Joanna Chmielewska cytaty

„(…) piwo, wielki mi znowu alkohol (…).”

„Swoją drogą chłopak jak brzytwa, ale wał. Przeciwpowodziowy…”

„Ja lubię realia. Jestem w gruncie rzeczy reportażystką i bardzo łatwo mi się tworzy fikcję na bazie czegoś konkretnego. Najłatwiej jest trochę przerobić swoich znajomych, przyjaciół… Z tym, że z reguły oni są uprzedzani wcześniej i zgadzają się na to.”

„Nie za bardzo skomplikowane, jak na jedną osobę? (…)
– Trudno, żebym się podzieliła na kilka sztuk dla przyjemności idioty.”

„Ta dama – upewnił się – to wasza mać?”

„(…) na jaki plaster mi te chabry, maki i kąkole?”

„Pozostałe kury kradzieżą nie przejmowały się zbytnio, ale służyły właśnie jako element wizji lokalnej i nie podobało im się to.”

„(…) tylko sprawdź, czy nie przygnieciesz małych, przestraszonych myszek.
– Chromolę myszki.”

„Akurat rozwodziłam się z moim mężem. I pomyślałam sobie, że może mieć do mnie pretensje, bo szargam jego nazwisko po literaturze, jego zdaniem podrzędnej.”

„Przy okazji powyważam trochę otwarte wierzeje do stodoły i napiszę także i to, co jest powszechnie znane…”

„Głodny chłop do żadnej pracy się nie nadaje.”

„Telewizja przywykła do tego, że każdy marzy o tym, żeby, za przeproszeniem, wetknąć gębę w kamerę i objawić się na ekranie. Ci wszyscy ludzie, zdaniem telewizji, powinni na czworakach się przeczołgać z Żoliborza na Mokotów, a potem tam koczować przez trzy dni. I nie przyszło im do głowy, że mogą istnieć takie wyjątki jak ja. Ja nie chcę być oglądana. Mi na tym wcale nie zależy, ja się sobie nie podobam. Nie jestem od występów.”

„Jaśnie państwa nie ma w domu, wzięli gorzkie żale, poszli na roraty.”

„A ile kobiet naprawdę umie gotować, ile ma na to czas, siły i chęci…?”

„Każde zwierzę da się wytresować. Mężczyznę też.”

„W połowie łanu ryczący bawół zatchnął się i zrezygnował, rączy jeleń zaś znikł osłonięty krzewami tarniny i dzikich róż.”

„Niech mnie pluskwa podepcze, jak tam się nie objawią baby w diademach brylantowych.”

„Koszulki w gołe tyłki, małpy, palmy i pikasy, barwy, od których przez wieki zęby ich bolały i nie wiem, dlaczego im przeszło, powiewające, rozkloszowane spodenki, fontazie, żabociki, falbanki, wory i farfocle wszelkiego autoramentu. Ubrali się w ten chłam dobrowolnie i jak zaczęli wyglądać?
Nie powiem, bo ma to być utwór wytworny, w którym wyrażeń brutalnych należy unikać.”

„Żadnemu chłopu na świecie wierzyć nie można, oni łżą aż ziemia jęczy.”

„Ciekawa rzecz, że zawsze i wszędzie znajdzie się jakiś jeden kapelusz, od którego można dostać szału. Scarlet O’Hara też taki miała, ten, co jej przywiózł Clark Gable…”

„Kosztowna ma prawo być biżuteria, odzież, kaprysy, ale, na litość boską, przecież nie chłop!”

„Któryż normalny mężczyzna odruchowo i bez żadnego dopingu wstąpi, wracając z pracy, do sklepu z apaszkami, chusteczkami, ściereczkami i bielizną pościelową? Któryż, przekroczywszy progi domu, swoje pierwsze kroki skieruje do kuchni i zajmie się umieszczeniem nabytych po drodze produktów spożywczych w lodówce, nie dostrzegając, na przykład, obecności włamywacza w jakimkolwiek innym pomieszczeniu…?
A kobieta…?”

„Pusto – zameldował jeden.
– Czysto – poparł go drugi.
Wielkie mi odkrycie. A czego się spodziewali? Karaluchów?”

„Mężczyzna zawsze pozostaje mężczyzną, nawet jeśli jest policjantem młodszym ode mnie prawie o pokolenie, nie należy go denerwować nadmiernie, bo może nie wytrzymać. Ich psychika w sfeminizowanym świecie i tak już stoi na skraju załamania.”

„Jeśli tylko czytam lub słyszę komunikat, że coś, przyrządzone zdrowotnie i odchudzająco, jest przepyszne, z całą pewnością do ust tego nie wezmę. Musi to być rzadkie świństwo.”

„Im dalej w las, tym większy kryminał.”

„Tylko pionowo. Owszem, mnie też się tak wydawało. Nie przesuwa się, tylko znika jakby w dół; w podłogę.”

„No to już pan się tego nie pozbędzie, przepadło – oświadczyła złowieszczo – Już pana oblazło.”

„Poniechała teraz sprzeczki z Sylwią, wpatrzona w trzymaną w ręku, wyjętą z lodówki paczkę. (…) W paczce znajdowały się: kilogram soli w foliowej torebce, dwa opakowania rajstop, duża koperta z kolorowymi zdjęciami kwitnących roślin z ogrodu botanicznego i jedno opakowanie chusteczek higienicznych.”

„(…) coraz bardziej jawiła mu się przed oczami w postaci harpii, hydry, ośmiornicy i smoka wawelskiego, razem wziętych.”

„(…) a skoro mam hak, to niech na nim coś wisi. Co mi się będzie hak marnował.”

„Był gotów na wszystko. Gdybym postawiła warunek, że wymaluje w czerwone kwiatki cały Pałac Kultury od góry do dołu, zapewne bez namysłu popędziłby po stosowną farbę.”

„Odciski palców na porowatym to jest mit i legenda (…).”

„Życie bez namiętności jest nic nie warte.”

„Krowa ujrzała nagle przed sobą prawdziwego, żywego niedźwiedzia i przeraziła się tak śmiertelnie, że nawet zapomniała zaryczeć. Wybałuszyła oczy na Pafnucego i z przerażenia przestała przeżuwać.
– Nie bój się – powiedział Pafnucy łagodnie. – Ja jestem dobry niedźwiedź i nie zrobię ci nic złego. Chciałem zobaczyć, co tu słychać, i zaprzyjaźnić się z wami.
Usiadł grzecznie na trawie i czekał, aż krowa wróci do równowagi. Krowa była dosyć tępa i musiała długo myśleć, żeby zrozumieć, co Pafnucy powiedział. Wreszcie do niej dotarło.
– Ale przecież ty jesteś dziki – powiedziała podejrzliwie.
– Nic podobnego – zaprotestował Pafnucy stanowczo.”

„Uciekł – stwierdził Januszek z mieszaniną żalu i ulgi. – Znaczy, był żywy.
– Od tych jej ryków uciekłby i nieżywy – mruknął Zygmunt.”

„Waldemar Dutkiewicz. Kto to jest, do diabła?!
– Jak by ci tu powiedzieć… No, jeden taki.
– Rzeczywiście, określiłaś go wyczerpująco, już wszystko o nim wiem.”

„Ale chyba miał rację, rzeczywiście, okropna żmija w skrętach zapełniała całą butelkę, co robiło takie wrażenie, jakby tylko czyhała na otwarcie naczynia, żeby ze straszliwą siłą z niego wyprysnąć.”

„Okropne rozczarowanie, bunt, rozwód, następne lata, nieufność i ostrożność, tęsknota do właściwego mężczyzny… Głupie próby i zniechęcenie. Wszystko to miałam za sobą, trafiłam nareszcie na obiekt, zdawałoby się, właściwy i rozdzielało mnie z nim życie, a może wcale nie życie, tylko charakter…”

„Skruszonego męża nie było, a za to wokół widniało pobojowisko, nasuwające na myśl skojarzenia z trzęsieniem ziemi lub też przejściem trąby powietrznej.”

„No to co, że zbrodnie i groby? Pewnie, że chcę jeść, jeszcze przecież jestem żywy!”

„Zawsze lubił dzieci, bardziej nawet niż psy i koty.”

„Zepchnęłam bóstwo z postumentu. Bóstwo na gołej ziemi egzystować nie mogło.”

„Naturalną rzeczy koleją po niedzieli wstał poniedziałek.”

„Okazało się, że automat też lubił whisky.”

„I oczywiście, wyjeżdżając, złośliwie nie zostawiał pieniędzy. I nawet tej prostej, elementarnej pociechy, żeby sobie coś kupić, Malwina nie mogła zaznać. Dwunastnica zwijała się jej w ósemki.”

„Odczep się, żadnych zwłok nie miałam w planach.”

„Ja też człowiek, chociaż policjant, i nigdzie nie jest powiedziane, że policjant musi być ślepy.”

„Kto nie ryzykuje, ten nie je.”

„Półgłów jeden! (…) Półgłów! Bo półgłówek to jest zbyt pieszczotliwie!”

„Rozumny mężczyzna z każdej sytuacji potrafi wydłubać to, co dobre. A przynajmniej powinien potrafić. Inaczej nie jest rozumnym mężczyzną, tylko niewydarzonym półgłówkiem i na nic dobrego nie zasługuje.”

„(…) wykrzyknął jedno słowo, powszechnie uważane za obelżywe, szczególnie w odniesieniu do jednostek płci żeńskiej.”

„(…) u Klimczaków musiała wypić więcej. A skoro Stefcia wypiła więcej, to ktoś inny musiał wypić mniej, bo to nie była Kana Galilejska i alkohol im się cudownym sposobem nie rozmnażał.”

„O zwłokach zawiadomił anonimowy informator, dzwoniący z automatu na pierwszej stacji benzynowej na autostradzie za Jankami, w kierunku Katowic. Dzwonił zaraz po wschodzie słońca, ledwo się rozwidniło, oznajmił, że TIR-y lecą, bo to poniedziałek, a zwłoki chyba świeże, rozjechane i płci żeńskiej. Kto chce, może je sobie zabrać.”

„Zmartwiony człowiek powinien się posilić, żeby mieć siłę się martwić.”

„Zgłupiałam chyba, jakie zadzwonić, w co, w dzwon kościelny czy w rynnę…?!”