Władysław Broniewski cytaty

„Podaj mi dłoń, Bialorusi, podaj mi dłoń, Ukraino,
Wy mi na drogę dacie wasz sierp i młot niepodległy.”

„Ja wiedziałem, co sercem gryźć mam,
jakim ciosom nadstawić pierś,
nie rachunkiem, nie sylogizmem
budowałem życie i wiersz.

Ale troska jak rdza przeżarła
mojej pieśni serdeczną moc,
tylko krzyk ściśniętego gardła
głucho ciemną przeszywa noc.

Lecz w tym krzyku zostanę młodym.
Jeśli grom – niechaj trafia mnie!
Temu światu ja się nie poddam,
temu światu ja krzyknę: nie!”

„Człowiek to dumnie brzmi,
powiedział ich wielki Maksym,
a oni tu biją cię w mordę
i mówią, że jesteś sukinsyn.
Cóż począć taki syn chce
za kratą NKWD?
Mówmy k. mać jak paciorek
spłowiałej gwieździe czerwonej.”

„Byłby Grunwald i Płowce,
gdyby nie te bombowce,
i gdyby nie te czołgi,
które przyszły znad Wołgi.”

„Zasłuchany ogród dyszy
bzem, rozkwitłym porą nocną.”

„Życie jest diabła warte
poza Szopenem, Mozartem;
poza Słowackim i Mickiewiczem
jest w ogóle niczem.”

„Życie się sprawdza. Śmierć się nie sprawdza.”

„Dlaczego pukasz do okien nocą
Gdy zasnąć nie mogę
Dlaczego ciężkim powolnym krokiem
Budzisz budzisz skrzypiącą podłogę”

„Droga wiedzie do Polski ze wszystkich na świecie Norwegii!”

„Nie wiem co to poezja
nie wiem, po co i na co,
wiem, że czasami ludzie
czytają wiersze i płaczą.”

„Słuchaj, Jezu, słuchaj, Ryfka, sie Juden,
za koronę cierniową, za te włosy rude,
za to, żeście nadzy, za to, żeśmy winni,
obojeście umrzeć powinni.”

„Kłaniam się rosyjskiej rewolucji
czapką do ziemi,
po polsku.”

„Ręka jego chłodna ujmuje cyrkiel, który wszechświat mierzy.”

„Umierający republikanie,
brocząc po bruku krwią swoich ran,
w krwi umaczanym palcem po ścianie
wypisywali: „No pasaran!””

„Jakaż cudna to muzyka
w noc majową się rozlega?
To wieczorna pieśń słowika
w bzu pachnących, gęstych krzewach.”

„Kupiłem goździk różowy
Wandzie.
Pochodzi, pochodzi w ten dzień grudniowy,
przyjdzie do domu, znajdzie.
Będą mijały październiki, listopady, grudnie,
a ona przyjdzie do domu,
a ona przyjdzie do domu,
jak godzina dwunasta
w południe.”

„Po zemstę nad Paryżem
już ciągnie zgraja katów
z bagnetem, złotem, krzyżem
przez pierś proletariatu”

„O przyjaciele! Dzieją się dzieje.
Walka za nami. Walka przed nami.
Ja chcę wam rzucić za Pireneje
serce poety: cześć i dynamit!”

„Są w ojczyźnie rachunki krzywd,
obca dłoń ich też nie przekreśli,
ale krwi nie odmówi nikt:
wysączymy ją z piersi i z pieśni.”

„W wierszu mym – wolność, równość, braterstwo,
wiersz mój zbroczony krwią swoich ran.
Jeśli ma zginąć, niech poprzez śmierć swą
głosi nadzieje: „No pasaran!””

„Nie wiem, co to poezja,
jest w niej coś z laski Mojżesza:
strumień dobędzie ze skały,
umie zabijać i wskrzeszać.”

„Astronom znużony przymknął powieki, chwilę – zda się – drzemie, nagle wprost w Słońce spojrzał i natchniony zatrzymał Słońce i poruszył Ziemię.”

„Nie uszedłem w życiu pół drogi a już zewsząd czai się rozpacz…”

„Słuchając, usta zatnij,
czoła nie zniżaj.
Oto opowieść o dniach ostatnich
Komuny miasta Paryża”

„Może nic w tym życiu nie będzie?
Jeszcze rok, jeszcze dwa, jeszcze X…
Moich myśli czarne łabędzie
odpływają Wisłą na Styks.”

„Moja córka, moja córka umarła!…
Jak sercu powiedzieć: nie płacz,
kiedy rozpacz serce przeżarła,
a to serce wyrwać i zdeptać?”

„My pokażemy światu,
że Polski jesteśmy warci,
byleby but był mocny,
byleby karabin był w garści.”

„Zapalać! Gotowe? – Gotowe!”

„Szedł z bagnetem na czołgi żelazne,
ale przeszły, zdeptały na miazgę.”

„Ci, co nie będą niewolnikami,
idą cię bronić, ziemio hiszpańska,
abyś nie była, jak przed wiekami,
znowu królewska, księża i pańska.”

„Jeszcze w polu tyle śniegu,
jeszcze strumyk lodem ścięty,
a pierwiosnek już na brzegu
wyrósł śliczny, uśmiechnięty.”

„Każda chwila sprzyja bohaterstwu.”

„Gwiazdy – to mało, morze – to mało, jeżeli miłość jest przy mnie.”

„Rosły w wodzie modre
niezapominajki,
i boćkowi rzekły:
„Znamy takie bajki”
Chciałbyś żabkę połknąć,
lecz się obejdź smakiem:
żabka gra w zielone
z młodym tatarakiem.””

„Nasze granice w Monte Cassino.”