Jarosław Hebel cytaty (49 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

Lubię bywać w teatrze i upajać się wspaniałymi spektaklami, z których wydobywam intelektualną głębię i jestem oczarowany ich artystyczną wielkością.
Wszyscy byli odwróceni

„Jakim byłbym człowiekiem, gdybym żył w Warszawie w okresie okupacji hitlerowskiej i Powstania Warszawskiego (1944)? Nie jest przecież tajemnicą, że człowieka, jego wartości i wrażliwość w jakiejś mierze kształtują doznane przeżycia. Ktoś kiedyś powiedział, że wtedy ludzie żyli krótko, ale jakby pełniej chwytali to, co w życiu jest najważniejsze. Jeżeli już kochali, to nie tak byle jak, ale tak głęboko, aż do krwi i bólu kości. Czy dzisiaj można jeszcze znaleźć dla siebie kawałek takiego wspaniałego świata? Czy dzisiaj ktoś tak jeszcze umie kochać, żeby z powodu nieszczęśliwej miłości palnąć sobie w knajpie prosto w łeb przy Tej ostatniej niedzieli Fogga?”

Jarosław Hebel

Jeszcze będzie pięknie

„Wiem, że jestem człowiekiem bardzo zasadniczym, który posiada swoje wartości i chyba nie pasuję do tej epoki, w której żyję. Znacznie lepiej czułbym się w czasach pokolenia Kolumbów, w których żyli na przykład bohaterowie telewizyjnego serialu Czas honoru. Wtedy często ludzie żyli znacznie krócej, ale pełniej i bardziej głębiej kochali oraz cenili okazywane im uczucie miłości.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

„Mieszkam w bloku wybudowanym w czasach Gierka, chociaż w przerażająco szybkim tempie zmienia się pejzaż mojego osiedla. W jego okolicy powstają coraz nowsze i coraz bardziej okazałe budowle. Dzisiaj można by sobie zadawać pytanie, jak w tamtych czasach można było żyć bez trzech aptek w pobliżu, stacji benzynowej czy najlepszej na świecie piekarni? To jednak prawda, że ludzie potrafili żyć bez telefonów komórkowych i Internetu. Może dzięki temu więcej czytali, a na pewno częściej przebywali we własnym towarzystwie, a nie na "czatach" czy innych wirtualnych komunikatorach. Jeżeli się zakochiwali, to w prawdziwym człowieku, nigdy zaś w literkach piszącego w wirtualnej przestrzeni czy w minkach przesyłanych pismem obrazkowym. Pili też ze sobą - zawsze i wszędzie, i na potęgę… aby Polska nie zginęła! Nikt wtedy nie myślał, że kiedyś będzie można pić samotnie przed monitorem komputera, prowadząc rozmowę z "Niunią", "Barbie", "Nikitą", "Jamesem" lub z jakimś innym gościem, który ukrywa się pod jeszcze głupszym i bardziej beznadziejnym nickiem. W tamtych czasach nikt tego jeszcze nie wiedział… chociaż… co bardziej wrażliwi mogli przeczuwać, że ewolucja człowieka na polu kultury zmierza w kierunku bagna i zupełnej degrengolady.”

Jarosław Hebel

Żal

„Widzę siebie, jak patrzę zakochanym wzrokiem w oczy ślicznej panny z dobrego domu i nagle nadlatują hitlerowskie bombowce, które zaczynają zrzucać tony świszczących bomb. Gdy ludzie wpadają w przeraźliwą panikę, już pali się Zamek Królewski. Z radia włączonego w knajpie słychać przemówienie prezydenta Starzyńskiego, który wzywa do heroicznej obrony mojego ukochanego miasta.
– Karolino, musimy uciekać! – krzyczę do panny, z którą umówiłem się w kawiarni na lody malinowe.
– Ale gdzie…?”

Jarosław Hebel

pyta zdezorientowana dziewczyna.
Oni już nie wierzą…

Jarosław Hebel cytaty

„Już dawno wszystko diabli wzięli… zanim przyszliśmy na ten świat, na którym żyjemy. Już w trakcie narodzin człowieka Bóg zabiera mu z jego przestrzeni życiowej miłość oraz sprawiedliwość i myśli sobie: "Teraz męcz się człowieku na tej ziemi, jęcz, użalaj się nad sobą do swoich ostatnich dni. Pamiętaj jednak, że chuj mnie to obchodzi i tak mnie nie wzruszysz, zanim nie staniesz przed Sądem Ostatecznym.”

Jarosław Hebel

Żal

O miłości , O Bogu , O świecie , O sprawiedliwości

„Chodzili więc po plaży, a później Blanka zaproponowała chodzenie po skałach. Do końca życia zapamięta, jak biegała po skałach w Ustce i jak ślicznie wtedy wyglądała. Podobała mu się też, jak stała zamyślona na falochronie i patrzyła w głębię morza, jakby wypatrywała czegoś ważnego.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

„Żyjemy w tak dziwnym kraju, w którym nazwanie kogoś liberałem uważane jest za najgorszą obelgę. Czasami przychodzi jednak taki czas w życiu, kiedy należy określić i zdefiniować swój własny światopogląd. Nie można jednak tego zrobić, jeżeli wcześniej nie określi się najważniejszych dla siebie wartości. Gdybym sam miał wskazać wartości, które w znaczącym stopniu (czytaj: w przeważającym) wpłynęły na ukształtowanie mojego światopoglądu, to poruszając się na największym poziomie ogólności, na pewno zaliczyłbym do nich wolność i godność. Uważam się więc za lewicowego liberała, dla którego granicę w przestrzeni jego wolności wyznacza naruszenie godności osoby ludzkiej.”

Jarosław Hebel

Jeszcze będzie pięknie

O wolności , O czasie , O czytaniu

„Wychodząc z tej knajpy, Diabeł ciągnął jeszcze Krakersa na dziwki. Stali przed knajpą w mroźną grudniową noc i wzajemnie poklepywali się po ramieniu, wylewając swoje wszystkie żale, jakie mieli do otaczającego ich życia. Diabeł kilka razy spawiował po wyjściu z knajpy, co zostało zauważone przez parę wracających z wieczornego spaceru staruszków.
– Patrz, kochanie, taki młody, a już… – powiedział starszy mężczyzna do żony.
– Właśnie dlatego, że jestem młody – odpowiedział mu Diabeł, pomiędzy wydalaniem z siebie kolejnej sekwencji wymiocin. – Jak będę stary, to będę pierdolił młodym za uszami, tak jak ty to robisz… ch… stary!”

Jarosław Hebel

jeszcze dodał.
Oni już nie wierzą…

O nocy , Kochać się

„Czasami przecież bywa tak, że emocje muszą przejść w stan refleksji, żebyśmy zaczęli mądrzej spoglądać na otaczający nas świat.”

Jarosław Hebel

Żal

O świecie

„No tak, stary… ty rzeczywiście jesteś pechowy i nie masz szczęścia do kobiet! – powiedział nachlany już Sebastian.
Siedzieli wtedy po drugiej nad ranem w jednym z klubów go-go i wpatrywali się w taneczny występ urodziwej Mariki, która kusiła swoim pięknym półazjatyckim ciałem.
– A ta ostatnia, jak ona, kur… miała na imię?
– Natalia – odpowiedział.
– No i… kurwa, co z nią?!
– Okazała się kurwą, która szukała frajera, co by pomógł spłacać jej długi – odpowiedział z szyderczym uśmiechem.
– A jak nazwiesz… te… tutaj… które świecą dupami za kasę w tańcu na rurce?
– Uczciwymi kobietami!”

Jarosław Hebel

uniósł się w kierunku Sebastiana i szeroko uśmiechnął, jakby chciał je wszystkie zabić tym swoim uśmiechem.
Jeszcze będzie pięknie

O kobietach , O uśmiechu , O tańcu

„Nie wiem, w jakim stanie będzie moja pamięć za kilkadziesiąt lat. Być może będę miał już pierwsze symptomy choroby Alzheimera, gdy będę takim poczciwym staruszkiem, który lekko już przygarbiony będzie poruszał się o lasce. Wiem jednak, że ludzka pamięć tak naprawdę kształtuje poczucie tożsamości indywidualnie każdego człowieka. Pamiętając, tak naprawdę wiemy, jakie są nasze korzenie i kim jesteśmy w otaczającym nas dookoła świecie.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O chorobach

„Nie mam wątpliwości, że Lwów i Kraków mogą i na pewno powinny stać się poważnymi ośrodkami kulturowymi i turystycznymi europejskiej Galicji. W obrębie wspólnego kulturowo-historycznego regionu działania tych miast – co postuluje Riabczuk – mogą nabrać nowej dynamiki i przenieść się w etnicznokulturowy i geopolityczny wymiar. Dzięki geograficznej i kulturowej bliskości Polski i Ukrainy, Lwów może bowiem stać się pewnego rodzaju „lokomotywą”, ciągnącą resztę Ukrainy w kierunku Zachodu i Unii Europejskiej.”

Jarosław Hebel

Piórem o książkach. Zbiór recenzji z miesięcznika „Dziś” M.F. Rakowskiego

„Wiecie, jaka jest różnica między imprezą a libacją? – zapytał nas Baran. – Że na imprezie jest alkohol i są panienki chętne na seks, a na libacji sami kolesie, którzy spotykają się po to, żeby sobie pochlać – wytłumaczył nam.”

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

O alkoholu , O seksie

„A gdzie ty żeś poznał swoją piętnastoletnią Asię? – zapytał Pablo.
– Przez net, oczywiście – odpowiedział Baran.
– Internet to jest taki burdel, w którym każdy z każdym pierdoli się na lewo i prawo – musiał to powiedzieć Koper.
– Pierwszy raz nie skłamałeś – Baran powiedział do Kopra, który czuł się dumny, że udało mu się powiedzieć coś mądrego.”

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

„Warszawa jest najpiękniejszym miastem na świecie i nikt mnie nie przekona, że mogłoby być lub jest inaczej… Kocham moje miasto z jego przeraźliwie brudną Wisłą, tysiącami spalin, McDonaldem, Galerią Centrum, PeKiNem, smacznym tureckim kebabem z baraniny, najwspanialszym chyba w tym mieście Teatrem Powszechnym, bardzo uroczą Starówką i moją ukochaną Skarpą, z której widać nadwiślańską panoramę miasta. Kocham to moje miasto nad Wisłą, bo jest moje, tak po prostu… i ja to naprawdę czuję… W nim się urodziłem, wychowałem i teraz żyję jako dorosły już facet. Wierzę, że tutaj właśnie spełni się mój wielki sen o pięknej miłości.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O facetach , O snach , Kochać się

„Wciąż to samo… – przebąkiwał naćpany już Baran, który leżał półmartwy na brzegu Wisły. – Pierdolona wzniosłość… miłość… patrzenie sobie w oczy, czułe słówka, trzymanie za rączkę, a i tak zawsze okazuje się na końcu, że chodzi o kasę.
– Świat składa się z samych dziwek i ich klientów. Do nas należy wybór, czy wpisujemy się w ten scenariusz pod osłoną fałszywej miłości, czy jednak w pełnej uczciwości z otaczającym nas światem korzystamy z życia – walnął Koper.”

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

O miłości , O świecie

„Wiele bym dał, żeby żyć w latach dwudziestych i trzydziestych minionego stulecia. Idąc w sobotnie popołudnie Nowym Światem w Warszawie, widziałbym zupełnie inny, taki chyba bardziej zaczarowany świat. Mijałyby mnie dorożki, przedwojenne samochody, babinka stojąca na ulicy sprzedawałaby kwiaty Piotrkowi Dołowemu, który spieszyłby na randkę ze swoją ukochaną Zosią z Jutro idziemy do kina. Przechodząc obok „Bliklego”, mijałbym Dołęgę-Mostowicza, który gnałby od wydawcy prosto przed siebie na skręcenie karku, mając pomysł na napisanie kolejnej niezwykle poczytnej i równie dochodowej powieści. Późnym wieczorem z „Ziemiańskiej” wychodziłby zaś pijany Wieniawa-Długoszowski, na całe gardło krzycząc: „Bo w sercu ułana, gdy je położysz na dłoń, na pierwszym miejscu panna, przed nią tylko koń!”.”

Jarosław Hebel

Jeszcze będzie pięknie

O świecie , O Kwiatach , Serce , Koń

„Nigdy jednak nikogo nie znamy do końca, dopóki nie przekonamy się o jego zachowaniu w sytuacji ekstremalnej.”

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

O zachowaniu

„Hrabal doszukiwał się szczególnej bliskości z Franzem Kafką, który był dla niego jednym z ważniejszych pisarzy. Obydwaj zresztą większą część życia spędzili w Pradze, skończyli prawo, pracowali w ubezpieczeniach, a nawet łączyły ich podobne niepowodzenia miłosne we wczesnej młodości. Jak pisze Kaczorowski, to właśnie pod wpływem Kafki twórczość Hrabala zaczęła nabierać cech środkowoeuropejskiej tożsamości czeskiej kultury. Sam Hrabal zaś był jej niekwestionowanym wyrazicielem.”

Jarosław Hebel

Piórem o książkach. Zbiór recenzji z miesięcznika „Dziś” M.F. Rakowskiego

Niepowodzenie

„Skoro już nie ma takich kobiet jak Oleńka Billewiczówna, to wszystkie kobiety w mniejszym lub większym stopniu są dziwkami – wyznałem.”

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

O kobietach

„Jak bumerang, co jakiś czas powraca dyskusja o chęci przywrócenia kary śmierci. Ja zawsze podkreślam, że mam duszę liberała i przyglądam się temu bardzo niechętnie. Kto nam bowiem dał prawo, żeby decydować o życiu innego człowieka? Takie prawo ma tylko Bóg, o ile istnieje…”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O śmierci , O Bogu , O karze , O duszy

„Gdy myślę o idealnym wizerunku współczesnej kobiety, widzę ją jako piękną, mądrą i szlachetną istotę. Nie ukrywam jednak, że w tworzeniu jej wizerunku często odwołuję się do romantycznej powieści z XIX wieku. Chciałbym jednak też widzieć współczesną kobietę przez pryzmat obrazu panny Brynickiej z Wiernej rzeki, a w najgorszym przypadku pragnąłbym, żeby miała w sobie coś z wizerunku Marii Jolanty Wilczur. Być może w jakimś stopniu jestem romantycznym idealistą, ale nie jestem aż tak naiwnym człowiekiem, żeby mieć jeszcze jakiekolwiek złudzenia.”

Jarosław Hebel

Wszyscy byli odwróceni

O kobietach , O myślach , O wieku , O myśleniu

„Gdyby ktoś mnie kiedyś zapytał, na czym polega wartość każdego człowieka, to nie miałbym wątpliwości z udzieleniem odpowiedzi na to pytanie. Wiem bowiem, że każdy człowiek ma swoją ludzką godność i jeżeli do końca ją sponiewieramy, to naprawdę w niczym nie będziemy różnili się od zwyczajnych barbarzyńców. Ta godność łączy Europejczyka, rodowitego mieszkańca Afryki, Chińczyka, wyznawcę islamu, Jezusa Chrystusa, geja i heteroseksualistę. Najpierw bowiem jesteśmy ludźmi, a dopiero potem narodami.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

Pytanie , Chrystus

„Od dawna nie chodzę już do kościoła, ale chyba jeszcze wierzę w Boga, tylko nie wiem, w którego… katolickiego, islamskiego czy buddyjskiego?”

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

O Bogu

„To, co na pewno łączy twórczość Jerofiejewa (Wieniedikta), to często ostry i wulgarny język, mistrzowskie wręcz przedrzeźnianie znajdującego się w oparach absurdu radzieckiego porządku politycznego, a także alkoholizowanie się ponad miarę. Pisarz upatrywał bowiem w alkoholu ucieczki, ale ta ucieczka w konsekwencji na ogół okazywała się potworną złudą, istniejącą we śnie niebezpieczną fantasmagorią.”

Jarosław Hebel

Piórem o książkach. Zbiór recenzji z miesięcznika „Dziś” M.F. Rakowskiego

O snach

„Gdy jednak człowiek ma dwadzieścia lat, jeszcze cały czas wierzy, że w życiu może być pięknie. Dopiero później bezlitosne życie obedrze go z jego dobrych snów i pięknych marzeń, nie pozostawiając nawet złudzeń.”

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

O życiu , O snach , O czasie

„Marek Hłasko (1934–1969) już za swojego życia był dość szczelnie okryty wielką legendą, do czego na pewno przyczynił się prowadzony przez niego styl życia. Nie można zaprzeczyć, że był obdarzony wielkim literackim talentem. Okrzyknięto go „polskim Jamesem Deanem” i sam pozował na twardego faceta, takiego „buntownika bez powodu”. Można by nawet odnieść wrażenie, że z wielkim uporem próbował upodobnić się do bohaterów swoich powieści i opowiadań. Leżąc ze złamaną nogą w gipsie, przeczytałem kolejny raz ponownie wydaną powieść Marka Hłaski Następny do raju (Agora S. A., Warszawa 2011). Uważam Marka za mojego „brata duchowego” i zawsze z wielką przyjemnością zagłębiam się w lekturę jego tekstów, chociaż od tej jego powieści wolę Pierwszy krok w chmurach, Pętlę, Sowę, córkę piekarza czy Pięknych dwudziestoletnich.”

Jarosław Hebel

Źródło: „Nowa Gazeta Literacka” nr 4, Warszawa, maj-czerwiec 2012, ISSN 20802811.

O przyjemności , O wrażeniach

„Czasami zastanawiam się nad tym, czy jest to możliwe, żeby istniało kilka równoległych do siebie światów? Sam nie potrafię udzielić odpowiedzi na to pytanie, więc trzeba by pytać mądrych ludzi. Wiem jednak, że chętnie przeniósłbym się do czasów XIX-wiecznej Warszawy, w której żyli bohaterowie najpiękniejszych i najbardziej wzruszających powieści. Sam na pewno mógłbym wtedy być spiskowcem, bojownikiem o niepodległość w szeregach PPS. Całkiem możliwe, że byłbym wtedy romantycznie zakochany w jakiejś pannie z dobrego domu, z którą spacerowałbym w niedzielne popołudnia po Krakowskim Przedmieściu przy melodii Fal Dunaju i przesiadywał z nią w cukierni u „Bliklego.””

Jarosław Hebel

Wszyscy byli odwróceni

O ludziach , O świecie , O domu , Pytanie

„Wcale nie uważam, że jestem gorszy od tych wszystkich nawiedzonych katolików, którzy kilka razy dziennie klepią po kątach pacierze i chętnie oddaliby ostatni grosz księdzu proboszczowi. Bardziej bowiem szanuję ludzi z natury dobrych, niż pełnych zawiści frustratów, którzy klepią w kościele pacierze, ale na ulicy obdarliby bliźniego żywcem ze skóry. Nie odpowiada mi chyba też taki nieco już folklorystyczny charakter polskiego katolicyzmu. Jestem przekonany, że polski katolicyzm nie ma nic wspólnego z prawdziwą i głęboką wiarą, często wynikając z przekazywanych z pokolenia na pokolenie bardzo powierzchownych rytuałów religijnych. Wiele osób chodzi więc do Kościoła i odprawia te powierzchowne rytuały dla tzw. świętego spokoju, żeby tylko nie mówili o nich źle na przykład ich sąsiedzi.”

Jarosław Hebel

Chciałbym umrzeć z miłości

O ludziach , O wierze , O charakterze , O naturze

„Gdy oglądam w telewizji wiadomości i widzę gęby polityków (od lewicy do prawicy!), to od razu zmieniam kanał. Rzygać mi się chce na naszych polityków, których jedyną umiejętnością jest robienie ludziom „wody z mózgu” i wyborców „nabijanie w butelkę.””

Jarosław Hebel

Oni już nie wierzą…

„Jan Paweł II nie lęka się, że wraz z przystąpieniem do Unii Europejskiej, słowo „patriotyzm” przestanie być dla wielu Polaków tym pięknym pojęciem, które zostało wpisane w chlubną polską tradycję niepodległościową. Jak piszą autorzy, nie widzi na pewno miejsca dla nacjonalizmu i wyraźnie przestrzega przed jego zgubnymi i na ogół bolesnymi skutkami. Warto bowiem dokonać rozróżnienia, że patriotyzm jest postawą i uczuciem, podczas gdy nacjonalizm nierzadko posiada ostry wymiar światopoglądowy.”

Jarosław Hebel

Piórem o książkach. Zbiór recenzji z miesięcznika „Dziś” M.F. Rakowskiego

O emocjach

„Wciąż to samo… – przebąkiwał naćpany już Baran, który leżał półmartwy na brzegu Wisły.”

Jarosław Hebel

Pierdolona wzniosłość… miłość… patrzenie sobie w oczy, czułe słówka, trzymanie za rączkę, a i tak zawsze okazuje się na końcu, że chodzi o kasę.
– Świat składa się z samych dziwek i ich klientów. Do nas należy wybór, czy wpisujemy się w ten scenariusz pod osłoną fałszywej miłości, czy jednak w pełnej uczciwości z otaczającym nas światem korzystamy z życia – walnął Koper.
Oni już nie wierzą…

„A gdzie ty żeś poznał swoją piętnastoletnią Asię?”

Jarosław Hebel

zapytał Pablo.
– Przez net, oczywiście – odpowiedział Baran.
– Internet to jest taki burdel, w którym każdy z każdym pierdoli się na lewo i prawo – musiał to powiedzieć Koper.
– Pierwszy raz nie skłamałeś – Baran powiedział do Kopra, który czuł się dumny, że udało mu się powiedzieć coś mądrego.
Oni już nie wierzą…

Jarosław Hebel

Przechodząc obok „Bliklego”, mijałbym Dołęgę-Mostowicza, który gnałby od wydawcy prosto przed siebie na skręcenie karku, mając pomysł na napisanie kolejnej niezwykle poczytnej i równie dochodowej powieści. Późnym wieczorem z „Ziemiańskiej” wychodziłby zaś pijany Wieniawa-Długoszowski, na całe gardło krzycząc: „Bo w sercu ułana, gdy je położysz na dłoń, na pierwszym miejscu panna, przed nią tylko koń!”.
Jeszcze będzie pięknie

O świecie , O Kwiatach