Cytaty na temat ochotnik

„Miłość – to niewola, do której każdy idzie na ochotnika.”

„Gutman powiedział mi, że wielu ludzi zgłaszało się do Sonderkommando na ochotnika.
Spytałem go dlaczego.
– Gdyby pan napisał o tym książkę – powiedział – i dał odpowiedź na to „dlaczego?”, byłaby to bardzo wielka książka.
– A pan ją zna? – spytałem.
– Nie. I dlatego zapłaciłbym dużo pieniędzy za książkę, w której byłaby ta odpowiedź.
– A nie domyśla się pan?
– Nie – odpowiedział patrząc mi prosto w oczy – chociaż byłem jednym z tych, którzy się zgłosili.”

„Decyzja rozegrania bitwy w Warszawie, której ostatecznymi autorami byli Jan Stanisław Jankowski i Tadeusz Komorowski, zapadła 31 lipca, ale już w dniu następnym pomnożona została o tysiące decyzji, podejmowanych przez poszczególnych żołnierzy Okręgu Warszawskiego AK. Warszawska armia powstańcza była armią ochotniczą i tym między innymi różniła się od innych, że nie miała koszar, a raczej koszarami jej były rodzinne domy żołnierzy, zwykłe warszawskie mieszkania. Rozkaz, który docierał do żołnierzy poprzez zakonspirowane środki łączności, nie był i nie mógł być poparty przez żadne środki przymusu. Każdy z żołnierzy-ochotników sam decydował, czy rozkaz ten wykona i stawi się na wyznaczony punkt zborny, czy też tego nie zrobi. Każdy musiał taką decyzję podjąć sam, w ciszy własnego serca, patrząc w oczy matce, żonie czy narzeczonej, których nawet nie miał prawa powiadomić o tym, co zaraz się stanie. Musiał podjąć ją sam w chwili, gdy jeszcze nie uzbrojony, ale już narażony na niebezpieczeństwo, opuszczał rodzinne kąty, a razem z nimi całe dotychczasowe życie. Tego dnia, 1 sierpnia, podobnie jak podczas pierwszej koncentracji z 28 lipca, tysiące chłopców i dziewcząt powiedziało swoje „tak”, potwierdzając nim nie tylko żołnierską przysięgę wierności, ale także wolę walki. Te tysiące decyzji potwierdzających, więcej – przypieczętowujących rozkaz dowódcy, były zapoczątkowaniem zjawiska o zupełnie podstawowym znaczeniu.”

„Trafiali do wojska nie jako kamikaze, lecz jako zwykli piloci. Ale sytuacja na frontach była zła. Wszyscy czuli więc, że wykonają atak jako kamikaze. Prędzej czy później. Zgłaszali się do lotnictwa na ochotnika, wiedząc, że zapewne niedługo zginą. I nie będą radością swoich rodzin. Ich zdecydowanie robiło na mnie niesamowite wrażenie i pogłębiało szacunek do nich. Wiedzieli, że wkrótce zginą. Płakałem, wiedząc, że nie mogę zrobić dla nich nic poza nauką pilotażu.”

„Do grupy łączników należał strz. Warszawiak (Witold Modelski). Był to chłopczyk w wieku 11 lat, podobno był synem inżyniera. Jego bohaterstwo nie ma równego w historii. Dowiemy się o tym, gdy zbliżymy się do dramatycznych walk na reducie Banku Polskiego, Ratusza, reducie Długa – Bielańska. Warszawiak ubrany był jak prawdziwy żołnierz w hełm francuski, w mundur żołnierski, a za pasem nosił granat ręczny. Tam, gdzie nikt z łączników nie odważył się biec z meldunkiem, Warszawiak zgłaszał się zawsze na ochotnika, mimo huraganowego ognia.”

„Do spadochroniarzy zgłosili się na ochotnika, jak sami mówili – dla emocji, zaszczytu i miesięcznego dodatku spadochronowego (pięćdziesiąt dolarów dla szeregowego, sto dla oficera). Ale tak naprawdę do skakania z samolotów zgłosili się z dwóch względów natury osobistej. Pierwszy można by ująć słowami Roberta Radera jako „chęć bycia lepszym niż reszta”. Każdy z członków kompanii przeszedł przez to samo, co przeżył Richard Winters: w pewnej chwili doszedł do wniosku, że nie po drodze mu z indywiduami, które spotykał, odkąd przeszedł bramę ośrodka uzupełnień. Musiały być jakieś lepsze sposoby na wojskową karierę. Oni nie uważali, że służba wojskowa to katastrofa, klęska życiowa i dziura w życiorysie. Chcieli przez to przejść, ucząc się czegoś, a czekające ich wyzwania miały pomóc im dojrzeć.”

„W życiu łatwiej znaleźć prokuratora-ochotnika, niż obrońcę z urzędu.”

„Wasyl Slipak – ukraiński śpiewak operowy występujący we Francji – zginął na froncie w Zagłębiu Donieckim. Walczył jako ochotnik. Mężczyzna został zastrzelony nad ranem przez snajpera. Wasyl Slipak obsługiwał karabin maszynowy. Separatyści atakowali za pomocą artylerii, czołgów i piechoty. Śpiewak przyjechał na front półtora tygodnia temu. Walczył jednak już wcześniej, w czerwcu zeszłego roku. Gdy rozpoczęła się rosyjska agresja w 2014 roku, przez pewien czas pomagał żołnierzom jako wolontariusz. Jednocześnie śpiewał jako solista baryton we francuskich operach, między innymi w Paryżu. Zdobywał nagrody na międzynarodowych festiwalach. Część zarobionych pieniędzy przekazywał na ukraińską armię.”

„W miastach i większych wioskach powstały dobroczynne stowarzyszenia 'Dawców krwi', które gromadzą ochotników oddających na apel lekarzy własną krew dla wykrwawionych cywilów i wojskowych. W ten sposób uratowanych zostało wiele istnień, a ci wielkoduszni są wychwalani, wskazywani narodowi jako przykład, wspomagani w przezwyciężaniu słabości będącej konsekwencją tego aktu. Krótko mówiąc, otacza ich aura zaszczytów.
Jest to słuszne. Ich miłość jest wielka, a skoro obiecałem nagrodę temu, kto w Imię moje poda szklankę wody, niewątpliwie potrafię znaleźć większą nagrodę dla tego, kto potrafi oddać swoją krew z miłości do bliźniego i nie zniweczy zasługi swojej miłości grzechami ciężkimi.”

„Poza członkami Polskiej Partii Socjalistycznej i klasowych związków zawodowych, które były pod przeważającym wpływem naszej partii, na wezwanie do walki z najazdem faszystowskim żywo zareagowały wszystkie ugrupowania lewicowe, na czele z komunistami i radykalnymi ludowcami, wstępując dość licznie do naszej brygady (…) w ciągu 5 dni zaciągnęło się 5000 ochotników. Władze wojskowe nakazały zaprzestanie dalszego werbunku. Jednak nacisk ze strony zgłaszających się był tak duży, że zmuszeni byliśmy ten rozkaz częściowo obejść i przyjęliśmy do naszych kompanii jeszcze około 1000 ludzi.”

„Szkoliłem młodych pilotów do misji kamikaze w Pułku Lotnictwa Hoko na Tajwanie. 1 lutego 1945 roku, kiedy wydano pierwszy rozkaz dla kamikaze, dowódca bazy, major Kobayashi, powiedział pilotom: „Podnieść ręce ci, którzy zgłaszają się na ochotnika do misji kamikaze, jeśli otrzymamy taki rozkaz”. Na to piloci się wściekli. Nasz gniew zrobił na nim wrażenie. Wszyscy byli gotowi, by zginąć. Taka była atmosfera.”

„Słup z napisem „Gułag 92JN90” i nic więcej. Na początku w mróz gołymi rękami łamaliśmy gałęzie na szałasy. I nie uwierzysz, ale powoli sami się pobudowaliśmy. Postawiliśmy sobie baraki, ogrodzenie, zbudowaliśmy karcery, wieże strażnicze – wszystko sami. I zaczął się wyrąb, ścinanie drzewa. Po ośmiu wprzęgaliśmy się do sanek, woziliśmy pnie, po pierś zapadając się w śnieg. Długo nie wiedzieliśmy, że wybuchła wojna. Ukrywano to przed nami. I nagle – propozycja. Na ochotnika na front do batalionów karnych, a kto wyjdzie cało ze wszystkich bitew – będzie wolny. A potem ataki i ataki, kilometry kolczastego drutu pod prądem, miny, moździerze, całe miesiące huraganowego ognia. Nie bez powodu nazywano żołnierzy z naszych batalionów skazańcami. Kładło nas pokotem. Jak ja wyżyłem? Ależ wyobraź sobie, że to krwawe piekło było rajem w porównaniu z okropnościami obozu (…).”

„Mój dziadek, porucznik Stefan Czyżewski, ochotnik Legionów Piłsudskiego (zaciągnął się do nich mając zaledwie 16 lat!), odznaczony przez Marszałka za zasługi (zdjęcie), był oficerem AK. W czasie Powstania Warszawskiego dowodził zgrupowaniem Albatros. Zginął w obronie Pasty, osłaniając własnym ciałem 18-letniego żołnierza. Poniósł bohaterską śmierć w walce z ludźmi, którzy eksterminowali Żydów, przeprowadzali eksperymenty na homoseksualistach w obozach koncentracyjnych, niszczyli tych, którzy wg nich z urodzenia byli gorsi lub po prostu inni.”