Cytaty na temat parzyć

„Łzy uzdrawiające to także te łzy, które parzą i smagają.”

„Wielu posłów wypowiada się na ten temat, są osoby, są – powiedzmy – posłowie, którzy starają się mnie zdyskredytować i w jakikolwiek sposób przedstawić moje negatywne działanie. Tylko ci posłowie, albo ten poseł, który bardzo aktywnie wyraża się na mój temat zapomniał, że jeszcze kilka lat temu został mu odebrany kradziony samochód, którym się poruszał i poseł ten popełnia przestępstwa kryminalne. Sądzę, że fotel, który tutaj zajmuje powinien go trochę parzyć.”

„Swego czasu korona brytyjska była silnym mocarstwem, a jednak trzynaście stanów się oderwało. – Może czas na opolskie parzenie herbaty?”

„Robaczek w swej dziurce, jak docent za biurkiem
i pszczółka na kwiatkach jak kontrol w tramwajach,
tak dłubie i gmera, napisze, wymyśli,
obejdzie wokoło, zabrudzi, wyczyści.
I krzaczek przy drodze i brat przy maszynie,
jak noga w skarpecie sprzedawca w kantynie,
kamyczek na polu i strażnik na straży,
lodówka wciąż ziębi, kuchenka wciąż parzy,
a po co, a po co tak dłubie i dłubie,
a za co, a za co tak myśli i skubie,
i tak się przykłada i mówi z ekranu,
i bredzi latami wieczorem i rano?”

„Kiedy produkt traci na znaczeniu na rzecz marki, ludzie też tracą na znaczeniu. Nie idziesz już na kawę do Ediego, który ją parzy najlepiej w okolicy. Idziesz do Starbucksa. W każdym Starbucksie kawa jest taka sama. Nie idziesz na hamburgera do Toma, który robi najlepsze hamburgery w twojej okolicy. Idziesz do McDonald’sa. W każdym McDonald’sie hamburger smakuje tak samo. I to reklama sprawia, byś wierzył, że McDonald’s czy Starbucks są najlepszymi miejscami na świecie.”

„Zebra i koń nie mogą się parzyć i spłodzić kolejnego zwierzęcia. A kino może się parzyć na prawo i lewo. Nie ma autonomii i jej nie zdobędzie. Już za późno. Bo jest narracyjne. W naturze nie ma czegoś jak narracja. To zjawisko wymyślone przez człowieka, sposób abyśmy mogli się komunikować. Budzimy się rano i rozmawiamy z babcią, kochanką, psem. Najlepsi malarze nie są narracyjni, więc dlaczego kino ma takie być? Myślę, że ludzie, którzy potrzebują narracji, są lękliwi i leniwi. To obraz ma zawsze ostatnie słowo. I teraz następuję wielka rewolucja w społeczeństwie. Dominację tekstu zastępuje dominacja obrazu i musimy się z tym pogodzić. Każdy z nas musi stać się jej częścią, czy tego chce, czy nie.”

„Miłość jest jak węgiel – kiedy płonie, parzy, kiedy zgaśnie, plami.”

„Miłość podobna jest do węgla: rozżarzona – parzy, a zimna – brudzi…”

„Nie tylko gorące żony parzą… lodowate też.”

„Gdy Pan Jezus przybył do naszego domu, przybyły też z Nim całe chóry Aniołów. Pan Jezus oddał się duszy mojej w tej chwili w nadzwyczajny sposób. Cały okryty blaskiem chwały, a miłość to taka była pałająca, że kilka dni to ustawicznie mnie parzyła i wszystkie zmysły miały udział w tej uczcie. Ale też Pan Jezus bardzo mnie strofował o przeróżne niewierności. Czynił to z naciskiem, że nie będzie się tak zbliżał, jak ja się poprawię. Czasem za uderzeniem takiej strzały, doświadczam poszczególnie zniewag każdego grzechu, jakie Pan Jezus z niego ponosi.”

„Uczucie jest jak termos – parzy od środka.”

„Tak na marginesie, umiałem już trzymać się melodii, gdy zaś przeskakiwałem do wysokich tonów, nie pękały szyby, a miejscowe kocury nie chciały się ze mną parzyć.”

„Znaleźć sobie dobrych mistrzów i pracować przy nich, bo tak naprawdę dziennikarstwa uczymy się w pracy, od swoich kolegów. Ważne jest więc, żeby trafić do dobrej redakcji, do dobrych ludzi, którzy potrafią nam pokazać tę pracę i pomóc stać się przykładem dla innych, oraz by pozwolili ujrzeć kręgosłup tego zawodu. Choćbyśmy mieli tylko parzyć kawę i biegać z kartkami, to warto tak zaczynać, bo to jest najcenniejsza nauka na późniejsze zawodowe życie.”

„Słowa bez emocji wyrazu, bez wyrazu twarzy,
Zaczynają parzyć, drażnić, ważyć,
Więcej niż mogą znaczyć.
Oto nafaszerowane prostotą – jak nigdy dotąd.”

„Pisarz skupia zło i dobro, współczesność całą jak w soczewce, promień przez jej ognisko przepuszczony jest ostry i żądliwy – dobrze skierowany pali, parzy, podnieca, niepokoi.”

„Wieżę w formie ściętego stożka wzniesiono pośrodku sowchozu „Rodzicielskie Zagródki” ze sprasowanych, zbrykietowanych w ręcznej prasie cegieł. W przedsionku wieży znajdowała się wydzielona zagroda i jakkolwiek jeszcze nie miała oprzyrządowania, było to miejsce uśmiercania zwierząt prądem o wysokim napięciu. Wisokowski i Główno nie chcieli psuć jakości mięsa przedśmiertnym przerażeniem i rozpaczliwą agonią żywych stworzeń poddanych działaniu mechanicznych narzędzi. W elektrycznej zagrodzie przeciwnie, zwierzę zostanie uprzednio poddane pieszczotom, a śmierć nastąpi w momencie ukontentowania najlepszą karmą. Obraz zwierząt pędzonych na piechotę przez bezkresy na zjedzenie do miast albo nawet zamkniętych w niewoli wagonów, wywoływał w Wisokowskim duchowy i ekonomiczny wstrząs. Krowy, a osobliwie byki, są zbyt wrażliwe, aby mogły znosić jazdę koleją, widok miast i ryczącą industrializację. Stworzeniom rozstrajają się nerwy, bez ustanku wysypują z siebie nawóz i tracą konsumpcyjną wagę. Wyliczono, że podczas jazdy koleją na odległość tysiąca wiorst krowy chudną o dziesięć i więcej procent, byki zaś całkiem marnieją, gryząc się tym, że już nigdy nie przyjdzie im się parzyć…”

„… wróciłem na uniwerek. Dziewczyny parzyły herbatę. Zawsze mówiłem, że lubię chodzić w góry po to, żeby wieczorem siąść w schronisku, napić się herbaty, posiedzieć, pogadać. I najchętniej nie chodziłbym nigdzie, tylko siedział w schronisku, ale byłoby to nudne. Dopiero dużo, dużo później zrozumiałem, że tak samo jest z wszystkimi tymi rewolucjami – robiłem je po to, żeby dziewczyny parzyły herbatę i patrzyły na mnie z podziwem.”