Cytaty na temat łokieć (21 cytatów)

„Kto przepycha się w życiu łokciami, zapomina często, od czego jest głowa.”

Andrzej Majewski (1966) pisarz i fotografik polski

O zapominaniu

„Stosuję niezmiennie zasadę, która mówi „Mój plan to nie mieć planu”. Moi rodzice nauczyli mnie pewnej pokory. Tego, że nie należy w życiu rozpychać się łokciami ani zbyt wiele spodziewać się od losu. Raczej czekać spokojnie na to, co sam przyniesie. Tę zasadę niełatwo stosować akurat w aktorstwie, ale można dzięki niej uniknąć wielu stresów. A zawód, który uprawiam, daje mi wciąż wielką frajdę.”

Marcin Dorociński (1973) aktor polski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 20 kwietnia 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jfmn.htm

O losie , O rodzicach , O czekaniu

„Niech nie nadejdzie dzień, gdy przejdziemy ulicą, jeden mimo drugiego, nie spojrzawszy na siebie, ocierając się łokciami jak dwaj spieszni przechodnie.”

Edward Stachura (1937–1979) polski poeta, prozaik, pieśniarz i tłumacz

Wszystko jest poezja. Opowieść-rzeka (1975)

„(…) kiedy tak rozmyślałem o Ryszardzie [III] bardzo inspirowała mnie fotografia Jacka Woszczerowicza w tej roli. Przypatrując się jej, zwróciłem uwagę na rękę bohatera. Wyglądała jak całkowicie martwa. W czasie prób sam zaciskałem sobie mocno sznurek powyżej łokcia i moja dłoń sprawiała podobne wrażenie. Koledzy dziwili się, że nie rozluźniałem sznurków w czasie przerwy, ale ja już taki jestem. Staram się być maksymalistą i nie stosuję wobec siebie taryfy ulgowej.”

Bohdan Stupka (1941–2012)

Źródło: Jan Bończa-Szabłowski, Ręka Woszczerowicza, „Rzeczpospolita”, 19 września 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/rekaw.htm

O wrażeniach , O czasie

„Często zaskakują nas ludzie, których poznajemy bliżej. Chopin także mnie zaskoczył. Jawił mi się jako natchniony, schorowany artysta, jakiego znałem z portretu. Wiedziałem o tym, że bywał trudny, że gdy wpadał w furię stawały mu włosy na głowie, ale to są stereotypy. Cieszę się, że ten film, ten scenariusz – daje możliwość ich złamania. Bo kiedy dowiedziałem się o Chopinie, że np. potrafił się upić winem i grać łokciami na fortepianie, to zaczął mi się jawić jako zwykły człowiek. Z mnóstwem wad: nieznośny, dziecinny, histeryczny, elegancki i dowcipny dandys, ale i perfekcyjny pracoholik. Film podgląda go w codziennych sytuacjach. To nie jest biografia wielkiego kompozytora, to jest opowieść o miłości, w którą ten kompozytor został uwikłany.”

Piotr Adamczyk (1972) polski aktor

Źródło: Wywiad, 2002 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=7501

O ludziach

„Drobni oszuści, nieuczciwi spryciarze. Włosi kochają takich drani. Trącają się łokciami i mówią: patrz, ale on ich wszystkich wykiwał.”

Roman Polański (1933) polski reżyser i aktor

Źródło: tnv24.pl http://www.tvn24.pl/0,1573063,0,1,polanski-berlusconi-pozdrawia-jak-hitler,wiadomosc.html, 14 listopada 2008

Kochać się

„Linia karku mężczyzny może zmienić twoje życie. Sposób, w jaki grzebie w kieszeniach, szukając drobnych, może sprawić, ze zaskrzeczy ci serce, a dłonie zziębną. To, jak dotyka twojego łokcia albo nie zapiętego guzika na mankiecie swojej koszuli, jest demonem, którego wypuścił, nawet o tym nie wiedząc, i który natychmiast cię opętuje.”

Jonathan Carroll (1949) pisarz amerykański

Inne tłumaczenie: Czasem linia męskiego karku może zmienić całe twoje życie. Sposób, w jaki sięga on do kieszeni po drobne, powoduje skurcz serca i chłód dłoni. To, jak dotyka twego łokcia lub nie zapiętego guzika mankietu koszuli, budzi w tobie demony, których istnienia nikt nie był świadom. [Tłum. Mirosław P. Jabłoński]
Pan Fiddlehead

O życiu , Serce

„I wtedy Tomek zrobił najgłupszą rzecz, jaką mógł zrobić: tak, jak przed chwilą obejmował Monikę, objął teraz Babetkę. Ciągle niezdecydowany, ciągle niepewny, ciągle rozdarty między tymi dwoma dziewczętami. Babetka odepchnęła Tomka łokciem i wysunęła się zręcznie z jego objęcia.
– Daj spokój. Gorąco.”

Krystyna Siesicka (1928–2015) polska prozaik, autorka utworów dla młodzieży

Ludzie jak wiatr

„Więc kogo kochać? Komu wierzyć?
Kto nie zgotuje nigdy zdrad?
Kto naszym łokciem będzie mierzyć
Z usłużną miną – cały świat?
Kto o nas fałszu nie powtórzy?
Kto da przytułek podczas burzy?
Kto się nie zlęknie naszych plam?
Kto się nie znudzi nigdy nam?
– O, ty, co widma szukasz mylnie,
Porzuć wysiłków próżnych rój
I, czytelniku drogi mój,
Samego siebie kochaj silnie,
Boć tylko w sobie – dobrze zważ
– Taki uprzejmy przedmiot masz!”

Aleksander Puszkin (1799–1837) poeta rosyjski

Eugeniusz Oniegin (1833)

O świecie , O zdradzie , O wysiłku , Kochać się

„W tej walce z faszystowskimi agentami będą też niewinne ofiary. Rozpoczynamy wielką ofensywę przeciwko wrogowi; niech nie mają nam za złe jeśli potrącimy kogoś łokciem. Lepiej, by ucierpiało dziesięciu niewinnych, niż by wymknął się jeden szpieg. Gdzie drwa rąbią tam wióry lecą.”

Nikołaj Jeżow (1895–1940) polityk radziecki, szef NKWD

w marcu 1937 do czekistów ocalałych po „czyszczeniu” NKWD z ludzi Gienricha Jagody. W ciągu jednego dnia stracono wtedy 3000 podwładnych Jagody.
Źródło: Simon Sebag Montefiore, Stalin. Dwór czerwonego cara, Warszawa 2008

O ludziach , O walce

„(…) mam ogromną satysfakcję, że wychowałem dzieci na porządnych ludzi. Ale mam do siebie takie zastrzeżenie, że nie wychowałem ich tak, żeby jednak troszkę łokciami szły do przodu.”

Orest Lenczyk (1942) polski trener piłkarski

Źródło: Tomasz Kwaśniak, Wyrzucili mnie na zbity pysk!, futbolnet.pl, 1 kwietnia 2011 http://futbolnet.pl/wiadomosci/wyrzucili-mnie-na-zbity-pysk

O dzieciach , O ludziach

„Stoję na ulicy z nią, śmiechy wkoło nas,
Ktoś przechodzi, trąca łokciem, pluje Małej w twarz,
Głośno mówię: Mała, patrz – cywilizowany świat,
Potem mu przestawiam nos, upadł, ale wstał,
Dookoła głosów sto: „Ten w skórze to drań!””

Paweł Kukiz (1963) polski muzyk rockowy, polityk i aktor

Cytaty z tekstów piosenek
Źródło: Skóra (1984), repertuar zespołu Aya RL.

O świecie , O śmiechu

„No i co się tak patrzysz? Nie widziałeś człowieka bez rąk? Taki się urodziłem, kurna jego mać – ręce zakończone tuż za łokciami, szczęście, że chociaż te łokcie są. A żebyś ty brachu widział, jak ja jeździłem na rowerze! Z góry od kościoła zjeżdżałem bez trzymanki, ze sto metrów prawie. No, kiedy mały byłem. Przyjezdne to mnie pokazywały palcami. A co to ja, cudak? Czy to cyrk jaki? A jak w nogę grałem! Masę miałem, to nikt mnie nie mógł ruszyć. Dwie, trzy kiwki i bania! Biegi i skoki też mi dobrze szły. Ale w siatę, w kosza, w pingla – to ja nigdy. W bilarda za to umiem grać i już niejednego frajera opitolilem i stawiać mi musiał. Postawiłbyś i ty kielonka, i piwo. Już się nie bój, potrafię wypić i bez rąk. W domu to mam łyżkę i widelec z rzemykami, które wkładam na te moje popieprzone ręce, i nawet nóż, ale trudno żebym z czymś takim chodził do baru, nie?”

Ryszard Lenc (1955)

Źródło: Łyżka, widelec, nóż, „Sekrety ŻAR-u” 2005, nr 3

O szczęściu , O domu , O piwie

„Hering już siedział na ławce, więc ojciec przysiadł się obok niego. A sąsiad z osobliwym wyrazem twarzy trącił ojca łokciem i rzekł:
– Të znôł tego knôpa Heldów z Wësoci? Miôł koło i w tich piôskach jechôł do Brus. Zgrzôł sę, a potem zezyb. Dostôł zapolénié płuc i hajda na tamtén swiat. Tak to je. A Bernard nasz téż chcôł koło. Le koło a koło.”

Anna Łajming (1904–1993) pisarka polska, piewczyni Kaszub

Źródło: Dzieciństwo

O dzieciństwie

„Pułkownik stał z założonymi rękoma, a czwórka kongresmenów przy eleganckim szklanym stole pracowicie wgryzała się w gąszcz rubryczek. Przez dłuższą chwilę słychać było tylko skrzypienie stalówek. Ten dźwięk, charakterystyczny dla piór, których cena bywa porównywalna z ceną średniej wielkości sondy kosmicznej, ten upał… Kongresmena Josepha Adlera z Teksasu przeszył nagły dreszcz. Na kręgosłupie załaskotał strumyczek potu, pióro paliło mdlejące palce. Znowu wróciło przeklęte wspomnienie ze szkoły w Austin: klasówki, testy, wieczny upał, wieczne kłopoty z nauką, bicie linijką po rękach przez dyrektora i w końcu te przeklęte koty. Adler skurczył się w sobie, ścisnął w dłoniach skronie i starał się przypomnieć, co w takich przypadkach radził mu psychoanalityk, ale w jego senatorskiej głowie chlupotała tylko pustka. Ocknął się, gdy ujrzał, jak rubryka w jego formularzu sama pokrywa się pismem. Wytrzeszczył oczy tylko po to, by przeczytać: „Jaki silny i gibki, jaka śliczna pupa, jakie cudne, dzikie oczy”. Nie, nie przerażało go, że wypisuje takie obrzydliwości jak pierwszy lepszy gej. Przerażało go raczej to, że obrzydliwości wypisywał dłonią ozdobioną długimi ciemnozielonymi paznokciami. Poczuł nagły ból w okolicy serca.
– Joseph, nie śpij, skończ wreszcie wypełnianie tej cholernej ankiety – zahuczał mu nad prawym uchem znajomy bas Nata Corvusa.
Senator Adler drgnął i natychmiast zastygł ze wstydu. Prawy łokieć senator z ramienia Partii Demokratycznej, Rebeki Vogel z Arkansas, wpijał mu się w mostek, a jej zdobna zielonymi paznokciami dłoń wypisywała właśnie w rubryce „Odznaczenia wojenne” słowa: „cudny purpurowy języczek.””

Włodzimierz Kalicki (1955)

Najwyraźniej sąsiadka nie uznawała pisania linijka po linijce. Zjechała piórem ze swojego formularza, chwilę poskrobała po szklanym blacie i dalej pisała już po ankiecie kongresmena Adlera.
Kot typu Stealth

O bólu , O nauce , O wspomnieniach , Serce