Cytaty na temat nieznane (227 cytatów, strona 3)

„Tyle wiemy o sobie,
ile nas sprawdzono.
Mówię to wam
ze swego nieznanego serca.”

Wisława Szymborska (1923–2012) polska poetka, noblistka

Tom Wołanie do Yeti (1957)
Źródło: Minuta ciszy po Ludwice Wawrzyńskiej

Serce

„Jak nazwać miłość,
gdy brak mi słów,
jak mam ją przyjąć,
gdy wróci znów
w dniu nienazwanym jeszcze nam nieznanym.”

Jerzy Miller (poeta) (1923–2007) polski poeta

Źródło: Jak nazwać miłość

O miłości

„Nie oznacza, że każdy Emisariusz jest komandosem. Nie, niezupełnie, ale właściwie, kim jest żołnierz? Ile ze szkolenia sił specjalnych odciska się na ciele, a ile w umyśle? I co się stanie, jeśli się je rozdzieli?
Żeby użyć frazesu – kosmos jest wielki. Najbliższy z Zamieszkałych Światów znajduje się pięćdziesiąt lat świetlnych od Ziemi. Najdalszy – cztery razy dalej, a niektóre z transportowców kolonizacyjnych wciąż jeszcze lecą. Jeśli jakiś maniak zacznie potrząsać ładunkami taktycznymi albo innymi zabawkami zagrażającymi biosferze, to co wtedy? Informację można przesyłać przez strunową transmisję nadprzestrzenną tak blisko natychmiastowości, że naukowcy wciąż spierają się o terminologię, ale to, by zacytować Quellcristę Falconer, nie przenosi żadnych cholernych dywizji. Nawet gdyby wystrzelić transportowiec z wojskiem, gdy tylko zacznie się bałagan, oddziały ekspedycyjne doleciałyby na miejsce akurat na czas, by pobawić się z wnukami zwycięzców.
To nie jest metoda na rządzenie Protektoratem.
Dobra, można zdigitalizować i przesłać umysły solidnej grupy bojowej. Dawno już minęły czasy, gdy w wojnie decydowała liczebność, a większość zwycięstw ostatniej połowy tysiąclecia została osiągnięta przez małe, ruchliwe siły partyzanckie. Można nawet przelać p. m. c. żołnierzy wprost w powłoki z uwarunkowaniem bojowym, podrasowanym systemem nerwowym i ciałami napakowanymi hormonami. I co dalej?
Znajdą się w ciałach, których nie znają, w nieznanym świecie, walcząc z bandą nieznajomych przeciwko innym obcym za sprawę, o której prawdopodobnie nigdy nawet nie słyszeli, a już z pewnością nie rozumieją. Klimat jest inny, tak samo jak język, kultura, zwierzęta, roślinność i atmosfera. Szlag, nawet grawitacja się różni. O niczym nie mają pojęcia, a nawet jeśli przetransferuje się ich z zaimplantowaną wiedzą o lokalnych warunkach, dostaną potężną dawkę informacji, które powinni zasymilować, kiedy najprawdopodobniej już kilka godzin po upowłokowieniu będą musieli walczyć na śmierć i życie.
I tu właśnie wkracza Korpus Emisariuszy.
Wspomaganie neurochemiczne, interfejsy elektroniczne, mechanika – to wszystko jest fizyczne. Większość nawet nie dotyka samego umysłu, a to właśnie umysł zostaje przesłany. Stąd wziął się Korpus. Zaczęli od technik psychoduchowych od tysiącleci rozwijanych na Ziemi przez kultury orientalne i wydestylowali je w system szkoleniowy tak złożony, że jego absolwenci na większości planet mają prawny zakaz sprawowania jakichkolwiek stanowisk wojskowych lub politycznych.
Nie żołnierze. Niezupełnie.”

Richard Morgan książka Modyfikowany węgiel

Modyfikowany węgiel (2002)
Źródło: s. 44–45

O życiu , O śmierci , O wojnie , O świecie

„Sadzenie kwiatów to jak otwieranie nieznanej książki, ponieważ w jednej i drugiej sytuacji rozpoczyna się coś nowego. A ogród jest całą biblioteką.”

Nora Roberts (1950)

Źródło: Błękitna dalia, tłum. Katarzyna Kasterka

O książkach

„Jeszcze do niedawna ojciec unikał rozmów związanych z jego przeżyciami w czasie wojny. Mimo to towarzyszyły mi one od dziecka: z tej książki, którą znalazłem w domowej bibliotece w wieku 12 lat, dowiedziałem się, dlaczego nie mam dziadków ze strony ojca i dlaczego u nas w domu nigdy się o tym nie wspominało. Wówczas pamiętnik ten pomógł mi w poznaniu nieznanej części naszej rodzinnej historii… I nadal nie mówiliśmy na ten temat. Może właśnie dlatego uszło mojej uwadze, że przeżycia ojca mogą dziś kogoś jeszcze zainteresować. O sensie wydania tej książki przekonał mnie mój przyjaciel, wielki niemiecki poeta Wolf Biermann, który uświadomił mi jej niezwykłą wartość dokumentalną.”

Andrzej Szpilman (1956) polski kompozytor, producent muzyczny i lekarz stomatolog

Źródło: Wstęp (marzec 2003) w: Władysław Szpilman, Pianista. Warszawskie wspomnienia 1939–1945, Wydawnictwo Znak, Kraków 2002, ISBN 8370069541, s. 5.

O wojnie , O dzieciach , O książkach , O domu

„Nauka, nie mogąc wytłumaczyć nieznanego, pozostawia w sercu naszego pokolenia czczość i próżnię.”

Antoni Lange (1862–1929) polski poeta, dramatopisarz i powieściopisarz okresu Młodej Polski, także poliglota i tłumacz

Cytaty z eseistyki

O nauce , Serce

„Czy panie mają dzieci? – spytała Gloria, kiedy drzwi się za nimi zamknęły.
– Obie mamy dorosłe córki – odrzekła pani Higby.
– A wiedzą panie, gdzie one są dziś wieczór i co robią?
Żadna z kobiet nie odezwała się słowem.
– Może ja to paniom w przybliżeniu opiszę – powiedziała Gloria. – Kiedy wy dwie, szlachetne osoby, spełniacie obowiązek wobec nieznanych wam ludzi, wasze córki spędzają zapewne czas w mieszkaniach jakichś facetów, rozebrane i podpite.
Pani Higby i pani Witcher w tej samej chwili odebrało mowę.
– Tak się zazwyczaj dzieje z córkami reformatorek – mówiła Gloria. – Prędzej czy później każda się z kimś prześpi, a na ogół nie wie nawet tyle, żeby jej ten facet nie zrobił bachora. Wyganiacie je z domu tymi swoimi cholernymi kazaniami o czystości i skromności, a za bardzo jesteście zajęte wtykaniem nosa w cudze sprawy, żeby je uświadomić…”

Horace McCoy książka Czyż nie dobija się koni?

Czyż nie dobija się koni?

O kobietach , O dzieciach , O ludziach , O facetach

„Podobnie jak nie pragnie się tego, czego się nie zna, tak nie można też naprawdę uznać czegoś, co jest nieznane i nie zostało ani pojęte ani poznane przez zmysł wewnętrzny. Naprzód trzeba poznać czyli ująć myślą, czym jest i co oznacza jakieś powiedzenie, a dopiero potem można uznać je za prawdę.”

Andrzej Wiszowaty (1608–1678) polski filozof protestancki

O religii zgodnej z rozumem, czyli traktat o posługiwaniu się sądem rozumu także w sporach teologicznych i religijnych

O myślach , O myśleniu

„Na wspomnienie o Traklu Amalfitano, prowadząc swój wykład niemal automatycznie, pomyślał o aptece nieopodal jego mieszkania w Barcelonie, do której zwykle chodził, kiedy potrzebował lekarstwa dla Rosy. Pracował w niej farmacueta wyglądający na nastolatka, nadzwyczaj chudy i w wielkich okularach, który nocami, kiedy apteka pełniła dyżur, zawsze czytał książkę. Pewnej nocy Amalfitano zapytał go, czuł bowiem, że powinien coś powiedzieć, podczas gdy farmaceuta szukał leków na półkach, jakie książki lubi i jaką książkę czyta w tej chwili. Farmaceuta odpowiedział mu, nawet się nie odwracając, że podobały mu się książki typu "Przemiana", "Bartleby", "Proste serce", "Opowieść wigilijna". A potem powiedział, że czyta teraz "Śniadanie u Tiffany'ego", Capotego. Pomijając "Proste serce" i "Opowieść wigilijną", które, jak powszechnie wiadomo, są opowiadaniami, a nie książkami, intrygujące było owo upodobanie młodego farmaceuty - który być może w swoim poprzednim życiu był Traklem, a być może w tym życiu miał napisać wiersze smutniejsze jeszcze niż te, które wyszły spod pióra jego dalekiego austriackiego kolegi - przedkładającego, ponad wszelką wątpliwość, dzieła mniejsze nad dzieła większe. Wybierał "Przemianę" zamiast "Procesu", wybierał "Bartleby'ego" zamiast "Moby Dicka", wybierał "Proste serce" zamiast "Bouvarda i Pecucheta", "Opowieść wigilijną" zamiast "Opowieści o dwóch miastach" albo "Klubu Pickwicka". Jakiż to smutny paradoks, pomyślał Amalfitano. Już nawet oświeceni farmaceuci nie mają odwagi siegnąć po wielkie dzieła, niedoskonałe, gwałtowne, te, które otwierają drogę w nieznane. Wybierają doskonałe wprawki wielkich mistrzów. Albo, by powiedzieć innymi słowy to samo: chcą widzieć wielkich mistrzów podczas szermierczych sesji treningowych, ale nie obchodzą ich prawdziwe batalie, gdzie wielcy mistrzowie walczą z czymś, z tym czymś, co przeraża nas wszystkich, czymś, co nas paraliżuje i bierze za rogi, i jest krew, i śmiertelne rany, i smród.”

Roberto Bolaño (1953–2003) chilijski pisarz

O nocy , Serce , O wspomnieniach , O książkach

„Izolacja przykroiła mnie na swój obraz i podobieństwo. Obecność drugiej osoby - jakiejkolwiek osoby - opóźnia natychmiast mój proces myślenia i podczas gdy normalnego człowieka kontakt z innymi pobudza do rozmowy i wyrażenia czegoś, na mnie ten kontakt działa paraliżująco, jeśli tak można rzec. Będąc sam, jestem zdolny wymyślić różne dowcipne powiedzenia, odpowiedzieć szybko na to, czego nikt nie powiedział, błysnąć inteligentną towarzyskością wobec nikogo. Ale to wszystko znika, gdy znajdę się w czyjejś obecności: znika inteligencja, nie potrafię mówić i po jakichś piętnastu minutach odczuwam jedynie senność. Tylko moi wyimaginowani i widmowi przyjaciele, tylko moje rozmowy prowadzone z nimi w marzeniach są dla mnie realne i znaczące, pobudzają mój umysł, który odbija się w nich niczym w lustrze.
Ciąży mi zresztą wszelka myśl o zmuszaniu się do kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad z przyjacielem budzi we mnie trudny do określenia niepokój. Myśl o jakimś obowiązku towarzyskim - pójściu na pogrzeb, rozmowie z kimś na jakiś temat w biurze, udaniu się na dworzec po kogoś, znanego czy nieznanego - sama ta myśl już mi zakłóca dzień, a niekiedy nawet w przeddzień już się trapię, źle śpię, gdy tymczasem samo zdarzenie nie ma żadnego znaczenia i nie usprawiedliwia niczego. I to zawsze się powtarza, nigdy nie mogę się tego oduczyć.
"Moje obyczaje skłaniają mnie ku samotności, a nie ku ludziom": nie wiem, czy to Rousseau, czy Senancour powiedział. Ale był to ktoś w moim rodzaju, choć chyba nie mogę powiedzieć, że z mojej rasy.”

Fernando Pessoa książka Księga niepokoju

The Book of Disquiet

O inteligencji , O myślach , O myśleniu , O samotności

„Tam między gałązkami coś tkwiło — coś sterczało odrębnego i obcego, choć niewyraźnego… i temu przyglądał się też mój kompan.
— Wróbel.
— Acha.
Był to wróbel. Wróbel wisiał na drucie. Powieszony. Z przechylonym łebkiem i rozwartym dzióbkiem. Wisiał na kawałku cienkiego drutu, zahaczonego o gałąź.
Szczególne. Powieszony ptak. Powieszony wróbel. Ta ekscentryczność krzyczała tutaj wielkim głosem i wskazywała na rękę ludzką, która wdarła się w gąszcz — ale kto? Kto powiesił, po co, jaki mógł być powód?… myślałem w gmatwaninie, w tym rozrośnięciu obfitującym w milion kombinacji, a trzęsąca jazda koleją, noc hucząca pociągiem, niewyspanie, powietrze, słońce, marsz tutaj z tym Fuksem i Jasia, matka, chryja z listem, moje „zamrażanie” starego, Roman, zresztą i kłopoty Fuksa z szefem w biurze (o których opowiadał), koleiny, grudy, obcasy, nogawki, kamyczki, liście, wszystko w ogóle przypadło naraz do tego wróbla, jak tłum na kolanach, a on zakrólował, ekscentryk… i królował w
tym zakątku.
— Kto by go mógł powiesić?
— Jakiś dzieciak.
— Nie. Za wysoko.
— Chodźmy.
Ale nie ruszał się. Wróbel wisiał. Ziemia była goła, ale miejscami nachodziła ją trawa krótka, rzadka, walało się tu sporo rzeczy, kawałek zgiętej blachy, patyk, drugi patyk,
tektura podarta, patyczek, był też żuk, mrówka, druga mrówka, robak nieznany, szczapa i tak dalej i dalej, aż ku zaroślom u korzeni krzaków — on przyglądał się temu, podobnie jak ja.
— Chodźmy. Ale jeszcze stał, patrzył, wróbel wisiał, ja stałem, patrzyłem. —
Chodźmy. — Chodźmy. Nie ruszaliśmy się jednak, może dlatego, że już za długo tu
staliśmy i upłynął moment stosowny do odejścia… a teraz to stawało się już cięższe, bardziej nieporęczne… my z tym wróblem, powieszonym w krzakach… i zamajaczyło mi się coś w rodzaju naruszenia proporcji, czy nietaktu, niestosowności z naszej strony…
byłem śpiący.
— No, w drogę! — powiedziałem i odeszliśmy… pozostawiając w krzakach wróbla, samego.”

Witold Gombrowicz książka Kosmos

Cosmos

O nocy , O matce , O myślach , O odejściu

„Początkowo rodzice, ani uczniowie nie składali zameldowań o zaistniałych przestępstwach, a sprawcy pozostawali nieznani. Terenem działania git-ludzi były szkoły, ich otoczenie, osiedla mieszkaniowe oraz miejsca spotkań młodzieży, zwłaszcza w dużych miastach.”

Jerzy Wojciech Wójcik (1937)

Od hippisów do satanistów (1992)
Źródło: s. 48

O rodzicach , O ludziach , O młodzieży

„Nie ma nic złego w planowaniu, posiadaniu ambicji. Wyznaczamy sobie cele związane z nowym albumem, na przykład chcielibyśmy sprzedać określoną liczbę egzemplarzy, koncertować przez tyle a tyle czasu w takich a takich krajach. Ale jeśli chodzi o ambicje artystyczne, dokąd dalej chcielibyśmy pójść – nie mamy żadnych planów. To podróż w nieznane. Naturalnie mamy ambicje i cele komercyjne, lecz nie myślimy o tym, jak się rozwiniemy jako ludzie, jak zmienią się nasze osobowości i muzyka.”

Steven Wilson (1967) brytyjski muzyk rockowy (Porcupine Tree)

z wywiadu dla Radiowej Trójki – 17 maja 2000.
Źródło: Piotr Kaczkowski, 42 rozmowy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, ISBN 83-7337-709-3, s. 179.

O myślach , O myśleniu , O ludziach , O czasie

„Ostatni raz, gdy liczyłem covery moich utworów, wyszło mi jakoś 100. Od zupełnie nieznanych zespołów po takie tuzy, jak Nine Inch Nails czy Foo Fighters. Słyszałem parę niesamowitych wersji moich własnych piosenek, wiele z nich było lepszych niż oryginał. Mój ulubiony to cover utworu Metal w wykonaniu Nine Inch Nails.”

Gary Numan (1958)

Źródło: Dominik Dwornicki, Ludzie tacy jak ja muszą ciągle coś udowadniać https://kvlt.pl/wywiady/gary-numan-ludzie-tacy-jak-ja-musza-ciagle-cos-udowadniac/, tłum. Marcel Szczepanik, kvlt.pl, 9 lutego 2019

„Zrobił dla Polski rzeczy wielkie. I to także dzięki niemu, dzięki jego pracy, jego programowi, przekonaniom, które niestrudzenie starał się wcielać w życie, realizować swoją wizję wolnej Polski – ta Polska jest dzisiaj coraz silniejsza, coraz bezpieczniejsza. Bo my dzisiaj realizujemy to, o czym on mówił, a czego nie zdążył zrealizować. To, co nam zostawił w testamencie. Choćby właśnie za ten testament ten pomnik – i ta możliwość spojrzenia na plac marsz. Piłsudskiego, na Grób Nieznanego Żołnierza, na ten krzyż upamiętniający pierwszą pielgrzymkę Ojca Świętego do ojczyzny i ten monument – zwyczajnie mu się należy.”

Andrzej Duda (1972) polski polityk, prezydent, prawnik

o Lechu Kaczyńskim.
Źródło: VIII rocznica tragedii smoleńskiej. Odsłonięcie pomnika ofiar katastrofy z 10 kwietnia 2010 roku https://wpolityce.pl/smolensk/390264-viii-rocznica-tragedii-smolenskiej-odsloniecie-pomnika-ofiar-katastrofy-z-10-kwietnia-2010-roku-zdjecia-i-wideo, wpolityce.pl, 15 kwietnia 2018.

O ojczyźnie , O życiu

„Myślę, że nie da się tak naprawdę zapuścić korzeni w miejscu, którego nie rozumiemy, którego przeszłość jest nam nieznana. Dzisiejsi mieszkańcy tzw. Ziem Odzyskanych (chociaż bardzo nie lubię tego terminu) mają okazję, która nieczęsto się zdarza, by do swojej własnej tożsamości, przywiedzionej z miejsc, z których pochodzą ich rodziny, włączyć także dziedzictwo miejsca, w którym przyszło im żyć. Wierzę, że jest w tym wartość dodana.”

Bernadeta Prandzioch (1989) Polska pisarka

Źródło: Tabu, czyli tajemnice Węgorzewa, „Gazeta Olsztyńska”, 14 września 2019 http://gazetaolsztynska.pl/607515,Tabu-czyli-tajemnice-Wegorzewa.html

O myślach , O myśleniu , O przeszłości

„Jest także zjawisko powszechne, które można traktować jako swego rodzaju matkę innych niesprawiedliwości. Tym zjawiskiem jest korupcja, nepotyzm, kolesiostwo, które rozlało się dzisiaj po kraju, w rozmiarach przedtem nieznanych.”

Jarosław Kaczyński (1949) polski polityk, premier RP

wypowiedź z 2013
Źródło: Przyjaciółka rodziny Kaczyńskich i zaufana prezesa PiS: 281 tys. złotych w dwóch radach nadzorczych, w niespełna dwa lata https://oko.press/przyjaciolka-rodziny-kaczynskich-zaufana-prezesa-pis-281-tys-zlotych-dwoch-radach-nadzorczych-niespelna-lata/, oko.press, 24 marca 2018.

O matce

„Upominając się o szacunek dla Weteranów którzy (w rocznicę bestialskiego ataku Niemiec na Polskę) z całego świata przybyli do Warszawy przed Grób Nieznanego Żołnierza, przekroczyła granicę policzkując znaną z awantur i burd Pana koleżankę.”

Joachim Brudziński (1968) polski polityk

o Dominice Arendt-Wittchen, pełnomocnik wojewody dolnośląskiego, która spoliczkowała osobę skandującą słowo „Konstytucja”
Źródło: Brudziński o kobiecie, która spoliczkowała protestującą: upominała się o szacunek dla weteranów https://wiadomosci.onet.pl/kraj/joachim-brudzinski-o-arendt-wittchen-upominala-sie-o-szacunek-dla-weteranow/9g7yy69, onet.pl, 2 września 2018.

„Powstanie warszawskie było najbardziej bohaterskim epizodem tej wojny. Zdarzało się w historii, że lud wielkiego miasta wyrywał broń z rąk okupanta i wzniecał rozruch, trwający trzy dni, czy tydzień. Ale tutaj z podziemi wyszło wojsko, chwyciło niemieckich żołnierzy za ręce i potem przez 63 dni toczyło wspaniałą wojnę, zdobywając oręż na nieprzyjacielu. Niemcy musieli skierować przeciwko powstaniu, poza wojskami pomocniczymi, aż pięć swoich dywizji. Walka pięciu dywizji ze spiskiem konspiracyjnym, przez przeszło dwa miesiące, była dotychczas nieznana historii wojen.”

Stanisław Mackiewicz (1896–1966) premier Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Wychodźstwie

Historia Polski od 18 listopada 1918 do 17 września 1939

O wojnie , O ludziach , O walce , O historii

„Najstarszą i najsilniejszą emocją ludzkości jest strach, a najstarszym i najsilniejszym rodzajem strachu jest strach przed nieznanym.”

Howard Phillips Lovecraft książka Supernatural Horror in Literature

Źródło: Supernatural Horror in Literature, tłum. Maciej Płaza

O strachu

„Musimy starać się uznawać i podtrzymywać jak najwięcej odrębnych narodowości, a więc obok Polaków i Żydów także Ukraińców, Białorusinów, Górali, Łemków i Kaszubów. Jeśli gdziekolwiek jeszcze się da znaleźć jakieś odłamy narodowościowe – to te także. (…) Chcę przez to powiedzieć, że najbardziej zainteresowani jesteśmy nie tym ażeby ludność wschodu jednoczyć, lecz przeciwnie, ażeby ją rozbić na możliwie wiele części i odłamów. Nie leży w naszym interesie doprowadzanie wymienionych narodowości do jedności i wielkości i stopniowe budzenie wśród nich świadomości narodowej i rozwijanie kultury narodowej, lecz przeciwnie, rozbicie ich na niezliczone małe odłamy i cząstki. (…) W ciągu (…) 4 do 5 lat np. pojęcie Kaszubów musi stać się nieznane, ponieważ wówczas kaszubskiego narodu już nie będzie (odnosi się to szczególnie do Prus zachodnich). Musi być także możliwe w okresie nieco dłuższym spowodowanie zniknięcia na naszym obszarze narodowych pojęć Ukraińców, Górali i Łemków. To co zostało powiedziane o tych odłamach narodowych, odnosi się w odpowiednio większych rozmiarach także do Polaków.”

Heinrich Himmler (1900–1945) niemiecki przywódca, nazista

w „Kilka myśli o traktowaniu obcoplemiennych na wschodzie” (niem. Einige Gedanken über die Behandlung der Fremdenvölker im Osten).
Źródło: GKBZH, Proces norymberski, nr 11 (Außenministerium), T. 56, dok. NO-1881, s. 251–253, za Okupacja i ruch oporu w dzienniku Hansa Franka 1939-1945., Książka i Wiedza, Warszawa 1972.

„Szczególnie się uczepiono dwóch pań dyrektor. Z nieznanych mi powodów. Z powodu ich może wyglądu czy czegoś innego. Haniebne, brutalne, prymitywne, seksistowskie pastwienie się nad dwoma matkami, nad ich dziećmi, które chodzą do szkoły i przedszkola, nad ich mężami, nad ich rodzicami. Wszyscy są w Warszawie szalenie zbulwersowani.”

Adam Glapiński (1950) polski polityk i ekonomista

o artykułach prasowych nt. zarobków współpracowniczek Adama Glapińskiego.
Źródło: Takiej konferencji prezesa Glapińskiego nikt się nie spodziewał. Posypały się komentarze https://businessinsider.com.pl/wiadomosci/prof-glapinski-ostro-o-jawnosci-plac-w-nbp-fatalne-dla-banku/59sdjjx, businessinsider.com.pl, 9 stycznia 2019.

O wyglądzie , O dzieciach , O rodzicach , O matce

„Najstraszliwszy los spotkał dzieci Zamojszczyzny, zostały oderwane od rodziców, które zostały skazane na obozy zagłady, przymusową poniewierkę – los tych wielu dzieci do dziś jest nieznany.”

Andrzej Dera (1961) polski prawnik i polityk

o Dzieciach Zamojszczyzny, uroczystość odsłonięcia tablicy poświęconej Dzieciom Zamojszczyzny na Pawiaku, Warszawa, 20 września 2018.
Źródło: Tablicę poświęconą pamięci dzieci Zamojszczyzny odsłonięto na Pawiaku https://dzieje.pl/aktualnosci/tablice-poswiecona-pamieci-dzieci-zamojszczyzny-odslonieto-na-pawiaku, dzieje.pl, 20 września 2018.

O losie , O dzieciach , O rodzicach

„Czuję się jak pielgrzym, który wędrując, wylądował gdzieś na nieznanej wyspie i tu czuje się obco. I chociaż ludzie są dla niego dobrzy, kochają go nawet, on tęskni – i chyba śmierć dopiero ukoi jego pragnienie.”

Włodzimira Czesława Wojtczak (1909–1943) polska zakonnica, elżbietanka

myśl z dzienniczka s. Włodzimiry.
Źródło: S. M. Anna Jakubowska. Renata Kania-Weiss: Żyć ofiarowaniem. (PDF), przedszkole.osw.pl, s. 29 http://www.przedszkole.osw.pl/LinkClick.aspx?fileticket=buUhveMHJ1c%3D&tabid=91&language=pl-PL.

Kochać się , O ludziach , O śmierci