Cytaty na temat zmrok (18 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Stoję o zmroku pośrodku ogromnej przestrzeni. W oddali migocą światła wielkiego miasta i słychać przytłumiony szum dobywany z tysięcy samochodowych silników. Nade mną gwieździste niebo. Jakże to niebo i gwiazdy bliskie! O ile bliższe niż te nieliczne, widziane z oświetlonego wąskiego tunelu ulicy lub ze studni ciemnego podwórza. Piękny to zaiste widok i wprost nie chce się wierzyć, iż stoję przecież niemal w centrum miasta, którego odgłosy do mnie docierają. Tych niepowtarzalnych doznań doświadczyć można jedynie w tym cudownym miejscu w Krakowie - na Błoniach.”

Marek Żukow-Karczewski (1961) polski historyk, publicysta i działacz społeczny

Źródło: Krakowskie Błonia - piękno utracone, piękno ocalone, „Aura” nr 2, luty 1989, s. 24-25. http://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.agro-5e969051-0ef5-4aa9-8a48-9db03c75a6f5?q=47921cb1-9d98-4fe2-b1b7-6ea1bfa86a56$14&qt=IN_PAGE

Cytaty o pięknie

„Przekonanie o tym, że świat jest taki, jakim ci się wydaje, jest bardzo głupie (…) Świat to tajemnicze miejsce. Szczególnie o zmroku.”

Carlos Castaneda (1925–1998) antropolog amerykański pochodzenia brazylijskiego

Podróż do Ixtlan

O świecie

„Przychodzisz zawsze do mnie,
gdy zapada zmrok,
zapalasz rzekę tęczy
i przerywasz noc.”

Franciszek Walicki (1921–2015) polski oficer marynarki wojennej, dziennikarz muzyczny i publicysta

piosenka z repertuaru zespołu Breakout.
Źródło: Na drugim brzegu tęczy

O nocy

„To miasto w sztucznym świetle zmroku nabiera uroku” –
Powiedziałem tak do ciebie, na skrzyżowaniu nie wiem
Jakich już ulic, w piątek 13. listopada, wracając z księgarni.
Dla dziennych jasności nieprzenikniony. Widzący najlepiej
Z ciepłej ciemni nerki, płuca i wzwodu. Nie popisuję się:
Z martwych nie wstanę. W przynoszące pecha dni nie wierzę.
O cudach wolałbym mieć wypracowane, nie gojące się sny.”

Artur Szlosarek (1968)

Źródło: Na skrzyżowaniu, „Dekada Literacka” 1998, nr 12 (148)

„Sam nie wiem, co już widzę, czy to jasność czy zmrok,
czy żyję, czy jestem tylko widzem, bo śniłem o pierwszej lidze,
a nagle w niej jestem i nie wiem, czy to sen na jawie,
czy kilka marzeń we śnie.”

Sulin (1993)

Taksydermia
Źródło: utwór Między mną a tobą

O snach

„Nim jednak do tego doszło całym swoim sercem i z całej duszy niewolniczej służyli bolszewikom w aspekcie anty-lechickim – przede wszystkim ochotnie zestawiali listy Polaków, którzy w pierwszej kolejności mieli być wywiezieni na Sybir; oni też tych Polaków, zerwanych ze snu pośród nocy, w grudniowym zmroku 1939 roku, konwojowali do najbliższej stacji kolejowej, ładowali do bydlęcych wagonów i z dzikim rechotem dawali im „krzyż na drogę.””

Edward Prus (1931–2007) historyk polski

Bluff XX wieku, Londyn 1992

O duszy , O zerwaniu , Serce

„zapachem świerków
w szeptach strumieni
miasto kryje
zmrok górskich cieni”

Anna Jędrzejczyk (1946–2011)

Źródło: Karpacz

„(…) lubiłem przebywać w tej dusznej Barcelonie, opustoszałej, buntowniczej, zaludnionej mężczyznami i kobietami o zwykłym wyglądzie, ubranymi byle jak, którzy po zmroku wystawiali na chodnik wiklinowe krzesła i odpoczywali po upalnym dniu, krzycząc do siebie przez ulicę. Panowała atmosfera przyzwolenia i zmysłowości, przesiąknięta zapachem portu i smażonej oliwy, przekształcająca najbardziej banalne czynności takie jak przechadzka, śpiew, sączenie orszady, w coś zdrożnego.”

Eduardo Mendoza (1943) pisarz hiszpański

Trzy żywoty świętych (2009)

O kobietach

„Bez liliowym kwiatem
okrył się bogato.
Zmrok – zaśpiewał słowik.
Wkrótce będzie lato!”

Czesław Janczarski (1911–1971) polski poeta i tłumacz

Źródło: Wiosna

O wiośnie , O lecie

„Uliczki dniem i nocą rozbrzmiewały muzyką, śpiewem, brzękiem kielichów i stukiem kufli, wiadomo bowiem, że nic nie wzmaga pragnienia tak, jak proces przyswajania wiedzy. Pomimo iż zarządzenie rektora zabraniało studentom i bakałarzom picia i hulania przed zapadnięciem zmroku, w Oxenfurcie pito i hulano całą dobę, na okrągło, wiadomo bowiem, że jeśli coś może wzmóc pragnienie jeszcze silniej niż proces przyswajania wiedzy, to tym czymś jest pełna lub częściowa prohibicja.”

Andrzej Sapkowski Wiedźmin

Saga o wiedźminie, Krew elfów

O piciu , O wiedzę

„Jest naszym złotem, ropą i bogactwem […]
Użala się nad nią morze
Pali słońce
Chłoszcze wiatr
A ona niecierpliwie wyczekuje zmroku
Taka właśnie jest kobieta z wysp”

Teófilo Chantre (1964)

Źródło: Elżbieta Sieradzińska, Kobieta z Wysp Zielonego Przylądka, afryka.org, 3 września 2007 http://afryka.org/afryka/kobieta-z-wysp-zielonego-przyladka,news/

O kobietach , O słońcu , O morzu , O bogactwie

„Czarne mleko świtu pijemy je o zmroku
pijemy je w południe i rano pijemy je w nocy
pijemy je pijemy
szpadlem ryjemy grób napowietrzny nie będzie uwierać”

Paul Celan (1920–1970) reprezentant niemieckojęzycznej poezji lat powojennych

Źródło: Fuga śmierci

O śmierci , O piciu

„(…) wykształcenie matka odebrała tylko elementarne w klasztorze Sakramentek we Lwowie, jej wyobraźnia poetycka, nie wyzyskana i niekształcona, wypowiadała się w wierze w cuda, duchy, zjawy, w zabiegach pobożnych i modlitwach, w żarliwym życiu religijnym jej samej i obu córek, z którymi była w serdecznym porozumieniu. (…) Na choroby w domu pomagała woda z Lourdes i cudowny obrazek Pana Jezusa (…) Nowenny odmawialiśmy wszyscy klęcząc wieczorami przed ołtarzykiem Serca Jezusowego. Wisiał na ścianie pomiędzy łóżkiem matki i siostry, paliła się na nim wieczna oliwna lampka z czerwonego szkła. (…) Nad drzwiami medalik cudowny św. Benedykta chronił od złodziei pokój, w którym i tak trudno było coś ukraść, bo nędza wyglądała z każdego kąta. Św. Antoni Padewski pomagał szukać rzeczy zgubionych, Matka Boska Nieustającej Pomocy ratowała w cięższych i lżejszych chorobach, Niepokalanie Poczęta w małej figurce porcelanowej miała też swój ołtarzyk w pokoju – świeckich obrazków w ogóle nie było na ścianach. Największy obraz na ścianie to było Niepokalane Poczęcie Papuzińskiego.
W zimie chodziliśmy o w pół do siódmej na roraty przed szkołą, do Trzech Króli śpiewaliśmy w domu kolędy, w poście co niedzieli odmawiałem u św. Mikołaja Gorzkie Żale od 4 do 8 po południu, a w piątki wieczorem obchodziłem na klęczkach 14 stacyj Męki Pańskiej. W maju co wieczór zasypiałem podczas Litanii Loretańskiej w kościele Bernardynów lub u św. Mikołaja. (…)
Najbardziej świeckie były miesiące letnie. Wtedy już tylko jakieś 4-godzinne nabożeństwo dziękczynne i ekspiacyjne, dni krzyżowe, Boże Ciało, św. Trójca, św. Piotr i Paweł, Matka Boska Zielna lub imieniny siostry najstarszej i własne nakazywały nabożeństwa poza niedzielami. (…)
I w lecie jednak dzień, zmrok i część nocy wypełniały myśli i nastroje związane z wiarą religijną. Co dzień rano przed śniadaniem trzeba było głośno mówić na klęczkach przed ołtarzykiem Ojcze Nasz, Zdrowaś Mario, Wierzę w Boga, modlitwę do Anioła Stróża i Modlitwę za umarłych na końcu. To samo wieczorem przed snem.”

Władysław Witwicki (1878–1948) polski psycholog, filozof i tłumacz

Źródło: Ankieta w sprawie utraty wiary religijnej

O Bogu , O wykształceniz , O chorobach , O pokoju

„Yeti, nie tylko zbrodnie
są u nas możliwe.
Yeti, nie wszystkie słowa
skazują na śmierć.
Dziedziczymy nadzieję –
dar zapominania.
(…)
Yeti, o zmroku
zapalamy światło.”

Wisława Szymborska (1923–2012) polska poetka, noblistka

Tom Wołanie do Yeti (1957)
Źródło: Z nieodbytej wyprawy w Himalaje

O śmierci , O świetle , O zapominaniu

„Najbardziej lubię koniec grudnia, kiedy ciemno robi się o czwartej. Mogę włożyć pidżamę, łyknąć środek nasenny, położyć się do łóżka z butelką wina i książką. Tak żyję od lat. Słońce wstaje o dziewiątej, zanim człowiek się umyje i wypije parę kaw, robi się południe i trzeba przetrwać już tylko cztery godziny, co zazwyczaj udaje mi się bezboleśnie. Ale wiosna jest nie do zniesienia, niekończące się cudowne zachody słońca, jak w jakiejś pieprzonej operze, wciąż nowe kolory, nowe blaski; raz postanowiłem zostać tu przez całą wiosnę i lato; myślałem, że umrę, co wieczór byłem na skraju samobójstwa, przez ten zmrok, który godzinami nie chciał zapaść.”

Michel Houellebecq (1956) francuski prozaik, eseista, poeta i autor piosenek

La Carte et le territoire

O wiośnie , O myślach , O myśleniu , O samobójstwie

„Oddziały partyzanckie 77 pp AK, w ramach swej działalności, wykonały ostatnio kilka zasługujących na wymienienie akcji. W nocy z 17-18 stycznia rozbito więzienie w Lidzie i uwolniono 170 więźniów politycznych, w tym znaczną ilość żołnierzy Armii Krajowej, których bezpiecznie wywieziono poza miasto. Niemców ze straży więziennej rozbrojono i częściowo wybito. Strat własnych nie było. Garnizon niemiecki w Lidzie liczy 10 000 żołnierzy, a całe miasto jest od zmroku gęsto patrolowane.”

Tadeusz Komorowski (1895–1966) polski generał, dowódca AK, polityk emigracyjny

w depeszy do Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie, 9 lutego 1944.
Źródło: Wojciech Königsberg, AK 75. Brawurowe akcje Armii Krajowej, wydawnictwo Znak Horyzont, Kraków 2017, ISBN 9788324042326. s. 236

O stracie

„Lech Kaczyński chciał zobaczyć, jak wygląda sytuacja na froncie. Wyszliśmy z samochodu, a wtedy zaczęli do nas strzelać. Widzieliśmy jak fruwają pociski. Było po zmroku, ale było je widać. Moi ochroniarze byli wyszkoleni, żeby zapewnić mi bezpieczeństwo. Kiedy rozległy się strzały, rzucili się na mnie i powalili mnie na ziemię. Zacząłem krzyczeć i spojrzałem w górę, a Lech Kaczyński stał wyprostowany. Wszyscy naokoło leżeli, a kule latały bardzo blisko. On trzymał głowę wysoko, a nawet lekko się uśmiechał. Niektórzy dziennikarze zauważyli to i pisali potem, że Lech Kaczyński stał jak bohater. Jestem pewny, że był bohaterem. Nie bał się wrogów i z otwartą przyłbicą czekał na swój los, na swoją śmierć.”

Micheil Saakaszwili (1967) gruziński polityk, prezydent Gruzji

Źródło: „Katastrofa smoleńska była zemstą Putina na Lechu Kaczyńskim” https://www.tvp.info/33484585/katastrofa-smolenska-byla-zemsta-putina-na-lechu-kaczynskim, tvp.info, 4 sierpnia 2017.

O górach , O śmierci , O losie , O czekaniu

„Zdarzyło się kiedyś, że sonderkomando wyładowując skazane, przywiezione już o zmroku, nie zauważyło sześcioletniego chłopczyny, skulonego w kącie ciężarówki. Szofer spostrzegł go dopiero wróciwszy z autem do garażu. Wziął chłopaczka za rękę i pieszo poprowadził przez lagier do krematorium, by tam został spalony. Ten dzieciak wiedział, co go czeka – rozumiał. Szlochał rozpaczliwie i błagał spotykane kobiety, żeby go ratowały. Rozdzierający jego płacz nie robił na żołnierzu większego wrażenia niż na rzeźniku kwik prosięcia niesionego w worku.”

Zofia Kossak-Szczucka (1889–1968) pisarka polska

s. 111
Z otchłani

O wrażeniach , O kobietach , O czekaniu , O płaczu