Karol Dickens cytaty

strona 2

„Sam nie obchodzę świąt Bożego Narodzenia i nie stać mnie na to, abym umilał życie próżniakom.”

„Ważne jest nie to, co możemy zrobić, lecz to, co zrobić musimy.”

„Powiem ci – ciągnęła tym samym pośpiesznym, namiętnym szeptem – co to jest prawdziwa miłość. To ślepe oddanie, poniżenie bez granic, całkowite poddanie się, zaufanie i wiara na przekór samej sobie i całemu światu, ofiarowanie własnego serca i duszy oprawcy! Tak kochałam!”

„Miłosierdzie zaczynamy od nas samych, sprawiedliwość – od innych.”

„Jeżeli chcesz zrobić coś dobrego, dlaczego nie zrobić tego dla samego dobra, a odrzucić precz swoje lubienia i przyjemności?”

„Kiedy mi mówisz, że mnie kochasz, to rozumiem ten wyraz, ale nic więcej, wyraz ten nie budzi nic w mym sercu, nic we mnie nań nie odpowiada.”

„(…) Rób co chcesz, ale ja muszę mieć pieniądze dzisiaj.
– Ha, trudno – westchnął Żyd – jeżeli musisz, to przyślę ci trochę przez Smyka.
– Na to się nie zgadzam, mój kochany – zaoponował Sikes. – Przebiegły Smyk jest zbyt przebiegły, żeby można mu było zaufać.”

„Cokolwiek dzieje się dla dobra i rozwoju człowieka pracy, musi być dokonane przez niego samego i przez niego podtrzymywane, i nie ma tu miejsca na łaskawe zniżanie się czy choćby cień patronowania.”

„Niespodziewana radość tak samo człowieka ogłusza, jak nagłe nieszczęście.”

„Duch ludzki, podobnie jak ciało, często nadmiernie tyje i niedomaga jedynie z racji zbyt wielkich wygód i, podobnie jak ciało, bywa skutecznie leczony środkami, które są bardzo przykre i niesmaczne.”

„Ród gałganów ma, jak wiadomo, wielkie wpływy polityczne.”

„W małym świecie dziecięcym, bez względu na to, kto dziecko wychowuje, istnieje największa wrażliwość na niesprawiedliwość. Niesprawiedliwość może być nawet niewielka, ale przecież świat dziecka jest niewielki i jego koń na biegunach nie przewyższa rozmiarami dużego psa myśliwskiego.”

„Jak się pan ma? – rzekł Muzzle do Sama prowadząc go do kuchni. – Ha! Nie zaszła żadna wielka zmiana od czasu, jak widziałem pana sterczącego za krzesłem burmistrza w sali.
– Przepraszam, że nie zwróciłem wtedy na pana uwagi, ale jak pan to zapewne zauważył, nie byliśmy sobie przedstawieni. O! Mój pan bardzo pana polubił.
– To mi figura.
– Prawda?
– Jowialny!
– I znakomity mówca. Jak mu płyną myśli, co?
– Zdumiewająco! Płyną tak szparko i tłumnie, iż stukają się głowami i nie wiadomo nawet, o co idzie.
– To właśnie wielka zaleta stylu jego mowy…”

„Bogaty skąpiec jest bogatym nędzarzem.”

„Takie nowe dla niego, a takie stare dla mnie, takie dziwne dla niego, takie powszednie dla mnie. Takie smutne dla nas obojga…”

„Bóg wie, że nie należy nigdy wstydzić się własnych łez. Są one jak deszcz obmywający pył, który zalega nasze stwardniałe serca.”

„Są książki, których grzbiety i okładki stanowią najlepszą ich część.”

„Godność, a niekiedy nawet i świętość są bardziej kwestią surduta i kamizelki, niż się to niektórym wydaje.”

„Ministerstwo Przelewania z Pustego w Próżne.”

„Cała historia uczy, że okrzyk, błędnie zwany religijnym, bywa często podnoszony przez ludzi bez wszelkiej religii, w życiu codziennym depczących elementarne zasady dobra i zła, że poczyna się z nietolerancji i prześladowania, jest bezrozumny, ogłupiający, tępy, niemiłosierny.”

„Człowiek zawsze powinien zwracać uwagę na to, jaki jest w stosunku do swoich najbliższych. Śmierć ukochanej osoby pobudza sumienie do robienia rachunku i jeżeli wypadnie on niekorzystnie, ogarniają nas dotkliwie dręczące wyrzuty. A żaden wyrzut nie jest tak gorzki, jak ten, który przychodzi za późno.”

„Niedostatek wiedzy to rzecz niebezpieczna, lecz amatorska dobroczynność kryje w sobie stokroć groźniejsze niebezpieczeństwo.”

„Ciągnąć długo, ciągnąć silnie, ciągnijmy wszyscy razem.”

„Jeżeli nie potrafisz dojść prostą drogą do tego, by nie być pospolitym, to krzywą drogą na pewno do tego nie dojdziesz.”

„Kłamstwo zawsze jest kłamstwem. Jakkolwiek się rodzi, tak czy inaczej, nie powinno się rodzić w ogóle.”

„Miłość, aczkolwiek pomawia się ją o ślepotę, jest czujnym strażnikiem.”

„Życie składa się z takiego łańcucha złączonych ze sobą rozstań.”

„Chodź tutaj. Możesz mnie pocałować, jeżeli chcesz.”

„(…) proszę pomyśleć niekiedy, że na tym podłym świecie jest człowiek, który z radością odda swoje życie, aby zachować koło pani inne życie, o wiele droższe jej niż własne.”

„Była to najlepsza i najgorsza z epok, wiek rozumu i wiek szaleństwa, czas wiary i czas zwątpienia, okres światła i okres mroków, wiosna pięknych nadziei i zima rozpaczy. Wszystko było przed nami i nic nie mieliśmy przed sobą. Dążyliśmy prosto w stronę nieba i kroczyliśmy prosto w kierunku odwrotnym.”

„Prawdziwym patriotą jest ten, który nie ze wszystkiego jest zadowolony w swej ojczyźnie, to człowiek, który pragnie i walczy o to, by w niej było lepiej.”

„Szczęśliwy jest ten, kto mając 20 szylingów dochodu tygodniowo wydaje 19 i 1/2, nieszczęśliwym zaś ten, kto pobiera 20 szylingów, a wydatki jego wynoszą 20 i 1/2.”

„Nie ma większego oszusta niż ten, kto oszukuje sam siebie.”

„Jak się pan ma? – rzekł Muzzle do Sama prowadząc go do kuchni.”

“Mrs. Joe was a very clean housekeeper, but had an exquisite art of making her cleanliness more uncomfortable and unacceptable than the dirt itself. Cleanliness is next to Godliness, and some people do the same by religion.”

“…vices are sometimes only virtues carried to excess!”

“Pip, dear old chap, life is made of ever so many partings welded together…”

“It is said that the children of the very poor are not brought up, but dragged up.”

“Compeyson's business was the swindling, hand writing forging, stolen bank-note passing, and such-like. All sorts of traps as Compeyson could set with his head, and keep his own legs out of and get the profits from and let another man in for, was Compeyson's business. He'd no more heart than a iron file he was as cold as death, and he had the head of the Devil afore mentioned.”

“He is a gentleman of strict conscience, disdainful of all littleness and meanness and ready on the shortest notice to die any death you may please to mention rather than give occasion for the least impeachment of his integrity. He is an honourable, obstinate, truthful, high-spirited, intensely prejudiced, perfectly unreasonable man.”

“He is not, as he forcibly remarks, ‘one of those fortunate men who, if they were to dive under one side of a barge stark–naked, would come up on the other with a new suit of clothes on, and a ticket for soup in the waistcoat–pocket:’ neither is he one of those, whose spirit has been broken beyond redemption by misfortune and want. He is just one of the careless, good–for–nothing, happy fellows, who float, cork–like, on the surface, for the world to play at hockey with: knocked here, and there, and everywhere: now to the right, then to the left, again up in the air, and anon to the bottom, but always reappearing and bounding with the stream buoyantly and merrily along.”

“Money and goods are certainly the best of references.”

“Wherever religion is resorted to as a strong drink, and as an escape from the dull, monotonous round of home, those of its ministers who pepper the highest will be the surest to please. They who strew the Eternal Path with the greatest amount of brimstone, and who most ruthlessly tread down the flowers and leaves that grow by the wayside, will be voted the most righteous; and they who enlarge with the greatest pertinacity on the difficulty of getting into heaven will be considered, by all true believers, certain of going there: though it would be hard to say by what process of reasoning this conclusion is arrived at.”

“Oh, dear no, miss," he said. "This is a London particular." I had never heard of such a thing. "A fog, miss," said the young gentleman. "Oh, indeed!”

“We are not rich in the bank, but we have always prospered and we have quite enough. I never walk out with my husband but I hear the people bless him. I never lie down at night, but I know that in the course of that day he has alleviated pain and soothed some fellow creature in the time of need. Is not this to be rich?”

“Time was," he said, "when it was well to watch even your rising little star, and know in what quarter there were clouds, to shadow you if needful. But a planet has arisen, and you are lost in its light.”

“It’s my old girl that advises. She has the head. But I never own to it before her. Discipline must be maintained.”

“I don't care whether I am a Minx or a Sphinx.”

“The bearings of this observation lays in the application on it.”

“My guiding star always is, Get hold of portable property.”

“I used to sit, think, think, thinking, till I felt as lonesome as a kitten in a wash–house copper with the lid on.”

“If the people at large be not already convinced that a sufficient general case has been made out for Administrative Reform, I think they never can be, and they never will be…. Ages ago a savage mode of keeping accounts on notched sticks was introduced into the Court of Exchequer, and the accounts were kept, much as Robinson Crusoe kept his calendar on the desert island. In the course of considerable revolutions of time, the celebrated Cocker was born, and died; Walkinghame, of the Tutor's Assistant, and well versed in figures, was also born, and died; a multitude of accountants, book-keepers and actuaries, were born, and died. Still official routine inclined to these notched sticks, as if they were pillars of the constitution, and still the Exchequer accounts continued to be kept on certain splints of elm wood called "tallies." In the reign of George III an inquiry was made by some revolutionary spirit, whether pens, ink, and paper, slates and pencils, being in existence, this obstinate adherence to an obsolete custom ought to be continued, and whether a change ought not to be effected.
All the red tape in the country grew redder at the bare mention of this bold and original conception, and it took till 1826 to get these sticks abolished. In 1834 it was found that there was a considerable accumulation of them; and the question then arose, what was to be done with such worn-out, worm-eaten, rotten old bits of wood? I dare say there was a vast amount of minuting, memoranduming, and despatch-boxing on this mighty subject. The sticks were housed at Westminster, and it would naturally occur to any intelligent person that nothing could be easier than to allow them to be carried away for fire-wood by the miserable people who live in that neighbourhood. However, they never had been useful, and official routine required that they never should be, and so the order went forth that they were to be privately and confidentially burnt. It came to pass that they were burnt in a stove in the House of Lords. The stove, overgorged with these preposterous sticks, set fire to the panelling; the panelling set fire to the House of Lords; the House of Lords set fire to the House of Commons; the two houses were reduced to ashes; architects were called in to build others; we are now in the second million of the cost thereof, the national pig is not nearly over the stile yet; and the little old woman, Britannia, hasn't got home to-night…. The great, broad, and true cause that our public progress is far behind our private progress, and that we are not more remarkable for our private wisdom and success in matters of business than we are for our public folly and failure, I take to be as clearly established as the sun, moon, and stars.”

“I am the only child of parents who weighed, measured, and priced everything; for whom what could not be weighed, measured, and priced, had no existence.”

“I want to know what it says," he answered, looking steadily in her face. "The sea Floy, what is it that it keeps on saying?”

“That's the state to live and die in!…R-r-rich!”

“Throughout life, our worst weaknesses and meannesses are usually committed for the sake of the people we most despise.”

“If any one were to ask me what in my opinion was the dullest and most stupid spot on the face of the Earth, I should decidedly say Chelmsford.”

“In love of home, the love of country has its rise.”

“I wish I were Commander in Chief of India. The first thing I would do to strike that Oriental race with amazement (not in the least regarding them as if they lived in the Strand, London, or at Camden Town), should be to proclaim to them in their language, that I considered my Holding that appointment by the leave of God, to mean that I should do my utmost to exterminate the Race upon whom the stain of the late cruelties rested; and that I begged them to do me the favor to observe that I was there for that purpose and no other, and was now proceeding, which all convenient dispatch and merciful swiftness of execution, to blot it out of mankind and raze it off the face of the earth.”

“Resisting the slow touch of a frozen finger tracing out my spine.”

“No one is useless in this world,' retorted the Secretary, 'who lightens the burden of it for any one else.”

“"Papa is a preferable mode of address," observed Mrs General. "Father is rather vulgar, my dear. The word Papa, besides, gives a pretty form to the lips. Papa, potatoes, poultry, prunes, and prism are all very good words for the lips: especially prunes and prism. You will find it serviceable, in the formation of a demeanour, if you sometimes say to yourself in company — on entering a room, for instance — Papa, potatoes, poultry, prunes and prism, prunes and prism.”

“There is a wisdom of the Head, and … there is a wisdom of the Heart.”