Cytaty na temat teatr (1131 cytatów, strona 12)

„Intrygowała i fascynowała mnie zawsze, i fascynuje nadal, postawa Tadeusza Różewicza wobec teatru, wobec materii teatralnej i materii literackiej. Twórcze zwątpienie Różewicza w teatr znany i zastany, bo nie w teatr w ogóle, spowodowało, że – myślowo i emocjonalnie – zbliżyłem się do tego pisarza.”

Kazimierz Braun (1936) pisarz i reżyser, pedagog

Nie jest przypadkiem, że moim pierwszym przedstawieniem, opartym o utwór Różewicza, był Akt przerywany (…) Różewicz zawsze dawał mi możliwość działania na obszarze dziewiczym, teatralnie nie spenetrowanym.
Źródło: „Odra” 1978, nr 6

„Język, którym mówi się o PiS, ma wykluczać, unicestwiać, ma nas odczłowieczyć, delegitymizować, mamy być traktowani jak Żydzi przez Goebbelsa. Ma wzbudzić do nas obrzydzenie. Jesteśmy porównywani do faszystów, dyktatury, ja jestem określany jako cenzor, który przeprowadza stalinowskie czystki w teatrach itd. Nierzadko przepraszałem, jeśli dochodziło do jakichś incydentów. Ja i moja partia uważamy, że Polskę musimy budować wspólnie.”

Piotr Gliński (1954) polski socjolog, wykładowca akademicki, ekolog i polityk

Źródło: „Mamy być traktowani jak Żydzi przez Goebbelsa”. Mocne słowa Glińskiego o opozycji https://dorzeczy.pl/kraj/84270/Mamy-byc-traktowani-jak-Zydzi-przez-Goebbelsa-Mocne-slowa-Glinskiego-o-opozycji.html, dorzeczy.pl, 19 listopada 2018.

O języku słowackim

„Mogę stwierdzić, opierając się na swej dobrej znajomości rzeczy, że kłótnie na emigracji wzrastały, zamiast maleć, w miarę klęsk, które emigracja polska na międzynarodowym teatrze polityki ponosiła.”

Stanisław Mackiewicz (1896–1966) premier Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Wychodźstwie

Zielone oczy
Źródło: s. 173

„W teatrze, choć jest on zbudowany na iluzji, źle się oszukuje. Widownia natychmiast wyczuwa, gdy chce się ją nabrać na błyskotki.”

Łukasz Czuj (1969) polski reżyser teatralny, dramaturg, twórca autorskich zdarzeń muzycznych, projektant wystaw muzealnych.

Źródło: Małgorzata Lichecka, W teatrze źle się oszukuje. Rozmowa z Łukaszem Czujem, dyrektorem artystycznym gliwickiego teatru https://www.nowiny.gliwice.pl/w-teatrze-zle-sie-oszukuje-rozmowa-z-lukaszem-czujem-dyrektorem-artystycznym-gliwickiego-teatru, 12 marca 2019

O oszukiwaniu

„Mijał czas i powoli ubywało artystów Piwnicznych. Zacząłem wtedy namawiać Piotra, żeby ściągnąć do Piwnicy aktorów Starego Teatru, którzy nie do końca byli wykorzystywani u siebie i mieli ochotę na jakieś eksperymenty artystyczne. Piotr był temu przeciwny, uważał, że trzeba szukać amatorów, najlepiej plastyków, jak Dymny czy Litwin. Pewnie miał rację, ale nie było czasu na to, by czekać, aż objawi się nowy geniusz samouk. Piwnica umierała i trzeba było szybko ją ratować. Zrobić parę przedstawień z zawodowcami, zobaczyć, co z tego wyniknie.”

Andrzej Maj (1950–2005) polski reżyser

o swojej pracy reżyserskiej w Piwnicy pod Baranami w latach 70. XX wieku.
Źródło: Piwnica pod Baranami czyli Koncert ambitnych samouków. Warszawa: Tenten, 1994, s. 260–261.

O pewności siebie , O czasie , O czekaniu

„Moim zdaniem wszystko zależy od punktu widzenia. Gdy heteroseksualny mężczyzna, który nie czuje się kobietą, ma zagrać kobietę, do tego transseksualną, jest to na pewno wielkie wyzwanie aktorskie. Do tej pory w teatrze czy w kinie mężczyźni grali role kobiece, kobiety grały role męskie i nikt nie widział w tym niczego złego. Ja też grałam kobiety transseksualne, nietransseksualne i wydaje mi się, że wszystko jest w porządku.”

Daniela Vega (1989) chilijska aktorka

Źródło: Karolina Domagalska, Diwa, „Wysokie Obcasy” nr 1/2019, s. 56.

O kobietach , O mężczyznach

„Gdy przechodziłam swoją tranzycję, Chile było zupełnie innym krajem. Nikt nie słyszał o ludziach transseksualnych. Takim jak ja trudno było znaleźć zatrudnienie. Najczęściej proponowano nam pracę prostytutek. Ja byłam tarocistką, fryzjerką, makijażystką, kucharką, robiłam wszystko, co się tylko dało, żeby zarobić na siebie. Po czym wróciłam do śpiewu, a następnie do śpiewu dołączyły teatr i kino. Od siedmiu lat pracuję jako artystka. To jest moje powołanie.”

Daniela Vega (1989) chilijska aktorka

Źródło: Karolina Domagalska, Diwa, „Wysokie Obcasy” nr 1/2019, s. 55.

O pewności siebie

„Poczucie sensu – oprócz poczucia siły i sprawczości – budowane jest przez świat wyobrażeń. To jest praca na wiele lat. Nie warto opierać jej na wierze w to, że ten świat tworzy konstytucja czy jakiś sprawny PR. To nie są dekoracje, w których można mobilizować skuteczny opór, to nie jest kontekst, który daje poczucie sensu. (…) Właśnie stworzenie nowego imaginarium polityki, a nie odgrywanie gotowej roli w teatrze PiS, jest dziś największą szansą opozycji.”

Rafał Matyja (1967) politolog polski, dziennikarz

Źródło: rozmowa Michała Sutowskiego, Kaczyński wykręca kolejne bezpieczniki. Matyja: Żyjemy już w innym państwie http://krytykapolityczna.pl/kraj/matyja-zyjemy-juz-innym-panstwie/, krytykapolityczna.pl, 14 grudnia 2017.

O wierze , O sile , O świecie , Sens

„Prawie i sprawiedliwie! Nie chciałem emocjonalnego bluzgu, choć sposób, w jaki wicepremier Gliński rozpieprzył Stary Teatr, budził bezradną wściekłość.”

Jan Klata (1973) polski reżyser i dramaturg

Źródło: Klata: Pozwolono na gnicie i totalną rozpierduchę, paradę nieudacznych kandydatów władzy http://www.newsweek.pl/polska/spoleczenstwo/jan-klata-szczerze-o-kulisach-wyrzucenia-go-z-teatru-starego,artykuly,431329,1.html?utm_source=insider&utm_medium=webpush&utm_content=newsweekpl&utm_campaign=redakcja#webPushId=NDQzMA==, newsweek.pl, 13 sierpnia 2018.

Wściekłość

„Uważam, że charakteryzowało go bardzo głębokie zrozumienie natury teatru. Jego dzieła są przepiękne, a dodatkowo skoncentrował się na najbardziej dramatycznych problemach. Polityka spotyka się u niego z emocjami i rysem psychologicznym. Czasem odnoszę wrażenie, że Brecht nie jest należycie doceniany. Zarzuca mu się propagandę, która nigdy nie miała miejsca, tymczasem to był jeden z największych mistrzów dramaturgii. Prawdopodobnie wyżej można postawić tylko Szekspira i Czechowa. Jego twórczość ukształtowała mnie jako artystę. Matka Courage i jej dzieci to jedno z największych arcydzieł. W przetłumaczonej przeze mnie amerykańskiej wersji tego dramatu główną rolę zagrała Meryl Streep, z czego się ogromnie cieszyłem.”

Tony Kushner (1956) amerykański dramatopisarz, scenarzysta

o Bertolcie Brechcie.
Źródło: Michał Hernes, Kushner: Polityczna dusza Amerykanów została okaleczona, krytykapolityczna.pl, 17 maja 2012 http://www.krytykapolityczna.pl/Serwiskulturalny/KushnerPolitycznaduszaAmerykanowzostalaokaleczona/menuid-305.html

O matce , O wrażeniach , O zrozumieniu , O naturze

„Był bardzo ważny dla amerykańskiego teatru, kiedy kształtowały się jego eksperymentalne nurty. To na pewno fascynująca postać, chociaż nie wpłynął ani na mnie, ani na moje dokonania. Zainspirował natomiast osoby, które odcisnęły jakoś swoje piętno na mojej osobie, na przykład Josepha Chaikina i Judith Malinę. A jeśli miałbym wskazać ważnego dla mnie przedstawiciela polskiego teatru, mój wybór padłby na Tadeusza Kantora. Gdy zobaczyłem jeden czy dwa spektakle Grotowskiego, kompletnie nie wiedziałem, o co chodzi. Byłem na to o jakieś dziesięć lat za młody. Z kolei moje spotkanie z dziełami Kantora nastąpiło już podczas studiów. Robiły na mnie piorunujące wrażenie.”

Tony Kushner (1956) amerykański dramatopisarz, scenarzysta

o Jerzym Grotowskim.
Źródło: Michał Hernes, Kushner: polityczna dusza Amerykanów została okaleczona, krytykapolityczna.pl, 17 maja 2012 http://www.krytykapolityczna.pl/Serwiskulturalny/KushnerPolitycznaduszaAmerykanowzostalaokaleczona/menuid-305.html

O wrażeniach

„O Violetcie Villas można nieskończenie. Podejrzewam przecież, że czytelnik wyrobił już sobie własne zdanie o tej tygrysicy. Albo ją kocha, albo go ona śmieszy. Nie pragnę odmieniać tych sądów. Nie pragnę nawet ujawniać, do której grupy sam się zaliczam. Natomiast historyczna ścisłość wymaga, iżby opisać dwukrotny pobyt artystki w zespole Syreny. Znaczył on wiele dla tego teatru, acz nie bałbym się stwierdzenia, że i samej artystce też dopomógł.”

Witold Filler (1931–2009) pisarz polski, dziennikarz, aktor

Teatr Syrena. Gwiazdy, premiery, kulisy (1991)
Źródło: s. 88.

Kochać się

„Jako się tu rzekło, komikami Syrena stała, co wiązało się w sposób oczywisty ze szczególną funkcją satyry w repertuarze teatru. Ale nawet najśmieszniejsze kalambury, najbardziej cięte aluzje polityczne potrzebują przerywnika, a widz potrzebuje chwili oddechu, by otrzeć łzy, co kapią z nadmiaru śmiechu. I wtedy na scenę musi wkroczyć amantka.”

Witold Filler (1931–2009) pisarz polski, dziennikarz, aktor

Teatr Syrena. Gwiazdy, premiery, kulisy (1991)
Źródło: s. 52.

O śmiechu , O łzach

„Autor książki o teatrze żywym staje zawsze przed trudnym wyborem: czy zadowolić bohaterów czy czytelników? Molier nie obrazi się na biografa, gdy ten wyliczy mu kochanki, lecz Pluciński? Autor musi się zatem na coś zadecydować: prawda, czy zaledwie jej część? Ta ładniej ufryzowana, ładniej pachnąca, za to ukazująca opisywanych bohaterów jedynie en face. Przy tym przytoczony powyżej przykład określa zaledwie skromną cząstkę kłopotów. Kochanki Moliera nie wstaną z niepoświęconych grobów, by obić biografa, jeśli ten pominie którąś z nich w swym rejestrze. Ale tancerka, co przez kilka sezonów kręciła parasolką w trzecim rzędzie corps de ballet, może na głowie autora zrobić z tej parasolki nowy użytek, gdy uzna, iż jej trud nie został w książce zauważony. Na ile przecież czytelnika interesuje trzeci plan zdarzeń?”

Witold Filler (1931–2009) pisarz polski, dziennikarz, aktor

Teatr Syrena. Gwiazdy, premiery, kulisy (1991)
Źródło: s. 110.

O kochankach , Obraz , O prawdzie , O książkach

„Widocznie potrzebna, skoro przychodzą. Może chcą na dwie godziny uciec od wojny? Tam się teatr traktuje inaczej niż teraz w Polsce. Cały czas jest dialog między sceną a publicznością. Rodzaj psychodramy. Sceny przerywane są oklaskami, ludzie nie boją się śmiać z przerażających kwestii Policjanta. Sztukę wystawił charkowski Teatr Narodowy i grają aktorzy klasy Łomnickiego i Holoubka. Polski reżyser Andrzej Szczytko dyrygował jak trzeba. Ja się ogólnie słabo wzruszam, ale mam do tego przedstawienia i do tych aktorów stosunek liryczny. Jak oglądałem Antygonę… w ich wykonaniu, zapominałem, że to ja napisałem. Tak czy inaczej, wojna, a 900 miejsc sprzedanych. Mówiono mi, że bilety kupują w Charkowie ludzie, którzy niekoniecznie mają na chleb.”

Andrzej Szczytko (1955)

Janusz Głowacki w odpowiedzi na pytanie „Po co Charkowowi Antygona w Nowym Jorku? Mało mają własnych nieszczęść?”, o premierze w Narodowym Teatrze Dramatycznym im. Tarasa Szewczenki w Charkowie.
O Andrzeju Szczytce
Źródło: Janusz Głowacki. Świat pęka http://wyborcza.pl/magazyn/1,145245,17919406,Janusz_Glowacki__Swiat_peka.html?disableRedirects=true, wywiad w „Gazecie Wyborczej – Magazynie Świątecznym”, 16 maja 2015.

O zapominaniu , O wojnie , O ludziach , O czasie

„Sytuacja społeczno-polityczna zawsze pośrednio lub bezpośrednio wpływa na proces twórczy. Teatr ukraiński odzyskuje po eurorewolucji możliwość tworzenia dyskursu intelektualnego, dlatego chciałbym, żeby charkowska Antygona była kontynuacją ideową naszej poprzedniej wspólnej realizacji jaką było Żegnaj, Judaszu.”

Andrzej Szczytko (1955)

W Judaszu problemem jest samotność idealisty, który żyje w kraju rządzonym przemocą. Obecnie Ukraińcy walczą z przemocą i uciskiem, walczą o swoją godność i tożsamość, borykają się z problemami gospodarczymi, ale pojawia się pytanie: czy są gotowi na przyjęcie tego, o co walczą? Czym jest dla nich wolność?
w odpowiedzi na pytanie „Czy sztuka nabiera nowego sensu w warunkach wojny?”, o premierze w Narodowym Teatrze Dramatycznym im. Tarasa Szewczenki w Charkowie.
Źródło: Piotr Furmaniak, Nowojorska Antygona w Charkowie, Teatrdlawas.pl, 9 września 2014 http://www.teatrdlawas.pl/artykuly/363-andrzej-szczytko

„Spora część żyjących obecnie pamięta jeszcze okupację i istniejący wtedy terror i ograniczenia, m. in. w zaopatrzeniu w żywność. Inni wiedzą o nich z opowieści, literatury czy nauki. Nie tak było we Francji. Tam wszystko było inaczej. Niemcy nie występowali jako dumni zdobywcy. Do Francuzów odnosili się chyba z pewnym kompleksem niższości. Nie było mowy o wykorzystywaniu w codziennym życiu stanowiska zwycięzców. Gdy Niemiec czegoś potrzebował, stawał grzecznie na końcu kolejki i nie pomstował, gdy zabrakło dla niego, np. miejsca w wagonie sypialnym, biletu do teatru czy na koncert. Gdy Niemiec chciał się o czymś poinformować w sklepie czy na ulicy, kłaniał się grzecznie upatrzonemu Francuzowi i starał się, choćby najbardziej łamaną francuszczyzną, wyjaśnić mu swoje życzenie. Nawet gdy Francuz odpowiedział mu po niemiecku, Niemiec nie porzucał wysiłków mówienia po francusku.”

Kazimierz Leski (1912–2000) inżynier polski, żołnierz AK, uczestnik powstania warszawskiego

Źródło: Życie niewłaściwie urozmaicone. Wspomnienia oficera wywiadu i kontrwywiadu AK, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1989, s. 240–241.

O literaturze , O wysiłku , O nauce

„Jaki to dziwny kalejdoskop możliwości i rzeczywistości. Jestem w San Sebastian, w Hiszpanii, w kraju nie będącym teatrem wojny. Przy odrobinie wysiłku mogę się znaleźć bezpiecznie na terenie bliskiej placówki alianckiej. Tymczasem to, co będę robił w najbliższej przyszłości, to powrót przez Pireneje w charakterze zwierzyny łownej. Potem parę godzin podróży pociągiem, obiad itp. jako dobry, spokojny obywatel wracający z wyprawy handlowej. Dalsze kilkadziesiąt godzin jako nietykalny generał, przed którym wszyscy stają na baczność i któremu każdy Niemiec chce się przysłużyć. Potem Warszawa – i znowu jako kandydat na zaszczute zwierzę, któremu pierwszy lepszy Niemiec może bezkarnie strzelić w łeb.”

Kazimierz Leski (1912–2000) inżynier polski, żołnierz AK, uczestnik powstania warszawskiego

Źródło: Życie niewłaściwie urozmaicone. Wspomnienia oficera wywiadu i kontrwywiadu AK, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1989, s. 233.

O charakterze , O rzeczywostości , O wysiłku , O wojnie

„Widocznie potrzebna, skoro przychodzą. Może chcą na dwie godziny uciec od wojny? Tam się teatr traktuje inaczej niż teraz w Polsce. Cały czas jest dialog między sceną a publicznością. Rodzaj psychodramy. Sceny przerywane są oklaskami, ludzie nie boją się śmiać z przerażających kwestii Policjanta. Sztukę wystawił charkowski Teatr Narodowy i grają aktorzy klasy Łomnickiego i Holoubka. Polski reżyser Andrzej Szczytko dyrygował jak trzeba. Ja się ogólnie słabo wzruszam, ale mam do tego przedstawienia i do tych aktorów stosunek liryczny. Jak oglądałem Antygonę… w ich wykonaniu, zapominałem, że to ja napisałem. Tak czy inaczej, wojna, a 900 miejsc sprzedanych. Mówiono mi, że bilety kupują w Charkowie ludzie, którzy niekoniecznie mają na chleb.”

Janusz Głowacki (1938–2017) polski pisarz

w odpowiedzi na pytanie „Po co Charkowowi Antygona w Nowym Jorku? Mało mają własnych nieszczęść?”, o premierze w Narodowym Teatrze Dramatycznym im. Tarasa Szewczenki w Charkowie.
Źródło: Janusz Głowacki. Świat pęka http://wyborcza.pl/magazyn/1,145245,17919406,Janusz_Glowacki__Swiat_peka.html?disableRedirects=true, wywiad w „Gazecie Wyborczej – Magazynie Świątecznym”, 16 maja 2015.

O zapominaniu , O wojnie , O ludziach , O czasie

„I jak ja stanę przed Bogiem? Czy bogami może? Co będę prezentował, gdy przestanę być? Jaki będę miał bilans? Jakie winien i ma? Humanista bez łaciny i greki, inteligent bez choćby angielskiego, rosyjski słabo i w razie czego Danke schön, z ledwie liźniętą rodzimą klasyką, która mnie zresztą żenuje i nudzi, z nieprzeczytaną Biblią, ledwie zaczętym Proustem, Joyce’em, bez obejrzanych teatrów i filmów, bez prawie wszystkiego zresztą, czego nie było w telewizji, z niezbudowanym domem, niezasadzonym drzewem…”

Adaś Miauczyński Bohater filmów i sztuk teatralnych Marka Koterskiego

Nic śmiesznego (1995)

O domu , O Bogu

„Stawiam sobie wysoko poprzeczkę, bo dla mnie radio jest najważniejsze, to teatr wyobraźni.”

Marek Niedźwiecki (1954) polski dziennikarz muzyczny

Źródło: „Marek Niedźwiecki: Nigdy nie byłem przebojowy, w odróżnieniu od mojej listy”, gazeta.pl http://weekend.gazeta.pl/weekend/1,152121,19241516,marek-niedzwiecki-nigdy-nie-bylem-przebojowy-w-odroznieniu.html

„W teatrze szukam swojego miejsca jako choreograf i tancerz. Staram się udowodnić, że taniec współczesny to nie są podrygiwania rodem z programu Jaka to melodia.”

Dariusz Lewandowski (1976) aktor polski

Taniec to sztuka, która potrafi wzruszyć i zachwycić.
Źródło: „Tele Tydzień”, 29 listopada 2004, cyt. za: Monika Mokrzycka-Pokora, Kompania Primavera, culture.pl, maj 2006 http://www.culture.pl/teatry-i-grupy-teatralne/-/eo_event_asset_publisher/sh2A/content/kompania-primavera

O tańcu

„Ojcem chrzestnym tego pomysłu był (…) Henryk Bista, z którym mieszkałem kiedyś w jednym bloku. Byłem wówczas 16-letnim chłopakiem, gdy pewnego dnia, wychodząc na spacerze swoim psem Bartkiem, zobaczył mnie z piłką pod pachą i zapytał: – Słuchaj, byłeś kiedyś w teatrze? – A po co? – odparłem. – No wiesz, bo to takie magiczne miejsce. A w ogóle wiesz, że ja jestem aktorem? – ciągnął – No wiem, ale to co?”

Grzegorz Pawłowski (1957)

dopytywałem, – No to przyjdź kiedyś na jakąś sztukę – zachęcał. Tak też się stało. Zabrał mnie na spektakl raz, dragi, trzeci, zapraszał za kulisy, na próby i tak jakoś we mnie teatr zaczął się osadzać. W końcu zrodziła się myśl, by pójść w jego ślady. Jak się później okazało, wcale nie było to takie łatwe (...). Do szkoły teatralnej zdawałem pięć razy.
o tym, jak został aktorem.
Źródło: Katarzyna Szczczyrek, Aktorzy sceny rzeszowskiej - Grzegorz Pawłowski, „Super Nowości Rzeszów” nr 23, 03 lutego 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/155453.html

O piłce nożnej , Chłopak

„W Gdańsku mam etat w Teatrze Wybrzeże, a w Warszawie gram w Na dobre i na złe.”

Emilia Komarnicka (1985) polska aktorka

Do tego dochodzi jeszcze Wrocław, gdzie występowałam gościnnie w spektaklu, a teraz biorę udział w innym projekcie. Cały czas kursuję między tymi miastami, a jakie mamy drogi i połączenia kolejowe, wiemy. Ktoś mi kiedyś powiedział, że żeby żyć w tym kraju, trzeba mieć duże poczucie humoru. Staram się, ale gdy jadę pociągiem z Gdańska do Warszawy 6,5 godziny jakoś mnie to nie śmieszy.
Źródło: Kuba Zajkowski, Doktor House w spódnicy. Rozmowa z Emilią Komarnicką, 5 stycznia 2011 http://www.nadobre.pl/41649/doktor-house-w-spodnicy.html

„Często z bratem przesiadywaliśmy na próbach (…) teatru (…). Dość szybko okazało się, że – nie wiadomo kiedy – nauczyliśmy się na pamięć wszystkich granych tam tekstów. Najlepiej zapamiętałam Trojanki.”

Ida Bocian (1976)

Potrafiliśmy też zagrać niemal całe Wyzwolenie Witkacego. Swoją pierwszą profesjonalną rolę na scenie zagrałam w wieku około 4 lat. To była Gridianna z Kieszonkowych przygód, bajki autorstwa Bułata Okudżawy. Przebrana w marynarskie ubranko mówiłam tylko jedno zdanie, ale pamiętam, jaka byłam przejęta. Odgrywane przez nas, wówczas pięcio – i trzyletnie dzieci, scenki ze spektakli stały się ulubionym elementem wszelkich domowych imprez. Granice były dla mnie bardzo płynne: teatr był zabawą, zabawa była teatrem.
Źródło: Magdalena Hajdysz, Ida Bocian: Teatr w genach, „Gazeta Wyborcza - Trójmiasto” nr 197, 25 sierpnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122584.html?josso_assertion_id=FE2507BAA8A143AC

„Nasz zawód jest nieustannie obecny w naszym życiu rodzinnym. Oddychamy tą samą atmosferą, mamy podobne pragnienia i ambicje. Rozumiemy się i nie zazdrościmy sobie sukcesów. Potrafimy się także doskonale wspierać, gdy któreś z nas przeżywa jakieś niepowodzenie. Często rozmawiamy o przeszłości teatru, filmu, Teatru Telewizji. Moje córki wsłuchują się w nasze wspomnienia, a oglądając dawne polskie filmy, mówią.”

Jerzy Schejbal (1946) aktor polski

Jakie to było fajne kino! Jakie scenariusze, jak ładnie grali aktorzy. O coś w nich chodziło, były pełne poezji, jakieś takie tajemnicze. Dotykały rzeczywistości, ale nie wprost, nie mrugały za bardzo, nie były nachalne. I faktycznie. Dzisiejsza rzeczywistość jakoś nie jest w stanie wykreować nowego Kabaretu Starszych Panów czy drugiej Agnieszki Osieckiej…
Źródło: Justyna Hofman-Wiśniewska, Seriale są wielkim wyzwaniem, „Tele Tydzień” 32/06, 9 sierpnia 2006 http://web.archive.org/web/20060823230322/http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ssww.htm

Córki , Niepowodzenie , O sukcesie , O przeszłości

„Urodziłem się we Lwowie. Ojciec śpiewał w chórze w teatrze operowym. Brat mamy, obdarzony pięknym barytonem, był solistą w operze. Miał w swym repertuarze partię Oniegina, śpiewał w Halce Moniuszki, w Traviacie.”

Bohdan Stupka (1941–2012)

Ja z magią teatru zetknąłem się już w wieku 7 lat, oglądałem opery, balet. Już w dzieciństwie lubiłem się przebierać w kostiumy teatralne, co niepokoiło moją mamę.
Źródło: Jan Bończa-Szabłowski, Ręka Woszczerowicza, „Rzeczpospolita”, 19 września 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/rekaw.htm

O śpiewie

„Kostiumy do czarnych charakterów są ciekawsze. Ostatnio udało mi się po raz pierwszy zagrać księdza, ale i tak był to ksiądz… na motorze, w czarnym skórzanym kombinezonie. Charakteryzacji nienawidzę, choć skórę mam mocną i jakoś to wytrzymuję. Wytrzymałem też pracę do telewizyjnego Żywota Józefa Reja. Z brodą, wąsami, osmoloną twarzą i w peruce grałem diabła. Na planie był prawdziwy ogień i piekielne gorąco. W teatrze w Zielonej Górze grałem kiedyś pielgrzyma w Mistrzu Pathelin.”

Mirosław Zbrojewicz (1957) aktor polski

Przez kilka godzin biegałem po rusztowaniach w piętnastu pelerynach. Zimą było to znośne, ale kiedy przyszły upały... No ale teraz sobie to odbijam – tak jak mnie Pan Bóg stworzył gram w Goło i wesoło w warszawskim Teatrze Bajka.
Źródło: „Gazeta Wyborcza” nr 269, „Wysokie Obcasy” http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/18618.html

O charakterze

„Wielkie aktorki: Nina Andrycz, Hanka Bielicka mawiają, że teatr jest zaborczy, nie lubi się dzielić. Cieszę się, że widzowie pamiętają i wciąż oglądają tryptyk o Kargulach i Pawlakach czy Noce i dnie.”

Ilona Kuśmierska (1948) aktorka polska

Ale ja postawiłam na rodzinę. Chciałabym, żeby moje dzieci wspominały dom rodzinny z taką czułością, jak ja swój, w Czeladzi.
Źródło: „Kurier Lubelski”, 28 grudnia 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/postawilamna.htm

„Mówi się, że w każdym teatrze musi się znajdować obsada do wystawienia Wesela.”

Dorota Chaniecka (1978)

Przecież ten dramat wszedł w kanon teatru polskiego i są tam tak wspaniałe role, że nic tylko dziękować Wyspiańskiemu, że go napisał.
Źródło: „Dziennik Teatralny”, 6 października 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/mpml.htm

„Połowa europejskiego repertuaru operowego powstała w Rosji. Genialna literatura, wspaniały balet. Ale przede wszystkim panuje tam wielka miłość zwykłych ludzi do sztuki, do artystów. Rosjanin będzie pościć, ale uskłada na bilet do teatru! Muzea są pełne zwiedzających, księgarnie czytających. Nawet polityka – tak restrykcyjna!”

Henryk Baranowski (1943–2013) polski reżyser, scenarzysta i aktor

nie zabiła w Rosjanach potrzeby obcowania ze sztuką. W Polsce to się nie udało, w Polsce zniszczono sztukę beznamiętnym skreśleniem kultury z każdego możliwego budżetu. Z dwóch procent, wydawanych przez państwo na kulturę, zostały dwie dziesiąte; poniżej błędu statystycznego. A w Rosji buduje się nowe teatry i filharmonie. Ot, paradoks.
Źródło: „Dziennik Zachodni”, 7 maja 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/okoszmarzew.htm

O ludziach , O literaturze , O miłości

Cytaty na temat teatr strona 12

Cytaty na temat teatr
strona 12