Cytaty na temat ostatek (13 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Licencjat z informatyki zrobiłem wieczorowo, ostatkiem sił. Nawet nie odebrałem dyplomu, ale żaden inwestor nie zapytał mnie, jakie mam wykształcenie, tylko jakie mam doświadczenie.”

Łukasz Foltyn (1974) informatyk polski

Źródło: polityka.pl http://www.polityka.pl/rynek/ludzie/239709,1,lukasz-foltyn-wymyslil-gadu-gadu.read

O ludziach , O wykształceniz

„Ta fascynacja to w ostatku w takt
unosi mnie.
W twych włosach tańczy pomarańczy kwiat
a oczy twoje mówią wiem.”

Mieczysław Szcześniak (1964) polski muzyk

Źródło: Co ty na to?

O Kwiatach

„Panie Rearden — rzekł Francisco z uroczystym spokojem — gdyby zobaczył pan Atlasa, olbrzyma, który dźwiga na ramionach świat, stojącego z krwią spływającą po piersi, zgiętymi kolanami, drżącymi rękoma, lecz wciąż ostatkiem sił dźwigającego świat, choć ten staje się tym cięższy, im większy jego wysiłek — co by mu pan powiedział? — Nie wiem. Co mógłby zrobić? A co pan by mu powiedział?”

Ayn Rand książka Atlas zbuntowany

Żeby dał sobie z tym spokój.
Atlas zbuntowany

O świecie , O wysiłku

„O mnie nie można powiedzieć, że utraciłem wiarę w późnym wieku. Chociaż wychowany w katolickim domu już jako dziecko miałem pierwsze wątpliwości. Oglądaliśmy kiedyś z matką ilustracje Gustawa Dore do Starego Testamentu. Na jednej z nich widać było ludzi i zwierzęta usiłujące uratować się przed potopem. Był tam również wspaniały jeleń, który ostatkiem sił wdrapywał się na brzeg. Mama tłumaczyła mi, że potop był karą za ludzkie grzechy. Ja się zapytałem: a czy jeleń też zgrzeszył? Nigdy nie otrzymałem odpowiedzi na to pytanie.”

Lew Leon Bukowiecki (1916–2005) polski krytyk filmowy

Źródło: tygodnik „TIM”, styczeń 1991.

O dzieciach , O ludziach , O wierze , O karze

„Rozumiem, że pijaństwo w Polszcze zasadziło
Swe gniazdo. Tu się mnoży i swoje wywodzi
Gniazdusięta; bo ledwie że ząbki narostą
Dzieciuszkowi, aż on już kieliszki wytrząsa,
Już pilnuje, co wypić, czasem i ampułki
Nie wybiegają się więc, kiedy ministruje,
Bo księdzu trochę wlawszy, ostatek wypije
Za ołtarzem, stąd biorąc swóją pierwszą próbę.
Owo zgoła pijaną Polska zwać się może.
Piją wszyscy, biskupi, i senatorowie,
A piją do umoru; piją i prałaci,
Żołnierze, szlachta, w miastach, we dworach i we wsiach.”

Krzysztof Opaliński (1611–1655) wojewoda poznański, poeta

Źródło: Satyry, VIII

O piciu , O czasie

„Woda, której dotykasz w rzece, jest ostatkiem tej, która przeszła, i początkiem tej, która przyjdzie; tak samo teraźniejszość.”

Leonardo da Vinci (1452–1519) malarz, rzeźbiarz, architekt, konstruktor maszyn, filozof

Źródło: Stanisław Baliński, Antrakty, czyli notatki o życiu i sztuce w drugiej połowie XX wieku w Londynie, Polska Fundacja Kulturalna, 1978, s. 57.

O wodzie , O wieku

„Oskarżała przed sądem pacholika Prota
O gwałt sobie zrządzony dzieweczka Dorota.
„Trzeba było – rzekł sędzia – w takowym wypadku
Gryźć, kłuć, drapać i zabić zuchwalca w ostatku.”
„Prawda – odpowie owa –
W złości takem zrobić gotowa,
Ale, mości dobrodzieje,
Nie mam siły, gdy się śmieję.””

Marcin Molski (1751–1822)

Źródło: Śmieszka

O prawdzie , O sile

„Gdy Piotr na kilka minut przed śmiercią ostatkiem sił zażądał pióra, atramentu i papieru, moje serce z lęku niemal przestało bić. Nie, on nie zapomniał. Chciał pociągnąć mnie ze sobą w ciemność, w śmierć i w zapomnienie. W tym momencie w całym ciele poczułam chłód. Zmroziło mi krew w żyłach, które stały się niczym gałęzie drzew w bałtyckim lesie zimą: zamarznięte i pokryte szronem.”

Ellen Alpsten (1971)

Caryca (2002)

O śmierci , O zimie , Serce

„Dziwna rzecz, że w człowieku naprzód się wyszlachetnia oblicze, naprzód wypiękniają rysy twarzy, a na ostatku ręka.”

Józef Ignacy Kraszewski (1812–1887) pisarz polski

Orbeka

„W czasie pierwszej wojny światowej ojciec był ranny siedmiokrotnie, w tym dwa razy ciężko. Miał przestrzeloną nasadę nosa i wielką szramę na policzku, którą tłumaczono sobie czasem niesłusznie jako symboliczne naznaczenie przez korporację jurystów, co bywało praktykowane w Niemczech. Po przestrzeleniu uda na froncie włoskim i zagrożeniu gangreną chciano mu amputować nogę, ale się na to nie zgodził i wykurował się ziołami przynoszonymi przez matkę towarzysza niedoli. Takie rozwiązanie leżało w jego charakterze. Co do kuli szrapnelowej, która przebiła mu chrząstkę nosową i utkwiła w gardle, istnieją różne wersje tej historii, ale najprawdziwsza wydaje się podana przez pana Bajtka [pracownik kancelarii Władysława Michejdy]: Dr Hinterstoisser w Cieszynie nazwał pani ojca „Kugelschlucker” [połykacz kul]. Jak przyjechał z frontu do Cieszyna do szpitala, to tam go badali, prześwietlali, szukali, a on: „Czego szukacie?” – „Ja, wir suchen die kugel”. A ojciec na to: „Ich habe sie in der hintertasche”. Ostatkiem przytomności udało mu się ją bowiem wypluć i schować do kieszeni, a dzisiaj, po osiemdziesięciu latach, przechowywana jest w domu wśród najcenniejszych przedmiotów.”

Władysław Michejda (1896–1943)

o siedmiokrotnym odniesieniu ran podczas I wojny światowej.
O Władysławie Michejdzie

O wojnie , O domu , O historii , O matce

„Jeżeli tedy kto na świecie, tedym też i ja był ciekaw chcieć wiedzieć coby był Bóg? Lecz w tym ratować mię nie mogły wszystkie kupy ani pogańskich, ani chrześcijańskich teologantów. Wszechmocności, mądrości, sprawiedliwości, Opatrzności Boskiej i rządów Jego napatrzyłem się oczyma, namacałem się rękoma, jako i wszyscy insi, co troszeczkę tylko rozumu mieli, ale o Istności Jego dokładnie się niczego dowiedzieć nie mógł.
A na ostatek, nie tylko o tak wielkiej rzeczy, nikt mnie informować nie mógł; czembym był sam? I czem była dusza moja? Nie rzekąc, żebym miał wiedzieć, coby był Bóg? A jeśli to przechodziło umysł mój, a podobno i ogólnoludzki, co za wina moja? Zawszem się brzydził kwestiami o religię i nie wdawałem się w nie (…). Dawno się już temu dziwują oczy moje na świecie, że kiedy Bóg lekko i krótko które prowincyje karać chce, to polityczne tylko kwestie jakie na nie przypuszcza, a kiedy okrutnie i z gruntu karać ich chce, to kwestie o religię diabłu wzniecać każe.”

Krzysztof Arciszewski (1592–1656) generał artylerii Holandii, Brazylii i Polski oraz admirał floty Brazylii

w liście do Władysława IV, Amsterdam, 1 września 1637 r.
Źródło: Stanisław Grzybowski, Dzieje Polski i Litwy (1506–1648), Kraków 2000.

O Bogu , O religii , O sprawiedliwości , O duszy

„Raz w przedwieczornej mgle w Londynie
Ulicznik jakiś mnie zaskoczył
Podobny był do mej jedynej
Ze wstydu więc spuściłem oczy
W spojrzeniu jego czując drwinę

Zły chłopak szedł i całą parą
Gwiżdżąc w kieszenie ręce włożył
Ja za nim domy nad tą parą
Jak rozstąpione fale morza
On Hebrajczycy ja Faraon

Niech cegły zwalą się lawiną
Jeślim cię miła fałszem karmił
Władcą Egiptu i władczynią
Jestem i ciurą jego armii
Jeśli nie jesteś mą jedyną

W rogu ulicy która płonie
Ogniami wszystkich swoich fasad
Runami mgieł w nieutolonej
Krwawiącej skardze wszystkich fasad
Kobieta szła podobna do niej

Ten wzrok nieludzki i niewierny
Ta blizna tuż pod szyją gołą
Pijana szła przez próg tawerny
W tej samej chwili gdy pojąłem
Każdej kochanej fałsz bezmierny

Kiedy przytułał się z daleka
Ulisses mądry d przystani
Drgnęła staremu psu powieka
I za przędziwem cienkich tkanin
Żona na powrót męża czeka

Do Sakontali syty chwały
Wracał małżonek-król po walce
Oczy miłością jej pałały
Czekała blada a jej palce
Samca gazeli sierść głaskały

Ledwie wspomniałem szczęście króli
Tu nieprawdziwa tam niedobra
W której wciąż kocham się najczulej
Dwa cienie które los mi dobrał
Zderzyły się by zjątrzyć ból mój

Żal się już piekłem na mnie wali
Otwórz się niebo niepamięci
Za pocałunek jej zuchwali
Królowie życie z własnej chęci
Nędzarze cień by swój sprzedali

Zazimowałem w swej przeszłości
O słońce wielkanocne grzej i
Niech ciepło w sercu mym zagości
Bo zmarzło tak jak w Cezarei
czterdziestu męczenników kości

Pamięci o mój piękny statku
Czy nam już nie dość podróżować
Po fali wód o przykrym smaku
Od zórz po zmierzchy od różowych
Aż po te smutki na ostatku

Szalbierko żegnam twój kobiecy
Cień pomylonych dwóch postaci
I tej z którą zwiedzałem Niemcy
Jam ją w ubiegłym roku stracił
I nigdy nie zobaczę więcej

O Drogo Mleczna płyń siostrzyco
Białych strumieni ziem Chanaan
Kochanek białych w mgle zachwyceń
Zgrajo topielców niekochana
Ciągnijmy za nią ku mgławicom

Pamiętam jak innego roku
Kwietniowy świr zwiastował wiosnę
Śpiewałem radość u jej boku
Śpiewałem miłość męskim głosem
Gdy rozkwitała miłość roku”

Guillaume Apollinaire (1880–1918) francuski poeta

O wiośnie , O kochankach , O piekle , Chłopak

„Humor ma swoje prawa, najprzód wydrapuje się na pewną wyżynę pozorną, z której wygodnie jest sarkać, nie dając się pochwycić, po wtóre posługuje się fantazją dozwalającą omijać miejsca, których się przebrnąć nie spodziewa, na ostatek chwyta on, co napadnie, i sieka na bigos najkosztowniejsze ingrediencje z najbrudniejszym śmieciem, i to mu uchodzi.”

Józef Ignacy Kraszewski książka Szalona

Szalona

O fantazji