George Byron cytaty

strona 7

„Śmiej się zawsze, kiedy możesz, to tanie lekarstwo.”

„Zda się być żywą -gdyby nie to oko,
Gdzie już nie świeci ni łza, ni namiętność,
Gdzie mieszka zimna, wieczna obojętność.”

„Wielcy ludzie są dumni, mali zarozumiali.”

„To bardzo miło zobaczyć swoje nazwisko wydrukowane. Nawet kiepska książka jest książką.”

„Walka o wolność, gdy się raz zaczyna,
Z ojca krwią spada dziedzictwem na syna.”

„Miłość mężczyźnie nie jest życiem całym –
Dla kobiet miłość – jedyne istnienie (…)
On wszystkie dobra ma – kobieta jedno:
Kochać i kochać, i być zawsze biedną!
Miłości kobiet – o! poznania warte,
Piękne a groźne, pełne tajemnicy.
Kobieta wszystko stawia na tę kartę,
Gdy przegra, to jej nic oprócz tęsknicy
I żalu życie nie odda rozdarte.”

„Któż może kochać i rozsądnym pozostać! Bojaźliwa jest miłość w młodzieńczym sercu.”

„Jest pewna przyjemność w bezdrożnych lasach;
Jest upojenie na samotnym wybrzeżu;
Jest społeczność, gdzie nie ma intruzów;
Przy głębokim morzu i muzyce jego szumu;
Nie człowieka kocham mniej, lecz Naturę bardziej.”

„Któż z nas kocha, nie głupiejąc przy tym?”

„Dobro tylko rzadko wypływa z dobrej rady.”

„Fontanny prawdy mogą być czyste. Jej strumienie są zamulone błotem i przepływają przez takie kanały sprzeczności, że prawda musi często żeglować po fikcji.”

„Miłość należy do małej liczby rzeczy, których czas bynajmniej nie udoskonala.”

„Bo własne tylko upodlenie ducha
Ugina wolnych szyję do łańcucha.”

„Jednym z uroków starych listów jest to, że nie wymagają odpowiedzi.”

„Ideałem moim jest kobieta, która byłaby dość mądra na to, by zrozumieć, że trzeba mnie podziwiać, a za mało mądra na to, by pragnąć być przeze mnie podziwianą.”

„Wędkarstwo jest najbardziej okrutnym, pozbawionym uczuć i najgłupszym pseudosportem.”

„Zalśniony gniewem i złorzecząc obłudzie, choć znał, zapomniał, że są lepsi ludzie.”

„Choć kobiety są aniołami, małżeństwo jest piekłem.”

„Lepiej raz przepaść w zaburzone fale
niż żyć – gnijąc po trochu na skale.”

„Szczęście przychodzi na świat jako bliźniaczy brat radości.”

„Obudziłem się pewnego ranka i znalazłem siebie sławnym.”

„Spadł Asyryjczyk jak wilk na owczarnię, purpurą, złotem lśniły jego armie.”

„Okropne jest to, że nie można ani żyć z kobietami, ani bez nich.”

„Sądzicie, że gdyby Laura została żoną Petrarki, ten pisałby sonety przez całe życie?”

„Śmieję się niekiedy, żeby nie płakać.”

„Szekspir, możecie mi wierzyć, stoi absurdalnie zbyt wysoko i sława jego nazwiska spadnie.”

„Talent może być ci czasem przebaczony, geniusz – nigdy.”

„Tu zaszła zmiana w scenie mojego widzenia.”

„Wielu dobrych mężów często nie ma odwagi być czymś innym.”

„Zresztą Muza ma fikcją się nie wspiera…
Jedynie faktów repertuar zbiera…”

„Angielska zima kończy się w lipcu,
żeby znów zacząć się we wrześniu.”

“Sublime tobacco! which from east to west
Cheers the tar's labor or the Turkman's rest.”

“There was a laughing devil in his sneer.”

“Farewell! if ever fondest prayer
For other's weal avail'd on high,
Mine will not all be lost in air,
But waft thy name beyond the sky.”

“That which I am, I am; I did not seek
For life, nor did I make myself.”

“So, we'll go no more a roving
So late into the night,
Though the heart be still as loving,
And the moon be still as bright.”

“And to his eye
There was but one beloved face on earth,
And that was shining on him.”

“Where the virgins are soft as the roses they twine,
And all, save the spirit of man, is divine?”

“Were't the last drop in the well,
As I gasp'd upon the brink,
Ere my fainting spirit fell
'T is to thee that I would drink.”

“Send me no more reviews of any kind. — I will read no more of evil or good in that line. — Walter Scott has not read a review of himself for thirteen years.”

“Eat, drink, and love; the rest's not worth a fillip.”

“The best of prophets of the future is the past.”

“Tis pleasure, sure, to see one's name in print;
A book's a book, although there's nothing in 't.”

“Shrine of the mighty! can it be
That this is all remains of thee?”

“The blind old man of Scio's rocky isle.”

“As the liberty lads o'er the sea
Bought their freedom, and cheaply, with blood,
So we, boys, we
Shall die fighting or live free,
And down with all kings but King Ludd!”

“It is the hour when from the boughs
The nightingale's high note is heard;
It is the hour when lovers' vows
Seem sweet in every whisper'd word.”

“From my youth upwards
My spirit walk'd not with the souls of men,
Nor look'd upon the earth with human eyes;
The thirst of their ambition was not mine,
The aim of their existence was not mine;
My joys, my griefs, my passions, and my powers
Made me a stranger.”

“Where may the wearied eye repose
When gazing on the Great;
Where neither guilty glory glows,
Nor despicable state?
Yes — one — the first — the last — the best — The Cincinnatus of the West,
Whom envy dared not hate,
Bequeath'd the name of Washington,
To make man blush there was but one!”

“Whose game was empires and whose stakes were thrones,
Whose table earth, whose dice were human bones.”

“And the might of the Gentile, unsmote by the sword,
Hath melted like snow in the glance of the Lord!”

“There is no power in holy men,
Nor charm in prayer, nor purifying form
Of penitence, nor outward look, nor fast,
Nor agony—nor, greater than all these,
The innate tortures of that deep despair,
Which is remorse without the fear of hell,
But all in all sufficient to itself
Would make a hell of heaven,—can exorcise
From out the unbounded spirit the quick sense
Of its own sins, wrongs, sufferance, and revenge
Upon itself; there is no future pang
Can deal that justice on the self—condemn'd
He deals on his own soul.”

“To be thus—
Grey-hair'd with anguish, like these blasted pines,
Wrecks of a single winter, barkless, branchless,
A blighted trunk upon a cursed root,
Which but supplies a feeling to decay—
And to be thus, eternally but thus,
Having been otherwise! Now furrow'd o'er
With wrinkles, plough'd by moments, not by years
And hours—all tortured into ages—hours
Which I outlive!—Ye toppling crags of ice!
Ye avalanches, whom a breath draws down
In mountainous o'erwhelming, come and crush me!
I hear ye momently above, beneath,
Crash with a frequent conflict; but ye pass,
And only fall on things that still would live.”

“The dust we tread upon was once alive.”

“She was a form of life and light
That seen, became a part of sight,
And rose, where'er I turn'd mine eye,
The morning-star of memory!
Yes, love indeed is light from heaven;
A spark of that immortal fire
With angels shared, by Alla given,
To lift from earth our low desire.”

“And both were young, and one was beautiful.”

“Because
He is all-powerful, must all-good, too, follow?
I judge but by the fruits—and they are bitter—
Which I must feed on for a fault not mine.”

“By thy cold breast and serpent smile,
By thy unfathom'd gulfs of guile,
By that most seeming virtuous eye,
By thy shut soul's hypocrisy;
By the perfection of thine art
Which pass'd for human thine own heart;
By thy delight in others' pain,
And by thy brotherhood of Cain,
I call upon thee! and compel
Thyself to be thy proper Hell!”

“What say you to such a supper with such a woman?”

“The careful pilot of my proper woe.”