Cytaty na temat harcerstwo

„Harcerstwo realizując miłość bliźniego w najbardziej prostych, codziennych, nie wydumanych sprawach stworzyło wokół siebie dobrą aurę.”

„Początki moich związków z harcerstwem sięgają okresu przedwojennego i zaangażowania w harcerstwie mojego starszego brata. Podczas wojny mieszkaliśmy pod Milanówkiem, gdzie mój brat był związany z organizacją harcerską Szarych Szeregów. Podobnie kilku starszych kolegów, z którymi chodziłem na komplety tajnego nauczania. W podziemiu była zaangażowana również moja mama, gdy tatuś walczył za granicą. Mój brat stryjeczny, żołnierz Armii Krajowej, zadenuncjowany wraz z kolegami w Milanówku, został zamordowany na Pawiaku. W Powstaniu Warszawskim w oddziałach harcerskich walczyło dwu dalszych kuzynów.”

„A teraz parę słów o wpływie wychowawczym harcerstwa na członków Drużyny. Harcerstwo miało kształcić obywatela i żołnierza. Wszyscy żyjący dziś członkowie drużyny są dobrymi obywatelami kraju i dzielnymi rzemieślnikami i rękodzielnikami. Niektórzy kształcili się dalej i wydźwignęli się na wyższe szczeble społeczne.”

„Tu, w Sanoku wszystko się dla mnie zaczęło, i życie, i nauka, i harcerstwo, i moje późniejsze dzieje, związane z Golgotą Wschodu.”

„Jest złudzeniem, że harcerstwo może być apolityczne. Tylko trzeba wyróżnić: czy harcerstwo ma służyć polskiej racji stanu, czy też partykularnym interesom partii politycznych.”

„Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy – to nakaz prawdomówności, wierności, zgodności słów i czynów z nakazami własnego sumienia, swym słowem i czynem harcerz zasługuje na zaufanie, dotrzymuje słowa, przywraca wiarę w solidność, rzetelność, spolegliwość, mówi, co myśli, robi, co mówi. postawą i zachowaniem daje świadectwo o wartościach, jakie wnosi harcerstwo w życie młodzieży i całego społeczeństwa. Harcerz jest punktualny.”

„Po likwidacji patriotycznego harcerstwa przez komunistów w latach 1949–1950 powróciłem na przełomie 19 stycznia 195657 r. i włączyłem się do próby odbudowy ruchu. Przez dwa lata pracowałem w Mazowieckiej Komendzie Chorągwi, prowadząc m. in. podobozy kursu drużynowych. Gdy znowu nasiliła się ateistyczno-komunistyczna destrukcja organizacji, kontynuowałem działalność w chrześcijańsko-patriotycznym Prywatnym Hufcu Anin, aż i on został zlikwidowany.”

„Przeciwdziałał reaktywowaniu po Październiku ’56 tradycyjnego harcerstwa. Wyrządził też wielkie szkody „Solidarności”, wpychając ją do rozmów okrągłostołowych. A na koniec skrzywdził Polskę, ratując komunistów i występując przeciwko lustracji i dekomunizacji. Gdyby nie jego determinacja, wielu działaczy opozycji nie wzięłoby udziału w paktowaniu z dawną władzą. Kuroń z żelazną determinacją realizował wszystkie postanowienia Okrągłego Stołu i był gotów lojalnie współpracować z Jaruzelskim. Dziś wiemy, że od połowy lat 80. prowadził regularne rozmowy ze Służbą Bezpieczeństwa. Przy tym wszystkim Kuroń był człowiekiem autentycznym, bardzo emocjonalnym, nie udawał bohatera, gdy zdradzał, mówił wprost, o co mu chodzi. Tym się różnił od swoich kolegów i wychowanków.”

„Harcerstwo to nie jest coś, co się umie, ale to jest coś, czym się jest.”

„Proszę o wyrozumiałość. Jestem bardzo skrępowany, gdy publicznie mam mówić o harcerstwie. Uważam, że harcerstwo się praktykuje stosownie do czasu, miejsca i szczególnie wieku, a nie o nim rozprawia, podobnie jak o ideałach i wartościach nie powinno się wiele mówić tylko im służyć.”

„Będziemy sięgać po pomoc jak najliczniejszej grupy instruktorów. Dzięki temu ważne decyzje nie będą zapadał w ciszy gabinetów, a sprawy zastrzeżone dotąd dla wąskiego grona staną się wspólnymi problemami różnych wspólnot. Wtedy będziemy wszyscy w naszym, wspólnym harcerstwie.”

„Dziś (…) wszyscy otaczający mnie dorośli Polacy są w Kościele, a jeśli w nim nie są, starają nie afiszować się zbytnio swoją odmiennością. Niektórzy przeszli nawet szybką drogę z PZPR, w której na wszelki wypadek pozostawali do wyprowadzenia sztandaru, bezpośrednio w otoczenie o. Rydzyka czy Jarosława Kaczyńskiego. Prokurator Piotrowicz nie jest tu wyjątkiem, on jest raczej normą. Kiedy byłem młody, otaczający mnie dorośli jeździli na wernisaże organizowane przez świeckie kluby kultury, na kursokonferencje organizowane przez Podstawowe Organizacje Partyjne, dziś jeżdżą na pielgrzymki. Kiedyś pili z sekretarzem na zakładzie, dziś piją z proboszczem w parafii. Kiedyś dzieci masowo wstępowały do HSPS-u (Harcerska Służba Polsce Socjalistycznej, w którą za czasów dojrzałego Gierka przemieniono harcerstwo) i karnie uczęszczali na pochody czy rocznicowe wiece. Dziś prawie wszyscy chodzą na lekcje religii i zbiorowo uczestniczą w uroczystościach kościelnych.”

„Pokładając wielkie nadzieje w Harcerstwie, musi Naród umożliwić Harcerstwu spełnianie zadań przez dostarczanie niezbędnych środków.”

„ZHP jest fenomenem odziedziczonym z całym bagażem po przedwojennym okresie. Harcerstwa nie da się zdemokratyzować (…) W Harcerstwie będzie źle jeszcze przez dłuższy czas. Trzeba więc ograniczyć zasięg Harcerstwa. Młodzież wychowuje się przeciwko nam, zasięg [oddziaływania] podziemia na młodzież harcerską jest wielki. Atmosfera, która tam jest wpływa demoralizująco. Lepiej niech młodzież nie należy nigdzie niż tam. Środkiem zaradczym jest kontrola Harcerstwa. ZWM ma słabe kadry i nie może posyłać ich do Harcerstwa.”

„Jednak harcerstwo to nie organizacja, nie program działania i nie wszystko to, co robimy. To tylko forma, sposób dochodzenia do celu, nie cel, nie sens harcerstwa. To służy celowi, ale nie jest celem. Co zatem jest celem harcerstwa? Odpowiedź jest jedna i jednoznaczna – celem i sensem jest człowiek. Ale nie człowiek w ogóle, nie ludzie, nie masa, lecz ten konkretny człowiek, z własnym imieniem i nazwiskiem, z datą urodzenia, z jego własnymi i jedynymi troskami i radościami. Ale też nie człowiek-wyspa, człowiek sam dla siebie, lecz człowiek wśród ludzi – jednostka w społeczności tworzonej przez jednostki.”

„Jeśli harcerstwo chce nadal żyć i pełnić swoją funkcję, to musi samo zdobyć się na próbę odszukania własnego oblicza w dzisiejszym polskim życiu. Harcerska postawa powinna być postawą pozytywnego dążenia do zmian na lepsze… Dążeniem naszym jest, aby harcerstwo było organizacją samorządną, kierowaną przez władze wyłonione z wyborów, aby ZHP harmonizując swe prace z ideałami i potrzebami nowej Polski, dokonywał tego w ścisłym związku z tradycją skautingu i harcerstwa…”

„Rysio w czasie okupacji ryzykował życie! Przechowywał Żydów. I to nie jednego czy dwóch, ale chyba z kilkunastu! Miał malutkie dwupokojowe mieszkanko w bloku na Żoliborzu i w tej ciasnocie potrafił wygospodarować miejsce i dla naszego drużynowego z harcerstwa Antka Rosentala, i dla naszych kolegów z klasy. Dla mnie był to szczyt bohaterstwa.”

„Harcerstwo jest organizacją nastawioną nie na „żądanie” od społeczeństwa, ale na „dawanie” społeczeństwu, służenie mu.”

„Nie było i nie będzie w harcerstwie lustracji, zaglądania do sumień, do teczek, nie będzie upokarzającego powtarzania Przyrzeczenia. ZHP, jak mało które stowarzyszenie, przeszedł spokojnie przez ferment ostatnich lat… Nie dopuśćmy do działań niezgodnych z Prawem Harcerskim. Oczyszczanie z błędów przeszłości jest procesem długotrwałym… Wiemy, jak dużo mamy jeszcze do zrobienia, ale miejmy świadomość, że w tej wędrówce ku szczęściu jesteśmy na dobrym tropie…”

„(…) harcerstwo polskie, jako ruch młodzieży katolickiej musi zacząć od tego, na czym w ogóle kończy sprawę oficjalne stanowisko skautingu angielskiego.”

„Usilnie zastrzegam się przeciw często nieprzemyślanemu krzewieniu w harcerstwie poglądów o ślepym podporządkowaniu jednostki narodowi, kościołowi lub rodzinie, jednym słowem – teorii organicznej. Przeciwnie, jestem za jak najbardziej indywidualistycznym światopoglądem harcerskim. Kult państwa do którego krzewienia nawołuję, nie sprzeciwia się tej indywidualistycznej teorii, traktuje bowiem interesy państwa jako wspólne wszystkim jednostkom, nigdy nie narzucone wbrew ich woli.”

„Zachwycony artystycznym ujęciem i urządzeniem obozu Czarnej Trzynastki Wileńskiej, z prawdziwą radością wpisuję się do księgi Drużyny, jeden z bardzo już dzisiaj nielicznej garstki organizatorów Harcerstwa w Polsce. Szczęść Wam Boże – Czuwaj!”

„Nie powiem Wam, nawet nie będę próbował mówić, jak Wy macie to robić. Pokażę tylko taką migawkę jak my – krąg kierowniczy KIHAM-u, gromada 40–50 osób – to robiliśmy. Najpierw odczytywaliśmy czym jest harcerstwo. Ono dzieje się w czasie, więc to zjawisko historyczne. Dzieje się wśród ludzi, więc to zjawisko społeczne, kulturowe, polityczne. Ma cel wychowawczy, więc pedagogiczne; zbudowane jest na przeżyciach, więc psychologiczne. Lecz my przede wszystkim odkrywaliśmy harcerstwo jako zjawisko moralne, jako służbę wartościom.”

„(…) wierzę mocno, że państwo, którego wszyscy obywatele byliby harcerzami, byłoby najpotężniejsze ze wszystkich. Harcerstwo bowiem, a polskie szczególnie, ma takie środki, pomoce, że kto przejdzie przez jego szkołę, to jest typem człowieka, jakiego nam teraz potrzeba. A już najdziwniejszą, ale najlepszą jest idea harcerstwa. Wychowanie młodzieży przez młodzież. I ja sam, jak długo tylko będę mógł, co daj Boże, aby zawsze było, będę harcerzem i nigdy dla niego pracować i popierać go nie przestanę. Czuwaj!”

„Harcerstwo to wielkie środowisko braterskie, w którym starsi pragną stworzyć zdrowe i uszlachetniające otoczenie dla swoich młodszych braci i sióstr.”

„Jedno jest pewne, jeżeli my sami nie wypełnimy tej „białej plamy”, nikt – obawiam się – tego już nie zrobi. Historia powojenna Polski „obejdzie się” bez harcerstwa jako komponentu życia, lub będzie ono traktowane na zupełnym marginesie jako „dodatek”, coś co można zauważyć lub bez szkody pominąć.”

„Zaraz po wojnie przywdziałem mundur harcerski, marząc o wielkiej Polsce. W rezultacie, jako 16-letni chłopak wychowany w patriotycznej rodzinie i harcerz w konspiracyjnych Drużynach Chrobrego, na przełomie 1948 i 1949 roku przesiedziałem na UB ponad 7 miesięcy. Była nas grupa 52 harcerzy z całej Polski. Czekała ta grupa w areszcie na sfingowany proces przeciwko harcerstwu i przeciwko młodzieży polskiej. Nie zrobiono tego procesu. Po 7 miesiącach wyrzucono nas jak niepotrzebny bagaż, bo nie byliśmy już potrzebni, problem rozwiązano bowiem inaczej. W tamtych czasach miałem do czynienia z oficerami UB, którzy mnie przesłuchiwali. Byli bez litości. Siedziałem po 48 godzin w mokrym karcerze, byłem głodzony, a po parę dni trzymano mnie też bez wody. Ale byłem też konwojowany przez zwykłych żołnierzy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. I gdy przewożono mnie skutego z Katowic do Poznania w Wigilię Bożego Narodzenia, ci żołnierze wbrew rozkazom rozkuli mnie i pozwolili mi się posilić. Ale represje w stosunku do nas, harcerzy i mnie, trwały dalej. Nie otrzymałem skierowania na studia. Gdy byłem w wojsku, właśnie z tego tytułu zostałem przymusowo wcielony do brygad wojskowych pracujących w kopalni.”

„Ma trzy stanowiska najważniejsze w państwie – jest obciążony. Widać w nim ten strach, widać w nim brak charyzmy. Widać w nim harcerskość. Ja nigdy nie byłam człowiekiem żadnych organizacji, bo to zabija indywidualizm. Harcerstwo uczy zespołowości ale zabija indywidualność.”

„Okrągły Stół był po prostu spiskiem pomiędzy przedstawicielami opcji komunistycznej, jakim bez wątpienia był Jacek Kuroń, zakładający czerwone harcerstwo, ze Służbą Bezpieczeństwa i decydentami peerelowskimi (…) Polakom należy się prawda o ich własnej historii i nie wolno tej prawdy sprzedawać z powodu tego, że ktoś wyznaje jakiś mit, albo jest to dla kogoś wygodne politycznie.”

„Harcerstwo, żeby naprawdę wychowywać, nie może być tylko zabawą – musi być ideą opartą na mocnych podstawach światopoglądowych; ideą ogarniającą człowieka, której chce on służyć, która jest dla niego wielką samoistną wartością.”

„Szanowałem wiedzę opartą na dedukcji i logice, a gardziłem nauką pamięciową, więc wybrałem do studiowania medycynę. Organizacje masowe budziły moją niechęć, dlatego szybko zapisałem się do harcerstwa. (…) Bałem się wojska, toteż zaraz po studiach spędziłem lato w jednostce wojskowej w Czerwonym Borze (…). Uważam się za pacyfistę, więc najlepiej wychodziło mi w wojsku strzelanie z kałasznikowa do sylwetki człowieka.”

„Dzisiaj młodzi mają więcej problemów, niż mieliśmy my - mówi Jack (…) Nie chodzi tylko o AIDS i całą resztę. Istnieje pewien głód, nie wiem, absolutu, kiedy wszystko jest takie relatywne, a wszystkie siły ekonomiczne narzucają im szybki zarobek i kredyt na karcie (…) Kiedy rzeczywistość nie jest prosta, ludzie chcą powrotu do naiwnej prostoty, czerni i bieli, prawdy i fałszu. (…) Inaczej bycie człowiekiem byłoby zbyt trudne. W przeciwieństwie do innych zwierząt wiemy za dużo. One wiedzą tylko tyle, żeby wypełnić swoje zadanie i umrzeć. Jedzą, śpią, pieprzą się, rodzą młode i umierają. (…) Chcę tylko powiedzieć, że dzieciaki takie jak Ahmad muszą mieć coś, czego nie daje im już społeczeństwo. Społeczeństwo nie pozwala im już zachować niewinności. Ci szaleni Arabowie mają rację - hedonizm, nihilizm, to wszystko, co mamy do zaoferowania.(…) Młodzi muszą podejmować teraz więcej decyzji niż kiedyś, bo dorośli nie potrafią im podpowiedzieć, co mają robić. My sami nie wiemy, co robić, nie mamy gotowych odpowiedzi tak jak kiedyś; po prostu trwonimy czas, starając się za dużo nie myśleć. Nikt nie bierze na siebie odpowiedzialności, więc robią to dzieciaki, przynajmniej niektóre… to pragnienie, żeby zrobić coś dobrego, żeby być dobrym, żeby gdzieś się zapisać… do wojska, orkiestry dętej, gangu, chóru, samorządu szkolnego, nawet do harcerstwa. (…) Na korytarzach serce ci się kraje, jak widzisz te twarze, tak pełne nadziei, oni chcą być d o b r z y, chcą coś znaczyć. Oczekują czegoś od samych siebie. To jest Ameryka, wszyscy czegoś oczekujemy, nawet socjopaci mają całkiem dobrą opinię na swój temat. Wiesz, kim ostatecznie zostają ci, z którymi są najgorsze problemy wychowawcze? Gliniarzami albo nauczycielami w liceum. Chcą zadowolić społeczeństwo, chociaż się do tego nie przyznają. Chcą być czegoś warci, gdybyśmy tylko mogli im wskazać, co jest wartościowe.”

„Jestem Polakiem – więc mam obowiązki polskie – tak mnie uczono w domu rodzinnym, w szkole, w harcerstwie, na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, w Młodzieży Wszechpolskiej przed wojną. Wpajanie tej prawdy patriotyczno-narodowej zaowocowało zaangażowaniem się w życie konspiracyjne, kiedy sprawy Polski były ważniejsze niż własne życie. Inną formą tego zobowiązania kierowaliśmy się za granicą – kiedy opuszczałam ojczyznę, wiedziałam, że wobec niej mam obowiązek godnie ją reprezentować.”

„Nie zasklepiajcie swego życia tylko w harcerstwie (…) Harcerstwo jest środkiem do osiągnięcia pełnego życia, ale nie jest i nie może stać się dla was życiem, jedynym waszym życiem.”

„Zespół instruktorski winien mieć śmielsze przeświadczenie o wartościach, które ze sobą niesie harcerstwo, więcej ambicji wpływania na życie i poczucia odpowiedzialności za nie.”