Cytaty na temat klinika (22 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Uważam (…), że lekarz, który podejmuje pracę w publicznym ośrodku zdrowia, jest zobowiązany do respektowania obowiązującego prawa. Jeśli zawarty jest w nim obowiązek poinformowania kobiety domagającej się dokonania legalnej aborcji tam, gdzie jej dokonanie jest możliwe, to lekarz, który korzysta z klauzuli sumienia, zobowiązany jest do udzielenia tej informacji. Jeżeli i to uznaje on za niezgodne z własnym sumieniem, to nie powinien on pracować w instytucji państwowej. Może otworzyć własną klinikę i na jej drzwiach umieścić komunikat, że ani aborcji nie przeprowadza, ani wspomnianej informacji nie udziela. Oczywiście, nie może wtedy liczyć na wsparcie państwa, którego prawa postanowił nie respektować.”

Andrzej Szostek (1945) polski filozof, duchowny

Źródło: Oświadczenie ks. prof. Andrzeja Szostka http://gosc.pl/doc/2045366.Oswiadczenie-ks-prof-Andrzeja-Szostka, gosc.pl, 12 czerwca 2014.

O kobietach , O wsparciu

„Świat, w którym rodzimy się w klinice i umieramy w szpitalu, w którym mnożą się, w wydaniu ekskluzywnym lub nieludzkim, punkty tranzytowe i tymczasowe miejsca pobytu (sieci hoteli i squaty, kluby wakacyjne, obozy uchodźców, slumsy skazane na zniszczenie lub powolny rozkład), w którym rozwija się zwarta sieć środków transportu, także stanowiących przestrzenie zamieszkane, gdzie bywalec wielkich supermarketów, użytkownik automatów i kart kredytowych odnawia – poprzez „nieme” handlowe gesty – świat, którego przeznaczeniem jest samotna indywidualność, w drodze, w tymczasowości i efemeryczności, stanowi dla antropologa i innych badaczy pewien nowy przedmiot. (…)”

Marc Augé (1935)

Nie-miejsca
Źródło: Bülent Diken, Od obozów dla uchodźców do osiedli grodzonych Biopolityka i koniec miasta, s. 131 http://www.praktykateoretyczna.pl/PT_nr2-3_2011_Biopolityka/09.diken.pdf.

O świecie

„(…) w klinice kiedyś przyszedł do mnie lekarz (…) i mówi do mnie: „Gratuluję! Serdecznie gratuluję panu, miał pan dzisiaj wielki, wielki sukces!”. Szukam w głowie, zastanawiam się, pytam: „Powtórzono jakiś program? Który? W którym programie?”. A on: „Nie, nie program. Widzę tutaj, że dzisiaj była kupa!”. Zamurowało mnie z wrażenia. Wydukałem: „Panie doktorze, miałem chyba w życiu większe sukcesy”. A on na to: „Jest pan w błędzie. Ta kupa, zrobiona wtedy, kiedy trzeba i samodzielnie, jest największym sukcesem, jaki może się zdarzyć człowiekowi”.(…) pomyślałem: „Mój Boże! Żyłem w jakiejś ułudzie! Ta kupa jest więcej warta niż Nowy Jork i Paryż, i Rzym, i chiński mur.””

Bogusław Kaczyński (1942–2016) polski dziennikarz i krytyk muzyczny

Od tego momentu zacząłem trochę inaczej spoglądać na zaszczyty tego świata… To mnie już bawi.
Źródło: „Newsweek”, 21 czerwca 2011 http://spoleczenstwo.newsweek.pl/-nie-jestem-gotowy-na-umieranie---boguslaw-kaczynski-do-holowni,78429,4,1.html

O Bogu , O wrażeniach , O sukcesie

„W modelu neoliberalnym kapitał napływa tylko do obszarów gwarantujących szybki zwrot inwestycji. Dlatego w Polsce powstało wiele prywatnych uczelni humanistycznych, lecz nie utworzono żadnego prywatnego wydziału chemii lub biotechnologii; podobnie jak nie powstał żaden prywatny szpital oferujący leczenie onkologiczne, choć nie brakuje klinik stomatologicznych i ortopedycznych. Kosztowne i nierentowne kierunki kształcenia czy leczenia nadal finansowane są ze środków publicznych.”

Edwin Bendyk (1965) polski publicysta

Źródło: Fałszywa alternatywa, 2009 r.

„Nakręciłem ten film [Niemy krzyk], aby pokazać, czym naprawdę jest przerywanie ciąży. Jestem odpowiedzialny za 75 tysięcy sztucznych poronień wykonanych w prowadzonej przeze mnie klinice. Lecz obecnie nawróciłem się na stronę obrony życia. Nie jestem ciemniakiem ani człowiekiem prymitywnym. Nie jestem katolikiem ani protestantem. Jestem żydem i w dodatku kompletnym ateistą. Moje nawrócenie nie jest podyktowane ani motywami religijnymi ani etycznymi: jest ono wyłącznie naukowe i technologiczne. Po prostu doszedłem do wniosku, że nie ma żadnej różnicy między 12-tygodniowym a 28-tygodniowym płodem. Powinny być traktowane kompletnie tak samo. Dokonanie zabiegu przerywania ciąży jest dzieciobójstwem. Zabijany płód doznaje takich samych cierpień jak dorosły torturowany skazaniec.”

Bernard Nathanson (1926–2011) lekarz amerykański, działacz ruchów pro-life

Źródło: M. Stypułowska, Niemy krzyk dziecka, tygodnik „Niedziela”, 11 sierpnia 1985, s. 6.

O dzieciach , O cierpieniu

„Grzesznik jest w Kościele właściwym człowiekiem na właściwym miejscu, tak jak chory jest na miejscu w klinice czy poczekalni u lekarza.”

Janusz Pasierb (1929–1993) polski ksiądz, poeta, eseista, historyk sztuki

Kościół

„Dziesięć lat dla Harriet to naprawdę dużo i muszę pogodzić się z tym, że nie jest już ona kobietą pierwszej młodości. Dziesięć lat temu byłam młodsza od Harriet, a teraz jestem starsza o 10 lat i cięższa o 10 kilo. Nigdy jednak nie znudziła mi się gra w Prywatnej klinice. Dlaczego? Bo zawsze wciągam się w sztukę na nowo i równie intensywnie jak za pierwszym razem przeżywam opowiadaną w niej historię”

Beata Schimscheiner (1966) aktorka polska

Źródło: Urszula Wolak, Schimscheinerowie: 10 lat grają razem, „Polska Gazeta Krakowska” nr 34, 10 lutego 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/132743.html

O kobietach , O historii , O grach

„Część z tych, którzy stoją tam i rzekomo pilnują krzyża, to rzeczywiście kandydaci do kliniki psychiatrycznej. Ostatnia stacja tej ich procesji to Tworki.”

Stefan Niesiołowski (1944) polityk polski, biolog

o tzw. obrońcach krzyża przed Pałacem Prezydenckim.
Źródło: polskatimes.pl http://www.polskatimes.pl/stronaglowna/293600,niesiolowski-ostatnia-stacja-krzyzakow-beda-tworki,id,t.html, 12 sierpnia 2010

„Byłem… chrześcijaninem, tak. Ortodoksyjnym chrześcijaninem. Byłem… lekarzem, tak. Pediatrą. Bardzo to lubiłem. Myślałem, że wykonuję najpiękniejszą pracę na świecie. I taka jest, wie pani? Dlatego że to praca, w którą angażujesz wszystko: umysł, emocje. Szczególnie przy dzieciach. Kochałem leczyć dzieci… I trudno było wszystko zostawić, trudno! Czasem żal mnie przeszywa, tak. Przeszywa mnie jak szpilka. Ale musiałem zrobić to, co zrobiłem, i nie żałuję. Między moją działalnością polityczną a moją pracą w klinice istniała zbyt wielka sprzeczność. Człowiek nie może dzielić w ten sposób swoich uczuć, swojego rozumowania, z jednej strony leczyć, a z drugiej zabijać. Nadchodzi dzień, kiedy człowiek musi sobie powiedzieć: albo tu, albo tam.”

George Habasz (1926–2008) terrorysta palestyński

w wywiadzie udzielonym Orianie Fallaci w marcu 1972 w Ammanie
Źródło: Oriana Fallaci, Wywiad z historią, wyd. Sfery, Warszawa 2012, ISBN 978-83-7799-039-1, tłum. Agnieszka Czepnik, Anna Osmólska-Mętrak, Joanna Ugniewska, s. 182.

O dzieciach , O emocjach , O historii , O myślach

„Dochody Matki Teresy były takie, że mogła z powodzeniem wyposażyć kilka pierwszorzędnych klinik w Bengalu (ogółem prowadziła 600 misji w 123 krajach). To była świadoma decyzja, by tego nie robić i w zamian zakładać dobroczynne placówki, które natychmiast stałyby się celem pozwów sądowych, gdyby były placówkami służby zdrowia. Celem nie było uczciwe niesienie ulgi w cierpieniu, lecz kult śmierci, bólu i pokornego poddania się losowi.”

Matka Teresa z Kalkuty (1910–1997) katolicka siostra zakonna

Autorzy: Serge Larivée, Geneviève Chénard, Święta raczej nie święta, Policymic.com, Stuff. co. nz, tłum. „Forum”, 18 marca 2013.
O Matce Teresie

O śmierci , O matce , O decyzjach , O cierpieniu

„(…) wszystko zaczęło się na przełomie 20 stycznia 200607 roku, więc już po turyńskich igrzyskach. Na początku bóle pojawiały się tylko na startach, później zaczęły mi również doskwierać na treningach. Nie wszyscy wierzyli mi, że mnie boli, dlatego też nikt nie reagował. Na własną rękę i z pomocą Magdy Gwizdoń trafiłam do prywatnej Kliniki terapii manualnej, rehabilitacji i krioterapii w Bielsku-Białej. Tam przeszłam serię zabiegów i rehabilitacji. Pomogło na półtora roku i dolegliwości powróciły.”

Katarzyna Ponikwia (1982) biathlonistka polska

Źródło: Wywiady – Ponikwia: Będę się rozkręcać, biathlon.pl http://www.biathlon.pl/index.php?url=artykul&id=18

O pomocy , Trening

„Polska ma obok Irlandii i Malty, najbardziej restrykcyjną ustawę antyaborcyjną. 150 tys. Polek przerywa co roku niechcianą ciążę. Pokątnie, z narażeniem życia, kupując środki poronne niewiadomego pochodzenia, albo w klinikach w Niemczech czy w Wielkiej Brytanii.”

Wanda Nowicka (1956) polska działaczka feministyczna

Źródło: rozmowa Agaty Nowakowskiej i Dominiki Wielowieyskiej, „Duży Format”, 25 sierpnia 2011

O ustawie

„Za czasów Ceauszescu antykoncepcja była zabroniona, pigułki też. Kobieta musiała urodzić pięcioro dzieci, zanim pozwolono jej usunąć kolejną ciążę. Lub musiała mieć więcej niż 45 lat. Sama usunęłam dwa razy. Za pierwszym razem pracowałam jeszcze w fabryce maszyn. Nie mogłam zrobić tego w klinice, bo tam zatrudniano lekarzy związanych ze służbami bezpieczeństwa. W zakładowej toalecie koleżanka z pracy wsadziła mi do macicy plastikową żyłkę od okrągłych drutów. Musiałam ją nosić trzy doby. Jej drugi koniec przyklejony był do uda. Nosiłam spódnice, żeby zapewnić dopływ powietrza do macicy. Za drugim razem koleżanka przyniosła mi tylko żyłkę. Resztę zrobiłam sama. Siedziałam w łazience, nad lustrem, które położyłam na ziemi.”

Herta Müller (1953)

Źródło: wyborcza.pl, 21 czerwca 2009 http://wyborcza.pl/1,76842,6734227,Przecwiczylam_smierc.html?as=3&startsz=x#ixzz0vW5V7rFs

O kobietach , O dzieciach

„Najpierw wmawia się ludziom, że in vitro wyleczy ich z niepłodności. Tymczasem procedura ta, w dodatku bardzo kosztowna, mimo że nie leczy niczego, wyciąga od ludzi mnóstwo pieniędzy. To żerowanie na nieszczęściu ludzi, którzy chcą mieć dzieci, co jest przecież naturalnym pragnieniem człowieka, którzy są gotowi zapłacić każde pieniądze, by móc mieć dziecko. Wykorzystują to kliniki in vitro, windując takie ceny, jak im się podoba.”

Hanna Wujkowska (1963)

Źródło: Hanna Wujkowska, lekarz, bioetyk, naszdziennik.pl, 30 stycznia 2009 http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20090130&typ=po&id=po32.txt

O pieniądzach , O dzieciach , O ludziach

„Jeżeli mówiłem do Huoy [żona Hainga S. Ngora], że – na przykład – rządy, które tak ciemiężą, pchają się w stronę własnej zguby, a ona przyznawała mi rację, nasza wymiana zdań niczego nie zmieniała. Reżim trwał, a my nadal kopaliśmy motykami rowy. Byliśmy nadal zmęczeni i głodni. Oszukiwano nas ze wszystkich stron. We „frontowej” izbie chorych usłyszałem, jak jedna pielęgniarka zapytała drugiej: – Dałaś już jeść tym wojennym niewolnikom? – To przypadkowe pytanie uderzyło mnie bardziej niż brudna strzykawka, niż niechlujstwo i obojętność, które królowały w tej „klinice”. Objaśniało to postawę Czerwonych Khmerów w stosunku do nas. Wszystkie ich przemowy o społeczeństwie bezklasowym, o zbudowaniu nowego narodu, ta ich walka o niezależność – to tylko gadki! Zaś rzeczywistość była następująca: Czerwoni Khmerzy wygrali wojnę, a my byliśmy niewolnikami. Oni brali na nas odwet i kropka.”

Haing S. Ngor (1940–1996)

Kambodżańska odyseja

O rzeczywostości , O walce , O oszukiwaniu , O obojętności

„Zrezygnowawszy z pracy w klinice Powers nie zaprzestał cotygodniowych odwiedzin i badań lekarskich w gabinecie Andersona. Było to już co prawda tylko zwykłą formalnością, zupełnie pozbawioną sensu. Podczas ostatniej wizyty Anderson zrobił mu badanie krwi; zwrócił uwagę na coraz większą obrzękłość mięśni twarzy, słabnące refleksy oczu i nie ogolone policzki Powersa. Uśmiechając się poprzez biurko Anderson zastanawiał się przez chwilę, co mu powiedzieć. Niekiedy próbował jeszcze pocieszać co inteligentniejszych pacjentów. Ale z Powersem, który był zdolnym neurochirurgiem i człowiekiem tkwiącym w nurcie życia, tworzącym rzeczy oryginalne, rozmowa nie była łatwa. W myślach zwracał się do niego: – „Jest mi ogromnie przykro, Robercie, ale cóż mogę ci powiedzieć… Nawet Słońce stygnie z dnia na dzień…””

James Graham Ballard książka The Voices of Time

Źródło: Głosy czasu (ang. The Voices of Time, 1972), wyd. pol. w antologii Kroki w nieznane. 3

O prawdzie , O czasie , O słońcu , Sens

„Co się tyczy [paryskich] bulwarów, to w ogóle nie można po nich chodzić. Wszyscy zasuwają z burdelu do kliniki, a z kliniki z powrotem do burdelu. A dokoła jest tyle trypra, że ledwie można złapać dech. Kiedyś wypiłem trochę i poszedłem Polami Elizejskimi - a dokoła było tyle trypra, że ledwie powłóczyłem nogami. Zobaczyłem dwoje znajomych: on i ona, oboje jedzą kasztany, bardzo starzy oboje. Gdzieś ich już widziałem? W gazetach? Nie pamiętam, ale poznałem: Louis Aragon i Elsa Triolet. "Ciekawe - błysnęła mi myśl - skąd idą: z kliniki do burdelu czy z burdelu do kliniki?" I sam sobie przerwałem: "Wstydziłbyś się. Jesteś w Paryżu, a nie w Chrapuszowie. Zadaj im lepiej pytania o sprawy społeczne, o najbardziej palące sprawy."
Doganiam Louisa Aragona i zaczynam mówić, otwierając przed nim serce. Mówię, że jestem zdesperowany, ale nie mam najmniejszych wątpliwości, że umieram od nadmiaru węwnętrznych sprzeczności, i dużo różnych takich. A on spogląda na mnie, salutuje mi jak stary weteran, bierze swą Elsę pod rękę i idzie dalej. Ja znów ich doganiam i zwracam się tym razem już nie do Louisa, lecz do Triolet. Mówię, że umieram na brak wrażeń, że gdy przestaję rozpaczać, ogarniają mnie wątpliwości, gdy tymczasem w chwilach rozpaczy w nic nie wątpiłem… A ona tymczasem, jak stara kurwa, poklepała mnie po policzku, wzięła pod rączkę swojego Aragona i poszła dalej.
Potem, rzecz jasna, dowiedziałem się z prasy, że to wcale nie byli oni, tylko Jean-Paul Sartre i Simone de Baeuvoir, ale jaka to teraz dla mnie różnica! Poszedłem do Notre-Dame i wynająłem tam mansardę. Mansarda, facjatka, oficyna, antresola, strych - ciągle to wszystko mylę i nie widzę różnicy. Krótko mówiąc, wynająłem miejsce, w którym można leżeć, pisać i palić fajkę. Wypaliłem dwanaście fajek i odesłałem do "Revue de Paris" mój esej pod francuskim tytułem "Szyk i blask - immer elegant". Esej na temat miłości.
A wiecie przecież, jak trudno jest we Francji pisać o miłości. Dlatego że wszystko, co dotyczy miłości, zostało już we Francji dawno napisane. Tam wiedzą o miłości wszystko, a u nas nic. Spróbujcie u nas komuś ze średnim wykształceniem pokazać twardy szankier i zapytać: "Jaki to szankier, twardy czy miękki!" - na pewno strzeli: "Jasne, że miękki." A jak zobaczy miękki, to już zupełnie straci orientację. A tam - nie. Tam mogą nie wiedzieć, ile kosztuje dziurawcówka, ale jeśli już szankier jest miękki, to będzie takim dla każdego i nikt go nie nazwie twardym…
Krótko mówiąc, "Revue de Paris" zwróciło mi esej pod pretekstem, że został napisany po rosyjsku, a francuski był tylko tytuł. Wypaliłem więc na antresoli jeszcze trzynaście fajek i stworzyłem nowy esej, również poświęcony miłości. Tym razem cały tekst od początku do końca był napisany po francusku, a rosyjski był jedynie tytuł: "Skurwysyństwo jako najwyższe i ostatnie stadium kurestwa." I posłałem tekst do "Revue de Paris".
[Znów mi go zwrócili. ] Styl, powiedzieli, znakomity, natomiast główna myśl - fałszywa. Być może, powiedzieli, da się to zastosować do warunków rosyjskich, ale nie francuskich. Skurwysyństwo, powiedzieli, wcale nie jest u nas stadium najwyższym i bynajmniej nie ostatnim. U was, Rosjan, powiedzieli, kurestwo, które osiągnie granice skurwysyństwa, zostanie przymusowo zlikwidowane i zastąpione przez programowy onanizm. Natomiast u nas, Francuzów, nie jest wprawdzie w przyszłości wykluczone organiczne zrastanie się pewnych elementów rosyjskiego onanizmu, potraktowanego bardziej swobodnie - z naszą ojczystą sodomią, będącą efektem transformacji skurwysyństwa za pośrednictwem kazirodztwa; jednakże owo zrastanie się nastąpi na gruncie naszego tradycyjnego kurestwa, mając charakter absolutnie permanentny.”

Wieniedikt Jerofiejew książka Moskwa-Pietuszki

Moscow to the End of the Line

O myślach , O myśleniu , O wrażeniach , O charakterze

„Słońce, tak dufnie jaskrawe
na placu przed klinika,
zamiast na wskros mnie przeniknać,
umiało na dobra sprawę

naswietlić tylko powierzchnię
mojej skóry czy kurtki,
co najwyżej pobieżnie
olsnić oczy przez krótki

moment przed ich zmrużeniem;
tu, w czterech scianach półmrocznych scianach,
przez scisła bryłę ciała
przebija się - nieznużenie

i błyskawicznie - nikła
bladosć promienia, który
jak wscibski brukowy dziennikarz
ujawnia pod gruboskórnym

zdrowiem wewnętrzne wstydy,
sztywna kruchosć i sliski
dygot, żałosne spiski,
skandale i ohydy,

skrywane w sobie przed soba,
by siebie nie przestraszyć.
Radiologu Bez Twarzy,
niech stanę obok

Ciebie, pokaż mi ekran
z tym mna, znanym na wylot
jedynie Tobie; chwila
wiedzy niech mnie przeswietla

Twój promień, tylko jedna:
daj - nim ja zaciemnię, zagrzebię -
sprobować, czy zniosę tę pewnosć
siebie.”

Stanisław Barańczak (1946–2014) polski pisarz

Widokówka z tego świata i inne rymy z lat 1986–1988

O wiedzę , O słońcu

„Dla urzędników liczy się pesel, nie człowiek. Dwa lata niepotrzebnego przepychania zajęło mi, żeby ich przekonać. A ile razy muszę tłumaczyć się przed urzędnikami, że zastosowałem taką a nie inną terapię! Jestem człowiekiem skromnym, ale jeśli urzędnik kwestionuje mój medyczny autorytet, a jestem profesorem hematologii z 40-letnim stażem lekarskim i wojewódzkim konsultantem w tej dziedzinie, nie mogę tego zaakceptować. Tak samo nie mogę przeboleć tego, że moje pielęgniarki muszą wklepywać cyfry do komputerów. Pielęgniarki, jak sama nazwa wskazuje, są od pielęgnowania pacjentów. I jest to bardzo ciężka, bardzo wymagająca praca, za którą dostają tak marne pieniądze. Mogłyby zatrudnić się za dwukrotnie wyższą pensję jako sekretarki u jakiegoś dewelopera i podawać mu dwa razy dziennie kawę. Ale wolą być tutaj, przy pacjentach. Więc nie dokładajmy im w klinice papierkowych i urzędniczych obowiązków!”

Aleksander Skotnicki (1948) polski hematolog

Źródło: Piję z pacjentem kubek goryczy https://gazetakrakowska.pl/prof-aleksander-skotnicki-pije-z-pacjentem-kubek-goryczy/ar/3880765, z Aleksandrem Skotnickim rozmawia Maria Mazurek, Gazeta Krakowska, 28 maja 2015.

O kawie , O pieniądzach

„Dla lekarza to ogromna satysfakcja, kiedy uda mu się odwrócić niekorzystny bieg zdarzeń – przedłużyć życie, a nawet je uratować. I jeszcze stworzyć warunki, by to mogło się udać. Klinika powinna oddziaływać z każdej strony: portier ma być przyzwoicie ubrany, pielęgniarki miłe i oddane, a wśród personelu musi być psycholog, dietetyczka i rehabilitant. Mają być drugie śniadania, a wszystko po to, by chory czuł się omalże jak w domu.”

Aleksander Skotnicki (1948) polski hematolog

Źródło: Wizytówka życia https://www.tygodnikpowszechny.pl/wizytowka-zycia-160893, z Aleksandrem Skotnickim rozmawia Katarzyna Kubisiowska, Tygodnik Powszechny, 28 października 2019.

O życiu , O domu

„Lekarze, pracownicy ośrodków pomocy społecznej czy po prostu zwykli obywatele uczestniczą w tych nielegalnych działaniach dlatego, że czują się zmuszeni, czasem wbrew własnemu sumieniu, bo stają w obliczu sytuacji, na które nie mogą pozostać obojętni. Ponieważ stojąc przed kobietą zdecydowaną dokonać aborcji, wiedzą, że jeśli odmówią jej porady i pomocy, zostawią ją w samotności i strachu i skłonią do dokonania zabiegu w najgorszych warunkach, w których ryzykuje okaleczenie się do końca życia. Wiedzą, że ta sama kobieta, jeśli ma pieniądze, jeśli wie gdzie szukać informacji, wyjedzie do sąsiedniego kraju, czy nawet skorzysta z usług niektórych klinik we Francji i będzie mogła przerwać ciążę nie ponosząc ryzyka i nie obawiając się kary. Te kobiety nie są bardziej niemoralne i bardziej nieświadome niż inne. Jest ich 300 tysięcy każdego roku. To kobiety, które spotykamy codziennie, nie wiedząc nic o ich dramatach i rozpaczy.”

Simone Veil (1927–2017) francuska polityk

fragment przemówienia w parlamencie francuskim przed wprowadzeniem ustaw depenalizujących aborcję.
Źródło: Natasza Quelvennec, Odeszła Simone Veil – kobieta, która zmieniła bieg historii http://www.democracyok.org/2017/06/30/odeszla-simone-veil-kobieta-ktora-zmienila-bieg-historii/, serwis „DOK – Democracy is OK”

O samotności , O kobietach , O pieniądzach , O czasie

„Dziesięć lat dla Harriet to naprawdę dużo i muszę pogodzić się z tym, że nie jest już ona kobietą pierwszej młodości. Dziesięć lat temu byłam młodsza od Harriet, a teraz jestem starsza o 10 lat i cięższa o 10 kilo. Nigdy jednak nie znudziła mi się gra w Prywatnej klinice.”

Beata Schimscheiner (1966) aktorka polska

Dlaczego? Bo zawsze wciągam się w sztukę na nowo i równie intensywnie jak za pierwszym razem przeżywam opowiadaną w niej historię
Źródło: Urszula Wolak, Schimscheinerowie: 10 lat grają razem, „Polska Gazeta Krakowska” nr 34, 10 lutego 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/132743.html

O grach , O kobietach