Cytaty na temat trunek

„Mocne trunki, co ludzi przywodzą do złego,
Muszą być warzone przez Diabła Kusego.
Po to, by się kłócili, kradli i walczyli,
A bliźnim żadnego dobra nie czynili.”

„Każdy członek kompanii posiada prawo głosu w sprawach bieżących; ma równe prawo do świeżego prowiantu i mocnych trunków oraz do korzystania z nich wedle swej woli dopóki ich niedostatek nie uczyni koniecznym ich racjonowania dla wspólnego dobra.”

„Teraz powstają ciała z pościeliI, rozespana, przeciąga sięErato. Pięknie zbudowanaUnosi w górę ramię, a jasnyMeszek z jej pachwin pokrywaMarmurowe piersi, otwiera ciężkie powiekiI podczas gdy w ociężałej rozkoszyWykorzystuje złoty świat, łagodne pagórkiSzmaragdu i lazurowe niebo,Szepce marzycielsko, wzdychającI wsysając słodki trunek,Tęskne pocałunki i dźwięki.”

„Dawano gościom kawę, jednym z mlekiem, drugim bez mleka.Tym trunkiem najulubieńszym raczyły się kobiety najwięcej, tak z rana, jako też po obiedzie i po wieczerzy.(…) Kto z mężczyzn chciał uniknąć wina, wstawszy od stołu, miał się do kawy.”

„Dlaczegóż to świat nie był jedną wielką firmą, w której nie trunki, nie wina i piwa, ale dobrze pielęgnowani byliby ludzie?”

„Gdy się trunkiem zagrzeje głowa, wtenczas najlepiej płyną słowa.”

„Na frasunek dobry trunek.”

„Czyż nie odczuwam? Owszem. Im więcej piję, tym więcej odczuwam. Właśnie dlatego piję, że w trunku tym szukam współczucia i serca. Nie wesela szukam, lecz jedynie boleści… Piję, albowiem pragnę dotkliwiej cierpieć!”

„A zostało tam może troszkę winka, choćby na samym dnie, hmmm? Dolałem resztę trunku z dzbana, rzeczywiście niewiele już go było i widziałem, jak z ostatnią kroplą przelewaną do kubka twarz Kramera wyciąga się. Doszedł już bowiem do takiego stopnia upodlenia, że nie potrafił radować się tym trunkiem, który jeszcze miał, ale zamartwiał się, co będzie, kiedy zostanie z pustym naczyniem.
– Hej, strażnik! – krzyknąłem. – Dzbanek wina! Tylko biegusiem, człowieku!
Mój towarzysz, słysząc te słowa, rozpromienił się tak, jakby ukazała mu się sama Matka Boska wróżąca długie i szczęśliwe życie.”

„Chociaż większość ludzi woli pić wino niż mocne alkohole, to jednak wódka jest najlepszym imprezowym trunkiem. Zaryzykuję i liczę, że mi się uda.”

„Trunek ty jedno dobry daj, o kubek srebrny nic nie dbaj.”

„Mieli także popi prócz akcydensu kościelnego pewny stały prowent z miodu, niepamiętnym zwyczajem utwierdzony; każdy gospodarz mający pszczoły (a trudno na Rusi o takiego, aby ich nie miał) daje popom pewną kwotę miodu podług proporcji pszczół; z tego miodu pop syci miód do picia. Podczas prażniku, to jest podczas dedykacji cerkwi, na całą parochią swoją rozdaje na osobę każdą, przyjmującą sakramenta, po garcu jednym, za który bierze zapłatę raz na zawsze ustanowioną; niedostatek miodu ani obfitość jego nie podnosi ani nie zmniejsza ceny, tylko odmienia gatunek miodu, bo kiedy pop mało dostał miodu albo nie chciał wszystkiej kolekty na prażnik ekspensować, to rozbrechtał wodą małą kwotę urobioną trunku do tylu garców, ile mu ich na całą parochią potrzeba było.”

„Ponieważ niektórzy młodsi koledzy (dziennikarze) mogą czuć się nieco zdezorientowani nową sytuacją, zamieszczam poniżej krótki poradnik, który pomoże się połapać w nowej sytuacji i używać słówek o odpowiednim zabarwieniu emocjonalnym we właściwym kontekście. Otóż w przypadku gdy czynności spożywania wódy dokonuje np. Michnik w towarzystwie Urbana, mamy do czynienia z bankietem, kolacją zjedzoną w miłej atmosferze, a nawet debata intelektualną. Używać należy określeń takich jak: szampańskie nastroje, dobry humor, wspaniała zabawa. Natomiast jeśli konsumpcją trunków zajmują się działacze LPR, jest to libacja, pijatyka, nawet orgia. Określenia zalecane to: półprzytomni, schlani oraz zalani (obowiązkowo!) w sztok.”

„Poczekam aż nowy trunek zadebiutuje na rynku. Dopiero wówczas zdecyduję, jakie podjąć kroki. Nie wykluczam, że oddam sprawę do sądu. A jeśli będzie kiepskiej jakości, zyskam jeszcze jeden powód, by oddać sprawę do sądu.”

„Możnaż wino porzucić? Powabny to trunek,
Lecz takiego powabu zbyt drogi szacunek.
Niech go piją bogatsi, gustu w nim nie ganię,
Ale gdyśmy ubodzy, pijmy trunki tanie.”

„Trunek daje biedakowi, prostakowi to, co innym przynosi muzyka, biblioteka: ofiarowuje my wyższą rzeczywistość.”

„Wsie byłyby zaludnione i kwitnące, gdyby je uprawiał wolny lud. Chłopi polscy są przywiązani do ziemi, podczas gdy nawet w Azji niewolnicy pochodzą z handlu albo jeńców wojennych, zawsze cudzoziemców, Polska uderza w swe własne dzieci. Każdy pan jest obowiązany zapewnić mieszkanie swemu chłopu. Umieszcza się go w nędznej lepiance, gdzie nagie dzieci, narażone pospołu z bydłem na lodowate zimno, zdają się urągać naturze, że ich nie ubrała tak samo jak zwierząt. Niewolnik, który dał im życie, patrzyłby ze spokojem na płonącą lepiankę, ponieważ nic nie jest jego własnością. (…) wszystko należy do pana, który może sprzedać zarówno rolnika, jak wołu. Rzadko sprzedaje się kobiety, ponieważ one to przysparzają trzody. Nieszczęsna ludność, zimno zabija wielką jej część. Na próżno papież Aleksander III potępił poddaństwo na jednym z soborów w XII wieku. Polska jest bardziej oporna pod tym względem niż reszta chrześcijaństwa. Biada słudze, jeśli pijany pan uniesie się przeciw niemu gniewem. Można by powiedzieć, że to, czego natura odmówiła innym ludom, to właśnie Polacy lubią do szaleństwa: nadmiar wina i silnych trunków czyni w Rzeczypospolitej wielkie spustoszenia. Kazuiści przechodzą lekko nad pijaństwem jako nad skutkiem klimatu; sprawy publiczne załatwia się tylko ze szklanką w ręku.”

„Chciałbym pić, bo lubię dobre trunki, ale nie pozwala mi świadomość, że najpierw człowiek sięga po alkohol, a potem alkohol sięga po człowieka.”

„Myśl, ma dręczycielka, w balsamicznym trunku
Smutków pławiła serce na sen tajemniczy:
Aby nawet bez żału, bez łez, bez goryczy
Ostawiło zerwany sen, – że go zerwało.”

„Syfilis stał się także rodzinnym schorzeniem Jagiellonów. Nie był on wprawdzie w tej dynastii chorobą dziedziczną, ponieważ pojawił się dopiero w trzecim pokoleniu (…). Jako pierwszy zaraził się Jan Olbracht. Nastąpiło to prawdopodobnie w 1497 roku w Krakowie, gdzie według Macieja z Miechowa „niewiasta jedna z odpustu rzymskiego do Krakowa za upominek przyniosła, która niemoc w Polszcze jako osobliwa plaga Boża za wszeteczeństwem ludzi swawolnych prędko się rozniosła, zwłaszcza u tych, którzy radzi wino, a takież i inne trunki piją, a niewiast przyglądają”. Olbracht prędko zdał sobie sprawę ze swojej choroby, ponieważ ustatkował się i przystąpił do porządkowania spraw państwowych. Śmierć dosięgła go jednak w czterdziestym pierwszym roku życia. W dwa lata później „długą niemocą francuską zemdlony” zmarł w wieku trzydziestu pięciu lat jego młodszy brat Fryderyk, arcybiskup gnieźnieński i kardynał. Książę biskup nie był człowiekiem nazbyt świątobliwym i lubił sobie folgować w towarzystwie wesołych niewiast.”

„Lubi tanie papierosy oraz drogie trunki,
adorował jasne włosy, chciał te loki spuścić,
by być całkowicie wolny, zsunął obie gumki,
teraz poza rokiem szkolnym szuka opiekunki.”

„Kontynenty posiadają linię działu wód, tajemnicze miejsce, poczynając od którego rzeki postanawiają popłynąć na wschód lub na zachód, na północ lub na południe. Ciało ludzkie posiada geografię jeszcze bardziej tajemniczą, linię działu szampana, od której złocisty trunek przestaje płynąć ku inteligencji, tylko rozlewa się ku obszarom wielkiego bezsensu.”