Cytaty na temat akacja

„Pszczoły były wielkim umiłowaniem stryja Leona, kochał je i lubił miód. Ule były przeważnie typu Dadanta, najłatwiejsze w obsłudze. Były one kwadratowe, z podnoszonym dachem, którędy w okresie zbiorów miodu wsuwało się specjalne nadstawki. Nadstawka taka starczała ledwie na kilka dni, szybko bowiem napełniała się miodem i należało zakładać nową. Sad pełen był olbrzymich, szerokich lip, obsiewano go też specjalnie miododajnymi trawami. W okolicy rosły białe koniczyny, dużo łubinów, w lasach wrzos. Miodobranie zaczynało się w czerwcu, po zakończeniu kwitnienia sadów i łąk. Im wcześniejszy był miód, tym lepszy. Stryj rozsyłał go i sprzedawał po całej Polsce, dużo zabierali krewni. W domu, w glinianych dzbankach miód stał cały rok. Przede wszystkim jednak specjalnie pakowany w żelazne pudełka był sprzedawany klientom z różnych miast. Miód jesienny na pierniki kupował Toruń, wiosenny i lipcowy brał Wedel. Były miody wczesne, łąkowe, rzadziutkie, złotego koloru – te nigdy się nie scukrowały. Miód z akacji, aby się scukrzyć, musiał stać bardzo długo, i wtedy robił się podobny do drobnej, białej kaszki. Inne, późniejsze, to były miody lipcowe z lip i wrześniowe, z gryki i wrzosu. Lipcowy uchodził za najlepszy, natomiast z gryki i wrześniowy były gorsze. Kiedy miód twardniał, to na przykład gryczany ciemniał, lipcowy bielał. Wszystkie oczywiście różniły się smakiem. W okresie miodobrania, kiedy pracy było wiele, stryj wynajmował chłopców do pomocy. W specjalnym domku, zimą zastępującym stebnik, miód się wirowało. Tam przenosiło się ramki, odcinało się ciepłym nożem zasklepioną woszczynę i stawiało do centryfugi (wirówki), gdzie po wpływem kręcenia korbą miód wypryskiwał na ściany beczki i ściekał. Z dołu, kurkiem, zlewało się go do podstawionych garnków, na które nakładało się sita, aby nie wpadły odłamki woszczyny. W garnku mieściło się około szesnastu litrów miodu. Przez kilka dni garnek stał odkryty, aby miód odparował, dopiero potem zakładało się woskowy papier i zawiązywało wokół. Stryj miał biblioteczkę z książkami o pszczołach. Lubił pszczoły, a one jego. Kiedy któraś wleciała do domu, brał ją delikatnie w ręce i wynosił, nigdy go nie użądliła. Pracował gołymi rękoma, nie w rękawiczkach, mówił, że pszczoły nie lubią tego. Czasami wieczorem kładł się w sadzie i słuchał jak pracują, czy są zadowolone ze zbiorów. Mówił na przykład, że pszczoła umarła, nie zdechła; jeżeli ktoś opowiadał, że pszczoła ugryzła, odpowiadał zaczepnie: – Czy widział ktoś, aby pszczoła miała zęby do gryzienia?”

„Chciałem pracować w nieskazitelnej wolności i swobodzie artystycznej. Robić to, na co mam ochotę. Nie chciałem ulec jakimś naciskom, konieczności nadawania swojemu filmowi waloru komercyjnego, narzucania sobie presji ekonomicznej. Akacje to część mojego życia. One popłynęły prosto z mojego serca, ale stało się tak też właśnie dlatego, że nie nastawiałem się, czy na nich zarobię. Od jedenastu lat prowadzę bar w Buenos Aires i z tego się utrzymuję. Po cichu marzę, że kiedyś będę mógł żyć z moich filmów.”

„Tu nie pomoże nic…
a cóż ja znaczę!
ten sam sen, ten sam błysk,
srebrne akacje”

„Jeżeli odlatują ptaki,
Jeżeli słońce gaśnie,
Wyschnięty liść akacji,
To nie na zawsze…”

„Co kryje pora roku? Szarozielonkawa
maszyneria powietrza i wodnistej ciszy
stoi jeszcze, zapewne zepsuta, na wzgórzu
porośniętym akacją: ciepło moich palców
stało się jej jedynym prawdziwym wspomnieniem.”

„Patrzyliśmy razem na akację od strony ulicy.
Co rano to była nasza chwila intymności
Zostawiałam cię na stoliku w sypialni z oczami utkwionymi
w to co było na zewnątrz.
Wieczorem czekałeś na mnie pod drzwiami: z upodobaniem
odbywałeś ten sam rytuał który mnie uspokajał i sprawiał, że
łagodniałam.
Nazwałam cię Fernando Pessoa od razu pierwszego dnia
kiedy on przyniósł cię do domu, to było pod koniec października,
osiem lat temu: kłębek czarny w sam raz do karmienia pipetą.”

„Za rok wiosenne czary wrócą znów:
Słońce zaświeci i słowik zanuci,
Akacja kwitnąć będzie i krzak bzów,
Jeno się człowiek zmieni i nie wróci.”

„Śpiew to jest miłość mojego życia. Po trzecim roku szkoły teatralnej postanowiłam, że zostanę śpiewaczką operową. Udałam się na egzamin do Akademii Muzycznej, gdzie profesorowie dostali ataku śmiechu, jak mnie usłyszeli, bo zamiast arii operowej zaśpiewałam Płacze pani Słowikowa w gniazdku na akacji.”

„Niektórzy twierdzą, że Mojżesz spożywał akację synajską i stąd miał wizje. DMT (psychodelik obecny m. in. w akacji synajskiej, bieluniu i muchomorze) wywołuje stan podobny do stanów opisywanych przez proroków, mistyków i twórców religii. Jest w tym jakaś celowość, że pewne rośliny zostały skonstruowane tak – przez Boga, przez naturę, przez jakąś energię – by w zderzeniu z człowiekiem następowała wymiana molekularna, która umożliwia osiągnięcie transcendencji.”

„pod perłowym stepem nieba
kiedy noc majowa
ogrom cerkwi płynął w drzewach
gwiazdy stały w rowach
parowozy gdzieś za stacją
oddychały długo
powiew niósł to i akacją
pachniało nad rzeczką
nad ługą”

„Sadurek umawia się z Hendzel. Ciekawe na co? Nie jest to na pewno wieczorne kino i kolacja, ale ciekawa akacja.”

„I ta akacja Pawła Abramowa świadczy o tym, że nie jest to tylko siła ale też subtelna siła taktyczna… ten plas, którego państwo mogli obejrzeć powtórnie najlepiej o tym zaświadcza.”