Cytaty na temat pacha (20 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Abdellah Drissi jest reżyserem. Poznałam go w szkole teatralnej, on kończył studia reżyserskie w Filmówce. Wcześniej studiował reżyserię teatralną w Strasburgu i dlatego już pracował w teatrach łódzkich. Dostał kilka nagród. Opowiem panu, jak wyglądało nasze pierwsze spotkanie. Któregoś dnia weszłam do sekretariatu szkoły teatralnej. Wszedł tam też taki duży, czarny człowiek. Miał loki. Pod pachą trzymał taśmy filmowe. On stał, a ja patrzyłam, w końcu potupał nogami i zapytał: 'Co się tak na mnie gapisz?', i zaczął się śmiać. Poszliśmy na kawę. I wylądowaliśmy w łóżku.(…) mój tatuś tupał nogami i mówił: 'Skończysz szkołę teatralną, a on cię wywiezie z Polski i zamieni za kozę'. No więc mój arabski narzeczony przyjechał do moich rodziców i, wręczając tatusiowi koniaczek, mamusi kosmetyki i kwiatki, poprosił o moją rękę. Po ślubie zdecydował, że zostaje w Polsce. Kiedy ojciec lepiej poznał Abdela, powiedział: „Człowiek jak człowiek, zielony czy niebieski, byle był fajny”.”

Tomira Kowalik (1947) polska aktorka

o swoim mężu.

O kawie , O rodzicach , O studiach , O ślubie

„Już wtedy mieliśmy jednak pierwsze przebłyski tego rozczarowania, które należałoby odnotować w każdym rzetelnym elaboracie na temat zemsty. Wszystko, co zrobiliśmy Chipperowi, okazało się w sumie mniej straszne niż krzywda, którą on wyrządził Franny – bo gdyby szale się zrównały, dla nas samych byłoby tego za wiele. Przez resztę życia czułem się tak, jakbym wciąż trzymał Chippera Dove pod pachami, kilkanaście centymetrów nad jezdnią Siódmej Alei. Właściwie nic się z nim nie dawało zrobić – można go było najwyżej odstawić na ziemię. I tak już miało zostać. Każdy ma swojego Chippera, którego wiecznie tylko podnosi i odstawia z powrotem.”

John Irving książka Hotel New Hampshire

Hotel New Hampshire (1981)

O rozczarowaniu , O zemście , O krzywdzie

„Tylko picie ratowało człowieka przed wiecznym otępieniem i poczuciem, że jest się do niczego. Przez resztę czasu życie stale tylko kłuło i szarpało. Nie widziałem w nim nic ciekawego, nic a nic. Ludzie byli ostrożni, tkwili w wąsko zakreślonych ramach. Nie mieściło mi się w głowie, że do końca życia mam się zadawać z takimi piździelcami. Boże, mieli sraki, narządy płciowe, usta i pachy. Srali, gadali i byli drętwi jak końskie łajno. Dziewczyny z daleka mogły się podobać, kiedy słońce podświetlało ich sukienki i włosy. Ale wystarczyło podejść bliżej i posłuchać, co im wycieka ustami z mózgownic. Człowiek miał wtedy ochotę złapać pistolet maszynowy, wykopać sobie ziemiankę i już z niej nie wychodzić.”

Charles Bukowski (1920–1994) amerykański poeta i powieściopisarz

Z szynką raz!

O życiu , O Bogu , O ludziach , O dziewczynach

„Nie potrafiłbym być reporterem od newsów. Żeby szybko nacisnąć migawkę, trzeba umieć przepchnąć się w tłumie. Nie szczypać się i wsadzić obiektyw księdzu pod pachę. Być gotowym na to, że dostanie się w zęby. Wolę zostać przy tym, co robię.”

Kacper Kowalski (1977)

Źródło: „Zwierciadło”, 1/1959, styczeń 2010

„Ojcem chrzestnym tego pomysłu był (…) Henryk Bista, z którym mieszkałem kiedyś w jednym bloku. Byłem wówczas 16-letnim chłopakiem, gdy pewnego dnia, wychodząc na spacerze swoim psem Bartkiem, zobaczył mnie z piłką pod pachą i zapytał: – Słuchaj, byłeś kiedyś w teatrze? – A po co? – odparłem. – No wiesz, bo to takie magiczne miejsce. A w ogóle wiesz, że ja jestem aktorem? – ciągnął – No wiem, ale to co? – dopytywałem, – No to przyjdź kiedyś na jakąś sztukę – zachęcał. Tak też się stało. Zabrał mnie na spektakl raz, dragi, trzeci, zapraszał za kulisy, na próby i tak jakoś we mnie teatr zaczął się osadzać. W końcu zrodziła się myśl, by pójść w jego ślady. Jak się później okazało, wcale nie było to takie łatwe (…). Do szkoły teatralnej zdawałem pięć razy.”

Grzegorz Pawłowski (1957)

o tym, jak został aktorem.

O myślach , O myśleniu , Chłopak

„Seks – ten Nowy seks – jest wymagający wobec ludzi, którzy go uprawiają. Tak jak zawodnicy, kochankowie muszą mieć wspaniałą kondycję fizyczną, bez cienia słabości, którą mógłby dostrzec partner. Kobiety przede wszystkim mają być szczupłe, pozbawione tkanki tłuszczowej, muszą rozsiewać przyjemną woń, nie wydzielać żadnych naturalnych zapachów, mieć wygolone pachy i nogi, być błyszczące, nawilżone i ufryzowane. W stosunku do mężczyzn wymagania są mniej surowe.”

Elizabeth Abbott (1946)

Historia celibatu (1999)

O kobietach , O ludziach , O seksie , O kochankach

„Edison podchodził spacerowym krokiem i uprzejmie prosił któregoś z nas, aby pożyczył mu pół dolara na kolację. Gdy ktoś przypomniał mu, że tego właśnie dnia otrzymał swą dwutygodniową pensję, uśmiechał się i wyciągnąwszy spod pachy paczkę owiniętą w szary papier pokazywał cewkę Ruhmkorffa, kosztowną przekładnię ślimakową lub coś równie bezużytecznego…”

Thomas Alva Edison (1847–1931) amerykański wynalazca

Źródło: Thomas Alva Edison

„incognito odchodzi
pod pachą niesie
małą trumienkę
futerał swojego ciała
zostawia list
zastawny
w recepcji hotelu
którego nikt nie odbiera
zostawia ślad
postrzępioną gazetę
z nekrologiem na ostatniej
stronie”

Jarosław Trześniewski-Kwiecień (1961) polski poeta i prawnik

Źródło: incognito wspomnienie pośmiertne

O wspomnieniach

„Wychodzę z różą w ręku, z księżycem pod pachą,
A resztę pozostawiam dla nowych poetów.”

Jan Lechoń (1899–1956) poeta polski

„Ja oczywiście czuję nagromadzenie uwagi w moją stronę, ale jeśli kiedykolwiek mam jeszcze napisać dobrą książkę, muszę wsłuchać się przede wszystkim w bulgotanie własnej krwi, a nie w polifoniczny szmer oczekiwań. To nie pycha z mojej strony, po prostu nie wyobrażam sobie, żeby ktoś mi podyktował książkę przez ramię, a ja miałbym z nią do końca życia chodzić pod pachą.”

Jakobe Mansztajn (1982)

Źródło: Wywiad, 2010 http://independent.pl/n/10868?anonymous=true

„I co ty na to, zapytał go, gdy wychodzili po moim koncercie z Filharmonii. Chapeau bas, powiedział widząc mnie stojącego na ulicy z jeszcze ciepłym instrumentem pod pachą. Zdjął kapelusz, po tym jak przelatujący gołąb ozdobił nakrycie jego szlachetnej głowy beżowo-kremowym rzucikiem.”

Marek Konecki (1949)

Księga kpin (satyry, ironie i nonsensy)

O zdjęciach

„(…) pięciozłotówki z lat 1958–1959 sprawiły kolekcjonerom wiele kłopotu swymi wadami menniczymi. Zbieracze zaliczają je bezpodstawnie do odmian stempla, określonych nazwami: wąskie ramię rybaka lub brak liny, zwisającej z sieci. A już szereg zapytań spotykaliśmy w prasie codziennej na temat słoneczka pod pachą rybaka (…) i jeszcze rzadszego słoneczka za plecami rybaka. Te słoneczka były rzeczywiście rzadkim w mennictwie aluminiowym przypadkiem przebicia miękkiego krążka monetarnego stemplem na wskroś, przy czym na rewersie wystąpił w postaci niby-słoneczka rysunek przepaski na skrzydłach Orła i piór z awersu, co dało złudzenie promienistego słoneczka.”

Józef Gosławski (1908–1963) polski rzeźbiarz i medalier

zagadnienie wad menniczych na monetach z wizerunkiem rybaka zaprojektowanych przez Józefa Gosławskiego w 1958.

O wieku

„Nie ma wojny, od lat uparcie dziwimy się – wojny nie ma! Jest brzuch, jest dezodorant pachnący pod pachą przez dwadzieścia cztery godziny, jest filtr słoneczny, zaciek na okularach, poplamiona majonezem sukienka, ale wojny brak.”

Michał Witkowski (1975) pisarz polski

Fototapeta (2006)

O wojnie

„pod wieczór małym fiatem 126 p (jutro) na porodówkę powinnam jechać
gdy nic mnie nie bolałaś i nie byłaś w terminie
gdy nie przygotowałam nocnej flanelowej z guzikami
nie wygoliłam włosów na wzgórku łonowym na łydkach pod pachami”

Genowefa Jakubowska-Fijałkowska (1946)

Źródło: Jutro powinnam smażyć placki ziemniaczane w południe

„No, to jadziem na Bielany, cała paka rusza dziś:
Mańka, Feluś ten szemrany, ruda Zośka, ja i Zdziś.
Pod tę pachę bierz panienkę, a wałówkę w drugą rękę,
Bo od rana na Bielanach ubaw na sto dwa!
Tańczy kizior ze swą cizią, z rudą Zośką ja,
A Antoni na harmonii tra, ra, ra, ra gra.”

Michał Ochorowicz (1907–1998)

Źródło: Jadziem na Bielany

O grach

„(…) te nasze przodki w ogólności chomonciaki, czyli żłoby niepiśmienne byli, kościołów także samo jeszcze nie posiadali i do bożków się modlili.
Bożki, czyli bałwani, to byli drewniane albo kamienne faceci, zarządzające słońcem, wiatrem, deszczem i inszem gradobiciem. Sam najważniejszy między niemi był uskuteczniony z dębowej szczapy i cztery oblicza posiadał. A nazywał się Światowid (…).
Ale koniec końców poznali się nasze na bałwanach. Dowiedzieli się o tem szkopy i koniecznie chcieli naszych pradziadków chrzcić. Wtranżalali się do nasz na Ziemie Odzyskane i co i raz chrzciny urządzają.
Ale nasze przodki skapowali koniec końców, że ich przy tem w kant nabijają. (…) szkopy oprócz bałwanów meble także samo jem z domu wynoszą, na platformy układają i do Berlina wysyłka idzie. (…) spomknęli się wtenczas z Czechami i mówią: „Chrzcijcie nas wy!” (…) Mietek Piastuszkiewicz (…). Przygruchał sobie jedną Czeszkie, niejaką Dąbrowszczankie, na zapowiedzie dał i w krótkim czasie się z nią ochajtnął.
(…) i zaczęli się ogólnie chrzciny.
(…) Niemcy nic o tem nie wiedzieli. Przyjeżdżają za parę tygodni (…) i mowę zawalają do Mietuchny, że w dalszem ciągu zamierzają chrzciny nam wyprawiać. A Miecio w śmiech:
„Kogo będzieta chrzcić, kiedy to wszystko ochrzczone?”
„Na czysto?”
„Na sto procent, niech ja skonam!”
„No, dobrze – mówią Niemcy – a bożki dlaczego stoją?”
„Dla chaseny, czyli towarzyskiej draki żeśmy ich zostawili, żeby was na wodę napuścić!”
I w charakterze dowodu rzeczowego jak nie gwizdnie Mietek Światowida w jedną mordę, jak nie sztachnie w drugą mordę, w trzecią, w czwartą… A Dąbrowszczanka z wierzchu bożka parasolką.
Widząc to reszta gości, z czem kto miał pod ręką, leci grzać bałwanów. W trymiga zniszczyli wszystkich co do sztuki, żeby nie to, że warszawiacy, co na tych chrzcinach tyż byli, wyszabrowali większe partie bożków i opychali do Kowna Litwinom, którzy jeszcze przez czas dłuższy za poganów chodzili.
Widzą Niemcy, że krewa, kropidła pod pachy i chodu za Odre i Nyse!”

Stefan Wiechecki (1896–1979) pisarz i dziennikarz polski, humorysta (pseud. Wiech)

Źródło: Ogólne chrzciny w Helena w stroju niedbałem

O domu , O charakterze , O śmiechu , O wodzie

„Dziewczyny były dobre i potulne: żadna nie brała więcej niż pięć, dziesięć lewa.(…) Była wśród nich jedna nierozgarnięta grubaska. Pamiętam, jak kiedyś pojawiła się z grubą teczką pod pachą i położyła ją przed sobą na stoliku.
Pewnie sądziła, że w ten sposób zostanie uznana za poetkę, czy coś w tym stylu. Tonczo zamówił jej następną kolejkę koniaku (…). Zapytał ją (…), o co chodzi z tymi teczkami. Zaczerwieniła się, ale uparcie trzymała się swojej wersji:
– To są rękopisy pewnej młodej poetki – przyjaciółki. Dała mi je do przejrzenia.
– Co? – Oczy Toncza omal nie wyskoczyły z orbit.
– Co się tak dziwisz! – powiedziała dziewczyna. – Ostatnio w kraju sporo się pisze.
Tarzaliśmy się ze śmiechu. Bawiła nas powaga, z jaką grała swoją rolę.(…) A teraz zadaję sobie pytanie: dlaczego właściwie tak nas to śmieszyło. Czyjej nawyk noszenia ze sobą tej teczki nie przytrafiał się też wielu z nas – początkujących pisarzy? A dokładnie: czy nie tuszował uprawianej przez wielu z nas intelektualnej prostytucji.”

Atanas Sławow (1930–2010)

Kawiarnie literackie. Bambus

O dziewczynach , O śmiechu , Pytanie

„Niektórzy to tak chodzą, jakby się sami nieśli pod pachą.”

Edward Stachura (1937–1979) polski poeta, prozaik, pieśniarz i tłumacz

Dziennik. Zeszyty podróżne 1

„W środku nocy rozległo się walenie do drzwi. Irena Sendlerowa wyjrzała przez okno. Chciała wyrzucić na zewnątrz rulonik zwiniętych karteczek, lecz zauważyła, że dom otoczony był przez gestapo. Podała więc zwitek swej koleżance Janinie Grabowskiej, która nocowała akurat u niej, a sama poszła otworzyć drzwi. Do środka wpadło jedenastu Niemców. Zaczęli szukać dowodów zbrodni. Zbrodnią była pomoc Żydom. Dowód stanowiła kartoteka, gdzie wypisane były adresy ukrywanych dzieci. Jeśli gestapowcy znajdą listę, zginą wszyscy żydowscy uciekinierzy oraz ich polscy opiekunowie. Grabowska zdążyła wcisnąć rulon w bieliznę pod pachą i założyć przepastny szlafrok Sendlerowej z przydługimi rękawami. Tak ubrana z udawanym spokojem przypatrywała się rewizji.”

Grzegorz Górny (1969) polski dziennikarz i publicysta

o Irenie Sendlerowej
Źródło: Sprawiedliwi, czyli trzy historie z tysięcy https://wpolityce.pl/historia/236204-sprawiedliwi-czyli-trzy-historie-z-tysiecy-przeczytaj-fragment-wyjatkowej-ksiazki-grzegorza-gornego, wpolityce.pl, 6 marca 2015.

O dzieciach , O pomocy , O domu

„Ojcem chrzestnym tego pomysłu był (…) Henryk Bista, z którym mieszkałem kiedyś w jednym bloku. Byłem wówczas 16-letnim chłopakiem, gdy pewnego dnia, wychodząc na spacerze swoim psem Bartkiem, zobaczył mnie z piłką pod pachą i zapytał: – Słuchaj, byłeś kiedyś w teatrze? – A po co? – odparłem. – No wiesz, bo to takie magiczne miejsce. A w ogóle wiesz, że ja jestem aktorem? – ciągnął – No wiem, ale to co?”

Grzegorz Pawłowski (1957)

dopytywałem, – No to przyjdź kiedyś na jakąś sztukę – zachęcał. Tak też się stało. Zabrał mnie na spektakl raz, dragi, trzeci, zapraszał za kulisy, na próby i tak jakoś we mnie teatr zaczął się osadzać. W końcu zrodziła się myśl, by pójść w jego ślady. Jak się później okazało, wcale nie było to takie łatwe (...). Do szkoły teatralnej zdawałem pięć razy.
o tym, jak został aktorem.
Źródło: Katarzyna Szczczyrek, Aktorzy sceny rzeszowskiej - Grzegorz Pawłowski, „Super Nowości Rzeszów” nr 23, 03 lutego 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/155453.html

O piłce nożnej , Chłopak