Paullina Simons cytaty

strona 2

„Kiedy spacerowali, kiedy byli razem, oddychała jego oddechem, dlatego ilekroć się rozstawali, w jej płucach pozostawała bolesna pustka, pustka niemal fizyczna.”

„Nazwać jakaś rzecz to pokazać, jaka wartość nadał jej Bóg. To zdolność do wysławiania Boga.”

„Idziemy przez ten świat samotnie, ale jeśli mamy szczęście to przez jedną chwilę należymy do kogoś i ta jedna chwila pozwala nam przetrwać całe wypełnione samotnością życie.”

„Droga jest jak narkotyk. Hipnotyzuje. Człowiek wpatruje się w bezkresną szosę, szumiące drzewa, w poruszające się usypiająco wycieraczki, które walczą, by zetrzeć perlisty płyn do mycia szyb.”

„Szukałeś mnie? – spytała go pewnego dnia, a on odparł: Przez całe życie.”

„Czas. To tylko ludzki wynalazek. Jak cyfry. Jak system miar. Coś, co ludzie wynaleźli, by ułatwić sobie życie, by ułożyć życie w łatwe do ogarnięcia fragmenty, by otoczyć myślą rzeczy niemożliwe do ogarnięcia, by poradzić sobie z nieskończonością. Minuta, godzina, dzień, rok, pół wieku, tysiąclecie, dwa tysiąclecia od czasu przebudzenia się człowieka, pięć tysięcy lat od czasu powstania malowideł w jaskiniach i czternaście lat życia młodej dziewczyny.”

„Nawet mnie nie szukałaś. To ja znalazłem ciebie. Zapadło długie milczenie.
– Naprawdę mnie szukałeś?
– Całe życie.
– Szura, jak to możliwe, że od samego początku jesteśmy sobie tak bliscy, że mamy ze sobą tyle wspólnego?
– To nie jest bliskość, Tatiu.
– Nie?
– Nie.
– A co? Powiedz.
– Więź duchowa.”

„Tatiana wiedziała, że gdyby wyznał Daszy prawdę nie miałby wyboru: musiałby pójść swoją drogą i nie stałby się częścią jej przesyconego zdradą i bólem życia. Straciłaby i jego, i Daszę. Nie mogłaby z nią żyć, wiedząc, że jej pełne piersi, jej śliczne włosy, usta i dobroć serce nie wystarczą dla mężczyzny, którego kochała. Przepaści, która podzieliłaby ich rodzinę, nie spiąłby żaden most, nawet most siostrzanej miłości. Nie, Tatiana nie mogła rościć do niego praw. Dobrze o tym wiedziała. Rzecz w tym, że wcale nie rościła. Że nie próbowała go odzyskać. Aleksander nie był towarem, a ona klientką, która przychodzi do sklepu i mówi: podoba mi się. Chyba go wezmę. Tak, powinien się nadać. Nie walczyła o jego serce. To on do niej przyszedł. To on wkroczył w jej młode, samotne życie i pokazał jej, że można żyć pełną piersią. To on przeszedł na drugą stronę ulicy i powiedział; jestem twój. To on.”

„Trzeba się bardzo starć, by na tym świecie być ateistą i naprawdę mieć klapki na oczach.”

„Gdziekolwiek się znajdziesz, zawsze możesz odnaleźć na niebie Perseusza, odnaleźć ten uśmiech i usłyszeć, jak galaktyczny wiatr szepcze twoje imię. Będziesz wtedy wiedziała, że to ja, że to ja cię wołam… przyzywam cię do Łazariewa.”

„Kiedy jedzie się samochodem setki kilometrów, na jaw wychodzą tajemnice, a konflikty ulegają załagodzeniu.”

„Cztery etapy smutku. Pierwszy to szok. Potem przyszło zaprzeczenie. To trwało aż do dzisiejszego ranka. Dziś ruszamy do następnego etapu. Gniew. Kiedy nadejdzie pogodzenie się?”

„Prosiłeś mnie o słowo? Oto ono: NADZIEJA.”

„Ból powoli ustępował, lecz pozostała tęsknota. Przed nią nie było ucieczki.”

„On szeptał, a wezbrana Kama toczyła swe wody z Uralu przez śpiące pośród sosen Łazariewo.
Tam, gdzie byli niegdyś młodzi i zakochani.”

„Wzięła go pod rękę. Miała łzy w oczach. Chciała dotrzymać mu kroku, chciała żeby było choć trochę cieplej. Do podartych, związanych sznurkiem butów wciskał się śnieg. Rozdarte, związane sznurkiem serce zalewał smutek.”

„Boga nie ma – powiedział z uporem w głosie Uspieński – Majdanek, komuniści i nauka udowodnili nam, ze Boga nie ma – Nie mogę się wypowiadać w imieniu komunistów. Majdanek pokazał nam tylko nieludzkie i okrutne oblicze człowieka. To dowód na to, co człowiek potrafi czasem zrobić z otrzymaną od Boga wolną wolą, prawda?”

„Aleksander chciał podnieść z podłogi swoje serce. Ale było ciemno i nie mógł go znaleźć. Słyszał, jak toczy się po podłodze, słyszał jak bije, krwawi, pulsuje gdzieś w rogu celi.”

„Francuzi to prawdziwi mistrzowie miłości. Rosjanie są niezrównani w cierpieniu, Anglicy w powściągliwości, Amerykanie w umiłowaniu życia, Włosi w umiłowaniu Chrystusa, a Francuzi w nadziei na miłość.”

„(…) matka, jaką chciała mieć; która słysząc, że jej córka jest poważnie chora, rzuci wszystko i przeleci ponad dziesięć tysięcy kilometrów, by w poniedziałkowy poranek zabrać ją do szpitala na początek chemoterapii. Początek nowego życia. Matka, która przyjdzie, posprząta, ugotuje rosół z kury, wypierze ręczniki; matka, która będzie umiała porozmawiać z lekarzami, przeczyta wyniki wszystkich badań, przygotuje dla Lily kąpiel, choć Lily nienawidzi kąpieli, i będzie czekać cierpliwie do dnia, aż jej córka będzie już na tyle silna, by wziąć prysznic.”

„Czasami bywa tak, że nadzieje się nie spełniają. Bez względu na to, co planujemy i jak bardzo sobie tego życzymy.”

„Dzieli nas tyle przeszkód i kiedy zaciskamy zęby, kiedy próbujemy w sobą zerwać, żeby się jakoś pozbierać, znowu interweniuje los: z nieba sypią się cegły, a ja wygrzebuję cię spod nich ranną, lecz żywą. Czy to też przypadek?”

“I was blinded by stupidity for a brief moment in our life, for a flicker in the eternity in which you and I live, and I stumbled.”

“I don't want this life to end," said Alexander. "The good, the bad, the everything, the very old, to ever end.”

“I love you as much as it is possible for a man to love a woman.”

“The power you have over someone who loves you is greater than any other power you'll ever have.”

“Tania, last time in Morozovo, I let you go, but not this time. This time we live together or we die together.”

“But on that sunlit Sunday, Alexander knew nothing, thought nothing, imagined nothing. He forgot Dimitri and war and the Soviet Union and escape plans, and even America, and crossed the street for Tatiana Metanova.”

“Though much is taken, much abides; and though we are not now that strength which in old days moved
earth and heaven, that which we are, we are—
Unyielding.”

“If I can live through this, he thought, I can live through anything. If I can live through this, I WILL live through anything.”

“Lazarevo drips you into my soul, dawn drop by moonlight drop from the river Kama. When you look for me, look for me there, because that's where I'll be all the days of my life.”

“Tatiana, I love you. Do you hear me? I love you like I’ve never loved anyone in my whole life. Now, get up. For me, Tatia. For me, please get up and go take care of your sister. Go on. And I’ll take care of you.” His lips kissed her cheek.”

“This is days and days and months and years and all the minutes in between, just you me.”

“Alexander smoked and watched her from his tree stump bench. What are you doing? she would ask him.

Nothing, he would reply. Nothing but growing my pain into madness.”

“We’ll meet again in Lvov, my love and I…” Tatiana hums, eating her ice cream, in our Leningrad, in jasmine June, near Fontanka, the Neva, the Summer Garden, where we are forever young.”

“Please stop looking at me, she thought, afraid of his eyes and terrified of her own heart.”

“He is just protective over me-”
“Not protective, Tania. Consumed.”

“Alexander, my nights, my days, my every thought. You will fall away from me in just a while, won’t you, and I’ll be whole again, and I will go on and feel for someone else, the way everybody does.

But my innocence is gone forever.”

“Tatia: I think its too big to fit”

“Oh Alexander," she said, "what do you want from me…"
"Everything!" he whispered fiercely.”

“I know that sometimes the things we carry become too much for us. We are burned down, but somehow we have to pick ourselves up and keep going”

“Shura, I’m yours. You may not like it today, you may not want it tonight, you may wish for it all to be different now, but it remains, and I remain, as always, only yours. Nothing can change that. Not your wrath, your fists, your body or your death.”

“There will be only one standard, the standard of survival at all cost, and it will be up to you to say at what price survival. Hold your head high, and if you are going to go down, go down knowing you have not in any way compromised your soul.
Pulling him by the arm, Babushka said “That’s enough. Tania, you do whatever you have to do to survive, and damn your soul.””

“That’s the saddest loss of all, to go on for a few weeks, a few days, a night, a minute, and think everything is still all right when the structure you’ve built your life on has crumbled. We should have been mourning you, but instead we made plans, went to work, dreamed, loved, not knowing you were already behind us.”

“Alexander, were you looking for me?”

“(Tatiana nervously looked down at the present.)
"Thank you".
Gifts were not something she was used to. Wrapped gifts? Unheard of, even when they came wrapped only in plain brown paper.
"No. Open first. Then say thank you."
She smiled.
"What do I do? Do I take the paper off?"
"Yes. You tear it off."
"And then what?"
"And then you throw it away."
"The whole present or just the paper?" Slowly he said, "Just the paper."
"and but you wrapped it so nicely. Why would I throw it away?"
"It’s just paper."”