19 stycznia 2019.

O zachowaniu

„Niewiadomski, człowiek niezrównoważony, był nie tylko sympatykiem obozu narodowego, ale i byłym urzędnikiem oddziału II Sztabu Generalnego i był podatny na podszepty też i z tamtej strony. Jest już wiadomo, że w kołach oficerskich, piłsudczykowskich w Sztabie wiedziano na kilka godzin przed zamachem, że Narutowicz będzie zabity.”

Jędrzej Giertych (1903–1992) harcerz, polityk, dyplomata, dziennikarz, pisarz, publicysta, historyk, prawnik

Źródło: Polski obóz narodowy, Wrocław 1996, s. 28.

„Dopiero 18 stycznia dojechaliśmy na miejsce, bo długo nas trzymali na postojach. O godzinie 5 lub 6 rano nas odryglowali. To był straszny hałas, który kojarzył mi się z zamknięciem bramy Pawiaka – odryglowanie, a potem odsunięcie tych sztab. Zrobił się niesłychany harmider, wrzask Niemców, szczekanie psów, krzyki mężczyzn, nawoływania kobiet. (…) Był to barak, potem okazało się, że widzimy przez okno (które nie miało szyb) wielki teren, przesuwające się światło i jakieś postaci. Zanim rzuciłyśmy się by zająć miejsce musiałyśmy znaleźć nasze przyjaciółki z Pawiaka, więc zaczynałyśmy się nawoływać. To nasze nawoływanie, przepychanie się w kierunku wolnego miejsca było jednocześnie bardzo przykre, bo tego nie było nigdy w żadnej celi na Pawiaku, w celach panowała na ogół cisza już wieczorem. A tu było coś dziwnego, my wszystkie poddałyśmy się temu szaleństwu. Ja wybiegłam z Alą Dańską na poszukiwanie sienników. Zobaczyłyśmy puste baraki i wbiegłyśmy do nich. Tam miałam pierwszą sprzeczkę, nawymyślałam kobiecie, która chciała mi wyrwać siennik. Był to nieprzyjemny moment, ale triumfalnie z Alą wyniosłyśmy ten siennik, na którym cała nasza szóstka kładła potem głowy. Rano zobaczyłyśmy, że tylko na kawałku podłogi są położone deski. W oknie, przy którym spałyśmy, nie było szyb. Włosy Uli Biderman dosłownie przymarzły, bo w nocy było dwadzieścia kilka stopni mrozu, tuliłyśmy się jedna do drugiej.”

Danuta Brzosko-Mędryk (1921–2015)

o uwięzieniu w obozie niemieckim KL Majdanek.
Źródło: Przyjaźń, która dawała moc. Pamięci Danuty Brzosko-Mędryk (1921-2015) http://www.ravensbruck.pl/pl/ciekawostki/danuta-brzosko-medryk, ravensbruck.pl

O szaleństwie , O świetle , O ciszy , O kobietach