„Kiedy wschodzi księżyc,
morze kryje ziemię
i serce jest wyspą
wśród nieskończoności.”

„Morze podobne jest sercu kobiety.”

„Metafora sięga nieba. A może odwrotnie?
Morze pełne znaczeń lub puste aż do rdzenia?
I sytuacja jak morze – kawalerka z widokiem na
morze, dryf pustych obrazów, obrazów błękitnych
jak sypialnia odwiedzana o świcie przez
księżyc, szum fal, pokratkowane pustostany nieba.”

„Czasem, gdy morze bardzo jest rozhukane, woła coś na nich wśród nocy i ciemności po nazwisku. Jeżeli nieskończoność morska może tak wołać, to być może, że gdy się człowiek zestarzeje, woła także na niego i inna nieskończoność, jeszcze ciemniejsza i bardziej tajemnicza, a im jest bardziej zmęczony życiem, tym milsze są mu te nawoływania. Ale, by ich słuchać, trzeba ciszy.”

„Być może kryje się w tej pasji rekordów i w tym zaciekawieniu ekstremami jakiś korzeń metafizyczny: potrzeba wykraczania poza to, co jest, jakaś dziwnie wyrażona, nieraz w groteskę i absurd przechodząca – jak wszystko co ludzkie – nadzieja nieskończoności.”

„A czemu się nie upić
nie przesiedzieć nocy twarzą do księżyca
„nie otworzyć serc”
jak to czyniono dawniej?”

„Czy modlitwa nie jest badaniem prawdy, wyprawą duszy w nieodkrytą nieskończoność? Nie zdarzyło się jeszcze, by człowiek modląc się sercem, niczego się przy tym nie nauczył.”

„Ziemię pomierzył i głębokie morze,
Wie, jako wstają i zachodzą zorze,
Wiatrom rozumie, praktykuje komu —
A sam nie widzi, że ma kurwę w domu.”

„Wyrwano mu z serca najdelikatniejsze kwiaty i rzucono na ziemię jak wstrętne trujące grzyby.”

„Ziemia serca mężczyzny jest kamienista… Tuż pod nią kryje się skała. Mężczyzna hoduje w niej to, co zdoła… i opiekuje się tym.”