Joanna Chmielewska cytaty

strona 3

„Ten facet – powiedziałam powoli i uroczyście – leżał u mnie pod szafą. Przeszło piętnaście lat…
– Do tego stopnia nie sprzątasz? – zdziwiła się Alicja.
– Nie. Nie leżał PRZEZ piętnaście lat, tylko przeszło piętnaście lat TEMU. Ile czasu leżał, nie wiem, chyba co najmniej kwadrans.
– No, przez kwadrans nie zamiatać, to dość zrozumiałe…”

„Jako dziecko, podobno byłaś inteligentna, dopiero później ci przeszło.”

„Wyglądał jak wariat, cały czas wpatrywał się w tamtych trzech, a w dodatku skakał tak z walizką w ręku…”

„Okrętka nie było to oczywiście imię nadane z okazji chrztu, lecz zdrobnienie imienia Alina. Rzecz została załatwiona w szkole, gdzie drogą naturalnych skojarzeń do pospolitego zdrobnienia Linka, Lina, dodano „okrętowa”. Imię „Lina okrętowa” było zbyt długie i niewygodne i w skrócie wyszła z tego Okrętka. Nastąpiło to tak dawno, że sama Okrętka zapominała niekiedy, jak ma naprawdę na imię.”

„Mężczyźni? Owszem, lubię ich, ale ci zwyczajni, przeciętni śmiertelnie mnie nudzą. Poza tym mają jedną straszną wadę. Oni chcą codziennie jeść.”

„Ja od wielu lat robię to, co lubię. To wielkie szczęście.”

„Mówiłam ci, jesteśmy narodem barbarzyńców. Im wyższa cywilizacja i kultura, tym właściwszy stosunek do zwierząt, na razie pozostajemy na etapie zagłodzonych plemion koczowniczych. Co żywe, a nie jest istotą ludzką, służy do zjedzenia i cześć. Nie ma sankcji na bydlaków znęcających się nad zwierzętami. Możesz im udowodnić dwadzieścia razy, że truli konia, uszkodzili go jakoś, wstrzykiwali szkodliwe co popadnie i nic im nie będzie. A jeżeli pracownicy stajni dadzą im po mordzie, pójdą odpowiadać przed sądem.”

„Nie ma na świecie tak bogatego faceta, żeby nim nie wstrząsnęła wygrana, względnie przegrana na koniach (…).”

„Usilnie zaczęłam się zastanawiać, jakie wspólne elementy może mieć buddyzm z konfucjanizmem, dokładając jeszcze braminizm.”

„Co… się… stało? – spytała z niepokojem Tereska, łapiąc oddech.
– Jak to? Kazałaś… uciekać… – odparła równie niespokojnie (…) Okrętka.
– Ale przecież nie tak nagle!
– Tylko jak? Stopniowo?”

„Uciekł – stwierdził Januszek z mieszaniną żalu i ulgi.”

„Do kitu takie skarby – mruknęłam z niesma­kiem.”