Joanna Chmielewska cytaty

strona 2

„(…) i nawet ci nie powiem, co z tego wyszło, bo takich słów nie znam. Gówno to byłby niezasłużony komplement.”

„Myślisz, że on myśli…
– Za dużo tego myślenia, nie popadaj w przesadny optymizm. Nie jestem pewna, czy myślę, a jeszcze bardziej wątpię, że on myśli.”

„Wycieczki – powiedział Pucek – to są takie strasznie wielkie stada ludzi, które przyjeżdżają do lasu i pchają się wszędzie, depczą wszystko, wyrywają i łamią. Ryczą, wrzeszczą i zostawiają po sobie tyle śmieci, że tego nawet nie można sobie wyobrazić. Wycieczka – oznacza nieszczęście.”

„Zdaje się, że głowa posłużyła nam tylko do tego, żeby na nią upaść, i do niczego innego się nie przyda.”

„Policja to ja – odparł kapitan i poczuł się jak Ludwik XIV.”

„Czy pan Bartosz miał wrogów?
Obie znów spojrzały na niego, teraz z politowaniem.
– Jak wąż ogon. Wyłącznie – odparła chłodno Joanna.”

„Jeżeli usuniesz książki, a ja nie padnę trupem ze zdumienia, przytargam skrzynkę Don Perignon – obiecałam uroczyście.”

„Marzenie całej załogi statku, który się długo błąkał po oceanach. (…) Wystarczyłaby na wszystkich. Potęga. Wspaniały piec. Gdyby mnie miało coś kopnąć, wolałbym, żeby to był koń niż ona.”

„Dominik nie był członkiem rządu ani w ogóle politykiem, kwestia człowieczeństwa była zatem dla niego istotna, zrozumiała i ważna.”

„(…) Coś mi się w tym wszystkim nie podoba. To, co tamten mówił… pan Zajrzał…
– Co za pan i gdzie zajrzał? (…)
– Nigdzie nie zajrzał, on się tak nazywa. (…) Nazywa się pan Zajrzał.”

„(…) prawie każda kobieta, odruchowo i bezmyślnie, butelkę do otwierania poda temu mężczyźnie, który jej się najbardziej podoba.”

„(…) szósta rano to jest godzina do niczego. Zbyt późna do udoju krów, a zbyt wczesna do udoju architektów.”

„(…) spowodowałam rewolucję w stoisku ze stanikami, buntując klientki informacją, że tych rzeczy nie kupuje się na oko, bo nie na oku się je nosi (…).”

„Środkiem toru, przed parowozem, pędził człowiek z garbem na plecach, wywijający na wszystkie strony płonąca i sypiącą iskry pochodnią, nie wykazujący najmniejszej chęci zboczenia gdziekolwiek i najwyraźniej w świecie zamierzający tak pędzić aż do dnia Sądu Ostatecznego!”

„A do jasnej chropowanej cholery! Kurtyzana twoja matuchna w decybele kopana! Jolka spróchniała twojej babki, żeby ją parchy pokryły! Kij ci na monogram złotem haftowany! Ty gumo do żucia! Ja ci pokażę ty KROWO NIEBIAŃSKA! Dosyć tego!”

„Babcia była przeciw, a dziadek zawsze robi to, co babcia każe, nie ma nic do gadania (…).”

„Wiesz, jesteś bardzo ładna dziewczyna – powiedział miękkim, cichym głosem.
To dopiero teraz to zauważył? Jak jest ciemno?
– Istotnie, w tym zielonym świetle muszę być szczególnie piękna. Jak świętej pamięci nieboszczka.”

„Człowiek powinien się uczyć na cudzych błędach, bo sam wszystkich popełnić nie zdoła.”

„Co przeżyjemy, to nasze!”

„Moja doprowadzona do ostateczności dusza doszła do głosu. Z zimną furią, z pełną świadomością tego co robię, przestałam panować nad sobą.”

„Chciała we mnie wmówić berło Kazimierza Jagiellończyka.”

„Dam pani świetną radę: klin klinem.”

„Przypomniała sobie, że dla niektórych osób takie twarze au naturel są mało interesujące i wobec tego należałoby opracować jakiś stosowny makijaż. W szafce w łazience znajdowały się rozmaite kosmetyki…”

„Właściwie jeśli dzień, czy dwa nie piszę zaczyna mi tego brakować.”

„Na stu tych, co dostają prawa jazdy, jeden umie prowadzić samochód.”

„Szaleństwo w zwojach mózgowych ukoiło mi się dopiero, kiedy nissan wraz z zawartością zniknął z oczu.”

„Gdyby nie to, że istotnie dziwnie wyglądasz, powiedziałbym, że nic się nie zmieniłaś – odparł z lekkim rozbawieniem.”

„(…) utratę jednego mężczyzny zrekompensować może wyłącznie drugim mężczyzna.”

„Mężczyzna, jak wiadomo, składa się głównie z żołądka.”

„Możliwe, że jego matula mieli chałupecke malućką pod wirchem kole Nowego Targu, diabli wiedzą.”

„Tu jest skażona atmosfera – oznajmił [Leszek] proroczym tonem, czyniąc zamaszysty gest patykiem umaczanym w tuszu. – Nikt się nie uchowa. Ostatni normalny zwariował!”

„Zważywszy, iż zaistniało i pogłębia się zjawisko nie tylko szkodliwe, ale zgoła przerażające, zważywszy, iż przyczyną zjawiska jest absolutna paranoja, jaka opętała kobiety, zważywszy, iż skutek ich bezrozumnych szaleństw (w dodatku pozbawionych metody) rychło może okazać się zgubą ludzkości, czuję się zmuszona przeciwdziałać katastrofie bodaj słowem pisanym, skoro inaczej się nie da.”

„Do kitu takie skarby – mruknęłam z niesma­kiem. – Ciekawa jestem, co z tym zrobicie po wy­łowieniu. Chyba komisyjnie utopicie z powrotem…”

„Kurza ich parszywa, nie dojona, w galaktykę kopana, z wiaderkiem węgla kolczastym drutem przez most Poniatowskiego w te i nazad ganiana, zardzewiała morda!”

„Pojechaliśmy oczywiście i jego gacie nigdzie nie weszły.”

„Ale mów i nie łżyj chociaż przez pierwszych parę zdań!”

„Jedyne, co na tym świecie naprawdę nie ma granic, to ludzka głupota.”

„To rosochate z prawej strony jeszcze zostawiłaś.
– Nie zostawiłam, tylko mam je na deser.
– A nie wolisz na deser sałatki z kartofli?”

„Przyznam się panu, że bywam w kasynie. Jako człowiek porządny, pewnie pan nie wie, że tam bywa więcej Japończyków niż naszych. Skąd mam wiedzieć, że ten… jak mu tam… Higimoto Yasuko nie grywa na automacie obok mnie, i na mój widok robi przyjemny wyraz twarzy?”

„Autobiografia będzie uczciwa. Mogę sobie na to pozwolić z tej racji, że nie mam za sobą przestępstw, które należy ukryć po wieku wieków, amen.”

„Raz mieliśmy w opisie technicznym (…) takie zdanie: „Pies stojący w kącie pokoju, kopcił tak strasznie, że trzeba mu było otwór zalepić gliną.””

„Nagle, po raz pierwszy w życiu, pojęła cel i sens walenia głową w coś twardego.”

„Chleb z masłem można jeść i proszę mi tu nie wciskać plasteliny. Wskazane byłoby tylko pilnować, żeby masła nie było więcej niż chleba.”

„Moja prababka znała jedną hrabinę i ja nie jestem byle kto!”

„Jakie tam góry, ledwo pagórki (…). Beskid Śląski i Góry Stołowe.”

„Trudno się w końcu dziwić, że z octu na półkach i pustych haków w sklepie chętnie przeniosła się do kraju obfitości, bo akurat jej to wypadło w tamtych pięknych czasach…”

„Gówno zabijesz, za człowieka pójdziesz siedzieć.”

„(…) Pozwolił sobie położyć na talerzu jeden taki zawijas, popatrzył na żonę i podjął męską decyzję. W zamiarze odkrojenia kawałka wbił w to widelec, pocisnął nożem i strumień gorącego tłuszczu trafił go prosto w oko.
– Jezus Mario! – krzyknął. – Co to jest?!
– Przypuszczam, że wszelki wypadek – odparła spokojnie pani Krystyna, wycierając sobie tłuszcz z włosów, bo również przystąpiła do jedzenia, tak jak jej mąż.”

„Wypraszam sobie, żeby jakieś trupy nosiły przy sobie mój adres!”