Vladimir Nabokov cytaty

strona 5

„Przechodzimy więc do lata 1905 roku: matka jest z trojgiem dzieci w petersburskim majątku; ojca zatrzymują w stolicy sprawy polityczne. Podczas jednego ze swoich krótkich pobytów u nas, w Wyrze, zauważył, że obaj z bratem czytamy i piszemy po angielsku, nie znamy jednak rosyjskiego alfabetu (pamiętam, że nie potrafiłem przeczytać po rosyjsku niczego prócz takich słów jak kakao). Postanowiono zatem, że wiejski nauczyciel będzie przychodził co dzień, żeby dawać nam lekcje i prowadzić na spacery.”

„Mogę przejść więcej niż moje buty.”

„Moi amerykańscy przyjaciele najwyraźniej mi nie wierzą, kiedy opowiadam, że przez piętnaście lat życia w Niemczech nie zawarłem bliższej znajomości z żadnym Niemcem, nie przeczytałem żadnej niemieckiej gazety czy książki i nigdy nie odczuwałem najmniejszej niedogodności z powodu nieznajomości języka niemieckiego.”

„Wiem więcej niż umiem wyrazić, a to, co umiem wyrazić, mogę wyrazić jedynie dlatego, że wiem więcej.”

„Całe dotychczasowe życie wydało mu się chwiejnym szeregiem różnokolorowych parawanów, którymi osłaniał się przed kosmicznymi przeciągami. Isabel to tylko najnowsza barwna szmatka. Ile już było tych jedwabnych łachmanów, jak bardzo się starał zakryć nimi czarną zionącą wyrwę! Podróże, książki w delikatnych oprawach i siedem lat ekstatycznej miłości. Szmaty wzdymały się od wiatru, który wiał na dworze, darły się i spadały jedna po drugiej.”

„[…] wszystko, co budzi zachwyt wywołany wiecznym zbliżaniem się do celu, czeka zagłada.”

„A sentyment staje się uciążliwy. W końcu jest coś nazbyt fizycznego w próbie zachowania cząstki dzieciństwa na swoim mostku.
- Nie pan pierwszy sprowadza wiarę do zmysłu dotyku.”

„[…] odrębność stanowi jedną z podstawowych cech życia. Jeżeli nie otacza nas powłoka cielesna, musimy umrzeć. Człowiek egzystuje tylko wtedy, kiedy jest odizolowany od otoczenia. Czaszka to nasz hełm kosmonauty. Musimy w niej tkwić, bo w przeciwnym razie czeka nas zguba. Śmierć zaś uwalnia i jednoczy. Chociaż przeniknięcie do natury może się wydawać kuszące, oznacza ono zarazem koniec naszej kruchej tożsamości.”

„[…] należała jednak do tych kobiet, które łączą w sobie zdrową urodę z histeryczną łzawliwością, wybuchy liryczne z bardzo praktycznym, banalnym myśleniem, podły charakter z sentymentalizmem, ospałą bierność z trzeźwą umiejętnością wysyłania bliźnich na poszukiwanie wiatru w polu.”

„Ta cała psychiatria to nic innego, jak tylko swoisty mikrokosmos komunizmu […]. Lepiej by zostawili ludziom ich kłopoty osobiste. Nasuwa się bowiem pytanie, czy kłopoty nie są jedyną rzeczą na świecie, którą ludzie mogą mieć na własność?”

„Wspomnienie nie dawało mu spokoju. Można je było wytrzymać przez chwilę i to tylko z perspektywy nieuleczalnej choroby, w wyraźnym przeczuciu nadchodzącej śmierci.”

„Wyobraź mnie sobie; nie zaistnieję, jeśli mnie sobie nie wyobrazisz.”

„Szczycę się tym, że nie jestem osobą przyciągającą publiczne zainteresowanie. Nigdy w życiu nie byłem pijany. Nigdy nie używałem sztubackich wyrazów o czterech literach. Nigdy nie pracowałem w biurze ani kopalni węgla. Nigdy nie należałem do żadnego klubu ani grupy. Żadne wierzenie religijne czy szkoła nigdy nie wywarły na mnie najmniejszego wpływu. Nic nie nudzi mnie bardziej niż powieści polityczne i literatura o zacięciu społecznym.”

„Moja pamięć tych dwoje łączy czasami w jedną całość.”

„Postawienie niewiasty na piedestale usprawiedliwić można jedynie chęcią dokładniejszego obejrzenia jej nóg.”

„Miałem poczucie, że Cambridge i wszelkie jego słynne osobliwości – majestatyczne wiązy, kolorowe szyby, kurantowe zegary na wieżach, arkady, szaroróżowe mury pokryte pikowymi asami bluszczu – nie mają same przez się żadnego znaczenia, istniejąc wyłącznie po to, ażeby ujmować w ramy i wspierać moją nieznośną nostalgię.”

„Gdybym nie był całkowicie pewny swojej siły pisarskiej i cudownej zdolności wyrażania myśli z największą gracją i żywością…”

„Wśród mnóstwa ludzkich uczuć – nie pozwalającej zasnąć nadziei, cudownego jej spełnienia, choć w cieniu leży śnieg, niepokojów próżności i uciszenia osiągniętego celu – pół wieku moich przygód z motylami, zarówno podczas łowów, jak w laboratoriach, umieszczam na honorowym miejscu.”

„Istnieje ogromna różnica pomiędzy sentymentalizmem i zdolnością doznawania szlachetnych uczuć. Człowiek sentymentalny może być w życiu codziennym niebywale okrutny. Człowiek zdolny do szlachetnych uczuć natomiast nie będzie nigdy człowiekiem bez serca.”

„Wiesz, co w umieraniu jest najstraszniejsze, to że jesteś tak zupełnie zdana tylko na siebie.”

„Lolito, światło mego życia, płomieniu mych lędźwi. Mój grzechu, moja duszo. Lo-li-ta: czubek języka schodzący w trzech stąpnięciach wzdłuż podniebienia, aby na trzy trącić o zęby. Lo. Li. Ta. (…) W rybaczkach Lola. W szkole nazywała się Dolly. Na wykropkowanej linii do wypełnienia Dolores. A w moich ramionach zawsze Lolita.”

„To, czego nienawidzę, to proste – głupota, ucisk, zbrodnia, okrucieństwo, lekka muzyka. Moje przyjemności są najintensywniejsze, jakie zna człowiek: pisanie i polowanie na motyle.”

“Solitude is the playfield of Satan.”

“Why did I hope we would be happy abroad? A change of environment is that traditional fallacy upon which doomed loves, and lungs, rely.”

“Most of the dandelions had changed from suns into moons.”

“You lose your immortality when you lose your memory.”

“Occasionally, in the middle of a conversation her name would be mentioned, and she would run down the steps of a chance sentence, without turning her head.”

“I see again my schoolroom in Vyra, the blue roses of the wallpaper, the open window.… Everything is as it should be, nothing will ever change, nobody will ever die.”

“Satire is a lesson, parody is a game.”

“Maybe the only thing that hints at a sense of Time is rhythm; not the recurrent beats of the rhythm but the gap between two such beats, the gray gap between black beats: the Tender Interval.”

“There was no Lo to behold.”

“I looked and looked at her, and knew as clearly as I know I am to die, that I loved her more than anything I had ever seen or imagined on earth, or hoped for anywhere else.”

“Oh, let me be mawkish for the nonce! I am so tired of being cynical.”

“Imagine me; I shall not exist if you do not imagine me.”

“the evolution of sense, in a sense, is the evolution of non sense”

“I am probably responsible for the odd fact that people don't seem to name their daughters Lolita any more. I have heard of young female poodles being given that name since 1956, but of no human beings.”

“I cannot disobey something which I do not know and the reality of which I have the right to deny.”

“Reality is neither the subject nor the object of true art which creates its own special reality having nothing to do with the average "reality" perceived by the communal eye.”

“Thus, in pornographic novels, action has to be limited to the copulation of clichés.”

“I am sentimental,’ she said. ‘I could dissect a koala but not its baby. I like the words damozel, eglantine, elegant. I love when you kiss my elongated white hand.”

“a person hoping to become a poet must have the capacity of thinking of several things at a time.”

“The thought, when written down, becomes less oppressive, but some thoughts are like a cancerous tumor: you express is, you excise it, and it grows back worse than before.”

“I have rewritten — often several times — every word I have ever published. My pencils outlast their erasers.”

“I cannot conceive how anybody in his right mind should go to a psychoanalyst.”

“I would like to spare the time and effort of hack reviewers and, generally, persons who move their lips when reading.”

“… memory can restore to life everything except smells, although nothing revives the past so completely as a smell that was once associated with it.”

“I was the shadow of the waxwing slain
By the false azure in the windowpane;
I was the smudge of ashen fluff -and I
Lived on, flew on, in the reflected sky.”

“If I correctly understand the sense of this succinct observation, our poet suggests here that human life is but a series of footnotes to a vast obscure unfinished masterpiece.”

“His wings were failing, but he refused to fall without a struggle.”

“There is only one real number: one. And love, apparently, is the best exponent of this singularity.”

“for better or worse, it is the commentator who has the last word.”