Cytaty o smutku i smutku (strona 14) | Cytaty sławnych ludzi

„Pewnego dnia w kościele Pokoju Chrystusowego zobaczył stare retabulum, które zdawało się doskonale pasować do jego poglądów. Na retabulum widniał nagi człowiek szarpany przez anioła i diabła za ramiona. Anioł próbował zaciągnąć go do nieba, gdzie czekała na niego Trójca Przenajświętsza oraz reszta aniołów i błogosławionych; natomiast diabeł chciał go zawlec do piekła, z którego nawoływały go inne diabły, włochate, uszate i zezowate, tańczące między płomieniami i żarem. Człowiek, o włos od rozdarcia na połowy i nie będący w stanie opowiedzieć się za jedną bądź drugą stroną, patrzył przed siebie ogłupiały. Któż mnie wpakował w ten spór?, zdawał się mówić. Fabregas czuł z nim pełną solidarność”

Eduardo Mendoza (1943) pisarz hiszpański

Wyspa Niesłychana

„Strach jest silniejszy niż choroba.”

Władysław Machejek (1920–1991) polski pisarz, publicysta

Źródło: Studnia, „Życie Literackie” 1951, nr 1, 4 lutego, s. 6 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14092

„Co roku nie wiedząc o tym mijam ten dzień
Kiedy pożegnają mnie ostatnie ognie
I cisza odprawi
Niestrudzonego wędrowca (…).
Wtedy nie będę już czuł się
W życiu jak w cudzym ubraniu,
Zdziwiony ziemią
I miłością jednej kobiety
I bezwstydem ludzi,
Tak jak dziś, pisząc po trzech dniach deszczu,
Słysząc jak śpiewa strzyżyk i ustaje ulewa,
Zmierzając nie wiem ku czemu.”

William S. Merwin (1927–2019) amerykański poeta, dramaturg oraz tłumacz

Źródło: Na rocznicę mojej śmierci, tłum. Czesław Miłosz

„Jeszcze dzień, jeszcze dwa wszystko się odmieni
Wszystko się ułoży jak w kartach
A na razie choć czekamy jutra jak zbawienia
A na razie w tygodniowym rachunku sumienia
Rozgrzeszamy się z poniedziałku”

Marek Tercz (1954)

Źródło: Jeszcze dzień

„Wywiadowca odpowiedział:
– To nie jest sprawa na rozmowę telefoniczną. Przyjdź do wejścia numer dziewięć. Będę czekał na ciebie na zewnątrz, poznasz mnie po czerwonym goździku w klapie i gazecie „Słowo i czyn”.
– Dobra – powiedział czekista, z tonu głosu rozmówcy zrozumiał, że sprawa jest poważna – Ale z tym kwiatkiem to musimy coś zmienić. Cały świat nas wykrywa przez te czerwone goździki. Jakich wspaniałych ludzi przez to straciliśmy!
Po dziesięciu minutach, gdy był już na dole, zobaczył obok wejścia wywiadowcę z pismem „Playboy” i białym goździkiem w butonierce. Zresztą poznałby go i bez tego.”

Kir Bułyczow (1934–2003) rosyjski historyk i pisarz science fiction

Zbiór opowiadań Pierestrojka w Wielkim Guslarze
Źródło: Szpiegowski bumerang

„Nie umiesz błogo,
Z spokojnym sercem spać w ojczyźnie.”

Antoni Słonimski (1895–1976) polski poeta, felietonista, dramatopisarz, satyryk, krytyk teatralny i działacz społeczny

Źródło: Pożegnanie Czorsztyna

„Czerń i biel na ekranie są dla mnie absolutną szlachetnością. Podkreślają bohaterkę, wprowadzają pewną nostalgię i pomagają samej opowieści.”

Dorota Kędzierzawska (1957) polska reżyserka filmowa

Źródło: Wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=41041

„Nie dobywszy broni, strachem samym wojnę skończę.”

Mikołaj Potocki (1595–1651) hetman wielki koronny

w liście do Władysława IV, zapewniając, że sam poradzi sobie z powstaniem Chmielnickiego, kwiecień 1648 r.
Źródło: Jerzy Besala, Rzeczpospolita szlachecka. Czas wielkich wojen, Poznań 2001.

„Widziałaś, jak cicho? Ludzie na coś czekają. Za późno… la, la, la…”

Bohdan Smoleń (1947–2016) polski artysta kabaretowy

Teksty kabaretowe, Szeptanka

„Jest jakaś siła w tym, że znasz najkrótszą drogę, nawet jeśli jedziesz dłuższą drogą, bo w domu czeka teściowa.”

Stephen King książka Szkieletowa załoga

Szkieletowa załoga
Źródło: Skrót pani Todd

„Źle. Nic nie zdziałałem. Birski, idiota się wplątał. Przykuł mnie do drzewa i poszedł po samochód. Cholera. Mało mnie nie dopadło.
– Uwolniłeś się?
Pokazał resztki kajdanek wiszące mu na nadgarstku.
– Zawieś czosnek. Jutro spróbuję znowu. Tylko, że ten cholerny gliniarz będzie teraz na mnie czatował. Boże, Ty widzisz taką ciemnotę i dlaczego nie oświecasz tego bałwana?
– Dzięki. Jak mogę się odwdzięczyć?
– Dopiero po robocie. Szkoda, że nie dałem rady dzisiaj.
– Czekaj, przetnę ci może chociaż do końca te bransoletki.
– Tego nie odmówię.
Poszli do szopy. Marek zręcznie przeciął szlifierką kajdanki, podkładając kawałek blachy. Jakub starannie wytarł je szmatką i wsypał do plastikowej torebki.
– Przyda się – wyjaśnił.
Wkrótce potem na swoim koniku jechał do domu. Dojechał do szosy na Chełm i pojechał w stronę Woj sławie. Gdy mijał cmentarz poczuł, że coś mu się przygląda.
– Jeszcze się do was dobiorę – obiecał.
Wrażenie przyglądania się zniknęło, tak jak gdyby to coś przestraszone wycofało się. Birski czekał swoim radiowozem na krzyżówkach.
– Dobry wieczór – rzucił kąśliwą uwagę.
– A dobry wieczór.
– A skąd to się wraca? Może z nielegalnych poszukiwań archeologicznych?
– A tak sobie jeżdżę. Cierpię na bezsenność. Pomyślałem, że odrobina świeżego powietrza dobrze mi zrobi.
– Słuchaj Jakub, ty mnie znasz.
– Trudno nie znać ozdoby naszej gminy i dzielnego pogromcy kłusowników, bimbrowników i wszelakich innych złoczyńców.
– Dopóki nie złapię cię na gorącym uczynku, możesz czuć się bezpieczny, ale strzeż się. Nawet, jeśli wiek cię uratuje przed odsiadką, to ja się postaram, żeby obrzydzić ci życie. Będą grzywny i inne takie. Ty się starzejesz. Nie jesteś już taki sprytny jak pięć lat temu, gdy obejmowałem tu służbę. A z czasem będzie coraz gorzej.
– Zapewne tak. A swoją drogą to mało brakowało, a tłumaczyłby się pan, dlaczego mój trup znaleziony na cmentarzu ma kajdanki na rękach.
– Hym?
– Wampiry przyszły. Na szczęście uwolniłem się.
– Oddaj chociaż kajdanki. To służbowe…
– Proszę – Jakub rzucił mu torebkę. Birski roześmiał się.
– Wiesz, za co cię posadzę?
– Tak?
– Za niszczenie milicyjnej własności.
– Pańskie słowo w sądzie przeciwko mojemu. To będzie bardzo trudno udowodnić.
– Tu są twoje odciski palców – potrząsnął torebką.
– Obawiam się, że nie. Wytarłem je flanelą. Nie został ani jeden.
Birski zawył. Naraz coś mu przyszło do głowy.
– Są za to na torebce.
– Niewątpliwie. Znalazł pan torebkę u mnie w kuble i wsypał pan do niej zniszczone uprzednio kajdanki. Na torebce są moje odciski palców, co nie czyni dowodu.
Milicjant zaklął.
– Muszę cię dopaść, choćby to była ostatnia rzecz, jaką zrobię w życiu.
– Życzę powodzenia.
– Mam. Kierowanie nieoznakowanym pojazdem. Ten konik nie ma nawet świateł odblaskowych o pozycyjnych, nie wspominając.
– Zgadza się. Sanie, fura przyczepa platforma muszą mieć światła odblaskowe. Ale konie nie. To taka luka w przepisach. Nie zacytuję z pamięci stosownego paragrafu. Ale mam w domu kodeks ruchu drogowego. Gdyby pan chciał skorzystać.
Birskiemu wpadł do głowy kolejny pomysł. Wyciągnął z kabury pistolet.
– Rzuć broń – polecił.
– Nie mam.
– Rzuć broń. Rzuć broń.
– Proszę o dodatkowe wyjaśnienia.
– Proste. Muszę trzy razy ostrzec, abyś rzucił broń. Potem oddam strzał ostrzegawczy, a potem postrzelę cię w obronie własnej i postaram się, aby to był nieszczęśliwy wypadek. Aby postrzał okazał się śmiertelny. – Zaraz, zaraz. Przecież nie mam broni.
– Przepisy milczą o takim przypadku. To taka luka, Jakubie. Muszę ostrzec, oddać strzał ostrzegawczy i mogę strzelać.
– A jeśli rzucę broń, to już pan nie może? – zaciekawił się Jakub.
– Wtedy nie.
Egzorcysta sięgnął do cholewy buta i wydobywszy z niej nóż, rzucił go na ziemię. Prosto pod nogi Birskiego.
– Rzuciłem broń. Tym samym nie może pan strzelać.
Birski rozpłakał się.
– Ja już nie mogę – powiedział. – Pan panie Wędrowycz jest okropnym człowiekiem.
– No nie rozklejaj się. Milicjant, a beczy. Zagniesz mnie następnym razem.
Posterunkowy otarł oczy.
– Rozmowa z panem to intelektualne przeżycie – wyznał. Jestem szczęśliwy, że tylko pan w tej gminie jest tak inteligentny. Proszę jechać do domu.
– Nie omieszkam się. Jestem już stary i muszę się wysypiać. A odnośnie świateł odblaskowych, to wiszą tam, pokazał gestem.
Na końcu ogona kłaczka miała zapiętą spinkę do włosów, na której huśtał się odblaskowy znaczek. Czterolistna koniczynka. Na szczęście. Birski wył długo i ponuro. Wył tak przejmująco, że aż pobudzili się okoliczni mieszkańcy. Nie zapalali świateł. Stali za firankami i przyglądali się temu zdumiewającemu widokowi. Pośrodku skrzyżowania stał radiowóz, a koło niego miejscowy posterunkowy, zadarłszy głowę, wył do księżyca. Okoliczne psy podchwyciły jego skowyt. Wkrótce obudziło się pół wsi.”

Andrzej Pilipiuk książka Czarownik Iwanow

rozmowa Jakuba z Birskim po nieudanej walce z wampirami.
Cykl Kroniki Jakuba Wędrowycza, Czarownik Iwanow

„Nieszczęściem Stanisława Łyżwińskiego było to, że został posłem. Od władzy przewróciło mu się w głowie. Władza sprawiła, że poczuł się bezkarny, być może spodobało mu się to, że może manipulować ludźmi.”

Aneta Krawczyk (1975) polska samorządowiec

Źródło: Krawczyk: Był tylko Łyżwiński, tvn.pl, 13 sierpnia 2007 http://uwaga.tvn.pl/9227,news,1,krawczyk_byl_tylko_lyzwinski,reportaz.html

„Bo sen przecie nigdy nie jest przeżywany bezpośrednio aktualnie w chwili swego śnienia się – istnieje tylko i jedynie jako wspomnienie.”

Stanisław Ignacy Witkiewicz książka Nienasycenie

Nienasycenie

„Zamach na Hitlera był największym nieszczęściem Niemiec i Europy. Nie dlatego, że został dokonany, lecz dlatego, że się nie powiódł.”

Traudl Junge (1920–2002) sekretarka Adolfa Hitlera

o zamachu z 20 lipca 1944.
Źródło: Jerzy Szynkowski, Wilczy Szaniec, Algraf, 2009, ISBN 9788360926321, s. 181.

„Ja chcę – Bez słów policzyć wszystkie chwile
Chcę – czuć Ciebie, gdy nie będziesz przy mnie
Chcę – by strach mógł wyjść, nie wracał już”

Michał Wiśniewski (1972) polski wokalista i autor tekstów

Spooko
Źródło: utwór Ja chcę

„Ty mi powiedz choć raz, dlaczego ludzie ludzi cenią przez strach.
Uczą nas łgać, pluć, hańbić, poniżać,
kraść, szczuć, walczyć, zabijać.”

O.S.T.R. (1980) raper polski

Album Tylko dla dorosłych
Źródło: Track 12

„Rodzice kupili mi zabawkowy fortepianik, gdy miałam dwa czy trzy lata. Bardzo mnie wkręcił, potrafiłam w sposób rozpoznawalny grać melodie i to był początek. Drugie ważne wspomnienie na ten temat to gramofon, który stał w naszym tzw. kominkowym pokoju. Zamykałam się tam i godzinami słuchałam płyt. Począwszy od bajek grajek poprzez Czerwone Gitary, po Mazowsze (to było w domu). Nie było dla mnie lepszej rozrywki…”

Dorota Osińska (1978)

Źródło: Monika Cukiernik, Dorota Osińska. „Życie mnie inspiruje”, 25 kwietnia 2013 http://www.artysci24.pl/index.php/wywiady-muzyka/908-dorota-osinska-zycie-mnie-inspiruje

„Wierny ojczyźnie mojej do ostatniego momentu, walczyłem za jej wolność pod nieśmiertelnym Kościuszką. Upadła ona przed przemocą i nie pozostaje nam, jak pocieszające wspomnienie, żeśmy krew przelewali za ziemie przodków naszych, żeśmy widzieli nasze chorągwie zwycięskie pod Dubienką, Racławicami, Warszawą i Wilnem. Polacy, nadzieja powstaje! Francja zwycięża, ona się bije za sprawę narodów, starajmy się osłabić jej nieprzyjaciół. Francja pozwala nam schronienia, czekając lepszych losów dla kraju naszego, idźmy pod jej chorągwie, te są znakiem honoru i zwycięstwa. Legiony polskie formują się we Włoszech, na tej ziemi, niegdyś świątyni wolności. Już oficerowie i żołnierze, towarzysze trudów naszych i męstwa są ze mną, już się bataliony formują. Przybywajcie, koledzy, rzucajcie broń, którą wam nosić przymuszono, bijmy się za sprawę wspólną wszystkich narodów, za wolność pod walecznym Bonaparte, zwycięzcą Włoch! Triumfy Rzeczypospolitej Francuskiej są naszą jedyną nadzieją, za jej pomocą i jej aliantów może zobaczymy jeszcze domy nasze, któreśmy z rozrzewnieniem porzucili.”

Jan Henryk Dąbrowski (1755–1818) polski generał

odezwa legionowa z 20 stycznia 1797.
Źródło: J. Willaume (oprac.), Legiony Dąbrowskiego. Europa w dobie wojen napoleońskich. Teksty źródłowe do nauki historii w szkole, nr 26, Warszawa 1960

„Presja na zwycięstwo jest w Brazylii ogromna. Wiem o tym, że kiedy w 2006 roku Polacy wrócili ze srebrnym medalem mistrzostw świata, witały ich tłumy. Kiedy my zdobyliśmy wicemistrzostwo olimpijskie, wracaliśmy do Brazylii chyłkiem. Na lotnisku nie czekał nikt! Taka jest różnica pomiędzy tymi którzy jednostkowo osiągają sukces, a tymi, którzy zdobyli go już wielokrotnie, a teraz muszą go utrzymać.”

Bernardo Rezende (1959) siatkarz brazylijski, trener

Źródło: reprezentacja.net http://reprezentacja.net/siatkowka/aktualnosci/29244_dlaczego_my_chcemy_a_brazylia_musi_wygrywac_video_

„Beniamin B. postanowił dzisiaj nie wychodzić z domu. Nie dlatego, że czuł się źle; czuł się źle codziennie i dzisiejsze samopoczucie Beniamina nie było ani gorsze, ani lepsze niż zazwyczaj. Postanowił, że nie wyjdzie z domu, bo czeka na ważny telefon. Mógł włączyć automatyczną sekretarkę, która jedwabistym głosem jakiegoś innego Beniamina, nieznanego Beniaminowi B., głosem pozornie oschłym, ale z nutą zagadkowości, głosem pozornie beznamiętnym, ale sunącym płynnie, lekko, jedwabiście, układającym się w słowa pełne obietnic, zachęty, pokusy, poinformuje, że to numer taki a taki, mieszkanie tego a tego, że ten a ten w tej chwili nie może, ale jak tylko będzie mógł, to z pewnością, bez wątpienia oddzwoni. Lecz Beniamin nie włączył sekretarki, bo bardzo czekał na ten telefon i chciał odebrać go osobiście.”

Roman Maciuszkiewicz (1955)

Źródło: Pamięć, „Dekada Literacka” 2002, nr 7/8