Cytaty na temat skrucha (16 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„I nie mów co mam mówić – i tak cię nie posłucham.
To słownik, w którym nie występuje słowo skrucha.”

Chada (1978–2018) polski raper

Źródło: Wracam do gry na albumie WGW

„Jestem pewna, Boże, że przebaczysz temu biednemu człowiekowi (…). Oto mój pierwszy grzesznik. Dla mojej pociechy spraw, aby okazał jakiś znak skruchy.”

Teresa z Lisieux (1873–1897) francuska zakonnica, święta Kościoła katolickiego

gdy ofiarowała pokuty i umartwienia w intencji bandyty Pranziniego, skazanego na śmierć.
Źródło: Święta Teresa od Dzieciątka Jezus, dziewica i doktor Kościoła https://brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-01a.php3, brewiarz.pl

O przebaczeniu , O Bogu

„Nieraz skoczy do oczu
Całą prawdę wygarnie
krzyknie, że dłużej nie chce ze mną być
czasem znów pełna skruchy
uśmiech ma tylko dla mnie
tylko ty, wyzna cicho, tylko ty…”

Krzysztof Dzikowski (1938) polski satyryk i literat

Źródło Była to głupia miłość

O uśmiechu , O czasie

„Jakże łatwą rzeczą wydaje się nam strząśnięcie brzemienia winy przez zwykły akt skruchy.”

Graham Greene (1904–1991) angielski powieściopisarz i dramaturg

Koniec romansu

„Skrucha wypływa z poznania prawdy.”

Thomas Stearns Eliot (1888–1965) poeta, dramaturg i eseista angielski

„Uważam, że ciężar zbrodni, za które Myra i ja zostaliśmy skazani, w pełni odpowiada karze dożywotniego więzienia, niezależnie od wyrażanej przez nas skruchy.”

Ian Brady (1938–2017)

Źródło: Shelley Klein, Największe zbrodniarki w historii, wyd. Muza SA, Warszawa, 2006, ISBN 83-7319-854-7, tłum. Barbara Gutowska-Nowak, s. 179.

O karze , O historii

„Tylko migiem i niech to wygląda przekonująco. Co to za granda?
– No więc byłem przez prawie dziewięćdziesiąt lat aniołem stróżem Wędrowycza…
– Jego nie upilnowałeś i sam się nauczyłeś chlać – warknął zwierzchnik.
– Nie, nauczyłem się wcześniej…
– Do rzeczy!
– Czas mu zapisany minął w zeszłym roku. Ponieważ jakoś sam się do nas nie pofatygował, wysłaliśmy śmierć z oficjalnym zaproszeniem…
– Pamiętam. – Święty Piotr skrzywił wargi. – Sam ją przez miesiąc sklejałem butaprenem po tym, jak oberwała z pancerfausta. I co?
(…)
Jakub i jego kumple to niepoprawni grzesznicy. Nie wykazali w życiu nawet śladu skruchy. Powinni smażyć się w piekle! Taki dostali przydział!
– W piekle byliśmy. Ale oni też już kiedyś próbowali i nie chcieli ich brać.”

Andrzej Pilipiuk książka Wieszać każdy może

Cykl Kroniki Jakuba Wędrowycza, Wieszać każdy może
Źródło: Skansen

O śmierci , O aniołach , O czasie

„Jeśli oziębłość to twoja kara dla niej lub dla niego, natychmiast porzuć tego rodzaju głupie pomysły. Miłości i intymności nie warto karać, bo zanim osiągnie się jakiś absurdalny efekt w postaci skruchy, można wykopać głęboki rów, którego potem najczulsze gesty nie zasypią.”

Maciej Bennewicz (1961)

Miłość toksyczna, miłość dojrzała. Coaching relacji (2011)

O karze

„Chrzęst szczęk pstrych krów wprządł w słuch
Szept: „Trwasz wśród warstw łgarstw? Tchórz!
Stwórz wpierw z przerw werw, w chwil skruch
Strzęp chwalb – nerw ścierw czymś strwóż!””

Stanisław Barańczak (1946–2014) polski pisarz

świadome zastosowanie kakofonii w celach artystycznych.
Cytaty z tekstów literackich
Źródło: cykl Mankamęty

„Ludzie z otoczenia Stalina byli pod wieloma względami do siebie podobni, ale też bardzo różnili się między sobą. Jedni z nich zdolni byli wykonać każdy, najokrutniejszy nawet i najbardziej niesłuszny rozkaz, uświadamiając sobie jego okrucieństwo i „nie odczuwając satysfakcji”. Drudzy wciągali się stopniowo do zbrodni i stawali się sadystami, którym okrutne orgie i znęcanie się nad ludźmi sprawiały przyjemność. Trzeci wykonywali swą pracę z obojętnością robota lub zawodowego oprawcy, nie przeżywając szczególnych emocji, ale i nie wykazując inicjatywy. Inni przeistaczali się w fanatyków i dogmatyków, zmuszając się do szczerej wiary, że wszystko co robią jest potrzebne dla partii, rewolucji a nawet dla „świetlanej przyszłości”. Nie byli zdolni do skruchy czy żalu. Niektórzy byli po prostu ludźmi słabymi, a ponadto ograniczonymi i głupimi, nie zastanawiającymi się zbytnio nad swymi postępkami i nie rozumiejącymi do końca sensu zachodzących zdarzeń. Uspokajali sumienie myślą, że „góra wie lepiej”.”

Roj Miedwiediew (1925)

Źródło: Ludzie Stalina, przedmowa do pierwszego wydania, tłum. Tadeusz Kaczmarek, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1989, s. 8.

O ludziach , O przyjemności , O wierze , O górach

„Nic nie jest skończone, wszystko powraca, wina, skrucha i znów wina”

Günter Grass książka Blaszany bębenek

Postać: Raskolnikow
Blaszany bębenek

„Są przypadki, w których skrucha nic nie daje.”

Roland Freisler (1893–1945) prawnik niemiecki, przewodniczący faszystowskiego Trybunału Ludowego

na procesie Egberta Hayessena (uczestnika zamachu 20 lipca).
Źródło: Curt Riess, Procesy…, op. cit., s. 380.

„Wygląda na to, że między tradycyjnymi religiami, w których grzech, wina, skrucha i zadośćuczynienie odgrywają wielką rolę, a polityczną poprawnością, której najważniejsze przykazanie zabrania urażania kogokolwiek, konfrontacja jest nieuchronna.”

Stanisław Michalkiewicz (1947) polski pisarz i publicysta

O religii

„Rozum i skrucha to zawsze dwie rzeczy, które zjawiają się zawsze zbyt późno.”

Szolem Alejchem książka Dzieje Tewji Mleczarza

Dzieje Tewji Mleczarza

„Chyba prawie każdy z nas czuwał kiedyś przed wschodem słońca, już to po jednej z
owych bezsennych nocy, przyprawiającej nas niemal o zakochanie się w śmierci, już to po
jednej z owych nocy lęku i szpetnych uciech, gdy przez komórki mózgu przeciągają
majaki, potworniejsze jeszcze od rzeczywistości, a ożywione tym intensywnym życiem
utajonym we wszelkiej groteskowości, które nadaje również gotykowi trwałą siłę życiową,
gdyż sztuka ta wydaje się przede wszystkim sztuką tych, których dusze zasępia choroba
marzenia. Z wolna białe palce wsuwają się przez firanki i zdają się drżeć. Niby czarne,
fantastyczne postacie - nieme cienie pełzają po kątach pokoju i tam się układają. Na
dworze słychać szelest ptaków w listowiu lub kroki ludzi idących do roboty albo jęki i
westchnienia wiatru, który zlatuje ze wzgórza i okrąża cichy dom, jakby się bał zbudzić
śpiącego, a jednak musiał odwołać sen z jego fioletowej jaskini. Zasłona po zasłonie z
cienkiej przejrzystej gazy z wolna się podnosi, rzeczy odzyskują kształty i barwy i
widzimy, jak nadchodzący dzień oddaje światu dawne jego oblicze. Blade zwierciadła
znów otrzymują swe życie odtwórcze. Wygasłe świece stoją, gdzie je pozostawiliśmy, a
obok nich leży na wpół rozcięta książka, którą czytaliśmy, lub drutem opleciony kwiat,
który nosiliśmy na balu, albo list, który obawialiśmy się przeczytać lub czytaliśmy zbyt
często. Wszystko wydaje się nie zmienione. Ze złudnych cieni nocy wyłania się
prawdziwe, znane nam życie. Musimy je podjąć, gdzie zostało przerwane, i ogarnia nas
uczucie straszne - uczucie konieczności zmuszającej do ciągłego zużywania sił w nużącym
kole codziennych wydarzeń lub też porywa nas dzika tęsknota, by pewnego poranka oczy
nasze otworzyły się na świat, co w mroku na nowo został stworzony ku naszej radości, na
świat, w którym rzeczy mają barwy i kształty nowe albo zmienione lub też kryją w sobie
nowe tajemnice; na świat, w którym przeszłość nie zajmowałaby wcale miejsce albo
bardzo mało, a w każdym razie nie w świadomej formie powinności czy skruchy, bo
nawet wspomnienie radości posiada swą gorycz jak wspomnienie rozkoszy - swój ból.”

Oscar Wilde (1854–1900) angielski poeta, prozaik i dramatopisarz

O ptakach , O rzeczywostości , O snach , O życiu

„Olafur obudził się w otchłani nocy jako obcy człowiek w swym własnym życiu, człowiek pełen skruchy z powodu niepopełnionych grzechów, człowiek, którego czyny dawno już utopiły się w litości. Obudził się, bardzo daleki od siebie samego, zabłąkany w pustyni życia, powrotna zaś droga jest zbyt długa na jedno ludzkie życie.”

Halldór Kiljan Laxness (1902–1998) pisarz islandzki, noblista

Światłość świata

O życiu , O pewności siebie