Cytaty na temat fryzjerka

„Listopad: jesienny fryzjer drzew.”

„(…) codziennie dwie godziny w rękach makijażysty, a potem jeszcze godzina z fryzjerem.”

„Fatalną pomyłką w wyborach na prezydenta Warszawy okazał się Wojciech Olejniczak. Nie tylko nie wszedł do drugiej tury, ale przegrał z Czesławem Bieleckim, który kilka lat temu w ogóle zniknął z polityki. Na domiar złego kandydat SLD uzyskał mniej głosów niż sam Sojusz w wyborach do Rady Warszawy. To stawia przed nim ograniczone możliwości wyboru – albo jak Kaczyński będzie szukał przyczyn porażki wszędzie, tylko nie u siebie, albo przestanie wysiadywać u fryzjera i włóczyć się po telewizjach, tylko skupi się na pracy w Parlamencie Europejskim. Warszawiacy odesłali Olejniczaka tam, gdzie go wcześniej wysłali, i najwyższa pora, żeby zaczął on swoje brukselskie obowiązki traktować poważnie. Był w moim rządzie dobrym ministrem rolnictwa, na rolnictwie się zna, rozumie jego europejskie wyzwania i na tym właśnie, a nie na różnych wygibasach może budować swoją karierę.”

„A wyżej, w drżącej glorii migających kropek lśni zagadkowy neon poświęcony jakimś smukłym, powabnym bóstwom: DAMSKI FRYZJER MĘSKI.”

„Tak we mnie strzelali, bo chodziłem w uprasowanych spodniach, w śnieżnobiałej koszuli, dobrze ostrzyżony. Więc kocha siebie, bo się dobrze ostrzygł. A ja od dziecka chodziłem do fryzjera.”

„Nie wiem, na co czekali tam przed budynkiem ci wszyscy nadzy muzułmanie i kilku przechadzających się tam i z powrotem funkcyjnych, w towarzystwie, jeśli dobrze widziałem, fryzjerów, bo rzeczywiście poznałem ich nagle po taboretach i zwinnych ruchach – zapewne na kąpiel i wpuszczenie do obozu… I na darmo wszystkie przemyślenia, zrozumienie, trzeźwy rozsądek, i tak nie mogłem opacznie zrozumieć jakby wstydzących się swej niedorzeczności, a jednak uparcie powracających słów skrytego pragnienia: chciałoby mi się jeszcze trochę pożyć w tym pięknym obozie koncentracyjnym.”

„Orient-men: Drodzy czytelnicy! W ramach pracy naukowej, której się aktualnie poświęcam, przeprowadzę za chwilę ankietę na temat: „Człowiek i środowisko”, wśród ludzi mieszkających w takich samych warunkach i z zainteresowaniem wysłuchamy, co mają oni do powiedzenia na ten temat. Czy odpowiada panu środowisko, w jakim pan przebywa?
Więzień: Najbardziej tu odczuwam brak kina i teatru. To prawdziwa pustynia kulturalna.
Orient-men: A panowie, dlaczego likwidujecie tak potrzebny punkt usługowy?
Fryzjer: Co za pytanie! Brak wody fryzjerskiej zmusza nas do opuszczenia tego miejsca raz na zawsze.
Orient-men: Pan jako zegarmistrz podziela tę opinie?
Zegarmistrz z klepsydrami: To prawdziwy raj dla zegarmistrza! Myślę nawet o otworzeniu własnej fabryki zegarków.
Orient-men: A co na to hydraulik?
Hudraulik: Nawodnienie tego terenu jest tylko kwestią czasu.
Orient-men: Pan jest tu ogrodnikiem?
Ogrodnik: Nie wiem, co mówią inni, ale to prawdziwa oaza, proszę pana.
Orient-men: Kapitanie, co pan powie na ten temat?
Kapitan: To morze piasku jest fantastyczne!
Orient-men: Senior torreador, dawno nie występował pan na arenie…
Torreador: Z piachu szpady nie ukręcę.
Orient-men: O, widzę że jest gospodyni tego terenu.
Gospodyni: Ale tylko do pierwszego. Ciągle się tu ktoś kręci, patrz pan, ile piachu mi nanieśli…
Orient-men: Dzień dobry panie prestigitatorze! Czy zechce pan mi powiedzieć…
Prestigitator: To jakaś pomyłka! Jestem fata morgana.”

„Od dzieciństwa dziadek z babcią, ojciec z mamą czegoś mi zabraniali, narzucali, za coś karcili. Jak poszedłem do szkoły, rodzice zaczynali mi mierzyć długość baków. Kazali skracać, wyrzucali do fryzjera. To też była próba zmuszania mnie do czegoś, ograniczania mojej swobody. Czasami była to gra głupoty. Nauczyciele wprowadzali reguły, jak należy wyglądać, bo – ich zdaniem – tak było ładniej. Nie zastanawiali się nad tym, że drażnią w ten sposób uczniów. Pamiętam, jak mój nauczyciel – całkiem młody, ładnie wyglądał na ślubnym portrecie z małżonką, na monidle – narzucał podobny styl. Cenzura polega także na dyktowaniu innym, aby byli do siebie podobnym.”

„Z fryzjerem podobnie jak z mężem: człowiek jest latami przekonany, że własny jest najlepszy!”

„Czy to nie złośliwe kpiny? Czasy coraz cięższe, na każdym kroku można być postrzelonym, doszło do tego, że wyjście z domu do fryzjera, czy do cukierni na czarną kawę, jest już karygodnem lekceważeniem życia, a tu mi zalecają bezwzględny spokój i unikanie wzruszeń.
Dobrze, daj mi stałą rentę, żebym mógł wyjechać zagranicę, to będę wiódł spokojny żywot.”

„A teraz samochód, na który czekają wszystkie żony piłkarzy, fryzjerzy oraz masażystki.”

„Mamy coraz więcej krytycznie myślących osób i coraz więcej z nas rozumie to, jak bardzo uwikłani jesteśmy w serwowany nam od lat język propagandy. Wiedzą, że „konkurencyjność” i „wolny” rynek nie prowadzą do większej wolności, bo tworzą hierarchiczne układy gospodarcze i w efekcie światem rządzi kilka firm, instytucji finansowych i tych, którzy są najbliżej wielkich pieniędzy – a nie ludzie – nie demokracja. Konkurować to mogą ze sobą cztery fryzjerki albo dwóch piekarzy w mieście, ale nie lokalne inicjatywy gospodarcze z wielkimi instytucjami finansowymi.”

„Lwica jest lwem, który poszedł do fryzjera.”

„Małżeństwo to ciężka praca. Kobieta nie tylko musi dbać o dom, męża, dziecko, ale musi także dbać o siebie. Musi mieć czas, żeby pójść do fryzjera, na siłownię, kupić sobie seksowną bieliznę, żeby być ciekawą, atrakcyjną dla męża przez cały czas. Wiele kobiet po tym, jak wyjdzie za mąż zapomina o tym. Zaniedbuje siebie. Tak nie można!”

„Wie pani, mnie specjalnie nie ruszyło takie plotkarskie mówienie o mnie. Chociaż dziwię się, że dorosły mężczyzna mówi jak baba u fryzjera. Ale mniejsza z tym.”

„Przerażająca prawda była taka, że NIKT NIE POTRAFIŁ NICZEGO ZROBIĆ - poeci nie potrafili pisać wierszy, mechanicy nie potrafili naprawiać aut, dentyści nie potrafili wyrywać zębów, fryzjerzy nie potrafili strzyc, chirurdzy odpierdalali fuszerkę skalpelem, pralnie darły koszule i pościel i gubiły skarpetki; chleb i fasola miały w środku małe kamyczki, na których łamały się zęby; futboliści byli tchórzami, serwisanci od telefonów pedofilami; a burmistrzowie, gubernatorzy, generałowie, prezydenci mieli tyle rozumu, co ślimaki łapiące się w pajęczą sieć.”

„Żyje się tak jak z każdym artystą, czyli trochę jak „na minie”. Każdy artysta jest rozwichrzony i żyje swoją pasją, a mój Jurek żyje muzyką. Więc wszystkie życiowe problemy są dla niego mało interesujące a trzeba je przecież rozwiązać. Kobieta musi mieć swoje sposoby, by artystę zaciągnąć np. do fryzjera czy załatwić zakupy, które wymagają obecności dwojga.”

„Bawią mnie przede wszystkim zdrobnienia w języku. Słodko przemiła jest sklepowa: „Proszę oto pana chlebuniek za dwa złocisze”. W salonach kosmetycznych też jest kupa śmiechu: „może tą farbeczkę do pani włosków zastosujemy”. Śmieszą mnie zniewieściali fryzjerzy, ich sposób mówienia i poruszania się, metroseksualni faceci i te ich powiedzonka.”

„Na lotnisku czekał na mnie z żoną. Ponieważ miałem ze sobą bagaż, poszliśmy od razu do samochodu.
– Mój Boże, nigdy nie widziałem nikogo, kto by tak wyglądał, wychodząc z samolotu – zauważył Keesing.
Miałem na sobie płaszcz mojego nieżyjącego ojca, o wiele za duży. Spodnie były za długie, mankiety całkiem zakrywały buty, co zresztą bardzo mi odpowiadało, ponieważ skarpetki nie pasowały do spodni, a buty miały zupełnie ścięte obcasy. Nie przepadałem za fryzjerami, więc sam obcinałem sobie włosy, jeśli akurat nie miałem pod ręką kobiety, która zrobiłaby to za mnie. Nie lubiłem się golić, toteż co kilka tygodni przystrzygałem brodę nożyczkami. Mimo kiepskiego wzroku nie lubiłem nosić okularów i zakładałem je tylko do czytania. Miałem własne zęby, ale nie było ich zbyt wiele. Moja twarz była przekrwiona od picia, zwłaszcza wielki czerwony nochal. Światło raziło mnie w oczy i mrużyłem je, spoglądając niepewnie spomiędzy zapuchniętych powiek. Pasowałbym do każdej dzielnicy mętów na świecie.
Ruszyliśmy.
– Spodziewaliśmy się kogoś zupełnie innego – powiedziała Cecylia.
– Tak?
– Chodzi mi o to, że mówisz tak cicho i wyglądasz na łagodnego człowieka. Bill spodziewał się, że wysiądziesz z samolotu zalany w trupa, z przekleństwami na ustach i będziesz się dobierał do każdej napotkanej kobiety.
– Nigdy nie silę się na wulgarność. Czekam, aż przyjdzie sama.
– Twój występ zaplanowano na jutrzejszy wieczór – poinformował mnie Bill.
– Świetnie, w takim razie dziś możemy się zabawić i zapomnieć o wszystkim.
Pojechaliśmy dalej.”

„Bogactwo: fryzjer ubogich.”

„Dwoje ludzi się spotyka, co w tym dziwnego? Taksówkarz może się np. spotkać z fryzjerką, dlaczego więc ja miałbym się nie spotykać z dziewczyną, która zajmuje się śpiewaniem innej muzyki?”

„Chciałbym żyć w społeczeństwie, w którym artyści nie muszą zajmować się polityką, a fryzjerzy etyką.”

„Pierwszy raz byłam tam, gdy miałam 12 lat. Kiedy wróciłam, wszyscy się dziwili, że byłam tam u fryzjera. Myśleli, że w Izraelu jest tylko pustynia.”

„Krzyknąłem, że nie jestem ani pisarz, ani członek czegokolwiek, ani metafizyk, czy eseista, że jestem ja, wolny, swobodny, żyjący… Ach, tak, odrzekli, jesteś więc egzystencjalistą.

Ale nagość moja, transoceaniczna, stamtąd, z pampy, nagość, która była mi potrzebna do miłości mojej z Argentyną (wbrew memu wiekowi!) nie pozwalał mi nie być z nimi obnażającym. Wytworzyła się nieprzyzwoitość. Z jakimż zażenowaniem te tuzy przyjmowały mój wzrok namiętnie naiwny, dobierający się do nich poprzez ubranie… śmiertelna dyskrecja, dyskretna melancholia, zgaszenie taktowne, odpowiadały mojemu żądaniu stamtąd, z peryferii świata, z ojczyzny Indian. Ubrani od stóp do głowy, opatuleni, choć maj przecież, z twarzami wystylizowanymi przez fryzjerów… a każdy miał w kieszonce mały posążek, zupełnie nagi, by mu się przypatrywać okiem znawcy. Panuje skromność i rozwaga. Nikt nie narzuca się nikomu. Każdy robi swoje. Produkują i funkcjonują. Kultura i cywilizacja. Uwięzieni w stroju, ledwie się mogą ruszać, podobni do owadów posmarowanych czymś lepkim. Kiedy zacząłem zdejmować spodnie powstał popłoch, dawaj drała drzwiami i oknami. Pozostałem sam. Nikogo nie było w restauracji, nawet kucharze uciekli… dopierom wtedy się spostrzegł, że co to, na Boga, co robię, co ze mną… i skrzywiony stałem z nogawką jedną na nodze, drugą w ręku.

Wtem Kot wchodzi z ulicy i widząc mnie tak stojącego pyta ze zdumieniem: - Co ty, zwariowałeś? Mnie wstyd i chłodno, odpowiadam, że tak trochę zacząłem się obnażać, a wszystko uciekło. Mówi: - Oszalałeś, tobie się w głowie pomieszało, gdzie by tu kto się twojej nagości przestraszył, przecie na całym świecie nie znajdziesz takiego zdzierania szat, jak tutaj… czekaj, na królików trafiłeś, ale ja ci sproszę lwów takich, że choćbyś goły na stole tańczył, ani mrugną! Stanął tedy zakład między nami, zakład szlachecki i polski (bo ja z Kotem nie po argentyńsku a po polsku się czułem, bo tę babkę wspólną mieliśmy), i nie dzisiejszy, chyba tak z końca zeszłego stulecia. No, dobra! Sprosił kogo trzeba, intelekty najbrutalniej obnażające, ja nic, aż kiedy już do wetów przyszło, zaczynam portki zdejmować. Zwiali, grzecznie przeprosiwszy, że niby czas na nich! Więc Leonor Fini i Kot do mnie mówią: - Jakże to, nie może być żeby oni się przestraszyli, przecie intelekty wyspecjalizowane w tym mają! Mnie ciężko bardzo i źle na duszy, smutek mnie zżera, mało brakowało a byłbym się gorzko rozpłakał, ale mówię: - Cała rzecz w tym, że oni, uważacie, nawet rozbieraniem się ubierają i nagość to u nich tylko jedna para pantalonów więcej. Ale jak ja tak zwyczajni portki spuściłem, to ich zemgliło, a głównie dlatego, żem nie robił tego wedle Prousta, ani a la Jean Jacques Rousseau, ani wedle Montaigne'a czy w sensie egzystencjalnej psychoanalizy, tylko ot tak sobie, byle zdjąć.”

„Gdy przechodziłam swoją tranzycję, Chile było zupełnie innym krajem. Nikt nie słyszał o ludziach transseksualnych. Takim jak ja trudno było znaleźć zatrudnienie. Najczęściej proponowano nam pracę prostytutek. Ja byłam tarocistką, fryzjerką, makijażystką, kucharką, robiłam wszystko, co się tylko dało, żeby zarobić na siebie. Po czym wróciłam do śpiewu, a następnie do śpiewu dołączyły teatr i kino. Od siedmiu lat pracuję jako artystka. To jest moje powołanie.”