Vladimir Nabokov cytaty

strona 7

„Przechodzimy więc do lata 1905 roku: matka jest z trojgiem dzieci w petersburskim majątku; ojca zatrzymują w stolicy sprawy polityczne. Podczas jednego ze swoich krótkich pobytów u nas, w Wyrze, zauważył, że obaj z bratem czytamy i piszemy po angielsku, nie znamy jednak rosyjskiego alfabetu (pamiętam, że nie potrafiłem przeczytać po rosyjsku niczego prócz takich słów jak kakao). Postanowiono zatem, że wiejski nauczyciel będzie przychodził co dzień, żeby dawać nam lekcje i prowadzić na spacery.”

„Mogę przejść więcej niż moje buty.”

„Moi amerykańscy przyjaciele najwyraźniej mi nie wierzą, kiedy opowiadam, że przez piętnaście lat życia w Niemczech nie zawarłem bliższej znajomości z żadnym Niemcem, nie przeczytałem żadnej niemieckiej gazety czy książki i nigdy nie odczuwałem najmniejszej niedogodności z powodu nieznajomości języka niemieckiego.”

„Wiem więcej niż umiem wyrazić, a to, co umiem wyrazić, mogę wyrazić jedynie dlatego, że wiem więcej.”

„Całe dotychczasowe życie wydało mu się chwiejnym szeregiem różnokolorowych parawanów, którymi osłaniał się przed kosmicznymi przeciągami. Isabel to tylko najnowsza barwna szmatka. Ile już było tych jedwabnych łachmanów, jak bardzo się starał zakryć nimi czarną zionącą wyrwę! Podróże, książki w delikatnych oprawach i siedem lat ekstatycznej miłości. Szmaty wzdymały się od wiatru, który wiał na dworze, darły się i spadały jedna po drugiej.”

„[…] wszystko, co budzi zachwyt wywołany wiecznym zbliżaniem się do celu, czeka zagłada.”

„A sentyment staje się uciążliwy. W końcu jest coś nazbyt fizycznego w próbie zachowania cząstki dzieciństwa na swoim mostku.
- Nie pan pierwszy sprowadza wiarę do zmysłu dotyku.”

„[…] odrębność stanowi jedną z podstawowych cech życia. Jeżeli nie otacza nas powłoka cielesna, musimy umrzeć. Człowiek egzystuje tylko wtedy, kiedy jest odizolowany od otoczenia. Czaszka to nasz hełm kosmonauty. Musimy w niej tkwić, bo w przeciwnym razie czeka nas zguba. Śmierć zaś uwalnia i jednoczy. Chociaż przeniknięcie do natury może się wydawać kuszące, oznacza ono zarazem koniec naszej kruchej tożsamości.”

„[…] należała jednak do tych kobiet, które łączą w sobie zdrową urodę z histeryczną łzawliwością, wybuchy liryczne z bardzo praktycznym, banalnym myśleniem, podły charakter z sentymentalizmem, ospałą bierność z trzeźwą umiejętnością wysyłania bliźnich na poszukiwanie wiatru w polu.”

„Ta cała psychiatria to nic innego, jak tylko swoisty mikrokosmos komunizmu […]. Lepiej by zostawili ludziom ich kłopoty osobiste. Nasuwa się bowiem pytanie, czy kłopoty nie są jedyną rzeczą na świecie, którą ludzie mogą mieć na własność?”

„Wspomnienie nie dawało mu spokoju. Można je było wytrzymać przez chwilę i to tylko z perspektywy nieuleczalnej choroby, w wyraźnym przeczuciu nadchodzącej śmierci.”

„Wyobraź mnie sobie; nie zaistnieję, jeśli mnie sobie nie wyobrazisz.”

„Szczycę się tym, że nie jestem osobą przyciągającą publiczne zainteresowanie. Nigdy w życiu nie byłem pijany. Nigdy nie używałem sztubackich wyrazów o czterech literach. Nigdy nie pracowałem w biurze ani kopalni węgla. Nigdy nie należałem do żadnego klubu ani grupy. Żadne wierzenie religijne czy szkoła nigdy nie wywarły na mnie najmniejszego wpływu. Nic nie nudzi mnie bardziej niż powieści polityczne i literatura o zacięciu społecznym.”

„Moja pamięć tych dwoje łączy czasami w jedną całość.”

„Postawienie niewiasty na piedestale usprawiedliwić można jedynie chęcią dokładniejszego obejrzenia jej nóg.”

„Miałem poczucie, że Cambridge i wszelkie jego słynne osobliwości – majestatyczne wiązy, kolorowe szyby, kurantowe zegary na wieżach, arkady, szaroróżowe mury pokryte pikowymi asami bluszczu – nie mają same przez się żadnego znaczenia, istniejąc wyłącznie po to, ażeby ujmować w ramy i wspierać moją nieznośną nostalgię.”

„Gdybym nie był całkowicie pewny swojej siły pisarskiej i cudownej zdolności wyrażania myśli z największą gracją i żywością…”

„Wśród mnóstwa ludzkich uczuć – nie pozwalającej zasnąć nadziei, cudownego jej spełnienia, choć w cieniu leży śnieg, niepokojów próżności i uciszenia osiągniętego celu – pół wieku moich przygód z motylami, zarówno podczas łowów, jak w laboratoriach, umieszczam na honorowym miejscu.”

„Istnieje ogromna różnica pomiędzy sentymentalizmem i zdolnością doznawania szlachetnych uczuć. Człowiek sentymentalny może być w życiu codziennym niebywale okrutny. Człowiek zdolny do szlachetnych uczuć natomiast nie będzie nigdy człowiekiem bez serca.”

„Wiesz, co w umieraniu jest najstraszniejsze, to że jesteś tak zupełnie zdana tylko na siebie.”

„Lolito, światło mego życia, płomieniu mych lędźwi. Mój grzechu, moja duszo. Lo-li-ta: czubek języka schodzący w trzech stąpnięciach wzdłuż podniebienia, aby na trzy trącić o zęby. Lo. Li. Ta. (…) W rybaczkach Lola. W szkole nazywała się Dolly. Na wykropkowanej linii do wypełnienia Dolores. A w moich ramionach zawsze Lolita.”

„To, czego nienawidzę, to proste – głupota, ucisk, zbrodnia, okrucieństwo, lekka muzyka. Moje przyjemności są najintensywniejsze, jakie zna człowiek: pisanie i polowanie na motyle.”

“I certainly do speak Russian. You see, it was the fashionable language par excellence, much more than French, among the nobles of Zembla at least.”

“Philistinism implies not only a collection of stock ideas but also the use of set phrases, clichés, banalities expressed in faded words. A true philistine has nothing but these trivial ideas of which he entirely consists.”

“A philistine is a full-grown person whose interests are of a material and commonplace nature, and whose mentality is formed of the stock ideas and conventional ideals of his or her group and time. I have said "full-grown person" because the child or the adolescent who may look like a small philistine is only a small parrot mimicking the ways of confirmed vulgarians, and it is easier to be a parrot than to be a white heron. "Vulgarian" is more or less synonymous with "philistine": the stress in a vulgarian is not so much on the conventionalism of a philistine as on the vulgarity of some of his conventional notions. I may also use the terms genteel and bourgeois. Genteel implies the lace-curtain refined vulgarity which is worse than simple coarseness. To burp in company may be rude, but to say "excuse me" after a burp is genteel and thus worse than vulgar. The term bourgeois I use following Flaubert, not Marx. Bourgeois in Flaubert's sense is a state of mind, not a state of pocket. A bourgeois is a smug philistine, a dignified vulgarian.”

“What moment in that gradual decay
Does resurrection choose? What year?
Who has the stopwatch? Who rewinds the tape?
Are some less lucky, or do all escape?
A syllogism; other men die
But I am not another: therefore I'll not die.”

“In due time history will have denounced everybody.”

“A sense of security, of well-being, of summer warmth pervades my memory. That robust reality makes a ghost of the present. The mirror brims with brightness; a bumblebee has entered the room and bumps against the ceiling. Everything is as it should be, nothing will ever change, nobody will ever die.”

“This brand of paper (used by macaroon makers) was not only digestible but delicious.”

“After Olympia Press, in Paris, published the book, an American critic suggested that Lolita was the record of my love affair with the romantic novel. The substitution "English language" for "romantic novel" would make this elegant formula more correct.”

“For we die every day; oblivion thrives”

“The clumsiest literal translation is a thousand times more useful than the prettiest paraphrase.”

“"What!" cried Bretwit in candid surprise, "They know at home that His Majesty has left Zembla?"”

“Let the credulous and the vulgar continue to believe that all mental woes can be cured by a daily application of old Greek myths to their private parts.”