Cytaty na temat igła

„Potrzeba mi pokoju Twoich rąk wyciągniętych
(Jestem jak trzepocący motyl na srebrne igły wpięty).”

„Między kobiecym tak i nie, zaledwie koniec igły zmieścić się może.”

„Pewna gromada jeżozwierzy skupiła się w zimowy dzień możliwie blisko siebie, aby wzajemnym ciepłem uchronić się przed zamarznięciem. Wkrótce jednak odczuły nawzajem swe igły, co je znowu od siebie oddaliło. Kiedy potrzeba ogrzania się zbliżyła je znowu, powtórzyło się to drugie zło, tak że szarpało je między sobą jedno i drugie cierpienie, póki nie znalazły umiarkowanej odległości, w której najlepiej mogły znieść jedno i drugie. W ten sposób potrzeba towarzystwa, wyrastająca z pustki i monotonii własnego wnętrza, spędza ludzi razem, ale ich liczne odstręczające właściwości i nieznośne wady znowu ich od siebie odpychają.”

„Interpretacje: robić z igły widły.”

„Zbigniew Bartman: Pozdrawiam wszystkie brunetki o dużych brązowych oczach!
Igła: A blondynki?
Zbigniew Bartman: Blondynki nie.”

„Igła – to pseudonim artystyczny naszego libero.”

„Lepiej, żeby kobiety obracały igłą niż językiem.”

„Jakby była końcówka seta i wsteczne siatkarskie odliczanie, to Igła trachnął by się po tą piłkę z pewnością na stolik supervisora i sekretariatu.”

„Jeżeli my importujemy igły, nakrętki, podkładki, śrubki, bieliznę, ręczniki, pościel, wszystko inne, to co? Tacy głupi jesteśmy jako Polacy, że nie potrafimy już nic wyprodukować?”

„Czy znalezienie sukcesu w Rzeszowie będzie przypominało szukanie igły w stogu siana?
– Igłę już w Rzeszowie mają.”

„Igła: Grzegorz, jak się grało w butach za dużych o 4 numery?
Grzegorz Łomacz: O 4 numery za dużo, bo Marcel ma 2 pary i nieszczęśliwie zostawił w moim pokoju te buty, a ja wystawiłem swoje na balkon, żeby wyschły. I jak one wysychały tam, to ja wziąłem te Marcela i miałem 49 i 1/3 dokładnie, a mój rozmiar to 45.
Igła: Chwała ci za to, że zagrałeś w za dużych butach.
Grzegorz Łomacz: Dziękuję.”

„Migoce ikona historii albo obcość
Pochód jarzma wypływa zza źródła
Nie będę jadł mięsa i odwiedzę muzeum
Przebij mnie ach przebij jak ta igła w dzbanku”

„Nazajutrz nocnym powozem wybiegłem do Birmingamu [Birmingham]. I patrzę, i widzę z daleka tysiące ogniów, co jak gdyby wulkany spod ziemi biją żywym płomieniem, rzucają dymem, przy każdym takim wulkanie niby mogiły wyrzuconej lawy, a cała tam ziemia w popiół obrócona, i ani tam trawa zazielenieje, ani woda zabłyszczy, czasem mignie czarna postać ludzka i zniknie; nie słychać tam głosu stworzenia ani głosu szumiącego drzewa, ani głosu szemrzącej wody, a tylko jakieś podziemne wycie: zdaje się, że to kraina piekieł. A to po prostu tysiące kopalni, przy których tysiące machin parowych dobywa węgiel i żelazo, z którego po całej Anglii i zaraz w Birmingamie wyrabiają wszelką broń, nożyczki, igły i brzytwy.”

„Nareszcie się pytam: „to znaczy, że pamięć nie jest potrzebna? Wszystko, co minęło, trzeba pogrzebać i zapomnieć?”. A on wielką igłą, chyba szewską zaszywa sobie dziurę w rękawie i powiada: – Pogrzebać – tak, zapomnieć – nie. Chodzi o to, żeby nie gnić za życia.”

„Oczywiście igła! W końcu taką mam ksywkę. Nitka nie jest mi do niczego potrzebna, choć szyłem kiedyś na zajęciach praktyczno-technicznych. Wydziergałem jakiegoś kwiatka, na trójkę. Bo ścieg był nierówny…”

„Wtedy wszystko było fragmentaryczne. Jakby z rzeczy uciekło znaczenie i zostawiło je pokawałkowane. Nie powiązane ze sobą. Odblask igły Ammu. Kolor wstążki. Krzyżykowy ścieg haftowanej kołdry. Drzwi powoli ustępujące. Odrębne rzeczy, które nie posiadały żadnego znaczenia. Jakby inteligencja, która odszyfrowuje ukryte struktury życia – która łączy odbicia z obrazami, odblaski ze światłem, ściegi z materiałem, igły z nitką, ściany z pokojami, miłość ze strachem z gniewem z winą – nagle zanikła.”

„Choć zrozumieli. Chociaż przyszli.
Nie mogli szczęścia wrócić nam.
I tylko w niebie złote igły
Kreśliły gwiazdom górny trakt.”

„masz twarz igły i mówisz, że spotkamy się w ciele.
moim mieszkaniem jest mała zamieć. dłubię w genach śnieżynek.
zrobię ci z nich szalik. i pójdziemy na bóle do ciał z kolcami.”

„Bóg umiłował świat – a więc nie tylko ludzi, ale i pliszkę, odymioną pszczołę, jeża eleganta wprost spod igły.”

„Jezioro zszywały igły lodu. Żurawina zmarzła na kość. Lis podszedł do zabudowań Kaleciuków i przyglądał się kurom. Przechylił łeb, jakby się dziwił ich upierzeniu i smakował to, co pod piórami. Zostawił ślad lisiego pyska na świeżym, luźnym śniegu.”

„Dotknąłeś rzeczy igłą. (Trafiłeś w sedno).”

„Dla mnie jest to igła w serce, że tak postępuje trener, który prowadzi polską drużynę narodową.”

„Igła codziennie do nas dzwoni, pyta, jak się czujemy, mobilizuje i mówi, żebyśmy w końcu przywieźli do Polski kawałek tej cennej blachy.”

„Jeśli ma się do dyspozycji całą wieczność, można przeszukać cały stóg siana poszukując tej jednej igły.”

„Wstrętne mi są owe języki zrzędliwe,
Co mówią, że mej dłoni igła już łacniej przystoi.
W pogardzie mam poety pióro niegodziwe,
Co rozumem niewieścim gardzi, lubo się go boi.
Gdy co pięknego uczynię, to mnie wykpią snadnie,
Rzekną, że to traf ślepy, albo żem taka, co kradnie.”

„Po tym poznaje się wielkich pisarzy, że wchodzą w twoją pamięć bez śladu, jak cienka igła, ale już nigdy się od nich nie uwolnisz.”