Julian Przyboś cytaty

„Niosłem swoją poezję, jak żołnierz imię
w blaszcze na piersiach przeciw kulom dwóch wojen.”

„Artysta dawno został wyzwolony, sztuka nie jest służebnicą żadnych innych porządków niż swój, sztuka jest autonomiczną dziedziną działalności humanistycznej.”

„Wątły chłopiec – z Polską w ciężkim tornistrze.”

„Urodzony do pługa – z nadmiaru Ziemi zostałem poetą.”

„Zielony błysk! Strzeliły drzewa.
Bielmo śmiegu spadło mi z oczu:
wiosna! Wyrosła mi nad głowę.”

„Słyszę:
Kamienuje tę przestrzeń niewybuchły huk skał.
To – wrzask wody obdzieranej siklawą z łożyska
i
gromobicie ciszy.”

„Kwili świst przepiórki tego lata: erkaemu w żytach.”

„Doznaję gór – objawienia planety na ziemi”

„Miasto jak kamień rzuciłem za siebie”

„Nie list, raczej płatek lotu w kopercie
zestrzelony z torby zamczystej.
Listonosz, Francuz prędki jak maszynka
zawirował ośnieżonym z kraju listem.

Te rządki krzywe, jakby napisane sierpem…”

„Literatura polska jest jedna. Gdziekolwiek powstanie piękny wiersz w języku Norwida, należy do jej obszaru.”

„Alpy ścigane wzrokiem ze szczytu na szczyt
uciekają wyżej,
wyżej przebiły błękit i zajęły niebo”

„Chciał mieć sławę pośmiertną za życia.”

„Dla mnie natchnienie – to pokonane lenistwo. W tej definicji równie ważnym składnikiem jest lenistwo, co zwycięstwo nad lenistwem.”

„Czemu druhny nie śpiewacie?
Czy żelazne pyski macie?
Czy żelazne, czy drewniane?
Czy na kołki zamykane?”

„Żądzę sławy, warowanej naszą wspólną przysięgą,
zasypał grób: masowy dół bez mogiły.
Krew łagodnie zmyła z twarzy twoje imię.”

„Sądzę, że poezja, że w ogóle piśmiennictwo wymaga, ażeby o nim powiedzieć na początku lub końcu: tak lub nie, czyli zdecydować się: pisać, czyli wyrażać, wierząc, że się wyraża – albo przestać pisać, kiedy po krótkim lub długim pisaniu doszło się do przekonania, że się nie wyraża tego, co co chodzi. (…) Podejrzewać i sprawdzać wszystko, co się tyczy języka, ale zweryfikowawszy zaufać zrehabilitowanemu po nadużyciach werbalistów słowu.”

„Łagodny
każdą kieszeń obróciłbym w gniazdo dla jaskółek”

„Na świadectwach, wzbici w radość, odlecieli uczniowie,
drży powietrze po ich śmigłym zniku.
Wakacje, panie profesorze! Pora
trzepać wesoło słowa jak futra na wiosnę
oraz
czasowniki przez dni lata odmieniać!”

„Bądź ze mną.
Cierpliwie, zawzięcie.
Długo, najdłużej.
Tak czekałem, że wiem to na pewno:
ból wyboli nareszcie, znuży się i zmęczy
i stanie się bez cierni – niedotkięciem róży”

„Próżni! Wznieśli Łuk Triumfalny – dla gołębi.”

„(…) chyba nie owo „cogito” konstytuuje świadomość, że się jest, ale takie właśnie poczucie współkwitnienia ze światem, współbycia ze wszystkim. Jest się o tyle, o ile się współjest.”

„Góry na górach – patrzone na widzianych – stoją.”

„Świat nie jest. Świat się wiecznie zaczyna.”

„Ofiaruję ci, ojcze, ojcowiznę wyżętą:
snopek życia i ostu.
Matko, kłoniąc się pytam:
– Zdrowaś?
– Łąkiś pełna?”

„Sztuka pisania jest sztuką skreślania.”